Psyche
alle pijlers
Suïcide poging na geboorte eerste kind
maandag 6 januari 2025 om 20:39
Allereerst mijn excuses voor de titel van dit topic. Ook wil ik alvast mijn excuses aanbieden voor het verhaal dat ik hieronder zal posten.
Ik ben enkele maanden geleden bevallen van mijn eerste kind. De zwangerschap was gewenst en gepland.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik te horen dat mijn werk lastig te combineren zou zijn met een jong gezin. Ik heb het advies gekregen om op zoek te gaan naar ander werk.
Na de geboorte van mijn kind kreeg ik voor mijn gevoel niet veel steun van mijn partner. Ik deed in mijn eentje het huishouden, zorgen voor de dieren, het doen van de boodschappen etc. Daar kwam nu ook de zorg voor een baby bij.
Enkele uren voor mijn bevalling heb ik nog van boven tot onderen alles schoon gesopt. Twee dagen na de bevalling ruimde ik alle rotzooi van de kraamvisite op.
Er is toen iets in mij gebroken. Ik gaf mijn baby de schuld van alles wat er gebeurd was.
Ik heb toen iets gedaan waarvan ik heel erg ben geschrokken. Ik heb daarna zelf om hulp kunnen vragen bij de huisarts. Een paar uur later stond mijn woonkamer vol met hulpverleners.
Ik ben nu ziekgemeld van mijn werk. Mijn baby wordt door anderen verzorgd. Ik voel vooral angst, heel veel angst. Ik wil het liefste niks meer met mijn kind en partner te maken hebben.
Ik krijg meerdere keren per week psychiatrische hulp. Voor mijn gevoel is dit echter niet genoeg. De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt.
Voor nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik snap mijn eigen emoties niet. Ik had altijd een grote kinderwens. Nu wil ik echter niks meer met mijn eigen kind te maken hebben. Het is zelfs zo erg dat ik fysiek ril als ik bij mijn partner of kind in de buurt kom.
Heeft iemand ervaring met bovenstaande en/of tips?
Ik ben enkele maanden geleden bevallen van mijn eerste kind. De zwangerschap was gewenst en gepland.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik te horen dat mijn werk lastig te combineren zou zijn met een jong gezin. Ik heb het advies gekregen om op zoek te gaan naar ander werk.
Na de geboorte van mijn kind kreeg ik voor mijn gevoel niet veel steun van mijn partner. Ik deed in mijn eentje het huishouden, zorgen voor de dieren, het doen van de boodschappen etc. Daar kwam nu ook de zorg voor een baby bij.
Enkele uren voor mijn bevalling heb ik nog van boven tot onderen alles schoon gesopt. Twee dagen na de bevalling ruimde ik alle rotzooi van de kraamvisite op.
Er is toen iets in mij gebroken. Ik gaf mijn baby de schuld van alles wat er gebeurd was.
Ik heb toen iets gedaan waarvan ik heel erg ben geschrokken. Ik heb daarna zelf om hulp kunnen vragen bij de huisarts. Een paar uur later stond mijn woonkamer vol met hulpverleners.
Ik ben nu ziekgemeld van mijn werk. Mijn baby wordt door anderen verzorgd. Ik voel vooral angst, heel veel angst. Ik wil het liefste niks meer met mijn kind en partner te maken hebben.
Ik krijg meerdere keren per week psychiatrische hulp. Voor mijn gevoel is dit echter niet genoeg. De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt.
Voor nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik snap mijn eigen emoties niet. Ik had altijd een grote kinderwens. Nu wil ik echter niks meer met mijn eigen kind te maken hebben. Het is zelfs zo erg dat ik fysiek ril als ik bij mijn partner of kind in de buurt kom.
Heeft iemand ervaring met bovenstaande en/of tips?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 07-01-2025 08:09
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
dinsdag 7 januari 2025 om 08:24
Lieve schat, wat een ontzettende vervelende kut situatie.
Jij en je kind zijn nu een prioriteit. Wat wil je zelf? Je geeft aan dat je meer hulp nodig hebt.
Uiteraard is je partner belangrijk, maar het gaat niet om hem. En hij kan aan de buitenkant niet invoelen hoe het voor jou is.
