Psyche
alle pijlers
vader plotseling dood: wanneer weer werken?
vrijdag 2 mei 2008 om 21:20
Hallo allemaal,
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
zaterdag 3 mei 2008 om 17:18
Niet om 't één of ander hoor Brummetje, maar jouw opmerking: "laat maar, jullie begrijpen me weer eens verkeerd" moet je inmiddels toch te denken geven? Ik bedoel; het is niet voor het eerst dat jouw reacties bij mensen alleen maar wrevel en irritatie oproepen. Zegt dat dan iets over alle forummers of over de manier waarop jij je opstelt en dingen formuleert?
zaterdag 3 mei 2008 om 17:25
En ik sluit me dan ook bij fleurtje aan. Volgens mij kan je je ouders nooit missen. Of je nou 16 of 48 bent. Mijn oma's en opa's zijn allemaal 80+. Ik weet dus, verstandelijk, dat ze er binnen nu en maximaal 20 jaar allemaal niet meer zijn. Dan hebben ze stuk voor stuk een lang en gelukkig leven geleid, maar dat wil niet zeggen dat mijn verdriet daarom minder zal zijn. Misschien kan je er troost uit putten, misschien niet. Maar het is allemaal net zo godvergeten kut.
Daarnaast snap ik de toegevoegde waarde van jouw overgeef-fobie in het geheel niet en vind ik het eigenlijk tamelijk misplaatst in dit topic.
Daarnaast snap ik de toegevoegde waarde van jouw overgeef-fobie in het geheel niet en vind ik het eigenlijk tamelijk misplaatst in dit topic.
zaterdag 3 mei 2008 om 17:46
Gecondoleerd. 
Rouw is voor iedereen verschillend, de een zal het prettig vinden om zo snel mogelijk weer te proberen te werken en de ander zal liever een paar weken de tijd hebben.
Lijkt mij wel het beste dat je even contact opneemt met je leidinggevende en probeer iig voor je vakantie nog langs te gaan, anders wordt de drempel steeds hoger.
Ik was 13 dat mijn moeder overleed en zat nog gewoon op school, ben maar een paar dagen thuis gebleven.
Toen mijn vader overleed (ik was 18 en had een baan) ben ik al met al een week thuis gebleven.
Dat zegt helemaal niets, toen mijn schoonvader overleed is mijn man een week of 4 thuisgebleven en mijn man was toen een jaar of 40, dus leeftijd zegt helemaal niets.
Dat bedoel ik met dat er geen vaste tijd voor staat. Ieder beleeft het op zijn eigen manier.
En brummetje die overgeef fobie van je vind ik a: niet boeiend, b: totaal misplaatst in dit topic en belachelijk dat jij je ziekmeldt als je vriend over zijn nek gaat.
Rouw is voor iedereen verschillend, de een zal het prettig vinden om zo snel mogelijk weer te proberen te werken en de ander zal liever een paar weken de tijd hebben.
Lijkt mij wel het beste dat je even contact opneemt met je leidinggevende en probeer iig voor je vakantie nog langs te gaan, anders wordt de drempel steeds hoger.
Ik was 13 dat mijn moeder overleed en zat nog gewoon op school, ben maar een paar dagen thuis gebleven.
Toen mijn vader overleed (ik was 18 en had een baan) ben ik al met al een week thuis gebleven.
Dat zegt helemaal niets, toen mijn schoonvader overleed is mijn man een week of 4 thuisgebleven en mijn man was toen een jaar of 40, dus leeftijd zegt helemaal niets.
Dat bedoel ik met dat er geen vaste tijd voor staat. Ieder beleeft het op zijn eigen manier.
En brummetje die overgeef fobie van je vind ik a: niet boeiend, b: totaal misplaatst in dit topic en belachelijk dat jij je ziekmeldt als je vriend over zijn nek gaat.
zaterdag 3 mei 2008 om 17:54
Ben het hier helemaal mee eens. Het verdriet zal altijd hetzelfde blijven. Ik denk dat Brummetje misschien verdriet en andere gevoelens door elkaar haalt.
