Psyche
alle pijlers
Van angstgevoelens naar depressie?
vrijdag 14 november 2008 om 22:47
Beste allemaal,
Ik zou graag eens willen praten over mijn toestand. Ik denk namelijk dat ik de enige ben die zich zo voelt zoals ik mij voel.
Begin augustus kreeg ik last van vage lichamelijke klachten: duizelig, gevoel van flauwvallen (nooit gebeurd), hartkloppingen, licht in mijn hoofd, zenuwachtig gevoel etc. Ik had geruime tijd hoge bloeddruk en dacht dat dat de oorzaak was. Of misschien had ik een virus opgelopen in mijn vakantie in de tropen? Uit bloedonderzoek bleek dat ik een virusje had, maar dat kon ook een verkoudheid zijn. De huisarts hield het op een middenoorontsteking (vandaar de duizelingen).
Maar naar een paar weken waren mijn klachten nog steeds niet over. Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn of een winkel binnen te gaan. Reizen in het openbaar vervoer durfde ik niet meer. Ik dacht dat ik out zou gaan, waar ik ook was. Ik herkende mijzelf helemaal niet meer en dacht daarom steeds dat het iets lichamelijks was.
Tijdens een weekje vakantie in september ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik overspannen was. Ik had de afgelopen vier/vijf maanden ook erg veel gedaan: zware cursus gevolgd, huis verkocht, nieuw huis gekocht, verhuisd naar een andere stad, samen gaan wonen en begonnen met een nieuwe baan. Ik ben maar door en door gegaan en heb nooit even stil gestaan. Dat kreeg ik dus dubbel zo hard terug. Ik dacht er na een weekje vakantie weer bovenop te zijn maar het werd alleen maar erger.
Ik was alleenmaar aan het huilen, voelde mij angstig, en het gevoel dat mijn hoofd veel te vol zat. Vanaf dat moment zat ik in de ziektewet (bij een baan waar ik net 6 weken werkte). Ik heb de eerste week alleen maar thuis gezeten, veel geslapen en gehuild. Vanaf de tweede week ben ik wel steeds naar mijn werk gegaan maar heb ik niets gedaan. Het contact met mijn collega's was heel erg fijn. Het aantal uur werken ben ik nu steeds verder aan het opbouwen. Heb nu een aantal weken 2-4 uur gewerkt en dat gaat heel erg goed.
Ondertussen bleef ik malen en denken, ik word er gek van. Sinds een maand ga ik wekelijks naar de psycholoog. Daar word ik ook door de mangel gehaald. Zij stelde vast dat ik angst- en paniekaanvallen heb en krijg ik cognitieve gedragstherapie en RET. Tijdens de sessies komen er nog veel dingen van vroeger naar boven, maar ook van nu.
Ik twijfel op dit moment over alles: vind ik mijn baan nog wel leuk, ben ik gelukkig in mijn nieuwe huis, hou ik nog van mijn vriend, heb ik de juiste keuze gemaakt door alles in mijn oude woonplaats op te geven (werk, familie en huis)? Over alles twijfel ik nu! In mijn nieuwe omgeving voel ik mij nog niet helemaal thuis. Ik heb nog geen vrienden in mijn nieuwe woonplaats en mijn werk is dus ook net nieuw. Ik heb een zeer fijne band met mijn schoonfamilie en de vrienden van mijn vriend, maar het voelt niet zoals mijn eigen vrienden en familie die ik eigenlijk heel erg mis. Ik heb zeer veel last van heimwee. IIk voel mij echt heel erg eenzaam. k weet niet meer wat ik moet doen. Ik herken mijzelf niet meer. Voel mij een bang vogeltje, terwijl ik voorheen altijd zeer positief in het leven stond. Ik voel mij een blanco blaadje die geheel opnieuw moet beginnen en onzeker!
Ik krijg sinds twee weken ontspanningstherapie. Dat helpt een beetje al vind ik het heel erg moeilijk om mijn gedachten stil te zetten. Ik slaap verder wel goed. Gisterenochtend werd ik wakker en zag ik een soort licht, alsof de zon door de wolken scheen. Het woord zelfmoord popte toen op. Ik schrok hier onwijs van en moet hier nu steeds aan denken. Niet dat ik het daadwerkelijk doe, ik denk alleen aan dat woord. Dan word ik ook heel erg naar als ik daaraan denk. Ik vind het heel erg dat ik dit denk en het maakt mij angstig. Alsof ik mij zelf niet meer in de hand heb. Mijn gedachtes heb ik niet meer in de hand....heb ik nu mijzelf ook niet meer in de hand? Herkent iemand dit? Ik denk er aan om antidepressiva te gebruiken. Ik word namelijk gek van die moodswings, gedachten en twijfels die maar door mijn hoofd blijven malen. Maar eigenlijk vind ik dat ik het zonder moet kunnen. Help ik weet het niet meer en denk dat ik gek ga worden!! Ik wil heel graag mijn oude ik weer terug, lol maken en niet meer zo malen, maar ik weet even niet meer hoe.
Herkent iemand zich hierin? Ik zou het fijn vinden om met iemand hierover te praten. Of misschien heeft er iemand goede tips?
Liefs.
Ik zou graag eens willen praten over mijn toestand. Ik denk namelijk dat ik de enige ben die zich zo voelt zoals ik mij voel.
Begin augustus kreeg ik last van vage lichamelijke klachten: duizelig, gevoel van flauwvallen (nooit gebeurd), hartkloppingen, licht in mijn hoofd, zenuwachtig gevoel etc. Ik had geruime tijd hoge bloeddruk en dacht dat dat de oorzaak was. Of misschien had ik een virus opgelopen in mijn vakantie in de tropen? Uit bloedonderzoek bleek dat ik een virusje had, maar dat kon ook een verkoudheid zijn. De huisarts hield het op een middenoorontsteking (vandaar de duizelingen).
Maar naar een paar weken waren mijn klachten nog steeds niet over. Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn of een winkel binnen te gaan. Reizen in het openbaar vervoer durfde ik niet meer. Ik dacht dat ik out zou gaan, waar ik ook was. Ik herkende mijzelf helemaal niet meer en dacht daarom steeds dat het iets lichamelijks was.
Tijdens een weekje vakantie in september ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik overspannen was. Ik had de afgelopen vier/vijf maanden ook erg veel gedaan: zware cursus gevolgd, huis verkocht, nieuw huis gekocht, verhuisd naar een andere stad, samen gaan wonen en begonnen met een nieuwe baan. Ik ben maar door en door gegaan en heb nooit even stil gestaan. Dat kreeg ik dus dubbel zo hard terug. Ik dacht er na een weekje vakantie weer bovenop te zijn maar het werd alleen maar erger.
