Succelvolle behandeling dwangneurose?

Hoihoi,



Al zolang ik me kan herinneren lijd ik aan dwangneurose. Ik heb al heel veel geprobeerd om ervan af te komen, onder andere therapie bij een eerstelijns psycholoog. Helaas kom ik er maar niet vanaf en wordt het steeds erger. Zo erg dat het mijn leven totaal beheers en ik erdoor in een depressie ben gekomen. Nu heb ik vrijdag weer een afspraak bij de dokter, maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben bang dat hij me weer naar die psycholoog stuurt, maar ik ben al bij verschillende psychologen geweest en dat heeft nooit geholpen. Wat is een stap verder of een andere/volgende mogelijkheid? Misschien dat ik dat dan kan aandragen bij de huisarts. Is er hier iemand die van de dwangneurose is afgekomen? Of dat het in ieder geval minder is geworden? Alvast heel erg bedankt .

Ik werk momenteel niet, heb wel af en toe een bijbaantje. Ik studeer nog (rechten). Mijn handelingen doe ik echt overal. Mijn man doet de boodschappen, want ik doe er 3 keer zo lang over. Als ik ga shoppen, dan is dat een hel, want ik moet alle prijskaartjes op een bepaalde manier aanraken enzo. Ik ben altijd bang dat op een dag de beveiliging me eruit pikt omdat ik verdacht gedrag toon haha. Ik rijd wel auto, maar ik weet dat ik het eigenlijk beter niet kan doen. Ik vermijd dat ook wel, maar soms moet ik echt met de auto weg. In principe wordt mijn hele leven beheerst door de dwanghandelingen. Hoe ik loop, beweeg, eet, ik heb geen eigen keuze. Laatst kwam ik thuis en heb ik de auto wel 4 keer verplaatst van parkeerplek. Ik hoop dat altijd dat niemand me zo ziet...



Ook als ik een tentamen moet maken, lijdt dit eronder. Een voorbeeld: letters moeten helemaal goed zijn, als mijn pen hapert en ik moet de letter nog eens schrijven, dan moet ik de letter 4 keer overschrijven. Als ik een schrijffout maakt, moet het hele woord opnieuw ipv die ene letter. Van een zin moeten altijd minimaal 3 woorden op een regel. Als net één woordje op een nieuwe regel moet, 'moet' ik er dus nog minimaal 2 woorden bij verzinnen. Als ik dan mijn wettenbundel moet pakken, moet hij weer op een bepaalde manier op zijn plek liggen. Dat kost me soms tien minuten. Daarnaast moet ik voordat ik met mijn tentamen begin het voorblad eerst volledig lezen (terwijl daar van die algemene onzin op staat die je als student wel weet). Als ik met mijn ogen knipper tijdens een zin, moet ik weer opnieuw beginnen. Ik mag alleen knipperen of slikken waar een punt staat. En dit is nog maar een heel klein deel van mijn handelingen. Kortom, onleefbaar. Laatst moesten mijn man en ik om half 3 weg en vlak voor we weggingen, kreeg ik ineens het idee dat de bureaustoelen niet recht stonden van onze werkkamer. Ik ben teruggegaan om ze recht te zetten en 'aan te raken' en pas na een half uur lukte het me om de bureaustoelen te laten staan en mee te komen. Als mijn man me aan mijn arm gewoon zou meesleuren, raak ik enorm in paniek en verlam ik van angst. Dan kan ik niks meer, tenzij ik het ritueel weer opnieuw doe. We kwamen veel te laat op onze afspraak. Ik voel me dan verschrikkelijk!



Sorry voor het lange verhaal, maar het lucht gewoon op om het kwijt te kunnen. Ik voel me soms gewoon echt een gek. En het vreemde is, de laatste maand is het ineens heel erg geworden. Normaal gebeurt dat ook wel in tijden van stress, maar ik heb juist vakantie gehad. Thuis is het overigens wel het ergst, ik doe er 10 minuten over om van de ene kant in het huis naar de andere kant te komen. Het is dat mijn man me kent, maar anders had hij echt gedacht dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Misschien is dat ook wel zo.

