Psyche
alle pijlers
Van angstgevoelens naar depressie?
vrijdag 14 november 2008 om 22:47
Beste allemaal,
Ik zou graag eens willen praten over mijn toestand. Ik denk namelijk dat ik de enige ben die zich zo voelt zoals ik mij voel.
Begin augustus kreeg ik last van vage lichamelijke klachten: duizelig, gevoel van flauwvallen (nooit gebeurd), hartkloppingen, licht in mijn hoofd, zenuwachtig gevoel etc. Ik had geruime tijd hoge bloeddruk en dacht dat dat de oorzaak was. Of misschien had ik een virus opgelopen in mijn vakantie in de tropen? Uit bloedonderzoek bleek dat ik een virusje had, maar dat kon ook een verkoudheid zijn. De huisarts hield het op een middenoorontsteking (vandaar de duizelingen).
Maar naar een paar weken waren mijn klachten nog steeds niet over. Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn of een winkel binnen te gaan. Reizen in het openbaar vervoer durfde ik niet meer. Ik dacht dat ik out zou gaan, waar ik ook was. Ik herkende mijzelf helemaal niet meer en dacht daarom steeds dat het iets lichamelijks was.
Tijdens een weekje vakantie in september ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik overspannen was. Ik had de afgelopen vier/vijf maanden ook erg veel gedaan: zware cursus gevolgd, huis verkocht, nieuw huis gekocht, verhuisd naar een andere stad, samen gaan wonen en begonnen met een nieuwe baan. Ik ben maar door en door gegaan en heb nooit even stil gestaan. Dat kreeg ik dus dubbel zo hard terug. Ik dacht er na een weekje vakantie weer bovenop te zijn maar het werd alleen maar erger.
Ik was alleenmaar aan het huilen, voelde mij angstig, en het gevoel dat mijn hoofd veel te vol zat. Vanaf dat moment zat ik in de ziektewet (bij een baan waar ik net 6 weken werkte). Ik heb de eerste week alleen maar thuis gezeten, veel geslapen en gehuild. Vanaf de tweede week ben ik wel steeds naar mijn werk gegaan maar heb ik niets gedaan. Het contact met mijn collega's was heel erg fijn. Het aantal uur werken ben ik nu steeds verder aan het opbouwen. Heb nu een aantal weken 2-4 uur gewerkt en dat gaat heel erg goed.
Ondertussen bleef ik malen en denken, ik word er gek van. Sinds een maand ga ik wekelijks naar de psycholoog. Daar word ik ook door de mangel gehaald. Zij stelde vast dat ik angst- en paniekaanvallen heb en krijg ik cognitieve gedragstherapie en RET. Tijdens de sessies komen er nog veel dingen van vroeger naar boven, maar ook van nu.
Ik twijfel op dit moment over alles: vind ik mijn baan nog wel leuk, ben ik gelukkig in mijn nieuwe huis, hou ik nog van mijn vriend, heb ik de juiste keuze gemaakt door alles in mijn oude woonplaats op te geven (werk, familie en huis)? Over alles twijfel ik nu! In mijn nieuwe omgeving voel ik mij nog niet helemaal thuis. Ik heb nog geen vrienden in mijn nieuwe woonplaats en mijn werk is dus ook net nieuw. Ik heb een zeer fijne band met mijn schoonfamilie en de vrienden van mijn vriend, maar het voelt niet zoals mijn eigen vrienden en familie die ik eigenlijk heel erg mis. Ik heb zeer veel last van heimwee. IIk voel mij echt heel erg eenzaam. k weet niet meer wat ik moet doen. Ik herken mijzelf niet meer. Voel mij een bang vogeltje, terwijl ik voorheen altijd zeer positief in het leven stond. Ik voel mij een blanco blaadje die geheel opnieuw moet beginnen en onzeker!
Ik krijg sinds twee weken ontspanningstherapie. Dat helpt een beetje al vind ik het heel erg moeilijk om mijn gedachten stil te zetten. Ik slaap verder wel goed. Gisterenochtend werd ik wakker en zag ik een soort licht, alsof de zon door de wolken scheen. Het woord zelfmoord popte toen op. Ik schrok hier onwijs van en moet hier nu steeds aan denken. Niet dat ik het daadwerkelijk doe, ik denk alleen aan dat woord. Dan word ik ook heel erg naar als ik daaraan denk. Ik vind het heel erg dat ik dit denk en het maakt mij angstig. Alsof ik mij zelf niet meer in de hand heb. Mijn gedachtes heb ik niet meer in de hand....heb ik nu mijzelf ook niet meer in de hand? Herkent iemand dit? Ik denk er aan om antidepressiva te gebruiken. Ik word namelijk gek van die moodswings, gedachten en twijfels die maar door mijn hoofd blijven malen. Maar eigenlijk vind ik dat ik het zonder moet kunnen. Help ik weet het niet meer en denk dat ik gek ga worden!! Ik wil heel graag mijn oude ik weer terug, lol maken en niet meer zo malen, maar ik weet even niet meer hoe.
Herkent iemand zich hierin? Ik zou het fijn vinden om met iemand hierover te praten. Of misschien heeft er iemand goede tips?
Liefs.
Ik zou graag eens willen praten over mijn toestand. Ik denk namelijk dat ik de enige ben die zich zo voelt zoals ik mij voel.
Begin augustus kreeg ik last van vage lichamelijke klachten: duizelig, gevoel van flauwvallen (nooit gebeurd), hartkloppingen, licht in mijn hoofd, zenuwachtig gevoel etc. Ik had geruime tijd hoge bloeddruk en dacht dat dat de oorzaak was. Of misschien had ik een virus opgelopen in mijn vakantie in de tropen? Uit bloedonderzoek bleek dat ik een virusje had, maar dat kon ook een verkoudheid zijn. De huisarts hield het op een middenoorontsteking (vandaar de duizelingen).
Maar naar een paar weken waren mijn klachten nog steeds niet over. Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn of een winkel binnen te gaan. Reizen in het openbaar vervoer durfde ik niet meer. Ik dacht dat ik out zou gaan, waar ik ook was. Ik herkende mijzelf helemaal niet meer en dacht daarom steeds dat het iets lichamelijks was.