Natuurlijk is de impact anders als je 16 bent en nog thuis woont. Maar je verdriet is niet erger dan wanneer je ouders 90 worden. Ergens in kunnen berusten door een hoge leeftijd of een goed leven maakt niet dat je minder verdrietig bent.
zaterdag 3 mei 2008 om 18:12
Ik ben het eens met Celeone dat je het -denk ik- beter per dag/week kan bekijken dan nu al besluiten dat je de komende 5 weken thuis blijft. Niet omdat ik 5 weken per definitie te lang vind, maar omdat werken ook fijn kan zijn op zo'n moment en je dat vooraf niet kan inschatten. Het is al een paar keer geschreven, maar ik denk dat je de drempel om terug te gaan echt zo laag mogelijk moet houden! Ga gewoon een kopje koffie drinken met je collega's of ipv een telefonisch gesprek met je leidinggevende op kantoor langs.
Brummetje: de eerste keer dat ik een ouder verloor was ik 17 en ging ik de dag na de crematie weer fulltime naar school. De tweede keer was ik 21 (valt dat al onder ouder en dus makkelijker?) en ging ik ook gelijk weer werken en mijn studie inhalen. Tot ik mezelf dik een jaar later enorm tegenkwam. Achteraf had ik toen wel de tijd moeten nemen om te 'rouwen', ook al was ik ouder en het overlijden minder onverwacht.
Misschien is de impact op langere termijn dus wel anders, maar dat zegt echt niets over het verdriet dat iemand heeft.
Brummetje: de eerste keer dat ik een ouder verloor was ik 17 en ging ik de dag na de crematie weer fulltime naar school. De tweede keer was ik 21 (valt dat al onder ouder en dus makkelijker?) en ging ik ook gelijk weer werken en mijn studie inhalen. Tot ik mezelf dik een jaar later enorm tegenkwam. Achteraf had ik toen wel de tijd moeten nemen om te 'rouwen', ook al was ik ouder en het overlijden minder onverwacht.
Misschien is de impact op langere termijn dus wel anders, maar dat zegt echt niets over het verdriet dat iemand heeft.
Dat zeg ik....
zaterdag 3 mei 2008 om 18:48
Brummetje, totaal misplaatst. Jouw overgeeffobie doet er niet toe in dit topic. Maatstaven voor verdriet ook niet. Mijn opa was 75 en ik vind het nog steeds kut dat hij moest doodgaan aan een vreselijke ziekte. Dat hij oud was, doet daar niets aan af. Je moet niet voor een ander willen bepalen hoe diegen zijn of haar verlies neemt. Kom zeg.
zaterdag 3 mei 2008 om 19:51
[quote]:
[...]
Uit ervaring kan ik zeggen dat ik het daar totaal niet mee eens ben. Derhalve vind ik het complete onzin wat jij hier loopt te raaskallen. Iets met kip zonder kop.[/quote]
Dat jij Fleurtje het anders ervaart of hebt ervaren wil niet automatisch zeggen dat alles wat Brummetje schrijft onzin is.
Ze heeft wel degelijk een punt voor wat betreft het moment dat je ouders overlijden.
[...]
Uit ervaring kan ik zeggen dat ik het daar totaal niet mee eens ben. Derhalve vind ik het complete onzin wat jij hier loopt te raaskallen. Iets met kip zonder kop.[/quote]
Dat jij Fleurtje het anders ervaart of hebt ervaren wil niet automatisch zeggen dat alles wat Brummetje schrijft onzin is.
Ze heeft wel degelijk een punt voor wat betreft het moment dat je ouders overlijden.
zaterdag 3 mei 2008 om 19:56
Ik zeg daarom ook dat IK het complete onzin vind. IK vind dat zij daarmee GEEN punt heeft. Ook vind IK dat Brummetje daar helemaal niets over kan zeggen. ze kan slechts dénken dat ze zo zal reageren cq voelen, ze kan het niet wéten.
Maar ach, dit alles in combinatie met dat verhaal over kotsen, zegt voor mij alweer genoeg over deze Brummetje.
