Psyche
alle pijlers
Teruggekeerde depressie
donderdag 13 november 2008 om 01:37
In 2003 ben ik voor het eerst bij een psycholoog geweest (ik was toen 19), en korte tijd daarna begonnen met het slikken van antidepressiva (Zoloft). Dit alles in verband met een zekere sociale angst en een depressie (dat kwam doordat ik vroeger ben gepest, of eigenlijk genegeerd, en ik had net een vreselijke relatie achter de rug).
Ik ben 2 jaar bij die psycholoog geweest, waarvan ik vond dat het me 'redelijk' heeft geholpen. Ze heeft wat geprobeert mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve. Na 2 jaar kreeg ik de keus om of over te gaan op dagbehandeling of te stoppen met therapie. Ik ben vreselijk koppig en eigenwijs, en vond dagbehandeling op dat moment niet nodig omdat ik een stuk beter in mijn vel zat. Dat was ongeveer van 2005 tot nu.
De laatste paar maanden gaat het echt hélemaal mis. Ik heb sinds 1,5 jaar een lieve vriend, maar we hebben steeds vaker ruzie wat echt heel erg vreet aan me. In september ben ik een nieuwe studie begonnen wat veel stress met zich meebrengt, wat ik soms ook echt niet trek. Ik ben al richting studieadviseur geweest met mijn klachten, die mij vertelde dat ze kan helpen door bijvoorbeeld de druk wat af te nemen e.d. maar ondertussen niets doet, ondanks mijn hulpvraag.
En dan had ik pas weer eens ruzie met mijn vriend, en speelt mijn zelfhaat weer op... en dan snij ik in mijn arm. Dan doet alles vanbinnen zoveel pijn, dan moet ik ontladen ofzo.
Het liefst zou ik soms gewoon 'weg' willen zijn... en dat zegt mij in ieder geval duidelijk dat ik weer terug bij af ben en weer helemaal in een depressie ben gezakt. Zeker als alles voor de 2e keer misloopt voel je je zo'n mislukking.
Ik weet niet zozeer wat ik hier op een forum doe, maar ik hoop op wat herkenning denk ik. Ik voel me ontzettend eenzaam (mijn vriend helpt me wel hoor, maar hij kan gewoon niet alles doen). Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zichzelf niet zo lief hebben, om het zo maar even te zeggen. En misschien dat iemand tips voor me heeft, moet ik weer een heel traject in van psychologische hulp? Ik slik nog steeds AD maar begin het idee te krijgen dat dit verre van zijn werk doet (terwijl ik er hiervoor altijd baat bij heb gehad).
Groetjes Pantoffeltje
Ik ben 2 jaar bij die psycholoog geweest, waarvan ik vond dat het me 'redelijk' heeft geholpen. Ze heeft wat geprobeert mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve. Na 2 jaar kreeg ik de keus om of over te gaan op dagbehandeling of te stoppen met therapie. Ik ben vreselijk koppig en eigenwijs, en vond dagbehandeling op dat moment niet nodig omdat ik een stuk beter in mijn vel zat. Dat was ongeveer van 2005 tot nu.
De laatste paar maanden gaat het echt hélemaal mis. Ik heb sinds 1,5 jaar een lieve vriend, maar we hebben steeds vaker ruzie wat echt heel erg vreet aan me. In september ben ik een nieuwe studie begonnen wat veel stress met zich meebrengt, wat ik soms ook echt niet trek. Ik ben al richting studieadviseur geweest met mijn klachten, die mij vertelde dat ze kan helpen door bijvoorbeeld de druk wat af te nemen e.d. maar ondertussen niets doet, ondanks mijn hulpvraag.
En dan had ik pas weer eens ruzie met mijn vriend, en speelt mijn zelfhaat weer op... en dan snij ik in mijn arm. Dan doet alles vanbinnen zoveel pijn, dan moet ik ontladen ofzo.
Het liefst zou ik soms gewoon 'weg' willen zijn... en dat zegt mij in ieder geval duidelijk dat ik weer terug bij af ben en weer helemaal in een depressie ben gezakt. Zeker als alles voor de 2e keer misloopt voel je je zo'n mislukking.
Ik weet niet zozeer wat ik hier op een forum doe, maar ik hoop op wat herkenning denk ik. Ik voel me ontzettend eenzaam (mijn vriend helpt me wel hoor, maar hij kan gewoon niet alles doen). Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zichzelf niet zo lief hebben, om het zo maar even te zeggen. En misschien dat iemand tips voor me heeft, moet ik weer een heel traject in van psychologische hulp? Ik slik nog steeds AD maar begin het idee te krijgen dat dit verre van zijn werk doet (terwijl ik er hiervoor altijd baat bij heb gehad).
Groetjes Pantoffeltje
donderdag 13 november 2008 om 01:48
Halllo Pantoffeltje, allereerst een dikke !
Ik heb zelf ook recidiverende depressies, bij mij hielp de AD (Seroxat) op een gegeven moment niet meer. Ik ben toen overgestapt op Efexor, dat werkte wel. Dus je zou om te beginnen eens contact op kunnen nemen met je arts, en vragen of je een andere AD mag (of een hogere dosis van deze).
Ben je nu onder behandeling van een psych? Want met alleen een pilletje kom je er niet, dat weet je zelf ook wel denk ik. He zegt dat de vorige je "redelijk" geholpen heeft. Misschien dat je bij een andere hulpverlener beter af bent?
Is er een bepaalde aanleiding waardoor je depressie is teruggekomen, of is dit sluipenderwijs gegaan? Ik weet hoe eenzaam en onbegrepen je je kan voelen, maar snijden is NOOIT een oplossing..! Weet de psych en/of arts ook dat je snijdt? Zo nee: trek aan de bel!
Ik heb mijzelf ook niet altijd zo lief, maar met vallen en opstaan begin ik het wel te leren. Weet je, je hoeft jezelf ook niet altijd zo lief te vinden.. zolang je jezelf maar accepteert zoals je bent. Je mag kwaad zijn, onmogelijk, verdrietig, hulpeloos, maar accepteer dan dat je je zo voelt op dat moment.
Heb je een uitlaatklep? Een dagboek bijvoorbeeld, of een lieve vriend(in) bij wie je terecht kan, ouders...?
