Psyche
alle pijlers
Van cynicus naar emo? Nachtelijke gedachten
zondag 15 februari 2009 om 05:34
Op deze vroege ochtend wil ik geen topics vervuilen met m'n verhaal, dus ik open m'n eigen topic maar. Ben een beetje in de war. Verhaal in een notendop: emotioneel onbeschikbare moeder, overleden vader, narcistische ex, fucked-up me. Nou ja, fucked-up?? Heb cynisme en rationalisatie altijd omarmd ter overlevingsdrang (bescherming). Zit nu in een coachingstraject en word geconfronteerd met een hoop gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ontroering, liefde, empathie, de wens om écht contact te maken met m'n medemens. Het verlangen naar een gezin, waarbij ik m'n rationaliteit wél even gebruik om mezelf daar nog een tijdje van te weerhouden. Want no way dat ik een kind wil opzadelen met alles wat ik zelf nog niet uitgebasht heb.
Gesprek gehad met mijn moeder, waarin ze nu eens onomwonden heeft toegegeven zich te schamen voor mij. Verwarrende emoties: ik begrijp het van haar kant, ik zie een vrouw die nog zoveel heeft uit te vechten met haarzelf, ze is altijd de pleaser geweest om de liefde van háár moeder te verdienen. Ik ben geen pleaser, nooit geweest. Althans, niet thuis. Heb me afgezet en al jong op eigen benen leren staan.
M'n vader was m'n compensatie, in die zin, hij hield van me en was trots op me. Alleen kon hij zijn emoties niet tonen. Pa sprak rationeel, de liefde was tussen de woorden door te horen maar niet uitgesproken. En hij was totaal niet aanrakerig, we bereikten elkaar met woorden. God, wat wilde ik dat hij trots op me was! Hij was vaak aan het werk, vaak onbereikbaar dus, en ik heb altijd gedacht dat hij me echt zou zíen als ik maar 'gelukt' genoeg was. Ik dacht, dat ik daar jaren en jaren de tijd voor zou hebben. Maar die luxe had ik niet, toen ik 23 was ging hij dood. Vóór zijn dood hebben we nog zoveel uitgesproken, hij heeft toen ook gezegd dat hij van me hield, hand in hand met me gezeten, eindelijk. Ik kan nog niet echt toelaten dat hij er niet meer is. Rationeel gezien weet ik het, maar de bijbehorende emoties zijn vaak afgeschermd. Ik haat het om me klein, kwetsbaar en verloren te voelen, om het zo nodig te hebben dat iemand me vasthoudt en van me houdt.
Misschien dat ik daarom wel op emotioneel onbereikbare mannen val, in die zin, mijn ex is een narcistische klootzak en ja, ergens hou ik nog steeds van hem. Maar als ik emoties, kwetsbaarheid, toon, sabelt 'ie me neer. Dan weet 'ie niet hoe snel hij moet maken dat 'ie wegkomt. En ergens voelt dat, hoe paradoxaal ook, veilig. Omdat ik daardoor weer de ratio inschiet. Niemand krijgt me zo snel in m'n cynische modus als hij. En cynisme, daar ben ik goed in. Type dat als ze bloemen ruikt, gaat vragen waar de kist staat
Vanavond voor het eerst in tijden gehuild toen ik alleen was. dat doe ik nooit, janken in m'n eentje. Omdat ik me dan zo verloren voel. Ik viel uitgeput in slaap, overigens nadat de katten me zijn komen troosten Nu weer wakker, en aan de koffie. En me afvragen waarom ik hier een virtueel dagboek neerplemp. Misschien heb ik er overdag wel spijt van, ik weet het niet. Maar voor nu moest ik dit ff doen.
Mocht iemand gek genoeg zijn (of zich maar genoeg vervelen) om dit helemaal gelezen te hebben: bedankt (f)
Reacties welkom, schop onder m'n hol ook.
Gesprek gehad met mijn moeder, waarin ze nu eens onomwonden heeft toegegeven zich te schamen voor mij. Verwarrende emoties: ik begrijp het van haar kant, ik zie een vrouw die nog zoveel heeft uit te vechten met haarzelf, ze is altijd de pleaser geweest om de liefde van háár moeder te verdienen. Ik ben geen pleaser, nooit geweest. Althans, niet thuis. Heb me afgezet en al jong op eigen benen leren staan.
