Psyche
alle pijlers
vader plotseling dood: wanneer weer werken?
vrijdag 2 mei 2008 om 21:20
Hallo allemaal,
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
vrijdag 2 mei 2008 om 21:28
5 weken lijkt mij erg lang, maar dat kunnen wij niet voor je bepalen.
Toen mijn vader was overleden ben ik in de week van de begrafenis nog thuis gebleven maar de week erop gewoon weer gaan werken. Ik heb van het overlijden tot de begrafenis vrij gekregen en de dagen erna heb ik vrije dagen opgenomen.
Werken kan ook een hele fijne afleiding zijn. Iedereen begrijpt best dat je er met je hoofd niet bij bent. Ik ben er zelf geen voorstander van om je leven stil te zetten, maar nogmaals dat kan alleen jij bepalen.
Uiteraard wil ik je wel condoleren en je heel veel sterkte wensen. Het is niet niks om 1 van je ouders te moeten missen!
Toen mijn vader was overleden ben ik in de week van de begrafenis nog thuis gebleven maar de week erop gewoon weer gaan werken. Ik heb van het overlijden tot de begrafenis vrij gekregen en de dagen erna heb ik vrije dagen opgenomen.
Werken kan ook een hele fijne afleiding zijn. Iedereen begrijpt best dat je er met je hoofd niet bij bent. Ik ben er zelf geen voorstander van om je leven stil te zetten, maar nogmaals dat kan alleen jij bepalen.
Uiteraard wil ik je wel condoleren en je heel veel sterkte wensen. Het is niet niks om 1 van je ouders te moeten missen!
vrijdag 2 mei 2008 om 21:31
Hier heb je helemaal gelijk in Maansa, maar het is ook goed denk ik om zsm weer in een ritme te komen. Rouw komt toch niet op de momenten dat het uitkomt, omdat je thuis zit. Ik merk dat het er bij mij nu pas een beetje uitkomt na een ruim half jaar. Voor mij was het nutteloos geweest om een paar weken thuis te blijven.
Maar ieder mens is verschillend.
vrijdag 2 mei 2008 om 21:32
gecondoleerd!
Ik zou het even overleggen met je baas, na de dood van mijn moeder 3 jr geleden ben ik na 1,5 wk weer part time gaan werken voor afleiding en 3 wkn daarna weer full time.
Na de dood van mijn vader 2,5 jr geleden heb ik 4 wkn verlof gehad en daarna meteen weer fulltime. Dit alles is in over leg gegaan met de werkgever en zijn adviezen hebben best goed geholpen.
Sterkte!
Ik zou het even overleggen met je baas, na de dood van mijn moeder 3 jr geleden ben ik na 1,5 wk weer part time gaan werken voor afleiding en 3 wkn daarna weer full time.
Na de dood van mijn vader 2,5 jr geleden heb ik 4 wkn verlof gehad en daarna meteen weer fulltime. Dit alles is in over leg gegaan met de werkgever en zijn adviezen hebben best goed geholpen.
Sterkte!
vrijdag 2 mei 2008 om 21:32
Allereerst gecondoleerd met je verlies.
Het is begrijpelijk dat je hoofd nu niet staat naar werken. Toch zou ik je willen adviseren om begin komende week contact op te nemen met je leidingegevende. Bespreek dan in alle openheid hoe het met je gaat en dat je nog niet toe bent aan weer hele dagen werken. Je leidinggevende kan je vertellen of er mogelijkheden zijn om het werk nog even niet te hoeven hervatten. De wet biedt daarin niet heel veel (doorbetaalde) mogelijkheden, zeker niet voor vijf weken. Mijn ervaring als leidinggevende is echter dat werknemer en werkgever samen vaak prima oplossingen weten te vinden. Een belangrijke voorwaarde daarbij is dat beide partijen zich open opstellen.
Veel sterkte.
Het is begrijpelijk dat je hoofd nu niet staat naar werken. Toch zou ik je willen adviseren om begin komende week contact op te nemen met je leidingegevende. Bespreek dan in alle openheid hoe het met je gaat en dat je nog niet toe bent aan weer hele dagen werken. Je leidinggevende kan je vertellen of er mogelijkheden zijn om het werk nog even niet te hoeven hervatten. De wet biedt daarin niet heel veel (doorbetaalde) mogelijkheden, zeker niet voor vijf weken. Mijn ervaring als leidinggevende is echter dat werknemer en werkgever samen vaak prima oplossingen weten te vinden. Een belangrijke voorwaarde daarbij is dat beide partijen zich open opstellen.
