Psyche
alle pijlers
Teleurstelling terecht?
zaterdag 3 april 2021 om 17:23
Hoi allemaal,
Ik heb een periode niet lekker in mijn vel gezeten. Ik had veel stress, angsten en paniekaanvallen. Ik ben een jaar in therapie geweest bij een psycholoog en ondertussen ben ik een jaar therapievrij. Het gaat best wel goed met me en over het algemeen zit ik weer goed in mijn vel en ervaar ik nauwelijks nog angsten.
Die paniekaanvallen hebben wel veel impact gemaakt. Ik vond heel veel dingen eng en heb veel dingen weer echt moeten leren om 'normaal' aan te gaan zonder in paniek te raken. Zoals: treinreizen, drukke en onbekende plekken bezoeken, onbekende wegen en autorijden..
Dit autorijden ben ik sinds een kleine maand weer aan het oppakken door middel van rijlessen. Ik heb twee lessen gehad, rij weer in mijn moeders auto (met haar ernaast) en ik wil nog een les om de snelweg op te pakken. Daarnaast wil ik binnenkort oefenen met 'alleen' rijden in haar auto. Hier in de buurt.
Nu gaan mijn ouders over ruim een week zeilen en hebben ze gevraagd of ik ze weg wil brengen. Ze kunnen niet zelf met de auto omdat het beginpunt waar ze zeilen anders is dan het eindpunt. En ze willen liever niet met het OV.
Echter rij ik pas net weer auto. Ik heb mn rijbewijs nu 3 jaar, maar heb hiervoor 1,5 jaar niet gereden. De laatste keer snelweg oefenen in die lesauto was 2 weken terug en vond ik echt nog niet prettig. Dit was nog geen 10 minuten.
Ik voel aan mezelf dat ik hier nog niet klaar voor ben en wil de snelweg begin mei weer oppakken in de lesauto. Ik ben juist weer trots dat ik wel weer de auto in durf te stappen en hier in mijn buurt (waar het rustig is) durf te rijden. De plek waar zij naartoe gebracht willen is ruim een uur rijden en het overgrote deel op de snelweg.
Mijn ouders hebben mijn angsten nooit begrepen. Mijn moeder geeft aan dat die knop gewoon een keer om moet...
En ja, ik snap haar wel. Ik werk er ook wel weer aan. Maar ik wil het op mijn tempo doen. Maar nu krijg ik het gevoel dat ik het 'te langzaam' aan het oppakken ben en dat ik haar teleurstel omdat ik haar nog niet weg durf te brengen..
Ik heb een periode niet lekker in mijn vel gezeten. Ik had veel stress, angsten en paniekaanvallen. Ik ben een jaar in therapie geweest bij een psycholoog en ondertussen ben ik een jaar therapievrij. Het gaat best wel goed met me en over het algemeen zit ik weer goed in mijn vel en ervaar ik nauwelijks nog angsten.
Die paniekaanvallen hebben wel veel impact gemaakt. Ik vond heel veel dingen eng en heb veel dingen weer echt moeten leren om 'normaal' aan te gaan zonder in paniek te raken. Zoals: treinreizen, drukke en onbekende plekken bezoeken, onbekende wegen en autorijden..
Dit autorijden ben ik sinds een kleine maand weer aan het oppakken door middel van rijlessen. Ik heb twee lessen gehad, rij weer in mijn moeders auto (met haar ernaast) en ik wil nog een les om de snelweg op te pakken. Daarnaast wil ik binnenkort oefenen met 'alleen' rijden in haar auto. Hier in de buurt.
Nu gaan mijn ouders over ruim een week zeilen en hebben ze gevraagd of ik ze weg wil brengen. Ze kunnen niet zelf met de auto omdat het beginpunt waar ze zeilen anders is dan het eindpunt. En ze willen liever niet met het OV.
Echter rij ik pas net weer auto. Ik heb mn rijbewijs nu 3 jaar, maar heb hiervoor 1,5 jaar niet gereden. De laatste keer snelweg oefenen in die lesauto was 2 weken terug en vond ik echt nog niet prettig. Dit was nog geen 10 minuten.
Ik voel aan mezelf dat ik hier nog niet klaar voor ben en wil de snelweg begin mei weer oppakken in de lesauto. Ik ben juist weer trots dat ik wel weer de auto in durf te stappen en hier in mijn buurt (waar het rustig is) durf te rijden. De plek waar zij naartoe gebracht willen is ruim een uur rijden en het overgrote deel op de snelweg.
