Psyche
alle pijlers
Van cynicus naar emo? Nachtelijke gedachten
zondag 15 februari 2009 om 05:34
Op deze vroege ochtend wil ik geen topics vervuilen met m'n verhaal, dus ik open m'n eigen topic maar. Ben een beetje in de war. Verhaal in een notendop: emotioneel onbeschikbare moeder, overleden vader, narcistische ex, fucked-up me. Nou ja, fucked-up?? Heb cynisme en rationalisatie altijd omarmd ter overlevingsdrang (bescherming). Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin, waarbij ik m'n rationaliteit wél even gebruik om mezelf daar nog een tijdje van te weerhouden. Want no way dat ik een kind wil opzadelen met alles wat ik zelf nog niet uitgebasht heb.
Gesprek gehad met mijn moeder, waarin ze nu eens onomwonden heeft toegegeven zich te schamen voor mij. Verwarrende emoties: ik begrijp het van haar kant, ik zie een vrouw die nog zoveel heeft uit te vechten met haarzelf, ze is altijd de pleaser geweest om de liefde van háár moeder te verdienen. Ik ben geen pleaser, nooit geweest. Althans, niet thuis. Heb me afgezet en al jong op eigen benen leren staan.
M'n vader was m'n compensatie, in die zin, hij hield van me en was trots op me. Alleen kon hij zijn emoties niet tonen. Pa sprak rationeel, de liefde was tussen de woorden door te horen maar niet uitgesproken. En hij was totaal niet aanrakerig, we bereikten elkaar met woorden. God, wat wilde ik dat hij trots op me was! Hij was vaak aan het werk, vaak onbereikbaar dus, en ik heb altijd gedacht dat hij me echt zou zíen als ik maar 'gelukt' genoeg was. Ik dacht, dat ik daar jaren en jaren de tijd voor zou hebben. Maar die luxe had ik niet, toen ik 23 was ging hij dood. Vóór zijn dood hebben we nog zoveel uitgesproken, hij heeft toen ook gezegd dat hij van me hield, hand in hand met me gezeten, eindelijk. Ik kan nog niet echt toelaten dat hij er niet meer is. Rationeel gezien weet ik het, maar de bijbehorende emoties zijn vaak afgeschermd. Ik haat het om me klein, kwetsbaar en verloren te voelen, om het zo nodig te hebben dat iemand me vasthoudt en van me houdt.
Misschien dat ik daarom wel op emotioneel onbereikbare mannen val, in die zin, mijn ex is een narcistische klootzak en ja, ergens hou ik nog steeds van hem. Maar als ik emoties, kwetsbaarheid, toon, sabelt 'ie me neer. Dan weet 'ie niet hoe snel hij moet maken dat 'ie wegkomt. En ergens voelt dat, hoe paradoxaal ook, veilig. Omdat ik daardoor weer de ratio inschiet. Niemand krijgt me zo snel in m'n cynische modus als hij. En cynisme, daar ben ik goed in. Type dat als ze bloemen ruikt, gaat vragen waar de kist staat
Vanavond voor het eerst in tijden gehuild toen ik alleen was. dat doe ik nooit, janken in m'n eentje. Omdat ik me dan zo verloren voel. Ik viel uitgeput in slaap, overigens nadat de katten me zijn komen troosten Nu weer wakker, en aan de koffie. En me afvragen waarom ik hier een virtueel dagboek neerplemp. Misschien heb ik er overdag wel spijt van, ik weet het niet. Maar voor nu moest ik dit ff doen.
Mocht iemand gek genoeg zijn (of zich maar genoeg vervelen) om dit helemaal gelezen te hebben: bedankt (f)
Reacties welkom, schop onder m'n hol ook.
Gesprek gehad met mijn moeder, waarin ze nu eens onomwonden heeft toegegeven zich te schamen voor mij. Verwarrende emoties: ik begrijp het van haar kant, ik zie een vrouw die nog zoveel heeft uit te vechten met haarzelf, ze is altijd de pleaser geweest om de liefde van háár moeder te verdienen. Ik ben geen pleaser, nooit geweest. Althans, niet thuis. Heb me afgezet en al jong op eigen benen leren staan.
M'n vader was m'n compensatie, in die zin, hij hield van me en was trots op me. Alleen kon hij zijn emoties niet tonen. Pa sprak rationeel, de liefde was tussen de woorden door te horen maar niet uitgesproken. En hij was totaal niet aanrakerig, we bereikten elkaar met woorden. God, wat wilde ik dat hij trots op me was! Hij was vaak aan het werk, vaak onbereikbaar dus, en ik heb altijd gedacht dat hij me echt zou zíen als ik maar 'gelukt' genoeg was. Ik dacht, dat ik daar jaren en jaren de tijd voor zou hebben. Maar die luxe had ik niet, toen ik 23 was ging hij dood. Vóór zijn dood hebben we nog zoveel uitgesproken, hij heeft toen ook gezegd dat hij van me hield, hand in hand met me gezeten, eindelijk. Ik kan nog niet echt toelaten dat hij er niet meer is. Rationeel gezien weet ik het, maar de bijbehorende emoties zijn vaak afgeschermd. Ik haat het om me klein, kwetsbaar en verloren te voelen, om het zo nodig te hebben dat iemand me vasthoudt en van me houdt.
Misschien dat ik daarom wel op emotioneel onbereikbare mannen val, in die zin, mijn ex is een narcistische klootzak en ja, ergens hou ik nog steeds van hem. Maar als ik emoties, kwetsbaarheid, toon, sabelt 'ie me neer. Dan weet 'ie niet hoe snel hij moet maken dat 'ie wegkomt. En ergens voelt dat, hoe paradoxaal ook, veilig. Omdat ik daardoor weer de ratio inschiet. Niemand krijgt me zo snel in m'n cynische modus als hij. En cynisme, daar ben ik goed in. Type dat als ze bloemen ruikt, gaat vragen waar de kist staat
Vanavond voor het eerst in tijden gehuild toen ik alleen was. dat doe ik nooit, janken in m'n eentje. Omdat ik me dan zo verloren voel. Ik viel uitgeput in slaap, overigens nadat de katten me zijn komen troosten Nu weer wakker, en aan de koffie. En me afvragen waarom ik hier een virtueel dagboek neerplemp. Misschien heb ik er overdag wel spijt van, ik weet het niet. Maar voor nu moest ik dit ff doen.
Mocht iemand gek genoeg zijn (of zich maar genoeg vervelen) om dit helemaal gelezen te hebben: bedankt (f)
Reacties welkom, schop onder m'n hol ook.
zondag 15 februari 2009 om 06:40
Schop onder je hol?
Je begint net te voelen!
Kan me voorstellen dat dat heel verwarrend is, en ook onveilig lijkt. Je bent ook al zo veel jaren anders gewend.
T is nog ff te vroeg voor zinnige opmerkingen van mijn kant, maar ik vind je post eigenlijk heel logisch klinken.
Het lijkt me een verwarrende en emotionele periode voor je, maar dat je je er zo van bewust aan het worden bent is volgens mij al de eerste stap!
Je begint net te voelen!
Kan me voorstellen dat dat heel verwarrend is, en ook onveilig lijkt. Je bent ook al zo veel jaren anders gewend.
T is nog ff te vroeg voor zinnige opmerkingen van mijn kant, maar ik vind je post eigenlijk heel logisch klinken.
Het lijkt me een verwarrende en emotionele periode voor je, maar dat je je er zo van bewust aan het worden bent is volgens mij al de eerste stap!
zondag 15 februari 2009 om 08:45
Goed dat je hebt neergezet. Dat is ook weer een vorm van je uiten en jezelf en je gevoelens serieus nemen. Want dat rationaliseren en cynisme herken ik maar al te goed. Het is een overlevingsstrategie.
En het is op zich niet eens zo'n verkeerde overlevingsstrategie denk ik soms....Ik uit emoties ook niet makkelijk... maar ik denk ook dat ik mezelf niet help als ik constant mijn emoties op tafel gooi of bij anderen een potje ga lopen grienen.
Het is een evenwicht vinden tussen emoties toelaten en ook rationaliseren om er niet in te verzanden. En het is een proces waar je vaak niet echt grip op hebt... laat staan controle... en dat is zo moeilijk.
Wat me opvalt is dat je moeder heeft gezegd dat ze voor je schaamt en dat jij dat ergens wel begrijpt. Rationalisatie ten top! Want het doet pijn als je moeder dat zegt en door het te rationaliseren druk je die pijn weg.
Het is niet ok dat jouw moeder zich voor je schaamt... het is nog minder ok dat ze dat zegt...Natuurlijk... ouders en kinderen kunnen soms erg van elkaar verschillen. Kinderen kunnen soms een weg kiezen waar ouders niet achterstaan. Maar liefde is onvoorwaardelijk en een ander in zijn waarde laten ook. Dus praat het niet goed dat je moeder dat zegt en breng er geen begrip voor op. Troost jezelf dat de situatie zo is terwijl jij dat niet hebt verdiend!
En een schop onder je kont van ons heb je zeker niet nodig. Die geef je jezelf al meer dan goed voor je is...
Sterkte en veel succes!
En het is op zich niet eens zo'n verkeerde overlevingsstrategie denk ik soms....Ik uit emoties ook niet makkelijk... maar ik denk ook dat ik mezelf niet help als ik constant mijn emoties op tafel gooi of bij anderen een potje ga lopen grienen.
Het is een evenwicht vinden tussen emoties toelaten en ook rationaliseren om er niet in te verzanden. En het is een proces waar je vaak niet echt grip op hebt... laat staan controle... en dat is zo moeilijk.