Tijdens een weekje vakantie in september ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik overspannen was. Ik had de afgelopen vier/vijf maanden ook erg veel gedaan: zware cursus gevolgd, huis verkocht, nieuw huis gekocht, verhuisd naar een andere stad, samen gaan wonen en begonnen met een nieuwe baan. Ik ben maar door en door gegaan en heb nooit even stil gestaan. Dat kreeg ik dus dubbel zo hard terug. Ik dacht er na een weekje vakantie weer bovenop te zijn maar het werd alleen maar erger.
Ik was alleenmaar aan het huilen, voelde mij angstig, en het gevoel dat mijn hoofd veel te vol zat. Vanaf dat moment zat ik in de ziektewet (bij een baan waar ik net 6 weken werkte). Ik heb de eerste week alleen maar thuis gezeten, veel geslapen en gehuild. Vanaf de tweede week ben ik wel steeds naar mijn werk gegaan maar heb ik niets gedaan. Het contact met mijn collega's was heel erg fijn. Het aantal uur werken ben ik nu steeds verder aan het opbouwen. Heb nu een aantal weken 2-4 uur gewerkt en dat gaat heel erg goed.
Ondertussen bleef ik malen en denken, ik word er gek van. Sinds een maand ga ik wekelijks naar de psycholoog. Daar word ik ook door de mangel gehaald. Zij stelde vast dat ik angst- en paniekaanvallen heb en krijg ik cognitieve gedragstherapie en RET. Tijdens de sessies komen er nog veel dingen van vroeger naar boven, maar ook van nu.
Ik twijfel op dit moment over alles: vind ik mijn baan nog wel leuk, ben ik gelukkig in mijn nieuwe huis, hou ik nog van mijn vriend, heb ik de juiste keuze gemaakt door alles in mijn oude woonplaats op te geven (werk, familie en huis)? Over alles twijfel ik nu! In mijn nieuwe omgeving voel ik mij nog niet helemaal thuis. Ik heb nog geen vrienden in mijn nieuwe woonplaats en mijn werk is dus ook net nieuw. Ik heb een zeer fijne band met mijn schoonfamilie en de vrienden van mijn vriend, maar het voelt niet zoals mijn eigen vrienden en familie die ik eigenlijk heel erg mis. Ik heb zeer veel last van heimwee. IIk voel mij echt heel erg eenzaam. k weet niet meer wat ik moet doen. Ik herken mijzelf niet meer. Voel mij een bang vogeltje, terwijl ik voorheen altijd zeer positief in het leven stond. Ik voel mij een blanco blaadje die geheel opnieuw moet beginnen en onzeker!
Ik krijg sinds twee weken ontspanningstherapie. Dat helpt een beetje al vind ik het heel erg moeilijk om mijn gedachten stil te zetten. Ik slaap verder wel goed. Gisterenochtend werd ik wakker en zag ik een soort licht, alsof de zon door de wolken scheen. Het woord zelfmoord popte toen op. Ik schrok hier onwijs van en moet hier nu steeds aan denken. Niet dat ik het daadwerkelijk doe, ik denk alleen aan dat woord. Dan word ik ook heel erg naar als ik daaraan denk. Ik vind het heel erg dat ik dit denk en het maakt mij angstig. Alsof ik mij zelf niet meer in de hand heb. Mijn gedachtes heb ik niet meer in de hand....heb ik nu mijzelf ook niet meer in de hand? Herkent iemand dit? Ik denk er aan om antidepressiva te gebruiken. Ik word namelijk gek van die moodswings, gedachten en twijfels die maar door mijn hoofd blijven malen. Maar eigenlijk vind ik dat ik het zonder moet kunnen. Help ik weet het niet meer en denk dat ik gek ga worden!! Ik wil heel graag mijn oude ik weer terug, lol maken en niet meer zo malen, maar ik weet even niet meer hoe.
Herkent iemand zich hierin? Ik zou het fijn vinden om met iemand hierover te praten. Of misschien heeft er iemand goede tips?
Liefs.
vrijdag 14 november 2008 om 23:11
No worry, de gedachte die je had over zelfmoord is een dwanggedachte. Dat is een misleidend woord, maar het komt er op neer dat in fasen van stress gedachten zich aan je kunnen opdringen die je niet wilt (intrusies heet het volgens mij). Je wilt dit niet, maar hoe meer je eraan denkt, hoe meer de gedachte zich opdringt. Maar wees niet bang, want er gebeurt niets. Echt niet.
Nu klinkt dit heel nuchter, maar ik heb zelf in 2003 een heel vervelende, uit de hand gelopen periode gehad waarna ik met RET en Antidepressiva er bovenop ben gekomen. De AD was voornamelijk om mijn angsten de baas te kunnen en niet vanwege een depressie. Het heeft me uitstekend geholpen en in 2006 was ik afgebouwd. Máár, nu in 2008 in een periode waarin ik bezig ben met een nieuwe baan die ik niet leuk vind en waarbij ik ook heel erg mezelf tegenkom, heb ik even een dip. De angst is terug (niet zo erg als toen, omdat ik nu beter weet hoe ermee om te gaan) en af en toe heb ik ook van die idiote gedachten. Het zijn alleen slechts gedachten. Onthoud dat goed.
Door je angst of stress worden je gedachten wel chaotischer. Maar door de ontspanningstherapie en mogelijk ook de oefeningen bij de therapeut wordt dat steeds rustiger, Echt waar.
Máár, als je je echt rot voelt en net als ik in 2003 alleen nog maar op de bank zit en huilt en nergens naartoe durft, ga dan in gesprek met de huisarts voor een AD. Echt waar. Ik heb er veel baat bij gehad en zou het zo opnieuw gebruiken als ik me echt zo rot ga voelen als toen. Ik laat het niet meer uit de hand lopen. Ik doe het nu zonder en tot nu toe gaat dat goed, maar ik weet dat het me kan helpen als ik het nodig heb,
Kun je hier iets mee?
