Psyche
alle pijlers
syndroom van asperger
woensdag 12 mei 2010 om 23:27
ojee, daar ga ik dan: lang getwijfeld, maar ik doe nu toch een oproep: ik ben een dertiger die sinds kort weet dat ik Asperger heb. En dat is moeilijk, het verheldert een heleboel: lang dacht ik waarom doe ik het niet goed? ik ben hoogopgeleid, maar toch snapte ik mensen niet, enz. Het geeft mij een hoop antwoorden, maar ook een hoop vragen. Wie van jullie heeft ook Asperger, en kan mij ondersteuning geven hoe je hier mee om gaat?
dinsdag 25 mei 2010 om 00:16
Gewoon even een vraag hè, ik lees hier een aantal reacties met 'mijn vriend heeft Asperger'. Hoe beleef je een relatie met iemand die
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn)
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn)
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!
anoniem_91587 wijzigde dit bericht op 25-05-2010 00:17
Reden: tis al laat
Reden: tis al laat
% gewijzigd
dinsdag 25 mei 2010 om 08:31
Tuffers,
Ik lees daarom ook vaak genoeg dat er problemen zijn in relaties waarvan één van de partners Asperger heeft. In de bovengenoemde punten herken ik me ook in punt 1 en 2, al heb ik PDD/NOS en niet Asperger als officiële diagnose. Een emotionele band tussen mij en anderen komt niet gemakkelijk tot stand, vooral als ik de ander niet ken, als ik van de ander geen persoonlijke dingen weet: zijn/haar interesses, gewoontes, gevoelens.
Ik lees daarom ook vaak genoeg dat er problemen zijn in relaties waarvan één van de partners Asperger heeft. In de bovengenoemde punten herken ik me ook in punt 1 en 2, al heb ik PDD/NOS en niet Asperger als officiële diagnose. Een emotionele band tussen mij en anderen komt niet gemakkelijk tot stand, vooral als ik de ander niet ken, als ik van de ander geen persoonlijke dingen weet: zijn/haar interesses, gewoontes, gevoelens.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 25 mei 2010 om 21:40
Hoi Tuffers, je kan niet elk punt als absoluut zien, dus ik reageer op het plaatje als geheel. Belangrijk is om in te zien dat de emoties er in principe allemaal gewoon zijn bij iemand met asperger. De moeilijkheid is dus vooral het normale overbrengen ervan en dat ze soms opgewekt worden door andere dingen dan gewoon gevonden worden. Je hebt gelijk dat als dingen echt niet overkomen een relatie niet mogelijk is, maar er zijn speciale gevallen waarin iemand er doorheen kan prikken. Dat kan zijn omdat iemand juist bijzonder goed invoelt, maar vaker is het denk ik gewoon als iemand minimaal ten dele op één lijn zit. In mijn geval is het zo dat mijn vrouw en ik beide het label asperger hebben. We lopen in praktische zin absoluut tegen problemen en irritaties aan, maar het contact was eigenlijk automatisch. Voor haar was me dat echter eigenlijk nooit gelukt.
dinsdag 25 mei 2010 om 21:56
Ik zie dit topic nu pas.
Ik heb/ben zelf Asperger. Bij mij is dat 6 jaar geleden gediagnostiseerd. Ik heb voor die tijd meerdere andere labeltjes gehad.
Als je op zoek bent naar herkenning en andere vrouwen met Asperger of een andere ASS kan ik je echt het forum van Autsider aanraden.
Daar schrijven behoorlijk wat (jonge) vrouwen met een diagnose. En ze vinden ook een hoop herkenning bij elkaar.
Ik ga later nog wel uitgebreider reageren, ik zit nu via mijn telefoon op het forum en dat werkt niet lekker.
Ik heb/ben zelf Asperger. Bij mij is dat 6 jaar geleden gediagnostiseerd. Ik heb voor die tijd meerdere andere labeltjes gehad.
Als je op zoek bent naar herkenning en andere vrouwen met Asperger of een andere ASS kan ik je echt het forum van Autsider aanraden.
Daar schrijven behoorlijk wat (jonge) vrouwen met een diagnose. En ze vinden ook een hoop herkenning bij elkaar.
Ik ga later nog wel uitgebreider reageren, ik zit nu via mijn telefoon op het forum en dat werkt niet lekker.
woensdag 26 mei 2010 om 14:08
ik wil graag eens reageren of de mensen die twijfelen aan de diagnose (iemand schreef "het ligt aan iemands ervaring en kennis") dat wil ik echt tegenspreken. Een goede reeële diagnose kan en mag alleen gesteld worden na uitgebreid gedegen onderzoek. Het kan niet zo zijn dat een psycholoog dit even bedenkt, de diagnose moet onderbouwd zijn.
Ook wil ik reagern op de "spreekbeurt"van Yetiman: er is een groot verschil tussen pdd-nos en Asperger. nos staat voor not otherwise specificated, oftwel niet anders gespecificeerd. Dit komt vaker voor voor stoornissen, in principe kun je dit zien als de bak "overig", er worden wel autistische kenmerken gezien, maar het valt niet onder te verdelen in een ander hokje.