Maar ach, dit alles in combinatie met dat verhaal over kotsen, zegt voor mij alweer genoeg over deze Brummetje.
zaterdag 3 mei 2008 om 21:13
Wat vreselijk JuffrouwJannie, gecondoleerd met je verlies. Op verdriet en rouw staat idd geen tijd, het is heel normaal je terug te willen trekken maar hou jezelf daarbij wel in de gaten omdat ook het 'normale' leven af en toe de pijn kan begrenzen. Maar als je daarin vertrouwen hebt in jezelf of mensen om je heen hebt die je kennen en helpen zou ik aanraden het te overleggen met je leidinggevende. Misschien kan er iemand mee? Het kan namelijk rust geven te weten hoe hij/zij er in staat.
Een voor jou en iedereen die iemand verloren heeft.
Een
voor jou en iedereen die iemand verloren heeft.
dinsdag 6 mei 2008 om 09:48
Mijn vader is 3 maanden geleden overleden aan kanker. Niet zo onverwachts als bij jou, maar 6 maanden na de diagnose was hij er niet meer. Altijd supergezond geweest, nooit iets gemankeerd. Hij is 55 geworden.
Ik ben de week na de crematie nog thuis geweest. Daarna heb ik twee weken halve dagen gewerkt en toen ben ik weer volledig begonnen. Ik merkte dat ik vaak langer wilde werken dan ik aankon, nog steeds eigenlijk wel soms. En dan zit ik er thuis helemaal doorheen. Ik werk als onderzoeker aan een universiteit, heb weinig 'extern' contact maar moet wel veel denkwerk doen waarbij je je écht moet kunnen concentreren, anders wordt het niks. En dat valt niet altijd mee. Het is gewoon niet niets, je vader zien aftakelen en daarna voor je ogen zien sterven.
Ik heb me toen dus wel ziekgemeld en daarna gedeeltelijk ziekgemeld. Alles netjes doorgegeven. Ik voelde me ook echt niet in staat om te werken, dat is toch iets anders dan een weekje vrij nemen. Als je depressief bent, ben je ook ziek.
Wel zie ik dat het inderdaad veel ingrijpender is om je partner te verliezen dan je ouder, als je tenminste volwassen bent. Het verdriet is er in beide gevallen, maar als het je partner is dan gaat ook nog eens een keer je dagelijkse levensstructuur op de schop. Na zoveel jaar samen, haast met elkaar vervlochten geraakt, thuiskomen in een leeg huis. En zoeken naar een nieuwe identiteit.
Daarnaast denk ik ook dat het zeker een grote rol speelt hoe oud je ouders zijn geworden. Natuurlijk is het verdriet er altijd. Maar ik heb in mijn omgeving heel oude mensen zien sterven waarbij het verdriet gematigd was. Heel oude mensen vinden het zelf vaak niet zo erg om te sterven. Ze hebben al veel goede vrienden en vaak hun partner al verloren. Ze kunnen steeds minder, horen, zien en lopen niet meer zo goed, gaan verstandelijk achteruit (in meerdere of mindere mate). En op een gegeven moment is het dan genoeg geweest.
Het verdriet is er dan nog steeds, maar wordt wel getemperd door het idee 'het is goed geweest'. Ik heb dat gezien bij de oma van mijn vriend. Iedereen had er vrede mee, ook de moeder van mijn vriend (het was haar moeder). Ze was al zo oud en hoefde niet zo nodig meer. Bij de vader van een vriendin hetzelfde verhaal. Hij wilde al jaren niet meer en al 7 jaar lang werd hij beurtelings door de kinderen verzorgd. Een gigantische last voor de kinderen naast een normale baan, en dat voor iemand die eigenlijk al lang dood wil. Sterven is dan een bevrijding en niet een grote aardschok, ook voor de nabestaanden. Dat is toch van een heel andere orde dan wanneer bijv. een dertiger overlijdt. Dan krijg je protestgevoelens 'waarom nu al?' En bij mijn vader zit het er tussenin.
Ik ben ook erg blij dat ik wel afscheid heb kunnen nemen van mijn vader en het lijkt me echt heel naar als dat niet kan omdat het plotseling gaat. Kan me voorstellen dat je dan veel meer van streek bent.
Sterkte juffrouwjannie!