Lieve Pantoffeltje, ga in ieder geval terug naar een arts, want op deze manier kan je niet doorgaan... Veel sterkte,
MM
Ik heb zelf ook recidiverende depressies, bij mij hielp de AD (Seroxat) op een gegeven moment niet meer. Ik ben toen overgestapt op Efexor, dat werkte wel. Dus je zou om te beginnen eens contact op kunnen nemen met je arts, en vragen of je een andere AD mag (of een hogere dosis van deze).
Ben je nu onder behandeling van een psych? Want met alleen een pilletje kom je er niet, dat weet je zelf ook wel denk ik. He zegt dat de vorige je "redelijk" geholpen heeft. Misschien dat je bij een andere hulpverlener beter af bent?
Is er een bepaalde aanleiding waardoor je depressie is teruggekomen, of is dit sluipenderwijs gegaan? Ik weet hoe eenzaam en onbegrepen je je kan voelen, maar snijden is NOOIT een oplossing..! Weet de psych en/of arts ook dat je snijdt? Zo nee: trek aan de bel!
Ik heb mijzelf ook niet altijd zo lief, maar met vallen en opstaan begin ik het wel te leren. Weet je, je hoeft jezelf ook niet altijd zo lief te vinden.. zolang je jezelf maar accepteert zoals je bent. Je mag kwaad zijn, onmogelijk, verdrietig, hulpeloos, maar accepteer dan dat je je zo voelt op dat moment.
Heb je een uitlaatklep? Een dagboek bijvoorbeeld, of een lieve vriend(in) bij wie je terecht kan, ouders...?
Lieve Pantoffeltje, ga in ieder geval terug naar een arts, want op deze manier kan je niet doorgaan... Veel sterkte,
MM
donderdag 13 november 2008 om 03:58
Lieve Pantoffeltje,
Je bent zeker niet de enige...
Ik sluit me overigens volledig aan bij Mastermind ga naar de dokter.
Het is heel normaal dat AD op een gegeven moment niet meer hetzelfde effect hebben en dat je idd een hogere dosis nodig hebt of gewoon een ander middel. Het is zowiezo goed om je medicatie jaarlijks met je arts te bespreken er zouden wel nieuwe ontwikkelingen kunnen zijn.
Ook ik heb meerdere zware depressies meegemaakt ook met sociale fobie. Studeren is een beruchte tijd voor depressie dan kan je best een extra steuntje in de rug gebruiken.
Een aantal dingen die voor mij heel belangrijk zijn (maar ook juist heel moeilijk als je al niet happy bent): Een regelmatig dag/nacht ritme aanhouden; sporten (iig 30 minuten per dag bewegen (is klinisch bewezen net zo effectief als meeste AD)); "leuke"dingen blijven doen (verplicht jezelf); matig alcohol gebruik en houd een dagboek bij. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Je ziet nu overal tegenop.... begin met een telefoontje aan je huisarts.
Sterkte en hou ons op de hoogte!
Liefs Lisa
Je bent zeker niet de enige...
Ik sluit me overigens volledig aan bij Mastermind ga naar de dokter.
Het is heel normaal dat AD op een gegeven moment niet meer hetzelfde effect hebben en dat je idd een hogere dosis nodig hebt of gewoon een ander middel. Het is zowiezo goed om je medicatie jaarlijks met je arts te bespreken er zouden wel nieuwe ontwikkelingen kunnen zijn.
Ook ik heb meerdere zware depressies meegemaakt ook met sociale fobie. Studeren is een beruchte tijd voor depressie dan kan je best een extra steuntje in de rug gebruiken.
Een aantal dingen die voor mij heel belangrijk zijn (maar ook juist heel moeilijk als je al niet happy bent): Een regelmatig dag/nacht ritme aanhouden; sporten (iig 30 minuten per dag bewegen (is klinisch bewezen net zo effectief als meeste AD)); "leuke"dingen blijven doen (verplicht jezelf); matig alcohol gebruik en houd een dagboek bij. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Je ziet nu overal tegenop.... begin met een telefoontje aan je huisarts.
Sterkte en hou ons op de hoogte!
Liefs Lisa
donderdag 13 november 2008 om 09:44
Ik herken het wel. Ik heb nu ook relatieproblemen en daardoor is mijn depressie weer terug gekomen.
Ik heb nog niet antidepressiva gebruikt maar wil dit toch wel eens gaan doen. De bijwerkingen schrokken me af.
Maar ja er zijn misschien meer voor dan nadelen. Ik verzuip er nu in.
Ik voel me ook zo eenzaam en ga kapot van binnen als ik ook nog eens ruzie met mijn vriend heb.
Dit doet me weer aan mijn jeugd denken.
Snijden doe ik gelukkig niet maar ik kan het verdriet dan niet goed kwijt, slik het in en krijg daardoor weer allerlei lichamelijke klachten.
Zo ik heb net de huisarts gebeld en een afspraak gemaakt. Voor volgende week.
Ik moet het nu toch doorzetten.
Ik heb zolang geprobeerd om het zelf te doen maar het lukt me gewoon niet meer om het voor elkaar te krijgen.
Vanmiddag heb ik weer een afspraak met de psycholoog.
Sociale angst heb ik ook last van, ik ben nooit echt gepest, op de basisschool was ik wel bevriend met een meisje wat gepest werd en hoorde er daardoor niet meer bij.
Op de middelbare school had ik altijd wel vriendinnen en nooit gepest gelukkig.
Ik heb het door mijn jeugd gekregen. Geestelijke mishandeling.
Als je het fijn vindt mag je me mailen.
Je bent niet de enige.
En heel goed dat je toch gewoon studeert ondanks alles! Je kan trots op jezelf zijn.
Neem wat gas terug en trek nogmaals aan de bel.
liefs
Ik heb nog niet antidepressiva gebruikt maar wil dit toch wel eens gaan doen. De bijwerkingen schrokken me af.
Maar ja er zijn misschien meer voor dan nadelen. Ik verzuip er nu in.
Ik voel me ook zo eenzaam en ga kapot van binnen als ik ook nog eens ruzie met mijn vriend heb.
Dit doet me weer aan mijn jeugd denken.
Snijden doe ik gelukkig niet maar ik kan het verdriet dan niet goed kwijt, slik het in en krijg daardoor weer allerlei lichamelijke klachten.
Zo ik heb net de huisarts gebeld en een afspraak gemaakt. Voor volgende week.
Ik moet het nu toch doorzetten.
Ik heb zolang geprobeerd om het zelf te doen maar het lukt me gewoon niet meer om het voor elkaar te krijgen.
Vanmiddag heb ik weer een afspraak met de psycholoog.
