Stoppen met pulken/skin picking/dermatillomanie

Ik heb dermatillomanie.
Deze link legt goed uit wat het is: https://www.huidzorghouten.nl/skin-pick ... -te-pulken
En in dit forum is er al eens uitgebreid over gesproken: psyche/compulsive-skin-picking-titillom ... ages/44792

Toch ben ik een nieuw topic gestart, omdat ik wil stoppen!
En ik hoop hiermee anderen te vinden die ook willen stoppen dan kunnen we elkaar helpen en motiveren.

Korte introductie:
Ik zit met name aan mijn gezicht. Het is begonnen in de pubertijd met puistjes uitknijpen. Dit werd steeds erger: bultjes moéten weg. Op een gegeven moment zag ik wel in dat het niet handig was, maar ik hield mezelf voor dat als ik ouder werd, de puistjes weg zouden gaan en ik wel zou stoppen. Inmiddels zie ik in dat dat niet zo werkt. Ik ben 28 en het is gewoon echt een dwangstoornis. Inmiddels zit ik ook wel eens aan bultjes op mijn armen en rondom mijn decolleté.
Nog niet zo erg dat ik niet de deur uit durf, maar het is duidelijk te zien en een stuk lelijker dan als ik het niet zou doen. Ik maak mezelf lelijk..
Ik heb niet eens acné ofzo, het zijn meestal soort van talgbultjes of kleine puistjes.

Ik neem me al jaren voor om te stoppen, maar dat lukt niet.
Dit wordt mijn laatste poging om zelf te stoppen, mislukt het weer, dan ga ik actief hulp zoeken.

Waarom niet gelijk hulp zoeken? De laatste keer dat ik het aan mijn huisarts vroeg zei ze doodleuk: gewoon stoppen? Dus daar had ik niks aan. Ik heb nu een nieuwe huisarts, maar ik krijg over een maandje een spiraal. Ze waarschuwde me toen gelijk dat ze zag dat ik wat puistjes/plekjes heb en dat die erger kunnen worden nu ik van de pil naar de spiraal ga. Ik heb geen speciale pil tegen puistjes, dus ik hoop dat het meevalt. Maar als ik dan hulp zoek, lijkt het me het handigst een paar maandjes de effecten van die spiraal af te wachten.
Ik denk namelijk dat hulp zowel de psychische kant als het huidprobleem aanpakt.

Hoe mijn huid op de spiraal reageert wacht ik dus even af, maar in tussen wil ik proberen het mentale deel aan te pakken: stoppen!
Wie doet er met me mee?

Ik heb de volgende maatregelen bedacht:
1) Alle spiegels in huis afplakken (het helpt als ik het niet zie)
2) Een timer zetten op toiletbezoekjes op het werk (hier kan ik spiegel niet afplakken en gaat het telkens mis). Maximaal 1 minuut bijvoorbeeld.
3) Niet aan mijn gezicht zitten. Zodra ik iets voel zitten, wil ik het al weg hebben. Heeft iemand hier een methode voor? Het gaat vaak gedachteloos.
4) Kleding dragen waarbij ik niet bij andere plekken kan. Mijn armen zagen er van de zomer niet uit, maar nu in de wintermaanden gaat het stukken beter. Ik hoop daarom dat stoppen lukt voordat het weer mooi weer wordt.
5) Focussen op het niet wíllen. Dus niet: het mag niet, maar ik wil het niet.
6) Als ik wél in een spiegel kijk, mezelf een grote glimlach geven en focussen op dat ik er best leuk uit zie i.p.v. op kleine bultjes die niemand anders ziet.

Heeft iemand meer ideeën? Ik zit zelf nog te denken aan iets alternatiefs wat ik kan doen als ik de drang voel om te pulken, b.v. een kneedbal. Maar het liefst iets dat anderen niet opvalt (dus niet een kneedbal ).
Daarnaast ga ik nog verder googlen. Ik zie al wat interessante TED filmpjes over 'breaking bad habits'.

Maar voor nu ben ik heel benieuwd of er meer mensen zijn die hier last van hebben, er helemaal klaar mee zijn en met mij mee willen doen om te stoppen. Laat van je horen!