Veel sterkte.
vrijdag 2 mei 2008 om 21:35
allereerst gecondoleerd.
ik vind persoonlijk 5 weken thuiszitten als je vader is overleden erg lang.
toen mijn man overleed ben ik twee weken vrij geweest en ben toen weer gaan werken, live goes on en wat afleiding is beter dan thuis op de bank zitten huilen lijkt mij maar dat is mijn instelling hoor, als jij er nog niet aan toe bent om te werken moet je je ziek melden ieder mens is anders en ieder verwerkt zoiets op zn eigen manier, wat je ook gaat doen, vbeel sterkte!
ik vind persoonlijk 5 weken thuiszitten als je vader is overleden erg lang.
toen mijn man overleed ben ik twee weken vrij geweest en ben toen weer gaan werken, live goes on en wat afleiding is beter dan thuis op de bank zitten huilen lijkt mij maar dat is mijn instelling hoor, als jij er nog niet aan toe bent om te werken moet je je ziek melden ieder mens is anders en ieder verwerkt zoiets op zn eigen manier, wat je ook gaat doen, vbeel sterkte!
vrijdag 2 mei 2008 om 21:36
Toen mijn vader overleden was ben ik na een week gewoon weer aan het werk gegaan. Het is vrij normaal dat je vrij krijgt van je werkgever tot en met de dag van de begrafenis.
Als je daarna nog langer thuis wil blijven vind ik het normaal dat je je eigen vakantiedagen opmaakt.
Je ziek melden vind ik not done. Natuurlijk ben je verdrietig maar je bent niet ziek. Iedereen zal snappen dat je er wat minder bij bent met je hoofd. Je geeft aan wel op vakantie te gaan. Als je op vakantie kan, dan kan je ook werken.
Als je daarna nog langer thuis wil blijven vind ik het normaal dat je je eigen vakantiedagen opmaakt.
Je ziek melden vind ik not done. Natuurlijk ben je verdrietig maar je bent niet ziek. Iedereen zal snappen dat je er wat minder bij bent met je hoofd. Je geeft aan wel op vakantie te gaan. Als je op vakantie kan, dan kan je ook werken.
vrijdag 2 mei 2008 om 21:38
vrijdag 2 mei 2008 om 21:40
Ten eerste: gecondoleerd. Heel veel sterkte de komende tijd.
Dan wat betreft je werk. Ik kan me voorstellen dat je hoofd er nu niet echt naar staat, en ik denk zeker dat er geen tijd staat voor dit soort dingen. Het enige wat je kunt doen is wat voor jou goed voelt. Aan de andere kant is het misschien ook wel een goede afleiding om toch een beetje te gaan werken? Misschien alleen even langsgaan voor koffie, of alleen een ochtendje of zo? Ik heb geen idee of dat zou kunnen met je werk natuurlijk, maar dan heb je tenminste die eerste drempel gehad. Waarschijnlijk zie je er toch een beetje tegenop om je verhaal te moeten doen, en dan heb je dat 'gehad'.
Maar nogmaals, er is geen 'normaal' bij dit soort dingen, je moet echt een beetje op je gevoel afgaan. wat je wel 'moet' doen, is contact hebben met je werk, om ze jouw plannen voor te leggen, anders zitten zij zich nog 5 weken af te vragen of je nog terug komt.
Dan wat betreft je werk. Ik kan me voorstellen dat je hoofd er nu niet echt naar staat, en ik denk zeker dat er geen tijd staat voor dit soort dingen. Het enige wat je kunt doen is wat voor jou goed voelt. Aan de andere kant is het misschien ook wel een goede afleiding om toch een beetje te gaan werken? Misschien alleen even langsgaan voor koffie, of alleen een ochtendje of zo? Ik heb geen idee of dat zou kunnen met je werk natuurlijk, maar dan heb je tenminste die eerste drempel gehad. Waarschijnlijk zie je er toch een beetje tegenop om je verhaal te moeten doen, en dan heb je dat 'gehad'.