Sociale angst heb ik ook last van, ik ben nooit echt gepest, op de basisschool was ik wel bevriend met een meisje wat gepest werd en hoorde er daardoor niet meer bij.
Op de middelbare school had ik altijd wel vriendinnen en nooit gepest gelukkig.
Ik heb het door mijn jeugd gekregen. Geestelijke mishandeling.
Als je het fijn vindt mag je me mailen.
Je bent niet de enige.
En heel goed dat je toch gewoon studeert ondanks alles! Je kan trots op jezelf zijn.
Neem wat gas terug en trek nogmaals aan de bel.
liefs
donderdag 13 november 2008 om 13:34
Dania, de bijwerkingen van AD kúnnen heftig zijn, maar dat is over het algemeen alleen de eerste paar weken. Misselijk, moe, hoofdpijn, duizelig, tintelende ledematen, opgeblazen gevoel, libidoverlies en moeilijker plassen.. Okee, dat is heel vervelend allemaal, maar echt, het valt in het niet bij dat loodzware drukkende inktzwarte gevoel wat kenmerkend is voor een depressie. Dus wat mij betreft, wegens de voordelen ruimschoots op tegen de nadelen. Oh ja, en je mag als je eenmaal AD gebruikt (bijna) geen alcohol meer nuttigen, van één biertje sta je op je kop... Maar dat is nog wel te overleven, toch?
Afijn, blij te lezen dat je naar een dokter gaat, wat heb je trouwens voor lichamelijke klachten?
TO: ik hoop je gauw weer te lezen, leef met je mee en wil graag weten hoe het met je gaat.
Afijn, blij te lezen dat je naar een dokter gaat, wat heb je trouwens voor lichamelijke klachten?
TO: ik hoop je gauw weer te lezen, leef met je mee en wil graag weten hoe het met je gaat.
donderdag 13 november 2008 om 13:44
Ontzettend veel plassen, ik ben al bij een uroloog geweest. Medicijnen gekregen maar die helpen geen moer.
Het is echt s avonds en s nachts net of mijn lichaam het vocht vasthoudt.
Daardoor slaap ik slecht en ben ik ook depressief geraakt. Meerdere oorzaken maar dit is er een van.
Ik kan van mezelf wel slapen maar word na een paar uurtjes wakker en moet dan veel plassen. Dit houdt dan soms wel 1,5 uur aan.
Tegen zevenen val ik dan net weer in slaap maar dan kan ik dus niet meer slapen. Dit heeft me ontzettend geknakt.
Ik wil er zo graag vanaf dus ze keren me maar binnenste buiten.
Kan niet geloven dat het alleen van stress komt.
Vlak voor en tijdens mijn menstruatie is het nog erger dus lijkt een hormonaal probleem.
Misschien dat AD dan ook wel helpen wie weet.
Ik weet wel dat je van stress cortisol aanmaakt en daardoor ook meer kan gaan plassen.
Zo zit je in een vicieuze cirkel
Het is echt s avonds en s nachts net of mijn lichaam het vocht vasthoudt.
Daardoor slaap ik slecht en ben ik ook depressief geraakt. Meerdere oorzaken maar dit is er een van.
Ik kan van mezelf wel slapen maar word na een paar uurtjes wakker en moet dan veel plassen. Dit houdt dan soms wel 1,5 uur aan.
Tegen zevenen val ik dan net weer in slaap maar dan kan ik dus niet meer slapen. Dit heeft me ontzettend geknakt.
Ik wil er zo graag vanaf dus ze keren me maar binnenste buiten.
Kan niet geloven dat het alleen van stress komt.
Vlak voor en tijdens mijn menstruatie is het nog erger dus lijkt een hormonaal probleem.
Misschien dat AD dan ook wel helpen wie weet.
Ik weet wel dat je van stress cortisol aanmaakt en daardoor ook meer kan gaan plassen.
Zo zit je in een vicieuze cirkel
vrijdag 14 november 2008 om 00:03
Dankjewel voor jullie reacties! Je weet wel dat je niet alleen bent, maar om dan te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo ellendig voelt is dan toch weer een opluchting (hoewel ik natuurlijk zou willen dat niemand zich zo verschrikkelijk voelt!).
Ik was eerst ook bang voor de bijwerkingen van AD, maar ik heb nooit nergens last van gehad. Ik denk wel dat iedereen er anders op reageert, maar als het nodig is gewoon doen!
Een depressie ontwikkelen doordat je veel moet plassen? Ik kan me er wat bij voorstellen, maar dat is dan toch wel rot dat zoiets dan de reden moet zijn. Maar kan AD helpen tegen het plassen? Of puur tegen de depressieve klachten dan? Is er lichamelijk echt geen oplossing voor?
Vandaag ging het wel redelijk. Totdat er nu net een klein incidentje was met mijn vriend, en het gaat weer helemaal mis. Waarom ben ik ineens weer alle kracht kwijt die ik normaal had? Waarom ineens weer al die zelfhaat? Ik snap het niet...
Ik zie er nogal tegenop om naar mijn huisarts te gaan. Ik moet ieder halfjaar terugkomen voor mijn antidepressiva, en daar probeert hij me vanaf het begin al vanaf te krijgen. Hij zeurt maar over kinderen krijgen blablabla. Ik moet nog 4 jaar studeren en wil écht nog lang geen kinderen! Toen kreeg ik pilletjes tegen zenuwen, die ik dan op bepaalde momenten kan nemen als ik angstig ben. Nou die helpen geen hol, die dingen doen echt helemaal niks! En ik had baat bij mijn antidepressiva, en dat wilde ik graag zo houden. Die andere pilletjes kon ik gewoon naast mijn AD gebruiken, dus ik ben niet gestopt ofzo. Maar ik begin nu dus wel het idee te krijgen dat mijn AD echt niets meer doet... Ik ben wel eens eerder (jaar geleden) begonnen met afbouwen van mijn AD, maar dan beginnen mijn klachten gelijk. Zou ik dan een ander AD moeten proberen ja? Maar ik vrees dus dat ik mijn huisarts hier nooit van overtuigd krijg. Natuurlijk zou hij me wel doorverwijzen, maar met AD word ik normaal zelf krachtiger en heb ik weer meer zelfvertrouwen.
Maar het kan ook zijn dat het pesten van vroeger en alle zorgen weer langzaamaan omhoog gekropen zijn en weer in mijn hoofd zitten.
