Psyche
alle pijlers
Soms enge gedachten over dochter
zondag 6 augustus 2017 om 12:09
Hoi,
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
sinds 16 weken ben ik moeder van een blakend meisje. Ik vond het moederschap in het begin best even wennen. Weinig tijd voor mezelf, altijd paraat staan, soms last van depressieve gevoelens etc. Inmiddels lijk ik mijn draai te hebben gevonden. Ze hoort bij ons leven. Sinds zij is geboren heb ik last van gevoelens, zoals: wat heeft het leven voor zin? Het is alleen maar ellende en narigheid. Er zijn zoveel mensen ongelukkig en/of ziek....wat heb ik mijn kind aangedaan om haar op deze wereld te zetten? Sinds kort heb ik soms ook enge gedachten, zoals: ik gooi haar uit het raam......of als ik haar in badje doe denk ik: wat gebeurt er als ik haar loslaat? Soms voel ik een enorme aandrang om het ook echt te doen, maar uiteraard doe ik dit niet. Ik ben naar de dokter gegaan voor deze klachten, maar de dokter zei dat meerdere mensen hier last van hebben. Dit stelde enigzins gerust. Anderzijds heb ik nog steeds last van deze klachten en het beperkt mij in het genieten van haar.
Dwanggedachten en handelingen heb ik eerder gehad. Vroeger moest ik bijvoorbeeld het licht 3x aan en uitdoen. Of ik rij in de auto en voel de gedachte opkomen: wat gebeurt er als ik mijn stuur nu naar rechts draai? Deze gedachtes kon ik vaak snel van me afzetten, maar nu lijkt het erger te worden. Kan dit nog komen door de hormonen van de bevalling of door de borstvoeding?
Is dit voor iemand herkenbaar die ook kinderen heeft? En suggesties om die rare gedachten naar de achtergrond te verbannen?
dank je wel!
zondag 6 augustus 2017 om 13:37
Ik denk dat als je na een tijdje nog steeds klachten hebt, het heel normaal is om terug te gaan naar de huisarts. Wellicht is zijn gedachte ook: hmm, nog steeds klachten, dan gaan we eens verder kijken en uitsluiten. Zo zou mijn arts het wel doen. Die zegt ook gewoon: goed, dat je terugkomt.
~ I want to be shaken to my core, like the wild winds disrobe the trees ~
zondag 6 augustus 2017 om 13:38
MwTheelepel schreef: ↑06-08-2017 13:27Ik snap op zich ook wel dat mensen van dit soort dingen schrikken maar ik schrik ook wel weer een beetje van de reacties over de huisarts. Maar ja ik merk vaker hier dat er toch een hoop mensen zijn die het woord van een arts al snel compleet in twijfel trekken als die niet zegt wat zij verwachten. Jammer want mensen praten TO nu meer angst aan dan nodig is in deze situatie.
Mensen handelen zelden naar zulke dwanggedachten gelukkig en elk mens heeft ze weleens. Maar vaak vergeet je die vreemde gedachte net zo snel als die is opgekomen, zo niet dan krijg je daar last van en valt het je ook veel meer op dat je het hebt. Mensen die hun kinderen vermoorden door vreemde gedachten zijn meestal psychotisch en een psychose is echt iets heel anders dan dwanggedachten. En ook dat komt gelukkig zeer zelden voor.
Dwanggedachten en psychoses komen weinig voor? Ik betwijfel of je weet waar je over praat.
En het is juist goed om het handelen van een arts kritisch te volgen: immers artsen zijn mensen en maken (soms hele grote, ingrijpende) fouten.
zondag 6 augustus 2017 om 13:51
Je hebt er geen verstand van,maar toch een mening over de deskundigheid van de huisarts?
Volgens mij heeft de huisarts niet gezegd dat het normaal is, maar dat het vaker voorkomt. En dat is gewoon zo. Net als anderen al schrijven: vergelijkbaar met de gedachte op een hoog gebouw dat je over de rand zou kunnen springen. Die gedachte hebben veel mensen en dat betekent niet dat ze het ook werkelijk doen.
