Psyche
alle pijlers
vader plotseling dood: wanneer weer werken?
vrijdag 2 mei 2008 om 21:20
Hallo allemaal,
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
zaterdag 3 mei 2008 om 10:41
Ik wil niet onaardig of ongevoelig overkomen, maar eerlijk gezegd vind ik er wel een groot verschil in zitten of je je man verliest of een van je ouders. Beiden is erg, maar de impact van het verliezen van je partner is mijns inziens groter dan het verliezen van een ouder.
Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat je een aantal weken thuisblijft na het overlijden van een partner.
TO, ik denk dat er, zoals uit je andere posting op het andere topic blijkt, meer meespeelt dan het overlijden van je vader. Wat meerdere mensen al gezegd hebben is het het verstandigst om maandag even naar je werk te bellen en de situatie uit te leggen. Ik zou aangeven dat jij je niet in staat voelt om te werken en even kijken wat de reactie daarop is. Echter zou ik er wel voor waken dat je niet verder wegzakt in je ellende door thuis op de bank te gaan zitten. Je kunt werk ook als bezigheidstherapie zien om even je gedachten te verzetten. Je werkgever begrijpt dat echt wel!
Wees gewoon open naar je werkgever toe en kijk wat de reactie is.
Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat je een aantal weken thuisblijft na het overlijden van een partner.
TO, ik denk dat er, zoals uit je andere posting op het andere topic blijkt, meer meespeelt dan het overlijden van je vader. Wat meerdere mensen al gezegd hebben is het het verstandigst om maandag even naar je werk te bellen en de situatie uit te leggen. Ik zou aangeven dat jij je niet in staat voelt om te werken en even kijken wat de reactie daarop is. Echter zou ik er wel voor waken dat je niet verder wegzakt in je ellende door thuis op de bank te gaan zitten. Je kunt werk ook als bezigheidstherapie zien om even je gedachten te verzetten. Je werkgever begrijpt dat echt wel!
Wees gewoon open naar je werkgever toe en kijk wat de reactie is.
zaterdag 3 mei 2008 om 10:55
Mijn moeder is ook onlangs overleden. Na de begrafenis heb ik nog een dag vrij gehad en toen ben ik weer gaan werken. Het is voor iedereen heel verschillend.
Thuis zitten is ook niet altijd de oplossing. Werken kan ook een welkome afleiding zijn. Even wat anders aan het hoofd. Je kunt ook alleen 's ochtends een aantal uurtjes werken en dan langzaamaan opbouwen.
Maar lijkt me dat contact met je leidinggevende wel een must is. Al is het alleen maar om duidelijkheid te krijgen en dat helpt ook mee in het verwerkingsproces. Maar vergis je niet... na 6 weken heb je het niet verwerkt hoor, dus of thuis blijven de optie is. Ik zou als leidinggevende wel aansturen op een paar uurtjes werk per week / dag, om zo ook het gevoel met het werk te houden.
Thuis zitten is ook niet altijd de oplossing. Werken kan ook een welkome afleiding zijn. Even wat anders aan het hoofd. Je kunt ook alleen 's ochtends een aantal uurtjes werken en dan langzaamaan opbouwen.
Maar lijkt me dat contact met je leidinggevende wel een must is. Al is het alleen maar om duidelijkheid te krijgen en dat helpt ook mee in het verwerkingsproces. Maar vergis je niet... na 6 weken heb je het niet verwerkt hoor, dus of thuis blijven de optie is. Ik zou als leidinggevende wel aansturen op een paar uurtjes werk per week / dag, om zo ook het gevoel met het werk te houden.
zaterdag 3 mei 2008 om 11:06
Gecondoleerd!
Toen mijn moeder overleed ben ik 3 maanden thuisgebleven, ik had ook een hele sterke en goede band met mijn moeder en was er kapot van.
Luister naar je eigen gevoel! Jij bepaalt wanneer je er weer aan toe bent om te werken. Wat mij betreft staat er geen tijd voor die bepaalt wanneer jij weer aan het werk zou moeten.
Ik zou het werk al helemaal negeren, als ze respect voor je hebben laten ze je met rust!
Ik werkte toentertijd bij een werkgever die erg met me meeleefde en liet weten dat ik zelf mocht bepalen wanneer ik weer kwam werken. (zo hoort het ook...)