Ik ben de week na de crematie nog thuis geweest. Daarna heb ik twee weken halve dagen gewerkt en toen ben ik weer volledig begonnen. Ik merkte dat ik vaak langer wilde werken dan ik aankon, nog steeds eigenlijk wel soms. En dan zit ik er thuis helemaal doorheen. Ik werk als onderzoeker aan een universiteit, heb weinig 'extern' contact maar moet wel veel denkwerk doen waarbij je je écht moet kunnen concentreren, anders wordt het niks. En dat valt niet altijd mee. Het is gewoon niet niets, je vader zien aftakelen en daarna voor je ogen zien sterven.
Ik heb me toen dus wel ziekgemeld en daarna gedeeltelijk ziekgemeld. Alles netjes doorgegeven. Ik voelde me ook echt niet in staat om te werken, dat is toch iets anders dan een weekje vrij nemen. Als je depressief bent, ben je ook ziek.
Wel zie ik dat het inderdaad veel ingrijpender is om je partner te verliezen dan je ouder, als je tenminste volwassen bent. Het verdriet is er in beide gevallen, maar als het je partner is dan gaat ook nog eens een keer je dagelijkse levensstructuur op de schop. Na zoveel jaar samen, haast met elkaar vervlochten geraakt, thuiskomen in een leeg huis. En zoeken naar een nieuwe identiteit.
Daarnaast denk ik ook dat het zeker een grote rol speelt hoe oud je ouders zijn geworden. Natuurlijk is het verdriet er altijd. Maar ik heb in mijn omgeving heel oude mensen zien sterven waarbij het verdriet gematigd was. Heel oude mensen vinden het zelf vaak niet zo erg om te sterven. Ze hebben al veel goede vrienden en vaak hun partner al verloren. Ze kunnen steeds minder, horen, zien en lopen niet meer zo goed, gaan verstandelijk achteruit (in meerdere of mindere mate). En op een gegeven moment is het dan genoeg geweest.
Het verdriet is er dan nog steeds, maar wordt wel getemperd door het idee 'het is goed geweest'. Ik heb dat gezien bij de oma van mijn vriend. Iedereen had er vrede mee, ook de moeder van mijn vriend (het was haar moeder). Ze was al zo oud en hoefde niet zo nodig meer. Bij de vader van een vriendin hetzelfde verhaal. Hij wilde al jaren niet meer en al 7 jaar lang werd hij beurtelings door de kinderen verzorgd. Een gigantische last voor de kinderen naast een normale baan, en dat voor iemand die eigenlijk al lang dood wil. Sterven is dan een bevrijding en niet een grote aardschok, ook voor de nabestaanden. Dat is toch van een heel andere orde dan wanneer bijv. een dertiger overlijdt. Dan krijg je protestgevoelens 'waarom nu al?' En bij mijn vader zit het er tussenin.
Ik ben ook erg blij dat ik wel afscheid heb kunnen nemen van mijn vader en het lijkt me echt heel naar als dat niet kan omdat het plotseling gaat. Kan me voorstellen dat je dan veel meer van streek bent.
Sterkte juffrouwjannie!
dinsdag 6 mei 2008 om 17:41
Jij verwoord het veel beter dan ik.
Ik was op 18 jarige leeftijd al opa- en omaloos (klinkt niet goed, maar weet niet hoe ik het anders kan zeggen). Ik heb mijn beide ouders alleen op de begrafenis zien huilen van verdriet om hun overleden ouders, daarna niet meer. Toen woonde ik nog thuis, dus kreeg er meer van mee.
Heb me zelfs weleens afgevraagd of ze ze wel missen, ik zag geen verdriet meer. Natuurlijk missen ze, en nog steeds wrs!
De ouders van mijn vader overleden aan ouderdom. De moeder van mijn moeder overleed aan kanker. De vader van mijn moeder overleed van verdriet om zijn vrouw. Hij mankeerde niks, en was inene weg.
Ikzelf heb eigenlijk ook alleen op de begrafenis gehuild. Ik had niet zo'n warm contact met opa en oma van moeders kant als mijn neefjes en nichtjes die veel dichterbij woonden.