Als je er zelf last van hebt TO, dan is het handig er nog eens op terug te komen bij de huisarts. Maar laat je niet aanpraten dat je per definitie gestoord bent of een gevaar voor je kind omdat je wel eens zulke gedachten hebt.
zondag 6 augustus 2017 om 13:58
Waar lees je dat Theelepel schrijft dat dwanggedachten weinig voorkomen? Ze schrijft dat psychoses waarin een moeder haar kind doodt weinig voorkomt. Dat is ook zo. Net als dat iemand die naar dergelijke dwanggedachten handelt weinig voor komt. Dwanggedachten komen inderdaad veel voor. Wat zeer weinig voorkomt is dat iemand ernaar handelt. Bij dwanggedachten over jezelf of een ander iets aandoen. De persoon heeft zelf met name last van die gedachte.REDHOTHEAD schreef: ↑06-08-2017 13:38Dwanggedachten en psychoses komen weinig voor? Ik betwijfel of je weet waar je over praat.
En het is juist goed om het handelen van een arts kritisch te volgen: immers artsen zijn mensen en maken (soms hele grote, ingrijpende) fouten.
De arts heeft gelijk dat veel prille moeders dergelijke gedachten hebben. Het gaat erom hoeveel last TO er zelf van heeft.
zondag 6 augustus 2017 om 14:02
Het is geen bagatelliseren, maar spreken vanuit persoonlijke en professionele ervaring. Heb je zelf enig idee hoe vaak dergelijke gedachten voorkomen? De meeste vrouwen houden ze voor zichzelf. De gedachten op zich zijn NIET gevaarlijk. Het gaat erom hoeveel last TO ervan heeft. Ik schrik van de heftige reacties hierop. Getuigt mijn inziens van onwetendheid.REDHOTHEAD schreef: ↑06-08-2017 13:36Ik vind het kwalijk dat sommige reacties de boel nogal bagataliseren: de ts heeft wel degelijk hulp nodig, zeker gezien haar verleden en de huidige gedachten. Ts, ga nogmaals naar je ha en vraag een doorverwijzing, mss naar je vroegere behandelaar? Heel veel sterkte, en echt, het komt goed.
zondag 6 augustus 2017 om 14:02
In het bericht van 13.27 schrijft ze dit: "Mensen die hun kinderen vermoorden door vreemde gedachten zijn meestal psychotisch en een psychose is echt iets heel anders dan dwanggedachten. En ook dat komt gelukkig zeer zelden voor."Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 13:58Waar lees je dat Theelepel schrijft dat dwanggedachten weinig voorkomen?
zondag 6 augustus 2017 om 14:04
Ik denk dat ze bedoelt dat mensen die handelen naar dwanggedachten weinig voorkomt.REDHOTHEAD schreef: ↑06-08-2017 14:02In het bericht van 13.27 schrijft ze dit: "Mensen die hun kinderen vermoorden door vreemde gedachten zijn meestal psychotisch en een psychose is echt iets heel anders dan dwanggedachten. En ook dat komt gelukkig zeer zelden voor."
zondag 6 augustus 2017 om 14:05
We zijn het niet eens, het gaat mij niet over de gedachten op zich maar het hele verhaal van TS.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 14:02Het is geen bagatelliseren, maar spreken vanuit persoonlijke en professionele ervaring. Heb je zelf enig idee hoe vaak dergelijke gedachten voorkomen? De meeste vrouwen houden ze voor zichzelf. De gedachten op zich zijn NIET gevaarlijk. Het gaat erom hoeveel last TO ervan heeft. Ik schrik van de heftige reacties hierop. Getuigt mijn inziens van onwetendheid.
In dit geval en gezien ts verleden lijkt het me niet overdreven om hulp te zoeken, beter teveel actie dan te weinig in dit geval.