Maar nogmaals, er is geen 'normaal' bij dit soort dingen, je moet echt een beetje op je gevoel afgaan. wat je wel 'moet' doen, is contact hebben met je werk, om ze jouw plannen voor te leggen, anders zitten zij zich nog 5 weken af te vragen of je nog terug komt.
vrijdag 2 mei 2008 om 21:50
@TO, ik begrijp zojuist uit je bijdrage aan het topic 'burn-out' dat naast het overlijden van je vader kennelijk ook allerlei andere zaken een rol spelen, waaronder veel gezondheidsklachten en een slechte verhouding met de bedrijfsarts van je werkgever. Reden temeer om zo snel mogelijk een open gesprek met je leidinggevende aan te gaan.
vrijdag 2 mei 2008 om 22:00
Beste Wuiles,
Mijn leidinggevende is van alles op de hoogte en is ook met 2 collega's op de begrafenis geweest. Ik zou net een traject ingaan voor loopbaanadvies. Voor alle anderen: bedankt voor jullie adviezen tot nu toe. Ik vraag me wel af of jullie overleden ouders ook zeer plotseling en vroegtijdig zijn gegaan. No offense, maar ik ben nog steeds en beetje in shock en ga bijvoorbeeld juist ontzettend huilen als ik normale dingen moet doen (spelletje geprobeerd, totdat ik ineens dacht: dit is mij te normaal, ik kan hier nu niet aan meedoen, het interesseert me niet en dan breek ik). IK begrijp wel van jullie dat ik gewoon moet praten met mijn bazin en dat zal ik ook zeker doen en dan komen we wel tot een juiste oplossing. Maar in eerste instantie zi ik mezelf nu echt niet werken. Maar over een week ofzo, misschien wel een ochtend en dan voel ik wel of ik meteen weer mijn 32 uur kan gaan doen.
Bedankt in ieder geval.
Groetjes JJ
Mijn leidinggevende is van alles op de hoogte en is ook met 2 collega's op de begrafenis geweest. Ik zou net een traject ingaan voor loopbaanadvies. Voor alle anderen: bedankt voor jullie adviezen tot nu toe. Ik vraag me wel af of jullie overleden ouders ook zeer plotseling en vroegtijdig zijn gegaan. No offense, maar ik ben nog steeds en beetje in shock en ga bijvoorbeeld juist ontzettend huilen als ik normale dingen moet doen (spelletje geprobeerd, totdat ik ineens dacht: dit is mij te normaal, ik kan hier nu niet aan meedoen, het interesseert me niet en dan breek ik). IK begrijp wel van jullie dat ik gewoon moet praten met mijn bazin en dat zal ik ook zeker doen en dan komen we wel tot een juiste oplossing. Maar in eerste instantie zi ik mezelf nu echt niet werken. Maar over een week ofzo, misschien wel een ochtend en dan voel ik wel of ik meteen weer mijn 32 uur kan gaan doen.
Bedankt in ieder geval.
Groetjes JJ
vrijdag 2 mei 2008 om 22:12
Hallo juffrouwjannie, dat is een schok he, als je vader plotseling overlijdt. Mijn vader is anderhalf jaar geleden ook plotseling overleden. Hij kreeg een hersenbloeding, zakte in elkaar en heeft nog 2 dagen in coma gelegen voor hij overleed. Hij was net met pensioen en nooit ziek. En daar sta je dan opeens. Je hebt geen afscheid kunnen nemen. Ik denk zeker dat dat meespeelt in het verwerkingsproces (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het minder erg is als je het aan hebt zien komen, maar gewoon anders). Ik had het geluk toen dat ik niet werkte. Ik kon alle tijd voor mezelf nemen. En die tijd had ik ook nodig. Het verdriet overvalt je op onverwachte momenten en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik huil het liefst als ik alleen ben.
Als jij voelt dat je je werk nog niet aan kan zou ik me gewoon ziek melden. Bespreek het wel op je werk.
Waar is je vader aan overleden?
Heel veel sterkte en een
van mij.
Als jij voelt dat je je werk nog niet aan kan zou ik me gewoon ziek melden. Bespreek het wel op je werk.
Waar is je vader aan overleden?
Heel veel sterkte en een
van mij.
vrijdag 2 mei 2008 om 22:27
Mijn vader is drie maanden geleden overleden. Hij was al langere tijd ziek (herseninfarct) , maar hij is toch plots overleden. Dat komt altijd rouw op je dak vallen. Ik ben na twee weken weer aan het werk gegaan. Ik vond het eigenlijk wel prettig om weer wat afleiding te hebben. Ik merk wel aan mezelf dat het verdriet heel erg onder de oppervlakte zit. Ik functioneer normaal, maar kan ook heel snel weer diep in de put zitten. Ik denk dat ik ook nog niet echt aan het rouwproces ben begonnen.
vrijdag 2 mei 2008 om 22:35
Ik kreeg toen mijn vader 58 was een telefoontje van zijn buurvrouw dat hij ziek was afgevoerd naar het ziekenhuis en nog geen 48 uur later is hij overleden.