Wat me opvalt is dat je moeder heeft gezegd dat ze voor je schaamt en dat jij dat ergens wel begrijpt. Rationalisatie ten top! Want het doet pijn als je moeder dat zegt en door het te rationaliseren druk je die pijn weg.
Het is niet ok dat jouw moeder zich voor je schaamt... het is nog minder ok dat ze dat zegt...Natuurlijk... ouders en kinderen kunnen soms erg van elkaar verschillen. Kinderen kunnen soms een weg kiezen waar ouders niet achterstaan. Maar liefde is onvoorwaardelijk en een ander in zijn waarde laten ook. Dus praat het niet goed dat je moeder dat zegt en breng er geen begrip voor op. Troost jezelf dat de situatie zo is terwijl jij dat niet hebt verdiend!
En een schop onder je kont van ons heb je zeker niet nodig. Die geef je jezelf al meer dan goed voor je is...
Sterkte en veel succes!
zondag 15 februari 2009 om 09:07
ik denk dat je jezelf al genoeg schoppen onder je hol hebt gegeven in je leven. weet je, ik kan altijd alles heel goed relativeren en mezelf een schop onder m'n hol geven. maar nu zit ik in een situatie waarvan ik van tevoren had gedacht dat ik daar goed mee om zou kunnen gaan omdat 'het eigenlijk nergens over gaat'. maar het gaat wel ergens over en ik kan nu niet relativeren. ik ben er heel emotioneel door en de gevoelens gieren door mijn lijf. ik heb er aan toegegeven, hoe eng ik dat ook vond. en het lucht op! het helpt me om de dingen te benoemen en op te schrijven. het is moeilijk om de 'ik' zoals je altijd was los te laten, maar soms is dat nodig om de 'ik' zoals je zult zijn beter te begrijpen. laat de emoties maar komen, geef er aan toe al is het verwarrend. ik heb niet heel veel zinnig advies, maar wil je wel sterkte wensen!
zondag 15 februari 2009 om 09:29
Mastermind, Dank je wel. Jouw verhaal is zoooooooo herkenbaar, maar zelf kan ik het niet zo goed onder woorden brengen. Zit in hetzelfde proces als jij. Begin ook net voor het eerst van mijn leven geloof ik, te voelen. Een doorbraak volgens de psych, maar ik vind het erg heftig allemaal. En inderdaad ook zo de wens om echt contact te maken met vooral mijn gezin, want (schaam) daar heb ik moeite mee. Ik vind het ook vreselijk om toe te geven dat ik het ook nodig heb dat er iemand van me houdt. Ik huil wel, juist als ik alleen ben. Dat vooral maar niemand het ziet of hoort. Wij hebben een nare situatie met middelste puberdochter achter de rug en het is voor mij van wezenlijk belang dat ik het roer om gooi. Anders raak ik haar kwijt. Heb een tijd lang bij mezelf gedacht, dat moet dan maar. Dan ben ik haar maar kwijt. Godzijdank komt dan toch mijn gevoel om de hoek kijken en dringt het tot me door dat dat natuurlijk niet is wat ik wil.
Goed van je dat je er nu mee aan de slag gaat. Sterkte, en inderdaad, die schop onder je kont heb je niet nodig, wees juist eens lief voor jezelf. Dat verdien je.
Goed van je dat je er nu mee aan de slag gaat. Sterkte, en inderdaad, die schop onder je kont heb je niet nodig, wees juist eens lief voor jezelf. Dat verdien je.
zondag 15 februari 2009 om 10:14
Mastermind, geen schoppen, maar juist een groot compliment voor je, dat je dit zo hebt verwoord. En zoals je ziet herkennen anderen, waaronder ik, het ook.
Rationaliseren is een overlevingstechniek en ontdooien (weer gaan voelen) doet pijn. En het is een proces. Sterkte!
Rationaliseren is een overlevingstechniek en ontdooien (weer gaan voelen) doet pijn. En het is een proces. Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 februari 2009 om 10:38
Hey mastermind,
Goed dat je dat coachingtraject in bent gegaan!! Nu voelt het kut. Maar je leert zoveel en je wordt er zoveel sterker van!
Hier ook heel veel herkenning. Ik zit ook in een coachingtraject en ik leer nu ook eindelijk gevoelens toe te laten, te herkennen en te erkennen. Soms baal ik er ook van, mijn relatie gaat er nu misschien/waarschijnlijk op stuklopen. Terwijl er jaren geen vuiltje aan de lucht was. Rationeel gezien is hij 'de perfecte partner' voor mij. Maar nu ik naar mijn gevoel luister slaat de twijfel toe. Maar toch he, al is dat allemaal zwaar shit, ik ben blij dat ik mijn gevoel herontdekt heb en nu keuzes meer daarop kan baseren! Het lastige is de balans vinden, niet doorschieten in een emotionele dweil, maar ook niet de harde rationele muur optrekken. De gulden middenweg vinden.
Sterkte
Goed dat je dat coachingtraject in bent gegaan!! Nu voelt het kut. Maar je leert zoveel en je wordt er zoveel sterker van!
Hier ook heel veel herkenning. Ik zit ook in een coachingtraject en ik leer nu ook eindelijk gevoelens toe te laten, te herkennen en te erkennen. Soms baal ik er ook van, mijn relatie gaat er nu misschien/waarschijnlijk op stuklopen. Terwijl er jaren geen vuiltje aan de lucht was. Rationeel gezien is hij 'de perfecte partner' voor mij. Maar nu ik naar mijn gevoel luister slaat de twijfel toe. Maar toch he, al is dat allemaal zwaar shit, ik ben blij dat ik mijn gevoel herontdekt heb en nu keuzes meer daarop kan baseren! Het lastige is de balans vinden, niet doorschieten in een emotionele dweil, maar ook niet de harde rationele muur optrekken. De gulden middenweg vinden.
Sterkte
zondag 15 februari 2009 om 12:12
Je moeder was 'emotioneel niet beschikbaar', wat bedoel je daarmee? Je vader was rationeel en kon zijn emoties niet tonen.
Dat klinkt als een omgeving waarin volwassenen veel moeite hadden met hun emoties en hoe daarmee om te gaan. Logisch dat jij nu moeite hebt met het herkennen, erkennen en tonen van emoties. En hoe je er vervolgens mee om kunt gaan.
Je schrijft: "Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin [..]"
Van bovenstaande gevoelens wist je toch wel dat je die had? Ik heb je er al vaker uitdrukking aan zien geven op dit forum en het ook benoemd zien worden door jou als zijnde je gevoelens.
Hoe dan ook, dat coachingstraject klinkt als een goede manier om eens naar jezelf te kijken en opnieuw te leren bepalen wie je bent en wilt zijn.
Dat klinkt als een omgeving waarin volwassenen veel moeite hadden met hun emoties en hoe daarmee om te gaan. Logisch dat jij nu moeite hebt met het herkennen, erkennen en tonen van emoties. En hoe je er vervolgens mee om kunt gaan.
Je schrijft: "Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin [..]"
Van bovenstaande gevoelens wist je toch wel dat je die had? Ik heb je er al vaker uitdrukking aan zien geven op dit forum en het ook benoemd zien worden door jou als zijnde je gevoelens.
Hoe dan ook, dat coachingstraject klinkt als een goede manier om eens naar jezelf te kijken en opnieuw te leren bepalen wie je bent en wilt zijn.
zondag 15 februari 2009 om 13:27
Lieve Mastermind.
Ook hier veel herkenning...ik duik nu even niet in je verhaal uit zelf bescherming maar ik wil je wel later weten dat ik je verhaal heb gelezen.. Op het forum zijn veel vrouwen die het zullen herkennen zoals je al merkt...
Heel veel sterkte meid!!!
Voelen is lastig maar uiteindelijk erg bevrijdend!! Nu ik eenmaal voel zou ik niet meer zonder willen...
Ook hier veel herkenning...ik duik nu even niet in je verhaal uit zelf bescherming maar ik wil je wel later weten dat ik je verhaal heb gelezen.. Op het forum zijn veel vrouwen die het zullen herkennen zoals je al merkt...
Heel veel sterkte meid!!!
Voelen is lastig maar uiteindelijk erg bevrijdend!! Nu ik eenmaal voel zou ik niet meer zonder willen...
zondag 15 februari 2009 om 15:18
quote:Omen schreef op 15 februari 2009 @ 12:12:
Je moeder was 'emotioneel niet beschikbaar', wat bedoel je daarmee? Je vader was rationeel en kon zijn emoties niet tonen.