M'n vader was m'n compensatie, in die zin, hij hield van me en was trots op me. Alleen kon hij zijn emoties niet tonen. Pa sprak rationeel, de liefde was tussen de woorden door te horen maar niet uitgesproken. En hij was totaal niet aanrakerig, we bereikten elkaar met woorden. God, wat wilde ik dat hij trots op me was! Hij was vaak aan het werk, vaak onbereikbaar dus, en ik heb altijd gedacht dat hij me echt zou zíen als ik maar 'gelukt' genoeg was. Ik dacht, dat ik daar jaren en jaren de tijd voor zou hebben. Maar die luxe had ik niet, toen ik 23 was ging hij dood. Vóór zijn dood hebben we nog zoveel uitgesproken, hij heeft toen ook gezegd dat hij van me hield, hand in hand met me gezeten, eindelijk. Ik kan nog niet echt toelaten dat hij er niet meer is. Rationeel gezien weet ik het, maar de bijbehorende emoties zijn vaak afgeschermd. Ik haat het om me klein, kwetsbaar en verloren te voelen, om het zo nodig te hebben dat iemand me vasthoudt en van me houdt.
Misschien dat ik daarom wel op emotioneel onbereikbare mannen val, in die zin, mijn ex is een narcistische klootzak en ja, ergens hou ik nog steeds van hem. Maar als ik emoties, kwetsbaarheid, toon, sabelt 'ie me neer. Dan weet 'ie niet hoe snel hij moet maken dat 'ie wegkomt. En ergens voelt dat, hoe paradoxaal ook, veilig. Omdat ik daardoor weer de ratio inschiet. Niemand krijgt me zo snel in m'n cynische modus als hij. En cynisme, daar ben ik goed in. Type dat als ze bloemen ruikt, gaat vragen waar de kist staat
Vanavond voor het eerst in tijden gehuild toen ik alleen was. dat doe ik nooit, janken in m'n eentje. Omdat ik me dan zo verloren voel. Ik viel uitgeput in slaap, overigens nadat de katten me zijn komen troosten Nu weer wakker, en aan de koffie. En me afvragen waarom ik hier een virtueel dagboek neerplemp. Misschien heb ik er overdag wel spijt van, ik weet het niet. Maar voor nu moest ik dit ff doen.
Mocht iemand gek genoeg zijn (of zich maar genoeg vervelen) om dit helemaal gelezen te hebben: bedankt (f)
Reacties welkom, schop onder m'n hol ook.
maandag 16 februari 2009 om 22:05
quote:hiltje schreef op 15 februari 2009 @ 20:56:
Hoi Mastermind,
Boos en kwaad worden op je ouders betekent niet dat je ze ook moet confronteren met je boosheid...
Ik herken het heel sterk....
Heb er ook therapie voor gehad en me heel erg verzet tegen die boosheid... Want mijn ouders hadden toch echt het beste met me voor en waren ook slachtoffer van hun opvoeding.... deden het niet bewust.... en ik vond het een therapeutische truc om je moeder de schuld te geven.
Dat denk ik nou ook altijd
En ik wist ook dat als ik mijn moeder met mijn boosheid zou confronteren, zij in de slachtoffer rol zou schieten en ik me weer schuldig zou voelen.
Herkenbaar...
Maar ik heb wel in mijn eentje... in mijn eigen veilige bedje gevoeld dat ik boos was.
Hoe deed jij dat? Ik heb dat niet. Ook als kind niet, ik speelde als kind vroeger dat ons huis een flatgebouw was (ik sliep op zolder) en dat de anderen gewoon medeflatbewoners waren... dan was 't niet eenzaam, maar was ik Errug Zelfstandig (bij wijze van "eten" had ik een grote pot Engels drop gejat, in een appartement heb je tenslotte ook je eigen voedsel nietwaar?) En ik klom op het dak en keek naar de sterren, en vroeg me af of er iemand terugkeek... Maar boos was ik niet. En nu nóg niet, eigenlijk. Ik vind het zielig voor mijn moeder, dat ze geen onvoorwaardelijke liefde kan voelen en blijkbaar zelf zo onzeker is dat ze egocentrisch moet zijn.
Dat ik het als kind niet verdiend had en nog steeds niet.... En ik heb tegen het kind in mezelf gezegd dat ik er wel mag zijn.
Wat mooi Hiltje (f)
Had je daar een speciale oefening voor ofzo, hoe doe je dat, tegen het kind in jezelf praten? Of is dat een te persoonlijke vraag?
Ik ging het zelfs in mijn dromen verwerken.... Ik schreeuwde in mijn slaap dat mijn moeder weg moest en dat het om mij ging...
Kut.
Die dromen heb ik ook. Ik word ook vaak schreeuwend wakker. dan roep ik dat m'n moeder een k*twijf is ofzo. Ik heb één droom, die komt elke keer terug. En da's echt een rottige droom en misschien moet ik 'm eens opscvhrijven ofzo,. ik heb 'm wel al eens verteld aan Feliciaatje en aan m'n broer.
En ik heb erom gehuild. En ik heb gevoeld dat dat verdriet een mooi gevoel is...
Ja, dat vond ik van de week ook.. Apart is dat hè? Ik was er bang voor maar het had ook wel iets sereens, iets berustends...