Ook wil ik reagern op de "spreekbeurt"van Yetiman: er is een groot verschil tussen pdd-nos en Asperger. nos staat voor not otherwise specificated, oftwel niet anders gespecificeerd. Dit komt vaker voor voor stoornissen, in principe kun je dit zien als de bak "overig", er worden wel autistische kenmerken gezien, maar het valt niet onder te verdelen in een ander hokje.
woensdag 26 mei 2010 om 14:10
quote:tuffers schreef op 25 mei 2010 @ 00:16:
Gewoon even een vraag hè, ik lees hier een aantal reacties met 'mijn vriend heeft Asperger'. Hoe beleef je een relatie met iemand die
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn)
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!Een emotionele band is er zeker wel!! Liefde heeft niets met asperger te maken. Als je deze lijst ziet, ziet het er dramatischer uit dan dat het is. Het een is er niet even sterk als het ander. Ik kan veel dingen delen met mijn man, we hebben veel lol samen, maar het loopt allemaal niet altijd even soepel en hij moet wat meer rekening houden met mij
Gewoon even een vraag hè, ik lees hier een aantal reacties met 'mijn vriend heeft Asperger'. Hoe beleef je een relatie met iemand die
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn)
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!Een emotionele band is er zeker wel!! Liefde heeft niets met asperger te maken. Als je deze lijst ziet, ziet het er dramatischer uit dan dat het is. Het een is er niet even sterk als het ander. Ik kan veel dingen delen met mijn man, we hebben veel lol samen, maar het loopt allemaal niet altijd even soepel en hij moet wat meer rekening houden met mij
woensdag 2 juni 2010 om 17:45
quote:iones schreef op 24 mei 2010 @ 11:06:
Mijn vader heeft asperger.
Communiceren met hem is voor niemand makkelijk want het is geen 2 richtingen verkeer: Hij vertelt en hij heeft gelijk. Jij hebt niets te vertellen want je hebt toch geen gelijk. Hij voert dus altijd het hoogste woord. Maar op een vriendelijke manier (zolang hij niet in rede wordt gevallen want dan gaat hij dus gewoon overschreeuwen).
Misschien een beetje of topic, maar ik vermoed dat mijn vader ook asperger heeft. Niet mee kunnen communiceren, niet tegen veranderingen kunnen, geen empathie, hij heeft altijd gelijk (want de rest van de wereld is gek), fixatie op bepaalde hobbies (in zijn geval zijn werk). Ik heb onder dat gebrek aan empathie enorm geleden, aangezien ik altijd heb gedacht dat het aan mij lag. Aangezien de diagnose asperger niet gesteld is, vind ik het nog steeds moeilijk om ermee om te gaan, ik kan hem er niet op aanspreken. In de familie wordt hij gewoon gezien als 'een beetje raar'. Mijn vraag is: hoe moet je omgaan met iemand met (vermoedelijk) asperger? Hoe weet je of zo iemand van je houdt aangezien hij/zij het niet kan tonen? Hoe zorg je ervoor dat je het niet te persoonlijk opvat? Hoe kan je er toch een band mee krijgen?
Iones, hoe ga jij daarmee om? Heb je het kunnen accepteren?
Mijn vader heeft asperger.
Communiceren met hem is voor niemand makkelijk want het is geen 2 richtingen verkeer: Hij vertelt en hij heeft gelijk. Jij hebt niets te vertellen want je hebt toch geen gelijk. Hij voert dus altijd het hoogste woord. Maar op een vriendelijke manier (zolang hij niet in rede wordt gevallen want dan gaat hij dus gewoon overschreeuwen).
Misschien een beetje of topic, maar ik vermoed dat mijn vader ook asperger heeft. Niet mee kunnen communiceren, niet tegen veranderingen kunnen, geen empathie, hij heeft altijd gelijk (want de rest van de wereld is gek), fixatie op bepaalde hobbies (in zijn geval zijn werk). Ik heb onder dat gebrek aan empathie enorm geleden, aangezien ik altijd heb gedacht dat het aan mij lag. Aangezien de diagnose asperger niet gesteld is, vind ik het nog steeds moeilijk om ermee om te gaan, ik kan hem er niet op aanspreken. In de familie wordt hij gewoon gezien als 'een beetje raar'. Mijn vraag is: hoe moet je omgaan met iemand met (vermoedelijk) asperger? Hoe weet je of zo iemand van je houdt aangezien hij/zij het niet kan tonen? Hoe zorg je ervoor dat je het niet te persoonlijk opvat? Hoe kan je er toch een band mee krijgen?
Iones, hoe ga jij daarmee om? Heb je het kunnen accepteren?
maandag 7 juni 2010 om 12:37
Hoe ga ik er mee om, heb ik het kunnen accepteren......
Nee, eigenlijk niet.
Het zijn de gevolgen die ik nooit heb kunnen accepteren en daarmee bedoel ik dan dus zijn gedrag.
Vanwege het asperger beweren buitenstanders wel eens "hij kan er niets aan doen". MAar dat is gemakkelijk als je zelf niet degene bent die dat gedrag moet ondergaan.
Weet je, het is net als met een boodschap: de manier waarop hij op iemand overkomt is bepalend, en niet hoe hij bedoeld is.