Ik vind jouw reacties getuigen van onwetendheid, grappig he?
zondag 6 augustus 2017 om 14:07
En daarom schreef ik mijn bericht niet aan jou maar aan Theelepel.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 14:04Ik denk dat ze bedoelt dat mensen die handelen naar dwanggedachten weinig voorkomt.
zondag 6 augustus 2017 om 14:21
Pardon. Ik wist niet dat er hier op het openbare forum ook al privé-berichten werden verzonden.REDHOTHEAD schreef: ↑06-08-2017 14:07En daarom schreef ik mijn bericht niet aan jou maar aan Theelepel.
zondag 6 augustus 2017 om 14:23
Flauw zeg, je weet mi best wat ik bedoel. Als jij gaat invullen wat andere forummers bedoelen wordt het nogal ingewikkeld.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 14:21Pardon. Ik wist niet dat er hier op het openbare forum ook al privé-berichten werden verzonden.
zondag 6 augustus 2017 om 14:52
Precies wat ik ongeveer wilde typen, al heb ik zelf geen kinderen. Maar ik denk inderdaad dat het voortkomt uit het besef dat een kind zo weerloos is, zo afhankelijk van je is.francieneke schreef: ↑06-08-2017 12:21Je denkt aan dingen waar je bang voor bent. Ik heb dat zelf ook weleens....bijvoorbeeld als je ergens heel hoog op staat en dan de gedachte hebben jezelf naar beneden te laten vallen. Bij mijn kinderen had ik dat ook, dat waren allemaal gedachten waar ik bang voor was: de mogelijkheid was er, maar dat was het laatste op de wereld wat ik wilde.
Ik denk dat de dokter dat bedoelde en de kans dat je je dochter iets aan zult doen is volgens mij nihil, je houdt immers zielsveel van haar, je wilt haar juist behoeden voor alle ellende. Maar het is vreselijk om zoiets te hebben en als het zo blijft dan is het handig om wat hulp hierin te krijgen. Je zult het niet doen, maar voor jezelf is het zo naar.
Bij mij ging het vanzelf over (toen ze nog weerloos waren was het het ergst....een soort angstflitsen waren dat). Het gevoel dat zo'n weerloos wezentje, van wie je intens veel houdt volledig afhankelijk van je is.
zondag 6 augustus 2017 om 14:54
Daarin spreek je het wel een beetje tegen. Heel veel voorkomen en onwetendheid zijn niet 2 dingen die hand in hand gaan in deze tijd.Saga_Röversdotter schreef: ↑06-08-2017 14:02Het is geen bagatelliseren, maar spreken vanuit persoonlijke en professionele ervaring. Heb je zelf enig idee hoe vaak dergelijke gedachten voorkomen? De meeste vrouwen houden ze voor zichzelf. De gedachten op zich zijn NIET gevaarlijk. Het gaat erom hoeveel last TO ervan heeft. Ik schrik van de heftige reacties hierop. Getuigt mijn inziens van onwetendheid.
zondag 6 augustus 2017 om 14:57
Wat een lieve reacties. Doet me ontzettend goed om te lezen!
Ik ben juist naar de huisarts gegaan, omdat ik dacht: dit is niet normaal. De huisarts was heel meelevend...
Volgens hem was ik teveel bezig met de zorg voor mijn dochter. Dit komt voornamelijk doordat mijn dochter een flesweigeraar is. Afgelopen 16 weken ben ik nooit langer dan 2 uur alleen van huis weggeweest. De huisarts vond dat best heftig. Ook gaf hij aan dat moederschap geen graadmeter is voor geluk. Sterker nog, hij gaf aan dat de meeste mensen na de komst van kinderen juist ongelukkiger zijn. Hij gaf aan dat ik uiteraard kon terugkomen als het niet beter ging.
Een familielid had precies dezelfde dwanggedachten na de komst van haar zoontje. Ik heb het dan ook met haar besproken. Zij kent mij heel goed en weet dat ik het nooit zal doen. Het voelde wel fijn om er met haar over te praten.