Ik maak weer van die irreële combinaties... alles komt door mij, ik ben verschrikkelijk etc... En eigenlijk weet ik ergens ook wel dat dat niet zo is... maar waarom gaat mijn gevoel daar niet in mee? Mijn gevoel blijft maar vreselijk doodongelukkig.
Ik heb een tijd gehad tijdens het slikken van mijn AD dat ik gewoon niet meer kon huilen... toen voelde ik me afgevlakt. Het afgelopen jaar ongeveer heb ik geleefd met pieken en dalen (ik kon soms heel erg blij zijn en soms heel erg somber), en nu is het een groot zwart gat! Zou dat betekenen dat mijn AD uitgewerkt is bij me?
Aan de ene kant zou ik heel graag weer wat professionele hulp willen, maar eigenlijk heb ik daar ook helemaal geen zin meer in. Ik ben toch de afgelopen jaren ook relatief sterk geweest? Wat is er nu dan ineens aan de hand? Ik word dan ook weer zo afhankelijk van mijn vriend, zonder hem ben ik niets. Maar ik wil niet zo afhankelijk zijn! Ik wil wel bij hem blijven, maar niet afhankelijk zijn! Zolang ik afhankelijk ben, kan hij me zo gemakkelijk breken. Ieder akkefietje kan me dus volledig overstuur maken. WAAR HEB IK LAST VAN??!! Waarom voel ik me weer zo waardeloos? En dan niet zomaar een beetje waardeloos, nee alsof ik nooit op deze planeet gezet had mogen worden!
Behalve mijn vriend heb ik ook niet echt een uitlaatklep. Ik ken wel wat mensen, maar niet echte vrienden. Heb nog wel 2 vriendinnen, maar die zie ik ook weer niet zo vaak. Dat vind ik ook verschrikkelijk, waarom hebben sommige mensen tientallen goede vrienden... en haat iedereen mij... waarom heb ik geen vrienden. Zo raar ben ik ook weer niet... maar schijnbaar toch wel dan ofzo...
Ik zou ook wel graag willen sporten, ik weet dat het helpt... maar de stap om het dan ook echt te doen blijft enorm! Ik ben afgelopen zomer eíndelijk een keer gaan zwemmen. Maar door mijn studie heb ik ook niet overal tijd voor. Ik was bezig met mijn rijbewijs, maar ik heb geen tijd meer om rijlessen in te plannen. Terwijl het rijden me wel weer zelfvertrouwen gaf. Ik ben jarenlang te bang geweest om de weg op te gaan, en nu bleek dat het me aardig goed af ging... En nu heb ik geen tijd meer en houd dat ook voorlopig even op. De komende periode van mijn studie is allesbepalend of ik verder kan of gelijk moet stoppen... En het is alsof niemand me kan helpen... De studieadviseur niet, en eigenlijk steek ik het dan toch op mezelf... ik kom van de mavo en studeer nu aan de universiteit... ik hoor daar niet, denk ik dan. Maar ik wil zo graag!
Snijden doe ik ook normaal niet... ik heb dat 5/6 jaar geleden wel gedaan eens, en zo'n 10 jaar geleden eens een keer. Daaraan merk ik ook eigenlijk dat ik er zelf niet uitkom... (het zijn ook weer geen hele diepe ernstige wonden hoor, maarja snijden is snijden...).
Pff sorry als ik niet echt duidelijk ben... ik probeer maar eenbeetje uit te leggen hoe ik me voel en wat het probleem is. Ik hoop eigenlijk gewoon op wat steun...
Ik zal mijn mailadres in mijn profiel zetten zodat als iemand wil, mij kan mailen. Iedereen mag mij mailen als ze willen, alles is welkom, ook als je zelf zomaar nog iets kwijt wil...
Ik was eerst ook bang voor de bijwerkingen van AD, maar ik heb nooit nergens last van gehad. Ik denk wel dat iedereen er anders op reageert, maar als het nodig is gewoon doen!
Een depressie ontwikkelen doordat je veel moet plassen? Ik kan me er wat bij voorstellen, maar dat is dan toch wel rot dat zoiets dan de reden moet zijn. Maar kan AD helpen tegen het plassen? Of puur tegen de depressieve klachten dan? Is er lichamelijk echt geen oplossing voor?
Vandaag ging het wel redelijk. Totdat er nu net een klein incidentje was met mijn vriend, en het gaat weer helemaal mis. Waarom ben ik ineens weer alle kracht kwijt die ik normaal had? Waarom ineens weer al die zelfhaat? Ik snap het niet...
Ik zie er nogal tegenop om naar mijn huisarts te gaan. Ik moet ieder halfjaar terugkomen voor mijn antidepressiva, en daar probeert hij me vanaf het begin al vanaf te krijgen. Hij zeurt maar over kinderen krijgen blablabla. Ik moet nog 4 jaar studeren en wil écht nog lang geen kinderen! Toen kreeg ik pilletjes tegen zenuwen, die ik dan op bepaalde momenten kan nemen als ik angstig ben. Nou die helpen geen hol, die dingen doen echt helemaal niks! En ik had baat bij mijn antidepressiva, en dat wilde ik graag zo houden. Die andere pilletjes kon ik gewoon naast mijn AD gebruiken, dus ik ben niet gestopt ofzo. Maar ik begin nu dus wel het idee te krijgen dat mijn AD echt niets meer doet... Ik ben wel eens eerder (jaar geleden) begonnen met afbouwen van mijn AD, maar dan beginnen mijn klachten gelijk. Zou ik dan een ander AD moeten proberen ja? Maar ik vrees dus dat ik mijn huisarts hier nooit van overtuigd krijg. Natuurlijk zou hij me wel doorverwijzen, maar met AD word ik normaal zelf krachtiger en heb ik weer meer zelfvertrouwen.
Maar het kan ook zijn dat het pesten van vroeger en alle zorgen weer langzaamaan omhoog gekropen zijn en weer in mijn hoofd zitten.
Ik maak weer van die irreële combinaties... alles komt door mij, ik ben verschrikkelijk etc... En eigenlijk weet ik ergens ook wel dat dat niet zo is... maar waarom gaat mijn gevoel daar niet in mee? Mijn gevoel blijft maar vreselijk doodongelukkig.
Ik heb een tijd gehad tijdens het slikken van mijn AD dat ik gewoon niet meer kon huilen... toen voelde ik me afgevlakt. Het afgelopen jaar ongeveer heb ik geleefd met pieken en dalen (ik kon soms heel erg blij zijn en soms heel erg somber), en nu is het een groot zwart gat! Zou dat betekenen dat mijn AD uitgewerkt is bij me?