Praat met je hulpverleners (zonder hem) en kijk wat de aller aller allerbelangrijkste optie voor jou en je kind is. En is dit een gespecialiseerde opname, dan zou ik daar echt voor gaan. Komt daar iets anders uit, ook goed. Maar jij bent ziek, jij en je kind hebben hulp nodig. Hulp die je nu onvoldoende krijgt.
Jij en je kind zijn nu een prioriteit. Wat wil je zelf? Je geeft aan dat je meer hulp nodig hebt.
Uiteraard is je partner belangrijk, maar het gaat niet om hem. En hij kan aan de buitenkant niet invoelen hoe het voor jou is.
Praat met je hulpverleners (zonder hem) en kijk wat de aller aller allerbelangrijkste optie voor jou en je kind is. En is dit een gespecialiseerde opname, dan zou ik daar echt voor gaan. Komt daar iets anders uit, ook goed. Maar jij bent ziek, jij en je kind hebben hulp nodig. Hulp die je nu onvoldoende krijgt.
dinsdag 7 januari 2025 om 08:24
dinsdag 7 januari 2025 om 08:27
Geen ervaring.
Maar ik denk dat jouw partner een luie zak is.
En als je zwanger of ziek bent, moet hij gewoon extra doen.
Maar ik denk dat jouw partner een luie zak is.
Als je allebei een baan hebt, moet jouw partner ook de helft van het huishouden doen.Ik deed in mijn eentje het huishouden, zorgen voor de dieren, het doen van de boodschappen etc. Daar kwam nu ook de zorg voor een baby bij.
Enkele uren voor mijn bevalling heb ik nog van boven tot onderen alles schoon gesopt. Twee dagen na de bevalling ruimde ik alle rotzooi van de kraamvisite op.
En als je zwanger of ziek bent, moet hij gewoon extra doen.
dinsdag 7 januari 2025 om 08:44
Allereerst veel sterkte!
Ik zou toch in gesprek gaan voor een opname. De mate van psychische nood waar je nu in verkeerd verdient een plek waarbij je volledige ondersteuning krijgt, ook bij de adequate opbouw van een band met je kind en het monitoren van je psyche. Maar vooral rust en onvoorwaardelijke ondersteuning vanuit een gespecialiseerd team.
Ik zou toch in gesprek gaan voor een opname. De mate van psychische nood waar je nu in verkeerd verdient een plek waarbij je volledige ondersteuning krijgt, ook bij de adequate opbouw van een band met je kind en het monitoren van je psyche. Maar vooral rust en onvoorwaardelijke ondersteuning vanuit een gespecialiseerd team.
dinsdag 7 januari 2025 om 08:45
TO wat verdrietig dat jij en je kersverse gezin hierdoorheen moet. Ik heb er geen ervaring mee. Wil je wel graag een hart onder de riem steken. Je bent niet de enige met psychische klachten na de bevalling. Dit is voor zowel jou als partner heftig. Wat goed van je dat je hulp hebt gevraagd. Waarom wil je partner niet dat jullie opgenomen worden? Zou jij dat wel willen? Wat is eventueel het alternatief?
dinsdag 7 januari 2025 om 08:53
Waarom helpt je partner niet mee en komt alles op jouw bordje terecht?! Was dat altijd al zo? Of hebben jullie een heel verschillende kijk op het huishouden en wat er gedaan moet worden waardoor de een denkt ik doe het zelf wel en de ander van ik doe wel niks want het is toch niet goed?
En voel je vooral niet schuldig over wat er gebeurd is, het komt vaker voor dat vrouwen na de geboorte van hun kind in een diep dal belanden. Er veranderd ook zo veel ineens waar je aan moet wennen en je draai weer in moet vinden. Ik zou vooral kijken wat voor jou en je kind het beste is. Is dat toch die opname dan is dat maar zo. Kan je partner wel niet leuk vinden maar hij wil neem ik aan ook dat je je beter gaat voelen enzo.
En voel je vooral niet schuldig over wat er gebeurd is, het komt vaker voor dat vrouwen na de geboorte van hun kind in een diep dal belanden. Er veranderd ook zo veel ineens waar je aan moet wennen en je draai weer in moet vinden. Ik zou vooral kijken wat voor jou en je kind het beste is. Is dat toch die opname dan is dat maar zo. Kan je partner wel niet leuk vinden maar hij wil neem ik aan ook dat je je beter gaat voelen enzo.
dinsdag 7 januari 2025 om 08:55
Door wie wordt je baby nu verzorgt?
