Psyche
alle pijlers
Van burcht naar....?
donderdag 7 januari 2010 om 15:55
Dit schreef ik gisteren op het biechttopic:
"Op veel manieren loopt mijn leven wel goed en aan de buitenkant is er niet zoveel te zien denk ik. Relatie, werk - alles OK.
Maar wie kijkt er naar mijn buitenkant? Geen vrienden of vriendinnen, paar kennissen. Kan goed tegen alleen zijn, maar sinds een tijdje is die ene vriendin die er was - er niet meer. En nu is het te.
Loop vast qua motivatie in werk, ben moe, kom niet meer vooruit, stel van alles uit. En hoe meer dat is, hoe groter de faalangst, en hoe groter de faalangst, hoe meer ik vastloop. Misschien is de posting hier wel een schopje vooruit.
Een eigen topic hierover openen vind ik eng, want ben ook bang voor kritiek en ik zit zelf al zo vol schuldgevoel en zelfverwijten.
Maar het zou wel fijn zijn om hier gehoord te worden..."
Daarop volgde het advies om mijzelf open te stellen.
Met het openen van dit topic een nieuwe nick en avatar: een kasteel, gelukkig mét brug want, ja, openstellen - dat is lastig.
Het advies ging verder om met anderen te praten.
Probleem is dat er niet zoveel anderen zijn. Die ene vriendin is ver weg. Bij familie voel ik me niet genoeg op mijn gemak om mijn hart bij uit te storten. De burcht waarin ik zit, is er niet voor niets.
Ik voel ook dezelfde angst en wantrouwen als ik bij mijn moeder zie. Waarvan ik dacht dat ik die niet zo had als zij; maar één klein kritiekpuntje ("je moet het zelf doen!" > niet eens kritiek, maar toch...) en ik schiet in de verdediging. Alsof niemand mij snapt en niemand weet hoe zwaar het is. Oeps.
Nouja. Ik ben er niet happy mee. Het gevoel van eenzaamheid, dat gaat nog wel. Maar ik loop vast, in mezelf, in mijn dingen. Ik ben geen type voor het kluizenaarsleven.
Maar ik ben zooo bang om naar buiten te komen. Verblindende angst, want ik kan niet eens benoemen waar ik precies bang voor ben.
Ik ben dit topic gestart om beweging te krijgen. En ik zou het heel erg op prijs stellen als mensen hier af en toe met me komen babbelen. Kijken waar het naar toe gaat...
Toevoeging: feel free to join als je hetzelfde voelt als ik - het is prettig om heen en weer te praten over hoe het voelt en herkenning te vinden.
"Op veel manieren loopt mijn leven wel goed en aan de buitenkant is er niet zoveel te zien denk ik. Relatie, werk - alles OK.
Maar wie kijkt er naar mijn buitenkant? Geen vrienden of vriendinnen, paar kennissen. Kan goed tegen alleen zijn, maar sinds een tijdje is die ene vriendin die er was - er niet meer. En nu is het te.
Loop vast qua motivatie in werk, ben moe, kom niet meer vooruit, stel van alles uit. En hoe meer dat is, hoe groter de faalangst, en hoe groter de faalangst, hoe meer ik vastloop. Misschien is de posting hier wel een schopje vooruit.
Een eigen topic hierover openen vind ik eng, want ben ook bang voor kritiek en ik zit zelf al zo vol schuldgevoel en zelfverwijten.
Maar het zou wel fijn zijn om hier gehoord te worden..."
Daarop volgde het advies om mijzelf open te stellen.
Met het openen van dit topic een nieuwe nick en avatar: een kasteel, gelukkig mét brug want, ja, openstellen - dat is lastig.
Het advies ging verder om met anderen te praten.
Probleem is dat er niet zoveel anderen zijn. Die ene vriendin is ver weg. Bij familie voel ik me niet genoeg op mijn gemak om mijn hart bij uit te storten. De burcht waarin ik zit, is er niet voor niets.
Ik voel ook dezelfde angst en wantrouwen als ik bij mijn moeder zie. Waarvan ik dacht dat ik die niet zo had als zij; maar één klein kritiekpuntje ("je moet het zelf doen!" > niet eens kritiek, maar toch...) en ik schiet in de verdediging. Alsof niemand mij snapt en niemand weet hoe zwaar het is. Oeps.
Nouja. Ik ben er niet happy mee. Het gevoel van eenzaamheid, dat gaat nog wel. Maar ik loop vast, in mezelf, in mijn dingen. Ik ben geen type voor het kluizenaarsleven.
Maar ik ben zooo bang om naar buiten te komen. Verblindende angst, want ik kan niet eens benoemen waar ik precies bang voor ben.
Ik ben dit topic gestart om beweging te krijgen. En ik zou het heel erg op prijs stellen als mensen hier af en toe met me komen babbelen. Kijken waar het naar toe gaat...