Aan de ene kant zou ik heel graag weer wat professionele hulp willen, maar eigenlijk heb ik daar ook helemaal geen zin meer in. Ik ben toch de afgelopen jaren ook relatief sterk geweest? Wat is er nu dan ineens aan de hand? Ik word dan ook weer zo afhankelijk van mijn vriend, zonder hem ben ik niets. Maar ik wil niet zo afhankelijk zijn! Ik wil wel bij hem blijven, maar niet afhankelijk zijn! Zolang ik afhankelijk ben, kan hij me zo gemakkelijk breken. Ieder akkefietje kan me dus volledig overstuur maken. WAAR HEB IK LAST VAN??!! Waarom voel ik me weer zo waardeloos? En dan niet zomaar een beetje waardeloos, nee alsof ik nooit op deze planeet gezet had mogen worden!
Behalve mijn vriend heb ik ook niet echt een uitlaatklep. Ik ken wel wat mensen, maar niet echte vrienden. Heb nog wel 2 vriendinnen, maar die zie ik ook weer niet zo vaak. Dat vind ik ook verschrikkelijk, waarom hebben sommige mensen tientallen goede vrienden... en haat iedereen mij... waarom heb ik geen vrienden. Zo raar ben ik ook weer niet... maar schijnbaar toch wel dan ofzo...
Ik zou ook wel graag willen sporten, ik weet dat het helpt... maar de stap om het dan ook echt te doen blijft enorm! Ik ben afgelopen zomer eíndelijk een keer gaan zwemmen. Maar door mijn studie heb ik ook niet overal tijd voor. Ik was bezig met mijn rijbewijs, maar ik heb geen tijd meer om rijlessen in te plannen. Terwijl het rijden me wel weer zelfvertrouwen gaf. Ik ben jarenlang te bang geweest om de weg op te gaan, en nu bleek dat het me aardig goed af ging... En nu heb ik geen tijd meer en houd dat ook voorlopig even op. De komende periode van mijn studie is allesbepalend of ik verder kan of gelijk moet stoppen... En het is alsof niemand me kan helpen... De studieadviseur niet, en eigenlijk steek ik het dan toch op mezelf... ik kom van de mavo en studeer nu aan de universiteit... ik hoor daar niet, denk ik dan. Maar ik wil zo graag!
Snijden doe ik ook normaal niet... ik heb dat 5/6 jaar geleden wel gedaan eens, en zo'n 10 jaar geleden eens een keer. Daaraan merk ik ook eigenlijk dat ik er zelf niet uitkom... (het zijn ook weer geen hele diepe ernstige wonden hoor, maarja snijden is snijden...).
Pff sorry als ik niet echt duidelijk ben... ik probeer maar eenbeetje uit te leggen hoe ik me voel en wat het probleem is. Ik hoop eigenlijk gewoon op wat steun...
Ik zal mijn mailadres in mijn profiel zetten zodat als iemand wil, mij kan mailen. Iedereen mag mij mailen als ze willen, alles is welkom, ook als je zelf zomaar nog iets kwijt wil...
vrijdag 14 november 2008 om 05:11
Jeetje Pantoffeltje, wat een donkere wolk.......Ik herken het heel goed en weet ook wel dat waat ik ook schrijf niet geloofwaardig is voor jou op dit moment.
Als jouw huisarts zo moeilijk doet ga dan naar een andere... de meeste studentensteden hebben wel studenten huisartsen, over het algemeen gaan die wat meer met hun tijd mee.
Het is absolute klinklare onzin dat de meeste mensen tientallen goede vrienden hebben. Misschien hebben ze tientallen goede kennissen, maar met twee goede vrienden mag je jezelf rijk rekenen.
Wat sporten betreft, ga gewoon een half uur wandelen of fietsen... maak het jezelf niet moeilijker dan het is.
Depressie is een ziekte, je hersen maken een bepaald stofje te weinig aan of ze worden niet goed opgenomen. Zo behandel ik het, alsof het bijv. diabetes zou zijn of een andere lichamelijke aandoening. Het maakt je geen minder persoon, je moet alleen wat beter opletten op hoe je leeft.
Dikke knuffel
Als jouw huisarts zo moeilijk doet ga dan naar een andere... de meeste studentensteden hebben wel studenten huisartsen, over het algemeen gaan die wat meer met hun tijd mee.
Het is absolute klinklare onzin dat de meeste mensen tientallen goede vrienden hebben. Misschien hebben ze tientallen goede kennissen, maar met twee goede vrienden mag je jezelf rijk rekenen.
Wat sporten betreft, ga gewoon een half uur wandelen of fietsen... maak het jezelf niet moeilijker dan het is.
Depressie is een ziekte, je hersen maken een bepaald stofje te weinig aan of ze worden niet goed opgenomen. Zo behandel ik het, alsof het bijv. diabetes zou zijn of een andere lichamelijke aandoening. Het maakt je geen minder persoon, je moet alleen wat beter opletten op hoe je leeft.
Dikke knuffel
dinsdag 18 november 2008 om 11:33
Net bij de huisarts geweest. Mijn dosis AD verhoogd, mijn huidige dosis schijnt namelijk ook niet zo erg hoog te zijn. Hopelijk heb ik er dus wat meer baat bij een wat hogere dosis. Nog meer mensen ervaring met Zoloft? Hoeveel mg gebruiken jullie?
Verder adviseerde hij een afspraak te maken met de sociaal psychologisch verpleegkundige. Dus ga ik daar maar eens mee praten. Maar die man is er alleen als ik verplichte uren op school heb, dus ik heb nog geen idee hoe ik dat moet doen. Vrij krijgen ervoor is echt een 'hell-no' bij mijn studie
Daarnaast zei hij ook dat ik moet gaan sporten. Ik ben geen sporter, totaal niet... ik heb niks met sport. Ik weet dat het heel goed werkt, maarja... ik ga het proberen.....
Verder heb ik gisteravond eindelijk weer eens een heel klein beetje voor mijn studie kunnen doen zonder in het grote diepe zwarte gat te vallen. Afgelopen weekend ook een ruzie-vrij weekend met mijn vriend gehad, dus dat was ook wel fijn.