De angst en de depressie (waar ik nog last van kan hebben) is veel en veel erger dan het zuivere gevoel van verdriet en boosheid uiten. Want dat lucht op... zoals je ook zelf gemerkt hebt...
Die angst is killing ja, altijd maar een opgejaagd/nerveus gevoel, angstig voor.. ja, voor wat eigenlijk? Voor jezelf? Voor je gevoel?
En je moet nog leren om je daar niet schuldig om te voelen maar jezelf te troosten en te koesteren in het gevoel. Niemand ziet je huilen en je hoeft het ook niet perse in gezelschap te doen. Je valt er niemand mee lastig en het is goed voor jezelf.. dus geen schuld.
Dat is wel zo, maar ik ben bang een ondankbare Calimero te zijn... En ook egocentrisch en narcistisch te zijn/worden...
Je bent rationeel genoeg om jezelf ook weer uit je bed te sleuren, je tranen te drogen en naar de supermarkt te gaan. Wees dus niet bang dat je je zou aanstellen of erin blijft hangen.
Dat kán ik waarsch niet eens, al zou ik willen.. Als ik in paniek ben, blijf ik er in hangen, maar als ik sereen verdrietig ben, dan gaat het vanzelf weg.. Net of het uitdooft zeg maar.
Ik heb mijn moeder er nooit mee geconfronteerd.... maar ik kan nu wel veel beter met haar eigenaardigheden om gaan. Ik betrek het minder op mezelf....ik heb meer geaccepteerd dat het zo is...
Maar het blijft mijn zwakke plek. Moeite met intimiteit.....Dat zal waarschijnlijk ook altijd wel een wat zwakke plek zijn...
Heb je van de therapie geen handvatten gekregen hoe daar mee om te gaan dan? En hoe uit 'moeite met intimiteit' zich bij jou? In hoeverre heeft alles een plekje gekregen bij je, nu? Dank je wel Hiltje, voor je persoonlijke verhaal.. Vind het heel dapper van je, ook en vooral dat je die confrontatie met jezelf (je verdriet en boosheid) bent aangegaan (f)
Hoi Mastermind,
Boos en kwaad worden op je ouders betekent niet dat je ze ook moet confronteren met je boosheid...
Ik herken het heel sterk....
Heb er ook therapie voor gehad en me heel erg verzet tegen die boosheid... Want mijn ouders hadden toch echt het beste met me voor en waren ook slachtoffer van hun opvoeding.... deden het niet bewust.... en ik vond het een therapeutische truc om je moeder de schuld te geven.
Dat denk ik nou ook altijd
En ik wist ook dat als ik mijn moeder met mijn boosheid zou confronteren, zij in de slachtoffer rol zou schieten en ik me weer schuldig zou voelen.
Herkenbaar...
Maar ik heb wel in mijn eentje... in mijn eigen veilige bedje gevoeld dat ik boos was.
Hoe deed jij dat? Ik heb dat niet. Ook als kind niet, ik speelde als kind vroeger dat ons huis een flatgebouw was (ik sliep op zolder) en dat de anderen gewoon medeflatbewoners waren... dan was 't niet eenzaam, maar was ik Errug Zelfstandig (bij wijze van "eten" had ik een grote pot Engels drop gejat, in een appartement heb je tenslotte ook je eigen voedsel nietwaar?) En ik klom op het dak en keek naar de sterren, en vroeg me af of er iemand terugkeek... Maar boos was ik niet. En nu nóg niet, eigenlijk. Ik vind het zielig voor mijn moeder, dat ze geen onvoorwaardelijke liefde kan voelen en blijkbaar zelf zo onzeker is dat ze egocentrisch moet zijn.
Dat ik het als kind niet verdiend had en nog steeds niet.... En ik heb tegen het kind in mezelf gezegd dat ik er wel mag zijn.
Wat mooi Hiltje (f)
Had je daar een speciale oefening voor ofzo, hoe doe je dat, tegen het kind in jezelf praten? Of is dat een te persoonlijke vraag?
Ik ging het zelfs in mijn dromen verwerken.... Ik schreeuwde in mijn slaap dat mijn moeder weg moest en dat het om mij ging...
Kut.
Die dromen heb ik ook. Ik word ook vaak schreeuwend wakker. dan roep ik dat m'n moeder een k*twijf is ofzo. Ik heb één droom, die komt elke keer terug. En da's echt een rottige droom en misschien moet ik 'm eens opscvhrijven ofzo,. ik heb 'm wel al eens verteld aan Feliciaatje en aan m'n broer.
En ik heb erom gehuild. En ik heb gevoeld dat dat verdriet een mooi gevoel is...
Ja, dat vond ik van de week ook.. Apart is dat hè? Ik was er bang voor maar het had ook wel iets sereens, iets berustends...
