Van cynicus naar emo? Nachtelijke gedachten

Dit is dus de volgende keer. Op m'n 21e ben ik in Rotterdam komen te wonen en omdat ik uit een vrij beschermd gezin kom, durfde ik het niet aan, om naast mijn studie een gewoon, gezellig en vrij leven te leiden, ik kon dat gewoon niet aan. Later wel, maar toen was ik al heel erg ver gegaan in het godsdienstige, eigenlijk te ver.



Het gewone leven was voor mij te bedreigend, ik begreep het niet en de gewone mensen begrepen mij niet, dat is logisch. Jarenlang is er tegen mij gezegd dat tv uit de boze is. Ik nam tv en ik keek alles, dat kan ik je verzekeren. Ik wilde dus wel uitproberen, maar ik heb onderschat hoe diep zo'n strenge opvoeding kan liggen. Het veroorzaakt onnodige schuldgevoelens, maar het had me ook jarenlang een bepaalde houvast gegeven, een houvast die ik verachtte, maar zonder die houvast kon ik ook niet. Na 3 maanden in de wereld te hebben geleefd, sloot ik me aan bij een pinkstergemeente, maar toen werd ik veel en veel te serieus en dat ging dus niet goed. Ik ging 5 keer per week naar de kerk en daarnaast deed ik weinig tot niets. Daarom werd ik op een gegeven moment overspannen en ben ik na 4 jaar uit die kerk weggegaan, omdat het niet meer ging.



Ik nam alles te lettelijk wat die dominee zei. Ik gooide mijn studieboeken weg, omdat ik dacht dat ik de zending in moest. Ik ging meer naar bidstonden dan naar mijn opleiding, ik gooide dus eigenlijk mijn toekomst weg, maar had dat niet door. Toen ben ik gaan werken na een typopleiding te hebben gedaan. Ik verdiende niet veel, maar ik kon wel in mijn onderhoud voorzien. Ik was toen ook al vaak ziek, maar ik wist niet hoe dat kwam. Nu weet ik het wel, ik neem gewoon niet genoeg ruimte voor mezelf en dan word je ziek. Toen ik uit die kerk was, heb ik geprobeerd wel ruimte voor mezelf te nemen en ik probeer dat nu nog steeds, maar blijkbaar niet altijd op een goede manier, maar ja, wat is een goede manier, denk ik dan. Als je geen ruimte hebt gekregen in je leven, ga je ruimte nemen, maar dat komt niet altijd leuk en aardig over voor anderen en dat is een conflict waar ik dagelijks mee zit en worstel.



Mijn ouders namen nooit en te nimmer ruimte voor zichzelf. Mijn ouders leven nl voor God en dat vind ik het ergste wat er is. God zelf en het geloof is niet slecht, maar om jezelf en je hele gezin daar nu helemaal voor op te offeren, dat gaat me echt te ver. Het geloof kan een mens zodanig in beslag nemen en geloof me, zo ging dat bij mijn ouders, dat het nergens anders meer over ging. Heel de dag ging het alleen maar over god, ik word er nu nog steeds kots- en kotsmisselijk van, net alsof er geen andere dingen op deze aarde zijn waar je van kan genieten, ik vind er zoveel angst en kramp van uit gaan, vreselijk gewoon en als je in zo'n sfeer opgroeit, dat is gewoonweg vreselijk.



Je wordt gevormd (misvormd) door je omgeving. Dit mag niet en dat mag niet, gek werd ik ervan. Die schinjheiligheid, die schijnvroomheid, er klopte gewoon iets niet, maar als je er iets van zei, dan kreeg je de wind van voren, dan kreeg je letterlijk en figuurlijk klappen, het geloof werd er gewoon ingeslagen. Vooral mijn vader was daar erg goed in, vandaar dat ik gewoon bang voor hem werd. En mijn moeder was vroeger zo streng en zo godsdienstig opgevoed, vreselijk, zij wist gewoon niet anders, maar ze moest wel, want mijn zus en ik pikten haar houding en haar schijnvroomheid niet. Mijn moeder wilde nl dat mijn zus en ik net zo walgelijk en net zo bekrompen gekleed moesten gaan zoals zij dat gewend was. Van die vreselijk truttige refokleren, ik krijg nog trauma's ervan, als ik eraan denk. Net alsof je ermee te koop moet lopen dat je naar de kerk gaat, daar ging het om, we moesten ons onderscheiden van de wereld, nou dat was goed gelukt.



