Psyche
alle pijlers
Soms enge gedachten over dochter
zondag 6 augustus 2017 om 12:09
Hoi,
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
Ik zeg het niet snel maar zoek hulp. Ik lees iets te vaak in de kranten dat ouders hun baby daadwerkelijk wat aandoen.
zondag 6 augustus 2017 om 12:11
Zoek alsjeblieft hulp bij een andere huisarts. Ik vind het ontzettend kwalijk dat jouw arts dit als normaal lijkt te bestempelen en hier geen actie op onderneemt. Dit gevoel is namelijk niet normaal en ontzettend gevaarlijk voor jullie pasgeboren dochtertje.
Zoek hulp, lieve To. Je bent niet de enige en het komt echt wel weer goed. Maar zoek hulp. Vandaag nog.
Zoek hulp, lieve To. Je bent niet de enige en het komt echt wel weer goed. Maar zoek hulp. Vandaag nog.
zondag 6 augustus 2017 om 12:18
Dit dit dit!saintjeisanoniem schreef: ↑06-08-2017 12:11Zoek alsjeblieft hulp bij een andere huisarts. Ik vind het ontzettend kwalijk dat jouw arts dit als normaal lijkt te bestempelen en hier geen actie op onderneemt. Dit gevoel is namelijk niet normaal en ontzettend gevaarlijk voor jullie pasgeboren dochtertje.
Zoek hulp, lieve To. Je bent niet de enige en het komt echt wel weer goed. Maar zoek hulp. Vandaag nog.
zondag 6 augustus 2017 om 12:21
Je denkt aan dingen waar je bang voor bent. Ik heb dat zelf ook weleens....bijvoorbeeld als je ergens heel hoog op staat en dan de gedachte hebben jezelf naar beneden te laten vallen. Bij mijn kinderen had ik dat ook, dat waren allemaal gedachten waar ik bang voor was: de mogelijkheid was er, maar dat was het laatste op de wereld wat ik wilde.
Ik denk dat de dokter dat bedoelde en de kans dat je je dochter iets aan zult doen is volgens mij nihil, je houdt immers zielsveel van haar, je wilt haar juist behoeden voor alle ellende. Maar het is vreselijk om zoiets te hebben en als het zo blijft dan is het handig om wat hulp hierin te krijgen. Je zult het niet doen, maar voor jezelf is het zo naar.
Bij mij ging het vanzelf over (toen ze nog weerloos waren was het het ergst....een soort angstflitsen waren dat). Het gevoel dat zo'n weerloos wezentje, van wie je intens veel houdt volledig afhankelijk van je is.
Ik denk dat de dokter dat bedoelde en de kans dat je je dochter iets aan zult doen is volgens mij nihil, je houdt immers zielsveel van haar, je wilt haar juist behoeden voor alle ellende. Maar het is vreselijk om zoiets te hebben en als het zo blijft dan is het handig om wat hulp hierin te krijgen. Je zult het niet doen, maar voor jezelf is het zo naar.
Bij mij ging het vanzelf over (toen ze nog weerloos waren was het het ergst....een soort angstflitsen waren dat). Het gevoel dat zo'n weerloos wezentje, van wie je intens veel houdt volledig afhankelijk van je is.
zondag 6 augustus 2017 om 12:27
Dit is wel passend voor dwanggedachten, dat je denkt iemand iets aan te gaan doen, in dit geval je
eigen kindje. Veel mensen hebben het bijvoorbeeld ook met als ze op grote hoogte staan (zal ik springen) of bij een treinspoor (zal ik voor de trein springen). Ik kan me voorstellen dat je daar bang van wordt! Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Ik heb het idee dat je je niet helemaal geholpen voelt en in combinatie met dat je eerder klachten hebt gehad zou ik toch vragen of je doorverwezen kan worden naar de GGZ. Voor de leek is dit heel eng om te lezen, maar in de psychiatrie komt dit heel veel voor en het allergrootste deel zal nooit handelen naar de dwanggedachte. Ik denk dat je wel hulp kan gebruiken bij hoe je je voelt en ook zodat het niet erger wordt. Veel sterkte.
eigen kindje. Veel mensen hebben het bijvoorbeeld ook met als ze op grote hoogte staan (zal ik springen) of bij een treinspoor (zal ik voor de trein springen). Ik kan me voorstellen dat je daar bang van wordt! Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Ik heb het idee dat je je niet helemaal geholpen voelt en in combinatie met dat je eerder klachten hebt gehad zou ik toch vragen of je doorverwezen kan worden naar de GGZ. Voor de leek is dit heel eng om te lezen, maar in de psychiatrie komt dit heel veel voor en het allergrootste deel zal nooit handelen naar de dwanggedachte. Ik denk dat je wel hulp kan gebruiken bij hoe je je voelt en ook zodat het niet erger wordt. Veel sterkte.
