Psyche
alle pijlers
Soms enge gedachten over dochter
zondag 6 augustus 2017 om 12:09
Hoi,
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
zondag 6 augustus 2017 om 18:25
Maar er is een verschil tussen serieus je kind van het balkon willen gooien en de gedachte eraan hebben. In het eerste geval zal er waarschijnlijk en hopelijk snel hulp zijn maar iemand die zich meldt met alleen zulke gedachtes wordt echt niet meteen opgenomen. Ook al ben je bang dat je ernaar zult handelen. Dit komt zo vaak voor. De mensen die daadwerkelijk hun kind iets aan doen zien we in de hulpverlening niet dit eerst netjes melden. Vaak gebeurt dat in een psychose. Dus bij zulke dwanggedachtes schieten hulpverleners echt niet meteen in de stress.
zondag 6 augustus 2017 om 18:26
REDHOTHEAD schreef: ↑06-08-2017 13:38Dwanggedachten en psychoses komen weinig voor? Ik betwijfel of je weet waar je over praat.
En het is juist goed om het handelen van een arts kritisch te volgen: immers artsen zijn mensen en maken (soms hele grote, ingrijpende) fouten.
Nee een moord plegen tijdens een psychose komt gelukkig zelden voor. De meeste mensen met een psychose zijn niet gevaarlijk voor andere. Op mijn werk lopen er nogal wat rond dus ik weet wel waar ik het over heb.
Natuurlijk is het prima om kritisch te zijn maar ik zie hier regelmatig mensen van leer trekken over het oordeel van artsen waar ik met mijn achtergrond van denk dat ze niet weten waar ze het over hebben (en dat er soms bij zetten maar dan alsnog de dokter voor gek verklaren) en dat het oordeel van de arts helemaal niet zo vreemd is. Natuurlijk maken artsen ook fouten, maar in de meeste gevallen hebben ze wel gewoon gelijk. Neemt niet weg dat als de klachten aanhouden of erger worden TO natuurlijk gewoon terug kan gaan en vragen om een doorverwijzing. Soms voorkomt even afwachten dat van een mug een olifant gemaakt wordt en soms blijkt dat er wel behandeling nodig is. Maar dat ze niet met gillende spoed bij de crisisdienst zat omdat ze mogelijk haar kind echt iets aan zou doen is echt niet raar. Suggereren dat die kans veel groter is dan hij werkelijk is bezorgt TO alleen maar meer stress en dat is juist niet wat ze nu nodig heeft.
TO, hoe is het nu en heb je de dokter gesproken?
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 6 augustus 2017 om 19:59
zondag 6 augustus 2017 om 20:00
Ik reageerde op Eckano.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 19:59Kind is niet direct in gevaar hoor. Als moeder dwanggedachten heeft. Dat is dus de denkfout die velen hier maken. Zie ook reactie van Mw theelepel en Nivien.
zondag 6 augustus 2017 om 20:11
Eens; ik ben ook niet direct aan de bel gaan hangen omdat ik dergelijke gedachten had maar ik had wel op hulp oid. aangedrongen als ik op enig moment het idee zou hebben gehad dat ik niet meer voor mezelf in zou staan.
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
maandag 7 augustus 2017 om 10:51
Dit vind ik nou echt gevaarlijk om op een forum te bespreken to.
Sommige zijn heel hard en praten je misschien zo de put in terwijl het misschien te maken heeft met een dwangstoornis of een postnatale depressie.
Mensen zonder verstand moeten hier niet gaan oordelen.
Uitsluitend met een psycholoog overleggen want die heeft ervoor geleerd.
Kan nooit kwaad om daar even langs te gaan misschien is er helemaal niet zo veel aan de hand je hoofd kan ook gekke dingen doen met angsten, ik vertrouwde mezelf ook niet op de tiende verdieping ik dacht ook gauw naar beneden voordat ik misschien zomaar ineens spring en dat was juist het tegenovergestelde van wat ik ooit zou willen.
Succes
Sommige zijn heel hard en praten je misschien zo de put in terwijl het misschien te maken heeft met een dwangstoornis of een postnatale depressie.
Mensen zonder verstand moeten hier niet gaan oordelen.
Uitsluitend met een psycholoog overleggen want die heeft ervoor geleerd.
Kan nooit kwaad om daar even langs te gaan misschien is er helemaal niet zo veel aan de hand je hoofd kan ook gekke dingen doen met angsten, ik vertrouwde mezelf ook niet op de tiende verdieping ik dacht ook gauw naar beneden voordat ik misschien zomaar ineens spring en dat was juist het tegenovergestelde van wat ik ooit zou willen.
Succes
maandag 7 augustus 2017 om 12:38
ik heb er geen ervaring mee zoals mw theelepel in haar werk, maar wel van dichtbij met een vriendin meegemaakt.
Wat wijsheid is kan ik je niet zeggen maar ik denk wel dat de meeste reacties hier te rationeel zijn. Ik bedoel, als je écht in de war bent dan zijn de grenzen niet meer duidelijk en je bent op dat moment niet meer de beste graadmeter over hoe het met jezelf gaat. Dus mensen die schrijven dat ze pas in actie zouden komen als ze denken dat ze hun dwanggedachtes niet meer in bedwang kunnen houden ...
klinkt voor mij als
een onmogelijke tegenstrijdigheid.
Als je bij iemand terecht zou moeten kunnen met je diepste angsten is het toch je man, dus ik hoop dat je, ook al werkt hij nog zo hard, met hem er goed over kan praten.
Daar heb je denk ik meer aan dan aan ons want wij kennen jou en je situatie niet.
heel veel sterkte!! ik hoop dat je je snel beter voelt.
Wat wijsheid is kan ik je niet zeggen maar ik denk wel dat de meeste reacties hier te rationeel zijn. Ik bedoel, als je écht in de war bent dan zijn de grenzen niet meer duidelijk en je bent op dat moment niet meer de beste graadmeter over hoe het met jezelf gaat. Dus mensen die schrijven dat ze pas in actie zouden komen als ze denken dat ze hun dwanggedachtes niet meer in bedwang kunnen houden ...
klinkt voor mij als
een onmogelijke tegenstrijdigheid.
Als je bij iemand terecht zou moeten kunnen met je diepste angsten is het toch je man, dus ik hoop dat je, ook al werkt hij nog zo hard, met hem er goed over kan praten.
Daar heb je denk ik meer aan dan aan ons want wij kennen jou en je situatie niet.
heel veel sterkte!! ik hoop dat je je snel beter voelt.