Toevoeging: feel free to join als je hetzelfde voelt als ik - het is prettig om heen en weer te praten over hoe het voelt en herkenning te vinden.
anoniem_98617 wijzigde dit bericht op 09-01-2010 20:42
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 7 januari 2010 om 16:09
Nou, Jointheclub, ik herken wel een aantal dingen in je post. Ook van mij dacht iedereen dat het goed met me ging. Leuk huis, leuke baan, lieve vriend, vrienden etc. Maar eigenlijk ging het helemaal niet zo goed. Van binnen was ik onzeker, bang, verdrietig, maar voor de buitenwereld wilde ik dat niet laten zien. Tot ik in februari met een burnout thuis kwam te zitten. Een half jaar volledig thuis gezeten en toen weer begonnen met werken. Echter sinds een week of zes had ik weer een masker op...... Erg stom, weet ik, maar ja, soms is het overleven. Tot ik twee weken geleden niet meer kon en nu heb ik de buitenwereld laten zien dat het niet goed met me gaat en ben ik stappen aan het ondernemen om gelukkiger te worden. Ik heb het afgelopen jaar erg veel gehad aan therapie. Heb jij al therapie of heb je in het verleden al eens therapie gehad?
Heel goed dat je hier een topic geopend hebt en toe wil geven dat het niet goed gaat. Hopenlijk helpt het je wat om zo van je af te schrijven.
Heel goed dat je hier een topic geopend hebt en toe wil geven dat het niet goed gaat. Hopenlijk helpt het je wat om zo van je af te schrijven.
donderdag 7 januari 2010 om 16:30
Ik heb jaren geleden therapie gehad, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Betekent niet dat ik daar niet in geloof, alleen die therapeut en die vorm was het toen niet voor mij.
Als jij zegt Josje, dat het eigenlijk helemaal niet goed met je ging en dat je de schijn ophield, dan denk ik: "nee, maar zo erg is het bij mij niet". Maar zo erg is het dus wel.
Ik functioneer nog goed, kom mijn verplichtingen na enzo. Maar de spirit is weg. Ik ben angstig geworden. En dat was ik niet, nou, in elk geval niet voor zoveel dingen ineens.
Als ik weer een beetje 'up' zit*, weet ik dat ik echt iets moet doen aan sociale contacten. Ik kan dat ook wel, eigenlijk - in theorie.
Het gekke is dat men mij een prettig mens vindt, en ik maak makkelijk contact met mensen die ik niet ken. Dan ben ik zelfverzekerd en leuk. Maar ik kan niet zoveel met mensen die dichterbij mogen komen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daar mee moet.
* misschien werkt het wel andersom...
Als jij zegt Josje, dat het eigenlijk helemaal niet goed met je ging en dat je de schijn ophield, dan denk ik: "nee, maar zo erg is het bij mij niet". Maar zo erg is het dus wel.
Ik functioneer nog goed, kom mijn verplichtingen na enzo. Maar de spirit is weg. Ik ben angstig geworden. En dat was ik niet, nou, in elk geval niet voor zoveel dingen ineens.
Als ik weer een beetje 'up' zit*, weet ik dat ik echt iets moet doen aan sociale contacten. Ik kan dat ook wel, eigenlijk - in theorie.
Het gekke is dat men mij een prettig mens vindt, en ik maak makkelijk contact met mensen die ik niet ken. Dan ben ik zelfverzekerd en leuk. Maar ik kan niet zoveel met mensen die dichterbij mogen komen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daar mee moet.
* misschien werkt het wel andersom...
donderdag 7 januari 2010 om 16:42
quote:Jointheclub67 schreef op 07 januari 2010 @ 15:56:
Enneh, bedankt Boro!
Ik denk dat je mij bedoelt en niet Boro?
Want jij bent de Vivabiecht waarop ik reageerde.
Super dat je het topic hebt geopend, echt waar.
Opvallend dat je schrijft dat als iemand je zegt dat je het zelf moet doen, dat je dan in de verdediging merkt te schieten. Dat je dan begint te denken: niemand weet hoe het is en hoe zwaar het is.
En het rare is: dat klopt, dat wéét niemand ook, zolang jij daar niet over praat.
Precies daarom was mijn advies zoals het is: stel je eigen hart open, laat die brug neer. En dat moet je inderdaad zelf doen. Ik weet trouwens hoe moeilijk dat is, dus ik schrijf dit niet vanuit mijn ivoren toren, maar vanuit een situatie waarin ik zelf òòk constant mezelf eraan moet herinneren dat als ik begrip wil, ik dat zelf moet zoeken.
Als ik dan toch nog één ding mag toevoegen: je schrijft dat je ene vriendin ver weg is en dat je daarom dat gesprek niet aan wil met haar.
Is het een optie om haar eens een uitgebreide brief te schrijven? Een avondje lang telefoneren? Een weekendje langsgaan?
Ik bedoel te zeggen dat als je echt wil, er altijd een mogelijkheid is tot contact. Schrijf haar niet af alleen omdat ze ver weg is.
Enneh, bedankt Boro!
Ik denk dat je mij bedoelt en niet Boro?
Want jij bent de Vivabiecht waarop ik reageerde.
Super dat je het topic hebt geopend, echt waar.
Opvallend dat je schrijft dat als iemand je zegt dat je het zelf moet doen, dat je dan in de verdediging merkt te schieten. Dat je dan begint te denken: niemand weet hoe het is en hoe zwaar het is.
En het rare is: dat klopt, dat wéét niemand ook, zolang jij daar niet over praat.
Precies daarom was mijn advies zoals het is: stel je eigen hart open, laat die brug neer. En dat moet je inderdaad zelf doen. Ik weet trouwens hoe moeilijk dat is, dus ik schrijf dit niet vanuit mijn ivoren toren, maar vanuit een situatie waarin ik zelf òòk constant mezelf eraan moet herinneren dat als ik begrip wil, ik dat zelf moet zoeken.