En ook lisalisa bedankt voor je berichtje. Ik snap niet altijd dat mensen zo investeren in die kennissen... ik zou investeren in de goede vrienden die je hebt. Maarja ik ben dan ook een loser op het gebied van vrienden... Bij de vrienden-websites wordt het tegenwoordig ook een competitie wie de meeste vrienden heeft... ik schrik daar soms van
Verder adviseerde hij een afspraak te maken met de sociaal psychologisch verpleegkundige. Dus ga ik daar maar eens mee praten. Maar die man is er alleen als ik verplichte uren op school heb, dus ik heb nog geen idee hoe ik dat moet doen. Vrij krijgen ervoor is echt een 'hell-no' bij mijn studie
Daarnaast zei hij ook dat ik moet gaan sporten. Ik ben geen sporter, totaal niet... ik heb niks met sport. Ik weet dat het heel goed werkt, maarja... ik ga het proberen.....
Verder heb ik gisteravond eindelijk weer eens een heel klein beetje voor mijn studie kunnen doen zonder in het grote diepe zwarte gat te vallen. Afgelopen weekend ook een ruzie-vrij weekend met mijn vriend gehad, dus dat was ook wel fijn.
En ook lisalisa bedankt voor je berichtje. Ik snap niet altijd dat mensen zo investeren in die kennissen... ik zou investeren in de goede vrienden die je hebt. Maarja ik ben dan ook een loser op het gebied van vrienden... Bij de vrienden-websites wordt het tegenwoordig ook een competitie wie de meeste vrienden heeft... ik schrik daar soms van
dinsdag 18 november 2008 om 15:21
He pantoffeltje,
Wat naar dat je je weer zo slecht voelt. Ik weet uit eigen ervaring dat het omzetten van je gedachten niet zo makkelijk is. Maar je hebt het al eens eerder gedaan, dus dat gaat je nu ook weer lukken! Het is misschien wel goed om weer proffesionele hulp te zoeken om je te helpen op deze weg. Daar hoef je je helemaal niet mislukt door te voelen! Depressies komen heel veel voor en komen vaak terug. Omring jezelf met positieve dingen en dingen waar je blij van word en die je helpen. Wees vooral lief voor jezelf, JE BENT HET WAARD!!!
Wat naar dat je je weer zo slecht voelt. Ik weet uit eigen ervaring dat het omzetten van je gedachten niet zo makkelijk is. Maar je hebt het al eens eerder gedaan, dus dat gaat je nu ook weer lukken! Het is misschien wel goed om weer proffesionele hulp te zoeken om je te helpen op deze weg. Daar hoef je je helemaal niet mislukt door te voelen! Depressies komen heel veel voor en komen vaak terug. Omring jezelf met positieve dingen en dingen waar je blij van word en die je helpen. Wees vooral lief voor jezelf, JE BENT HET WAARD!!!
woensdag 19 november 2008 om 23:15
Waarom kunnen universiteiten je nou nergens een beetje tegemoetkomen. Alles móet maar, en ik krijg gewoon niets meer voor elkaar!
Ze zijn ervan op de hoogte, en adviseren maar te stoppen! Is dat nou studeren met een handicap? Als je een ziekte hebt dan is dat de oplossing??
Ik wil zó graag mijn studie halen, maar door alle druk krijg ik het níet voor elkaar. Ik ben helemaal ingestort en niemand die me kan helpen...
Ik kan niet naar de studentenpsycholoog want ik krijg me niet meer naar school toe gesleept... Ben gisteren wel hier naar de huisarts geweest dus, maar daarmee haal ik mijn studie nog niet.
Het enige wat ik wil is de druk wat verminderen... Niet tonnen extra werk moeten doen omdat ik een keer niet de les kan volgen door deze ellende... Maar nee, daar is geen uitzonderingsmogelijkheid voor nodig. Ik leef mee met de mensen die een ziekte hebben voor wie het onmogelijk zal zijn een studie te volgen...
Ik ben echt helemaal op en kapot...
Ze zijn ervan op de hoogte, en adviseren maar te stoppen! Is dat nou studeren met een handicap? Als je een ziekte hebt dan is dat de oplossing??
Ik wil zó graag mijn studie halen, maar door alle druk krijg ik het níet voor elkaar. Ik ben helemaal ingestort en niemand die me kan helpen...
Ik kan niet naar de studentenpsycholoog want ik krijg me niet meer naar school toe gesleept... Ben gisteren wel hier naar de huisarts geweest dus, maar daarmee haal ik mijn studie nog niet.
Het enige wat ik wil is de druk wat verminderen... Niet tonnen extra werk moeten doen omdat ik een keer niet de les kan volgen door deze ellende... Maar nee, daar is geen uitzonderingsmogelijkheid voor nodig. Ik leef mee met de mensen die een ziekte hebben voor wie het onmogelijk zal zijn een studie te volgen...
Ik ben echt helemaal op en kapot...
woensdag 19 november 2008 om 23:35
Pantoffeltje, je bent ziek en het snijden is een grote schreeuw om aandacht. Je bent op en kapot.
Je zit in een moeilijke periode. Je opleiding kan hier geen rekening mee houden. Prioriteit is dat je eerst aan jezelf gaat werken om beter te worden. Verhoging van de medicijnen zal onvoldoende soelaas bieden. je zult daarnaast een vorm van psychische hulp nodig hebben.
Ik zou zeker naar de studentenpsycholoog gaan. Je sleept je er maar naar toe. samen met hem-haar kun je overleggen wat je nodig hebt om beter te worden.
De studie is op dit moment te hoog gegrepen. Je kunt niet aan de eisen en verwachtingen voldoen als je ziek bent.
Je zit in een moeilijke periode. Je opleiding kan hier geen rekening mee houden. Prioriteit is dat je eerst aan jezelf gaat werken om beter te worden. Verhoging van de medicijnen zal onvoldoende soelaas bieden. je zult daarnaast een vorm van psychische hulp nodig hebben.
Ik zou zeker naar de studentenpsycholoog gaan. Je sleept je er maar naar toe. samen met hem-haar kun je overleggen wat je nodig hebt om beter te worden.
De studie is op dit moment te hoog gegrepen. Je kunt niet aan de eisen en verwachtingen voldoen als je ziek bent.
woensdag 19 november 2008 om 23:53
Hoi Pantoffeltje,
Je wilt je studie afmaken, das begrijpelijk, maar denk je dat het lukt om je op zoveel aspecten te gaan richten. Bovendien zal je door je depressie tot minder in staat zijn en zal het daardoor waarschijnlijk langer duren. Misschien wel langer, dan als je nu helemaal voor jezelf zou gaan kiezen, weer probeert in balans te raken en dan je studie weer oppakt.