Ik ken het aansprakelijk houden/gehouden worden van beide kanten.
Ik reken mijn vader af op zijn gedrag want het maakt gewoon heel veel kapot. Het is ook nog eens heel achterbaks omdat de buitenwereld helemaal NIETS meekrijgt, alleen de familie zelf.
Verder weet ik dat ook ik zelf afgerekend word op gedrag dat heel waarschijnlijk voortkomt uit mijn ADD. Het maakt dus niet uit wat je mankeert en of je iets mankeert. Mensen behandelen je er niet anders om (en dat is dan misschien eigenlijk ook wel weer fijn want je wilt toch voor vol aan worden gezien) en rekenen je net zo hard af op je gedrag.
Het zou anders zijn als je niet mee kon komen in de maatschappij, maar dat kunnen mensen met asperger en andere bepaalde vormen van autisme wel, en ook AD(H)Ders. We lijken namelijk gewoon omdat we mee kunnen komen. En mensen merken wel dat we iets anders zijn (en dat weten we zelf ook wel) maar niemand kan zeggen hoe, of kan er de vinger op leggen. Wij zelf ook niet. Pas als een diagnose gesteld is, ga je jezelf een beetje begrijpen, ga je het een beetje begrijpen. DAt is alles, want het verandert je leven verder niet of de omstandigheden. Die blijven gewoon nog net zo gecompliceerd als voorheen (want dergelijke afwijkingen maken het leven nu eenmaal gecompliceerder dan het is, dat is een feit).
Het maakt ook niet uit waarom iemand een grote bek tegen je open trekt. Het gaat erom DAT iemand een grote bek tegen je opentrekt. Het waarom maakt je eigen gevoel dat je er aan overhoudt niet anders om.
Dus: je blijft altijd aansprakelijk voor je gedrag, ongeacht waar het vandaan komt. Tenzij je echt niet mee kunt komen zoals mensen die ook niet zelfstandig kunnen leven.
Mijn pa houdt wel degelijk van mij hoor. Als het er zwaar op aan komt, dus wanneer hij mij overstuur ziet, dan is hij wel degelijk aangeslagen.
Hij weet daar misschien niet zo goed mee om te gaan en dit uit zich in stil luisteren en begrijpen.
En dat is nu juist de perfecte manier van luisteren natuurlijk dus dat doet hij eigenlijk heel goed. MAar uit alles blijkt dan dat hij meeleeft. Op zo'n moment heeft hij wel degelijk empathie. MAar dat is dus op een moment dat je overduidelijk ergens mee zit. Op verdriet reageert hij dus goed. Op woede niet. DAt stoot hem af, woede door hem opgewekt, ligt altijd aan de ander.
Nee, eigenlijk niet.
Het zijn de gevolgen die ik nooit heb kunnen accepteren en daarmee bedoel ik dan dus zijn gedrag.
Vanwege het asperger beweren buitenstanders wel eens "hij kan er niets aan doen". MAar dat is gemakkelijk als je zelf niet degene bent die dat gedrag moet ondergaan.
Weet je, het is net als met een boodschap: de manier waarop hij op iemand overkomt is bepalend, en niet hoe hij bedoeld is.
Ik ken het aansprakelijk houden/gehouden worden van beide kanten.
Ik reken mijn vader af op zijn gedrag want het maakt gewoon heel veel kapot. Het is ook nog eens heel achterbaks omdat de buitenwereld helemaal NIETS meekrijgt, alleen de familie zelf.
Verder weet ik dat ook ik zelf afgerekend word op gedrag dat heel waarschijnlijk voortkomt uit mijn ADD. Het maakt dus niet uit wat je mankeert en of je iets mankeert. Mensen behandelen je er niet anders om (en dat is dan misschien eigenlijk ook wel weer fijn want je wilt toch voor vol aan worden gezien) en rekenen je net zo hard af op je gedrag.
Het zou anders zijn als je niet mee kon komen in de maatschappij, maar dat kunnen mensen met asperger en andere bepaalde vormen van autisme wel, en ook AD(H)Ders. We lijken namelijk gewoon omdat we mee kunnen komen. En mensen merken wel dat we iets anders zijn (en dat weten we zelf ook wel) maar niemand kan zeggen hoe, of kan er de vinger op leggen. Wij zelf ook niet. Pas als een diagnose gesteld is, ga je jezelf een beetje begrijpen, ga je het een beetje begrijpen. DAt is alles, want het verandert je leven verder niet of de omstandigheden. Die blijven gewoon nog net zo gecompliceerd als voorheen (want dergelijke afwijkingen maken het leven nu eenmaal gecompliceerder dan het is, dat is een feit).
Het maakt ook niet uit waarom iemand een grote bek tegen je open trekt. Het gaat erom DAT iemand een grote bek tegen je opentrekt. Het waarom maakt je eigen gevoel dat je er aan overhoudt niet anders om.
Dus: je blijft altijd aansprakelijk voor je gedrag, ongeacht waar het vandaan komt. Tenzij je echt niet mee kunt komen zoals mensen die ook niet zelfstandig kunnen leven.