Je laat duidelijk weten dat je man een lul is die jou alles alleen laat opknappen. Je schrijft dat je fysiek de rillingen krijgt in de buurt van je man.
En dan ga je toch niet de jouw geadviseerde opname doen omdat je man het niet wil.
Waarom laat je fie man zoveel bepalen?
Je laat duidelijk weten dat je man een lul is die jou alles alleen laat opknappen. Je schrijft dat je fysiek de rillingen krijgt in de buurt van je man.
En dan ga je toch niet de jouw geadviseerde opname doen omdat je man het niet wil.
Waarom laat je fie man zoveel bepalen?
dinsdag 7 januari 2025 om 08:58
Ook al heb je een heel verdrietige start van je moederschap gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje!
Is er een diagnose gesteld of uitleg gegeven?
Bij een zwangerschap en geboorte komen er zoveel stofjes in je lijf kijken en simpelgezegd vliegen die wel eens uit de bocht waardoor je hyper maar ook heel depressief kan worden of echt in de war kan raken.
Een valse start wat niemands schuld is, die tijdelijk is maar er moet wel iets gebeuren om te zorgen dat de stofjes wel weer op de juiste plek komen zodat jij je weer goed gaat voelen en goed voor je kindje kan zorgen.
Dat gaat soms niet vanzelf en kan dan met behulp van medicatie, gespecialiseerde zorg thuis en/of met een opname.
Laat de hulpverlening jou en vooral je partner goed uitleggen wat er aan de hand is en waarom bepaalde behandeling nodig is. Dus ook de argumenten voor opname in zo tot een gezamenlijk plan te komen.
Het belangrijkste is dat jij alle rust /tijd krijgt tot je weer grip hebt en het voor zowel jezelf en je baby veilig is.
En wees daarbij eerlijk over al je gedachten en angsten, vooral als je jezelf of de baby iets wil aan doen maar ook over de rillingen die je beschrijft.
En echt: je bent niet de enige, het is niet jouw schuld en met hulp en behandeling en het opvolgen van professionele adviezen komt het goed .
Heel veel sterkte voor jullie.
Is er een diagnose gesteld of uitleg gegeven?
Bij een zwangerschap en geboorte komen er zoveel stofjes in je lijf kijken en simpelgezegd vliegen die wel eens uit de bocht waardoor je hyper maar ook heel depressief kan worden of echt in de war kan raken.
Een valse start wat niemands schuld is, die tijdelijk is maar er moet wel iets gebeuren om te zorgen dat de stofjes wel weer op de juiste plek komen zodat jij je weer goed gaat voelen en goed voor je kindje kan zorgen.
Dat gaat soms niet vanzelf en kan dan met behulp van medicatie, gespecialiseerde zorg thuis en/of met een opname.
Laat de hulpverlening jou en vooral je partner goed uitleggen wat er aan de hand is en waarom bepaalde behandeling nodig is. Dus ook de argumenten voor opname in zo tot een gezamenlijk plan te komen.
Het belangrijkste is dat jij alle rust /tijd krijgt tot je weer grip hebt en het voor zowel jezelf en je baby veilig is.
En wees daarbij eerlijk over al je gedachten en angsten, vooral als je jezelf of de baby iets wil aan doen maar ook over de rillingen die je beschrijft.
En echt: je bent niet de enige, het is niet jouw schuld en met hulp en behandeling en het opvolgen van professionele adviezen komt het goed .
Heel veel sterkte voor jullie.
littlemssunshine wijzigde dit bericht op 07-01-2025 09:05
6.20% gewijzigd
dinsdag 7 januari 2025 om 09:07
Ik pik deze er even tussenuit:
"Ik krijg meerdere keren per week psychiatrische hulp. Voor mijn gevoel is dit echter niet genoeg. De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt."
Als partner van jou en jullie kind houdt dan wil hij toch het beste voor jullie gezin?
Wat is zijn motivatie om dat niet te willen?
Meer als een knuffel heb ik jou niet te bieden helaas. Ik hoop dat er snel een goede oplossing komt
"Ik krijg meerdere keren per week psychiatrische hulp. Voor mijn gevoel is dit echter niet genoeg. De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt."