Ik was alleenmaar aan het huilen, voelde mij angstig, en het gevoel dat mijn hoofd veel te vol zat. Vanaf dat moment zat ik in de ziektewet (bij een baan waar ik net 6 weken werkte). Ik heb de eerste week alleen maar thuis gezeten, veel geslapen en gehuild. Vanaf de tweede week ben ik wel steeds naar mijn werk gegaan maar heb ik niets gedaan. Het contact met mijn collega's was heel erg fijn. Het aantal uur werken ben ik nu steeds verder aan het opbouwen. Heb nu een aantal weken 2-4 uur gewerkt en dat gaat heel erg goed.
Ondertussen bleef ik malen en denken, ik word er gek van. Sinds een maand ga ik wekelijks naar de psycholoog. Daar word ik ook door de mangel gehaald. Zij stelde vast dat ik angst- en paniekaanvallen heb en krijg ik cognitieve gedragstherapie en RET. Tijdens de sessies komen er nog veel dingen van vroeger naar boven, maar ook van nu.
Ik twijfel op dit moment over alles: vind ik mijn baan nog wel leuk, ben ik gelukkig in mijn nieuwe huis, hou ik nog van mijn vriend, heb ik de juiste keuze gemaakt door alles in mijn oude woonplaats op te geven (werk, familie en huis)? Over alles twijfel ik nu! In mijn nieuwe omgeving voel ik mij nog niet helemaal thuis. Ik heb nog geen vrienden in mijn nieuwe woonplaats en mijn werk is dus ook net nieuw. Ik heb een zeer fijne band met mijn schoonfamilie en de vrienden van mijn vriend, maar het voelt niet zoals mijn eigen vrienden en familie die ik eigenlijk heel erg mis. Ik heb zeer veel last van heimwee. IIk voel mij echt heel erg eenzaam. k weet niet meer wat ik moet doen. Ik herken mijzelf niet meer. Voel mij een bang vogeltje, terwijl ik voorheen altijd zeer positief in het leven stond. Ik voel mij een blanco blaadje die geheel opnieuw moet beginnen en onzeker!
Ik krijg sinds twee weken ontspanningstherapie. Dat helpt een beetje al vind ik het heel erg moeilijk om mijn gedachten stil te zetten. Ik slaap verder wel goed. Gisterenochtend werd ik wakker en zag ik een soort licht, alsof de zon door de wolken scheen. Het woord zelfmoord popte toen op. Ik schrok hier onwijs van en moet hier nu steeds aan denken. Niet dat ik het daadwerkelijk doe, ik denk alleen aan dat woord. Dan word ik ook heel erg naar als ik daaraan denk. Ik vind het heel erg dat ik dit denk en het maakt mij angstig. Alsof ik mij zelf niet meer in de hand heb. Mijn gedachtes heb ik niet meer in de hand....heb ik nu mijzelf ook niet meer in de hand? Herkent iemand dit? Ik denk er aan om antidepressiva te gebruiken. Ik word namelijk gek van die moodswings, gedachten en twijfels die maar door mijn hoofd blijven malen. Maar eigenlijk vind ik dat ik het zonder moet kunnen. Help ik weet het niet meer en denk dat ik gek ga worden!! Ik wil heel graag mijn oude ik weer terug, lol maken en niet meer zo malen, maar ik weet even niet meer hoe.
Herkent iemand zich hierin? Ik zou het fijn vinden om met iemand hierover te praten. Of misschien heeft er iemand goede tips?
Liefs.
dinsdag 18 november 2008 om 10:06
Lig nu met een griepje op bed terwijl er ontslagen op mijn werk bekend worden gemaakt. Vervelend, maar ik voel me echt niet lekker.
Ik heb me er erg druk om gemaakt, maar ja, als het besluit genomen is dat ik ook op de nominatie sta, dan kan ik er a. niet veel aan doen en b. er maar beter voor zorgen dat ik dan fit eraan sta dan half kwakkelend. Ik heb er geen invloed op.
Toch knaagt de onzekerheid wel een beetje.
VErder is het wel fijn om een beetje rust te hebben. Ik merk dat het voor mij goed werkt om veel te slapen. Dan kan ik de dingen beter plaatsen in mijn hoofd en ervaar ik minder chaos. Bij jullie ook?
Ik heb me er erg druk om gemaakt, maar ja, als het besluit genomen is dat ik ook op de nominatie sta, dan kan ik er a. niet veel aan doen en b. er maar beter voor zorgen dat ik dan fit eraan sta dan half kwakkelend. Ik heb er geen invloed op.
Toch knaagt de onzekerheid wel een beetje.
VErder is het wel fijn om een beetje rust te hebben. Ik merk dat het voor mij goed werkt om veel te slapen. Dan kan ik de dingen beter plaatsen in mijn hoofd en ervaar ik minder chaos. Bij jullie ook?
dinsdag 18 november 2008 om 14:28
Hallo.
Ik hoop dat ik ook nog mee kan/mag schrijven.
Ik ben 26 en heb sinds een aantal weken last van angstklachten/paniekaanvallen.
Ik wordt er helemaal gek van.
Ik ben altijd gevoelig geweest voor depressieve gedachten maar ben toch een positief mens. WIst altijd ook het mooie uit het leven te halen. Na mijn bevalling kreeg ik een postpartum depressie. Kwam ook door uitputting. Ik had veel te veel hooi op mijn vork genomen en mijn relatie liep vreselijk slecht.
Nu is de relatie beeindigd en zijn we in de omgangsstrijd beland. Dit veroorzaakt dermate veel stress en spanning dat ik uiteindelijk ging hyperventileren. Vond het doodeng. Net of ik een hartaanval kreeg/stikte.
Sindsdien gaat het op en af. Mijn huisarts raad EMDR aan, heeft iemand daar hier ervaring mee?
ps. Sinds mijn ppd slik ik al AD en die werkten voorheen prima. Nu is de dosis wat opgehoogd, waar ik stevig van baal. Net of ik steeds minder aankan.
Bollo,
veel slapen helpt bij mij ook goed. Ik ben vaak ZO moe. Dan heb ik zin om samen met mijn zoontje om zeven uur naar bed te gaan. Ik onderdruk die neiging meestal omdat ik het niet 'normaal' vind. Helpt het als je wel toegeeft?
(Ook omdat ik me als ik wakker wordt vaak zo zenuwachtig voel, wil ik niet al teveel slapen). Wat rot van je werk trouwens!
Ik hoop dat ik ook nog mee kan/mag schrijven.
Ik ben 26 en heb sinds een aantal weken last van angstklachten/paniekaanvallen.
Ik wordt er helemaal gek van.
Ik ben altijd gevoelig geweest voor depressieve gedachten maar ben toch een positief mens. WIst altijd ook het mooie uit het leven te halen. Na mijn bevalling kreeg ik een postpartum depressie. Kwam ook door uitputting. Ik had veel te veel hooi op mijn vork genomen en mijn relatie liep vreselijk slecht.