Mijn pa houdt wel degelijk van mij hoor. Als het er zwaar op aan komt, dus wanneer hij mij overstuur ziet, dan is hij wel degelijk aangeslagen.
Hij weet daar misschien niet zo goed mee om te gaan en dit uit zich in stil luisteren en begrijpen.
En dat is nu juist de perfecte manier van luisteren natuurlijk dus dat doet hij eigenlijk heel goed. MAar uit alles blijkt dan dat hij meeleeft. Op zo'n moment heeft hij wel degelijk empathie. MAar dat is dus op een moment dat je overduidelijk ergens mee zit. Op verdriet reageert hij dus goed. Op woede niet. DAt stoot hem af, woede door hem opgewekt, ligt altijd aan de ander.
maandag 7 juni 2010 om 23:57
quote:tuffers schreef op 25 mei 2010 @ 00:16:
Hoe beleef je een relatie met iemand die
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen Kan gecompenseerd worden door andere vaardigheden. Deze dingen zijn handig maar niet essentieel in intermenselijk contact. Ik kom redelijk empatisch over terwijl ik wel degelijk issues heb op oogcontact en gelaatsuitdrukking.
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen Ik ben (toevallig?) interculturele relaties aangegaan. Ik merkte dat mensen van mijn eigen afkomst of ontwikkelingsniveau te snel voor mij gingen. Een beetje soort zoekt soort of zo?
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn) Alweer een nonessential. Dit lijkt ook te duiden op een diagnoselijst die voor jongeren/kinderen wordt gebruikt. Er zijn meer dan genoeg mensen die zo graag hun eigen plezier, prestaties of bezigheden delen dat ze niet opmerken dat de ander dit niet of minder doet.
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid Kan aangeleerd worden.
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!Ik denk dat het voor iedereen handig is om soms te kunnen relativeren. Indien niet, ga dan geen relatie aan met een Asperger (of een borderliner, of een psychoot, of whatever). Het gekke is dat ik onder de zogenaamde 'gewone' mensen meer dan genoeg slechte communicatie zie en dat stoort toch ook niet, sommige mensen mag je, anderen niet. Iemand afrekenen op gedrag lijkt me zinvol, als diegene echt slecht gedrag laat zien. Iemand afrekenen op aparterigheid lijkt me zinloos.
Hoe beleef je een relatie met iemand die
1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de sociale interactie te bepalen Kan gecompenseerd worden door andere vaardigheden. Deze dingen zijn handig maar niet essentieel in intermenselijk contact. Ik kom redelijk empatisch over terwijl ik wel degelijk issues heb op oogcontact en gelaatsuitdrukking.
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau passende relaties te komen Ik ben (toevallig?) interculturele relaties aangegaan. Ik merkte dat mensen van mijn eigen afkomst of ontwikkelingsniveau te snel voor mij gingen. Een beetje soort zoekt soort of zo?
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen van voorwerpen die van betekenis zijn) Alweer een nonessential. Dit lijkt ook te duiden op een diagnoselijst die voor jongeren/kinderen wordt gebruikt. Er zijn meer dan genoeg mensen die zo graag hun eigen plezier, prestaties of bezigheden delen dat ze niet opmerken dat de ander dit niet of minder doet.
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid Kan aangeleerd worden.
dit allemaal "niet kan" enzo? Hoe heb je dan een passende relatie? Ik begrijp dat het bij iedereen anders is, maar hoe beleef je dan een emotionele band?
Dank voor elk antwoord!Ik denk dat het voor iedereen handig is om soms te kunnen relativeren. Indien niet, ga dan geen relatie aan met een Asperger (of een borderliner, of een psychoot, of whatever). Het gekke is dat ik onder de zogenaamde 'gewone' mensen meer dan genoeg slechte communicatie zie en dat stoort toch ook niet, sommige mensen mag je, anderen niet. Iemand afrekenen op gedrag lijkt me zinvol, als diegene echt slecht gedrag laat zien. Iemand afrekenen op aparterigheid lijkt me zinloos.
dinsdag 8 juni 2010 om 19:21
Ik ben zelf nooit afgerekend op mijn "anders zijn" of "aparterigheid", hoewel... op de lagere school werd ik wel gepest.
Ook mijn vader is er nooit op afgerekend. Gelukkig niet.
Maar wel op het gedrag dat daar uit voortvloeit. En dan bedoel ik vooral bij mijn vader.
Ik zelf zal nooit een relatie aangaan met iemand met asperger. Mijn vader heb ik niet uitgekozen zoals je begrijpt.
Ook mijn vader is er nooit op afgerekend. Gelukkig niet.
Maar wel op het gedrag dat daar uit voortvloeit. En dan bedoel ik vooral bij mijn vader.
Ik zelf zal nooit een relatie aangaan met iemand met asperger. Mijn vader heb ik niet uitgekozen zoals je begrijpt.
woensdag 9 juni 2010 om 10:13
Bij mijn zoontje van zes is onlangs de diagnose Asperger gesteld, met daarbij ook ADHD van het voornamelijk onoplettende type. Ik had deze laatste diagnose verwacht, voor Asperger vond ik dat hij te weinig kenmerken had. Het onderzoek en de observaties zijn op school uitgevoerd, omdat zich daar de problemen voordeden. Als het thuis zou zijn geweest, zou het wel wat gescheeld hebben wellicht.