Ook ga ik morgen mijn bloedwaardes laten prikken. Hier had ik om gevraagd bij de huisarts. Had namelijk al gelezen dat het kan komen door gebrek aan vitamines of schildklierproblemen.
Mijn man weet niks van deze gedachten. En ik denk dat het voor hem heel lastig is om te begrijpen. Onze relatie gaat gelukkig nog steeds heel goed na de komst van onze dochter. Wel heeft mijn vriend een hele drukke baan en komt de zorg momenteel grotendeels op mij uit. Ik begin over 8 weken weer met werken (extra lang verlof
). En icm een hele makkelijke baby misschien wel teveel tijd om na te denken en te piekeren...
Ik ben juist naar de huisarts gegaan, omdat ik dacht: dit is niet normaal. De huisarts was heel meelevend...
Volgens hem was ik teveel bezig met de zorg voor mijn dochter. Dit komt voornamelijk doordat mijn dochter een flesweigeraar is. Afgelopen 16 weken ben ik nooit langer dan 2 uur alleen van huis weggeweest. De huisarts vond dat best heftig. Ook gaf hij aan dat moederschap geen graadmeter is voor geluk. Sterker nog, hij gaf aan dat de meeste mensen na de komst van kinderen juist ongelukkiger zijn. Hij gaf aan dat ik uiteraard kon terugkomen als het niet beter ging.
Een familielid had precies dezelfde dwanggedachten na de komst van haar zoontje. Ik heb het dan ook met haar besproken. Zij kent mij heel goed en weet dat ik het nooit zal doen. Het voelde wel fijn om er met haar over te praten.
Ook ga ik morgen mijn bloedwaardes laten prikken. Hier had ik om gevraagd bij de huisarts. Had namelijk al gelezen dat het kan komen door gebrek aan vitamines of schildklierproblemen.
Mijn man weet niks van deze gedachten. En ik denk dat het voor hem heel lastig is om te begrijpen. Onze relatie gaat gelukkig nog steeds heel goed na de komst van onze dochter. Wel heeft mijn vriend een hele drukke baan en komt de zorg momenteel grotendeels op mij uit. Ik begin over 8 weken weer met werken (extra lang verlof
). En icm een hele makkelijke baby misschien wel teveel tijd om na te denken en te piekeren...
zondag 6 augustus 2017 om 15:26
Je spreekt jezelf wel een beetje tegen, je dochter is een hele makkelijke, flesweigerende baby waardoor jij nauwelijks iets voor jezelf kunt doen. Ehm...?
Vertel het je man alsjeblieft. Je hoeft niet gelijk alles te vertellen, maar wel dat het je af en toe teveel wordt hoe het nu gaat. Hij denkt misschien dat jullie alles goed geregeld hebben en het op rolletjes loopt. Niet dus.
Vertel het je man alsjeblieft. Je hoeft niet gelijk alles te vertellen, maar wel dat het je af en toe teveel wordt hoe het nu gaat. Hij denkt misschien dat jullie alles goed geregeld hebben en het op rolletjes loopt. Niet dus.
anoniem_278747 wijzigde dit bericht op 06-08-2017 20:18
1.19% gewijzigd
zondag 6 augustus 2017 om 16:06
Herkenbaar, het kunnen inderdaad heel goed de hormonen zijn.
Ik heb het ook gehad, ik had een postnatale depressie en allerlei irrationele gedachtes drongen zich aan me op: als ik de kinderwagen op de rails zet/de wieg een paar uur op het balkon zet in de vrieskou/het dekentje over haar hoofd trek, dan ben ik ook zo van het probleem af..
Ik heb gelukkig ingezien dat dit natuurlijk nergens op sloeg en geen goed plan was maar ik schrok er wel behoorlijk van dat ik dergelijke gedachtes had en was er uiteraard ook behoorlijk kapot van dat ik er serieus over nadacht om mijn eigen kind wat aan te doen.