zondag 6 augustus 2017 om 12:28
Ik denk dat de huisarts niet alle gedachten heeft gehoord anders zou hij ook zonder de verleden alarm slaan en niet de boel sussen. To, als je echt een waardeloze arts getroffen hebt, neem contact op met een andere voor een second opinion of met je behandelaar van enkele jaren geleden. Laat je ook controleren op postnatale depressie. Sterkte.
zondag 6 augustus 2017 om 12:31
Op zich zijn dit soort enge en heftige gedachten die zich opdringen niet perse heel vreemd of een teken dat je een potentiële kindermoordenaar bent. Maar als jij er zelf last van hebt en er niet (goed) mee om kan gaan dan is het wel goed om hulp te zoeken. Het gaat vooral om de maten waarin je hier last van hebt. Is het een keer per dag en kun je het weer uit je gedachte drukken dan is er geen probleem, heb je de hele dag door of langdurig last van die gedachte die je ook niet meer uit je hoofd krijgt dan is het wel verstandig hulp te zoeken. Niet zo zeer omdat je je kind echt wat aan gaat doen (de kans dat dat gebeurd is echt minimaal, dat zal ook de reden zijn dat de huisarts niet direct in de stress schiet) maar vooral voor jezelf zodat jij je prettiger voelt.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 6 augustus 2017 om 12:33
Goeie reactie. Ook die van Francieneke.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 12:27Dit is wel passend voor dwanggedachten, dat je denkt iemand iets aan te gaan doen, in dit geval je
eigen kindje. Veel mensen hebben het bijvoorbeeld ook met als ze op grote hoogte staan (zal ik springen) of bij een treinspoor (zal ik voor de trein springen). Ik kan me voorstellen dat je daar bang van wordt! Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Ik heb het idee dat je je niet helemaal geholpen voelt en in combinatie met dat je eerder klachten hebt gehad zou ik toch vragen of je doorverwezen kan worden naar de GGZ. Voor de leek is dit heel eng om te lezen, maar in de psychiatrie komt dit heel veel voor en het allergrootste deel zal nooit handelen naar de dwanggedachte. Ik denk dat je wel hulp kan gebruiken bij hoe je je voelt en ook zodat het niet erger wordt. Veel sterkte.
zondag 6 augustus 2017 om 12:34
Mooie reactie! Ik wil dit ook echt benadrukken. Ik snap dat mensen hier erg van schrikken, maar het is helemaal niet zo zeldzaam als je zou denken.MwTheelepel schreef: ↑06-08-2017 12:31Op zich zijn dit soort enge en heftige gedachten die zich opdringen niet perse heel vreemd of een teken dat je een potentiële kindermoordenaar bent. Maar als jij er zelf last van hebt en er niet (goed) mee om kan gaan dan is het wel goed om hulp te zoeken. Het gaat vooral om de maten waarin je hier last van hebt. Is het een keer per dag en kun je het weer uit je gedachte drukken dan is er geen probleem, heb je de hele dag door of langdurig last van die gedachte die je ook niet meer uit je hoofd krijgt dan is het wel verstandig hulp te zoeken. Niet zo zeer omdat je je kind echt wat aan gaat doen (de kans dat dat gebeurd is echt minimaal, dat zal ook de reden zijn dat de huisarts niet direct in de stress schiet) maar vooral voor jezelf zodat jij je prettiger voelt.
Hulp zoeken zou ik wel doen, ook voor de gedachten die richting depressie neigen.
zondag 6 augustus 2017 om 12:40
Nog een tip? Ik wilde na de geboorte van de eerste met alles gooien, ook met kind. Ik was opgefokt, onrustig en tobberig. Ik dat dus ook dat ik een postnatale depressie had en ging naar de huisarts. Die zei direct: oh, even je hormonen laten prikken, klinkt als een schildklierprobleem. Ik had inderdaad een te snelle schildklier gekregen die deze problemen veroorzaakten! De trigger? De hormonen van de zwangerschap.
Maar ik zou het er zeker niet bij laten zitten hoor, even terug en aandringen op wat meer hulp!
Maar ik zou het er zeker niet bij laten zitten hoor, even terug en aandringen op wat meer hulp!
~ I want to be shaken to my core, like the wild winds disrobe the trees ~
zondag 6 augustus 2017 om 12:55
Wat heeft het voor zin om dit nog te denken "wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten". Dat had je van te voren moeten doen. Nu heb je je kind en dat is onomkeerbaar. Dus afsluiten voor deze gedachten want je kunt er niets meer mee. Probeer haar nu gewoon een goede basis mee te geven.
