Psyche
alle pijlers
Tante niet lang meer te leven, ik ga kapot van verdiet.
maandag 6 november 2017 om 15:37
Hoi!
Mijn tante heeft dus afgelopen donderdag te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ze is dus al blijkbaar een tijdje ziek. Drie maanden geleden werd er een tumor van 10 cm in haar nier gevonden, die nier hebben ze er toen uitgehaald. Ze was niet genezen, het zou altijd in haar lichaam blijven en ooit een keer weer vastpakken, waarschijnlijk op haar longen maar de kans was groot dat het nog jaren zou duren. Hoe langer het wegbleef, hoe langer ze zou leven. Ze heeft niemand hierover verteld, alleen haar man. Ze wou dat we ons geen zorgen zouden maken, want ze is er toch nog jaren. Ze vertelde een smoesje en iedereen geloofde dat, voor ons was ze altijd 100% gezond.
Totdat ze na 3 maanden onder de scan moest, uitslag: kanker uitgezaait op 3 plekken in haar long, de kwaadaardigste vorm. Ze gaat straks een traject in, geen idee hoe het heet maar 1% van de mensen kunnen nog 3/4 jaar leven, de rest gaat binnen 9 maanden dood.. Toen moest ze het ons wel vertellen en wat vreselijk was dat. Over een aantal maanden komt er een nieuw medicijn op de markt die bij 17% aanslaat, de dokter zei al: Ik hoop dat je het red.. Want zeg nou zelf.. Ergste vorm van kanker, al in korte tijd op meerde plekken in de longen uitgezaait, we willen positief blijven maarja.. 9 maanden is denk wel heel lang.. Realistisch gezien.
Maar nu komt het dus, ik ben er zo vreselijk kapot van. Ik heb niet zo'n grote familie, alleen met mijn tante gaan we veel om. Ze voelt als een 2e moeder van mij. Mijn moeder en mijn tante zijn beste vriendinnen, de delen alles en doen alles met elkaar. Mijn moeder heeft verder ook geen anderen vriendinnen, dus ze is zo intens verdrietig. Ze kan alleen maar huilend zeggen, ik ga je heel erg missen, en is ookal een paar dagen erg somber.. En die verdriet dat sloopt me! Mijn nicht (dochter van tante dus) zei, als ik nu nog zwanger word zal ze haar kleinkind nooit meer zien.. Mijn moeder zal mij nooit zien trouwen en nooit zal ik mijn kind bij oma kunnen brengen. Mijn tante zei ook altijd dat ze heel graag oma wou worden en heel goed voor de kinderen zou zorgen. Het zal waarschijnlijk haar laatste kerst zijn, ze zal er nooit meer bij zijn. Andere tantes, oms's heb ik niet, of heb ik niet zo'n goed contact mee. Ze zal echt heel erg gemist worden..
Ik ben dus gewoon echt het hele weekend al verdrietig, alleen maar aan het huilen geweest. Als ik me even goed voel, voel ik me ook gelijk weer schuldig. Ik kan niet omgaan met het verdiet van iedereen, het aftakelen, het verlaten en rouwen. Altijd zonder adviesen van tante, de hulp en gezelligheid. Ik ga er echt aan onderdoor, zo intens verdrietig ben ik. Mijn moeder zei 'het is voor jou maar een tante', en dat is zo.. Ik ga hier veel te veel in om, denk ik.. Is dit te veel of hoort dit? Het is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, maar het maakt me zo vreselijk verdrietig dat ik misschien wel hulp nodig heb?
S' nachts (voordat dit gebeurd was) zat ik altijd in mijn bed te denken, wat nou als mijn ouders niet meer wakker worden? Weten ze wel dat ik dankbaar ben voor alles wat ze hebben gedaan? Ik kan en ik wil niet zonder ze! Ik ben bijna elke avond bang, dus het is altijd al een obsessie voor me denk ik. Wat kan ik hier het best mee doen?
Mijn tante heeft dus afgelopen donderdag te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ze is dus al blijkbaar een tijdje ziek. Drie maanden geleden werd er een tumor van 10 cm in haar nier gevonden, die nier hebben ze er toen uitgehaald. Ze was niet genezen, het zou altijd in haar lichaam blijven en ooit een keer weer vastpakken, waarschijnlijk op haar longen maar de kans was groot dat het nog jaren zou duren. Hoe langer het wegbleef, hoe langer ze zou leven. Ze heeft niemand hierover verteld, alleen haar man. Ze wou dat we ons geen zorgen zouden maken, want ze is er toch nog jaren. Ze vertelde een smoesje en iedereen geloofde dat, voor ons was ze altijd 100% gezond.