Als ik het niet doe, dan raak ik inderdaad in paniek. Ik krijg dan de gedachte dat er iets vreselijks gaat gebeuren met mijn dierbaren of met mezelf. Ik verlam als het ware en kan niets meer doen. Ik wordt gewoon gek als ik de handeling niet kan doen. Meestal vermijd ik moeilijke plekken. Zo ga ik momenteel niet meer naar winkels, dat is gewoon te zwaar. In huis neemt mijn man veel van me over, omdat ik alleen al over een glas water pakken een kwartier doe. Het beperkt me wel enorm, shoppen met vriendinnen zit er niet meer in. Ik ben bang dat mijn leven zo steeds 'kleiner' wordt.



Wat precies de onderliggende oorzaak is weet ik niet. Mijn vorige psycholoog dacht dat het aan 'vroeger' lag. Mijn ouders hebben een verschrikkelijk huwelijk en toen ik klein was, sloegen ze elkaar geregeld. Er was altijd ruzie. Mijn moeder heeft mijn vader wel eens met een mes achterna gezeten en toen ik daarop begon te gillen kwam ze op mij af. Ik heb toen echt gedacht dat ze me ging vermoorden, maar dat was gelukkig niet zo. Ik heb nog een zusje en een broer, maar ik ben de middelste. Heel veel kwam op mij terecht, ik moest het goede voorbeeld geven en kreeg meestal overal de schuld van. Ik kon nooit iets goed doen, de lat lag echt ontzettend hoog voor mij in tegenstelling tot mijn broer en zusje. Kortom, een verschrikkelijke jeugd waarin ik me vooral heel eenzaam heb gevoeld. Alleen het gekke is, ik heb daar dus heel veel over gepraat bij de psycholoog om het te verwerken, maar ik had helemaal niet het gevoel dat mijn ocs er minder door werd. Dus of het echt de oorzaak is weet ik niet, al zal het er zeker mee te maken hebben.



Ik heb inderdaad gekeken op die site, ikkie27. Echt een fijne site, veel herkenbare verhalen. Ik laat mijn man ook veel lezen, want voor hem is het al helemaal onbegrijpelijk en lastig mee om te gaan.

Ik heb inderdaad ook gelezen dat het niet altijd aan een trauma hoeft te liggen. Mijn ouders en broers/zusje hebben overigens geen last van ocs. Mijn neef en tante wel, dus het zit wel enigzins in de familie.



Vivaeef, ocps is geloof ik een persoonlijkheidsstoornis toch? Het verschil met ocs is dat je in het geval van ocps niet door hebt dat je handelingen niet normaal zijn. Ik besef bijvoorbeeld heel goed dat mijn handelingen niet normaal zijn, maar ik kan ze niet controleren.

Hypnotherapie heb ik al eens gehad, toen was ik een jaar of 13/14. Ik vond dat niet echt heel prettig en hield er nachtmerries enzo aan over. Ik wil dat eigenlijk liever niet meer doen, hooguit als laatste redmiddel.



Vanmorgen ben ik wel naar de psycholoog geweest. Ik heb er een beetje gemengde gevoelens over. Hij wil weer verder waar we toen waren gebleven, ik moet voor de volgende keer bijvoorbeeld alle dwanggedachte opschrijven die in mij opkomen. Achja, ik doe mijn best, maar heb gewoon weinig vertrouwen in hem omdat het de vorige keer ook niet heeft geholpen. Ik moest trouwens een verklaring voor tweedelijnspsychologie tekenen, terwijl hij volgens mij gewoon eerstelijns is (staat ook op zijn kaartje). De wachttijd bij het andere behandelcentrum is helaas gemiddeld 20 weken, dus ik ben wel blij dat ik in ieder geval iets heb op dit moment.