Pfoe, hoe leg ik dat uit... Ik zou niet weten hoe ik dat in een kort verhaal moet zeggen. Maar ik zal het proberen. Mijn moeder is haar vader verloren toen ze 16 was, en háár moeder (mijn oma dus) is vrij tja euh, dominant. Niet zozeer op een bazige manier, maar heel erg gericht op de "buitenwacht", status, aanzien, kortom 'hoe heurt het ook alweer'. (Zie Hyacinth Bouquet uit de serie Schone Schijn --> dan ken je mijn oma) Mijn moeder is de pleaser geworden om maar oma's lieve meisje te zijn. Haar jongere zus heeft de andere kant gekozen, de rebelerende. (Jaaaren later heeft zij het contact met zowel moeder als oma verbroken.) Mijn moeder is in die tijd niet emotioneel volwassen geworden, toen ze mijn vader leren kennen keek ze huizenhoog tegen hem op. Ze wilde een koophuis, daarna een kind, daarna nog een, daarna een caravan, daarna een hond, daarna een .. vul maar in, etcetera etcetera. Alsof ze haar identiteit wilde ontlenen aan de mensen en dingen om haar heen, ipv aan haarzelf. Dat is als kind een zware opgaaf, om de identiteit van je moeder te zijn! In feite vroeg ze van mij om de kleine versie van MasterMoeder te zijn, ipv Mastermind zélf. Dus jippiedepippie, moeders wilde vroeger graag op ballet maar ze mocht, nou kleine Mastermind mocht wél op ballet...! Alleen: Mastermind wilde niet. Mastermindje klom liever in bomen, speelde met autootjes. Dus was ik 'ondankbaar'. IK moest blij zijn met de dingen die ZIJ gewild had, ipv m'n eigen meningen/wensen te mogen hebben. Die waren stom/kinderachtig/tegendraads, "waarom lijk je nu niet wat meer op .... " (naam van willekeurig buurkindje). En ipv te pleasen, werd ook ík de rebel.
God, wat een lang verhaal. En dat terwijl dit slechts een fractie is. Nou, de rest maar samenvattend hoor, ook geen zin om Calimero te spelen op m'n vrije zondag. Goed, 15 jaar, ouders scheiden, ik bij vader wonen, van moeder het verwijt dat ik haar heb 'weggedaan' (letterlijk zo gezegd). Broertje, toen 10, met haar mee, op z'n 15e ook met gillende ruzie (met haar vriend) naar m'n vader vertrokken.
Weet je, mijn moeder, die is iemand die als het regent, denkt dat het regent om háár te pesten. Niet zozeer egoïstisch, maar wel heel egocentrisch. En dát is wat ik bedoel met emotioneel onbeschikbaar. Zij heeft een bepaald plaatje in haar hoofd, en wie daaraan niet voldoet, die is Fout met een hoofdletter F. En dat allemaal om háár te pesten (zo voelt zij dat althans)
Overigens hoorde ik laatst van mijn broer dat zij, toen ze in scheiding lag, aan hem vertelde dat ze toch al altijd het gevoel had dat ik mijn vader af wilde pakken van haar, en dat ik nu dus nog m'n zin had ook. Je moeder die je ziet als concurrente (en néé NIET in sexuele zin uiteraard, zo idioot dacvht ze gelukkig nou ook weer niet!!), hij's fijn...
Dat klinkt als een omgeving waarin volwassenen veel moeite hadden met hun emoties en hoe daarmee om te gaan. Logisch dat jij nu moeite hebt met het herkennen, erkennen en tonen van emoties. En hoe je er vervolgens mee om kunt gaan.
Dat klopt Omen, dankjewel voor het onder woorden brengen. Mijn vader deed in feite hetzelfde met zijn emoties als ik: analyseren, beredeneren, filosoferen, kanaliseren... Maar niet vóelen.
Je schrijft: "Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin [..]"
Van bovenstaande gevoelens wist je toch wel dat je die had? Ik heb je er al vaker uitdrukking aan zien geven op dit forum en het ook benoemd zien worden door jou als zijnde je gevoelens.
Dat klopt, en wat dat betreft (klinkt heel stom wat ik nu ga zeggen, maar goed) is mijn forum-mij verder dan mijn irl-mij. Dit platform is een digitale wereld maar wel met échte mensen, maar in deze wereld durf ik mij opener te uiten dan irl. Vaak voel ik nog het meest wanneer ik forum of anderszins de dingen benoem/uitschrijf, ik ervaar mijn emoties door ze te (be)schrijven. Bij de meeste mensen gaat dat geloof ik andersom: je hebt bepaalde gevoelens, en deze breng je onder woorden. Bij mij is het: ik schrijf gedachten/gedachtenkronkels op, en dan kom ik in aanraking met de daarachterliggende gevoelens. Ik schrijf om te kanaliseren, zonder communicatie zou ik gek worden. Maar nu ben ik dus ook aan het leren om dat irl te uiten, en dus irl gevoelens te ervaren. Dat is redelijk nieuwe materie voor mij.
Hoe dan ook, dat coachingstraject klinkt als een goede manier om eens naar jezelf te kijken en opnieuw te leren bepalen wie je bent en wilt zijn.
Dankjewel voor je positieve insteek, jullie allemaal trouwens. Jee, toen ik mijn posting overlas dacht ik: de rest van het forum opteert nu vast voor een pyama met veel te lange mouwtjes (*) voor Mastermind.
(*) dwangbuis dus.
Je moeder was 'emotioneel niet beschikbaar', wat bedoel je daarmee? Je vader was rationeel en kon zijn emoties niet tonen.
Pfoe, hoe leg ik dat uit... Ik zou niet weten hoe ik dat in een kort verhaal moet zeggen. Maar ik zal het proberen. Mijn moeder is haar vader verloren toen ze 16 was, en háár moeder (mijn oma dus) is vrij tja euh, dominant. Niet zozeer op een bazige manier, maar heel erg gericht op de "buitenwacht", status, aanzien, kortom 'hoe heurt het ook alweer'. (Zie Hyacinth Bouquet uit de serie Schone Schijn --> dan ken je mijn oma) Mijn moeder is de pleaser geworden om maar oma's lieve meisje te zijn. Haar jongere zus heeft de andere kant gekozen, de rebelerende. (Jaaaren later heeft zij het contact met zowel moeder als oma verbroken.) Mijn moeder is in die tijd niet emotioneel volwassen geworden, toen ze mijn vader leren kennen keek ze huizenhoog tegen hem op. Ze wilde een koophuis, daarna een kind, daarna nog een, daarna een caravan, daarna een hond, daarna een .. vul maar in, etcetera etcetera. Alsof ze haar identiteit wilde ontlenen aan de mensen en dingen om haar heen, ipv aan haarzelf. Dat is als kind een zware opgaaf, om de identiteit van je moeder te zijn! In feite vroeg ze van mij om de kleine versie van MasterMoeder te zijn, ipv Mastermind zélf. Dus jippiedepippie, moeders wilde vroeger graag op ballet maar ze mocht, nou kleine Mastermind mocht wél op ballet...! Alleen: Mastermind wilde niet. Mastermindje klom liever in bomen, speelde met autootjes. Dus was ik 'ondankbaar'. IK moest blij zijn met de dingen die ZIJ gewild had, ipv m'n eigen meningen/wensen te mogen hebben. Die waren stom/kinderachtig/tegendraads, "waarom lijk je nu niet wat meer op .... " (naam van willekeurig buurkindje). En ipv te pleasen, werd ook ík de rebel.
God, wat een lang verhaal. En dat terwijl dit slechts een fractie is. Nou, de rest maar samenvattend hoor, ook geen zin om Calimero te spelen op m'n vrije zondag. Goed, 15 jaar, ouders scheiden, ik bij vader wonen, van moeder het verwijt dat ik haar heb 'weggedaan' (letterlijk zo gezegd). Broertje, toen 10, met haar mee, op z'n 15e ook met gillende ruzie (met haar vriend) naar m'n vader vertrokken.
Weet je, mijn moeder, die is iemand die als het regent, denkt dat het regent om háár te pesten. Niet zozeer egoïstisch, maar wel heel egocentrisch. En dát is wat ik bedoel met emotioneel onbeschikbaar. Zij heeft een bepaald plaatje in haar hoofd, en wie daaraan niet voldoet, die is Fout met een hoofdletter F. En dat allemaal om háár te pesten (zo voelt zij dat althans)
Overigens hoorde ik laatst van mijn broer dat zij, toen ze in scheiding lag, aan hem vertelde dat ze toch al altijd het gevoel had dat ik mijn vader af wilde pakken van haar, en dat ik nu dus nog m'n zin had ook. Je moeder die je ziet als concurrente (en néé NIET in sexuele zin uiteraard, zo idioot dacvht ze gelukkig nou ook weer niet!!), hij's fijn...
Dat klinkt als een omgeving waarin volwassenen veel moeite hadden met hun emoties en hoe daarmee om te gaan. Logisch dat jij nu moeite hebt met het herkennen, erkennen en tonen van emoties. En hoe je er vervolgens mee om kunt gaan.
Dat klopt Omen, dankjewel voor het onder woorden brengen. Mijn vader deed in feite hetzelfde met zijn emoties als ik: analyseren, beredeneren, filosoferen, kanaliseren... Maar niet vóelen.
Je schrijft: "Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin [..]"
Van bovenstaande gevoelens wist je toch wel dat je die had? Ik heb je er al vaker uitdrukking aan zien geven op dit forum en het ook benoemd zien worden door jou als zijnde je gevoelens.
Dat klopt, en wat dat betreft (klinkt heel stom wat ik nu ga zeggen, maar goed) is mijn forum-mij verder dan mijn irl-mij. Dit platform is een digitale wereld maar wel met échte mensen, maar in deze wereld durf ik mij opener te uiten dan irl. Vaak voel ik nog het meest wanneer ik forum of anderszins de dingen benoem/uitschrijf, ik ervaar mijn emoties door ze te (be)schrijven. Bij de meeste mensen gaat dat geloof ik andersom: je hebt bepaalde gevoelens, en deze breng je onder woorden. Bij mij is het: ik schrijf gedachten/gedachtenkronkels op, en dan kom ik in aanraking met de daarachterliggende gevoelens. Ik schrijf om te kanaliseren, zonder communicatie zou ik gek worden. Maar nu ben ik dus ook aan het leren om dat irl te uiten, en dus irl gevoelens te ervaren. Dat is redelijk nieuwe materie voor mij.