En toen kwam de puberteit en toen was het knokken. Mijn oudere zus en ik pikten het nl niet meer en gingen in verzet. Eindelijk gerechtigheid. We kregen geen zakgeld meer, omdat we onszelf opmaakten, dus gingen we stelen en dat gaf een kick. Ik nam zoveel mogelijk spullen mee naar huis, kreeg ik het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks, ik ben 1 keer gepakt in Rotterdam en toen had ik wel spijt, het is natuurlijk niet leuk dat ik niet gewoon kan en mag kopen wat ik leuk vind, in je puberteit moet je juist zoveel mogelijk op een leuke manier gestimuleerd worden om je eigen identiteit te vormen, maar juist in die periode hielden ze ons strak en dan is het oorlog, want ik weigerde er zo bij te lopen als mijn moeder, dus deed ik alles gewoon stiekem. Gewoon jezelf omkleden etc. Achteraf ben ik blij dat ik het heb gedaan, maar de kloof tussen mij en mijn ouders werd alleen maar groter en groter, ze wisten geen raad met ons, dus ze lieten ons in ons sop gaar koken en dat merkte de rest van de familie. Wij werden de outcast en mijn zus ging op kamers en ik wilde naar een pleeggezin, ik vond het thuis niet meer te houden.

Nu heb ik een redelijk contact met mijn ouders. Na een mislukte relatie met een illegale moslim, ben ik zo agressief en angstig geworden, dat ik mezelf op heb laten nemen op een borderline-afdeling. Eerst wilde ik totaal geen contact met mijn ouders, maar later ben ik meer gaan schrijven/e-mailen hoe ik me voelde, waarom ik in die kliniek zat, etc. Dat heeft het contact wel verbeterd, maar ik heb nog steeds wel heel erg veel moeite met hun manier van leven. Ik probeer ze in hun waarde te laten, veranderen kan ik ze niet, maar al mijn woede en gekwetste gevoelens zijn niet totaal verdwenen.



Ik probeer respect en begrip op te brengen voor mijn broertje die zijn studie theologie heeft afgerond en die totaal anders is dan mijn ouders. Hij is veel vrijer, liever en milder, toont veel meer gevoel, met hem kan je praten en ik heb nog steeds het gevoel dat dat met mijn ouders erg moeilijk gaat, zo vast zitten ze in hun eigen wereld, net zoals mijn oudste broer, die is best lief, maar zo bekrompen, zo vreselijk bekrompen, zij denken echt dat je de Bijbel lettelijk moet nemen, in alles, maar er staan zoveel oordelen in de Bijbel, ik vind het een vreselijk boek en ik lees er dus nooit meer in, dat heeft ook te maken met die sekte waar ik in heb gezeten, daar hebben ze me zo bedreigd met dingen uit de Bijbel, vreselijk gewoon. Ik moest mijn tienden betalen, anders kwam ik onder de vloek, dat is toch een dreigement? En als ik uit de kerk weg zou gaan, dan kwam ik in handen van de duivel, dan was ik nergens meer. Nou, ik heb het geweten, toen ik vertrok was ik doods- en doodsbang, ik had met niemand meer contact en contact met een illegale moslim was dus al gauw gemaakt, die sloeg zijn slag.