Nu is de relatie beeindigd en zijn we in de omgangsstrijd beland. Dit veroorzaakt dermate veel stress en spanning dat ik uiteindelijk ging hyperventileren. Vond het doodeng. Net of ik een hartaanval kreeg/stikte.
Sindsdien gaat het op en af. Mijn huisarts raad EMDR aan, heeft iemand daar hier ervaring mee?
ps. Sinds mijn ppd slik ik al AD en die werkten voorheen prima. Nu is de dosis wat opgehoogd, waar ik stevig van baal. Net of ik steeds minder aankan.
Bollo,
veel slapen helpt bij mij ook goed. Ik ben vaak ZO moe. Dan heb ik zin om samen met mijn zoontje om zeven uur naar bed te gaan. Ik onderdruk die neiging meestal omdat ik het niet 'normaal' vind. Helpt het als je wel toegeeft?
(Ook omdat ik me als ik wakker wordt vaak zo zenuwachtig voel, wil ik niet al teveel slapen). Wat rot van je werk trouwens!
dinsdag 18 november 2008 om 16:09
Helemaal herkenbaar! Hele nare dwanggedachten, angsten, paniekgevoelens en een continue knoop in maag/zenuwachtig gevoel. Ben tijdens de piek, nu ongeveer 1,5 maand geleden naar de dokter gestapt en met yoga begonnen. Ben toen bij een haptonoom terecht gekomen, welke mij leert spanningen niet in mijn lichaam op te slaan. Voor mijn gevoel ben ik al een heel eind op weg! Probeer me over mijn irreële angsten heen te zetten (gaat de ene dag beter dan de andere) en de dwanggedachten om te buigen (gaat ook niet altijd natuurlijk)
Word nog steeds wel eens wakker met als eerste gedachte: hoe voel ik me? Vind dit erg irritant, maar het is gelukkig niet iedere dag. Voel wel dat het allemaal beter gaat. Heb overigens geen depressieve gedachten.
Ben altijd al een piekeraar geweest en had als kind ook perioden met dwanggedachten, maar niet van die enge!
Dat mindfullness lijkt me ook wel iets. Iemand ervaring?
Word nog steeds wel eens wakker met als eerste gedachte: hoe voel ik me? Vind dit erg irritant, maar het is gelukkig niet iedere dag. Voel wel dat het allemaal beter gaat. Heb overigens geen depressieve gedachten.
Ben altijd al een piekeraar geweest en had als kind ook perioden met dwanggedachten, maar niet van die enge!
Dat mindfullness lijkt me ook wel iets. Iemand ervaring?
Dat dan weer wel..
dinsdag 18 november 2008 om 17:29
@ Sunshine :Nee, ik heb geen ervaring met mindfulness. Hoe gaat het in z'n werk bij een haptonoom?
@ Augustus: wat is EMDR?
Ik zit er nu even doorheen. Nog niets van het werk gehoord en ik heb opnieuw last van maagzuur. Dat had ik vorige week ook en dat leek weg, maar nu is het weer terug. Terwijl ik niets raars heb gegeten (heb beetje griep, dus ik eet nu uberhaupt even niet zo veel), Maak me nu dus weer zorgen om mijn maag, slokdarm en nog steeds hart.
Volgens mij hebben jullie minder last van angst voor lichamelijke gebreken, klopt dat? Hebben jullie tips voor mij hoe ik ermee om kan gaan?
@ Augustus: wat is EMDR?
Ik zit er nu even doorheen. Nog niets van het werk gehoord en ik heb opnieuw last van maagzuur. Dat had ik vorige week ook en dat leek weg, maar nu is het weer terug. Terwijl ik niets raars heb gegeten (heb beetje griep, dus ik eet nu uberhaupt even niet zo veel), Maak me nu dus weer zorgen om mijn maag, slokdarm en nog steeds hart.
Volgens mij hebben jullie minder last van angst voor lichamelijke gebreken, klopt dat? Hebben jullie tips voor mij hoe ik ermee om kan gaan?
dinsdag 18 november 2008 om 20:08
Bolo,
Waar je precies bang voor bent (om gek te worden, dood te gaan of iets lichamelijks te hebben) maakt volgens mij niet veel uit met hoe je met je angst moet omgaan.
Gewoonweg tegen jezelf zeggen dat je niets mankeert, help niet, dat merk je zelf waarschijnlijk ook.
Ik denk wel dat het helpt om jezelf te realiseren dat je angst komt doordat je 'overspannen'bent. Als je meer tot rust komt en meer ontspant zullen die angsten ook afnemen.
Bekende methodes om je weer beter te voelen zijn:
Sporten (elke dag minstens een half uur als je nog zo angstig bent), gezond eten, Alcohol ernstig beperken, Veel naar buiten en de natuur in.
En lief zijn voor jezelf. Bedenk je zelf wat je nu het liefst zou doen, waar zou je je nu het lekkerst bij voelen? Voor mij is dat op zo'n moment vaak in mijn bedje of met een dekentje op de bank lekker liggen. Dus sta ik mezelf dat toe, krul me lekker op en spreek mezelf sussend toe.
Waar je precies bang voor bent (om gek te worden, dood te gaan of iets lichamelijks te hebben) maakt volgens mij niet veel uit met hoe je met je angst moet omgaan.
Gewoonweg tegen jezelf zeggen dat je niets mankeert, help niet, dat merk je zelf waarschijnlijk ook.
Ik denk wel dat het helpt om jezelf te realiseren dat je angst komt doordat je 'overspannen'bent. Als je meer tot rust komt en meer ontspant zullen die angsten ook afnemen.
Bekende methodes om je weer beter te voelen zijn:
Sporten (elke dag minstens een half uur als je nog zo angstig bent), gezond eten, Alcohol ernstig beperken, Veel naar buiten en de natuur in.
En lief zijn voor jezelf. Bedenk je zelf wat je nu het liefst zou doen, waar zou je je nu het lekkerst bij voelen? Voor mij is dat op zo'n moment vaak in mijn bedje of met een dekentje op de bank lekker liggen. Dus sta ik mezelf dat toe, krul me lekker op en spreek mezelf sussend toe.
dinsdag 18 november 2008 om 20:10
Oja, Bolo nog een toevoeging:
Als je veel spanning hebt en angsten reageert je lijf daarop. je krijgt allerlei pijntjes en lichamelijke symptonen zoals bijvoorbeeld brandend maagzuur (maar ik kreeg zelfs wel steken in mijn borst).
Probeer jezelf dan goed voor ogen te houden dat dat door de spanning komt en dat je niets ernstigs hebt.
Als je veel spanning hebt en angsten reageert je lijf daarop. je krijgt allerlei pijntjes en lichamelijke symptonen zoals bijvoorbeeld brandend maagzuur (maar ik kreeg zelfs wel steken in mijn borst).
Probeer jezelf dan goed voor ogen te houden dat dat door de spanning komt en dat je niets ernstigs hebt.
dinsdag 18 november 2008 om 20:17
Ha Hiltje,
Dank voor je reactie!