Mensen die als kind een slechte basis hebben gehad, door verwaarlozing, te weinig liefde, mishandeling, krijgen het als volwassene heel moeilijk, vaak zelfs met suïcidale neigingen. Dus nu gewoon een goede moeder zijn voor je kind.
Mensen die als kind een slechte basis hebben gehad, door verwaarlozing, te weinig liefde, mishandeling, krijgen het als volwassene heel moeilijk, vaak zelfs met suïcidale neigingen. Dus nu gewoon een goede moeder zijn voor je kind.
zondag 6 augustus 2017 om 12:56
Dit heet 'l'appel du vide' of 'the call of the void'. Zoek dit maar eens op. Het komt erg vaak voor.
Dat het vaak voorkomt, betekent alleen natuurlijk nog niet dat je er niks mee hoeft te doen. Je hebt er zelf last van, dat is voldoende om hormonen te laten prikken of je te laten onderzoeken op een postnatale depressie. Doe dat ook zeker.
Sterkte, het is erg vervelend om mee te maken, maar maak het niet groter dan het is. Zoek hulp bij de huisarts, sta op een verwijzing voor bloedwaarden of psycholoog en probeer zo veel mogelijk deze gedachten te laten voor wat ze zijn: gedachten.
Dat het vaak voorkomt, betekent alleen natuurlijk nog niet dat je er niks mee hoeft te doen. Je hebt er zelf last van, dat is voldoende om hormonen te laten prikken of je te laten onderzoeken op een postnatale depressie. Doe dat ook zeker.
Sterkte, het is erg vervelend om mee te maken, maar maak het niet groter dan het is. Zoek hulp bij de huisarts, sta op een verwijzing voor bloedwaarden of psycholoog en probeer zo veel mogelijk deze gedachten te laten voor wat ze zijn: gedachten.
zondag 6 augustus 2017 om 13:07
Lekker kort door de bocht. Zo simpel werkt het helaas niet. Als dat wel zo was had niemand een (postnatale) depressie.iones schreef: ↑06-08-2017 12:55Wat heeft het voor zin om dit nog te denken "wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten". Dat had je van te voren moeten doen. Nu heb je je kind en dat is onomkeerbaar. Dus afsluiten voor deze gedachten want je kunt er niets meer mee. Probeer haar nu gewoon een goede basis mee te geven.
Mensen die als kind een slechte basis hebben gehad, door verwaarlozing, te weinig liefde, mishandeling, krijgen het als volwassene heel moeilijk, vaak zelfs met suïcidale neigingen. Dus nu gewoon een goede moeder zijn voor je kind.
zondag 6 augustus 2017 om 13:07
Hoe harder ze zich zal proberen te verzetten tegen de gedachte, hoe meer die juist op zal komen.iones schreef: ↑06-08-2017 12:55Wat heeft het voor zin om dit nog te denken "wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten". Dat had je van te voren moeten doen. Nu heb je je kind en dat is onomkeerbaar. Dus afsluiten voor deze gedachten want je kunt er niets meer mee. Probeer haar nu gewoon een goede basis mee te geven.
Mensen die als kind een slechte basis hebben gehad, door verwaarlozing, te weinig liefde, mishandeling, krijgen het als volwassene heel moeilijk, vaak zelfs met suïcidale neigingen. Dus nu gewoon een goede moeder zijn voor je kind.
En waar staat dat to geen goede moeder is? Mensen die last hebben van dit soort dwanggedachten hebben juist vaak een heel sterk verantwoordelijkheidsgevoel en zijn erg zorgzaam.
zondag 6 augustus 2017 om 13:27
Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 12:34Mooie reactie! Ik wil dit ook echt benadrukken. Ik snap dat mensen hier erg van schrikken, maar het is helemaal niet zo zeldzaam als je zou denken.
Hulp zoeken zou ik wel doen, ook voor de gedachten die richting depressie neigen.
Ik snap op zich ook wel dat mensen van dit soort dingen schrikken maar ik schrik ook wel weer een beetje van de reacties over de huisarts. Maar ja ik merk vaker hier dat er toch een hoop mensen zijn die het woord van een arts al snel compleet in twijfel trekken als die niet zegt wat zij verwachten. Jammer want mensen praten TO nu meer angst aan dan nodig is in deze situatie.
Mensen handelen zelden naar zulke dwanggedachten gelukkig en elk mens heeft ze weleens. Maar vaak vergeet je die vreemde gedachte net zo snel als die is opgekomen, zo niet dan krijg je daar last van en valt het je ook veel meer op dat je het hebt. Mensen die hun kinderen vermoorden door vreemde gedachten zijn meestal psychotisch en een psychose is echt iets heel anders dan dwanggedachten. En ook dat komt gelukkig zeer zelden voor.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 6 augustus 2017 om 13:36