Ik was op 18 jarige leeftijd al opa- en omaloos (klinkt niet goed, maar weet niet hoe ik het anders kan zeggen). Ik heb mijn beide ouders alleen op de begrafenis zien huilen van verdriet om hun overleden ouders, daarna niet meer. Toen woonde ik nog thuis, dus kreeg er meer van mee.
Heb me zelfs weleens afgevraagd of ze ze wel missen, ik zag geen verdriet meer. Natuurlijk missen ze, en nog steeds wrs!
De ouders van mijn vader overleden aan ouderdom. De moeder van mijn moeder overleed aan kanker. De vader van mijn moeder overleed van verdriet om zijn vrouw. Hij mankeerde niks, en was inene weg.
Ikzelf heb eigenlijk ook alleen op de begrafenis gehuild. Ik had niet zo'n warm contact met opa en oma van moeders kant als mijn neefjes en nichtjes die veel dichterbij woonden.
dinsdag 6 mei 2008 om 18:21
Gecondoleerd Jannie.
Ik heb zelf nog niet te maken gehad met het verlies van mijn ouders. Ik word er al naar van als ik er over na denk. Geen idee hoe ik zal reageren. Maar ik weet wel dat ik mezelf in bepaalde situaties altijd te weinig tijd geef. Ik wil dingen zo snel mogelijk vergeten en er niet bij stil staan, betekent wel dat ik het gevoel heb dat ik dingen nooit goed verwerkt heb en om dingen van jaren geleden nu in ene soms zomaar verdrietig kan zijn.
Geef jezelf de tijd en geef jezelf vooral de tijd om verdrietig te zijn, zodat je het een plaatsje kunt geven. En misschien kun je af en toe gewoon even naar je werk gaan en bij collega's je verhaal vertellen e.d. Misschien zie je er dan wat minder tegen op om na je vakantie in ene fulltime aan de bak te moeten.
Ik heb zelf nog niet te maken gehad met het verlies van mijn ouders. Ik word er al naar van als ik er over na denk. Geen idee hoe ik zal reageren. Maar ik weet wel dat ik mezelf in bepaalde situaties altijd te weinig tijd geef. Ik wil dingen zo snel mogelijk vergeten en er niet bij stil staan, betekent wel dat ik het gevoel heb dat ik dingen nooit goed verwerkt heb en om dingen van jaren geleden nu in ene soms zomaar verdrietig kan zijn.
Geef jezelf de tijd en geef jezelf vooral de tijd om verdrietig te zijn, zodat je het een plaatsje kunt geven. En misschien kun je af en toe gewoon even naar je werk gaan en bij collega's je verhaal vertellen e.d. Misschien zie je er dan wat minder tegen op om na je vakantie in ene fulltime aan de bak te moeten.
woensdag 7 mei 2008 om 10:16
Lieve allemaal,
Sorry dat ik zo laat reageer, maar hoop dat jullie allemaal nog even kijken en dit berichtje van mij zien. Ik heb afgelopen maandag contact opgenomen met mijn leidinggevende en haar verteld hoe het ging. Nu de eerste schrik wegzakt (en nog steeds heb ik momenten dat ik het niet echt geloof!) komt het verdriet en het gemis om de hoek kijken. Ik ben nu pas echt verdrietig en een heleboel dingen hebben even geen betekenis voor mij. Voor de vorm lees ik af en toe een krant of kijk ik een favoriet tv-programma maar het dringt niet echt door of: ik kan eigenlijk nergens echt van genieten. Een gevoel van tevredenheid, genot, hoe klein ook, is er even niet. Dat is gewoon afwachten. Anyway, mijn leidinggevende had mij deze week al terug op het werk willen hebben, vanwege de minimale bezetting en haar eigen vakantie die ze wilde voorbereiden. Ze noemde allemaal dingen die mij op dit moment niets zeggen. Ik heb geen invloed op die minimale bezetting, bovendien zijn er mensen die thuiswerk-dagen hebben dus dat zou de bezetting al verbeteren, maargoed, ik ga daar niet over. Daarnaast ontstaan er op mijn werk meteen problemen zodra iemand vakantie heeft, dat is altijd al zo geweest. Toch krijgen alle mensen met kinderen gelegenheid om vakantie te nemen tijdens kindervakanties, in overleg. Ik werd eigenlijk kwaad, liet dat niet merken, en voelde me niet aangesproken door haar argumenten. Daarom heb ik rustig gezegd dat ik in ieder geval nog een weekje nodig had om tot mijn zinnen te komen (ik ben nog behoorlijk in de war, in de zin dat ik bijv elke dag moet nagaan wat voor dag het is en van alles vergeet). En dat ik volgende week zou beginnen (dan is leidinggevende op vakantie) maar dat als ik het niet zou trekken, ik eventueel alleen de ochtenden zou werken de eerste week, gewoon afhankelijk van hoe ik functioneer. Als het goed gaat en het inderdaad een afleiding is dan werk ik gewoon fulltime. Daarnaast gaf ik aan, een afspraak met de bedrijfsarts te willen (ook al mag ik hem niet). Gewoon om even te vragen waar ik op moet letten bij mezelf en hoe ik er op het werk mee om moet gaan. Toen zei leidinggevende: ah, joh, dat kan altijd nog. Nou, ik maak gewoon die afspraak.