Hoe dan ook, dat coachingstraject klinkt als een goede manier om eens naar jezelf te kijken en opnieuw te leren bepalen wie je bent en wilt zijn.
Dankjewel voor je positieve insteek, jullie allemaal trouwens. Jee, toen ik mijn posting overlas dacht ik: de rest van het forum opteert nu vast voor een pyama met veel te lange mouwtjes (*) voor Mastermind.
(*) dwangbuis dus.
zondag 15 februari 2009 om 15:21
zondag 15 februari 2009 om 15:33
quote:Overigens hoorde ik laatst van mijn broer dat zij, toen ze in scheiding lag, aan hem vertelde dat ze toch al altijd het gevoel had dat ik mijn vader af wilde pakken van haar, en dat ik nu dus nog m'n zin had ook. Je moeder die je ziet als concurrente (en néé NIET in sexuele zin uiteraard, zo idioot dacht ze gelukkig nou ook weer niet!!), hij's fijn...quote:Ze wilde een koophuis, daarna een kind, daarna nog een, daarna een caravan, daarna een hond, daarna een .. vul maar in, etcetera etcetera. Alsof ze haar identiteit wilde ontlenen aan de mensen en dingen om haar heen, ipv aan haarzelf. Dat is als kind een zware opgaaf, om de identiteit van je moeder te zijn! In feite vroeg ze van mij om de kleine versie van MasterMoeder te zijn, ipv Mastermind zélf. Dus jippiedepippie, moeders wilde vroeger graag op ballet maar ze mocht, nou kleine Mastermind mocht wél op ballet...! Alleen: Mastermind wilde niet. Mastermindje klom liever in bomen, speelde met autootjes. Dus was ik 'ondankbaar'. IK moest blij zijn met de dingen die ZIJ gewild had, ipv m'n eigen meningen/wensen te mogen hebben. Die waren stom/kinderachtig/tegendraads, "waarom lijk je nu niet wat meer op .... " (naam van willekeurig buurkindje). En ipv te pleasen, werd ook ík de rebel.
Dit komt me bizar (en eng) bekend voor...
Je hele verhaal trouwens..
Goed dat je nu heel open met deze gevoelens bezig bent en misschien kun je straks alles goed op een rijtje zetten voor jezelf.
Ik zit zelf ook in dit proces (ga binnenkort hiervoor ook weer in therapie) dus ik ga je dagboek zeker bijhouden hier..
Dit komt me bizar (en eng) bekend voor...
Je hele verhaal trouwens..
Goed dat je nu heel open met deze gevoelens bezig bent en misschien kun je straks alles goed op een rijtje zetten voor jezelf.
Ik zit zelf ook in dit proces (ga binnenkort hiervoor ook weer in therapie) dus ik ga je dagboek zeker bijhouden hier..
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
zondag 15 februari 2009 om 16:31
Ik krijg uit jouw berichten op dit forum over je leven(sworstelingen) sterk de indruk dat je je wel bewust bent van je behoefte aan warmte, liefde, empathie en je wens om daadwerkelijk contact te hebben met een ander, die andersom ook daadwerkelijk zich emotioneel wil verbinden aan jou.
Wat mij veel meer opvalt, is dat je in mijn ogen niet goed met woede/boosheid/ongenoegen/verdriet om lijkt te kunnen gaan.
Zo'n voorbeeld als je moeder. Waarom word je niet gewoon ook kwaad op je moeder? Die gedraagt zich als een slappe troela die geen stelling durft te nemen en die je niet onvoorwaardelijk wil steunen. Iemand die niet de moeite neemt (of niet in staat is?) om los van zichzelf naar haar dochter te kijken en zich te realiseren dat die dochter een geheel eigen persoon is. Zoiets zou je toch terecht graag zien van je moeder? Het is prima dat je probeert te beredeneren waar die slappe houding bij je moeder vandaan komt. Maar tegelijkertijd is er niets mis mee om ook flink kwaad op je moeder te zijn. En verdrietig van haar houding naar jou te worden. Begrip en woede of verdriet kunnen prima samengaan.
Zo'n voorbeeld als je vader. Waarom word je niet ook kwaad op je vader? En verdrietig om dat deel van je relatie met je vader? Jij moest hem maar leren lezen, omdat hij zich niet uitliet over zijn gevoelens en je niet kon knuffelen. Dat is toch een zware opgave voor een klein kind? Naast je moeder was hij misschien wel veel betrouwbaarder. Maar ook hij heeft je op een bepaalde manier laten zitten; het aan jou overgelaten of je wel zou begrijpen dat hij wel van je hield.
Nogmaals, begrip kan prima samengaan met verdriet en boosheid en je wijst daarmee niet automatisch alles aan je ouders af. Maar het kan wel een belangrijk onderdeel zijn van het leren erkennen van je eigen wensen en behoeftes.
Wat mij veel meer opvalt, is dat je in mijn ogen niet goed met woede/boosheid/ongenoegen/verdriet om lijkt te kunnen gaan.
Zo'n voorbeeld als je moeder. Waarom word je niet gewoon ook kwaad op je moeder? Die gedraagt zich als een slappe troela die geen stelling durft te nemen en die je niet onvoorwaardelijk wil steunen. Iemand die niet de moeite neemt (of niet in staat is?) om los van zichzelf naar haar dochter te kijken en zich te realiseren dat die dochter een geheel eigen persoon is. Zoiets zou je toch terecht graag zien van je moeder? Het is prima dat je probeert te beredeneren waar die slappe houding bij je moeder vandaan komt. Maar tegelijkertijd is er niets mis mee om ook flink kwaad op je moeder te zijn. En verdrietig van haar houding naar jou te worden. Begrip en woede of verdriet kunnen prima samengaan.
Zo'n voorbeeld als je vader. Waarom word je niet ook kwaad op je vader? En verdrietig om dat deel van je relatie met je vader? Jij moest hem maar leren lezen, omdat hij zich niet uitliet over zijn gevoelens en je niet kon knuffelen. Dat is toch een zware opgave voor een klein kind? Naast je moeder was hij misschien wel veel betrouwbaarder. Maar ook hij heeft je op een bepaalde manier laten zitten; het aan jou overgelaten of je wel zou begrijpen dat hij wel van je hield.
Nogmaals, begrip kan prima samengaan met verdriet en boosheid en je wijst daarmee niet automatisch alles aan je ouders af. Maar het kan wel een belangrijk onderdeel zijn van het leren erkennen van je eigen wensen en behoeftes.
zondag 15 februari 2009 om 16:43
Wow, wat worden hier wijze dingen gezegd.
En wat is de beschrijving van je moeder herkenbaar. Eng gewoon...
Voor mij is er pas groei en ruimte voor mezelf gekomen toen ik ophield met anderen begrijpen en naging wat ík nodig had. En door het verantwoordelijkheid nemen voor mezelf te noemen kon ik wat anderen ervan vonden wat makkelijker naast me neerleggen.
Het is niet goed als de loyaliteit tov je ouders je persoonlijke ontwikkeling belemmert en/of in gevaar brengt.
En wat is de beschrijving van je moeder herkenbaar. Eng gewoon...
Voor mij is er pas groei en ruimte voor mezelf gekomen toen ik ophield met anderen begrijpen en naging wat ík nodig had. En door het verantwoordelijkheid nemen voor mezelf te noemen kon ik wat anderen ervan vonden wat makkelijker naast me neerleggen.
Het is niet goed als de loyaliteit tov je ouders je persoonlijke ontwikkeling belemmert en/of in gevaar brengt.
zondag 15 februari 2009 om 17:18
quote:Omen schreef op 15 februari 2009 @ 16:31:
Oeiii Omen, je post raakt me...!
Ik krijg uit jouw berichten op dit forum over je leven(sworstelingen) sterk de indruk dat je je wel bewust bent van je behoefte aan warmte, liefde, empathie en je wens om daadwerkelijk contact te hebben met een ander, die andersom ook daadwerkelijk zich emotioneel wil verbinden aan jou.
Kutzooi, ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen. Ik weet dat dat gevoel er zit, maar ik weet niet hoe het zich voelt. Laat ik het anders zeggen (want volgens mij voelen gevoelens zichzelf niet, dus mijn zin klopt niet) Ik ben me er van bewust dat er een soort gapend gat in mij huist. Het knaagt bij tijd en wijle. Ik weet dat het knaagt, en soms vóel ik het knagen. Als ik het block knaagt het ook, maar dan ervaar ik het tenminste niet zo. (Alsof je er met je rug naartoe gaat staan als er iets ergs gebeurt, zeg maar.) Ik wéét dat ik behoefte aan liefde en warmte etc heb, omdat ik in het diepst van m'n depressies echt wel meermaals heb willen schreeuwen: Hou Van Me!!
Jezus, er zijn momenten geweest dat ik in staat was om een willekeurig persoon, bij een bushalte ofzo, geld te bieden op voorwaarde dat hij/zij even doet alsof hij/zij onvoorwaardelijk van me houdt... Alleen, natúúrlijk doe je dat niet! Daarnaast, het is nog nep ook... Dus daar heb ik niets aan.
Maarrr ik weet dus dat dat gat er zit. In die zin ben ik er bewust van dat het er is en dat het gevuld wil worden. Zoals ik me er ook bewust van ben dat ik me zo vaak opgesloten voel achter een glasplaat, dat ik vroegâh (toen de winters nog koud waren, etc) zo ontzettend veel herkenning ervoer bij Pink Floyd's "The Wall" (heel intense film, aanrader). Maar je ergens bewust van zijn is iets anders dan het gevoel daadwerkelijk beleven. ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen. Maar ik heb momenten dat ik me bewust ben dat ik bijv verdrietig ben, maar dit is nog niet hetzelfde als m'n verdriet vóelen. Want als ik het voel dan ben ik in dat gevoel, en kan ik er niet over na denken. en als ik me ergens bewust van ben, betekent dat dat ik nog op het nadenk-niveau zit.