Totdat ze na 3 maanden onder de scan moest, uitslag: kanker uitgezaait op 3 plekken in haar long, de kwaadaardigste vorm. Ze gaat straks een traject in, geen idee hoe het heet maar 1% van de mensen kunnen nog 3/4 jaar leven, de rest gaat binnen 9 maanden dood.. Toen moest ze het ons wel vertellen en wat vreselijk was dat. Over een aantal maanden komt er een nieuw medicijn op de markt die bij 17% aanslaat, de dokter zei al: Ik hoop dat je het red.. Want zeg nou zelf.. Ergste vorm van kanker, al in korte tijd op meerde plekken in de longen uitgezaait, we willen positief blijven maarja.. 9 maanden is denk wel heel lang.. Realistisch gezien.
Maar nu komt het dus, ik ben er zo vreselijk kapot van. Ik heb niet zo'n grote familie, alleen met mijn tante gaan we veel om. Ze voelt als een 2e moeder van mij. Mijn moeder en mijn tante zijn beste vriendinnen, de delen alles en doen alles met elkaar. Mijn moeder heeft verder ook geen anderen vriendinnen, dus ze is zo intens verdrietig. Ze kan alleen maar huilend zeggen, ik ga je heel erg missen, en is ookal een paar dagen erg somber.. En die verdriet dat sloopt me! Mijn nicht (dochter van tante dus) zei, als ik nu nog zwanger word zal ze haar kleinkind nooit meer zien.. Mijn moeder zal mij nooit zien trouwen en nooit zal ik mijn kind bij oma kunnen brengen. Mijn tante zei ook altijd dat ze heel graag oma wou worden en heel goed voor de kinderen zou zorgen. Het zal waarschijnlijk haar laatste kerst zijn, ze zal er nooit meer bij zijn. Andere tantes, oms's heb ik niet, of heb ik niet zo'n goed contact mee. Ze zal echt heel erg gemist worden..
Ik ben dus gewoon echt het hele weekend al verdrietig, alleen maar aan het huilen geweest. Als ik me even goed voel, voel ik me ook gelijk weer schuldig. Ik kan niet omgaan met het verdiet van iedereen, het aftakelen, het verlaten en rouwen. Altijd zonder adviesen van tante, de hulp en gezelligheid. Ik ga er echt aan onderdoor, zo intens verdrietig ben ik. Mijn moeder zei 'het is voor jou maar een tante', en dat is zo.. Ik ga hier veel te veel in om, denk ik.. Is dit te veel of hoort dit? Het is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, maar het maakt me zo vreselijk verdrietig dat ik misschien wel hulp nodig heb?
S' nachts (voordat dit gebeurd was) zat ik altijd in mijn bed te denken, wat nou als mijn ouders niet meer wakker worden? Weten ze wel dat ik dankbaar ben voor alles wat ze hebben gedaan? Ik kan en ik wil niet zonder ze! Ik ben bijna elke avond bang, dus het is altijd al een obsessie voor me denk ik. Wat kan ik hier het best mee doen?
maandag 6 november 2017 om 15:45
Tja meid, het verdriet zal sowieso komen. Neem goed afscheid van haar, meer kun je niet doen. Dit gebeurt helaas nou eenmaal. Ik heb hetzelfde aan de hand gehad. Mijn lieve tante, tweede moeder (ze had zelf geen kinderen), is zeven weken na mijn bruiloft overleden. Ze was al een hele tijd ziek, maar ik dacht dat het wel goed zou komen. Ik heb heel lang in ontkenning gezeten. De keer dat ik afscheid wilde nemen, zat de huiskamer tjokvol vriendinnen van haar dus ik heb nooit kunnen zeggen hoeveel ik van haar hield. Het is nu negen jaar geleden dat ze is overleden en ik mis haar nog steeds. Het is iets waar je doorheen moet, je hebt weinig keus. En ja, er komt een moment dat ook mijn ouders zullen overlijden en dat grijpt me ook wel eens naar de keel, maar het heeft zo weinig nut om daar nu al verdriet en angst over te hebben.