Ik denk dat ze bang is dat ik misbruik maak van deze omstandigheden, omdat ze weet dat ik ongelukkig ben met mijn huidige werkplek. Daarnaast heb ik al eerder gemerkt dat ze het voornamelijk belangrijk vindt dat ze haar eigen vele vakanties kan opnemen. Ik voelde me in ieder geval niet serieus genomen of gesteund, maar dat had ik ook niet echt verwacht (een klein beetje wel). Ik had liever nog een week voor mezelf gehad, maar begrijp ook dat, hoe walgelijk het ook klinkt, "het leven doorgaat" en ik weer in een ritme moet stappen. En ik vind het dapper van mezelf dat ik volgende week begin en ik laat het verder over aan hoe ik me dan voel. Gelukkig is mijn naaste collega heel erg lief en van mening dat ik moet doen wat goed voelt, dus ook weggaan als ik het even niet meer trek. Dat geeft dus wel een rust, dat begrip.
Bedankt voor al jullie steun en verhalen,
JuffrouwJannie
Sorry dat ik zo laat reageer, maar hoop dat jullie allemaal nog even kijken en dit berichtje van mij zien. Ik heb afgelopen maandag contact opgenomen met mijn leidinggevende en haar verteld hoe het ging. Nu de eerste schrik wegzakt (en nog steeds heb ik momenten dat ik het niet echt geloof!) komt het verdriet en het gemis om de hoek kijken. Ik ben nu pas echt verdrietig en een heleboel dingen hebben even geen betekenis voor mij. Voor de vorm lees ik af en toe een krant of kijk ik een favoriet tv-programma maar het dringt niet echt door of: ik kan eigenlijk nergens echt van genieten. Een gevoel van tevredenheid, genot, hoe klein ook, is er even niet. Dat is gewoon afwachten. Anyway, mijn leidinggevende had mij deze week al terug op het werk willen hebben, vanwege de minimale bezetting en haar eigen vakantie die ze wilde voorbereiden. Ze noemde allemaal dingen die mij op dit moment niets zeggen. Ik heb geen invloed op die minimale bezetting, bovendien zijn er mensen die thuiswerk-dagen hebben dus dat zou de bezetting al verbeteren, maargoed, ik ga daar niet over. Daarnaast ontstaan er op mijn werk meteen problemen zodra iemand vakantie heeft, dat is altijd al zo geweest. Toch krijgen alle mensen met kinderen gelegenheid om vakantie te nemen tijdens kindervakanties, in overleg. Ik werd eigenlijk kwaad, liet dat niet merken, en voelde me niet aangesproken door haar argumenten. Daarom heb ik rustig gezegd dat ik in ieder geval nog een weekje nodig had om tot mijn zinnen te komen (ik ben nog behoorlijk in de war, in de zin dat ik bijv elke dag moet nagaan wat voor dag het is en van alles vergeet). En dat ik volgende week zou beginnen (dan is leidinggevende op vakantie) maar dat als ik het niet zou trekken, ik eventueel alleen de ochtenden zou werken de eerste week, gewoon afhankelijk van hoe ik functioneer. Als het goed gaat en het inderdaad een afleiding is dan werk ik gewoon fulltime. Daarnaast gaf ik aan, een afspraak met de bedrijfsarts te willen (ook al mag ik hem niet). Gewoon om even te vragen waar ik op moet letten bij mezelf en hoe ik er op het werk mee om moet gaan. Toen zei leidinggevende: ah, joh, dat kan altijd nog. Nou, ik maak gewoon die afspraak.