Sterkte!
Toen mijn moeder overleed ben ik 3 maanden thuisgebleven, ik had ook een hele sterke en goede band met mijn moeder en was er kapot van.
Luister naar je eigen gevoel! Jij bepaalt wanneer je er weer aan toe bent om te werken. Wat mij betreft staat er geen tijd voor die bepaalt wanneer jij weer aan het werk zou moeten.
Ik zou het werk al helemaal negeren, als ze respect voor je hebben laten ze je met rust!
Ik werkte toentertijd bij een werkgever die erg met me meeleefde en liet weten dat ik zelf mocht bepalen wanneer ik weer kwam werken. (zo hoort het ook...)
Sterkte!
zaterdag 3 mei 2008 om 11:11
[quote]:
Gecondoleerd!
Toen mijn moeder overleed ben ik 3 maanden thuisgebleven, ik had ook een hele sterke en goede band met mijn moeder en was er kapot van.
/quote]
Xander met bovenstaande opmerking impliceer je dat als je niet lang thuis blijft dat je geen sterke band met de betreffende ouder had. Waarschijnlijk niet zo bedoeld, maar uiteraard heeft de tijd die je thuis blijft niks te maken met de band die je met iemand hebt.
Gecondoleerd!
Toen mijn moeder overleed ben ik 3 maanden thuisgebleven, ik had ook een hele sterke en goede band met mijn moeder en was er kapot van.
/quote]
Xander met bovenstaande opmerking impliceer je dat als je niet lang thuis blijft dat je geen sterke band met de betreffende ouder had. Waarschijnlijk niet zo bedoeld, maar uiteraard heeft de tijd die je thuis blijft niks te maken met de band die je met iemand hebt.
zaterdag 3 mei 2008 om 11:16
Als je even had teruggelezen zie je dat ik niet heel lang gelden mijn vader heb verloren. Mijn vader was nog jong. Dus ja ik weet waar ik het over heb.
Ik zie ook wat voor impact het overlijden heeft op mijn moeder, de achterblijvende partner, dus ik denk dat ik wel recht van spreken heb.
Buiten dat vel ik geen oordeel maar geef mijn mening! Heb al in meerdere postings gezegd dat rouw iets persoonlijks is, dus hierin geen oordeel!
Ik zie ook wat voor impact het overlijden heeft op mijn moeder, de achterblijvende partner, dus ik denk dat ik wel recht van spreken heb.
Buiten dat vel ik geen oordeel maar geef mijn mening! Heb al in meerdere postings gezegd dat rouw iets persoonlijks is, dus hierin geen oordeel!
zaterdag 3 mei 2008 om 11:18
Mijn moeder is 3 maanden geleden overleden en sinds haar dood werk ik meer dan ooit. Ze had kanker en is overleden aan de chemo die levensverlengend had moeten zijn. We wisten wel dat ze niet meer beter zou worden, maar niet dat ze toen al dood zou gaan. Dus toch onverwacht.
Ik ben na de crematie vrijwel direct weer aan het werk gegaan. Maar wij hebben een eigen zaak, een winkel. Het moest dus wel, maar tegelijkertijd was ik ook heel flexibel. We hadden een periode van grote zorgen om mama achter de rug, dat vrat energie. Haar dood was veel concreter, mijn verdriet ook. Maar hjet wegvallen van de onzekerheid, en de wil om niet bij de pakken te gaan neerzitten gaven mij energie. (ik heb het mama beloofd, niet bij de pakken te gaan neerzitten)
Als ik werk heb ik afleiding. Het leven gaat door, en je kunt maar beter meegaan. Ik heb het nu nog moeilijk als ik alleen ben, afgelopen donderdag (2e vrije dag op rij) stortte ik nog helemaal in. Daarom had ik er niet aan moeten denken zo lang thuis te blijven, want dan ben je alleen en verdrink je in je eigen verdriet.