Sterkte met het afscheid TO.
Sterkte met het afscheid TO.
maandag 6 november 2017 om 16:11
Dood hoort bij het leven en verdriet hoort daar ook bij. Dat je heel verdrietig bent en haar heel erg gaat missen, komt rechtstreeks voort uit het feit dat je heel veel liefde voor haar voelt: hoe mooi is dat?
Dat je somber wordt van al dat verdriet is tot op zekere hoogte ook normaal. En dat je gevoel wisselt en dat je het dus soms even vergeet is ook heel normaal.
Maar als het echt te erg wordt: als je niet meer kunt functioneren, als de paniek en de ellende uit de hand loopt, zou ik daar wel hulp voor zoeken. Als je niet gewend bent negatieve gevoelens toe te laten en te beleven dan kan dit wel heel rauw op je dak komen.
Probeer de komende tijd goed door te komen, maak mooie herinneringen en neem goed afscheid. Maar ga je niet verzetten tegen de onrechtvaardigheid van het leven of de gedachte dat je niet zonder haar zou kunnen. Dat is zinloos.
Dat je somber wordt van al dat verdriet is tot op zekere hoogte ook normaal. En dat je gevoel wisselt en dat je het dus soms even vergeet is ook heel normaal.
Maar als het echt te erg wordt: als je niet meer kunt functioneren, als de paniek en de ellende uit de hand loopt, zou ik daar wel hulp voor zoeken. Als je niet gewend bent negatieve gevoelens toe te laten en te beleven dan kan dit wel heel rauw op je dak komen.
Probeer de komende tijd goed door te komen, maak mooie herinneringen en neem goed afscheid. Maar ga je niet verzetten tegen de onrechtvaardigheid van het leven of de gedachte dat je niet zonder haar zou kunnen. Dat is zinloos.
maandag 6 november 2017 om 16:19
Wat verschrikkelijk voor je, Googel! Mijn vader had vorig jaar níerkanker met verdachte plekjes op zijn longen. Gelukkig bleken de plekjes op zijn longen kalkplekjes te zijn. Ik heb erg in angst gezeten en ook veel gehuild... ik kan me zo voorstellen dat je dit voor je tante ook hebt!
Het is logisch dat je bang en somber bent. Je zegt in je OP dat je niet veel naasten hebt en erg bang bent en je moeder ook. Ik zou als ik jou was hulp gaan zoeken bij een psycholoog. Je trekt je het verdriet van anderen ook erg aan (logisch!).
En wat hierboven al werd gezegd: neem goed afscheid. Pak de tijd die je hebt!
Veel sterkte!
Het is logisch dat je bang en somber bent. Je zegt in je OP dat je niet veel naasten hebt en erg bang bent en je moeder ook. Ik zou als ik jou was hulp gaan zoeken bij een psycholoog. Je trekt je het verdriet van anderen ook erg aan (logisch!).
En wat hierboven al werd gezegd: neem goed afscheid. Pak de tijd die je hebt!
Veel sterkte!
maandag 6 november 2017 om 17:37
Jij hebt niet minder "recht" op verdriet omdat ze je tante is (en niet je moeder over zus). Voel je niet schuldig naar je moeder en nichtje dat je verdriet hebt, maar probeer er wel een beetje voor ze te zijn. Dan kunnen jullie elkaar steunen.
Het is ook heel verdrietig, zeker als dit een van de eerste jonge mensen in je omgeving is. En voor je nichtje is het ook heel verdrietig, je moeder die gaat sterven en beseffen wat ze allemaal niet meer mee maakt.
Wat anderen ook al zeggen: neem bewust afscheid, ga een keer langs in je eentje zodat je met haar kunt praten. En als het verdriet te groot wordt ga dan een keer naar de huisarts. Dat is helemaal niet raar en die kan je echt verder helpen.
Het is ook heel verdrietig, zeker als dit een van de eerste jonge mensen in je omgeving is. En voor je nichtje is het ook heel verdrietig, je moeder die gaat sterven en beseffen wat ze allemaal niet meer mee maakt.
Wat anderen ook al zeggen: neem bewust afscheid, ga een keer langs in je eentje zodat je met haar kunt praten. En als het verdriet te groot wordt ga dan een keer naar de huisarts. Dat is helemaal niet raar en die kan je echt verder helpen.