Ik denk dat ze bang is dat ik misbruik maak van deze omstandigheden, omdat ze weet dat ik ongelukkig ben met mijn huidige werkplek. Daarnaast heb ik al eerder gemerkt dat ze het voornamelijk belangrijk vindt dat ze haar eigen vele vakanties kan opnemen. Ik voelde me in ieder geval niet serieus genomen of gesteund, maar dat had ik ook niet echt verwacht (een klein beetje wel). Ik had liever nog een week voor mezelf gehad, maar begrijp ook dat, hoe walgelijk het ook klinkt, "het leven doorgaat" en ik weer in een ritme moet stappen. En ik vind het dapper van mezelf dat ik volgende week begin en ik laat het verder over aan hoe ik me dan voel. Gelukkig is mijn naaste collega heel erg lief en van mening dat ik moet doen wat goed voelt, dus ook weggaan als ik het even niet meer trek. Dat geeft dus wel een rust, dat begrip.
Bedankt voor al jullie steun en verhalen,
JuffrouwJannie
woensdag 7 mei 2008 om 10:28
Hai Jannie,
Ik zou me niks, maar dan ook niks van je werk aantrekken! Ik merk uit je verhaal dat je leidinggevende zichzelf erg belangrijk vindt....want oweeee zeg, ze moet wel vakantie op kunnen nemen hoor! Onderbezetting, werknemers met kinderen etc. etc. daar hoef JIJ geen rekening mee te houden....dat is het probleem van het bedrijf waar jij werkt. (slecht management m.i.)
Eerst maar eens een afspraak met de bedrijfsarts....dán pas weer werken wanneer JIJ daar weer aan toe bent! Die volgorde hoort het te zijn, en niet andersom. Eerst werken en dan maar eens een afspraak maken met je bedrijfsarts, iets wat je leidinggevende wil...kom op zeg!
Wens je sterkte!
Ik zou me niks, maar dan ook niks van je werk aantrekken! Ik merk uit je verhaal dat je leidinggevende zichzelf erg belangrijk vindt....want oweeee zeg, ze moet wel vakantie op kunnen nemen hoor! Onderbezetting, werknemers met kinderen etc. etc. daar hoef JIJ geen rekening mee te houden....dat is het probleem van het bedrijf waar jij werkt. (slecht management m.i.)
Eerst maar eens een afspraak met de bedrijfsarts....dán pas weer werken wanneer JIJ daar weer aan toe bent! Die volgorde hoort het te zijn, en niet andersom. Eerst werken en dan maar eens een afspraak maken met je bedrijfsarts, iets wat je leidinggevende wil...kom op zeg!
Wens je sterkte!
woensdag 7 mei 2008 om 10:57
Oh, crosspost! Juffrouwjannie, bedenk dat wanneer jij je absoluut niet goed voelt je je wel degelijk ziek kan melden. Je kunt lichamelijk misschien wel functioneren, maar als het geestelijk een potje 'bruised' tot en met is, dan lijkt het mij niet verstandig om te werken. Maak inderdaad meteen die afspraak met de bedrijfsarts, zodat je dat gehad hebt. Ik vind het jammer dat niet wordt opgepikt dat je volgende week wel weer zou willen beginnen, je geeft toch aan dat je zo snel mogelijk weer in je werkritme wil komen. Ze kan je beter nog even die tijd geven, beter dan dat je te snel begint en uiteindelijk langer uitvalt. Niemand heeft er baat bij als jij je werk niet of niet goed kunt doen en ik hoop dat je baas dat wel snel in de gaten gaat krijgen...
woensdag 7 mei 2008 om 11:02
Toevallig!
Bij mij net zo.