Inmiddels ben ik anders tegen ASS aan gaan kijken na die diagnose, ik ben me er met een andere blik in gaan verdiepen. Ik denk nu dat de ADHD-trekken van mijn zoontje toch vooral met de Asperger te maken hebben.
Die diagnose en het accepteren daarvan heeft ook gemaakt dat ik mezelf weer in een ander daglicht zie. Ik weet sinds twee jaar dat ik ADD (of zoiets) heb, maar sinds ik me verdiep in ASS zie ik ook trekjes bij mezelf. Nu zal misschien iedereen heus wel een of twee of drie trekken van allerlei 'stoornissen' terugzien bij zichzelf en dat wil niet zeggen dat je het dan ook 'hebt' of 'bent'.
Maar hoe dan ook, het maakt het voor mij gemakkelijker bepaald gedrag van mezelf te accepteren. Het is een beetje lastig uitleggen, ik zal een poging doen.
Mensen zullen mij behoorlijk sociaal vinden en zeker niet autistisch-achtig, omdat ik jarenlang in allerlei besturen en commissies etc gezeten heb. Maar ik heb me vaak niet op mijn plek gevoeld en vond dat ik socialer moest zijn, me in elk geval socialer moest vóelen. Terwijl ik dat op andere momenten soms wél voelde. Dus dacht ik dat het ik wel in me had en manieren moest vinden om vaker te zijn zoals ik wilde zijn, zoiets. Tegelijkertijd vond ik het heerlijk dat ik alleen werkte (ik was de enige werknemer bij een kleine belangenvereniging) en kostte het mij veel energie als er dagen waren dat ik veel mensen moest ontmoeten.
Ik dacht dat ik heel sterk een type was dat vrijheid moest hebben, zelf bepalen wanneer ik wat doe en niemand die op mijn vingers kijkt. Dat klopt ook, maar ik zie dat nu in een iets ander licht. Het komt vanuit de autistische kant.
Ik zie het ook terug bij mijn moeder, die heeft dat nog sterker dan ik. Zij heeft bijvoorbeeld een enorme hekel aan feesten en dat heeft in het huwelijk met mijn vader vaak voor issues gezorgd. Mijn moeder kan daarbij slecht tegen veel dingen tegelijk, veranderingen, dingen organiseren, dan raakt ze in de stress en komt er niets meer binnen.
Iemand schreef hier over onverklaarbare buikpijn en hoofdpijn, dat heeft mijn moeder ook jarenlang gehad! Zij en mijn vader hadden een winkel, klantencontacten waren eigenlijk zó niks voor mijn moeder, zie ik nu. Wellicht heeft dat veel stress opgeleverd, al die jaren dat ze toch elke ochtend vier uur in de zaak stond. Wat zij heerlijk vond was 's avonds na sluitingstijd bestellingen doen, voorbeelden maken, boeken samenstellen (kan niet te veel in detail treden i.v.m. herkenbaarheid), in haar eentje. Dat herken ik dus ten voeten uit.
Mijn moeder en ik begrijpen de wereld ook niet, de meeste mensen niet.
Nu ik het in het licht van ASS zie kan ik dat ook beter plaatsen. Het doet me wel verdriet dat de mensen dus niet zullen worden zoals ik zou denken dat ze beter zouden kunnen zijn, ook niet door ze met argumenten te overladen, haha, maar ik kan accepteren dat het in mij zit dat ik dat zo beleef. Als dit nog te volgen is, haha!
Laat duidelijk zijn dat ik geen diagnose in het ASS heb en die ook niet zal krijgen, ik vind ook niet dat ik voldoende kenmerken heb voor een diagnose. Maar zeker trekken en genetisch belast.
Mijn zoontje (of zoontjes, de jongste zal t.z.t. ook best een of andere diagnose krijgen) heeft het vanuit zowel mijn familie als vanuit mijn mans familie meegekregen, vrees ik. Laatst overleed een oom van mijn man. Die leefde alleen, zwaar vervuild, kon nooit een baan houden en niet tegen discipline, had met niemand contact de laatste pakweg tien jaar... Ik heb deze man dus niet gekend, maar ben wel in zijn huis geweest na zijn dood en ik heb mijn schoonmoeder veel gevraagd over hem. Dat geeft mij aanleiding om een ASS sterk te vermoeden. Een andere broer van mijn schoonmoeder is al jaren dood, maar was ook 'een vreemd type'.
Als ik de dingen zo bij elkaar optel, dan is het vrij duidelijk. In de familie van mijn mans moeder waren het de mannen die 'iets' hadden, overduidelijk, en niet goed konden functioneren. In mijn moeders familie uit het zich in wat minder sociaal vaardig zijn, maar intelligent met speciale talenten, met name op technisch/artistiek gebied. Mijn ooms en tantes hebben prima gefunctioneerd in werk of doen dat nog, en ondanks dat het geen feestneuzen zijn hebben ze hun weg gevonden en benutten hun talenten.
Dit even ter achtergrond.