Als ik dan toch nog één ding mag toevoegen: je schrijft dat je ene vriendin ver weg is en dat je daarom dat gesprek niet aan wil met haar.
Is het een optie om haar eens een uitgebreide brief te schrijven? Een avondje lang telefoneren? Een weekendje langsgaan?
Ik bedoel te zeggen dat als je echt wil, er altijd een mogelijkheid is tot contact. Schrijf haar niet af alleen omdat ze ver weg is.
donderdag 7 januari 2010 om 16:44
quote:Jointheclub67 schreef op 07 januari 2010 @ 15:55:
Loop vast qua motivatie in werk, ben moe, kom niet meer vooruit, stel van alles uit...
Faalangst...
Bang voor kritiek...
vol schuldgevoel en zelfverwijten...
angst, wantrouwen...
eenzaamheid...
Maar ik ben zooo bang om naar buiten te komen. Verblindende angst, want ik kan niet eens benoemen waar ik precies bang voor ben.
Kun je toch eens proberen een poging te doen?
Bang voor kritiek waarop? Wat is het allerergste wat er zou gebeuren?
En je schuldgevoel en zelfverwijten; zijn die omdat je zo bang bent en tot niets komt? Of gaat dat om iets anders?
Loop vast qua motivatie in werk, ben moe, kom niet meer vooruit, stel van alles uit...
Faalangst...
Bang voor kritiek...
vol schuldgevoel en zelfverwijten...
angst, wantrouwen...
eenzaamheid...
Maar ik ben zooo bang om naar buiten te komen. Verblindende angst, want ik kan niet eens benoemen waar ik precies bang voor ben.
Kun je toch eens proberen een poging te doen?
Bang voor kritiek waarop? Wat is het allerergste wat er zou gebeuren?
En je schuldgevoel en zelfverwijten; zijn die omdat je zo bang bent en tot niets komt? Of gaat dat om iets anders?
donderdag 7 januari 2010 om 16:47
[quote]Jointheclub67 schreef op 07 januari 2010 @ 16:30:
Het gekke is dat men mij een prettig mens vindt, en ik maak makkelijk contact met mensen die ik niet ken. Dan ben ik zelfverzekerd en leuk. Maar ik kan niet zoveel met mensen die dichterbij mogen komen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daar mee moet.
Dit is zo herkenbaar. Ook van mij zegt iedereen je bent zo zelfverzekerd en leuk en ook ik laat mensen niet te dichtbij komen. Ik heb een beroep waarin ik nog wel dicht bij mensen kom, maar IK bepaal de grenzen!! Ik ben zelf onder behandeling bij een haptotherapeut en daar heb ik heel veel aan. Zij laat me dingen voelen, die ik normaal niet wil voelen. Ze maakt me bewust van bepaalde zaken. Ken je haptotherapie?
Het gekke is dat men mij een prettig mens vindt, en ik maak makkelijk contact met mensen die ik niet ken. Dan ben ik zelfverzekerd en leuk. Maar ik kan niet zoveel met mensen die dichterbij mogen komen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daar mee moet.
Dit is zo herkenbaar. Ook van mij zegt iedereen je bent zo zelfverzekerd en leuk en ook ik laat mensen niet te dichtbij komen. Ik heb een beroep waarin ik nog wel dicht bij mensen kom, maar IK bepaal de grenzen!! Ik ben zelf onder behandeling bij een haptotherapeut en daar heb ik heel veel aan. Zij laat me dingen voelen, die ik normaal niet wil voelen. Ze maakt me bewust van bepaalde zaken. Ken je haptotherapie?
donderdag 7 januari 2010 om 16:55
quote:robo schreef op 07 januari 2010 @ 16:42:
[...]
Ik denk dat je mij bedoelt en niet Boro?
Want jij bent de Vivabiecht waarop ik reageerde.
Ja.
Super dat je het topic hebt geopend, echt waar.
Dank je
Opvallend dat je schrijft dat als iemand je zegt dat je het zelf moet doen, dat je dan in de verdediging merkt te schieten. Dat je dan begint te denken: niemand weet hoe het is en hoe zwaar het is.
En het rare is: dat klopt, dat wéét niemand ook, zolang jij daar niet over praat.
Dat is zo. Ik heb direct neiging om mezelf te vermannen en tegen mezelf te zeggen: het valt ook wel mee, hup de schouders eronder. Maar inderdaad, voor mij IS het ook gewoon zwaar.
Precies daarom was mijn advies zoals het is: stel je eigen hart open, laat die brug neer. En dat moet je inderdaad zelf doen. Ik weet trouwens hoe moeilijk dat is, dus ik schrijf dit niet vanuit mijn ivoren toren, maar vanuit een situatie waarin ik zelf òòk constant mezelf eraan moet herinneren dat als ik begrip wil, ik dat zelf moet zoeken.
Ik heb in vogelvlucht iets gelezen over je...
Als ik dan toch nog één ding mag toevoegen: je schrijft dat je ene vriendin ver weg is en dat je daarom dat gesprek niet aan wil met haar.
Is het een optie om haar eens een uitgebreide brief te schrijven? Een avondje lang telefoneren? Een weekendje langsgaan?
Ik bedoel te zeggen dat als je echt wil, er altijd een mogelijkheid is tot contact. Schrijf haar niet af alleen omdat ze ver weg is.
Daar heb je gelijk in, ik zal haar ook schrijven.