Anonymous80 schreef: ↑

31-05-2019 23:12

Ik lees hier wel vaak dat het om een pure dwangstoornis gaat, maar dan zou dat betekenen dat het skinpicking zeer bewust gebeurt, en dat is bij mij absoluut niet het geval!

Bij mij is het juist wel bewust! Wat Helena omschrijft over drang is precies hoe het bij mij is.

Echter gaan de laatste weken echt goed!! Paar dingen die me hebben geholpen:
- ik heb mezelf een paar keer extra geconfronteerd met wat ik had aangericht (kapot gekrabd gezicht), bv. door een selfie te nemen of in de spiegel te kijken en mezelf te vragen wat het meeste opvalt (die plekjes!). Hiervoor liet ik het vaak van me af glijden, zo van maakt niet uit.
- ik heb eind mei met mezelf afgesproken dat als ik een maand lang niks uitknijp, ik lekker mag shoppen en dan juist ook een keer wat duurdere kleding mag kopen (ik wil dan naar duurzame winkels gaan, waar ik normaal geen geld voor vrij maak).

En dat gaat super goed! 1e week nog een paar keer er aan gezeten, maar nu al een week niet.

Wat ook helpt is dat ik met huidverzorging begonnen ben. Ik had wel eens producten in huis, maar hield het niet goed bij en het maakte m'n huid of te droog (waardoor het voor m'n gevoel juist weer talg ging aanmaken) of te vet.
Ik gebruik nu producten van Jetske Ultee en m'n huid voelt oprecht fijn aan. Wel prijzig.
Het ritueel van het opsmeren in de ochtend en avond maakt dat ik ook bewuster met mijn gezicht bezig ben en minder snel gedachteloos aan mij gezicht zit.

Oh, en de 1e weken spiegels afplakken was een must. Maar ik merk dat nu, na 2 weken "onthouding" de drang om puistjes uit te knijpen al minder wordt. Ik had 1 dikke met een witte kop laten zitten! (kostte behoorlijk wat wilskracht). En hij is nu alweer weg! Terwijl als ik hem uitknijp en telkens weer open krab, loop ik een week lang met een lelijke plek.

Dus ik ben blij. =)
Ik heb vanavond een sjiek verjaardagsfeest in Parijs (dat is niet standaard in mijn leven hoor) en met wat foundation gaat m'n gezicht er gewoon top uit zien!
Ik heb absoluut nog onzuiverheden, maar geen lelijke plekjes op het moment.

Ik typ echt veel te lange verhalen hier, maar ik hoop dat anderen wat aan mijn ervaring hebben. Bedankt voor alle feedback!

Hoi!

Goed dat meer mensen het topic gevonden hebben.

Ik ben er ook nog niet vanaf. Het gaat mis als ik gestresst ben. Of als ik besluit dat net dat ene puistje wel moet kunnen (en bijna opgemerkt zit ik zo aan meer plekjes).

De spiegel afplakken helpt erg goed, maar mijn vriend heeft deze nodig om te scheren, dus hij doet het dan vaak aan de kant.
En de spiegel op werk kan ik moeilijk afplakken.

Ik ben nu een zorgverzekering voor volgend jaar aan het uitzoeken. Ik lees dat psychische hulp uit de basisverzekering gaat, dus ik neem het laagste eigen risico (want dat moet je er wel voor betalen) en dan ga ik hulp zoeken!
Ik probeer hier nu al jaren mee te stoppen en blijkbaar lukt het niet op eigen houtje, dus dan maar hulp inschakelen.

Ik lees dat sommige mensen dat lastig vinden en zich schamen: niet doen! Therapeuten zijn er juist voor dit soort dingen en ik denk dat ze veel vreemdere dingen meemaken, die kijken nergens meer van op, joh. En als je je niet bij iemand op je gemak voelt, zoek je een ander. Het kan een paar pogingen nodig hebben om iemand te vinden met wie je een fijne klik hebt.
Ik heb me tevens laten vertellen dat dermatillomanie een paar jaar geleden officieel erkend is als aandoening in de psychische gezondheidszorg. Dus therapeuten zouden er bekend mee moeten zijn.

Hebben jullie nog verdere stappen ondernomen om te stoppen? Gaan er meer mensen psychische hulp zoeken? Gedragstherapie klinkt als een goede manier.