Die zou me wel helpen, zei hij, hij had zelf ook het nodige meegemaakt en ik geloofde hem. Hij zou me wel helpen om over al die negatieve ervaringen heen te komen, maar hij maakte al die negatieve ervaringen alleen maar erger en negatiever, want hij liet me ook niet echt in mijn waarde, ik moest een verblijfsvergunning voor hem regelen, anders deed ie me wat en hij deed me wat, hij sloeg me toen ik het contract van mijn werk niet wilde verlengen, omdat ik het daar niet meer naar mijn zin had en daarna ging hij in drugs handelen en kwam hij in de gevangenis. Dat is weer een verhaal apart, maar ik ben van zijn houding erg geschrokken en in een psychose beland. Ik werd zo bang dat ik me heb laten opnemen. Ik denk dat het verschil tussen het kerkelijke leventje wat ik had geleid en zijn leven, te groot was. Hij hield nergens rekening mee, nergens, hij ging over lijken om zijn doel te bereiken en dat was iets wat ik totaal niet kende, ik hield juist veel en veel teveel rekening met anderen en hun gevoelens, ik liep niet over andermans gevoelens heen, dat deden anderen wel met mij, met alle gevolgen van dien.



Er was jarenlang met mij geen rekening gehouden door mijn ex. Ook zijn wil was wet. Hoezo herhaling? Als ik een verhaal had, was het: vergeet het, terwijl hij jarenlang kon zeuren en zeveren wat voor een rotleven hij had zonder vergunning, zonder baan en zonder inkomen., Ik werd er op een gegeven moment gek van en dat heb ik hem gezegd ook. Na 3 jaar had ik hem nog niet geholpen en hij heeft toen zijn eigen plan getrokken en vanuit de gevangenis kreeg ik een brief of ik hem alsnog wilde helpen. NIet dus, ik ben nog nooit zo boos geweest als toen. Weer kwam ik niet aan mijn trekken, zoals vroeger, weer leek of was een ander belangrijker dan ik en zo heb ik het mijn hele leven al ervaren. De dominee uit de sekte was belangrijker dan ik, naar hem werd er geluisterd, naar mij niet, ik was maar een leek, ik was niet geestelijk genoeg.



En die vernederde en beschadigde gevoelens leiden tot agressiviteit, een agressiviteit die mijn ex ook had, hij voelde zich ook niet erkend, eerder miskend, als hij zijn koffie te laat kreeg, maakte hij een scene, ik begreep dat toen niet, ik schrok ervan, ik was toen niet gewend mijn gevoelens in het openbaar te uiten, ik schaamde me toen nog voor mijn emoties, er werd mij altijd gezegd mijn emoties te ontkennen of te verstoppen en boos zijn was helemaal verboden, dat was niet christelijk, ik moest bevrijd worden van de geest van boosheid, ze hadden gelijk kunnen bidden of ik werd bevrijd van al mijn gevoelens, maar je kan gevoelens beter uiten, maar zoals ik al zei: dat is niet christelijk, dan ben je niet vroom genoeg, ze noemden dat vleselijkheid ipv geestelijkheid, in de kerk was en is geen ruimte voor gevoel en persoonlijke ervaringen, ook daar moest het altijd over God gaan, alleen op een minder schijnheilige manier dan mijn ouders, maar met meer dwang en angstaanjagende uitspraken.



Ik weet nog goed dat ik op een avond zo bang was, dat ik niet meer verder wilde leven. Ze hadden me in die 4 jaar dat ik naar de kerk ging, zo bang gemaakt dat ik zonder de kerk niet zou kunnen leven en functioneren, dat ik echt bang was dat ik naar de hel zou gaan en dat God me had verlaten, dat ik voor de rest geen levensvreugde meer zou ervaren en toen wilde ik dat mijn leven ophield. Ik belde mijn moeder op om afscheid te nemen en die bleef erg rustig, terwijl er bij mij niets meer binnenkwam en doordrong. Toen heb ik toch maar een vriending gebeld en ben ik bij haar blijven slapen, mijn vriend wist nl geen raad met deze buien en dat maakte dat alleen maar erger. Zo zie je maar weer wat verkeerd omgaan met geloof kan veroorzaken in een mensenleven. Het is 1 groot drama. Heel de dag word ik heen en weer geslingerd in mijn gedachten. Ik heb vaak geen rust en voortdurend het gevoel dat ik tegen mensen moet vechten. Mensen die mij onder de duim houden en ik sla nog wel eens door in die gevechten, doe mensen pijn die zeggen wel van me te houden, maar dat is voor mij moeilijk te geloven, zo vaak ben ik al gemanipuleerd en vanuit mijn opvoeding heb ik ook niet echt het gevoel onvoorwaardelijk geliefd te zijn.



