Suïcide poging na geboorte eerste kind

Allereerst mijn excuses voor de titel van dit topic. Ook wil ik alvast mijn excuses aanbieden voor het verhaal dat ik hieronder zal posten.

Ik ben enkele maanden geleden bevallen van mijn eerste kind. De zwangerschap was gewenst en gepland.

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik te horen dat mijn werk lastig te combineren zou zijn met een jong gezin. Ik heb het advies gekregen om op zoek te gaan naar ander werk.


Na de geboorte van mijn kind kreeg ik voor mijn gevoel niet veel steun van mijn partner. Ik deed in mijn eentje het huishouden, zorgen voor de dieren, het doen van de boodschappen etc. Daar kwam nu ook de zorg voor een baby bij.
Enkele uren voor mijn bevalling heb ik nog van boven tot onderen alles schoon gesopt. Twee dagen na de bevalling ruimde ik alle rotzooi van de kraamvisite op.

Er is toen iets in mij gebroken. Ik gaf mijn baby de schuld van alles wat er gebeurd was.

Ik heb toen iets gedaan waarvan ik heel erg ben geschrokken. Ik heb daarna zelf om hulp kunnen vragen bij de huisarts. Een paar uur later stond mijn woonkamer vol met hulpverleners.

Ik ben nu ziekgemeld van mijn werk. Mijn baby wordt door anderen verzorgd. Ik voel vooral angst, heel veel angst. Ik wil het liefste niks meer met mijn kind en partner te maken hebben.

Ik krijg meerdere keren per week psychiatrische hulp. Voor mijn gevoel is dit echter niet genoeg. De artsen adviseren een gespecialiseerde opname voor moeder en kind. Dit wil mijn partner echter niet. Er wordt daarom nu gekeken naar hulp waar mijn partner zich wel in kan vinden, hoe gek dat ook klinkt.

Voor nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik snap mijn eigen emoties niet. Ik had altijd een grote kinderwens. Nu wil ik echter niks meer met mijn eigen kind te maken hebben. Het is zelfs zo erg dat ik fysiek ril als ik bij mijn partner of kind in de buurt kom.

Heeft iemand ervaring met bovenstaande en/of tips?