Overigens ben ik wel heel bang dat ik gillend wegren wanneer iemand inderdaad zich emotioneel verbindt met mij. Want wie weet wat er in dat gapende gat huist.
Wat mij veel meer opvalt, is dat je in mijn ogen niet goed met woede/boosheid/ongenoegen/verdriet om lijkt te kunnen gaan.
Dat klopt, als ik verdrietig ben dan word ik meestal heel zenuwachtig, ga ik ijsberen, zit ik niet lekker, haal ik oppervlakkig adem etc. En/of ik ga slapen. Maar als ik er over na ga denken om erachter te komen waarom ik zenuwachtig ben, dan kom ik er meestal op uit dat ik verdrietig ben. Want als ik een keer moet huilen dan ben ik daarna meestal veel rustiger. En als ik een keer uit m'n vel spring ook, maar dan heb ik er daarna weer spijt van en voel ik me slecht.
Zo'n voorbeeld als je moeder. Waarom word je niet gewoon ook kwaad op je moeder? Die gedraagt zich als een slappe troela die geen stelling durft te nemen en die je niet onvoorwaardelijk wil steunen. Omdat ik weet dat ik haar kwets als ik dat zo zou uiten, omdat ze niet begrijpt waar ik het over heb en dan in de slachtofferrol gaat, waardoor ik juist automatisch uit de mijne kom en in het rationele schiet.
Overigens raakt je woordje "onvoorwaardelijk" me, dit komt door het gesprek vrijdag denk ik. We kregen het over onvoorwaardelijke liefde en mijn moeder zei dat ze daar niet in gelooft. En ik zei heel zachtjes: "Ik geloof daar wél in," en toen zei ze, dat ze in haar omgeving anders geen enkel voorbeeld weet van onvoorwaardelijke liefde. Ik antwoordde, dat iets soms zó dichtbij is dat je het niet ziet, en ja tuurlijk bedoelde ik daarmee dat ik onvoorwaardelijk van haar houd, maar ze ging er niet op in en het direct zeggen heeft ook geen zin, omdat ze dan met 1001 voorbeelden komt waaruit blijkt dat ik níet van haar hou. (En dat zijn dan voorbeelden als: je draagt hardrockshirts als je bij op visite komt, en volgens mij doe jij dat speciaal om mij te kwetsen! Is me tot op heden niet gelukt haar uit te leggen dat ik 's morgens voor m'n kledingkast nadenk over wat ík aanwil, ipv over waarmee ik m'n moeder eens flink de gordijnen in krijg...)
Iemand die niet de moeite neemt (of niet in staat is?) om los van zichzelf naar haar dochter te kijken en zich te realiseren dat die dochter een geheel eigen persoon is. Zoiets zou je toch terecht graag zien van je moeder? Ja, héél graag, vooral als dat zou betekenen dat ik die geheel eigen persoon dan nog mag zijn ook.
Het is prima dat je probeert te beredeneren waar die slappe houding bij je moeder vandaan komt. Maar tegelijkertijd is er niets mis mee om ook flink kwaad op je moeder te zijn. Maar wat heb ik daaraan dan? Dan word ik boos en ik kan nergens naartoe met die boosheid... En verdrietig van haar houding naar jou te worden. Dat ben ik soms wel, maar dan ben ik daarna altijd bang om net zo egocentrisch te worden als m'n moeder, en ook zo te Calimeroën... omdat mijn pa altijd zo rationeel was, en mijn moeder zo emotioneel/instabiel, heb ik gevoeligheid al vrij vroeg vertaald als bedreigend, instabiel, erg op jezelf gericht, onvolwassenheid en onbegrip. Begrip en woede of verdriet kunnen prima samengaan.
Kan iemand mij uitleggen hóe? Mijn moeder was vaak boos en had geen begrip. Mijn vader begreep veel, dus werd hij niet boos. Ik ken die mix niet.
Zo'n voorbeeld als je vader. Waarom word je niet ook kwaad op je vader? Soms ben ik weleens een beetje boos op hem, maar dan vooral omdat 'ie doodging. Omdat , verdomme, mijn vader ergens ook heel eenzaam was, en zich onbegrepen en onbemind voelde. Hij was altijd maar aan het werk, echt soms twee dagen en nachten achterelkaar, hij werkte denk ik ook om niet te voelen, en ik was zooo bang dat hij de prijs daar een keer voor moest betalen.. En hij heeft 'm betaald, hij is op een k*t-manier ziek geworden (kanker) en toch hè, en toch... weet ik ergens, dat 'ie nog liever dát had, dan ál die gevoelens doorleven... en soms ben ik dan wel een beetje boos, dan denk ik: verdomme, jij naait er tussenuit omdat je je gevoelens ontliep, en ík mag daar nu mee verder leven en de les leren die jij niet wilde leren, fuck jou daarvoor! Maar dan voel ik me daarna héél slecht, ik voel me al een ondankbaar rotwijf dat ik dit nu zit te typen, laat staan dat ik het echt zo vóel..! En verdrietig om dat deel van je relatie met je vader? Dat ben ik soms wel, en dan ben ik dankbaar dat we dat vóór zijn dood nog ingehaald hebben, ik ben dan wel een soort verdrietig maar voornamelijk voor hém, want ik moet er niet aan denken om 51 jaar !!!! opgesloten te zitten in mijzelf and no way out... Jij moest hem maar leren lezen, omdat hij zich niet uitliet over zijn gevoelens en je niet kon knuffelen. Dat is toch een zware opgave voor een klein kind?
Damn Omen, nu tranen.
Ik weet niet beter. Voor mij gaf hij me liefde door me te stimuleren míj te zijn, en me niet te veroordelen om wie ik was/werd/ben. Maar natuurlijk voelde ik zijn "schild"/bescherming (van hemzelf). En ik dacht dus, dat hij daarachter vandaan zou komen als ik 'gelukt' genoeg zou zijn. Dus later, als ik groot was.. Enzo.. Naast je moeder was hij misschien wel veel betrouwbaarder. Hij uitte naar haar ook niet veel gevoelens. Zij naar hem wel, en daar werd 'ie nu ook niet bepaald vrolijker van. Laat ik het zo zeggen: geuite gevoelens waren bij ons thuis over het algemeen niet positief! Maar ook hij heeft je op een bepaalde manier laten zitten; het aan jou overgelaten of je wel zou begrijpen dat hij wel van je hield. Fuck. Nu ook weer Want damn je hebt gelijk, zo godvergeten gelijk. Ik wist wel dat hij van me hield, doordat ik hem begreep. Ik heb hem dus inderdaad "gelezen" als kind. En één keer was de huishoudster zo lief om me te vertellen dat pa had gezegd dat 'ie zo trots op me was, ik had m'n eerste brommerT en toen zei 'ie tegen haar -heel trots- "ze wordt echt al zo groot he?" maar dat zei hij dus níet tegen mij, alleen was zij zo aardig om me dat te vertellen (f)
Nogmaals, begrip kan prima samengaan met verdriet en boosheid en je wijst daarmee niet automatisch alles aan je ouders af. Maar het kan wel een belangrijk onderdeel zijn van het leren erkennen van je eigen wensen en behoeftes.Ik wil mijn ouders ook niet afwijzen. Ik hou echt ontzettend veel van ze. En ik weet dat ze hun best doen en gedaan hebben. Ouders zijn niet onfeilbaar, ze zijn ook maar mensen, met hún ervaringen en issues en weerslagen etc etc. Pa is opgegroeid met "grote jongens huilen niet" en mijn opa kreeg een ongeluk waardoor zijn persoonlijkheid veranderde (grote hoofdwond) en hij nóg afstandelijker werd, en m'n moeder, tja die komt gewoon uit een k*t-gezin maar wil dat niet toegeven voor zichzelf denk ik, en daarom heb ík het nou gedaan, want ze is ook al kwaad dat ik niets met m'n oma en opa heb (en ze ook niet persé hoef te zien --> liever niet zelfs, word bloednerveus van al die "maskers" van ze)
In ieder geval wil ik wel met die gevoelens en met dat verleden leren omgaan, anders zit(ten) mijn kind(eren) later ook het Vivaforum vol te plempen met alle issues waarmee ik hen opgezadeld heb
Oeiii Omen, je post raakt me...!
Ik krijg uit jouw berichten op dit forum over je leven(sworstelingen) sterk de indruk dat je je wel bewust bent van je behoefte aan warmte, liefde, empathie en je wens om daadwerkelijk contact te hebben met een ander, die andersom ook daadwerkelijk zich emotioneel wil verbinden aan jou.
Kutzooi, ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen. Ik weet dat dat gevoel er zit, maar ik weet niet hoe het zich voelt. Laat ik het anders zeggen (want volgens mij voelen gevoelens zichzelf niet, dus mijn zin klopt niet) Ik ben me er van bewust dat er een soort gapend gat in mij huist. Het knaagt bij tijd en wijle. Ik weet dat het knaagt, en soms vóel ik het knagen. Als ik het block knaagt het ook, maar dan ervaar ik het tenminste niet zo. (Alsof je er met je rug naartoe gaat staan als er iets ergs gebeurt, zeg maar.) Ik wéét dat ik behoefte aan liefde en warmte etc heb, omdat ik in het diepst van m'n depressies echt wel meermaals heb willen schreeuwen: Hou Van Me!!