Gelukkig bleef het bij de gedachte en ik denk dat als ik mijn plannen echt had willen doorzetten toch de crisisdienst oid. had ingeschakeld - het scheelde trouwens weinig of ik was al eerder achter de rode deuren verdwenen, ik heb moeten praten als brugman om uiteindelijk naar huis te mogen in plaats van rechtstreeks uit het kraambed naar de PAAZ-afdeling.
Maar goed, ik dwaal af; ik denk dat het hebben van de gedachten op zich, hoe vervelend ook, niet heel schadelijk is mits je absoluut zeker bent van het feit dat je je kind niet echt iets aan zult doen, en dat het daarom goed is om in contact te blijven met de hulpverlening zodat er snel kan worden ingegrepen als de situatie onverhoopt verandert...
Sterkte, en hopelijk ben je snel van deze situatie af!
Ik heb het ook gehad, ik had een postnatale depressie en allerlei irrationele gedachtes drongen zich aan me op: als ik de kinderwagen op de rails zet/de wieg een paar uur op het balkon zet in de vrieskou/het dekentje over haar hoofd trek, dan ben ik ook zo van het probleem af..
Ik heb gelukkig ingezien dat dit natuurlijk nergens op sloeg en geen goed plan was maar ik schrok er wel behoorlijk van dat ik dergelijke gedachtes had en was er uiteraard ook behoorlijk kapot van dat ik er serieus over nadacht om mijn eigen kind wat aan te doen.
Gelukkig bleef het bij de gedachte en ik denk dat als ik mijn plannen echt had willen doorzetten toch de crisisdienst oid. had ingeschakeld - het scheelde trouwens weinig of ik was al eerder achter de rode deuren verdwenen, ik heb moeten praten als brugman om uiteindelijk naar huis te mogen in plaats van rechtstreeks uit het kraambed naar de PAAZ-afdeling.
Maar goed, ik dwaal af; ik denk dat het hebben van de gedachten op zich, hoe vervelend ook, niet heel schadelijk is mits je absoluut zeker bent van het feit dat je je kind niet echt iets aan zult doen, en dat het daarom goed is om in contact te blijven met de hulpverlening zodat er snel kan worden ingegrepen als de situatie onverhoopt verandert...
Sterkte, en hopelijk ben je snel van deze situatie af!
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
zondag 6 augustus 2017 om 16:39
To wat vervelend dat je hier last van hebt. Begrijpelijk dat je er van schrikt. Intrusies/dwanggedachtes zijn inderdaad veelvoorkomend, 80 tot 90 procent van de bevolking heeft nare gedachtes die zich opdringen. Dat kan variëren tot: heb ik het gas wel uitgedaan, tot zal ik van een brug springen. Deze gedachtes worden pas een probleem als iemand er waarde aan hecht. En niet omdat de persoon dan gaat handelen naar deze gedachtes, maar omdat men er van schrikt en deze gedachtes weg wil hebben. En juist gedachten die je niet wilt komen zich opdringen. Vervolgens gaan mensen zich bijv een slecht mensen voelen omdat ze zo denken.
Ik snap enerzijds je huisarts wel, het komt ook vaak voor en de mensen die zich melden zijn vaak zo geschrokken van hun gedachtes wat aangeeft dat ze er juist absoluut niet naar willen handelen. Maar mocht je er zelf last van hebben dan zou je alsnog om een verwijzing kunnen vragen want het kan erg naar zijn. Ook hebben dwanggedachtes soms de neiging om zich snel uit te breiden. Sterkte ermee.
