te negatief

Als ik heel eerlijk met mezelf ben, vind ik dit omdat ik weet dat ik dan aan het werk moet. De vorige x dat ik in therapie ben geweest kwam er zeer veel leed naar boven. Ik ben door een diep dal gegaan voordat ik daar weer een beetje uit kwam. Ik ben bang voor het dal. Maar ook voor het loslaten van mijn controle..





Goed van je dat je dit kunt toegeven. Ergens weet je wel wat je moet doen en wat er moet gebeuren.



De behoefte aan controle herken ik (trouwens ook dat van die cijfers, het perfectionisme). Ik heb zelf anorexia en boulimia gehad en ben er achter gekomen in de loop van de jaren dat deze ziekten stonden voor mijn behoefte aan controle in mijn leven. Als kind had ik geen controle over mijn negatieve omgeving, dus zag ik mijn lichaam (afvallen en een extreem laag gewicht) als enige (voor mijn gevoel) manier om zelf nog ergens de touwtjes in handen over te hebben en daarnaast om compleet seksloos over te komen. Erg ongezond, maar achteraf begrijp ik waar het vandaan kwam. Overigens ging voor mij geen betere wereld open op dat lage gewicht. Voelde me echt vreselijk. Het was meer iets om me op te focussen, een doel: afvallen. Aan de andere kant, ik hield me echt met niets anders meer bezig. Zo eenzaam.



Ik heb erg veel therapie gehad gedurende een lange periode, voornamelijk om meer inzicht te krijgen in al mijn mechanismen. Het heeft gewoon veel tijd nodig en het kan best complex in elkaar zitten. Schaam je niet om weer in therapie te gaan. Je bent jong, je staat los van je specifieke problemen bloot aan allerlei factoren (studie, relaties, verwachtingen van je zelf en jouw omgeving) die invloed hebben en op zich zelf al lastig zijn om mee om te gaan. Dat je iemand vraagt samen met jou te kijken hoe bij jou het in elkaar zit, is alleen maar erg verstandig. Het gaat langzaam maar je kunt je echt beter voelen dan hoe je nu voelt (veel beter).



Wat mij erg is bij gebleven is dat de obsessie met mijn gewicht mij met name erg gevangen hield in het negatieve gevoel over mijzelf. Het is bovendien enorm afleidend van waar het volgens mij echt om gaat: het onderliggende probleem. Je hebt niet zomaar last van een eetprobleem er zit iets onder. Bang zijn voor het onderliggende voedt slechts het eetprobleem en houdt het in stand, als je pech hebt voor de rest van je leven. Het gaat niet zomaar over. Geloof mij, het eetprobleem is echt enorm zwaar om mee te leven, zwaarder (ik spreek voor mijzelf) dan wanneer je met het onderliggende probleem aan de slag gaat.

als je bang bent voor therapie, is dat een hele goede indicatie dat je therapie nodig hebt

Je schrijft veel over jouw gewicht maar ik lees ook allerlei andere dingen waar je niet meer helemaal uit komt. Het voelt nu een beetje als 'was ik nou maar eerst het gewicht kwijt, dan word ik gelukkiger'. Misschien lees ik het verkeerd maar zo komt het over. Ik garandeer je dat het niet zo werkt. Maar laat ik het omdraaien: wat verandert er ineens bij je als je wel 55 kilo zou wegen dan?



Wat is er mis aan hulp zoeken? Wat zou er gebeuren als je wél hulp zoekt?



Ik wens je sterkte, denk er nog eens over na, zet wat dingen op papier. Vooral wat er tégen zou zijn om hulp te zoeken. En zet er dan eens naast wat je er wél aan zou hebben.