Mijn spiraal is wat versneld naar beneden gegaan doordat ze weg ging, en de manier waarop... maar ik kan voor een deel daarover heen stappen...
[...]
Ik denk dat je mij bedoelt en niet Boro?
Want jij bent de Vivabiecht waarop ik reageerde.
Ja.
Super dat je het topic hebt geopend, echt waar.
Dank je
Opvallend dat je schrijft dat als iemand je zegt dat je het zelf moet doen, dat je dan in de verdediging merkt te schieten. Dat je dan begint te denken: niemand weet hoe het is en hoe zwaar het is.
En het rare is: dat klopt, dat wéét niemand ook, zolang jij daar niet over praat.
Dat is zo. Ik heb direct neiging om mezelf te vermannen en tegen mezelf te zeggen: het valt ook wel mee, hup de schouders eronder. Maar inderdaad, voor mij IS het ook gewoon zwaar.
Precies daarom was mijn advies zoals het is: stel je eigen hart open, laat die brug neer. En dat moet je inderdaad zelf doen. Ik weet trouwens hoe moeilijk dat is, dus ik schrijf dit niet vanuit mijn ivoren toren, maar vanuit een situatie waarin ik zelf òòk constant mezelf eraan moet herinneren dat als ik begrip wil, ik dat zelf moet zoeken.
Ik heb in vogelvlucht iets gelezen over je...
Als ik dan toch nog één ding mag toevoegen: je schrijft dat je ene vriendin ver weg is en dat je daarom dat gesprek niet aan wil met haar.
Is het een optie om haar eens een uitgebreide brief te schrijven? Een avondje lang telefoneren? Een weekendje langsgaan?
Ik bedoel te zeggen dat als je echt wil, er altijd een mogelijkheid is tot contact. Schrijf haar niet af alleen omdat ze ver weg is.
Daar heb je gelijk in, ik zal haar ook schrijven.
Mijn spiraal is wat versneld naar beneden gegaan doordat ze weg ging, en de manier waarop... maar ik kan voor een deel daarover heen stappen...
donderdag 7 januari 2010 om 16:57
quote:josje37 schreef op 07 januari 2010 @ 16:47:
(...)
Dit is zo herkenbaar. Ook van mij zegt iedereen je bent zo zelfverzekerd en leuk en ook ik laat mensen niet te dichtbij komen. Ik heb een beroep waarin ik nog wel dicht bij mensen kom, maar IK bepaal de grenzen!! Ik ben zelf onder behandeling bij een haptotherapeut en daar heb ik heel veel aan. Zij laat me dingen voelen, die ik normaal niet wil voelen. Ze maakt me bewust van bepaalde zaken. Ken je haptotherapie?
Zo'n soort beroep heb ik ook denk ik.
Oef, vergeten: ja - haptotherapie ben ik mee bekend. Heb ik ook een tijd gedaan. Heeft me wel verder geholpen. Voelt nu te confronterend.
Kom zo terug op jouw vraag Nieuwsgierigmeisje.
(...)
Dit is zo herkenbaar. Ook van mij zegt iedereen je bent zo zelfverzekerd en leuk en ook ik laat mensen niet te dichtbij komen. Ik heb een beroep waarin ik nog wel dicht bij mensen kom, maar IK bepaal de grenzen!! Ik ben zelf onder behandeling bij een haptotherapeut en daar heb ik heel veel aan. Zij laat me dingen voelen, die ik normaal niet wil voelen. Ze maakt me bewust van bepaalde zaken. Ken je haptotherapie?
Zo'n soort beroep heb ik ook denk ik.
Oef, vergeten: ja - haptotherapie ben ik mee bekend. Heb ik ook een tijd gedaan. Heeft me wel verder geholpen. Voelt nu te confronterend.
Kom zo terug op jouw vraag Nieuwsgierigmeisje.
donderdag 7 januari 2010 om 17:00
quote:nieuwsgierigmeisje schreef op 07 januari 2010 @ 16:44:
[...]
Kun je toch eens proberen een poging te doen?
Bang voor kritiek waarop? Wat is het allerergste wat er zou gebeuren?
En je schuldgevoel en zelfverwijten; zijn die omdat je zo bang bent en tot niets komt? Of gaat dat om iets anders?
Ik weet niet helemaal waar het vandaan komt, maar ergens zit er de angst om verraden te worden. Anderzijds de angst dat ik tekort schiet in de vriendschap. Dat ik bijv. na een periode leuk, betrokken etc., in ene minder betrokken raak. Nouja, en dat ik niet leuk of interessant genoeg ben natuurlijk (zucht).
Ja, ik hoor jullie denken: je legt de lat te hoog. Maar ik ben ook niet zo van de oppervlakkige contacten...
[...]
Kun je toch eens proberen een poging te doen?
Bang voor kritiek waarop? Wat is het allerergste wat er zou gebeuren?
En je schuldgevoel en zelfverwijten; zijn die omdat je zo bang bent en tot niets komt? Of gaat dat om iets anders?
Ik weet niet helemaal waar het vandaan komt, maar ergens zit er de angst om verraden te worden. Anderzijds de angst dat ik tekort schiet in de vriendschap. Dat ik bijv. na een periode leuk, betrokken etc., in ene minder betrokken raak. Nouja, en dat ik niet leuk of interessant genoeg ben natuurlijk (zucht).