Mijn advies: doe wat voor jou gevoel het beste is. Schaam je niet voor je gevoelens. Mijn zusje had er erg veel moeite mee dat ze ook blijdschap en vrolijkheid voelde na de dood van onze moeder. Maar het kán. Life goes on wordt hier als een dooddoener genoemd, ik denk dat dat juist hetgene is dat je op de been houdt. Ik ben nog steeds intens verdrietig dat ik geen moeder meer heb, voel er een fysieke pijn bij alsof er een stuk uit mijn lichaam is gerukt. Maar daarnaast heb ik een fantastisch gezin, 2 kinderen die mij nodig hebben. Vrienden, (schoon)familie. Alles de moeite waard om voor door te gaan en dat doe ik ook. Ik laat het komen hoe het komt, huil wanneer ik verdriet heb, ongeacht waar dat dan toevallig is en ben ook vrolijk en blij als dat zo uitkomt.
Ik ben na de crematie vrijwel direct weer aan het werk gegaan. Maar wij hebben een eigen zaak, een winkel. Het moest dus wel, maar tegelijkertijd was ik ook heel flexibel. We hadden een periode van grote zorgen om mama achter de rug, dat vrat energie. Haar dood was veel concreter, mijn verdriet ook. Maar hjet wegvallen van de onzekerheid, en de wil om niet bij de pakken te gaan neerzitten gaven mij energie. (ik heb het mama beloofd, niet bij de pakken te gaan neerzitten)
Als ik werk heb ik afleiding. Het leven gaat door, en je kunt maar beter meegaan. Ik heb het nu nog moeilijk als ik alleen ben, afgelopen donderdag (2e vrije dag op rij) stortte ik nog helemaal in. Daarom had ik er niet aan moeten denken zo lang thuis te blijven, want dan ben je alleen en verdrink je in je eigen verdriet.
Mijn advies: doe wat voor jou gevoel het beste is. Schaam je niet voor je gevoelens. Mijn zusje had er erg veel moeite mee dat ze ook blijdschap en vrolijkheid voelde na de dood van onze moeder. Maar het kán. Life goes on wordt hier als een dooddoener genoemd, ik denk dat dat juist hetgene is dat je op de been houdt. Ik ben nog steeds intens verdrietig dat ik geen moeder meer heb, voel er een fysieke pijn bij alsof er een stuk uit mijn lichaam is gerukt. Maar daarnaast heb ik een fantastisch gezin, 2 kinderen die mij nodig hebben. Vrienden, (schoon)familie. Alles de moeite waard om voor door te gaan en dat doe ik ook. Ik laat het komen hoe het komt, huil wanneer ik verdriet heb, ongeacht waar dat dan toevallig is en ben ook vrolijk en blij als dat zo uitkomt.
zaterdag 3 mei 2008 om 11:20
Ehm...nee, zo bedoelde ik het ook niet...hoewel er wel een deel van waarheid in kan zitten. Zo heb ik met mijn vader niet zo'n sterke band dan dat ik met mijn moeder had. Als hij komt te overlijden dan zou ik dat natuurlijk ook erg vinden, maar weet wel zeker dat ik alles weer eerder oppak.
Moeilijk uit te leggen, maar zo voel ik dat...
zaterdag 3 mei 2008 om 11:22
Ik lees nu weer wat postings er tussen. Echt, het allerbelangrijkste is dat jij doet wat je denkt dat voor jou het beste is. Er is geen graadmeter voor verdriet of rouw. Als je 3 maanden thuis blijft na de dood van een ouder, was je verdriet niet groter dan van diegene die wel direct ging werken. (hell, ik heb tussen overlijden en crematie zelfs nog een dag gewerkt!)
Zelfde als huilen, ik brul soms als een klein kind, en ja, ik moet dan ook overgeven. Mijn broers en zusje doen dat niet, maar hun verdriet is er niet minder om!
Trek je ook niets aan van wat anderen mogelijk ervan vinden, niemand kan in jouw hart kijken!
Zelfde als huilen, ik brul soms als een klein kind, en ja, ik moet dan ook overgeven. Mijn broers en zusje doen dat niet, maar hun verdriet is er niet minder om!
Trek je ook niets aan van wat anderen mogelijk ervan vinden, niemand kan in jouw hart kijken!
zaterdag 3 mei 2008 om 11:58
zaterdag 3 mei 2008 om 14:37
nee, geen onzin, wel enigszins kwetsend, des te meer omdat je het zelf dus niet heb meegemaakt en geen flauw idee hebt wat je dan voelt, niet op jonge en niet op oudere leeftijd
ter info: je kunt ook nog een ouder aan ouderdom verliezen terwijl je zelf nog heel jong bent
er zijn zoveel opties, en allemaal vreselijk erg, het is geen wedstrijd
ter info: je kunt ook nog een ouder aan ouderdom verliezen terwijl je zelf nog heel jong bent
er zijn zoveel opties, en allemaal vreselijk erg, het is geen wedstrijd
zaterdag 3 mei 2008 om 14:59
Precies, want wat is dan oud? Mijn moeder was 62. Ik ben 36, en heb een gezin. Is ze dan in jouw ogen oud geworden? Is mijn verdriet minder?