Ik snap je shockgevoel, ik begrijp dat je je heel rot voelt en -zeker als er meer problemen op je werk spelen- dat je er nu niet aan moet denken om weer te beginnen, maar je kunt er niet zomaar vanuit gaan dat iedereen die wel snel weer aan de slag is gegaan een ouder heeft die pas na een heel lang leven totaal niet onverwacht is overleden
vrijdag 2 mei 2008 om 22:36
vrijdag 2 mei 2008 om 22:37
Lieve Lapin
Ja, dat huilen doe ik dus ook het liefst alleen, maar ik kan momenteel even heel slecht alleen zijn, hoewel ik dt anders heel fijn vind. Ik haat het om plotseling zomaar ergens en plein publique te huilen en dat kan nu gebeuren. Op mijn werk wil ik dit absoluut niet hebben.
We weten niet precies waaraan. Het lijkt op een hartaanval/hartstilstand maar mijn vader had nergens last van. (wel stress en een drukke tijd). Ik denk dat ie misschien een gescheurd aneurysma had, een stukje uitgerekte buikslagader die plotseling scheurt en dan gaat het heel snel. Mijn broer heeft nog gprobeerd te reanimeren maar zijn ogen waren al star en hij reageerde nergens op. De ambulance-mensen is het ook niet meer gelukt. Dat aneurysma, dat denk ik omdat ik zijn buik wel erg dik vond, zeker in verhouding met zijn lichaam. HIj had wel een buikje maar niet zo dik en als je ligt zakt je buik meestal een beetje weg (de mijne wel hehe), maar zijn buik was echt hoog vond ik.
Liefs JJ
Ja, dat huilen doe ik dus ook het liefst alleen, maar ik kan momenteel even heel slecht alleen zijn, hoewel ik dt anders heel fijn vind. Ik haat het om plotseling zomaar ergens en plein publique te huilen en dat kan nu gebeuren. Op mijn werk wil ik dit absoluut niet hebben.
We weten niet precies waaraan. Het lijkt op een hartaanval/hartstilstand maar mijn vader had nergens last van. (wel stress en een drukke tijd). Ik denk dat ie misschien een gescheurd aneurysma had, een stukje uitgerekte buikslagader die plotseling scheurt en dan gaat het heel snel. Mijn broer heeft nog gprobeerd te reanimeren maar zijn ogen waren al star en hij reageerde nergens op. De ambulance-mensen is het ook niet meer gelukt. Dat aneurysma, dat denk ik omdat ik zijn buik wel erg dik vond, zeker in verhouding met zijn lichaam. HIj had wel een buikje maar niet zo dik en als je ligt zakt je buik meestal een beetje weg (de mijne wel hehe), maar zijn buik was echt hoog vond ik.
Liefs JJ
vrijdag 2 mei 2008 om 22:39
Hier ben ik het niet helemaal mee eens.
Ik heb ervaren dat ik geestelijk niet in staat was om te werken en op dat moment geestelijk ziek was...
Ik heb me ook ziek gemeld en na de 3 weken ben ik weer aan het werk gegaan. Niet gelijk de volle bak, maar wel rustig aan alles opbouwen.
Het ligt er ook aan welk werk je doet.
Maar het moment om onder de mensen te komen heeft ook tijd nodig.
vrijdag 2 mei 2008 om 22:40
Gecondoleerd meid, het is niet makkelijk, mijn vader is zelf 2 jaar geleden over leden, ik denk dat ieders rouw proccess anders is. Ik woon in amerika en ben net terug van een boezoekje in nederland en ik merk dat ik nog heel wat te verwerken heb. Zelf ben ik gelijk naar nederland gevlogen man en kids volgde 3 dagen later. In het totaal heb ik 2 weken vrij gehad voordat ik aan het werk begon, ik was enorm bang want ik dacht dat gaat niet goed want ik kan aan niets anders denken. Mijn baas zei ook als het niet gaat ga gewoon naar huis.....joh maak je geen zorgen. En ik vond het eigenlijk een verademing om op het werk te zijn,..... tuuerlijk zodra ik in de auto zat nar husi komt alles weer naar boven...... maar op mijn werk was even echt een plak om "gewoon" door te gaan met leven....
heel veel success meid, en verwacht niet te veel van je zelf,..doe rustig aan!
heel veel success meid, en verwacht niet te veel van je zelf,..doe rustig aan!