Ik zou nu het liefste bij een cabaretvoorstelling zitten. Heerlijk avondje uit in het theater. Of vind je dat gek?
Of ik zou weer meer een sociaal leven naast mijn werk willen. Dat ligt bijna helemaal stil. Geen vriendinnen om kopjes thee mee te drinken of gewoon heerlijk naar de bios te gaan. Niets van dat.
Mijn leven draait om mijn werk en daar word ik niet blij van - zeker nu ik een baan heb die a. onzeker is en b. niet leuk.
In de weekends voel ik me anders. Blij, opgelucht en heb ik zin om lekkere avonden te hebben. Dan voel ik ook minder angsten en ben ik minder bezorgd. Maar vanaf zondag begint het gevoel weer. Dan voel ik me ook een heel klein meisje in een hele grote en enge wereld waar van alles mis kan gaan. Dan denk ik in rampscenario's van ziekte van mezelf of uit mijn omgeving of ongelukken.
Ik probeer met mijn oefeningen uit mijn therapie de zaken te relativeren, maar het is verdraaid lastig.
Eigenlijk kan ik er heel slecht tegen dat ik niet overal invloed op kan hebben en niet alles onder controle heb. Daar word ik angstig van. Dat komt vanuit mijn jeugd, maar is een dusdanig sterk gevoel dat ik er nog niet heel goed mee om kan gaan.
Toch lukt het dus in de weekends beter. Ik kan doordeweeks ook niet echt mijn ei kwijt in mijn werk (ben een echt hoofdmens en mis intellectuele uitdaging) en daardoor kan ik nog meer malen.
Maar goed, ik ga eens even kijken op de website van de theaters in de omgeving of er nog leuke voorstellingen zijn!
Dank voor je reactie!
Ik zou nu het liefste bij een cabaretvoorstelling zitten. Heerlijk avondje uit in het theater. Of vind je dat gek?
Of ik zou weer meer een sociaal leven naast mijn werk willen. Dat ligt bijna helemaal stil. Geen vriendinnen om kopjes thee mee te drinken of gewoon heerlijk naar de bios te gaan. Niets van dat.
Mijn leven draait om mijn werk en daar word ik niet blij van - zeker nu ik een baan heb die a. onzeker is en b. niet leuk.
In de weekends voel ik me anders. Blij, opgelucht en heb ik zin om lekkere avonden te hebben. Dan voel ik ook minder angsten en ben ik minder bezorgd. Maar vanaf zondag begint het gevoel weer. Dan voel ik me ook een heel klein meisje in een hele grote en enge wereld waar van alles mis kan gaan. Dan denk ik in rampscenario's van ziekte van mezelf of uit mijn omgeving of ongelukken.
Ik probeer met mijn oefeningen uit mijn therapie de zaken te relativeren, maar het is verdraaid lastig.
Eigenlijk kan ik er heel slecht tegen dat ik niet overal invloed op kan hebben en niet alles onder controle heb. Daar word ik angstig van. Dat komt vanuit mijn jeugd, maar is een dusdanig sterk gevoel dat ik er nog niet heel goed mee om kan gaan.
Toch lukt het dus in de weekends beter. Ik kan doordeweeks ook niet echt mijn ei kwijt in mijn werk (ben een echt hoofdmens en mis intellectuele uitdaging) en daardoor kan ik nog meer malen.
Maar goed, ik ga eens even kijken op de website van de theaters in de omgeving of er nog leuke voorstellingen zijn!
dinsdag 18 november 2008 om 22:49
@Bollo, het valt me op dat je in de weekenden minder last hebt. Het lijkt veel meer werk gerelateerd bij jou? Klopt dat? Ik zou er niet aan moeten denken dat ik mijn werk niet leuk zou vinden. Heb je trouwens niet iemand van je werk waarmee je contact hebt (per email of zo), die je kunt vragen naar hoe het gegaan is met betrekking tot de ontslagen?
Goed plan trouwens om eens lekker naar theater te gaan!
@Hi Augustus, natuurlijk mag iedereen meeschrijven over zijn eigen ervaringen. Jouw enorme stress is zo te lezen wel verklaarbaar na wat je allemaal doorgemaakt hebt!
Ik heb trouwens geen ervaringen met EMDR.
Dat je het tijdelijk verzwaren van de dosis medicatie als een zwaktebod ziet hoort er allemaal bij. Ik denk dat we dat allemaal wel hebben; maar af en toe moet je weer een stapje terug doen om er twee vooruit te komen.
Goed plan trouwens om eens lekker naar theater te gaan!
@Hi Augustus, natuurlijk mag iedereen meeschrijven over zijn eigen ervaringen. Jouw enorme stress is zo te lezen wel verklaarbaar na wat je allemaal doorgemaakt hebt!
Ik heb trouwens geen ervaringen met EMDR.
Dat je het tijdelijk verzwaren van de dosis medicatie als een zwaktebod ziet hoort er allemaal bij. Ik denk dat we dat allemaal wel hebben; maar af en toe moet je weer een stapje terug doen om er twee vooruit te komen.
woensdag 19 november 2008 om 11:34
@prulletje: wat is mindfulness?
Ik ga vandaag mijn leidinggevende bellen om te vragen naar de stand van zaken. Moet haar sowieso even bellen om te vertellen hoe het met mij is, dus dat is niet zo raar.
Op dit moment zijn mijn 'problemen' inderdaad ook zwaar aan het werk gerelateerd, maar ik heb er 'normaal' ook last van. Het werk is alleen de zogenaamde spreekwoordelijke druppel.
Ik ga vandaag mijn leidinggevende bellen om te vragen naar de stand van zaken. Moet haar sowieso even bellen om te vertellen hoe het met mij is, dus dat is niet zo raar.
Op dit moment zijn mijn 'problemen' inderdaad ook zwaar aan het werk gerelateerd, maar ik heb er 'normaal' ook last van. Het werk is alleen de zogenaamde spreekwoordelijke druppel.
donderdag 20 november 2008 om 10:09
@Bollo: ik had ook eerst zeer veel lichamelijke klachten, maar dit hoort ook bij angst en paniek. Ik had vooral last van kort en snel ademen, gevoel alsof al je bloed uit je ledenmaten trekt, licht in het hoofd, ook wel veel last van hoofdpijn. Een keer fietste ik en ik dacht echt dat ik dood ging en naar het ziekenhuis moest. Wat er eigenlijk met je lichaam gebeurt bij paniekaanvallen dat je je extra bewust bent van lichamelijke klachten. Je lichaam vertoont eigenlijk een vecht/vluchtgedrag. Als je bijvoorbeeld naar wordt in je hoofd denk je: zie je ik word niet goed, wat weer een angst en paniekaanval teweeg brengt.
Aangezien ik eerst niet wist dat ik angst en paniek had heb ik twee bloedonderzoeken laten doen. De laatste bleek geen rare dingen te vertonen, dus vertrouw ik er nu ook op dat er niets lichamelijks is.