Pff het punt van radeloosheid heb ik bijna bereikt. Zojuist had ik mijn tweede afspraak bij de psycholoog. Ik heb echt het gevoel dat hij mij totaal niet begrijpt! Hij adviseert mij een cursus mindfullness, om mijn spanning onder controle te houden. Daarnaast wil hij dat ik een lijst maak met een deel van mijn dwanghandelingen (again...) en dan wil hij dat ik steeds één handeling laat vallen. Ten eerste zijn de handelingen lastig op te schrijven, ze veranderen steeds en hangen af van de situatie. Ten tweede, ik kán ze niet laten vallen. Dit probeer ik zelf zo vaak, het lukt gewoon niet. Ik paniek en kan niet meer functioneren. We hebben dit bij mijn eerste therapiesessie (eind 2008) ook geprobeerd, maar het lukte niet. Daarom wilde ik eigenlijk niet naar hem terug, maar blijkbaar is er geen andere manier. Mijn volgende afspraak is pas over ruim 2 weken. Ik weet het niet meer, ik kan het niet meer. Ik ben zo op, ik wíl en kán zo niet meer leven. Ik kan niets meer, ik doe een half uur over alleen een bakje uit de kast pakken bijvoorbeeld. Ik kan niet meer naar de winkel, geen film meer kijken (ik moet om de 5 minuten terug spoelen, heel vervelend, vooral voor mijn man) en ik kom steeds vaker te laat. Ik functioneer bijna niet meer! Ik heb hulp nodig, maar ik krijg het niet. Ik eet bijna niet meer, want eten pakken kost me zoveel tijd dat het niet meer zinvol is. Ik ben echt bijna ten einde raad, heb net echt keihard zitten huilen in de auto, zo overstuur was ik van het feit dat ik het gevoel heb dat die psycholoog me niet snapt. Ik heb wel een verwijzing voor een geestelijk gezondheidscentrum, maar die heeft een lange wachtlijst en volgens mij vond deze psycholoog het ook niet nodig. WAAHHHHH!



Sorry hoor, maar het zit me zo hoog. Ik had alle moed bijeen geraapt om dit probleem wederom aan te kaarten, maar ik heb het idee dat niemand me helpt. Ik draai gewoon door, ik kan het niet meer zo. Echt niet.



Ik ga dit weekend een weekendje weg met mijn man. Even bijkomen. Maar ik zie er tegenop. Een andere omgeving en dus uiteraard wil allemaal nieuwe handelingen. Wat is dit voor leven? Geen toch?

quote:Espy schreef op 13 februari 2010 @ 10:19:

Ik heb niet je hele topic gelezen dus misschien zeg ik dingen die al gezegd zijn. Als ik je laatste post lees krijg ik het idee dat je wellicht medicatie zou kunnen gebruiken ter ondersteuning. Heb je dat al eens geprobeerd? Als je in de 2e lijn zit hebben ze daar ook een psychiater met wie je dat zou kunnen bespreken.



Ik heb nog geen medicatie gebruikt, is ook nog niet voorgesteld. Ik zit bij dezelfde psycholoog waar ik 1,5 jaar geleden was. Hij was toen een eerstelijnspsycholoog (het is gewoon een psycholoog in het gebouw waar mijn huisarts zit). Alleen toen ik laatst weer in behandeling ging, moest ik ineens een tweedelijnspsycholoog-verklaring tekenen. Een psychiater zit er niet, het is gewoon de psycholoog van de huisartsen praktijk. Ik sta wel op de wachtlijst voor een centrum waar ocs wordt behandeld, maar de wachttijd is gemiddeld 20 weken. Omdat ik er slecht aan toe was/ben, heeft de huisarts me in de tussentijd weer naar mijn oude psycholoog gestuurd.



Verder vraag ik me af wat je eigen verwachtingen zijn van een behandeling? Het advies van de pscholoog klinkt me echt niet gek in de oren, mindfullness en cognitieve gedragstherapie. CGT is dé behandelmethode voor OCD (evt. in combinatie met medicatie). OCD gaat gepaard met veel spanning, waarom zou je niet proberen dat beter onder controle te krijgen?



Mijn verwachtingen zijn niet hoog, maar ik verwacht wel serieus genomen te worden. Niet als ik in huilen uitbarst dat ik het niet meer zie zitten, dat hij zegt: je tijd is om, ik zie je over twee weken weer. En het volgende moment sta ik overstuur weer op de stoep om naar huis te gaan. CGT heeft hij volgens mij niet aangeraden. Ik weet niet precies wat het inhoudt, maar het enige wat hij met mij doet is praten over het verleden.



En tja, voordat een psycholoog je kan helpen, zal hij/zij precies moeten weten hoe je dwang in elkaar zit. Vandaar dat ze altijd zullen beginnen met het opstellen van een lijst en daarna het maken van een hierarchie in de moeilijkheid van het stoppen van de dwanghandelingen. Ik begrijp niet helemaal waarom je dat niet zou kunnen, ik zie je hier zo een paar dwanghandelingen beschrijven....Tuurlijk kunnen ze veranderen en ook wijzigen van aard maar ik krijg het idee dat dat wat je hierboven beschrijft vaker voorkomt.