Mijn ouders hebben mijn angsten nooit begrepen. Mijn moeder geeft aan dat die knop gewoon een keer om moet...
En ja, ik snap haar wel. Ik werk er ook wel weer aan. Maar ik wil het op mijn tempo doen. Maar nu krijg ik het gevoel dat ik het 'te langzaam' aan het oppakken ben en dat ik haar teleurstel omdat ik haar nog niet weg durf te brengen..
zondag 4 april 2021 om 11:56
Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen - het is misschien iets te gemakkelijk geworden en een duwtje om even door te zetten kan ook heel nuttig zijn.
zondag 4 april 2021 om 12:02
Goh, in welk land woon jij? De mensen die ik ken zijn vrijwel uitsluitend zzp’er: ziek? Dan geen geld. Maar hun psychische klachten worden daar echt niet minder door. Net zo min als hun lichamelijke.puntillita schreef: ↑04-04-2021 11:56Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen -
zondag 4 april 2021 om 12:13
puntillita schreef: ↑04-04-2021 11:56Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen - het is misschien iets te gemakkelijk geworden en een duwtje om even door te zetten kan ook heel nuttig zijn.
Wauw, echt wauw.
Dat je het je toetsenbord uit krijgt.
zondag 4 april 2021 om 12:20
Yes, dit. Vlieguren maken!Janne-jan schreef: ↑04-04-2021 11:53Ik denk dat een depressie iets heel anders is dan rijangst. Ze geeft zelf aan dat het goed gaat, klachtenvrij is en geen therapie meer heeft. Rijangst kun je volgens mij alleen overwinnen door het gewoon te doen. Gewoon te gaan. Rustige tijdstippen, geen tijdsdruk en rijden rijden rijden. Ik heb zelf 3 jaar niet gereden en zou nog steeds niet rijden als ik mezelf geen enorme schop onder mijn kont had gegeven. Rijangst overwin je niet door het uit te stellen. Je kan rijden want je hebt je rijbewijs, je moet het gewoon gaan doen.
zondag 4 april 2021 om 12:26
Dat kun je echt niet bepalen voor iemand.
Het is toch eigenlijk bizar dit. Medisch advies geven mag niet op dit forum maar dat geldt blijkbaar niet voor mentale aandoeningen.
Terwijl ik iemand de weg opsturen terwijl ze aangeeft dat niet aan te durven een stuk gevaarlijker vind dan iemand met buikpijn adviseren een kop muntthee te drinken omdat mij dat altijd helpt.
Pivot! PIVOT!!!
zondag 4 april 2021 om 12:35
Laat je niet dwingen tot ritjes waar je jezelf nog niet goed bij voelt.
Ik heb, door een stressvolle periode, ook rij angst gekregen.
Durfde geen meter meer te rijden, als alleen hele korte stukjes in mijn eigen woonplaats.
Mijn man heeft mij nooit gedwongen en nu rij ik hier in de regio gewoon weer.
Nog geen snelweg, maar ik merk aan mezelf dat dit er wss dit jaar nog wel van gaat komen.
Vriendin van mij heeft jaren geleden gezegd: stel je niet aan, je hebt je rijbewijs, gewoon gaan. Heb het toen 1x gedaan, nou, kan je vertellen een paniek aanval op de A2 is niet bepaald prettig. Het heeft me alleen meer angstig gemaakt.
Door de ruimte en rust van man ben ik weer aan het rijden gegaan.
eigen tempo en dan komt het vanzelf goed!
Je maakt al goede stappen door de rijlessen.
Ik heb, door een stressvolle periode, ook rij angst gekregen.
Durfde geen meter meer te rijden, als alleen hele korte stukjes in mijn eigen woonplaats.
Mijn man heeft mij nooit gedwongen en nu rij ik hier in de regio gewoon weer.
Nog geen snelweg, maar ik merk aan mezelf dat dit er wss dit jaar nog wel van gaat komen.
Vriendin van mij heeft jaren geleden gezegd: stel je niet aan, je hebt je rijbewijs, gewoon gaan. Heb het toen 1x gedaan, nou, kan je vertellen een paniek aanval op de A2 is niet bepaald prettig. Het heeft me alleen meer angstig gemaakt.
Door de ruimte en rust van man ben ik weer aan het rijden gegaan.
eigen tempo en dan komt het vanzelf goed!
