somatisatiestoornis?

Ik ben bang dat ik een somatisatiestoornis heb. Ik heb al 6-7 jaar allerlei vage klachten op allerlei gebieden. Heb al veel specialisten gezien binnen het ziekenhuis en iedere keer kunnen ze geen specifieke oorzaak ontdekken, op een enkele keer na dan..... Ben al verschillende keren door een psycholoog gezien en een keer door een psychiatrisch verpleegkundige. Ook is er 1x een conversie vastgesteld, maar na onderzoek naar of er sprake was van een conversie bij overige klachten kwam niets uit. Doordat artsen mij steeds minder geloven en ik steeds meer problemen krijg in ziekenhuizen ben ik eens gaan zoeken op internet en komt mijn patroon precies overeen met een somatisatiestoornis.



Volgende week heb ik voor weer een lichamelijk probleem een onderzoek en ben dus bang dat dit weer niets gaat opleveren. Ik ben echter ook heel bang om toe te geven dat ik een somatisatiestoornis zou kunnen hebben. Durf er ook met niemand over te praten...... Ben heel erg bang dat ik dan alles kwijt zal raken en niemand me nog wil. Ik heb al weinig vrienden, dus kan ze eigenlijk niet missen. Hoe zou mijn man reageren die al jaren ziekenhuis in en uit met me gaat. Mijn contract bij mijn werkgever staat al op losse schroeven, dus denk dat die dan helemaal afgesloten is. Bovendien wil ik niet weten hoe mijn collega's me aan zouden kijken als ik vertel dat ik niet echt ziek ben geweest al die tijd.....



Kortom. Hoe ga ik hier mee om. Wie moet ik wat vertellen. Moet ik eerst het onderzoek afwachten? Ik weet het allemaal even niet meer en wordt er heel erg verdrietig van. Ook weet ik niet meer wat nou echt is en niet aan lichamelijke symptomen. Als het het geval is dat ik het heb wil ik graag behandeld worden, zodat ik weer een normaal leven heb. Maar dan zijn alle onderzoeken en operaties de afgelopen jaren voor niets geweest. Dat is nogal frustrerend. Ben ook gewoon heel erg bang voor de behandeling en eventuele reacties.....

nog steeds wel last van bijwerkingen van de citalopram. Maar geef het nog een paar dagen de tijd. Merk ook dat het me momenteel niet zo veel kan schelen. Ben vrijdag inderdaad thuis gebleven van mijn werk. Begonnen ze meteen weer te zeuren, maar maakt me niet uit omdat ik daar toch wegga.



Maandag weer opnieuw de test. Hoop dat ik me dan iets beter voel. Er gaat wel iemand met me mee, ik durf namelijk in deze toestand niet het hele stuk te rijden. Terug mag ik niet eens rijden ivm de verdoving in mijn rug.

Het is zeker makkelijk om de goede dingen te vergeten als het minder gaat Janna. Nu inderdaad een mooie lijst om even naar te kijken.



Ben weer bezig met een stimulatietest om mijn blaas op gang te krijgen. Tot nu toe geen resultaat helaas. Morgen of maandag weet ik hopelijk meer. Het plaatsen was weer een ramp, ze zijn anderhalf uur bezig geweest met prikken. Op een gegeven moment toch weer tranen, maar gelukkig begrepen ze het wel. Ze vonden het dapper dat ik me nog zo goed hield terwijl het de vorige keer ook zo moeizaam ging.



Van het weekend werd mijn oma 80, dus een familiefeestje gehad. We gingen bowlen en gourmetten. Was op zich gezellig, alleen had ik nog veel last van bijwerkingen van de medicatie. Daardoor gingen de ballen meer in de goot als dat ze kegels omgooiden, maar vond ik niet erg. Eten ging ook wat moeizaam nog, maar ja, goed voor de lijn toch.



Volgend weekend een concert en kan me absoluut nog niet concentreren. Wel balen want de muziek zit er nog niet in bij me. Wordt een hoop playbacken, maar een enkeling die dat merkt als je in een orkest zit gelukkig. Zie de noten ook vaak dansen voor mijn ogen, kan ik me totaal niet meer concentreren en speel ik maar wat. Zal ook wel een combinatie zijn van de depressie en de medicatie.