Als partner van jou en jullie kind houdt dan wil hij toch het beste voor jullie gezin?
Wat is zijn motivatie om dat niet te willen?
Meer als een knuffel heb ik jou niet te bieden helaas. Ik hoop dat er snel een goede oplossing komt
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
dinsdag 7 januari 2025 om 09:30
Ikzelf heb een zware pnd gehad, ook bij de psychiatrie gelopen. Ik was niet ‘erg’ genoeg voor een opname met mijn zoon maar ik had dit graag gewild. Ik ken iemand die ook is opgenomen met haar kind en zij is er weer bovenop gekomen.
Ik denk dat het heel goed voor jou en je kind is als je je laat opnemen. Wil je dit zelf ook graag?
Ik denk dat het heel goed voor jou en je kind is als je je laat opnemen. Wil je dit zelf ook graag?
dinsdag 7 januari 2025 om 09:31
dinsdag 7 januari 2025 om 09:57
Wat zou jij nu willen? Waar heb je behoefte aan?
Je zou meer steun willen, op welk vlak, weet je dat?
Dit heeft niets te maken met je kinderwens of je baby. Je lijf doet dit, er zijn echt veel meer vrouwen die hier doorheen gaan.
Kan je niets aan doen.
De ene krijgt griep na de bevalling, de ander scheurt uit, jij het deze pech.
Want dat is het, puur pech.
Gelukkig gaat het ook weer over. Echt.
Maar, net als een ruptuur, niet vanzelf.
Vertrouw je de hulp die je nu krijgt?
Je zou meer steun willen, op welk vlak, weet je dat?
Dit heeft niets te maken met je kinderwens of je baby. Je lijf doet dit, er zijn echt veel meer vrouwen die hier doorheen gaan.
Kan je niets aan doen.
De ene krijgt griep na de bevalling, de ander scheurt uit, jij het deze pech.
Want dat is het, puur pech.
Gelukkig gaat het ook weer over. Echt.
Maar, net als een ruptuur, niet vanzelf.
Vertrouw je de hulp die je nu krijgt?
dinsdag 7 januari 2025 om 11:19
Ik zou je echt willen aanraden jezelf op één te zetten. Je weet het nu niet en dat is heel begrijpelijk maar je hebt professionele hulp om je heen die het wél weet!
Zij raden je aan je op te laten nemen met je baby, grijp die kans! Als jij opgenomen bent kun je meters maken en is de kans dat je relatief snel weer op de been bent en een beetje de oude groot aanwezig.
Wat je partner vindt is niet belangrijk, het gaat om jou!
En hoe je partner zich daarin voegt zie je dan wel weer, aan hem heb je helemaal niks!
Zij raden je aan je op te laten nemen met je baby, grijp die kans! Als jij opgenomen bent kun je meters maken en is de kans dat je relatief snel weer op de been bent en een beetje de oude groot aanwezig.
Wat je partner vindt is niet belangrijk, het gaat om jou!
En hoe je partner zich daarin voegt zie je dan wel weer, aan hem heb je helemaal niks!
.
dinsdag 7 januari 2025 om 11:53
Lieve To, ondanks dat je je nu niet goed voelt gefeliciteerd met de geboorte van je kind. Helaas een andere start dan je had verwacht. Maar zoals al meer gezegd, hormonen kunnen rare dingen doen met je hoofd. Ik zou ook voor het advies van opname met kind gaan, juist omdat specialisten echt wel goed kunnen inschatten, wat goed voor jou is. Ik zou de wens van je man even naast je neerleggen. Heeft hij last van schaamte voor de situatie dat hij geen opname wil?
Ik ken ook 2 moeders met een heftige
PND en tijdelijke opname. Beiden goed gekomen en nu gelukkige moeders. Dat is toch hoe jij het ook voor je zag, toen je kinderwens uit wilde laten komen? Waarom deze nare periode aanmodderen, om er wellicht minder goed of langduriger van te moeten herstellen.
Ik wens je heel veel sterkte in deze heftige tijd.
Ik ken ook 2 moeders met een heftige
PND en tijdelijke opname. Beiden goed gekomen en nu gelukkige moeders. Dat is toch hoe jij het ook voor je zag, toen je kinderwens uit wilde laten komen? Waarom deze nare periode aanmodderen, om er wellicht minder goed of langduriger van te moeten herstellen.