Want wat ik graag aan wil geven, is dat het volgens mij ook zeer uitmaakt uit wat voor nest je komt. In mijn moeders familie werd het gestimuleerd om te ontdekken en uit te vinden, muziek te maken, je talenten te ontplooien. Er was ondanks de tijdgeest wel ruimte voor 'een beetje raar zijn'. Mijn schoonmoeder komt uit een heel ander milieu. Een opleiding volgen hoger dan de huishoudschool was voor meisjes niet nodig en de jongens konden niet leren, dacht men toen. (ze pasten wellicht gewoon niet in het schoolsysteem, maar dat is 'met de kennis van nu') Die moesten aan het werk. Hun moeder was alleen voor de jongste twee kinderen liefdevol, de oudere kinderen kregen slaag en moesten alles doen in huis, terwijl hun moeder de deur nauwelijks uitkwam. Dus daar zit ook wel 'iets'...
Mijn schoonmoeder is een liefhebbende moeder geworden, dat is eigenlijk best opmerkelijk, vind ik. Mijn eigen moeder ook, terwijl zij háár moeder al verloor toen ze nog maar zes jaar oud was. Mijn moeder is niet knuffelig en zegt geen lieve dingen, maar laat zeker merken van mij te houden op haar manier.
Overigens knuffelt ze wel met mijn kinderen. Dat is wellicht ook de tijdgeest (men ging vroeger over het algemeen toch echt anders, veelal liefdelozer en/of met minder getoonde affectie, in mijn ogen, om met kinderen) en gewoon levenservaring, door de jaren heen anders naar dingen gaan kijken, etc.
Ik bedoel te zeggen dat je wellicht mensen die nu opgroeien en een ASS hebben, vooral bij wie het vroeg wordt gezien, niet kunt vergelijken met mensen van eerdere generaties. Natuurlijk moet je mensen sowieso niet te veel vergelijken, maar ik denk dat er veel meer hoop is voor de jonge ASS'ers van nu.
Als je weet dat je in elkaar zit zoals je zit, en dat ook mag, neemt dat denk ik, hoop ik, veel onbegrip naar jezelf weg. Dat biedt meer ruimte voor acceptatie, en dus het richten op de mogelijkheden en kansen, in plaats van vooral op de beperkingen. Dat je die hebt kan zo zijn, maar élk mens heeft die op een of andere manier, ASS of niet.
Daarbij komt ook nog de digitale ontwikkeling, die voor veel ASS'ers een zegen is. Voor mij als ietsiepietsie mini-ASS'er in elk geval zeer zeker! Ik kan nu werken vanuit huis, stuur en ontvang mijn opdrachten via internet, heerlijk.
Relaties dan. Mijn vader heeft het met de trekken van mijn moeder vaak wel moeilijk gehad. Hij begrijpt niet waarom ze bijna nooit gezellig kan doen op feesten etc, niet op een grote reis wil, sommige dingen niet snel begrijpt enzovoort. Maar als je eenmaal weet waar het zit, zal dat ook makkelijker zijn.
Het ligt er ook aan hoe flexibel en open minded je zelf bent, en wat je van een partner verwacht. Als je alles samen wilt doen en er niet tegen kunt dat je partner uren op zijn of haar werkkamer zit, bijvoorbeeld, moet je geen relatie aangaan met iemand die dat graag doet, of hij/zij nu een ASS heeft of niet.
Mijn vorige vriend zat áltijd op zijn kamer vliegtuigfoto's en -dia's te archiveren en wat altijd met die hobby bezig. Altijd. Achteraf gezien zie ik bij hem ook... haha, dat is wel zo hoor, als je je erin verdiept zie je het bij heel veel mensen opeens. Maar goed, terwijl ik zelf dus iemand ben die graag uren op de werkkamer zit, vond ik dat bij hem irritant. Inmiddels heeft hij van zijn hobby zelfs zijn werk gemaakt dus is hij er nóg vaker mee bezig en heeft hij - het is te mooi om waar te zijn - een vrouw getroffen die nota bene een bedrijf heeft in zijn branche. Dat hebben ze nu samen. Match made in heaven. Dus... het kán allemaal. Mits je jezelf kent en daar rekening mee houdt bij je keuzes.
De kinderen met ASS kunnen we in die richting begeleiden: ken jezelf, accepteer jezelf, probeer niet krampachtig te worden zoals iedereen maar doe waar je goed in bent en zoek de mensen op die bij je passen. Dat klinkt makkelijk en zal het zeker niet altijd zijn, en als ik zie dat mijn zoontje vrijwel nooit voor een feestje wordt gevraagd doet me dat verdriet, om maar een voorbeeld te noemen. Maar ik kan hem wel laten voelen en ervaren dat hij mag zijn wie hij is, en goed is zoals hij is. Want dat is hij. Ik kan me geen leukere zoon wensen.
Sjongejonge, wat een lang verhaal... wellicht is het onsamenhangend, ik heb maar opgetypt wat in mijn hoofd opkwam. Kijk maar of je er iets aan hebt.
xYella.
Inmiddels ben ik anders tegen ASS aan gaan kijken na die diagnose, ik ben me er met een andere blik in gaan verdiepen. Ik denk nu dat de ADHD-trekken van mijn zoontje toch vooral met de Asperger te maken hebben.