Nu klinkt dit heel nuchter, maar ik heb zelf in 2003 een heel vervelende, uit de hand gelopen periode gehad waarna ik met RET en Antidepressiva er bovenop ben gekomen. De AD was voornamelijk om mijn angsten de baas te kunnen en niet vanwege een depressie. Het heeft me uitstekend geholpen en in 2006 was ik afgebouwd. Máár, nu in 2008 in een periode waarin ik bezig ben met een nieuwe baan die ik niet leuk vind en waarbij ik ook heel erg mezelf tegenkom, heb ik even een dip. De angst is terug (niet zo erg als toen, omdat ik nu beter weet hoe ermee om te gaan) en af en toe heb ik ook van die idiote gedachten. Het zijn alleen slechts gedachten. Onthoud dat goed.
Door je angst of stress worden je gedachten wel chaotischer. Maar door de ontspanningstherapie en mogelijk ook de oefeningen bij de therapeut wordt dat steeds rustiger, Echt waar.
Máár, als je je echt rot voelt en net als ik in 2003 alleen nog maar op de bank zit en huilt en nergens naartoe durft, ga dan in gesprek met de huisarts voor een AD. Echt waar. Ik heb er veel baat bij gehad en zou het zo opnieuw gebruiken als ik me echt zo rot ga voelen als toen. Ik laat het niet meer uit de hand lopen. Ik doe het nu zonder en tot nu toe gaat dat goed, maar ik weet dat het me kan helpen als ik het nodig heb,
Kun je hier iets mee?
vrijdag 14 november 2008 om 23:45
quote:bollo schreef op 14 november 2008 @ 23:11:
de gedachte die je had over zelfmoord is een dwanggedachte.
Dit kan je niet zo stellen. Zie topic psychohelderziende.
Angst en depressie liggen in elkaars verlengde, angst zorgt in veel gevallen voor depressie en veel depressieve mensen zijn angstig. Als je in therapie bent komen er vaak emoties boven die niet altijd even prettig zijn, en die je door de angst en paniek niet kon voelen. gevolg kan zijn dat je meer somber wordt. Ik zou dit gewoon aangeven bij je therapeut en kijken wat je hier zelf mee kunt doen. Als je merkt dat je veel en serieuzer gaat nadenken over een eind maken aan je leven moet je dit natuurlijk ook zeggen.
Bij een paniekstoornis kunnen medicijnen wel eens ondersteunend werken, echter is cognitieve gedragstherapie vaak veel effectiever en werkt het medicijn slechts als nóg een vermijdingsstrategie: je gaat het symptoom te lijf, niet de oorzaak.
succes gr suzanne
de gedachte die je had over zelfmoord is een dwanggedachte.
Dit kan je niet zo stellen. Zie topic psychohelderziende.
Angst en depressie liggen in elkaars verlengde, angst zorgt in veel gevallen voor depressie en veel depressieve mensen zijn angstig. Als je in therapie bent komen er vaak emoties boven die niet altijd even prettig zijn, en die je door de angst en paniek niet kon voelen. gevolg kan zijn dat je meer somber wordt. Ik zou dit gewoon aangeven bij je therapeut en kijken wat je hier zelf mee kunt doen. Als je merkt dat je veel en serieuzer gaat nadenken over een eind maken aan je leven moet je dit natuurlijk ook zeggen.
Bij een paniekstoornis kunnen medicijnen wel eens ondersteunend werken, echter is cognitieve gedragstherapie vaak veel effectiever en werkt het medicijn slechts als nóg een vermijdingsstrategie: je gaat het symptoom te lijf, niet de oorzaak.
succes gr suzanne
zaterdag 15 november 2008 om 00:24
Angst en depressie liggen in elkaars verlengde, maar als er gedachten opkomen die je zelf niet wilt (ook symptoom bij angst), kunnen dat dwanggedachten zijn. Dat zijn vaak nare gedachten over jezelf iets aandoen of anderen iets aandoen. Je wilt het niet, maar je denkt het wel. Dat is ook wat pouckie schrijft. Ze wil het niet, maar denkt het en denkt daarmee geen controle over gedachten te hebben.
Dat is iets anders dan depressie. Alhoewel dat inderdaad samen kan gaan. Een gedachte is echter nog geen gevoel!
Dat onderscheid moet duidelijk zijn. Dus je bent niet in een keer depressief door zo'n gedachte. Je kunt natuurlijk wel depressief zijn, maar niet op grond van alleen deze gedachte die je eigenolijk niet wilt.
Dat is iets anders dan depressie. Alhoewel dat inderdaad samen kan gaan. Een gedachte is echter nog geen gevoel!
Dat onderscheid moet duidelijk zijn. Dus je bent niet in een keer depressief door zo'n gedachte. Je kunt natuurlijk wel depressief zijn, maar niet op grond van alleen deze gedachte die je eigenolijk niet wilt.
zaterdag 15 november 2008 om 00:31
idd, je zegt het: het zouden, eventueel, dwanggedachten kunnen zijn. Echter daar kan alleen een erkend psycholoog uitsluitsel over geven.
Toen ik depressief was had ik ook last van terugkerende gedachten over dood, zelfmoord en schuld. Daar wilde ik ook niet aan denken, maar goed je kent het fenomeen roze olifant. Deze kenmerkten zich echter niet als dwang, maar waren een onderdeel van de depressie. Als t om dwanggedachten gaat is er veelal sprake van een ocs en daar lees ik hierboven niks over, vandaar.
gr suzanne
Toen ik depressief was had ik ook last van terugkerende gedachten over dood, zelfmoord en schuld. Daar wilde ik ook niet aan denken, maar goed je kent het fenomeen roze olifant. Deze kenmerkten zich echter niet als dwang, maar waren een onderdeel van de depressie. Als t om dwanggedachten gaat is er veelal sprake van een ocs en daar lees ik hierboven niks over, vandaar.
gr suzanne
zaterdag 15 november 2008 om 09:54
Hoi suuz1981 en Bollo,
Bedankt voor jullie reacties. Wat hebben jullie precies gedaan aan die dwanggedachten? Ik zoek nu de hele tijd afleiding, maar soms gaat dat niet als ik bijvoorbeeld in een vergadering zit of als ik in bed lig. Zodra ik opsta voel ik mij zo klote en weet dan echt niet wat ik met mijzelf aanmoet. Ik probeer idd mij er tegen te verzetten, maar weet ook eigenlijk dat ik het nu even moet laten komen zoals het is. Een zenuwachtiggevoel bekruipt mij dan. Herkennen jullie dit?