Ja, ik hoor jullie denken: je legt de lat te hoog. Maar ik ben ook niet zo van de oppervlakkige contacten...
donderdag 7 januari 2010 om 17:13
donderdag 7 januari 2010 om 17:26
quote:nieuwsgierigmeisje schreef op 07 januari 2010 @ 17:13:
Hoe was jouw jeugd?
Dat vroeg je net ergens anders ook al. Haha, we zitten op Psyche.
Nee, mijn jeugd was niet zo florissant nee. Stond grootste deel van de tijd in de overlevingsstand en heb vooral veel 'moeten' geven. Vroeg volwassen, en de sterke schouders moeten zijn.
Weet je, het rottige van dit soort dingen is dat ik het zelf allemaal zo goed kan verklaren. Maar dan nog, stel de vragen maar, want alleen al het beantwoorden ervan kan iets losmaken (dat ik het meer vanuit mijn gevoel dan vanuit mijn ratio beleef bijv.).
Hoe was jouw jeugd?
Dat vroeg je net ergens anders ook al. Haha, we zitten op Psyche.
Nee, mijn jeugd was niet zo florissant nee. Stond grootste deel van de tijd in de overlevingsstand en heb vooral veel 'moeten' geven. Vroeg volwassen, en de sterke schouders moeten zijn.
Weet je, het rottige van dit soort dingen is dat ik het zelf allemaal zo goed kan verklaren. Maar dan nog, stel de vragen maar, want alleen al het beantwoorden ervan kan iets losmaken (dat ik het meer vanuit mijn gevoel dan vanuit mijn ratio beleef bijv.).
donderdag 7 januari 2010 om 17:38
Je schrijft over faalangst. Hier weet ik uit eigen ervaring veel van af (helaas).
Heb je alleen last van faalangst met betrekking tot vriendschappen, of ook met betrekking tot je werk?
Iets over mijn eigen ervaringen, misschien herken je er iets van en heb je er iets aan.
Bij mij uit faalangst zich vooral op het gebied van werk. Ik ben er uiteindelijk achter gekomen dat ik vooral bang ben voor een negatieve beoordeling.
Ik heb lang een negatieve beoordeling van mijn werkprestaties gezien als een afwijzing van mijn hele persoon. Inmiddels heb ik geleerd dat afwijzing van mij als werknemer niets zegt over wie ik als persoon ben. Het zegt alleen iets over mijn prestaties op werkgebied op die specifieke werkplek (want op een andere werkplek zijn ze misschien wel heel tevreden over mij).
Ben jij misschien ook bang voor afwijzing? Heb jij dan misschien ook het gevoel dat jouw gehele persoonlijkheid wordt afgewezen?
Nou ja, zo eens wat dingen die je zou kunnen overwegen. Misschien ligt het bij jou anders hoor.
En.... mocht ik door dit stukje de indruk wekken dat ik dit alles al uitgewerkt heb, en nu geheel zonder faalangst functioneer: dit is nog niet waar.
Het gaat wel een stuk beter dan eerder, maar ook ik worstel nog geregeld met dit soort gevoelens.
Nieuwsgierigmeisje heeft overigens ook een punt met haar vraag hoe je jeugd was. Het soort dingen wat jij beschrijft, heeft vaak z'n oorsprong in je jeugd, hoe je toen behandeld en opgevoed bent.
Ik had je biecht trouwens ook gelezen, en vind het ook goed van je dat je een topic hebt geopend!
Heb je alleen last van faalangst met betrekking tot vriendschappen, of ook met betrekking tot je werk?
Iets over mijn eigen ervaringen, misschien herken je er iets van en heb je er iets aan.
Bij mij uit faalangst zich vooral op het gebied van werk. Ik ben er uiteindelijk achter gekomen dat ik vooral bang ben voor een negatieve beoordeling.
Ik heb lang een negatieve beoordeling van mijn werkprestaties gezien als een afwijzing van mijn hele persoon. Inmiddels heb ik geleerd dat afwijzing van mij als werknemer niets zegt over wie ik als persoon ben. Het zegt alleen iets over mijn prestaties op werkgebied op die specifieke werkplek (want op een andere werkplek zijn ze misschien wel heel tevreden over mij).
Ben jij misschien ook bang voor afwijzing? Heb jij dan misschien ook het gevoel dat jouw gehele persoonlijkheid wordt afgewezen?
Nou ja, zo eens wat dingen die je zou kunnen overwegen. Misschien ligt het bij jou anders hoor.
En.... mocht ik door dit stukje de indruk wekken dat ik dit alles al uitgewerkt heb, en nu geheel zonder faalangst functioneer: dit is nog niet waar.
Het gaat wel een stuk beter dan eerder, maar ook ik worstel nog geregeld met dit soort gevoelens.
Nieuwsgierigmeisje heeft overigens ook een punt met haar vraag hoe je jeugd was. Het soort dingen wat jij beschrijft, heeft vaak z'n oorsprong in je jeugd, hoe je toen behandeld en opgevoed bent.
Ik had je biecht trouwens ook gelezen, en vind het ook goed van je dat je een topic hebt geopend!
donderdag 7 januari 2010 om 17:39
Betrapt 
Naar mijn mening zegt jeugd/hechting namelijk echt heel veel.
Maar dat verklaren lukt dus zelf ook wel. Vertel.
Wat betreft de haptotherapie; dat voelt te confronterend zei je.
Moet je in dit soort situaties niet juist doen wat confronterend zal zijn? Dan weet je tenminste dat het iets op zal lossen....