Je maakt al goede stappen door de rijlessen.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
zondag 4 april 2021 om 15:58
Als je in loondienst bent gaat het wel zo. Twee jaar om te herstellen en lukt dat niet, dan ga je uit dienst de ziektewet in. Ik ken ze die zo jaren verder zijn.
zondag 4 april 2021 om 17:02
puntillita schreef: ↑04-04-2021 15:58Als je in loondienst bent gaat het wel zo. Twee jaar om te herstellen en lukt dat niet, dan ga je uit dienst de ziektewet in. Ik ken ze die zo jaren verder zijn.
Doen ze vast voor de lol. Lekker thuiszitten en geld vangen. Echt slim!
zondag 4 april 2021 om 17:54
Je kent dus blijkbaar meer dan één persoon met dusdanig ernstige psychische klachten dat die langer dan twee jaar uit de running is? En als ze maar even hun tanden op elkaar zouden zetten, zouden ze zo weer aan het werk kunnen? En de artsen zijn veel te coulant?puntillita schreef: ↑04-04-2021 15:58Als je in loondienst bent gaat het wel zo. Twee jaar om te herstellen en lukt dat niet, dan ga je uit dienst de ziektewet in. Ik ken ze die zo jaren verder zijn.
Ik vind het heel bijzonder. Maar wie weet verkeer jij in andere kringen dan ik.
zondag 4 april 2021 om 18:04
Jezus Gristuspuntillita schreef: ↑04-04-2021 11:56Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen - het is misschien iets te gemakkelijk geworden en een duwtje om even door te zetten kan ook heel nuttig zijn.
Moest je dit even kwijt of zo?
Ik heb trouwens even geloept en TO is helemaal niet afgekeurd, ze volgt gewoon een opleiding. Dus je bent nog offtopic ook met je onzin.
zondag 4 april 2021 om 18:49
Ja en nee. Dat duwtje kan nuttig zijn, maar alleen als dat onder (professionele) begeleiding gaat. De kans is namelijk erg groot dat de angst van TO zonder die begeleiding alleen maar groter wordt. En van begeleiding is hier geen sprake. Het wordt dan een angstspiraal naar boven.puntillita schreef: ↑04-04-2021 11:56Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen - het is misschien iets te gemakkelijk geworden en een duwtje om even door te zetten kan ook heel nuttig zijn.
En wat betreft jouw aannames over mentale problemen, ik heb daar genoeg voorbeelden van gezien om dat naar het rijk der fabelen te kunnen verbannen.
Fate is just the weight of circumstances
zondag 4 april 2021 om 20:59
Lady*Voldemort schreef: ↑04-04-2021 18:04Jezus Gristus
Moest je dit even kwijt of zo?
Ik heb trouwens even geloept en TO is helemaal niet afgekeurd, ze volgt gewoon een opleiding. Dus je bent nog offtopic ook met je onzin.
Neuh, ik heb even heel zwart-wit geschetst hoe dat in een groot bedrijf kan gaan en waarom een beetje aanmoediging ook nuttig kan zijn. Geen idee of TO in die situatie zit, maar ze lijkt wel erg in de ‘kannie, wilnie’ modus terwijl er alternatieven zijn genoemd - zoals mijn suggestie dat ze de auto alleen van haven A naar haven B rijdt en teruggaat met de trein (wat volgens haar OP alweer beter gaat). Maar daar gaat ze verder niet op in.
zondag 4 april 2021 om 22:02
Fijn dat je hebt gekozen voor wat goed voelt voor jouLilalentekind schreef: ↑04-04-2021 09:12Ik heb besloten om het nog niet te doen. Jammer voor hen, maar dat is inderdaad niet mijn probleem.
Als dit plan door was gegaan had mijn moeder kunnen rijden op de heenweg en moest ik alleen terugrijden. Ik had eventueel de snelweg wel kunnen vermijden door lokale wegen te nemen (reistijd +15 minuten), maar ook dit is voor mij nog een te grote stap.
Ik heb in geen tijden niet meer alleen gereden, alleen toen ik net mijn rijbewijs had gehaald en ik nog niet 'ziek' was. Dan moet ik nu ineens een uur + 15 minuten alleen auto gaan rijden. Ik vind dat teveel, dit moet ik opbouwen.
Mocht ik een verkeerde afslag nemen beland ik ook zo op de snelweg, dat zie ik al helemaal niet zitten. En al helemaal niet alleen.
Volgende maand pak ik de snelweg weer op met de lesauto. In die tussentijd probeer ik te blijven oefenen hier in de buurt.
Ik vind het ook verstandig om eerst te oefenen met een rij-instructeur, dat helpt voor je zelfvertrouwen.
En ik snap dat dit vervelend is voor je ouders, maar ze hebben je vast niet op de wereld gezet om taxi-chaffeur te spelen, dus daar komen ze waarschijnlijk wel overheen.