Ik wens je heel veel sterkte in deze heftige tijd.
Ik doe mijn best
dinsdag 7 januari 2025 om 12:04
dinsdag 7 januari 2025 om 12:18
dinsdag 7 januari 2025 om 12:22
Je hebt veel achter elkaar op je bord gekregen: het slechte nieuws op je werk, geen steun thuis, overal alleen voor staan, dus geen wonder dat je het niet meer zag zitten, tot die wanhoopsdaad bent gekomen.
Wat je partner allemaal vind kun je terzijde schuiven aangezien hij een van de probleempunten is. Nu eerst dat doen waarbij jouw belangen voorop staan. Als dat opname is: doen.
Sterkte met het herstel en gefeliciteerd met de kleine.
Wat je partner allemaal vind kun je terzijde schuiven aangezien hij een van de probleempunten is. Nu eerst dat doen waarbij jouw belangen voorop staan. Als dat opname is: doen.
Sterkte met het herstel en gefeliciteerd met de kleine.
dinsdag 7 januari 2025 om 12:48
Dat kan helemaal niet. De baby's slapen op een aparte kamer en er is toezicht. Man kan overigens de hele dag door op bezoek.
TO, je moet dit echt doen. Voor je kind en voor jezelf. Hier kun je uitkomen.
You show me the way. To the 13th star.
dinsdag 7 januari 2025 om 13:27
Weet dat je niet de enige bent. Kraambedpsychose, postnatale depressie, het bestaat allemaal. Heb je al gezocht op Mother & Baby unit? Misschien lukt het nu niet om voor jezelf en je kind te zorgen en doet je man niet genoeg om je te ondersteunen. Als je de juiste professionele hulp hebt gekregen, is de kans groot dat je in de toekomst wel voor je kind kan zorgen en is er misschien een betere balans in wat jij en je man in het huishouden doen. Geef aan dat je de professionele hulp wil en laat de hulpverleners met je man praten. Misschien gaat hij akkoord met meer uitleg over de opvang.
dinsdag 7 januari 2025 om 14:18
Och jeetje, wat een verdrietige start. En wat goed dat je hulp gezocht hebt!
Uit je OP triggert het volgende stukje:
De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt.
Wat ik me af vraag: Waarom wil hij dit niet? Ik neem aan dat hij dit uit heeft moeten leggen aan de artsen. Bang dat jij de baby wat aan doet? Bang dat jij alle vuile was buitenhangt en hij straks 'op het matje moet komen' dat de rolverdeling anders moet? Kan jij jullie kindje niet zo lang missen?
Vragen die in me opkomen: Wie zorgt er nu voor jullie kindje en het huishouden?
En hoe was jullie relatie (als je heel eerlijk bent) vóór dat jullie een kindje kregen? Want dat jij alles alleen moet doen en daarnaast ook gewoon een baan hebt is natuurlijk wel... zachtgezegd 'opvallend'.
Echt, zet door. Hoe je je voelt is afschuwelijk, maar dit wordt allemaal beter. Het duurt alleen even. Kies voor jezelf en de hulp die jij nodig hebt!
Heel veel sterkte en zet hem op!
Uit je OP triggert het volgende stukje:
De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt.
Wat ik me af vraag: Waarom wil hij dit niet? Ik neem aan dat hij dit uit heeft moeten leggen aan de artsen. Bang dat jij de baby wat aan doet? Bang dat jij alle vuile was buitenhangt en hij straks 'op het matje moet komen' dat de rolverdeling anders moet? Kan jij jullie kindje niet zo lang missen?
Vragen die in me opkomen: Wie zorgt er nu voor jullie kindje en het huishouden?
En hoe was jullie relatie (als je heel eerlijk bent) vóór dat jullie een kindje kregen? Want dat jij alles alleen moet doen en daarnaast ook gewoon een baan hebt is natuurlijk wel... zachtgezegd 'opvallend'.
Echt, zet door. Hoe je je voelt is afschuwelijk, maar dit wordt allemaal beter. Het duurt alleen even. Kies voor jezelf en de hulp die jij nodig hebt!
Heel veel sterkte en zet hem op!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