Ik snap enerzijds je huisarts wel, het komt ook vaak voor en de mensen die zich melden zijn vaak zo geschrokken van hun gedachtes wat aangeeft dat ze er juist absoluut niet naar willen handelen. Maar mocht je er zelf last van hebben dan zou je alsnog om een verwijzing kunnen vragen want het kan erg naar zijn. Ook hebben dwanggedachtes soms de neiging om zich snel uit te breiden. Sterkte ermee.
zondag 6 augustus 2017 om 16:49
Mocht je trouwens het wel zelf willen oplossen kun je proberen of je de gedachtes er kan laten zijn zonder ze weg te drukken en juist ook zonder jezelf van het tegendeel te overtuigen. Gewoon laten komen en laten zijn. Wegdrukken verergert het maar tegenargumenten aandragen ook. Dan krijgt de gedachte aandacht en alles wat aandacht krijgt groeit.
zondag 6 augustus 2017 om 17:19
Ik herken dit deels. Tijdens mijn zwangerschap en na mijn bevalling een paar week geleden ben ik een stuk angstiger. En heb ik ook veel rampscenario's die me ongewild bereiken. Dan ben ik ineens heel bang dat ik mijn baby laat vallen en zie ik dat ook echt voor me. Maar ook de zinloosheid van het leven of de angst dat ik zelf snel doodga komen voorbij.
Ik heb dit eerder gehad en kan zo mezelf goed helpen relativeren. Dat het gedachten zijn, voortkomend uit angst en niets zegt over nu en bijbehorende realteit. Ik merk dat het snel afneemt naarmate de hormonen afnemen. Moet ik zeggen dat ik een paar week voor mijn bevalling een traumatisch ongeluk had en dat ik daar extra last van heb merk ik.
Doordat ik er eerder last van had en toen hulp heb gezocht, lukt het me goed om me er weinig zorgen over te maken. Die hulp was echt zo fijn, dat kan echt een goede stap zijn.
Mij helpt: je bent niet je gedachten.
Ik heb dit eerder gehad en kan zo mezelf goed helpen relativeren. Dat het gedachten zijn, voortkomend uit angst en niets zegt over nu en bijbehorende realteit. Ik merk dat het snel afneemt naarmate de hormonen afnemen. Moet ik zeggen dat ik een paar week voor mijn bevalling een traumatisch ongeluk had en dat ik daar extra last van heb merk ik.
Doordat ik er eerder last van had en toen hulp heb gezocht, lukt het me goed om me er weinig zorgen over te maken. Die hulp was echt zo fijn, dat kan echt een goede stap zijn.
Mij helpt: je bent niet je gedachten.
zondag 6 augustus 2017 om 17:32
Mensen die roepen 'zoek hulp, vandaag nog' moeten wel bedenken dat dat zo snel niet gaat. Er is een wachtlijst. Zelfs voor mensen die er nog veel erger aan toe zijn dan TO.
Dat wil niet zeggen dat ze geen hulp moet zoeken, maar houdt er rekening mee dat het best eens een tijdje kan duren voor die op gang komt.
Wees daarom eerlijk in je omgeving. Zet je partner in, de grootouders etc. En vraag je huisarts om met je mee te denken.
Dat wil niet zeggen dat ze geen hulp moet zoeken, maar houdt er rekening mee dat het best eens een tijdje kan duren voor die op gang komt.
Wees daarom eerlijk in je omgeving. Zet je partner in, de grootouders etc. En vraag je huisarts om met je mee te denken.
zondag 6 augustus 2017 om 17:55
Ik heb zelf geen kinderen, maar herken de dwanggedachten maar al te goed. Heb zelf ook vaak heel sterk de neiging iets te doen (en dan met name mezelf iets aandoen).
Ik denk dat je huisarts vooral bedoelt dat iedereen wel eens een enge gedachte heeft zoals je kind in nad loslaten, gooien, van een hoog gebouw afspringen etc. Het zijn gedachten die ineens in je opkomen, en zijn bij "normale" mensen met een fractie van een seconde weer weg, die besteden er geen aandacht aan omdat ze het niet serieus nemen.
Normaal even tussen haakjes, want uiteraard ben jij (en ik) niet abnormaal, maar ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel
Sommige mensen hechten teveel waarde aan zo'n gedachte, gaan erin geloven, en worden er bang voor. En daar zit het verschil in.