Mijn psych heeft mij trouwens ook laten zien dat ik die paniekaanvallen zelf in de hand heb. Ik moest bij haar tien keer heel diep en snel achterelkaar door mijn mond inademen. Daarna moest ik naar een kale muur kijken. En ja hoor....ik kreeg precies dezelfde klachten als ik bij zo'n aanval had. Hiermee zag ik wel in dat ik het allemaal zelf doe eigenlijk.
Ik heb de afgelopen week veel nagedacht over AD, ik ga zo naar mijn psycholoog om het er over te hebben. Ik ben er wel huiverig voor, maar zoals jullie zeggen moet ik dat eigenlijk niet zijn. Ik wil dat dat gepieker ophoud en dat ik gewoon alles voor mijzelf op een rijtje kan zetten. Hebben jullie heel veel last gehad van de bijwerkingen (en wat zijn ze?)? En was het niet extra moeilijk om er na een half jaar ofzo mee te stoppen? Daar ben ik bang voor, dat ik als ik moet stoppen niet meer zonder kan.
@Bollo: weet je al wat van je werk?
Aangezien ik eerst niet wist dat ik angst en paniek had heb ik twee bloedonderzoeken laten doen. De laatste bleek geen rare dingen te vertonen, dus vertrouw ik er nu ook op dat er niets lichamelijks is.
Mijn psych heeft mij trouwens ook laten zien dat ik die paniekaanvallen zelf in de hand heb. Ik moest bij haar tien keer heel diep en snel achterelkaar door mijn mond inademen. Daarna moest ik naar een kale muur kijken. En ja hoor....ik kreeg precies dezelfde klachten als ik bij zo'n aanval had. Hiermee zag ik wel in dat ik het allemaal zelf doe eigenlijk.
Ik heb de afgelopen week veel nagedacht over AD, ik ga zo naar mijn psycholoog om het er over te hebben. Ik ben er wel huiverig voor, maar zoals jullie zeggen moet ik dat eigenlijk niet zijn. Ik wil dat dat gepieker ophoud en dat ik gewoon alles voor mijzelf op een rijtje kan zetten. Hebben jullie heel veel last gehad van de bijwerkingen (en wat zijn ze?)? En was het niet extra moeilijk om er na een half jaar ofzo mee te stoppen? Daar ben ik bang voor, dat ik als ik moet stoppen niet meer zonder kan.
@Bollo: weet je al wat van je werk?
donderdag 20 november 2008 om 11:25
Ha allen,
@Pocukiepoes: Ik heb mijn leidinggevende gesproken en er zijn nog geen heel dramatische besluiten genomen. Het is wel duidelijk dat er gevolgen zijn voor mijn afdelingen die ik leid, maar het is nog niet helemaal helder. Ik verwacht dus niet dat er op korte termijn heel schokkende besluiten komen, maar er hangt wel iets in de lucht. Ik spreek haar vanmiddag verder.
Psychologen zijn meestal niet zo'n fan van AD. Ik ben heel benieuwd wat jouw psych zegt. Mijn psych van toen vond het mwah mwah en mijn huidige psych (maar zij is psycho-analyticus) is er helemaal niet van tenzij het écht noodzakelijk is.
Ik heb zelf Efexor gebruikt. En ja, de eerste week was heel naar. Daar zal ik eerlijk in zijn. Ik kreeg een tijdelijke toename van angsten, maar heb hier goed met de HA en psych over kunnen praten. Ik heb meerdere malen gedacht om te stoppen, maar ik ben zooooooo blij dat ik wel ben doorgegaan. Het heeft me echt de rust en plezier teruggegeven. Ik deed toen dingen die ik nu niet doe. Geen rare dingen hoor! Maar toen vond ik het geen enkel probleem om met de auto heel Nederland door te crossen en nu ben ik al angstig om van A naar B te gaan op een afstand van 10 km. Groot verschil.
Het afbouwen is heel goed gegaan. Ik heb het 2 jaar gebruikt en heel geleidelijk afgebouwd. Een keer ging het iets te snel en toen heb ik mijn dosis weer opgehoogd, maar daarna ging het prima. Als je het rustig doet, gaat dat gewoon goed. Je moet alleen niet te snel willen. En het echt pas doen als je je beter voelt. Niet omdat je vindt dat je moet stoppen, maar omdat je voelt dat je kunt stoppen. Heel belangrijk.
Nou, ik ben benieuwd wat jouw psych vindt...!
@Pocukiepoes: Ik heb mijn leidinggevende gesproken en er zijn nog geen heel dramatische besluiten genomen. Het is wel duidelijk dat er gevolgen zijn voor mijn afdelingen die ik leid, maar het is nog niet helemaal helder. Ik verwacht dus niet dat er op korte termijn heel schokkende besluiten komen, maar er hangt wel iets in de lucht. Ik spreek haar vanmiddag verder.
Psychologen zijn meestal niet zo'n fan van AD. Ik ben heel benieuwd wat jouw psych zegt. Mijn psych van toen vond het mwah mwah en mijn huidige psych (maar zij is psycho-analyticus) is er helemaal niet van tenzij het écht noodzakelijk is.
Ik heb zelf Efexor gebruikt. En ja, de eerste week was heel naar. Daar zal ik eerlijk in zijn. Ik kreeg een tijdelijke toename van angsten, maar heb hier goed met de HA en psych over kunnen praten. Ik heb meerdere malen gedacht om te stoppen, maar ik ben zooooooo blij dat ik wel ben doorgegaan. Het heeft me echt de rust en plezier teruggegeven. Ik deed toen dingen die ik nu niet doe. Geen rare dingen hoor! Maar toen vond ik het geen enkel probleem om met de auto heel Nederland door te crossen en nu ben ik al angstig om van A naar B te gaan op een afstand van 10 km. Groot verschil.
Het afbouwen is heel goed gegaan. Ik heb het 2 jaar gebruikt en heel geleidelijk afgebouwd. Een keer ging het iets te snel en toen heb ik mijn dosis weer opgehoogd, maar daarna ging het prima. Als je het rustig doet, gaat dat gewoon goed. Je moet alleen niet te snel willen. En het echt pas doen als je je beter voelt. Niet omdat je vindt dat je moet stoppen, maar omdat je voelt dat je kunt stoppen. Heel belangrijk.
Nou, ik ben benieuwd wat jouw psych vindt...!
donderdag 20 november 2008 om 16:00
donderdag 20 november 2008 om 16:29
Kijk eens op ReventaCare.nl.
Ken het hele verhaal en ben er sinds een klein jaartje echt helemaal vanaf door hun methode.
Trouwens, ik vond buitenom het woord paniekaanvallen, hyperventilatie ook heel verhelderend. Klinkt ook veel minder akelig om aan je omgeving uit te leggen...