Als ik op een vaste plek ben, lijken ze wel op elkaar. Maar verder zijn het geen vaste handelingen, het ligt er maar net aan hoe ik sta of loop of wat in mijn buurt is. Ik heb overigens 1,5 jaar geleden ook een lijst gemaakt, en toen ik met 5 a-4tjes van 1 ochtend kwam aanzetten, fronste hij zijn wenkbrauwen en vond het overdreven... Sja, hoe serieus genomen voel je je dan nog.



En je zegt je kán ze niet laten vallen....Toch is dat de enige manier om er ooit vanaf te komen. Ook psychologen hebben geen toverstafje, je zal er zelf (keihard) voor moeten werken. Je begint natuurlijk wel met het laten vallen van de handelingen bij welke dat het makkelijkste gaat. Of soms met alleen het laten vallen van een klein stukje van de handeling (iets 2x doen i.p.v. 3x, een stapje uit de volledige handeling weglaten). De angst zal in het begin gigantisch oplopen, maar door je angst heengaan is de manier om hem minder te doen laten worden. Je lichaam kan nou eenmaal niet continu in paniek zijn. Door te verdragen (en daar kan mindfulness bij helpen) zal de angst steeds verder afnemen. Door steeds toe te geven aan de angst zal het verder toenemen.



Dat ben ik me volledig van bewust. Het heeft bij mij echter zo'n stadium bereikt dat ik volledig in paniek raak als ik een handeling achterwege laat en niet meer kan functioneren. Ik ben voor 200% bereid de strijd aan te gaan. Alleen lukt het me niet alleen, ik heb er hulp bij nodig. Het is makkelijk zeggen tegen iemand: doe dit en doe dat en dan die persoon lekker naar huis sturen. Ik heb het echt wel geprobeerd, ook 1,5 jaar geleden al (toen ik ook hiervoor in therapie was bij dezelfde persoon). Als ik nu een handeling achterwege laat, ga ik hyperventileren, panieken, gillen, stil in een hoekje zitten en durf ik helemaal niets meer.



Het klinkt misschien hard, maar ik krijg meer het idee dat je de hulp die je krijgt niet aanneemt dan dat je echt geen hulp krijgt zoals je zegt. Dat vind ik overigens helemaal niet zo gek hoor, het is echt enorm spannend zo'n behandeling. Maar ga eens na wat jij verwacht had van een behandeling, hoe jij gedacht had van je dwang af te komen zonder je dwang te laten vallen?



Ik snap je woorden, maar waarschijnlijk begrijp je niet waar ik doorheen ga. En dat is nu juist het probleem. Ik heb het idee dat tot nu toe nog niemand is die me begrijpt (hooguit enkele personen op dit forum). De reactie wat jij geeft, krijg ik heel vaak. Als het zo simpel was als jij zegt, dan was mijn ocs misschien al veel minder geworden.



Ik zou gewoon graag iemand willen hebben die me begeleidt bij het laten vallen van mijn handelingen. Die me begeleidt in dat proces dat ik volledig in paniek raak en zover doordraai dat ik de neiging heb voor een trein te springen of uit het raam te springen (woon in een flat). En daarom word ik er radeloos van.

Een knuffel helpt altijd . Ik kan inderdaad eens bellen met mijn zorgverzekering. Ik ben eigenlijk ook van plan deze week naar de huisarts te gaan om te kijken of er toch andere hulp mogelijk is. Het klikt gewoon niet met deze psycholoog. Te vaak zegt hij dat ik iemand ben waar ik mezelf niet in herken. Volgens de gebeurtenissen uit het verleden zou ik volgens hem heel agressief moeten zijn en als ik dat dan ontken, komt hij weer met zijn bekende gefronsde wenkbrauwen. Ook adviseerde hij me contact te verbreken met mijn familie (moeder, zusje enzo). Er zijn wel erge gingen gebeurd, maar ik hou echt van mijn familie en ik wil echt geen contact verbreken. Ik vind dat gewoon een nogal heftig advies wat hij dan geeft. Hij heeft gewoon oogkleppen op en als iemand niet de kenmerken vertoont die de betreffende persoon wel zou moeten vertonen volgens 'het boekje', dan raakt hij de draad kwijt. Ik sta zeker open voor hulp, wil er alles aan doen (ik bedoel, het leven dat ik nu leid is toch haast niet meer de moeite waard geworden, dus wat heb ik te verliezen?)