Jezus, er zijn momenten geweest dat ik in staat was om een willekeurig persoon, bij een bushalte ofzo, geld te bieden op voorwaarde dat hij/zij even doet alsof hij/zij onvoorwaardelijk van me houdt... Alleen, natúúrlijk doe je dat niet! Daarnaast, het is nog nep ook... Dus daar heb ik niets aan.
Maarrr ik weet dus dat dat gat er zit. In die zin ben ik er bewust van dat het er is en dat het gevuld wil worden. Zoals ik me er ook bewust van ben dat ik me zo vaak opgesloten voel achter een glasplaat, dat ik vroegâh (toen de winters nog koud waren, etc) zo ontzettend veel herkenning ervoer bij Pink Floyd's "The Wall" (heel intense film, aanrader). Maar je ergens bewust van zijn is iets anders dan het gevoel daadwerkelijk beleven. ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen. Maar ik heb momenten dat ik me bewust ben dat ik bijv verdrietig ben, maar dit is nog niet hetzelfde als m'n verdriet vóelen. Want als ik het voel dan ben ik in dat gevoel, en kan ik er niet over na denken. en als ik me ergens bewust van ben, betekent dat dat ik nog op het nadenk-niveau zit.
Overigens ben ik wel heel bang dat ik gillend wegren wanneer iemand inderdaad zich emotioneel verbindt met mij. Want wie weet wat er in dat gapende gat huist.
Wat mij veel meer opvalt, is dat je in mijn ogen niet goed met woede/boosheid/ongenoegen/verdriet om lijkt te kunnen gaan.
Dat klopt, als ik verdrietig ben dan word ik meestal heel zenuwachtig, ga ik ijsberen, zit ik niet lekker, haal ik oppervlakkig adem etc. En/of ik ga slapen. Maar als ik er over na ga denken om erachter te komen waarom ik zenuwachtig ben, dan kom ik er meestal op uit dat ik verdrietig ben. Want als ik een keer moet huilen dan ben ik daarna meestal veel rustiger. En als ik een keer uit m'n vel spring ook, maar dan heb ik er daarna weer spijt van en voel ik me slecht.
Zo'n voorbeeld als je moeder. Waarom word je niet gewoon ook kwaad op je moeder? Die gedraagt zich als een slappe troela die geen stelling durft te nemen en die je niet onvoorwaardelijk wil steunen. Omdat ik weet dat ik haar kwets als ik dat zo zou uiten, omdat ze niet begrijpt waar ik het over heb en dan in de slachtofferrol gaat, waardoor ik juist automatisch uit de mijne kom en in het rationele schiet.
Overigens raakt je woordje "onvoorwaardelijk" me, dit komt door het gesprek vrijdag denk ik. We kregen het over onvoorwaardelijke liefde en mijn moeder zei dat ze daar niet in gelooft. En ik zei heel zachtjes: "Ik geloof daar wél in," en toen zei ze, dat ze in haar omgeving anders geen enkel voorbeeld weet van onvoorwaardelijke liefde. Ik antwoordde, dat iets soms zó dichtbij is dat je het niet ziet, en ja tuurlijk bedoelde ik daarmee dat ik onvoorwaardelijk van haar houd, maar ze ging er niet op in en het direct zeggen heeft ook geen zin, omdat ze dan met 1001 voorbeelden komt waaruit blijkt dat ik níet van haar hou. (En dat zijn dan voorbeelden als: je draagt hardrockshirts als je bij op visite komt, en volgens mij doe jij dat speciaal om mij te kwetsen! Is me tot op heden niet gelukt haar uit te leggen dat ik 's morgens voor m'n kledingkast nadenk over wat ík aanwil, ipv over waarmee ik m'n moeder eens flink de gordijnen in krijg...)
Iemand die niet de moeite neemt (of niet in staat is?) om los van zichzelf naar haar dochter te kijken en zich te realiseren dat die dochter een geheel eigen persoon is. Zoiets zou je toch terecht graag zien van je moeder? Ja, héél graag, vooral als dat zou betekenen dat ik die geheel eigen persoon dan nog mag zijn ook.
Het is prima dat je probeert te beredeneren waar die slappe houding bij je moeder vandaan komt. Maar tegelijkertijd is er niets mis mee om ook flink kwaad op je moeder te zijn. Maar wat heb ik daaraan dan? Dan word ik boos en ik kan nergens naartoe met die boosheid... En verdrietig van haar houding naar jou te worden. Dat ben ik soms wel, maar dan ben ik daarna altijd bang om net zo egocentrisch te worden als m'n moeder, en ook zo te Calimeroën... omdat mijn pa altijd zo rationeel was, en mijn moeder zo emotioneel/instabiel, heb ik gevoeligheid al vrij vroeg vertaald als bedreigend, instabiel, erg op jezelf gericht, onvolwassenheid en onbegrip. Begrip en woede of verdriet kunnen prima samengaan.
Kan iemand mij uitleggen hóe? Mijn moeder was vaak boos en had geen begrip. Mijn vader begreep veel, dus werd hij niet boos. Ik ken die mix niet.
Zo'n voorbeeld als je vader. Waarom word je niet ook kwaad op je vader? Soms ben ik weleens een beetje boos op hem, maar dan vooral omdat 'ie doodging. Omdat , verdomme, mijn vader ergens ook heel eenzaam was, en zich onbegrepen en onbemind voelde. Hij was altijd maar aan het werk, echt soms twee dagen en nachten achterelkaar, hij werkte denk ik ook om niet te voelen, en ik was zooo bang dat hij de prijs daar een keer voor moest betalen.. En hij heeft 'm betaald, hij is op een k*t-manier ziek geworden (kanker) en toch hè, en toch... weet ik ergens, dat 'ie nog liever dát had, dan ál die gevoelens doorleven... en soms ben ik dan wel een beetje boos, dan denk ik: verdomme, jij naait er tussenuit omdat je je gevoelens ontliep, en ík mag daar nu mee verder leven en de les leren die jij niet wilde leren, fuck jou daarvoor! Maar dan voel ik me daarna héél slecht, ik voel me al een ondankbaar rotwijf dat ik dit nu zit te typen, laat staan dat ik het echt zo vóel..! En verdrietig om dat deel van je relatie met je vader? Dat ben ik soms wel, en dan ben ik dankbaar dat we dat vóór zijn dood nog ingehaald hebben, ik ben dan wel een soort verdrietig maar voornamelijk voor hém, want ik moet er niet aan denken om 51 jaar !!!! opgesloten te zitten in mijzelf and no way out... Jij moest hem maar leren lezen, omdat hij zich niet uitliet over zijn gevoelens en je niet kon knuffelen. Dat is toch een zware opgave voor een klein kind?
Damn Omen, nu tranen.
Ik weet niet beter. Voor mij gaf hij me liefde door me te stimuleren míj te zijn, en me niet te veroordelen om wie ik was/werd/ben. Maar natuurlijk voelde ik zijn "schild"/bescherming (van hemzelf). En ik dacht dus, dat hij daarachter vandaan zou komen als ik 'gelukt' genoeg zou zijn. Dus later, als ik groot was.. Enzo.. Naast je moeder was hij misschien wel veel betrouwbaarder. Hij uitte naar haar ook niet veel gevoelens. Zij naar hem wel, en daar werd 'ie nu ook niet bepaald vrolijker van. Laat ik het zo zeggen: geuite gevoelens waren bij ons thuis over het algemeen niet positief! Maar ook hij heeft je op een bepaalde manier laten zitten; het aan jou overgelaten of je wel zou begrijpen dat hij wel van je hield. Fuck. Nu ook weer Want damn je hebt gelijk, zo godvergeten gelijk. Ik wist wel dat hij van me hield, doordat ik hem begreep. Ik heb hem dus inderdaad "gelezen" als kind. En één keer was de huishoudster zo lief om me te vertellen dat pa had gezegd dat 'ie zo trots op me was, ik had m'n eerste brommerT en toen zei 'ie tegen haar -heel trots- "ze wordt echt al zo groot he?" maar dat zei hij dus níet tegen mij, alleen was zij zo aardig om me dat te vertellen (f)
Nogmaals, begrip kan prima samengaan met verdriet en boosheid en je wijst daarmee niet automatisch alles aan je ouders af. Maar het kan wel een belangrijk onderdeel zijn van het leren erkennen van je eigen wensen en behoeftes.Ik wil mijn ouders ook niet afwijzen. Ik hou echt ontzettend veel van ze. En ik weet dat ze hun best doen en gedaan hebben. Ouders zijn niet onfeilbaar, ze zijn ook maar mensen, met hún ervaringen en issues en weerslagen etc etc. Pa is opgegroeid met "grote jongens huilen niet" en mijn opa kreeg een ongeluk waardoor zijn persoonlijkheid veranderde (grote hoofdwond) en hij nóg afstandelijker werd, en m'n moeder, tja die komt gewoon uit een k*t-gezin maar wil dat niet toegeven voor zichzelf denk ik, en daarom heb ík het nou gedaan, want ze is ook al kwaad dat ik niets met m'n oma en opa heb (en ze ook niet persé hoef te zien --> liever niet zelfs, word bloednerveus van al die "maskers" van ze)
In ieder geval wil ik wel met die gevoelens en met dat verleden leren omgaan, anders zit(ten) mijn kind(eren) later ook het Vivaforum vol te plempen met alle issues waarmee ik hen opgezadeld heb
zondag 15 februari 2009 om 20:56
Hoi Mastermind,
Boos en kwaad worden op je ouders betekent niet dat je ze ook moet confronteren met je boosheid...