Dat dat ook eng is snap ik, maar de keuze is aan jezelf. (Lees: Je hébt een keuze).
Naar mijn mening zegt jeugd/hechting namelijk echt heel veel.
Maar dat verklaren lukt dus zelf ook wel. Vertel.
Wat betreft de haptotherapie; dat voelt te confronterend zei je.
Moet je in dit soort situaties niet juist doen wat confronterend zal zijn? Dan weet je tenminste dat het iets op zal lossen....
Dat dat ook eng is snap ik, maar de keuze is aan jezelf. (Lees: Je hébt een keuze).
donderdag 7 januari 2010 om 21:00
Okay, eerst de faalangst.
Hmm.
Zeker ook in werk, maar dan pas als het buiten mijn comfort zone gaat. Mijn specialisme zeg maar, daar ben ik niet onzeker over. Maar ik ga bijv. dingen uitstellen, en dan wordt het haastwerk. Of raak ik helemaal verlamd. Terwijl ik dan weet dat ik het wel kan. Dat gebeurt dus nu ook, maar probeer ik doorheen te buffelen (ik moet wel).
Qua vriendschappen, sociale contacten. Daar is het wel erger denk ik. Of het faalangst heet. Het is wat ik zei: 'ze zien me aankomen' 'ik ben niet interessant'. Ik kan ook vrij goed verbergen in mijn andere contacten (zakelijk, collegiaal) dat ik (bijna) geen vrienden heb - want daar schaam ik me voor.
Zo - oef, is dat ook eens gezegd.
Er zijn mensen die bang zijn voor groepen, en vooral groepen onbekenden. Dan ben ik juist als een vis in het water en kan ik lekker meekleppen, lol hebben. Ben ik ook mezelf hoor - vind dat echt prima. Maar 1 op 1. Dat vind ik veel moeilijker, terwijl - als ik een klik heb met iemand, ook dat vanzelf gaat. Ik heb alleen niet zo snel een klik.
Laatst was hier een discussie, ik weet niet meer welk topic over vriendschap versus relatie. Ik heb dus meer moeite met vriendschappen dan met een liefdesrelatie.
Misschien een aardig bruggetje naar het verleden, speciaal voor Nieuwsgierigmeisje.
Hmm.
Zeker ook in werk, maar dan pas als het buiten mijn comfort zone gaat. Mijn specialisme zeg maar, daar ben ik niet onzeker over. Maar ik ga bijv. dingen uitstellen, en dan wordt het haastwerk. Of raak ik helemaal verlamd. Terwijl ik dan weet dat ik het wel kan. Dat gebeurt dus nu ook, maar probeer ik doorheen te buffelen (ik moet wel).
Qua vriendschappen, sociale contacten. Daar is het wel erger denk ik. Of het faalangst heet. Het is wat ik zei: 'ze zien me aankomen' 'ik ben niet interessant'. Ik kan ook vrij goed verbergen in mijn andere contacten (zakelijk, collegiaal) dat ik (bijna) geen vrienden heb - want daar schaam ik me voor.
Zo - oef, is dat ook eens gezegd.
Er zijn mensen die bang zijn voor groepen, en vooral groepen onbekenden. Dan ben ik juist als een vis in het water en kan ik lekker meekleppen, lol hebben. Ben ik ook mezelf hoor - vind dat echt prima. Maar 1 op 1. Dat vind ik veel moeilijker, terwijl - als ik een klik heb met iemand, ook dat vanzelf gaat. Ik heb alleen niet zo snel een klik.
Laatst was hier een discussie, ik weet niet meer welk topic over vriendschap versus relatie. Ik heb dus meer moeite met vriendschappen dan met een liefdesrelatie.
Misschien een aardig bruggetje naar het verleden, speciaal voor Nieuwsgierigmeisje.
donderdag 7 januari 2010 om 21:07
Ouders gescheiden, met mijn jongere zus bij moeder blijven wonen. Moeder was eerst fulltime werkend en daarna ziek. Veel van de zorg kwam op mij neer - zeker ook toen zusje de negatieve aandacht vroeg (en ik niet natuurlijk).
Zorgen voor was vooral mentale bijstand verlenen, dus de rol moeder/dochter omgedraaid. Mijn moeder is zelf ook verwaarloosd.
Relatie met mijn vader tijdens pubertijd slecht, maar sinds ik volwassen ben is die goed. Is ook mijn stabiele voorbeeld in het leven.
Ik denk dat ik beter ben in liefdesrelaties dan in vriendschappen omdat je bij liefdesrelatie alles mag en kan geven. Geven en nemen hoeft niet in balans te zijn (...). Bovendien helpt het diepe houden van je door pieken, dalen en 'oneffenheden'. Bij vriendschap is het gelijkmatiger en kan je bovendien niet 'bouwen' op je gevende rol. Zoiets.
Zorgen voor was vooral mentale bijstand verlenen, dus de rol moeder/dochter omgedraaid. Mijn moeder is zelf ook verwaarloosd.
Relatie met mijn vader tijdens pubertijd slecht, maar sinds ik volwassen ben is die goed. Is ook mijn stabiele voorbeeld in het leven.