Als ik jou was zou ik voor de eerste keer dat je weer wat langer gaat rijden gewoon een leuke bestemming voor jezelf uitzoeken, motiveert vast meer dan de angst om niemand teleur te stellen
maandag 5 april 2021 om 09:18
Als je dit niet durft, zouden je ouders dit natuurlijk ook zelf zo kunnen doen. Maar dan met een taxi van B naar A.puntillita schreef: ↑04-04-2021 07:59Die teleurstelling is vooral TO’s eigen invulling.
Haar ouders vragen eigenlijk alleen dat TO de auto terug-/heenrijdt want als ze met zijn allen zijn kan moeder ook in haar eigen auto rijden natuurlijk. Het lijkt mij net het zetje dat je nodig hebt TO (maar ik heb mezelf een vergelijkbare uitdaging gesteld toen ik net mijn rijbewijs had).
Maar TO, als je het echt teveel vindt, wat zijn de alternatieven? Is bijvoorbeeld meerijden naar hun vertekplaats en de auto verder rijden naar hun aankomstplaats praktisch? Is de OV verbinding vanaf hun aankomstplaats naar huis gemakkelijk voor jou zonder bagage? Dan hoef je maar een klein stukje te rijden (geen snelweg?), kun je gelijk met de trein reizen oefenen en staat de auto voor je ouders op de juiste plek. Omdenken.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
maandag 5 april 2021 om 10:15
Ik heb hier echt geen woorden voor. Wat hard!puntillita schreef: ↑04-04-2021 11:56Nou, aan de andere kant hebben we ook wel de omstandigheden gecreëerd waarin mentale problemen volop ruimte krijgen. Dan kun je je betaald ziek melden en iedereen om je heen moet maar begrip tonen - het is misschien iets te gemakkelijk geworden en een duwtje om even door te zetten kan ook heel nuttig zijn.
TO, wat heb jij al veel overwonnen en wat ben je ontzettend goed bezig. Dat is echt heel knap. Er zijn mensen die jaren kampen met angst en paniekklachten en maar moeizaam vooruit komen.
Ik zit nu 9 maanden met een angst en paniek stoornis en ben ook hard aan het werk deze te overwinnen. Ook met rijden heb ik erge problemen welke ik stukje bij beetje op pak.
Onlangs ben ik een grens over gegaan en ben ik dagenlang terug gevallen. Dan moet je weer de moed hebben om op te krabbelen en weer door te zetten en dat kost bakken met energie.
Goed dat je hebt besloten het niet te doen!
Mensen die niet bekend zijn met de impact van een angst en paniekstoornis, kunnen zich over het algemeen niet goed inleven. Dat geeft niet, maar laat die ander dan wel in zijn waarde. Voor mij stond autorijden en de supermarkt door lopen, gelijk aan doodgaan. Inmiddels niet meer, maar ik kan zeggen dat dat bloed, zweet en tranen gekost heeft.
maandag 5 april 2021 om 12:01
Dank je wel! Precies dit inderdaad. Uiteindelijk komt het goed, daar geloof ik in. Maar het herstel duurt langmallebeppie schreef: ↑05-04-2021 10:15Ik heb hier echt geen woorden voor. Wat hard!
TO, wat heb jij al veel overwonnen en wat ben je ontzettend goed bezig. Dat is echt heel knap. Er zijn mensen die jaren kampen met angst en paniekklachten en maar moeizaam vooruit komen.
Ik zit nu 9 maanden met een angst en paniek stoornis en ben ook hard aan het werk deze te overwinnen. Ook met rijden heb ik erge problemen welke ik stukje bij beetje op pak.
Onlangs ben ik een grens over gegaan en ben ik dagenlang terug gevallen. Dan moet je weer de moed hebben om op te krabbelen en weer door te zetten en dat kost bakken met energie.
Goed dat je hebt besloten het niet te doen!
Mensen die niet bekend zijn met de impact van een angst en paniekstoornis, kunnen zich over het algemeen niet goed inleven. Dat geeft niet, maar laat die ander dan wel in zijn waarde. Voor mij stond autorijden en de supermarkt door lopen, gelijk aan doodgaan. Inmiddels niet meer, maar ik kan zeggen dat dat bloed, zweet en tranen gekost heeft.
Jij ook heel veel sterkte!
maandag 5 april 2021 om 16:08
Nou hard... dat klinkt of het ergens wel stoer is om zo te denken. Terwijl het vooral slordig en generaliserend is.