De angst en de depressie (waar ik nog last van kan hebben) is veel en veel erger dan het zuivere gevoel van verdriet en boosheid uiten. Want dat lucht op... zoals je ook zelf gemerkt hebt...
Die angst is killing ja, altijd maar een opgejaagd/nerveus gevoel, angstig voor.. ja, voor wat eigenlijk? Voor jezelf? Voor je gevoel?
En je moet nog leren om je daar niet schuldig om te voelen maar jezelf te troosten en te koesteren in het gevoel. Niemand ziet je huilen en je hoeft het ook niet perse in gezelschap te doen. Je valt er niemand mee lastig en het is goed voor jezelf.. dus geen schuld.
Dat is wel zo, maar ik ben bang een ondankbare Calimero te zijn... En ook egocentrisch en narcistisch te zijn/worden...
Je bent rationeel genoeg om jezelf ook weer uit je bed te sleuren, je tranen te drogen en naar de supermarkt te gaan. Wees dus niet bang dat je je zou aanstellen of erin blijft hangen.
Dat kán ik waarsch niet eens, al zou ik willen.. Als ik in paniek ben, blijf ik er in hangen, maar als ik sereen verdrietig ben, dan gaat het vanzelf weg.. Net of het uitdooft zeg maar.
Ik heb mijn moeder er nooit mee geconfronteerd.... maar ik kan nu wel veel beter met haar eigenaardigheden om gaan. Ik betrek het minder op mezelf....ik heb meer geaccepteerd dat het zo is...
Maar het blijft mijn zwakke plek. Moeite met intimiteit.....Dat zal waarschijnlijk ook altijd wel een wat zwakke plek zijn...
Heb je van de therapie geen handvatten gekregen hoe daar mee om te gaan dan? En hoe uit 'moeite met intimiteit' zich bij jou? In hoeverre heeft alles een plekje gekregen bij je, nu? Dank je wel Hiltje, voor je persoonlijke verhaal.. Vind het heel dapper van je, ook en vooral dat je die confrontatie met jezelf (je verdriet en boosheid) bent aangegaan (f)
maandag 16 februari 2009 om 22:09
Hoi MasterMind,
Goed bezig! En niet wegslikken hoor... die emobrok... probeer dan maar eens bewust te huilen als je het voelt opkomen ipv gelijk weer in de ratio te schieten. (Herinner me opeens dat ik vroeger zielige scenes in een film terugspoelde om expres nog even te kunnen huilen... want dat luchtte zo op).
Wat een snibbige opmerking van je moeder. Ook zonder dat je de intonatie uitlegt, voelde ik hem al.....
Enne... een hechtingsstoornis.....? Het is fijn dat die psych erkent dat je terecht problemen hebt door de omgeving waarin je bent opgegroeid. Maar laat je geen stoornis aanpraten hoor.
Wat ik er van weet is dat een hechtingsstoornis ontstaat bij baby's die ernstig verwaarloosd worden. Heb er eens een documentaire over gezien bij een meisje van 7 en het was vreselijk. Kind kon niet eens thuis wonen...
Meid, jij bent volgens mij opgegroeid in een te nuchter en kil gezin. En je bent niet de enige in dit koude calvinistische kikkerlandje.
Dus heb je inderdaad de neiging om je ratio voor te laten gaan op gevoel en dat kan je vatbaar maken voor psychische klachten. Dat is heel vervelend en daar moet je mee dealen.. maar daarmee heb je geen stoornis hoor.
Kijk naar de kwaliteiten die je wel hebt.... dat blijkt al uit de lieve reactie van baas en anderen.
Die goede reactie geven ze je omdat je heel veel kwaliteiten hebt...En dat heb je zelf verdiend...
En je hoeft ze dus ook niet terug te betalen (want je had het al verdiend....). Het enige wat je verplicht bent is loyaal zijn en hun vertrouwen niet beschamen.
Goed bezig! En niet wegslikken hoor... die emobrok... probeer dan maar eens bewust te huilen als je het voelt opkomen ipv gelijk weer in de ratio te schieten. (Herinner me opeens dat ik vroeger zielige scenes in een film terugspoelde om expres nog even te kunnen huilen... want dat luchtte zo op).
Wat een snibbige opmerking van je moeder. Ook zonder dat je de intonatie uitlegt, voelde ik hem al.....
Enne... een hechtingsstoornis.....? Het is fijn dat die psych erkent dat je terecht problemen hebt door de omgeving waarin je bent opgegroeid. Maar laat je geen stoornis aanpraten hoor.
Wat ik er van weet is dat een hechtingsstoornis ontstaat bij baby's die ernstig verwaarloosd worden. Heb er eens een documentaire over gezien bij een meisje van 7 en het was vreselijk. Kind kon niet eens thuis wonen...