Ik herken het heel sterk....
Heb er ook therapie voor gehad en me heel erg verzet tegen die boosheid... Want mijn ouders hadden toch echt het beste met me voor en waren ook slachtoffer van hun opvoeding.... deden het niet bewust.... en ik vond het een therapeutische truc om je moeder de schuld te geven. En ik wist ook dat als ik mijn moeder met mijn boosheid zou confronteren, zij in de slachtoffer rol zou schieten en ik me weer schuldig zou voelen.
Maar ik heb wel in mijn eentje... in mijn eigen veilige bedje gevoeld dat ik boos was. Dat ik het als kind niet verdiend had en nog steeds niet.... En ik heb tegen het kind in mezelf gezegd dat ik er wel mag zijn. Ik ging het zelfs in mijn dromen verwerken.... Ik schreeuwde in mijn slaap dat mijn moeder weg moest en dat het om mij ging... En ik heb erom gehuild. En ik heb gevoeld dat dat verdriet een mooi gevoel is... De angst en de depressie (waar ik nog last van kan hebben) is veel en veel erger dan het zuivere gevoel van verdriet en boosheid uiten. Want dat lucht op... zoals je ook zelf gemerkt hebt...
En je moet nog leren om je daar niet schuldig om te voelen maar jezelf te troosten en te koesteren in het gevoel. Niemand ziet je huilen en je hoeft het ook niet perse in gezelschap te doen. Je valt er niemand mee lastig en het is goed voor jezelf.. dus geen schuld.
Je bent rationeel genoeg om jezelf ook weer uit je bed te sleuren, je tranen te drogen en naar de supermarkt te gaan. Wees dus niet bang dat je je zou aanstellen of erin blijft hangen.
Ik heb mijn moeder er nooit mee geconfronteerd.... maar ik kan nu wel veel beter met haar eigenaardigheden om gaan. Ik betrek het minder op mezelf....ik heb meer geaccepteerd dat het zo is...
Maar het blijft mijn zwakke plek. Moeite met intimiteit.....Dat zal waarschijnlijk ook altijd wel een wat zwakke plek zijn...
Boos en kwaad worden op je ouders betekent niet dat je ze ook moet confronteren met je boosheid...
Ik herken het heel sterk....
Heb er ook therapie voor gehad en me heel erg verzet tegen die boosheid... Want mijn ouders hadden toch echt het beste met me voor en waren ook slachtoffer van hun opvoeding.... deden het niet bewust.... en ik vond het een therapeutische truc om je moeder de schuld te geven. En ik wist ook dat als ik mijn moeder met mijn boosheid zou confronteren, zij in de slachtoffer rol zou schieten en ik me weer schuldig zou voelen.
Maar ik heb wel in mijn eentje... in mijn eigen veilige bedje gevoeld dat ik boos was. Dat ik het als kind niet verdiend had en nog steeds niet.... En ik heb tegen het kind in mezelf gezegd dat ik er wel mag zijn. Ik ging het zelfs in mijn dromen verwerken.... Ik schreeuwde in mijn slaap dat mijn moeder weg moest en dat het om mij ging... En ik heb erom gehuild. En ik heb gevoeld dat dat verdriet een mooi gevoel is... De angst en de depressie (waar ik nog last van kan hebben) is veel en veel erger dan het zuivere gevoel van verdriet en boosheid uiten. Want dat lucht op... zoals je ook zelf gemerkt hebt...
En je moet nog leren om je daar niet schuldig om te voelen maar jezelf te troosten en te koesteren in het gevoel. Niemand ziet je huilen en je hoeft het ook niet perse in gezelschap te doen. Je valt er niemand mee lastig en het is goed voor jezelf.. dus geen schuld.
Je bent rationeel genoeg om jezelf ook weer uit je bed te sleuren, je tranen te drogen en naar de supermarkt te gaan. Wees dus niet bang dat je je zou aanstellen of erin blijft hangen.
Ik heb mijn moeder er nooit mee geconfronteerd.... maar ik kan nu wel veel beter met haar eigenaardigheden om gaan. Ik betrek het minder op mezelf....ik heb meer geaccepteerd dat het zo is...
Maar het blijft mijn zwakke plek. Moeite met intimiteit.....Dat zal waarschijnlijk ook altijd wel een wat zwakke plek zijn...
zondag 15 februari 2009 om 23:18
quote:mastermind schreef op 15 februari 2009 @ 17:18:
Ik wil mijn ouders ook niet afwijzen.
Dat doe je niet door 's flink pissig te zijn . Ik ben ook zotussendoor enorm boos geweest, het duurt bij mij nooit lang, want idd, je schiet er vaak weinig mee op. Maar het is goed te beseffen waar je nou boos over bent. Vaak is dat heel terecht. En zo leer je jezelf opnieuw grenzen te geven. Waar je de lijn mag trekken. Waar jij je kut behandeld voelt en dat helder mag melden.
En meis, je bent niet gek hoor. Onvoorwaardelijke liefde bestaat. Als ik moest kiezen tussen mijn kind en mij, werd het mijn kind. Als ik de Mount Everest moest beklimmen (en geloof me, ik HAAT bergbeklimmen ) om haar daar te halen, ik deed het. Alles voor haar. En dan kun je rationeel beredeneren dat dat wellicht niet zo verstandig is... maar dat wordt terplekke uit het raam geflikkerd als het om mijn kind gaat. Ik vermoed dat dat zo blijft, hoe groot of hoe oud ze ook is. Ik zou me niet kunnen schamen voor haar, da's mijn kind verdomme.
Dat heeft me het meest verbaasd aan een kind krijgen: hoe onvoorwaardelijk dat wel niet is. En dat had ik ook niet kunnen bedenken vantevoren, mijn moeder snapt of ervaart dat net zo min. Dat jouw moeder dat niet kan begrijpen is iets wat van haar is en daar moet je het ook laten. Het is verdrietig. En er blijft altijd wel een gat over merk ik. Ik heb geen moeder die van me houdt. Ik heb geen moeder die ik kan bellen als ik me klote of verdrietig voel. Ik heb geen moeder die me onvoorwaardelijk steunt, beschermt, bij ik ook nog een beetje kind mag zijn. En ik heb er vrede mee. Maar het zal altijd een klein beetje blijven steken denk ik.
Het is niet gek dat het pijn doet. Of dat je er boos over bent. Ga erdoorheen. En dan kom je vanzelf op een punt waar je kunt gaan loslaten wat niet van jou is. En wordt het makkelijker om onvoorwaardelijk van jezelf te houden. Ik denk dat dat voor mij het grootste verdriet en de grootste pijn geheeld heeft. Dat komt mee met het durven voelen. Niet alleen de pijn openbaart zich, ook de liefde voor jezelf.
Ik wil mijn ouders ook niet afwijzen.
Dat doe je niet door 's flink pissig te zijn . Ik ben ook zotussendoor enorm boos geweest, het duurt bij mij nooit lang, want idd, je schiet er vaak weinig mee op. Maar het is goed te beseffen waar je nou boos over bent. Vaak is dat heel terecht. En zo leer je jezelf opnieuw grenzen te geven. Waar je de lijn mag trekken. Waar jij je kut behandeld voelt en dat helder mag melden.
En meis, je bent niet gek hoor. Onvoorwaardelijke liefde bestaat. Als ik moest kiezen tussen mijn kind en mij, werd het mijn kind. Als ik de Mount Everest moest beklimmen (en geloof me, ik HAAT bergbeklimmen ) om haar daar te halen, ik deed het. Alles voor haar. En dan kun je rationeel beredeneren dat dat wellicht niet zo verstandig is... maar dat wordt terplekke uit het raam geflikkerd als het om mijn kind gaat. Ik vermoed dat dat zo blijft, hoe groot of hoe oud ze ook is. Ik zou me niet kunnen schamen voor haar, da's mijn kind verdomme.
Dat heeft me het meest verbaasd aan een kind krijgen: hoe onvoorwaardelijk dat wel niet is. En dat had ik ook niet kunnen bedenken vantevoren, mijn moeder snapt of ervaart dat net zo min. Dat jouw moeder dat niet kan begrijpen is iets wat van haar is en daar moet je het ook laten. Het is verdrietig. En er blijft altijd wel een gat over merk ik. Ik heb geen moeder die van me houdt. Ik heb geen moeder die ik kan bellen als ik me klote of verdrietig voel. Ik heb geen moeder die me onvoorwaardelijk steunt, beschermt, bij ik ook nog een beetje kind mag zijn. En ik heb er vrede mee. Maar het zal altijd een klein beetje blijven steken denk ik.
Het is niet gek dat het pijn doet. Of dat je er boos over bent. Ga erdoorheen. En dan kom je vanzelf op een punt waar je kunt gaan loslaten wat niet van jou is. En wordt het makkelijker om onvoorwaardelijk van jezelf te houden. Ik denk dat dat voor mij het grootste verdriet en de grootste pijn geheeld heeft. Dat komt mee met het durven voelen. Niet alleen de pijn openbaart zich, ook de liefde voor jezelf.
maandag 16 februari 2009 om 15:03
Ik vroeg waarom je niet ook gewoon kwaad wordt op je moeder. Je geeft aan dat je dat niet doet omdat je haar niet wilt kwetsen. Maar ik bedoelde niet te zeggen dat je uiting geeft aan je kwaadheid tegenover je moeder, maar dat je begint met te erkennen welke negatieve emoties je moeder in je oproept. Bijvoorbeeld boosheid, omdat je haar niet aardig vindt over jou en zij je niet alles kan bieden wat jij graag zou terugzien in een moeder. Het gaat er dus niet om dat je moeder jouw boosheid erkent, maar jijzelf.