Brummetje, je moet heel erg oppassen met wat je zegt, zeker als je geen overlijden nabij hebt meegemaakt. Jij weet namelijk niets over de realtie die anderen met hun vader of moeder hadden. Want ook als je geen puber meer bent, maar bijvoorbeeld wel moeder zijn er nog een hoop dingen die je aan je moeder wilt vragen.
Verdriet is niet meetbaar. En niet te vergelijken. Ik vind je uitspraken ook kwetsend en denk dat je beter je mond kunt houden want zelfs als je het weer probeert goed te maken zeg je dingen die je helemaal niet kunt weten.
Brummetje, je moet heel erg oppassen met wat je zegt, zeker als je geen overlijden nabij hebt meegemaakt. Jij weet namelijk niets over de realtie die anderen met hun vader of moeder hadden. Want ook als je geen puber meer bent, maar bijvoorbeeld wel moeder zijn er nog een hoop dingen die je aan je moeder wilt vragen.
Verdriet is niet meetbaar. En niet te vergelijken. Ik vind je uitspraken ook kwetsend en denk dat je beter je mond kunt houden want zelfs als je het weer probeert goed te maken zeg je dingen die je helemaal niet kunt weten.
zaterdag 3 mei 2008 om 15:12
De één gaat na een paar dagen aan het werk, de ander na een paar maanden. Dat verschil is er nu eenmaal en daar lijkt me niks mis mee. Ik denk echter wel dat je niet (ruim) van tevoren al kan bepalen hoelang je thuis zou willen blijven en dat is wel wat TO doet. Het zou prima zo kunnen zijn dat je over een week al bedenkt dat je de afleiding op je werk eigenlijk wel heel prettig zou vinden. Op de bank zitten is immers ook niet alles. En weet je wat het volgens mij ook is: rouwen en verwerken doe je nu eenmaal niet thuis op de bank. Dat gaat nog maanden, jaren door op momenten dat je er helemaal niet op zit te wachten, op momenten dat je er niet even "voor gaat zitten".
Ik heb zelf overigens geen overlijden meegemaakt in mijn nabije kring. In ieder geval niet van de mensen waarvoor ik thuis zou blijven na het overlijden. Ik zie echter wel op het werk e.d. dat veel mensen het na een overlijden toch ook wel erg fijn vinden om te komen werken, om even de zinnen te verzetten. En ja, daar komen heus weleens tranen bij kijken, maar wat is daar erg aan? Logisch lijkt me en iedereen heeft daar begrip voor. Ik moet dus zeggen dat ik het wel onzin vind om thuis te blijven omdat je niet wil huilen bij klanten. Dat wil niemand, maar daar is altijd een oplossing voor te vinden. Kijk maar naar wat borodino zegt. En er zijn denk ik maar weinig werkgevers die je de vloer opsturen als ze zien (of van je horen) dat je daar niet toe in staat bent.
Sterkte in ieder geval!
Ik heb zelf overigens geen overlijden meegemaakt in mijn nabije kring. In ieder geval niet van de mensen waarvoor ik thuis zou blijven na het overlijden. Ik zie echter wel op het werk e.d. dat veel mensen het na een overlijden toch ook wel erg fijn vinden om te komen werken, om even de zinnen te verzetten. En ja, daar komen heus weleens tranen bij kijken, maar wat is daar erg aan? Logisch lijkt me en iedereen heeft daar begrip voor. Ik moet dus zeggen dat ik het wel onzin vind om thuis te blijven omdat je niet wil huilen bij klanten. Dat wil niemand, maar daar is altijd een oplossing voor te vinden. Kijk maar naar wat borodino zegt. En er zijn denk ik maar weinig werkgevers die je de vloer opsturen als ze zien (of van je horen) dat je daar niet toe in staat bent.
Sterkte in ieder geval!