Ik denk dat ik beter ben in liefdesrelaties dan in vriendschappen omdat je bij liefdesrelatie alles mag en kan geven. Geven en nemen hoeft niet in balans te zijn (...). Bovendien helpt het diepe houden van je door pieken, dalen en 'oneffenheden'. Bij vriendschap is het gelijkmatiger en kan je bovendien niet 'bouwen' op je gevende rol. Zoiets.
donderdag 7 januari 2010 om 22:13
Misschien heet het in jouw geval inderdaad niet zozeer faalangst. Misschien heeft het met je zelfbeeld te maken? Zou het kunnen dat je jezelf misschien niet zo interessant vindt? En dan denkt dat anderen je dus ook niet interessant vinden?
Als ik je laatste post lees, klopt het dan dat je het gemakkelijker vindt om te geven dan om te nemen? Misschien omdat je vroeger vaak voor je moeder moest zorgen en daarom gewend bent aan geven?
Lukt het je bij je partner wel om te nemen (liefde die hij je geeft, complimentjes), of vind je dit bij hem ook moeilijk?
Als ik je laatste post lees, klopt het dan dat je het gemakkelijker vindt om te geven dan om te nemen? Misschien omdat je vroeger vaak voor je moeder moest zorgen en daarom gewend bent aan geven?
Lukt het je bij je partner wel om te nemen (liefde die hij je geeft, complimentjes), of vind je dit bij hem ook moeilijk?
donderdag 7 januari 2010 om 22:51
Ik weet niet of ik mijzelf niet interessant vind...
Ik weet dat sommigen mij goed vinden in bepaalde dingen en dan soort van geïntrigeerd raken ofzo - hoe ik dat doe. Bijv. niet snel van mijn stuk raken, even afstand kunnen nemen en stressbestendig zijn. Dat creëert eerder een afstand tussen mij en de ander omdat ik het allemaal niet zo bijzonder vind wat ik doe en kan. Het draagt misschien ook alleen maar bij aan de facade.
Maar zoals gezegd, vind ik het niet erg om alleen te zijn en verveel ik me niet met mezelf. Dus het is ook niet zo dat ik mezelf niet interessant vind.
Misschien is de vraag wel: vind ik mezelf interessant voor anderen? (en is dat nodig?)
Ja, ik ben veel beter in geven dan in nemen. Maar kan ook goed complimenten aanvaarden. Heb gelukkig een man die me op een andere manier dan super-romantisch laat merken dat ie van me houdt. Want op een voetstuk geplaatst worden of overladen worden met attenties, daar vind ik niks aan.
Lange tijd had hij ook mijn 'hulp' nodig - die balans is nu wat rechter getrokken.
Waar ik trouwens wel heel slecht tegen kan - heb ik gemerkt - is kritiek... en dat vind ik niet zo'n mooie eigenschap.
Ik weet dat sommigen mij goed vinden in bepaalde dingen en dan soort van geïntrigeerd raken ofzo - hoe ik dat doe. Bijv. niet snel van mijn stuk raken, even afstand kunnen nemen en stressbestendig zijn. Dat creëert eerder een afstand tussen mij en de ander omdat ik het allemaal niet zo bijzonder vind wat ik doe en kan. Het draagt misschien ook alleen maar bij aan de facade.
Maar zoals gezegd, vind ik het niet erg om alleen te zijn en verveel ik me niet met mezelf. Dus het is ook niet zo dat ik mezelf niet interessant vind.
Misschien is de vraag wel: vind ik mezelf interessant voor anderen? (en is dat nodig?)
Ja, ik ben veel beter in geven dan in nemen. Maar kan ook goed complimenten aanvaarden. Heb gelukkig een man die me op een andere manier dan super-romantisch laat merken dat ie van me houdt. Want op een voetstuk geplaatst worden of overladen worden met attenties, daar vind ik niks aan.
Lange tijd had hij ook mijn 'hulp' nodig - die balans is nu wat rechter getrokken.
Waar ik trouwens wel heel slecht tegen kan - heb ik gemerkt - is kritiek... en dat vind ik niet zo'n mooie eigenschap.
vrijdag 8 januari 2010 om 13:02
quote:Jointheclub67 schreef op 07 januari 2010 @ 22:51:
Ik weet niet of ik mijzelf niet interessant vind...
Ik weet dat sommigen mij goed vinden in bepaalde dingen en dan soort van geïntrigeerd raken ofzo - hoe ik dat doe. Bijv. niet snel van mijn stuk raken, even afstand kunnen nemen en stressbestendig zijn. Dat creëert eerder een afstand tussen mij en de ander omdat ik het allemaal niet zo bijzonder vind wat ik doe en kan. Het draagt misschien ook alleen maar bij aan de facade.
Alsof je een rol speelt, en die goede eigenschappen niet echt bij jou horen? Feitelijk wel wéten dat ze wel bij jou horen, maar dat niet zo ervaren/voelen?
Maar zoals gezegd, vind ik het niet erg om alleen te zijn en verveel ik me niet met mezelf. Dus het is ook niet zo dat ik mezelf niet interessant vind.
Misschien is de vraag wel: vind ik mezelf interessant voor anderen? (en is dat nodig?)
JA!
Ja, ik ben veel beter in geven dan in nemen. Maar kan ook goed complimenten aanvaarden. Heb gelukkig een man die me op een andere manier dan super-romantisch laat merken dat ie van me houdt. Want op een voetstuk geplaatst worden of overladen worden met attenties, daar vind ik niks aan.
Vind je wel dat je het af en toe verdiend hebt? Niet persé in materiele zin, maar bijv. in waardering.