Meid, jij bent volgens mij opgegroeid in een te nuchter en kil gezin. En je bent niet de enige in dit koude calvinistische kikkerlandje.
Dus heb je inderdaad de neiging om je ratio voor te laten gaan op gevoel en dat kan je vatbaar maken voor psychische klachten. Dat is heel vervelend en daar moet je mee dealen.. maar daarmee heb je geen stoornis hoor.
Kijk naar de kwaliteiten die je wel hebt.... dat blijkt al uit de lieve reactie van baas en anderen.
Die goede reactie geven ze je omdat je heel veel kwaliteiten hebt...En dat heb je zelf verdiend...
En je hoeft ze dus ook niet terug te betalen (want je had het al verdiend....). Het enige wat je verplicht bent is loyaal zijn en hun vertrouwen niet beschamen.
maandag 16 februari 2009 om 22:41
quote:hiltje schreef op 16 februari 2009 @ 22:09:
Hoi MasterMind,
Goed bezig! En niet wegslikken hoor... die emobrok... probeer dan maar eens bewust te huilen als je het voelt opkomen ipv gelijk weer in de ratio te schieten. (Herinner me opeens dat ik vroeger zielige scenes in een film terugspoelde om expres nog even te kunnen huilen... want dat luchtte zo op).
Dat doe ik ook
Of zielige foto's kijken of iets zieligs lezen op internet... En bij House M.D. pink ik ook weleens een traantje weg..
Wat een snibbige opmerking van je moeder. Ook zonder dat je de intonatie uitlegt, voelde ik hem al.....
Ik snap ook niet precies waarom ze zo reageert. Heb haar ook een keer verteld dat ik op het forum wel over m'n gevoelens kan praten en toen zei ze eerst blij te zijn, maar de keer daarna verweet ze me "heel internet vol te miepen over haar" en dat was dan een bewijs dat ik niet van haar hield ofzo...
Enne... een hechtingsstoornis.....? Het is fijn dat die psych erkent dat je terecht problemen hebt door de omgeving waarin je bent opgegroeid. Maar laat je geen stoornis aanpraten hoor.
Wat ik er van weet is dat een hechtingsstoornis ontstaat bij baby's die ernstig verwaarloosd worden. Heb er eens een documentaire over gezien bij een meisje van 7 en het was vreselijk. Kind kon niet eens thuis wonen...
Oh..? Misschien was het een grapje van de psych? Omdat ik het er over had dat ik bijna kon kwartetten met m'n etiketten ofzo? Heb er nml al diverse opgeplakt gekregen die ook later al dan niet weer ingetrokken werden (borderline bijv) dus ik zeg nu weleens voor de grap dat ik MPS heb en dat al mijn persoonlijkheden weer een andere psychische stoornis hebben
Meid, jij bent volgens mij opgegroeid in een te nuchter en kil gezin. En je bent niet de enige in dit koude calvinistische kikkerlandje.
Dus heb je inderdaad de neiging om je ratio voor te laten gaan op gevoel en dat kan je vatbaar maken voor psychische klachten. Dat is heel vervelend en daar moet je mee dealen.. maar daarmee heb je geen stoornis hoor.
Kijk naar de kwaliteiten die je wel hebt.... dat blijkt al uit de lieve reactie van baas en anderen.
Dank je wel (f)
En toch ben ik bang dat mijn baas mij gaat ontslaan... Als ik dit jaar niet goed functioneer dan gaat hij dat doen... Ik ben bang dat dit een soort afscheidscadeautje is zodat ik niet voor de trein spring als ik daar weg moet, ofzo... Hij (m'n baas) zegt dat ik onder m'n niveau werk, maar ik vind mijn werk best leuk, hoef niet zo nodig HBO of universitair te werken.
Die goede reactie geven ze je omdat je heel veel kwaliteiten hebt...En dat heb je zelf verdiend...
Waarom zien zíj dat dan wel?? En de mensen die dicht bij me staan niet? Val ik zo erg tegen van dichtbij dan?
En je hoeft ze dus ook niet terug te betalen (want je had het al verdiend....). Het enige wat je verplicht bent is loyaal zijn en hun vertrouwen niet beschamen.Deze vind ik zoooo mooi, vooral die eerste zin...! Ik ga 'm opschrijven en bewaren. Van m'n baas 'moet' ik een 'goeie-dingen-schriftje' gaan maken, met prettige ervaringen die ik heb met mensen. Ik ga dit topic er ook inzetten.
Hoi MasterMind,
Goed bezig! En niet wegslikken hoor... die emobrok... probeer dan maar eens bewust te huilen als je het voelt opkomen ipv gelijk weer in de ratio te schieten. (Herinner me opeens dat ik vroeger zielige scenes in een film terugspoelde om expres nog even te kunnen huilen... want dat luchtte zo op).