Ik zou mijn ervaring kunnen delen, maar ben bang dat dat geen motivatie voor je zal zijn.
Inderdaad praat er met mensen, zowel met de studentenpsycholoog en als met een psycholoog buiten je opleiding om. Meld je morgen gewoon aan bij een psycholoog, zij kunnen eventueel ook gaan bemiddelen met je opleiding.
Veel sterkte!
Je wilt je studie afmaken, das begrijpelijk, maar denk je dat het lukt om je op zoveel aspecten te gaan richten. Bovendien zal je door je depressie tot minder in staat zijn en zal het daardoor waarschijnlijk langer duren. Misschien wel langer, dan als je nu helemaal voor jezelf zou gaan kiezen, weer probeert in balans te raken en dan je studie weer oppakt.
Ik zou mijn ervaring kunnen delen, maar ben bang dat dat geen motivatie voor je zal zijn.
Inderdaad praat er met mensen, zowel met de studentenpsycholoog en als met een psycholoog buiten je opleiding om. Meld je morgen gewoon aan bij een psycholoog, zij kunnen eventueel ook gaan bemiddelen met je opleiding.
Veel sterkte!
vrijdag 21 november 2008 om 16:44
Ik slik ook zoloft.
Ik ben ooit begonnen met 50 mg, altijd via de huisarts. Maar later ben ik naar een psychiater gegaan, omdat mijn depressies elke keer de kop op staken. Ik ben bij hem alleen voor de pillen, ik heb mijn therapeute voor de praat zeg maar.
De psychiater wist mij te vertellen dat 50 mg vaak niet genoeg is. het wordt vaak gegeven in deze dosering maar het is eigenlijk te laag.
Het is niet zo dat hierdoor je problemen opgelost kunnen worden maar bij mij (inmiddels op de 150 mg en goed functionerend) is het wel de juiste manier om de echte donkere wolk weg te halen.
Ik ben ooit begonnen met 50 mg, altijd via de huisarts. Maar later ben ik naar een psychiater gegaan, omdat mijn depressies elke keer de kop op staken. Ik ben bij hem alleen voor de pillen, ik heb mijn therapeute voor de praat zeg maar.
De psychiater wist mij te vertellen dat 50 mg vaak niet genoeg is. het wordt vaak gegeven in deze dosering maar het is eigenlijk te laag.
Het is niet zo dat hierdoor je problemen opgelost kunnen worden maar bij mij (inmiddels op de 150 mg en goed functionerend) is het wel de juiste manier om de echte donkere wolk weg te halen.
vrijdag 28 november 2008 om 00:17
Dankjewel voor de reacties. Ook wat betreft de Zoloft, mijn huisarts zei idd dat 50mg niet zoveel was, dus zit nu aan de 100mg.
Ben uit noodzaak maar gestopt met mijn studie, hoewel scholen wettelijk verplicht zijn mensen met een ziekte tegemoet te komen. Nouja, ik heb geen zin om dat dan ook nog eens te gaan aankaarten. Jammer dat er geen enkele mogelijkheid is voor als je het even moeilijk hebt. Maar misschien heb ik dan de verkeerde universiteit gekozen...
Mijn vriend was ook niet echt begrijpend dat ik gestopt ben, dat vond ik weer heel erg vervelend. Alsof ik weer gefaald heb, op een andere manier... wat ik ook doe, ik faal! Had een beetje steun wel fijn gevonden... maar alles wat ik zeg in mijn verdediging haalt hij dan onderuit... Ik heb het er al moeilijk genoeg mee
Ik weet ook niet wat ik nu wil... werken en leren waarschijnlijk, en eerst wat bezoekjes aan de psycholoog.
Ik wilde zo dolgraag deze studie afronden
Ben uit noodzaak maar gestopt met mijn studie, hoewel scholen wettelijk verplicht zijn mensen met een ziekte tegemoet te komen. Nouja, ik heb geen zin om dat dan ook nog eens te gaan aankaarten. Jammer dat er geen enkele mogelijkheid is voor als je het even moeilijk hebt. Maar misschien heb ik dan de verkeerde universiteit gekozen...
Mijn vriend was ook niet echt begrijpend dat ik gestopt ben, dat vond ik weer heel erg vervelend. Alsof ik weer gefaald heb, op een andere manier... wat ik ook doe, ik faal! Had een beetje steun wel fijn gevonden... maar alles wat ik zeg in mijn verdediging haalt hij dan onderuit... Ik heb het er al moeilijk genoeg mee
Ik weet ook niet wat ik nu wil... werken en leren waarschijnlijk, en eerst wat bezoekjes aan de psycholoog.
Ik wilde zo dolgraag deze studie afronden
vrijdag 28 november 2008 om 08:46
Lieve pantoffeltje,
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik heb zelf ook verschillende depressies gehad en zit er momenteel weer in.
Zelf sta ik op het punt een andere behandelaar te nemen, omdat mijn huidige erg eenvoudig met de medicijnen omgaat. Kan alleen weer een paar maanden duren voordat ik er terrecht kan. Nou ja is een heel verhaal.
Ik wil je alleen even heel veel sterkte wensen!
Enne wat je studie betreft....ik zou zeker teruggaan naar de studentenpsycholoog, hij/zij zou je kunnen helpen op verschillende gebieden. Ik zou met hem zeker bespreken dat je de studie zo graag wilt afronden. Misschien kun je voor dit jaar een 'pauze' krijgen, maar volgend schooljaar weer verder gaan. Nu moet je echt even de tijd voor jezelf nemen! Iets wat mij erg helpt, is bij alles wat ik wel doe mezelf te complimenteren, al is het maar even boodschappen gaan doen. Door dit een tijdje te doen, ontdek ik meestal steeds meer dingen die wel goed gaan! Ik weet niet of het jou helpt, maar het is het proberen waard.
En over dat sporten gesproken...je moet alleen doen waar je zin in hebt. Al is het thuis gewoon in je uppie dansen, ofzoiets.
Nogmaals....heel veel sterkte...je bent het waard!
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik heb zelf ook verschillende depressies gehad en zit er momenteel weer in.
Zelf sta ik op het punt een andere behandelaar te nemen, omdat mijn huidige erg eenvoudig met de medicijnen omgaat. Kan alleen weer een paar maanden duren voordat ik er terrecht kan. Nou ja is een heel verhaal.
Ik wil je alleen even heel veel sterkte wensen!