Weet dus hoe je je voelt en weet dat je er niet 'zomaar' vanaf komt.. Sterkte!!
Ken het hele verhaal en ben er sinds een klein jaartje echt helemaal vanaf door hun methode.
Trouwens, ik vond buitenom het woord paniekaanvallen, hyperventilatie ook heel verhelderend. Klinkt ook veel minder akelig om aan je omgeving uit te leggen...
Weet dus hoe je je voelt en weet dat je er niet 'zomaar' vanaf komt.. Sterkte!!
vrijdag 21 november 2008 om 19:15
Hallo,
Ik ben blij dat ik op dit forum terecht ben gekomen want ook ik heb last van deze klachten. Mijn ellende is begonnen in februari toen ik mijn eerste aanval van hyperventilatie kreeg, ik dacht dat ik dood ging. Als een gek naar de dokter gereden waar bleek dat er niets aan de hand was. De maanden erna af en toe steken op de borst en duizeligheid maar verder ging het prima, ik was wel gelukkig.
In de zomer ging ik op vakantie en in het vliegtuig kreeg ik weer een hele erge aanval, ik wist zeker dat er iets mis was met mijn lichaam. Op de een of andere manier toch de week doorgekomen zonder nog een aanval. Daarna een week doorgebracht bij mijn ouders op de camping. Ik voelde me niet gelukkig maar wist niet waarom. Toen ik op het strand lag, iets wat ik altijd heerlijk vond, ging er bij mij een knop om. Kreeg een heel raar gevoel in mijn hoofd en dacht dat ik gek werd, sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan.
Ik ging veel lezen om maar niet met mijn klachten bezig te zijn. Ik las een boek over misdaden in NL waar een verhaal over een familiedrama in stond. Ineens werd ik bang dat ook ik dit soort gekke dingen kon gaan doen. Ik was bang dat ik mijn ouders iets aan zou gaan doen, wat een verschrikkelijk gevoel gaf, maar natuurlijk doe je zoiets niet.
Weer in mijn eigen huis, stortte ik compleet in. Ik heb mijn moeder gebeld en gezegd dat ik maar beter opgenomen kon worden omdat ik bang werd van mezelf. Na een rustgevend tabletje ging het weer, maar heb direct contact opgenomen met de huisarts. Antidepressiva en haptonomie was zijn advies. Medicijnen wou ik niet omdat ik bang was voor bijwerkingen. Haptonomie gaan volgen zonder resultaat, de vreselijke gedachten werden alleen maar erger.
Via een vriendin ben ik in contact genomen met Maatkracht, een organisatie gespecialiseerd in angstaanvallen enz.
Bij het eerste gesprek was ik bang dat ze zouden zeggen dat ik direct opgenomen moest worden in een kliniek, maar nee. De vrouw wist precies hoe ik me voelde en noemde alles op waar ik last van heb. Tintelingen in mijn hoofd, onrustig gevoel, bang zijn controle te verliezen, terugkerende vreselijke gedachten en ik kan nog wel even doorgaan...
Op advies van haar ben ik toch begonnen met medicijnen, Fevarin. Ik ben nu een week verder en het gaat iets beter, Met ademhalingstherapie moet dit goed te verhelpen zijn.
Ik was een meisje dat goed in het leven stond, genoot van dingen en plannen maakte voor de toekomst. Ik ben nu een meisje dat bang is van zichzelf, soms twijfelt aan de zin van het leven en niet meer geniet van dingen. Mijn verhaal is al lang dus ik vermeld maar niet wat ik de laatste jaren allemaal mee heb gemaakt waardoor ik hier in terecht ben gekomen.
Ik hoop dat ik ook snel weer kan genieten van het leven en niet meer bang hoef te zijn voor mijn gedachten. Ik raad mensen aan die ook deze klachten hebben te kijken op de site www.maatkracht.com
Ik wens iedereen sterkte die ook in een moeilijke periode zit
Liefs
Ik ben blij dat ik op dit forum terecht ben gekomen want ook ik heb last van deze klachten. Mijn ellende is begonnen in februari toen ik mijn eerste aanval van hyperventilatie kreeg, ik dacht dat ik dood ging. Als een gek naar de dokter gereden waar bleek dat er niets aan de hand was. De maanden erna af en toe steken op de borst en duizeligheid maar verder ging het prima, ik was wel gelukkig.
In de zomer ging ik op vakantie en in het vliegtuig kreeg ik weer een hele erge aanval, ik wist zeker dat er iets mis was met mijn lichaam. Op de een of andere manier toch de week doorgekomen zonder nog een aanval. Daarna een week doorgebracht bij mijn ouders op de camping. Ik voelde me niet gelukkig maar wist niet waarom. Toen ik op het strand lag, iets wat ik altijd heerlijk vond, ging er bij mij een knop om. Kreeg een heel raar gevoel in mijn hoofd en dacht dat ik gek werd, sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan.
Ik ging veel lezen om maar niet met mijn klachten bezig te zijn. Ik las een boek over misdaden in NL waar een verhaal over een familiedrama in stond. Ineens werd ik bang dat ook ik dit soort gekke dingen kon gaan doen. Ik was bang dat ik mijn ouders iets aan zou gaan doen, wat een verschrikkelijk gevoel gaf, maar natuurlijk doe je zoiets niet.
Weer in mijn eigen huis, stortte ik compleet in. Ik heb mijn moeder gebeld en gezegd dat ik maar beter opgenomen kon worden omdat ik bang werd van mezelf. Na een rustgevend tabletje ging het weer, maar heb direct contact opgenomen met de huisarts. Antidepressiva en haptonomie was zijn advies. Medicijnen wou ik niet omdat ik bang was voor bijwerkingen. Haptonomie gaan volgen zonder resultaat, de vreselijke gedachten werden alleen maar erger.
Via een vriendin ben ik in contact genomen met Maatkracht, een organisatie gespecialiseerd in angstaanvallen enz.
Bij het eerste gesprek was ik bang dat ze zouden zeggen dat ik direct opgenomen moest worden in een kliniek, maar nee. De vrouw wist precies hoe ik me voelde en noemde alles op waar ik last van heb. Tintelingen in mijn hoofd, onrustig gevoel, bang zijn controle te verliezen, terugkerende vreselijke gedachten en ik kan nog wel even doorgaan...
Op advies van haar ben ik toch begonnen met medicijnen, Fevarin. Ik ben nu een week verder en het gaat iets beter, Met ademhalingstherapie moet dit goed te verhelpen zijn.
Ik was een meisje dat goed in het leven stond, genoot van dingen en plannen maakte voor de toekomst. Ik ben nu een meisje dat bang is van zichzelf, soms twijfelt aan de zin van het leven en niet meer geniet van dingen. Mijn verhaal is al lang dus ik vermeld maar niet wat ik de laatste jaren allemaal mee heb gemaakt waardoor ik hier in terecht ben gekomen.