Liefs
Bedankt voor jullie reacties. Wat hebben jullie precies gedaan aan die dwanggedachten? Ik zoek nu de hele tijd afleiding, maar soms gaat dat niet als ik bijvoorbeeld in een vergadering zit of als ik in bed lig. Zodra ik opsta voel ik mij zo klote en weet dan echt niet wat ik met mijzelf aanmoet. Ik probeer idd mij er tegen te verzetten, maar weet ook eigenlijk dat ik het nu even moet laten komen zoals het is. Een zenuwachtiggevoel bekruipt mij dan. Herkennen jullie dit?
Liefs
zaterdag 15 november 2008 om 10:06
Ik herken zelfs heel veel dingen die je zegt. Ik ben nu anderhalf jaar aan het worstelen met overspannenheid. Ik ben nu voor 75% weer aan het werk, maar loop nog iedere dag tegen de lamp. Het gekke is dat het bij het opstaan het het ergste is. Er komt dan zo'n golf van zenuwachtigheid over me. Ik probeer het te negeren; om ontspanningsoefeningen te doen, maar meestal vlucht ik toch mijn bed uit. Afleiding is ook voor mij de beste remedie, maar ik vindt toch dat ik het ook zonder moet kunnen. Misschien leggen we onszelf wel een te hoge druk op?
Wat is trouwens RET?
Wat is trouwens RET?
zaterdag 15 november 2008 om 10:17
RET staat voor Rationele Effectiviteits Training waarin je leert ongewenst gedrag en emoties om te buigen naar effectief gedrag of emoties. Ik houd op aanraden van mijn psycholoog een dagboek bij waarin ik de klachten opschrijf, ik geef het een cijfer, omschrijf de situatie waarin ik mij bevind, welke gevoelens en gedachten ik daarbij had en wat ik gedaan heb. Dit schrift gebruiken we bij de sessie als een soort van geheugensteuntje en we kunnen er naar verloop van tijd een verband uithalen. Het heeft mij zelf ook al wat inzicht gegeven. Dat ik mij bijvoorbeeld eenzaam voel. Maar het ombuigen van mijn ongewenste emoties vind ik nog heel erg lastig.
zaterdag 15 november 2008 om 10:30
Hoi! Het zenuwachtige gevoel kan ook ontstaan door het feit dat je adrenalinepeil veel te hoog is. Je vertelde dat je het vijf maanden lang heel druk heb gehad. Je lichaam had in die tijd veel adrenaline nodig om te blijven functioneren en is nu gewend om het in die hoeveelheden aan te maken. Nu heb je het niet meer nodig, maar maakt je lichaam het wel aan. Adrenaline zorgt ervoor dat je snel kunt vluchten en dat je alert bent. Als je het niet nodig hebt, heb je wel het gevoel en dat zou die zenuwachtigheid kunnen zijn.
Je ziet vaak dat mensen in periodes dat het rustiger wordt overspannen worden.....
Ik wens je veel sterkte en rust en ik hoop dat je het vertrouwen in jezelf weer terugvindt!
Je ziet vaak dat mensen in periodes dat het rustiger wordt overspannen worden.....
Ik wens je veel sterkte en rust en ik hoop dat je het vertrouwen in jezelf weer terugvindt!
zaterdag 15 november 2008 om 11:02
Ik heb wel de cognitieve therapie gedaan. Bijhouden wat er gebeurt; hoe je je daarbij voelt; wat je daadwerkelijk doet; de uitdaging zoeken: is het reeel wat je voelt? Ik heb daarvan geleerd me bewust te worden van hoe ik me voel en wat ik doe, maar de stap na de bewustwording is voor mij het lastigste. Ik blijf er in hangen en kom niet verder.
Toen ik overspannen bleek (ik had ook duizelingen; een keertje echt hartkloppingen; zat met zweet in mijn handen chter het stuur; maar vooral mijn hoofd die overliep van gedachten die ik niet meer kon stoppen; slapeloze maanden; ik zag overal beren op de weg) heb ik veel gehad aan ontspannings-oefeningen aan de hand van een "suffe"stem (suggestieve relaxatie; wat een woord!). Het klinkt stom, maar ik voelde toen pas hoe het zou moeten voelen als je lichaam totaal ontspannen is. Ik probeer nu iedere dag een half uur een oefening te doen. De ene keer ben ik snel ontspannen, de andere keer merk ik dat ik de stem niet eens echt gehoord heb. Dan gaan mijn gedachten met mij aan de loop.
Echte zelfmoordgedachten heb ik niet. Natuurlijk als er iets extreems gebeurt wat mij enorm veel stress brengt, zoals een klacht van een klant op mijn werk laatst, denk ik wel dat iedereen beter af zou zijn zonder mij. Ik voel me dan iedereen tot last. De sombere gevoelens steken dan de kop op. Ik twijfel dan enorm over mijn werk. Ik wil alleen maar met mijn hoofd onder de deken.
Bah bah echt irritant.
By the way ben je toevallig ook een tandenknarser???
Toen ik overspannen bleek (ik had ook duizelingen; een keertje echt hartkloppingen; zat met zweet in mijn handen chter het stuur; maar vooral mijn hoofd die overliep van gedachten die ik niet meer kon stoppen; slapeloze maanden; ik zag overal beren op de weg) heb ik veel gehad aan ontspannings-oefeningen aan de hand van een "suffe"stem (suggestieve relaxatie; wat een woord!). Het klinkt stom, maar ik voelde toen pas hoe het zou moeten voelen als je lichaam totaal ontspannen is. Ik probeer nu iedere dag een half uur een oefening te doen. De ene keer ben ik snel ontspannen, de andere keer merk ik dat ik de stem niet eens echt gehoord heb. Dan gaan mijn gedachten met mij aan de loop.