Lange tijd had hij ook mijn 'hulp' nodig - die balans is nu wat rechter getrokken.
Hoe lang is dat geleden? Kan het zijn dat dat voor een heel groot deel jouw identiteit bepaalde, doordat dat jouw identiteit van jongs af aan al is geweest? En dat het nu voelt alsof je niks bij te dragen hebt?
Waar ik trouwens wel heel slecht tegen kan - heb ik gemerkt - is kritiek... en dat vind ik niet zo'n mooie eigenschap.
Kritiek in het algemeen? Of kritiek m.b.t. specifiekere punten?
Ik weet niet of ik mijzelf niet interessant vind...
Ik weet dat sommigen mij goed vinden in bepaalde dingen en dan soort van geïntrigeerd raken ofzo - hoe ik dat doe. Bijv. niet snel van mijn stuk raken, even afstand kunnen nemen en stressbestendig zijn. Dat creëert eerder een afstand tussen mij en de ander omdat ik het allemaal niet zo bijzonder vind wat ik doe en kan. Het draagt misschien ook alleen maar bij aan de facade.
Alsof je een rol speelt, en die goede eigenschappen niet echt bij jou horen? Feitelijk wel wéten dat ze wel bij jou horen, maar dat niet zo ervaren/voelen?
Maar zoals gezegd, vind ik het niet erg om alleen te zijn en verveel ik me niet met mezelf. Dus het is ook niet zo dat ik mezelf niet interessant vind.
Misschien is de vraag wel: vind ik mezelf interessant voor anderen? (en is dat nodig?)
JA!
Ja, ik ben veel beter in geven dan in nemen. Maar kan ook goed complimenten aanvaarden. Heb gelukkig een man die me op een andere manier dan super-romantisch laat merken dat ie van me houdt. Want op een voetstuk geplaatst worden of overladen worden met attenties, daar vind ik niks aan.
Vind je wel dat je het af en toe verdiend hebt? Niet persé in materiele zin, maar bijv. in waardering.
Lange tijd had hij ook mijn 'hulp' nodig - die balans is nu wat rechter getrokken.
Hoe lang is dat geleden? Kan het zijn dat dat voor een heel groot deel jouw identiteit bepaalde, doordat dat jouw identiteit van jongs af aan al is geweest? En dat het nu voelt alsof je niks bij te dragen hebt?
Waar ik trouwens wel heel slecht tegen kan - heb ik gemerkt - is kritiek... en dat vind ik niet zo'n mooie eigenschap.
Kritiek in het algemeen? Of kritiek m.b.t. specifiekere punten?
vrijdag 8 januari 2010 om 15:59
De goede eigenschappen horen wel bij mij, maar omdat ik ze 'van nature' * heb, en ik er niet veel moeite (meer) voor hoef te doen, wuif ik het een beetje weg.
* van nature: ben bang dat het meer een kwestie van bikkelen is geweest
Ik vind dat ik soms wel waardering heb verdiend. Kan er ook wel om vragen als ik dat wil. En toch vind ik het moeilijk om mensen dichtbij te laten komen.
Ow wacht. Datvan die waardering geldt alleen voor mijn lief. Van hem kan ik ook wel kritiek hebben (ook al kan ik er emotioneel onder worden), en ook complimentjes e.d. Bij hem vraag ik ook wel eens om waardering. Bij anderen ligt dat moeilijker...
Het duurt kennelijk heel, heel lang, voordat iemand langs mijn pantser komt. En ik ren 3 keer harder voor iemand die mijn capaciteiten en inzet waardeert en die ziet wat mijn toegevoegde waarde is. Die dus ook door mijn pantser heen kan kijken.
Nee, ik kan wel met complimenten omgaan. Maar ik wacht tot ik 'ontdekt' word ofzo. Duh, lekker effectief. Maar wél veilig.
Ik brainstorm even wat hardop hier. Hoop dat dat niet saai is. Jullie vragen c.q. meedenken helpen wel.
Trouwens, t.o.v. gisteren wat actiever geweest (heb contacten gezocht) en vandaag lekker kunnen werken - dat helpt ook altijd.
* van nature: ben bang dat het meer een kwestie van bikkelen is geweest
Ik vind dat ik soms wel waardering heb verdiend. Kan er ook wel om vragen als ik dat wil. En toch vind ik het moeilijk om mensen dichtbij te laten komen.
Ow wacht. Datvan die waardering geldt alleen voor mijn lief. Van hem kan ik ook wel kritiek hebben (ook al kan ik er emotioneel onder worden), en ook complimentjes e.d. Bij hem vraag ik ook wel eens om waardering. Bij anderen ligt dat moeilijker...
Het duurt kennelijk heel, heel lang, voordat iemand langs mijn pantser komt. En ik ren 3 keer harder voor iemand die mijn capaciteiten en inzet waardeert en die ziet wat mijn toegevoegde waarde is. Die dus ook door mijn pantser heen kan kijken.
Nee, ik kan wel met complimenten omgaan. Maar ik wacht tot ik 'ontdekt' word ofzo. Duh, lekker effectief. Maar wél veilig.
Ik brainstorm even wat hardop hier. Hoop dat dat niet saai is. Jullie vragen c.q. meedenken helpen wel.
Trouwens, t.o.v. gisteren wat actiever geweest (heb contacten gezocht) en vandaag lekker kunnen werken - dat helpt ook altijd.