Ik hoop dat ik ook snel weer kan genieten van het leven en niet meer bang hoef te zijn voor mijn gedachten. Ik raad mensen aan die ook deze klachten hebben te kijken op de site www.maatkracht.com
Ik wens iedereen sterkte die ook in een moeilijke periode zit
Liefs
vrijdag 21 november 2008 om 20:12
Ik heb juist in het weekend veel meer last van mijn woede-aanvallen dan doordeweeks op het werk. Dan houd ik me rustig, dan kan ik het niet maken om uit mijn slof te schieten, maar in het weekend komt al die opgekropte woede en agressie eruit en dan is het hommeles.
Ik ben trouwens wel opgenomen geweest met mijn angstklachten, bij mij werd het zo erg dat ik niet meer thuis kon zijn, ik was doods- en doodsban in mijn eigen huis, juist omdat er daar zoveel dingen waren gebeurd en ik het gevoel had dat mensen mij dood wilden hebben, zo bang was ik. Ik zag overal iemand die mij achterna zat en ik heb dat niet meer zo sterk nu, nu ben ik van angstig en zielig heel erg boos en heel erg weerbaar geworden, zo van: niemand doet me meer wat, ik wil nooit en te nimmer zo veel pijn worden gedaan als toen. Toen had ik het niet in de gaten, nu wel. En dan ga ik maar door, ik scheld alles en iedereen uit, foeter op iedereen in het verkeer en dat is niet altijd leuk. Mijn angst is omgeslagen in boosheid en soms ben ik zo boos dat ik mezelf wel wat wil aan doen, dan baal ik zo van mezelf en ik loop al 5 jaar rond zo, lekker he.
Ik ben trouwens wel opgenomen geweest met mijn angstklachten, bij mij werd het zo erg dat ik niet meer thuis kon zijn, ik was doods- en doodsban in mijn eigen huis, juist omdat er daar zoveel dingen waren gebeurd en ik het gevoel had dat mensen mij dood wilden hebben, zo bang was ik. Ik zag overal iemand die mij achterna zat en ik heb dat niet meer zo sterk nu, nu ben ik van angstig en zielig heel erg boos en heel erg weerbaar geworden, zo van: niemand doet me meer wat, ik wil nooit en te nimmer zo veel pijn worden gedaan als toen. Toen had ik het niet in de gaten, nu wel. En dan ga ik maar door, ik scheld alles en iedereen uit, foeter op iedereen in het verkeer en dat is niet altijd leuk. Mijn angst is omgeslagen in boosheid en soms ben ik zo boos dat ik mezelf wel wat wil aan doen, dan baal ik zo van mezelf en ik loop al 5 jaar rond zo, lekker he.
zaterdag 22 november 2008 om 12:25
Hoi Twentefan, zoals je ziet ben je niet de enige met dit soort klachten. Het is best lekker om het af en toe eens van je af te schrijven vind ik.Soms wilde ik dat ik wat meer de boosheid had die Josefientje in zich heeft. Ik voel mij juist heel oppervlakkig en angstig. Het liefste kruip ik weg.
Maar ja iedereen is weer anders. Zelf heb ik nu het meeste last van de angst om fouten te maken en de controle te verliezen. Ik vind het ook moeilijk om de reden waarom te achterhalen. Wat zit de geest toch gek in elkaar...
Maar ja iedereen is weer anders. Zelf heb ik nu het meeste last van de angst om fouten te maken en de controle te verliezen. Ik vind het ook moeilijk om de reden waarom te achterhalen. Wat zit de geest toch gek in elkaar...
maandag 24 november 2008 om 11:02
Hallo,
@Bollo EMDR is therapie waarbij ze door je ogen heen en weer te laten bewegen (bijvoorbeeld doordat je handen of een touw moet volgen, of een koptelefoon met steeds afwisselend links en rechts tikjes) proberen 'directe verwerking' te laten plaatsvinden.
Ik heb inmiddels twee sessies achter de rug en vind het erg heftig.
Ze gaan je dan tijdens die sessie confronteren met waar je zo bang voor bent. Bijvoorbeeld een hele erge paniekaanval, die moet je dan voor de geest halen, en de angst voor een herhaling van die aanval voel je dan. Het is echt confronterend. Exposure.
Na die sessies was ik helemaal van de kaart. Veel dromen etc. Maar na een paar dagen ging het beter. Was ik positiever, had ik steeds vaker de gedachte 'Ik kan het aan'.
EMDR is geloof ik ook nooit een therapie op zich, het is een hulpmiddel naast reguliere therapie. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben blij dat ik in ieder geval iets doe.
Ik heb ook met ReventaCare gebeld maar ik vind dat echt vreselijk duur, kan ik echt niet betalen!!
@Bollo EMDR is therapie waarbij ze door je ogen heen en weer te laten bewegen (bijvoorbeeld doordat je handen of een touw moet volgen, of een koptelefoon met steeds afwisselend links en rechts tikjes) proberen 'directe verwerking' te laten plaatsvinden.
Ik heb inmiddels twee sessies achter de rug en vind het erg heftig.
Ze gaan je dan tijdens die sessie confronteren met waar je zo bang voor bent. Bijvoorbeeld een hele erge paniekaanval, die moet je dan voor de geest halen, en de angst voor een herhaling van die aanval voel je dan. Het is echt confronterend. Exposure.
Na die sessies was ik helemaal van de kaart. Veel dromen etc. Maar na een paar dagen ging het beter. Was ik positiever, had ik steeds vaker de gedachte 'Ik kan het aan'.
EMDR is geloof ik ook nooit een therapie op zich, het is een hulpmiddel naast reguliere therapie. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben blij dat ik in ieder geval iets doe.
Ik heb ook met ReventaCare gebeld maar ik vind dat echt vreselijk duur, kan ik echt niet betalen!!
donderdag 4 december 2008 om 12:48
Hallo allemaal,
Na dit topic gelezen te hebben denk ik dat wij veel overeen hebben....dus ik hoop dit even van mij af te mogen schrijven.
Bij mij is begin oktober de diagnose depressie en de angststoornis hypochondrie vastgesteld. Dit is iets wat in de voorgaande jaren al is opgebouwd en openbaarde zich in april al, maar ik dacht dat het allemaal wel over zou gaan.
In april kreeg ik last van een acute brandende hoofdhuid (ik dacht een hersenbloeding..), tintelende linkerarm en ik heb een zichtbare lymfeklier (ik dacht kanker...) in mijn hals. Ik maakte mij over deze klachten zo verschrikkelijk druk, dat tegen de tijd dat ik ermee naar de huisarts ging hem niet meer serieus nam toen hij zei dat het stressklachten zijn. De lymfeklier is normaal, maar voor mijn geruststelling is er een echo gemaakt en is mijn bloed onderzocht. Alles in orde (gelukkig!).