Dat doe ik ook
Of zielige foto's kijken of iets zieligs lezen op internet... En bij House M.D. pink ik ook weleens een traantje weg..
Wat een snibbige opmerking van je moeder. Ook zonder dat je de intonatie uitlegt, voelde ik hem al.....
Ik snap ook niet precies waarom ze zo reageert. Heb haar ook een keer verteld dat ik op het forum wel over m'n gevoelens kan praten en toen zei ze eerst blij te zijn, maar de keer daarna verweet ze me "heel internet vol te miepen over haar" en dat was dan een bewijs dat ik niet van haar hield ofzo...
Enne... een hechtingsstoornis.....? Het is fijn dat die psych erkent dat je terecht problemen hebt door de omgeving waarin je bent opgegroeid. Maar laat je geen stoornis aanpraten hoor.
Wat ik er van weet is dat een hechtingsstoornis ontstaat bij baby's die ernstig verwaarloosd worden. Heb er eens een documentaire over gezien bij een meisje van 7 en het was vreselijk. Kind kon niet eens thuis wonen...
Oh..? Misschien was het een grapje van de psych? Omdat ik het er over had dat ik bijna kon kwartetten met m'n etiketten ofzo? Heb er nml al diverse opgeplakt gekregen die ook later al dan niet weer ingetrokken werden (borderline bijv) dus ik zeg nu weleens voor de grap dat ik MPS heb en dat al mijn persoonlijkheden weer een andere psychische stoornis hebben
Meid, jij bent volgens mij opgegroeid in een te nuchter en kil gezin. En je bent niet de enige in dit koude calvinistische kikkerlandje.
Dus heb je inderdaad de neiging om je ratio voor te laten gaan op gevoel en dat kan je vatbaar maken voor psychische klachten. Dat is heel vervelend en daar moet je mee dealen.. maar daarmee heb je geen stoornis hoor.
Kijk naar de kwaliteiten die je wel hebt.... dat blijkt al uit de lieve reactie van baas en anderen.
Dank je wel (f)
En toch ben ik bang dat mijn baas mij gaat ontslaan... Als ik dit jaar niet goed functioneer dan gaat hij dat doen... Ik ben bang dat dit een soort afscheidscadeautje is zodat ik niet voor de trein spring als ik daar weg moet, ofzo... Hij (m'n baas) zegt dat ik onder m'n niveau werk, maar ik vind mijn werk best leuk, hoef niet zo nodig HBO of universitair te werken.
Die goede reactie geven ze je omdat je heel veel kwaliteiten hebt...En dat heb je zelf verdiend...
Waarom zien zíj dat dan wel?? En de mensen die dicht bij me staan niet? Val ik zo erg tegen van dichtbij dan?
En je hoeft ze dus ook niet terug te betalen (want je had het al verdiend....). Het enige wat je verplicht bent is loyaal zijn en hun vertrouwen niet beschamen.Deze vind ik zoooo mooi, vooral die eerste zin...! Ik ga 'm opschrijven en bewaren. Van m'n baas 'moet' ik een 'goeie-dingen-schriftje' gaan maken, met prettige ervaringen die ik heb met mensen. Ik ga dit topic er ook inzetten.
maandag 16 februari 2009 om 22:41
Hoi Mastermind,
We hadden een crosspost.... Ik wil nog wel even ingaan op jouw reactie op mijn eerdere post.
Ik ben als klein kind niet boos geweest hoor en heb niet liggen huilen in mijn bedje (vast wel, maar niet daarom). Dat stukje slaat op toen ik al volwassen was....
Als kind voelde ik me ook juist buiten het gezin staan. En door depressies moeder en problemen ouders heb ik mijn gevoelens weggeduwd. Ik moest sterk zijn en ik had me heilig voorgenomen me nooit zo rot te voelen als mijn moeder zich blijkbaar voelde. En de scheiding van mijn ouders heb ik ook rationeel benaderd...Ik redde het heel goed met mijn gezonde verstand.
Toen ik op mijn 24 toch depressief en angstig werd (met dank aan de genen van mijn ma) heb ik me volledig verzet tegen de psycholoog die in mijn verleden wilde graven. Vond dat zo'n onzin.... Ik vond dat ik daar goed mee omging en wilde het verleden niet opgraven. Ik wilde alleen maar een sleutel waardoor ik me onmiddellijk beter zou voelen.
Uiteindelijk (nadat ik overigens ook medicatie was gaan slikken... want het ging echt niet meer) heb ik geaccepteerd dat ik blijkbaar niet goed met gevoelens om ging. En ik weet nog dat ik zei: en wat dan nu? Moet ik nu achter mijn bureau gaan zitten en eraan werken om met mijn gevoelens om te gaan? En hoe doe je dat dan?