Ik was wel iets jonger toen ze allemaal overleden waren, maar ik kan me nog goed herinneren dat ik eigenlijk alleen verdriet had om mijn ouders die verdriet hadden.
Niet om opa's en oma's zelf.
Dit kwam ook omdat ik niet echt met ze opgegroeid ben en ze hooguit een 4x per jaar zag.
Van mijn ouders kan ik ook geen groot verdriet herinneren.
Moet bekennen dat ik weleens denk Goh, het is je opa/oma maar, maar dat komt omdat ik er een heel ander gevoel bij heb bij wat een opa/oma voor iemand kan betekenen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 7 mei 2008 om 11:58
Gecondoleerd en heel veel sterkte!
Mijn vader is anderhalf jaar geleden ook heel plotseling overleden (49 jaar, in een half uur van helemaal gezond naar overleden). Ik ben toen een week thuis gebleven om de formaliteiten te regelen en daarna direct aan het werk gegaan. Dat was voor mij niet goed en ik werd na een aantal weken ziek en ben toen weer een week thuis geweest. Ben nu nog steeds in psychotherapie voor o.a. rouwverwerking. Werk wel fulltime, maar ben er nog steeds elke dag mee bezig.
Wat ik ermee wil zeggen is: doe het rustig aan, neem de tijd, laat je niet door anderen zeggen wanneer je weer moet beginnen. Rouw kent geen tijd en alleen jijzelf voelt wanneer het tijd is om je normale leven weer op te pakken. Sterkte!
Mijn vader is anderhalf jaar geleden ook heel plotseling overleden (49 jaar, in een half uur van helemaal gezond naar overleden). Ik ben toen een week thuis gebleven om de formaliteiten te regelen en daarna direct aan het werk gegaan. Dat was voor mij niet goed en ik werd na een aantal weken ziek en ben toen weer een week thuis geweest. Ben nu nog steeds in psychotherapie voor o.a. rouwverwerking. Werk wel fulltime, maar ben er nog steeds elke dag mee bezig.
Wat ik ermee wil zeggen is: doe het rustig aan, neem de tijd, laat je niet door anderen zeggen wanneer je weer moet beginnen. Rouw kent geen tijd en alleen jijzelf voelt wanneer het tijd is om je normale leven weer op te pakken. Sterkte!
woensdag 7 mei 2008 om 18:11
Sorry, maar dat vind ik inderdaad niet zo goed klinken, maar dan vanwege het woordje al. Daar klinkt zelfmedelijden in door. Je zit hier wel in een topic waar met name mensen reageren die een ouder missen en vaak niet veel ouder zijn dan 18.
Voor de volledigheid: ik was met 12 omaloos en heb maar 1 oma echt gekend. 1 was al overleden voor mijn geboorte, de andere 2 toen ik resp. 4 en 5 was. En op mijn 25e overleed mijn vader, 3 mnd. geleden. En toch draait de wereld door, ik dus ook (en de beide betekenissen van het woord doordraaien wisselen elkaar daarin af...)
En ik vind het belachelijk hoe tactloos ze op jouw werk reageren, juffrouwjannie! Daar word je niet echt gemotiveerd van. Ga maar eens zoeken op rouwprotocol en leg er desnoods een op het bureau van je leidinggevenden. Je kunt nog maanden last hebben van o.a. verminderde concentratie en geheugenverlies en dat is heel normaal en hoort bij rouwen! Vaak wordt daarmee geen rekening gehouden.
woensdag 7 mei 2008 om 18:40
Oh , zo herkenbaar. Ik heb dit ook zo meegemaakt na het overlijden van mijn vader. Zo herkenbaar dat je schrijft niets meer te kunnen, weten etc. En ook mijn moeder en vrienden waren bang dat ik zelf dood zou gaan, zo slecht ging het met me. Ik woog bijvoorbeeld nog maar 42kg, ik ben echt dood en doodziek geweest van verdriet. Ik zat destijds nog op school en mijn moeder vond dat ik na de crematie weer naar school moest. Achteraf ben ik haar wel dankbaar daar voor want ik denk dat ik anders de deur niet meer uit was gekomen. Desalniettemin verzuimde ik veel, dat kon ook niet anders gezien hoe ik er aan toe was.