Die diagnose en het accepteren daarvan heeft ook gemaakt dat ik mezelf weer in een ander daglicht zie. Ik weet sinds twee jaar dat ik ADD (of zoiets) heb, maar sinds ik me verdiep in ASS zie ik ook trekjes bij mezelf. Nu zal misschien iedereen heus wel een of twee of drie trekken van allerlei 'stoornissen' terugzien bij zichzelf en dat wil niet zeggen dat je het dan ook 'hebt' of 'bent'.
Maar hoe dan ook, het maakt het voor mij gemakkelijker bepaald gedrag van mezelf te accepteren. Het is een beetje lastig uitleggen, ik zal een poging doen.
Mensen zullen mij behoorlijk sociaal vinden en zeker niet autistisch-achtig, omdat ik jarenlang in allerlei besturen en commissies etc gezeten heb. Maar ik heb me vaak niet op mijn plek gevoeld en vond dat ik socialer moest zijn, me in elk geval socialer moest vóelen. Terwijl ik dat op andere momenten soms wél voelde. Dus dacht ik dat het ik wel in me had en manieren moest vinden om vaker te zijn zoals ik wilde zijn, zoiets. Tegelijkertijd vond ik het heerlijk dat ik alleen werkte (ik was de enige werknemer bij een kleine belangenvereniging) en kostte het mij veel energie als er dagen waren dat ik veel mensen moest ontmoeten.
Ik dacht dat ik heel sterk een type was dat vrijheid moest hebben, zelf bepalen wanneer ik wat doe en niemand die op mijn vingers kijkt. Dat klopt ook, maar ik zie dat nu in een iets ander licht. Het komt vanuit de autistische kant.
Ik zie het ook terug bij mijn moeder, die heeft dat nog sterker dan ik. Zij heeft bijvoorbeeld een enorme hekel aan feesten en dat heeft in het huwelijk met mijn vader vaak voor issues gezorgd. Mijn moeder kan daarbij slecht tegen veel dingen tegelijk, veranderingen, dingen organiseren, dan raakt ze in de stress en komt er niets meer binnen.
Iemand schreef hier over onverklaarbare buikpijn en hoofdpijn, dat heeft mijn moeder ook jarenlang gehad! Zij en mijn vader hadden een winkel, klantencontacten waren eigenlijk zó niks voor mijn moeder, zie ik nu. Wellicht heeft dat veel stress opgeleverd, al die jaren dat ze toch elke ochtend vier uur in de zaak stond. Wat zij heerlijk vond was 's avonds na sluitingstijd bestellingen doen, voorbeelden maken, boeken samenstellen (kan niet te veel in detail treden i.v.m. herkenbaarheid), in haar eentje. Dat herken ik dus ten voeten uit.
Mijn moeder en ik begrijpen de wereld ook niet, de meeste mensen niet.
Nu ik het in het licht van ASS zie kan ik dat ook beter plaatsen. Het doet me wel verdriet dat de mensen dus niet zullen worden zoals ik zou denken dat ze beter zouden kunnen zijn, ook niet door ze met argumenten te overladen, haha, maar ik kan accepteren dat het in mij zit dat ik dat zo beleef. Als dit nog te volgen is, haha!
Laat duidelijk zijn dat ik geen diagnose in het ASS heb en die ook niet zal krijgen, ik vind ook niet dat ik voldoende kenmerken heb voor een diagnose. Maar zeker trekken en genetisch belast.
Mijn zoontje (of zoontjes, de jongste zal t.z.t. ook best een of andere diagnose krijgen) heeft het vanuit zowel mijn familie als vanuit mijn mans familie meegekregen, vrees ik. Laatst overleed een oom van mijn man. Die leefde alleen, zwaar vervuild, kon nooit een baan houden en niet tegen discipline, had met niemand contact de laatste pakweg tien jaar... Ik heb deze man dus niet gekend, maar ben wel in zijn huis geweest na zijn dood en ik heb mijn schoonmoeder veel gevraagd over hem. Dat geeft mij aanleiding om een ASS sterk te vermoeden. Een andere broer van mijn schoonmoeder is al jaren dood, maar was ook 'een vreemd type'.
Als ik de dingen zo bij elkaar optel, dan is het vrij duidelijk. In de familie van mijn mans moeder waren het de mannen die 'iets' hadden, overduidelijk, en niet goed konden functioneren. In mijn moeders familie uit het zich in wat minder sociaal vaardig zijn, maar intelligent met speciale talenten, met name op technisch/artistiek gebied. Mijn ooms en tantes hebben prima gefunctioneerd in werk of doen dat nog, en ondanks dat het geen feestneuzen zijn hebben ze hun weg gevonden en benutten hun talenten.
Dit even ter achtergrond.