En het ging vanzelf....nou ja.... ik heb gesprekken psycholoog voortgezet en veel boeken gelezen....maar het was een geleidelijk proces terwijl ik verder ging met mijn leven. Maar ik ben mezelf wel wat meer serieus gaan nemen. Ik vind mezelf niet egoistisch of narcistisch.... Maar ik gooi het ook niet op straat bij anderen.
Ik heb nu op mijn 35 e niet zoveel issues meer met mijn ouders... Om een voorbeeld te geven: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Die situatie daarna (vooral het opvangen van mijn moeder) heeft er zwaar ingehakt. Zes jaar geleden kwamen mijn ouders weer bij elkaar en kregen een lat relatie. Een jaar geleden liep dat toch ook mis. Ik vond dat vervelend... heb er een avond traantjes om gelaten. Was boos op mijn pa en een beetje bezorgd om mijn ma. Maar ik heb het bij hen gelaten en er afstand van gehouden... En ik was zo duidelijk zoveel sterker dan toen ik 16 was!
Helaas heb ik de depressie nog wel 2 keer teruggekregen. Een keer met stoppen medicijnen (wat ik dus niet meer moet doen) en recent met medicatie...(een lage onderhoudsdosering die ik nu heb opgehoogd). Ik heb daar gewoonweg een genetische kwetsbaarheid voor en ongetwijfeld zal mijn jeugd en de problematiek van hierboven nog wel wat meespelen.
Ik heb echter ook nu weer gemerkt dat mijn verstand en rationeel zijn, mij ook erg helpen in die depressie. Omdat ik inmiddels weet dat er niet zoveel mis met mij is. En omdat ik inmiddels weet dat het weer overgaat. Maar het voelt wel als een zwaar lot dat ik moet dragen....en het heeft grote impact (bijvoorbeeld ook met mijn werk... had net 8 maanden geweldige baan en nu ben ik al 3 maanden ziek). Maar andere mensen hebben een ander lot (ziek kind bijvoorbeeld). Je hebt het niet voor het kiezen in het leven. Het enige wat je kunt doen is proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik probeer nu dan ook bewust te 'voelen' (maar als de depressie op zijn ergst is doe ik dat niet... dan is het nml geen gezond gevoel meer). En ik probeer mijn gevoel te aanvaarden. Ik vertel mezelf dat het logisch is dat ik me zo voel en dat dat mag en dat het niet erg of eng is. En ik merk inderdaad dat als ik rustig ga liggen en in het gevoel zak dat ik dan op een gegeven moment rustig word en zelfs in slaap val.
Moeite met intimiteit heb ik met relaties. Ik ben op mijn 35 e helemaal blij met mezelf en mijn leven en mijn baan en mijn vrienden. Maar ik heb op twee korte relaties na nooit een serieuze relatie gehad. Ik ga het uit de weg en voel de behoefte vaak ook niet (en soms steekt het de kop op)...
Daar ga ik dus binnenkort... mee aan de slag. Mijn huidige depressie is nu gelukkig wat aan het opklaren (thanks to the AD) en als ik weer wat op mijn pootjes sta.. ga ik maar weer aan de slag....
Het leven blijft gewoonweg leren en gaat gepaard met pijn, vreugde, angst en blijdschap (en in mijn geval dus ook af en toe depressie) en daar moet je het mee doen. Het blijft spannend wat er nog in het verschiet ligt.
We hadden een crosspost.... Ik wil nog wel even ingaan op jouw reactie op mijn eerdere post.
Ik ben als klein kind niet boos geweest hoor en heb niet liggen huilen in mijn bedje (vast wel, maar niet daarom). Dat stukje slaat op toen ik al volwassen was....
Als kind voelde ik me ook juist buiten het gezin staan. En door depressies moeder en problemen ouders heb ik mijn gevoelens weggeduwd. Ik moest sterk zijn en ik had me heilig voorgenomen me nooit zo rot te voelen als mijn moeder zich blijkbaar voelde. En de scheiding van mijn ouders heb ik ook rationeel benaderd...Ik redde het heel goed met mijn gezonde verstand.
Toen ik op mijn 24 toch depressief en angstig werd (met dank aan de genen van mijn ma) heb ik me volledig verzet tegen de psycholoog die in mijn verleden wilde graven. Vond dat zo'n onzin.... Ik vond dat ik daar goed mee omging en wilde het verleden niet opgraven. Ik wilde alleen maar een sleutel waardoor ik me onmiddellijk beter zou voelen.
Uiteindelijk (nadat ik overigens ook medicatie was gaan slikken... want het ging echt niet meer) heb ik geaccepteerd dat ik blijkbaar niet goed met gevoelens om ging. En ik weet nog dat ik zei: en wat dan nu? Moet ik nu achter mijn bureau gaan zitten en eraan werken om met mijn gevoelens om te gaan? En hoe doe je dat dan?