God zie ik ook niet als een god van liefde, maar als een god van angst en van dreiging. Ik ben nog steeds bang dat ie me verdoemt voor alles wat ik heb gedaan. Zal deze angst ooit overgaan?

Hey Mastermind, heb je het gesprek met je baas nog gevoerd?

Hoi MasterMind,



Positief gesprek dus!



" Maar wat moet ik nou aan die onzekerheid doen" (quote)



Gewoon rustig verder op dezelfde weg (want je bent goed bezig). Je onzekerheid niet zien als een probleem dat NU en wel PER DIRECT moet verdwijnen en moet worden opgelost.

Van jezelf accepteren dat je onzeker bent en jezelf op gezette tijdens bemoedigend en positief toespreken.

En dan blijf je heus nog wel onzeker, maar heeft het niet meer zo'n invloed op je dagelijkse leven.

Totdat je over een aantal jaar opeens denkt: Goh wat was ik toen onzeker, heeeeh ik denk daar eigenlijk nooit meer over na. En opeens tot je verbazing kunt concluderen dat je een heel stuk minder onzeker bent....

Kan voor nu alleen zeggen dat ik wel moest gniffelen om je zin: "Dus ik denk dat het wel een goed gesprek was?"

Daardoor snap ik volgens mij nu wat je baas bedoelde te zeggen. Tenminste, ik neem aan dat je het een goed gesprek vond en nu check je even bij ons (ipv bij je baas) of je goed zit met je gevoel?

Is dit idd de manier waarop het werkt bij jou? Dan ga ik nog even nadenken over concrete tips/ideeen.

Verder eens met Hiltje.

Wat is voor jou de meerwaarde van dat checken?

Mag je gevoel/mening whatever er pas zijn als het bevestigd wordt door een ander, krijgt het dan pas waarde? Zoiets?

Ja hoor, dat volg ik wel geloof ik .

Als ik zo je omschrijving lees gaat het dus vooral om de positieve dingen waarvan je niet zeker bent en die je graag bevestigd wilt zien. Anders zou jouw redenatie van "denken omdat je dat wilt denken" immers niet van toepassing zijn?

Houdt dat dan automatisch in dat je bij negatieve gevoelens geen feedback vraagt, dat je er op dat vlak vanuit gaat dat wat je voelt ook klopt?



Ik neem voor het gemak maar even aan dat het best vaak voorkomt dat bij navraag blijkt dat je het bij het rechte eind had met je gevoel. Landt dat dan ook, zo'n 'succeservaring'?



Enne, als je geen zin hebt om zo doorgezaagd te worden, zeg het dan gerust....

't Is me niet duidelijk waarom dit een Calimeroposting zou zijn?? Ik vind het juist knap dat je zo helder kunt zien waar één en ander z'n oorsprong heeft. (m'n mening over de aanpak van je moeder zal ik verder achterwege laten)



*zaagmodus aan*

Kort door de bocht: negatieve gevoelens hoeven niet gecheckt te worden omdat ze bekend terrein zijn.

Als je op dat gebied een inschattingsfout maakt zul je dat dus nooit weten omdat je voetstoots aanneemt dat 't klopt. Zou het kunnen dat je hierdoor soms positieve dingen over het hoofd ziet?



"Ik vertrouw niet zo erg op mijzelf wat dat betreft. Andere mensen (en de interactie met hen) zijn voor mij een onzekerheidsfactor."

Heeft dit dan niet meer te maken met durven vertrouwen op de ander dan met vertrouwen op jezelf? Juist als het goed lijkt te gaan sta je te wachten op dat mes in je rug.

*zaagmodus uit*

Hee MM,



Als je toch actief bezig wil zijn met werken aan je zelfvertrouwen raad ik je het boek aan ' Denk je sterk ' van Fred Sterk en Sjoerd Swaen.



Heb ik jaren geleden gelezen en vond ik heel goed. Heb het toen ook aan mijn broertje gegeven.



Zag dat ze het volgens mij in bundel hebben met hun opvolgende boek 'Denk je zeker' bij Bol, tweedehands voor euro 15,-.