Echte zelfmoordgedachten heb ik niet. Natuurlijk als er iets extreems gebeurt wat mij enorm veel stress brengt, zoals een klacht van een klant op mijn werk laatst, denk ik wel dat iedereen beter af zou zijn zonder mij. Ik voel me dan iedereen tot last. De sombere gevoelens steken dan de kop op. Ik twijfel dan enorm over mijn werk. Ik wil alleen maar met mijn hoofd onder de deken.
Bah bah echt irritant.
By the way ben je toevallig ook een tandenknarser???
zaterdag 15 november 2008 om 11:07
voel me trouwens ook vaak eenzaam.... zou dat er ook bijhoren? Heb ook angst om later alleen achter te blijven (ben er van overtuigd dat mijn mannetje eerder gaat dan ik), maar dat heeft misschien te maken met het feit dat ik nooit echt alleen gewoond hebt. Ik ben van huis uit meteen gaan samenwonen.
zaterdag 15 november 2008 om 12:27
Yoga kan ook heel goed helpen om jezelf te ontspannen. Helaas had ik na 1 keer zoveel spierpijn dat het niet aan mij is besteed, maar het echte ontspanningsgedeelte was heerlijk. Mijn huisarts heeft het me ook aanbevolen om de balans tussen lichaam (gevoelde lichamelijke spanningen) en geest te herstellen. Als je niet zo'n kruk bent als ik, zou ik zeker aanraden,
Verder is het een idee om als er gedachten in je hoofd opkomen die je niet wilt om 'stop' te zeggen. In het begin hardop en daarna in jezelf. Omdat je stop zegt, denk je ook daadwerkelijk even iets anders (stop). In het begin kan het zo zijn dat je het heel vaak moet zeggen, maar het kan helpen.
Of je gaat het alfabet in je hoofd langs en probeert bij elke letter een jongen- of meisjesnaam te bedenken, een land, een dier, etc. Of met 7 tellen terugtellen vanaf 1000 leidt ook af. Of puzzelen! Sudoku schijnt goed te helpen (was van de week nog op het nieuws als middel voor somberheid).
Overigens horen dwanggedachten wel bij ocs als onderdeel van angst. Ocs zijn niet alleen dwangmatige handelingen maar ook naargeestige gedachten die je niet wilt (intrusies). Maar inderdaad kan het zowel dwang als echte somberheid zijn. Maar somberheid is nog geen depressie.
Verder is het een idee om als er gedachten in je hoofd opkomen die je niet wilt om 'stop' te zeggen. In het begin hardop en daarna in jezelf. Omdat je stop zegt, denk je ook daadwerkelijk even iets anders (stop). In het begin kan het zo zijn dat je het heel vaak moet zeggen, maar het kan helpen.
Of je gaat het alfabet in je hoofd langs en probeert bij elke letter een jongen- of meisjesnaam te bedenken, een land, een dier, etc. Of met 7 tellen terugtellen vanaf 1000 leidt ook af. Of puzzelen! Sudoku schijnt goed te helpen (was van de week nog op het nieuws als middel voor somberheid).
Overigens horen dwanggedachten wel bij ocs als onderdeel van angst. Ocs zijn niet alleen dwangmatige handelingen maar ook naargeestige gedachten die je niet wilt (intrusies). Maar inderdaad kan het zowel dwang als echte somberheid zijn. Maar somberheid is nog geen depressie.
zaterdag 15 november 2008 om 13:08
Ja heel herkenbaar! ik heb ook maanden onder stress gestaan ook vlak na geboortje van mijn 1e kindje. Toen ik wat meer tot rust kwam kwam de angst en ook dwangedachten.
Hij sliep weinig en ik was oververmoeid. Ik was bang dat hij weer wakker werd maar wilde daar niet aan denken.
Het gevolg: ik werd erg nerveus, wilde niet stilzitten want dan ga ik denken: straks voelt hij het en wordt hij wakker.
Waar ik niet aan wilde denken ging ik juist aan denken dus moest ik bezig blijven. En zodra ik tot rust kwam gingen mijn gedachten op hol.
Het heeft mij geholpen om voor de nacht Oxazepam te nemen. als ik het overdag nam werd ik juist extra zenuwachtig als het uitgewerkt was.
Ook kan je rescue remedy van Bach Bloesems gaan gebruiken. Dit is homeopatisch en kan geen kwaad. Je kan het altijd proberen.
Ik zit nu in therapie, mede voor mijn angstklachten en depressie.
ik heb nogal wat meegemaakt de afgelopen jaren .De spanning is vast komen te zitten in mijn lijf.
De dwanggedachtes zijn nu wel minder.
Maar ik heb mijn goede dagen en slechte dagen.
Doordat je niet lekker in je vel zit ga je overal aan twijfelen, maar neem op dit moment geen belangrijke beslissingen!
Maar als je echt heimwee hebt kan je misschien tijdelijk weer ff terug
Hij sliep weinig en ik was oververmoeid. Ik was bang dat hij weer wakker werd maar wilde daar niet aan denken.
Het gevolg: ik werd erg nerveus, wilde niet stilzitten want dan ga ik denken: straks voelt hij het en wordt hij wakker.
Waar ik niet aan wilde denken ging ik juist aan denken dus moest ik bezig blijven. En zodra ik tot rust kwam gingen mijn gedachten op hol.
Het heeft mij geholpen om voor de nacht Oxazepam te nemen. als ik het overdag nam werd ik juist extra zenuwachtig als het uitgewerkt was.
Ook kan je rescue remedy van Bach Bloesems gaan gebruiken. Dit is homeopatisch en kan geen kwaad. Je kan het altijd proberen.
Ik zit nu in therapie, mede voor mijn angstklachten en depressie.
ik heb nogal wat meegemaakt de afgelopen jaren .De spanning is vast komen te zitten in mijn lijf.
De dwanggedachtes zijn nu wel minder.
Maar ik heb mijn goede dagen en slechte dagen.
Doordat je niet lekker in je vel zit ga je overal aan twijfelen, maar neem op dit moment geen belangrijke beslissingen!
Maar als je echt heimwee hebt kan je misschien tijdelijk weer ff terug
zondag 16 november 2008 om 16:39
zondag 16 november 2008 om 20:44
nee Bollo helaas geen tips van mijn kant. ik heb het ook in het weekend. Dat vind ik trouwens zo raar!