Van mezelf weet ik dat ik mezelf niks aan zal doen, en ik probeer dit zo vaak mogelijk te herhalen, alleen op het moment van een paniekaanval geloof ik niet meer in mezelf. Als ik je post lees denk ik dat dat bij jou een beetje overeen komt.
Ik heb helaas geen goede tips, ik zit er zelf ook nog steeds mee en ga er in oktober voor in behandeling (lange wachttijden...) Wel heb ik van de huisarts oxazepam gekregen om de angst te onderdrukken, misschien is dat iets voor jou?
Zou sowieso nogmaals naar de huisarts gaan, want dat zulke gedachtes hebben vaker voorkomt kan wel kloppen, alleen hecht jij er teveel, waarde aan waardoor je bang wordt, en dat is iets wat je huisarts serieus moet nemen.
Veel sterkte!!
Ik denk dat je huisarts vooral bedoelt dat iedereen wel eens een enge gedachte heeft zoals je kind in nad loslaten, gooien, van een hoog gebouw afspringen etc. Het zijn gedachten die ineens in je opkomen, en zijn bij "normale" mensen met een fractie van een seconde weer weg, die besteden er geen aandacht aan omdat ze het niet serieus nemen.
Normaal even tussen haakjes, want uiteraard ben jij (en ik) niet abnormaal, maar ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel
Sommige mensen hechten teveel waarde aan zo'n gedachte, gaan erin geloven, en worden er bang voor. En daar zit het verschil in.
Van mezelf weet ik dat ik mezelf niks aan zal doen, en ik probeer dit zo vaak mogelijk te herhalen, alleen op het moment van een paniekaanval geloof ik niet meer in mezelf. Als ik je post lees denk ik dat dat bij jou een beetje overeen komt.
Ik heb helaas geen goede tips, ik zit er zelf ook nog steeds mee en ga er in oktober voor in behandeling (lange wachttijden...) Wel heb ik van de huisarts oxazepam gekregen om de angst te onderdrukken, misschien is dat iets voor jou?
Zou sowieso nogmaals naar de huisarts gaan, want dat zulke gedachtes hebben vaker voorkomt kan wel kloppen, alleen hecht jij er teveel, waarde aan waardoor je bang wordt, en dat is iets wat je huisarts serieus moet nemen.
Veel sterkte!!
zondag 6 augustus 2017 om 18:09
Vergis je niet hoor; als jij bij de hulpverlening aanheeft dat je serieus overweegt om je kind van het balkon te gooien kun je meteen terecht hoor; als je bang bent dat het niet bij gedachtes zal blijven lijkt me dat ook niet meer dan terecht...plek schreef: ↑06-08-2017 17:32Mensen die roepen 'zoek hulp, vandaag nog' moeten wel bedenken dat dat zo snel niet gaat. Er is een wachtlijst. Zelfs voor mensen die er nog veel erger aan toe zijn dan TO.
Dat wil niet zeggen dat ze geen hulp moet zoeken, maar houdt er rekening mee dat het best eens een tijdje kan duren voor die op gang komt.
Wees daarom eerlijk in je omgeving. Zet je partner in, de grootouders etc. En vraag je huisarts om met je mee te denken.
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
zondag 6 augustus 2017 om 18:20
Nu weet ik niet hoe dat gaat wanneer je kind in gevaar is. Ik weet het alleen van de verhalen van vrienden die in de psychiatrie werken en van mensen die zelf therapie hebben (gehad). Maar wanneer er echt sprake is van het gevaar op zelfdoding is er nog steeds een wachtlijst en ben je ook niet meteen aan de beurt. Hoe belachelijk dat ook is. Er zijn te veel mensen in psychische nood blijkbaar.
Maar misschien dat er in dit geval, kind in gevaar, wel gelijk actie ondernomen wordt hoor. Dat kan.