Want wat ik graag aan wil geven, is dat het volgens mij ook zeer uitmaakt uit wat voor nest je komt. In mijn moeders familie werd het gestimuleerd om te ontdekken en uit te vinden, muziek te maken, je talenten te ontplooien. Er was ondanks de tijdgeest wel ruimte voor 'een beetje raar zijn'. Mijn schoonmoeder komt uit een heel ander milieu. Een opleiding volgen hoger dan de huishoudschool was voor meisjes niet nodig en de jongens konden niet leren, dacht men toen. (ze pasten wellicht gewoon niet in het schoolsysteem, maar dat is 'met de kennis van nu') Die moesten aan het werk. Hun moeder was alleen voor de jongste twee kinderen liefdevol, de oudere kinderen kregen slaag en moesten alles doen in huis, terwijl hun moeder de deur nauwelijks uitkwam. Dus daar zit ook wel 'iets'...
Mijn schoonmoeder is een liefhebbende moeder geworden, dat is eigenlijk best opmerkelijk, vind ik. Mijn eigen moeder ook, terwijl zij háár moeder al verloor toen ze nog maar zes jaar oud was. Mijn moeder is niet knuffelig en zegt geen lieve dingen, maar laat zeker merken van mij te houden op haar manier.
Overigens knuffelt ze wel met mijn kinderen. Dat is wellicht ook de tijdgeest (men ging vroeger over het algemeen toch echt anders, veelal liefdelozer en/of met minder getoonde affectie, in mijn ogen, om met kinderen) en gewoon levenservaring, door de jaren heen anders naar dingen gaan kijken, etc.
Ik bedoel te zeggen dat je wellicht mensen die nu opgroeien en een ASS hebben, vooral bij wie het vroeg wordt gezien, niet kunt vergelijken met mensen van eerdere generaties. Natuurlijk moet je mensen sowieso niet te veel vergelijken, maar ik denk dat er veel meer hoop is voor de jonge ASS'ers van nu.
Als je weet dat je in elkaar zit zoals je zit, en dat ook mag, neemt dat denk ik, hoop ik, veel onbegrip naar jezelf weg. Dat biedt meer ruimte voor acceptatie, en dus het richten op de mogelijkheden en kansen, in plaats van vooral op de beperkingen. Dat je die hebt kan zo zijn, maar élk mens heeft die op een of andere manier, ASS of niet.
Daarbij komt ook nog de digitale ontwikkeling, die voor veel ASS'ers een zegen is. Voor mij als ietsiepietsie mini-ASS'er in elk geval zeer zeker! Ik kan nu werken vanuit huis, stuur en ontvang mijn opdrachten via internet, heerlijk.
Relaties dan. Mijn vader heeft het met de trekken van mijn moeder vaak wel moeilijk gehad. Hij begrijpt niet waarom ze bijna nooit gezellig kan doen op feesten etc, niet op een grote reis wil, sommige dingen niet snel begrijpt enzovoort. Maar als je eenmaal weet waar het zit, zal dat ook makkelijker zijn.
Het ligt er ook aan hoe flexibel en open minded je zelf bent, en wat je van een partner verwacht. Als je alles samen wilt doen en er niet tegen kunt dat je partner uren op zijn of haar werkkamer zit, bijvoorbeeld, moet je geen relatie aangaan met iemand die dat graag doet, of hij/zij nu een ASS heeft of niet.
Mijn vorige vriend zat áltijd op zijn kamer vliegtuigfoto's en -dia's te archiveren en wat altijd met die hobby bezig. Altijd. Achteraf gezien zie ik bij hem ook... haha, dat is wel zo hoor, als je je erin verdiept zie je het bij heel veel mensen opeens. Maar goed, terwijl ik zelf dus iemand ben die graag uren op de werkkamer zit, vond ik dat bij hem irritant. Inmiddels heeft hij van zijn hobby zelfs zijn werk gemaakt dus is hij er nóg vaker mee bezig en heeft hij - het is te mooi om waar te zijn - een vrouw getroffen die nota bene een bedrijf heeft in zijn branche. Dat hebben ze nu samen. Match made in heaven. Dus... het kán allemaal. Mits je jezelf kent en daar rekening mee houdt bij je keuzes.
De kinderen met ASS kunnen we in die richting begeleiden: ken jezelf, accepteer jezelf, probeer niet krampachtig te worden zoals iedereen maar doe waar je goed in bent en zoek de mensen op die bij je passen. Dat klinkt makkelijk en zal het zeker niet altijd zijn, en als ik zie dat mijn zoontje vrijwel nooit voor een feestje wordt gevraagd doet me dat verdriet, om maar een voorbeeld te noemen. Maar ik kan hem wel laten voelen en ervaren dat hij mag zijn wie hij is, en goed is zoals hij is. Want dat is hij. Ik kan me geen leukere zoon wensen.
Sjongejonge, wat een lang verhaal... wellicht is het onsamenhangend, ik heb maar opgetypt wat in mijn hoofd opkwam. Kijk maar of je er iets aan hebt.
xYella.
woensdag 9 juni 2010 om 12:13
Ik heb geen asperger en ik ben best sociaal maar tegelijk ook op mezelf. Feestjes en zo hoeven voor mij niet zo. Ik ga het liefst om met mijn eigen "soort" volk (daarmee bedoel ik niet milieu, opleiding of achtergrond maar meer een soort van mentaliteit) omdat ik me daarbij prettiger voel. Anders heb ik ook al snel niets meer te zeggen.