Dania, ik heb ook Oxazepam in huis. Ik noem het mijn pammetjes. Die hebben mij de eerste weken erdoorheen geholpen. Ik sliep er redelijk goed op. Voor 5 uurtjes of zo, want daarna was het uitgewerkt. Maar het er weer af komen vond ik vreselijk. Ik ging naar bed met de gedachte: het zal wel weer niks worden met slapen. Ik kan niet zonder pammetje. Ook dat zit dan weer tussen de oren. Met als resultaat: inderdaad niet goed slapen. Het gaat nu gelukkig weer goed met slapen en daar ben ik zo blij om. Slaap is zowiezo een van de beste remedies!
Dania, ik heb ook Oxazepam in huis. Ik noem het mijn pammetjes. Die hebben mij de eerste weken erdoorheen geholpen. Ik sliep er redelijk goed op. Voor 5 uurtjes of zo, want daarna was het uitgewerkt. Maar het er weer af komen vond ik vreselijk. Ik ging naar bed met de gedachte: het zal wel weer niks worden met slapen. Ik kan niet zonder pammetje. Ook dat zit dan weer tussen de oren. Met als resultaat: inderdaad niet goed slapen. Het gaat nu gelukkig weer goed met slapen en daar ben ik zo blij om. Slaap is zowiezo een van de beste remedies!
maandag 17 november 2008 om 09:36
Ik heb het ook in het weekend. Eigenlijk is dat nare gevoel nooit helemaal weg. 's Avonds is het wel minder dan 's ochtends. Zodra ik 's ochtends mijn ogen opendoe denk ik aan hoe ik mij voel. Ik zou dit zo graag willen stoppen, maar weet echt niet hoe. Ik wil mijn oude ik weer terug maar weet ook niet of die er nog wel zit. Ik voel mij zo ellendig. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en kan eigenlijk niet stil zitten. Dan denk ik er het minste aan, maar dan ben ik mij ook daar weer bewust van en denk ik He ik heb het al 5 minuten niet gevoeld. Je kunt de klok erop gelijk zetten dat ik mij dan dus klote ga voelen. Ik probeer zoveel mogelijk dingen te plannen met familie, vrienden en mijn vriend. Ik wil mij ook gewoon lekker voelen als ik alleen ben, zoals voorheen. Een aantal maanden geleden had ik hier namelijk geen problemen mee.
Het enge vind ik dat ik bang word van mijzelf, althans zo voelt het. Ik zou zo graag één dag mij niet klote willen voelen. Iedereen zegt dat dat wel weer komt, maar ik betwijfel het.
Ik heb in de eerste week ook slaappillen genomen, Oxazepam. Maar ik werd daar de dag erna alleen maar suffer van. Uiteindelijk moet je het toch zelf kunnen, want slaappillen zijn verslavend. Ik slaap nu eigenlijk goed.
Ik vind het overigens heel erg prettig om via dit forum erover te praten. In mijn omgeving heb ik eigenlijk één vriendin dit weet wat ik voel, want zij heeft dit al vijf jaar. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt!
Liefs
Het enge vind ik dat ik bang word van mijzelf, althans zo voelt het. Ik zou zo graag één dag mij niet klote willen voelen. Iedereen zegt dat dat wel weer komt, maar ik betwijfel het.
Ik heb in de eerste week ook slaappillen genomen, Oxazepam. Maar ik werd daar de dag erna alleen maar suffer van. Uiteindelijk moet je het toch zelf kunnen, want slaappillen zijn verslavend. Ik slaap nu eigenlijk goed.
Ik vind het overigens heel erg prettig om via dit forum erover te praten. In mijn omgeving heb ik eigenlijk één vriendin dit weet wat ik voel, want zij heeft dit al vijf jaar. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt!
Liefs
maandag 17 november 2008 om 09:52
Je krijgt op een gegeven moment angst voor de angst en dat moet je zien te overwinnen.
Ga zitten en juist denken: nou ga ik lekker even denken of piekeren en dan wil het juist niet.
Ik had het ook, dan was ik een dvd aan het kijken of gewoon tv en dan ging ik ineens denken: hey ik denk er niet aan. MEt als gevolg dat je er wel aan denkt.
Het enige wat wat helpt is afleiding zoeken of het over je heen te laten komen.
Ga eens zitten en laat de gedachten opkomen, word je dan echt bang of valt het wel mee.
En zoek er anders gewoon hulp bij, zij kunnen je wel een manier geven om er mee om te gaan.
En ja kan bijvoorbeeld een Bach Bloesem gebruiken (google maar eens). Bijvoorbeeld white chestnut tegen malende gedachtes of gewoon de rescue remedy.
Dat kan je zo lang gebruiken als je wilt en is niet schadelijk.
Je kan het wel krijgen bij de Tuinen dacht ik of Gezond&Wel winkels.
Ga zitten en juist denken: nou ga ik lekker even denken of piekeren en dan wil het juist niet.
Ik had het ook, dan was ik een dvd aan het kijken of gewoon tv en dan ging ik ineens denken: hey ik denk er niet aan. MEt als gevolg dat je er wel aan denkt.
Het enige wat wat helpt is afleiding zoeken of het over je heen te laten komen.
Ga eens zitten en laat de gedachten opkomen, word je dan echt bang of valt het wel mee.
En zoek er anders gewoon hulp bij, zij kunnen je wel een manier geven om er mee om te gaan.
En ja kan bijvoorbeeld een Bach Bloesem gebruiken (google maar eens). Bijvoorbeeld white chestnut tegen malende gedachtes of gewoon de rescue remedy.
Dat kan je zo lang gebruiken als je wilt en is niet schadelijk.
Je kan het wel krijgen bij de Tuinen dacht ik of Gezond&Wel winkels.
maandag 17 november 2008 om 14:09
Lieve pouckiepoes,
Ik herken veel in je verhaal, niet van mezelf maar juist van mijn vriend. Hij heeft agorafobie en was er in zijn slechtste periodes misschien nog wel slechter aan toe dan jij. Nu gaat het goed met hem, hij zit op ongeveer 95%.
Je bent dus niet de enige die zich zo voelt!