Echter bleef ik mij moe, lusteloos, ongelukkig en niet fit voelen. Dit versterkte mijn gedachtengang dat de huisarts het misschien toch mis had en dat ik toch echt een vreselijke ziekte heb. En zo ging dat maar door tot oktober dit jaar, toen storte ik helemaal in. Ik kreeg vreselijke hartkloppingen (niet meer te stoppen..), pijn op mijn borst, drukkend gevoel in mijn keel, paniekaanvalllen, de hele dag een zenuwachtig opgejaagd gevoel, huilbuien, nare gedachten die niet meer te stoppen zijn en het gevoel dat de wereld niet donkerder kan worden dan dit.
Bij de psycholoog werd dus de diagnose depressie en hypochondrie vastgesteld. Dat laatste was geen verrassing, dat eerste wel! IK een depressie....ongelofelijk...maar ik heb zo'n sterke persoonlijkheid?! Ik snapte er niks van...
Na een aantal sessies bij de psycholoog begin ik mij te realiseren dat ik een aantal eigenschappen heb die typerend zijn om een depressie te krijgen (controlfreak, perfectionistisch, peoplepleaser, niet kunnen ontspannen...), dit samen met een aantal vervelende gebeurtenissen en een moeizame relatie, werd dus dit het eindresultaat.
Ook ik krijg cognitieve therapie en RET. Ik ben er nog maar net mee gestart en hoop (en doe mijn best) op goede resultaten. De psycholoog heeft ook voorgesteld om eens over AD na te denken, volgens haar kan het me de zet in de goede richting geven om tot een herstel te komen.
Ik was juist weer een beetje aan het opkrabbelen toen er door mijn werk een genadeklap werd uitgedeeld. Ik word per 1 januari ontslagen...mijn werkgever heeft geen vertrouwen in een snel herstel (mijn voorgaande functioneren doet er blijkbaar niet toe..).
Ik ben 1 maand volledig thuis geweest, maar was per 1 november weer deels begonnen. Het ging mijn werkgever allemaal niet snel genoeg en vandaar dit besluit. Het was een grote klap en het voorruitzicht in deze situatie werkeloos te worden, maakte mij nog depressiever dan voorheen. De paniekaanvallen waren weer op volle sterkte terug en mijn hart was ook weer volledig op hol. Sindsdien maak ook ik mij veel zorgen over mijn hart, ik vind het maar eng en ben bang dat hij er nog eens mee ophoudt want hij heeft veel te verduren.
Om de stress allemaal nog wat te vergroten oefent mijn werkgever maximale druk uit dat ik deze maand nog kom werken (heb mij weer volledig ziekgemeld sinds het nieuws). Ze vinden dat ze mij nog betalen en dat ik voor dat geld vast wel iets kan komen doen. Ik heb aangegeven er niet toe in staat te zijn, maar de bedrijfsarts denkt er anders over. Ik probeer me er niet te druk over te maken, maar het valt me zwaar.
Tot zover mijn verhaal, hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik hier even mijn hart gelucht heb.
Liefs,
Obi
Na dit topic gelezen te hebben denk ik dat wij veel overeen hebben....dus ik hoop dit even van mij af te mogen schrijven.
Bij mij is begin oktober de diagnose depressie en de angststoornis hypochondrie vastgesteld. Dit is iets wat in de voorgaande jaren al is opgebouwd en openbaarde zich in april al, maar ik dacht dat het allemaal wel over zou gaan.
In april kreeg ik last van een acute brandende hoofdhuid (ik dacht een hersenbloeding..), tintelende linkerarm en ik heb een zichtbare lymfeklier (ik dacht kanker...) in mijn hals. Ik maakte mij over deze klachten zo verschrikkelijk druk, dat tegen de tijd dat ik ermee naar de huisarts ging hem niet meer serieus nam toen hij zei dat het stressklachten zijn. De lymfeklier is normaal, maar voor mijn geruststelling is er een echo gemaakt en is mijn bloed onderzocht. Alles in orde (gelukkig!).
Echter bleef ik mij moe, lusteloos, ongelukkig en niet fit voelen. Dit versterkte mijn gedachtengang dat de huisarts het misschien toch mis had en dat ik toch echt een vreselijke ziekte heb. En zo ging dat maar door tot oktober dit jaar, toen storte ik helemaal in. Ik kreeg vreselijke hartkloppingen (niet meer te stoppen..), pijn op mijn borst, drukkend gevoel in mijn keel, paniekaanvalllen, de hele dag een zenuwachtig opgejaagd gevoel, huilbuien, nare gedachten die niet meer te stoppen zijn en het gevoel dat de wereld niet donkerder kan worden dan dit.
Bij de psycholoog werd dus de diagnose depressie en hypochondrie vastgesteld. Dat laatste was geen verrassing, dat eerste wel! IK een depressie....ongelofelijk...maar ik heb zo'n sterke persoonlijkheid?! Ik snapte er niks van...
Na een aantal sessies bij de psycholoog begin ik mij te realiseren dat ik een aantal eigenschappen heb die typerend zijn om een depressie te krijgen (controlfreak, perfectionistisch, peoplepleaser, niet kunnen ontspannen...), dit samen met een aantal vervelende gebeurtenissen en een moeizame relatie, werd dus dit het eindresultaat.
Ook ik krijg cognitieve therapie en RET. Ik ben er nog maar net mee gestart en hoop (en doe mijn best) op goede resultaten. De psycholoog heeft ook voorgesteld om eens over AD na te denken, volgens haar kan het me de zet in de goede richting geven om tot een herstel te komen.
Ik was juist weer een beetje aan het opkrabbelen toen er door mijn werk een genadeklap werd uitgedeeld. Ik word per 1 januari ontslagen...mijn werkgever heeft geen vertrouwen in een snel herstel (mijn voorgaande functioneren doet er blijkbaar niet toe..).
Ik ben 1 maand volledig thuis geweest, maar was per 1 november weer deels begonnen. Het ging mijn werkgever allemaal niet snel genoeg en vandaar dit besluit. Het was een grote klap en het voorruitzicht in deze situatie werkeloos te worden, maakte mij nog depressiever dan voorheen. De paniekaanvallen waren weer op volle sterkte terug en mijn hart was ook weer volledig op hol. Sindsdien maak ook ik mij veel zorgen over mijn hart, ik vind het maar eng en ben bang dat hij er nog eens mee ophoudt want hij heeft veel te verduren.
Om de stress allemaal nog wat te vergroten oefent mijn werkgever maximale druk uit dat ik deze maand nog kom werken (heb mij weer volledig ziekgemeld sinds het nieuws). Ze vinden dat ze mij nog betalen en dat ik voor dat geld vast wel iets kan komen doen. Ik heb aangegeven er niet toe in staat te zijn, maar de bedrijfsarts denkt er anders over. Ik probeer me er niet te druk over te maken, maar het valt me zwaar.
Tot zover mijn verhaal, hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik hier even mijn hart gelucht heb.
Liefs,
Obi