Je zegt dat je er niets aan hebt om 'alleen maar boos te zijn' en je koppelt het boos zijn aan erkenning ervan door je moeder. Ik denk dat je die verwachting vooralsnog los kunt laten. Het is namelijk niet zo heel erg belangrijk dat je moeder zich realiseert dat je boos bent. Het is bij het zoeken naar het ervaren van gevoelens belangrijk dat jijzelf eerst je emoties erkent. In feite doet alleen je eigen erkenning er daadwerkelijk toe. Je kunt het je moeder wel vertellen, maar het is aan haar wat zij daar verder mee doet. En dat kan iets anders zijn dan wat jij graag zou willen.
Je boosheid op je vader is lastiger, omdat je schuldgevoelens daar opspelen omdat hij niet meer leeft en geen verweer kan bieden. Maar je bent niet 'slecht' of 'gemeen' wanneer je boos bent om bepaalde dingen uit het verleden met je vader, ook al is hij overleden. Dat jij boos bent, zegt je niet per se iets over die ander, het zegt je iets over jezelf. Over je verwachtingen, je teleurstellingen, je behoeftes. Je leert jezelf erdoor kennen. Daarom is het belangrijk om te leren zien en te durven erkennen welke emoties je wel of niet hebt t.a.v. de mensen om je heen.
Wanneer je beter inzicht hebt in je eigen emoties - alle emoties, dus ook negatieve - kun je leren om ermee om te gaan, in plaats van ze te negeren of ze te laten verworden tot een draaikolk waartegen je geen verweer hebt.
Hiltje schrijft er erg duidelijk over.
Je zegt dat je er niets aan hebt om 'alleen maar boos te zijn' en je koppelt het boos zijn aan erkenning ervan door je moeder. Ik denk dat je die verwachting vooralsnog los kunt laten. Het is namelijk niet zo heel erg belangrijk dat je moeder zich realiseert dat je boos bent. Het is bij het zoeken naar het ervaren van gevoelens belangrijk dat jijzelf eerst je emoties erkent. In feite doet alleen je eigen erkenning er daadwerkelijk toe. Je kunt het je moeder wel vertellen, maar het is aan haar wat zij daar verder mee doet. En dat kan iets anders zijn dan wat jij graag zou willen.
Je boosheid op je vader is lastiger, omdat je schuldgevoelens daar opspelen omdat hij niet meer leeft en geen verweer kan bieden. Maar je bent niet 'slecht' of 'gemeen' wanneer je boos bent om bepaalde dingen uit het verleden met je vader, ook al is hij overleden. Dat jij boos bent, zegt je niet per se iets over die ander, het zegt je iets over jezelf. Over je verwachtingen, je teleurstellingen, je behoeftes. Je leert jezelf erdoor kennen. Daarom is het belangrijk om te leren zien en te durven erkennen welke emoties je wel of niet hebt t.a.v. de mensen om je heen.
Wanneer je beter inzicht hebt in je eigen emoties - alle emoties, dus ook negatieve - kun je leren om ermee om te gaan, in plaats van ze te negeren of ze te laten verworden tot een draaikolk waartegen je geen verweer hebt.
Hiltje schrijft er erg duidelijk over.
maandag 16 februari 2009 om 21:50
Ik ben blij met jullie reacties (f)
Vanmiddag weer naar de coach geweest, heb daar ook een gesprek gehad met een psych (jaja, het coachingsbureau is all-inclusive zeg maar). Die had het over een soort hechtingsstoornis, hoewel er geen literatuur bekend is over hoe dat zich uit bij volwassenen, maar hij zei dat ik mijn ratio/intelligentie tégen me gebruik wanneer deze dient om niet te voelen. Ik heb ook verteld over m'n geforum hier, en over mijn gevoel vroeger dat ik "te veel" was op deze wereld. Jezus, op 't diepst van m'n depressie heb ik me schuldig gevoeld over de zuurstof die ik inadem, maar goed, toen was ik ook wel ver heen geloof ik
Later m'n baas nog even gebeld, dat had ik beloofd. Ik vertellen wat die psych allemaal gezegd had (korte versie, baas wil ook eens naar huis en 't is wel m'n wérk, geen sociale werkplaats!) en wat gebeurt er... ik krijg een compliment van hem, dat ik er zo serieus mee bezig ben en ook zo openhartig met hem spreek (f) Vond ik héél lief, oftewel dat werd meteen weer in tranen... Ik bedankte 'm voor z'n compliment en zei dat het me juist goed doet om zo openhartig te (kunnen/mogen) zijn, maar dat ik altijd bang ben om later toch weer afgewezen te worden. Ik had m'n moeder vrijdag ook geprobeerd te vertellen over iets uit het coachingstraject, dat de reactie van m'n baas me zo goed deed voelen, en toen zei ze: "Ja túúrlijk, je krijgt aandacht he?!" (op een snibbige toon dus, jammer dat ik geen intonatie in m'n getyp kan leggen)
Ik gaf deze reactie als voorbeeld op mijn baas' vraag waarin ik dan afgewezen werd. En zijn reactie was zó mooi...! Hij zei: "En wat dan nog? Alles waar je aandacht aan besteedt dat groeit, en ik denk dat het voor jou heel goed is om eens te groeien, dan hoef je niet zo onzeker meer te zijn."
Jee, ik begin echt een emotionele dweil te worden geloof ik, want terwijl ik dit typ voel ik alweer de brok in m'n keel (en neehee, da's geen stukkie pizza wat is blijven steken, tis een emo-brok), vond het zo mooi en lief gezegd van hem! (En dat niet alleen, het was ook een typische uitspraak van m'n vader.... alleen in déze context had ik 'm nog nooit gehoord.) Ik heb ook gezégd dat ik dat zo waardeer, hij weet van mij dat ik dat moeilijk vind en dat ik mijn gevoelens makkelijker uit met schrijven... Hij heeft dan ook per direct besloten dat ik voortaan mondeling feedback moet geven, ik krijg een mailfeedback-verbod
Tegelijk vind ik dat ook wel een beetje moeilijk hoor, zulke lieve reacties --> alsof ik in het krijt kom te staan bij mensen, terwijl ik het helemaal niet waard ben dat ze zo in me investeren, en ik ze never nooit kan 'terugbetalen'. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Vanmiddag weer naar de coach geweest, heb daar ook een gesprek gehad met een psych (jaja, het coachingsbureau is all-inclusive zeg maar). Die had het over een soort hechtingsstoornis, hoewel er geen literatuur bekend is over hoe dat zich uit bij volwassenen, maar hij zei dat ik mijn ratio/intelligentie tégen me gebruik wanneer deze dient om niet te voelen. Ik heb ook verteld over m'n geforum hier, en over mijn gevoel vroeger dat ik "te veel" was op deze wereld. Jezus, op 't diepst van m'n depressie heb ik me schuldig gevoeld over de zuurstof die ik inadem, maar goed, toen was ik ook wel ver heen geloof ik
Later m'n baas nog even gebeld, dat had ik beloofd. Ik vertellen wat die psych allemaal gezegd had (korte versie, baas wil ook eens naar huis en 't is wel m'n wérk, geen sociale werkplaats!) en wat gebeurt er... ik krijg een compliment van hem, dat ik er zo serieus mee bezig ben en ook zo openhartig met hem spreek (f) Vond ik héél lief, oftewel dat werd meteen weer in tranen... Ik bedankte 'm voor z'n compliment en zei dat het me juist goed doet om zo openhartig te (kunnen/mogen) zijn, maar dat ik altijd bang ben om later toch weer afgewezen te worden. Ik had m'n moeder vrijdag ook geprobeerd te vertellen over iets uit het coachingstraject, dat de reactie van m'n baas me zo goed deed voelen, en toen zei ze: "Ja túúrlijk, je krijgt aandacht he?!" (op een snibbige toon dus, jammer dat ik geen intonatie in m'n getyp kan leggen)
Ik gaf deze reactie als voorbeeld op mijn baas' vraag waarin ik dan afgewezen werd. En zijn reactie was zó mooi...! Hij zei: "En wat dan nog? Alles waar je aandacht aan besteedt dat groeit, en ik denk dat het voor jou heel goed is om eens te groeien, dan hoef je niet zo onzeker meer te zijn."
Jee, ik begin echt een emotionele dweil te worden geloof ik, want terwijl ik dit typ voel ik alweer de brok in m'n keel (en neehee, da's geen stukkie pizza wat is blijven steken, tis een emo-brok), vond het zo mooi en lief gezegd van hem! (En dat niet alleen, het was ook een typische uitspraak van m'n vader.... alleen in déze context had ik 'm nog nooit gehoord.) Ik heb ook gezégd dat ik dat zo waardeer, hij weet van mij dat ik dat moeilijk vind en dat ik mijn gevoelens makkelijker uit met schrijven... Hij heeft dan ook per direct besloten dat ik voortaan mondeling feedback moet geven, ik krijg een mailfeedback-verbod
Tegelijk vind ik dat ook wel een beetje moeilijk hoor, zulke lieve reacties --> alsof ik in het krijt kom te staan bij mensen, terwijl ik het helemaal niet waard ben dat ze zo in me investeren, en ik ze never nooit kan 'terugbetalen'. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan.