Het rusteloze, de angsten, het ziekzijn, het wakker worden en meteen denken aan hoe je je voelt, het depressief zijn, overal vragen bij zetten (doe ik het wel goed, wil ik deze relatie, baan, dit huis), het bang zijn om alleen te zijn, niet kunnen ontspannen, piekeren. Het zijn allemaal symptomen die mijn vriend ook had/heeft. En geloof me, zo slecht als je je nu voelt, het gaat ooit beter. Maar daar zal je zelf je best voor moeten doen, vanzelf gaat het niet. Therapie en exposure.
Gebruik je antidepressiva? En waarom wel/niet?
Kijk eens op www.agorafobie.be, daar hebben wij erg veel aan gehad.
Ik herken veel in je verhaal, niet van mezelf maar juist van mijn vriend. Hij heeft agorafobie en was er in zijn slechtste periodes misschien nog wel slechter aan toe dan jij. Nu gaat het goed met hem, hij zit op ongeveer 95%.
Je bent dus niet de enige die zich zo voelt!
Het rusteloze, de angsten, het ziekzijn, het wakker worden en meteen denken aan hoe je je voelt, het depressief zijn, overal vragen bij zetten (doe ik het wel goed, wil ik deze relatie, baan, dit huis), het bang zijn om alleen te zijn, niet kunnen ontspannen, piekeren. Het zijn allemaal symptomen die mijn vriend ook had/heeft. En geloof me, zo slecht als je je nu voelt, het gaat ooit beter. Maar daar zal je zelf je best voor moeten doen, vanzelf gaat het niet. Therapie en exposure.
Gebruik je antidepressiva? En waarom wel/niet?
Kijk eens op www.agorafobie.be, daar hebben wij erg veel aan gehad.
maandag 17 november 2008 om 18:26
Ben ik weer...
Hebben jullie er ook last van dat je heel erg bent gefocust op je lichaam? Ik ben al enigszins hypochondrisch aangelegd, maar in dit soort periodes van stress is dat helemaal hevig.
Laatste tijd last van mijn maag en ben bang voor mijn hart. Dat bevordert eea niet. Want dan word ik nog meer gespannen. Vicieuze cirkel.
Pouckie: als je je echt zo rot blijft voelen, dan is het wellicht toch verstandig om met je HA over AD te praten. Het heeft mij een aantal jaar geleden goed geholpen en als ik me weer zover weg van mezelf ga voelen (ik voel me nu ook niet super, maar het is nog lang niet zo als toen), dan twijfel ik er niet aan om ermee te beginnen.
Het kan namelijk zo zijn dat je door de voortdurende angst een serotoninetekort hebt gekregen. Dit tekort kun je 'aanvullen' met ontspannen, maar soms is de periode te lang geweest en dan moet je het kunstmatig aanvullen (aldus mijn vorige HA). Dat kunstmatig aanvullen kan mbv een AD.
Ik wil je dat niet aanpraten, want ik kan vanachter de PC niet heel goed inschatten hoe je je voelt, maar wees er niet bang voor. Dat was ik wel en dat bleek achteraf zo onterecht.
En natuurlijk is het fijn als je het zonder kunt, maar bewaak je grenzen.
Ik heb zelf Efexor geslikt en er ging werkelijk weer een nieuwe blije wereld voor me open. (soms vind ik het jammer dat ik ben gestopt, want het maakte het allemaal een stuk eenvoudiger).
Denk er rustig over na.
Ik ga me nu naar de potten en pannen slepen!
Hebben jullie er ook last van dat je heel erg bent gefocust op je lichaam? Ik ben al enigszins hypochondrisch aangelegd, maar in dit soort periodes van stress is dat helemaal hevig.
Laatste tijd last van mijn maag en ben bang voor mijn hart. Dat bevordert eea niet. Want dan word ik nog meer gespannen. Vicieuze cirkel.
Pouckie: als je je echt zo rot blijft voelen, dan is het wellicht toch verstandig om met je HA over AD te praten. Het heeft mij een aantal jaar geleden goed geholpen en als ik me weer zover weg van mezelf ga voelen (ik voel me nu ook niet super, maar het is nog lang niet zo als toen), dan twijfel ik er niet aan om ermee te beginnen.
Het kan namelijk zo zijn dat je door de voortdurende angst een serotoninetekort hebt gekregen. Dit tekort kun je 'aanvullen' met ontspannen, maar soms is de periode te lang geweest en dan moet je het kunstmatig aanvullen (aldus mijn vorige HA). Dat kunstmatig aanvullen kan mbv een AD.
Ik wil je dat niet aanpraten, want ik kan vanachter de PC niet heel goed inschatten hoe je je voelt, maar wees er niet bang voor. Dat was ik wel en dat bleek achteraf zo onterecht.
En natuurlijk is het fijn als je het zonder kunt, maar bewaak je grenzen.
Ik heb zelf Efexor geslikt en er ging werkelijk weer een nieuwe blije wereld voor me open. (soms vind ik het jammer dat ik ben gestopt, want het maakte het allemaal een stuk eenvoudiger).
Denk er rustig over na.
Ik ga me nu naar de potten en pannen slepen!
maandag 17 november 2008 om 18:32
Pouckiepoes.
Ook ik herken het. Als je te veel spanning hebt en de ansgt toeslaat kun je dat soort gedachten krijgen en daarvan krijg je nog meer angst. Heel vervelend en uiteraard ga je je na zo'n periode ook steeds rotter voelen en meer depressief.
Wat bij mij helpt is lief zijn voor mezelf. Juist afleiding zoeken en ertegen vechten zorgt voor meer stress en angst. Het helpt om jezelf te troosten en te verwennen. Het helpt ook om daarnaast op een vast tijdstip 20 minuten in een schrift al je piekergedachten en angsten op te schrijven. Op dat tijdstip MOET je verplicht piekeren ook als je net niet zo'n bui hebt. De rest van de dag denk je bij een angst of piekergedachte: STOP en verplaats je het naar je vaste tijdstip.
Verder kunnen medicijnen ook een goede steun in de rug zijn.
Tot slot: er is niet iets heel ernstigs met je aan de hand. je hebt teveel hooi op de vork gehad en bent daardoor van slag. Als je weer tot rust komt en herstelt neemt de angst en al je twijfels en de nare gedachten ook af.