Enne wat je studie betreft....ik zou zeker teruggaan naar de studentenpsycholoog, hij/zij zou je kunnen helpen op verschillende gebieden. Ik zou met hem zeker bespreken dat je de studie zo graag wilt afronden. Misschien kun je voor dit jaar een 'pauze' krijgen, maar volgend schooljaar weer verder gaan. Nu moet je echt even de tijd voor jezelf nemen! Iets wat mij erg helpt, is bij alles wat ik wel doe mezelf te complimenteren, al is het maar even boodschappen gaan doen. Door dit een tijdje te doen, ontdek ik meestal steeds meer dingen die wel goed gaan! Ik weet niet of het jou helpt, maar het is het proberen waard.
En over dat sporten gesproken...je moet alleen doen waar je zin in hebt. Al is het thuis gewoon in je uppie dansen, ofzoiets.
Nogmaals....heel veel sterkte...je bent het waard!
vrijdag 28 november 2008 om 14:00
Ik ben ook in het midden van mijn studie er tussen uit gegaan.
Daarna heb ik in deeltijd mijn diploma gehaald, werkte beter voor mij. De tijd rust die ik had heeft mij ook erg geholpen om uit te rusten/beetje werken/nadenken.
Ik deed de HBO-Verpleegkunde de eerste jaren duaal (werken/leren) en dat was toch een pittige combinatie. Met deeltijd heb je het voordeel dat je echt stagiaire bent en de druk niet voelt van het werken maar alleen van de opdrachten die ik moest maken.
Dus ook al doe je langer over de studie, neem de tijd en de rust in jezelf.
Ik hoop ook dat je vriend het wat beter kan begrijpen, is moeilijk om bij een belangrijk persoon in je leven tegen onbegrip aan te lopen lijkt mij!
Daarna heb ik in deeltijd mijn diploma gehaald, werkte beter voor mij. De tijd rust die ik had heeft mij ook erg geholpen om uit te rusten/beetje werken/nadenken.
Ik deed de HBO-Verpleegkunde de eerste jaren duaal (werken/leren) en dat was toch een pittige combinatie. Met deeltijd heb je het voordeel dat je echt stagiaire bent en de druk niet voelt van het werken maar alleen van de opdrachten die ik moest maken.
Dus ook al doe je langer over de studie, neem de tijd en de rust in jezelf.
Ik hoop ook dat je vriend het wat beter kan begrijpen, is moeilijk om bij een belangrijk persoon in je leven tegen onbegrip aan te lopen lijkt mij!
zondag 30 november 2008 om 12:25
maandag 1 december 2008 om 10:05
Pantoffeltje, sorry dat ik hier niet meer gereageerd heb. Over dat plassen: ze zoeken bij mij nog naar een lichamelijk oorzaak omdat ik ook vocht vasthou in mijn benen met name. Ik moet nog op diabetes gecontroleerd worden.
Maar dat staat ook wel weer los van mijn mogelijke depressie zie ik nu. Wat je schrijft is zo herkenbaar. De pijn die van binnen zit moet eruit. In therapie is dan het beste. Iemand die je begrijpt en waar je helemaal jezelf kan zijn waar je alles kunt uiten zonder dat er een oordeel komt.
Ik heb nu 4 sessies gehad maar moet nu helaas weer twee weken wachten daar baal ik van.
Wat ik je wel wil zeggen; waar ik nu ook achter ben is dat dat gevoel van eigenwaarde uit jezelf moet komen, je zal het nooit bij iemand anders vinden. Ja natuurlijk is het fijn als je gewaardeerd word maar het draait eigenlijk maar om 1 ding: jezelf accepteren zoals je bent en van jezelf houden dus.
In dat proces zit ik nu maar dat gaat met vallen en opstaan.
Die gedachtes die jij hebt komen voort uit het feit dat je gepest bent. Zij hebben jou van binnen geraakt en toen ben je gaan denken dat er iets mis met je is.
Tijd om dat aan te pakken meid, maar ik weet hoe moeilijk het is.
Nu nog voel ik vaak onbegrepen en anders. Maar dat probeer ik te accepteren. Waarom zou je minder dan een ander zijn?
Bij mij komt het vanuit mijn jeugd van mijn eigen ouders. Ik heb van hun nooit de acceptatie gekregen en dat is voor mij heel moeilijk om mee om te gaan. Zelfs als je wat ouder word is dat nog lastig.
Dat verdriet zit er nog van binnen maar ik probeer er tegen te vechten want ik heb nog een heel leven voor me en wil zo graag in harmonie leven.
Ik heb wel veel inzichten gekregen maar het gevoel kan je niet zomaar omzetten. Ik denk dat ik nog een lange weg te gaan heb qua therapie
Maar dat staat ook wel weer los van mijn mogelijke depressie zie ik nu. Wat je schrijft is zo herkenbaar. De pijn die van binnen zit moet eruit. In therapie is dan het beste. Iemand die je begrijpt en waar je helemaal jezelf kan zijn waar je alles kunt uiten zonder dat er een oordeel komt.
Ik heb nu 4 sessies gehad maar moet nu helaas weer twee weken wachten daar baal ik van.
Wat ik je wel wil zeggen; waar ik nu ook achter ben is dat dat gevoel van eigenwaarde uit jezelf moet komen, je zal het nooit bij iemand anders vinden. Ja natuurlijk is het fijn als je gewaardeerd word maar het draait eigenlijk maar om 1 ding: jezelf accepteren zoals je bent en van jezelf houden dus.
In dat proces zit ik nu maar dat gaat met vallen en opstaan.
Die gedachtes die jij hebt komen voort uit het feit dat je gepest bent. Zij hebben jou van binnen geraakt en toen ben je gaan denken dat er iets mis met je is.
Tijd om dat aan te pakken meid, maar ik weet hoe moeilijk het is.
Nu nog voel ik vaak onbegrepen en anders. Maar dat probeer ik te accepteren. Waarom zou je minder dan een ander zijn?
Bij mij komt het vanuit mijn jeugd van mijn eigen ouders. Ik heb van hun nooit de acceptatie gekregen en dat is voor mij heel moeilijk om mee om te gaan. Zelfs als je wat ouder word is dat nog lastig.
Dat verdriet zit er nog van binnen maar ik probeer er tegen te vechten want ik heb nog een heel leven voor me en wil zo graag in harmonie leven.
Ik heb wel veel inzichten gekregen maar het gevoel kan je niet zomaar omzetten. Ik denk dat ik nog een lange weg te gaan heb qua therapie
maandag 1 december 2008 om 14:16