Ik heb op mijn 24 e een periode met angsten gehad en ben er nog steeds gevoelog voor. Ik kan het echter al veel beter herkennen en beheersen. Ik ben gewoon weer de oude geworden en een positief en leuk mens met een leuk leven!
Ook ik herken het. Als je te veel spanning hebt en de ansgt toeslaat kun je dat soort gedachten krijgen en daarvan krijg je nog meer angst. Heel vervelend en uiteraard ga je je na zo'n periode ook steeds rotter voelen en meer depressief.
Wat bij mij helpt is lief zijn voor mezelf. Juist afleiding zoeken en ertegen vechten zorgt voor meer stress en angst. Het helpt om jezelf te troosten en te verwennen. Het helpt ook om daarnaast op een vast tijdstip 20 minuten in een schrift al je piekergedachten en angsten op te schrijven. Op dat tijdstip MOET je verplicht piekeren ook als je net niet zo'n bui hebt. De rest van de dag denk je bij een angst of piekergedachte: STOP en verplaats je het naar je vaste tijdstip.
Verder kunnen medicijnen ook een goede steun in de rug zijn.
Tot slot: er is niet iets heel ernstigs met je aan de hand. je hebt teveel hooi op de vork gehad en bent daardoor van slag. Als je weer tot rust komt en herstelt neemt de angst en al je twijfels en de nare gedachten ook af.
Ik heb op mijn 24 e een periode met angsten gehad en ben er nog steeds gevoelog voor. Ik kan het echter al veel beter herkennen en beheersen. Ik ben gewoon weer de oude geworden en een positief en leuk mens met een leuk leven!
maandag 17 november 2008 om 19:24
@Pouckiepoes, je ziet het, er zijn blijkbaar vele met jou die zich min of meer hetzelfde voelen. Ik dacht ook altijd dat ik de enige ben, maar ik keek voor de gein eens bij het forum van de VIVA en kijk daar vind ik al direkt gelijkgestemden!
Ik denk dat steeds maar afleiding zoeken ook niet echt de weg is... Op een gegeven moment raak je daar ook (over)vermoeid van. Ik denk dat je inderdaad zoals Hiltje dat zegt lief voor jezelf moet zijn.
Heb je al wel eens een piekerschrift bijgehouden? Dat helpt inderdaad wel voor sommigen. Probeer iedere dag op een vast tijdstip die ontspanningsoefeningen te doen. Voor mij werkt dat een beetje.
@Bollo, dat lichamelijke herken ik ook wel. Als ik maar iets voel, dan denk ik oh ik krijg vast dat of dat. Ik heb een keertje enorme stress gehad omdat ik bang was een blaasontsteking te hebben vlak ik voordat ik op safari ging (waar ik zo naar uitkeek). Sloeg werkelijk helemaal nergens op. Daarnaast had ook een ontsteking in mijn kies toen ik ging. Ik zag mijzelf direkt daar al in een of ander vies ziekhuis in de rimboe zitten met een enorm abses. Tjee wat kun je dan de dingen opblazen!
Heeft iemand van jullie trouwens misschien ervaring met Mindfulness (aandachttraning)? Ik heb mij opgegeven voor een cursus volgend voorjaar. Tenminste, ze laten me weten wanneer het er weer komt en dan kan ik me inschrijven.
Ik denk dat steeds maar afleiding zoeken ook niet echt de weg is... Op een gegeven moment raak je daar ook (over)vermoeid van. Ik denk dat je inderdaad zoals Hiltje dat zegt lief voor jezelf moet zijn.
Heb je al wel eens een piekerschrift bijgehouden? Dat helpt inderdaad wel voor sommigen. Probeer iedere dag op een vast tijdstip die ontspanningsoefeningen te doen. Voor mij werkt dat een beetje.
@Bollo, dat lichamelijke herken ik ook wel. Als ik maar iets voel, dan denk ik oh ik krijg vast dat of dat. Ik heb een keertje enorme stress gehad omdat ik bang was een blaasontsteking te hebben vlak ik voordat ik op safari ging (waar ik zo naar uitkeek). Sloeg werkelijk helemaal nergens op. Daarnaast had ook een ontsteking in mijn kies toen ik ging. Ik zag mijzelf direkt daar al in een of ander vies ziekhuis in de rimboe zitten met een enorm abses. Tjee wat kun je dan de dingen opblazen!
Heeft iemand van jullie trouwens misschien ervaring met Mindfulness (aandachttraning)? Ik heb mij opgegeven voor een cursus volgend voorjaar. Tenminste, ze laten me weten wanneer het er weer komt en dan kan ik me inschrijven.
maandag 17 november 2008 om 20:17
quote:Pouckiepoes schreef op 15 november 2008 @ 10:17:
RET staat voor Rationele Effectiviteits Training
Volgens mij staat RET voor Rationeel-Emotieve Therapie.
Verder heel herkenbaar, het overspannen zijn, de angsten, de depressieve gevoelens en de vervelende gedachten die je niet wilt hebben, maar toch blijven komen. Aan dat laatste kun je volgens mij niks anders doen dan proberen er niet te veel aandacht aan te geven. Het zijn geen gedachten die op zich enige betekenis hebben of waar je iets mee moet. Laat de gedachten voorbijgaan, constateer dat je ze hebt en doe er vervolgens niks mee. Heel hard denken dat je er niet aan wilt denken heeft het tegenovergestelde effect.
Sterkte ermee.
RET staat voor Rationele Effectiviteits Training
Volgens mij staat RET voor Rationeel-Emotieve Therapie.
Verder heel herkenbaar, het overspannen zijn, de angsten, de depressieve gevoelens en de vervelende gedachten die je niet wilt hebben, maar toch blijven komen. Aan dat laatste kun je volgens mij niks anders doen dan proberen er niet te veel aandacht aan te geven. Het zijn geen gedachten die op zich enige betekenis hebben of waar je iets mee moet. Laat de gedachten voorbijgaan, constateer dat je ze hebt en doe er vervolgens niks mee. Heel hard denken dat je er niet aan wilt denken heeft het tegenovergestelde effect.
Sterkte ermee.