En het ging vanzelf....nou ja.... ik heb gesprekken psycholoog voortgezet en veel boeken gelezen....maar het was een geleidelijk proces terwijl ik verder ging met mijn leven. Maar ik ben mezelf wel wat meer serieus gaan nemen. Ik vind mezelf niet egoistisch of narcistisch.... Maar ik gooi het ook niet op straat bij anderen.
Ik heb nu op mijn 35 e niet zoveel issues meer met mijn ouders... Om een voorbeeld te geven: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Die situatie daarna (vooral het opvangen van mijn moeder) heeft er zwaar ingehakt. Zes jaar geleden kwamen mijn ouders weer bij elkaar en kregen een lat relatie. Een jaar geleden liep dat toch ook mis. Ik vond dat vervelend... heb er een avond traantjes om gelaten. Was boos op mijn pa en een beetje bezorgd om mijn ma. Maar ik heb het bij hen gelaten en er afstand van gehouden... En ik was zo duidelijk zoveel sterker dan toen ik 16 was!
Helaas heb ik de depressie nog wel 2 keer teruggekregen. Een keer met stoppen medicijnen (wat ik dus niet meer moet doen) en recent met medicatie...(een lage onderhoudsdosering die ik nu heb opgehoogd). Ik heb daar gewoonweg een genetische kwetsbaarheid voor en ongetwijfeld zal mijn jeugd en de problematiek van hierboven nog wel wat meespelen.
Ik heb echter ook nu weer gemerkt dat mijn verstand en rationeel zijn, mij ook erg helpen in die depressie. Omdat ik inmiddels weet dat er niet zoveel mis met mij is. En omdat ik inmiddels weet dat het weer overgaat. Maar het voelt wel als een zwaar lot dat ik moet dragen....en het heeft grote impact (bijvoorbeeld ook met mijn werk... had net 8 maanden geweldige baan en nu ben ik al 3 maanden ziek). Maar andere mensen hebben een ander lot (ziek kind bijvoorbeeld). Je hebt het niet voor het kiezen in het leven. Het enige wat je kunt doen is proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik probeer nu dan ook bewust te 'voelen' (maar als de depressie op zijn ergst is doe ik dat niet... dan is het nml geen gezond gevoel meer). En ik probeer mijn gevoel te aanvaarden. Ik vertel mezelf dat het logisch is dat ik me zo voel en dat dat mag en dat het niet erg of eng is. En ik merk inderdaad dat als ik rustig ga liggen en in het gevoel zak dat ik dan op een gegeven moment rustig word en zelfs in slaap val.
Moeite met intimiteit heb ik met relaties. Ik ben op mijn 35 e helemaal blij met mezelf en mijn leven en mijn baan en mijn vrienden. Maar ik heb op twee korte relaties na nooit een serieuze relatie gehad. Ik ga het uit de weg en voel de behoefte vaak ook niet (en soms steekt het de kop op)...
Daar ga ik dus binnenkort... mee aan de slag. Mijn huidige depressie is nu gelukkig wat aan het opklaren (thanks to the AD) en als ik weer wat op mijn pootjes sta.. ga ik maar weer aan de slag....
Het leven blijft gewoonweg leren en gaat gepaard met pijn, vreugde, angst en blijdschap (en in mijn geval dus ook af en toe depressie) en daar moet je het mee doen. Het blijft spannend wat er nog in het verschiet ligt.
maandag 16 februari 2009 om 23:13
quote:hiltje schreef op 16 februari 2009 @ 22:41:
Hoi Mastermind,
We hadden een crosspost.... Ik wil nog wel even ingaan op jouw reactie op mijn eerdere post.
Ik ben als klein kind niet boos geweest hoor en heb niet liggen huilen in mijn bedje (vast wel, maar niet daarom). Dat stukje slaat op toen ik al volwassen was....
Als kind voelde ik me ook juist buiten het gezin staan. Ik ook, hoewel ik later van mijn moeder hoorde dat zij het gevoel had dat het de kids + mijn pa tegen háár was.
En door depressies moeder en problemen ouders heb ik mijn gevoelens weggeduwd. Ik moest sterk zijn en ik had me heilig voorgenomen me nooit zo rot te voelen als mijn moeder zich blijkbaar voelde. Mijn moeder had geen depressies, maar ik begrijp jouw reactie wél. Mijn moeder had emotionele buien, errug emotionele buien. Die heel bedreigend op mij overkwamen. Of ze zei echt iets héél gemeens, en dat bleek dan later "uit emotie" te zijn. Eentje die ik nooit maar dan ook nooit vergeten ben: zoals ieder kind, zat ik een keer te zeuren (was 8 ofzo) of ik voorin in de auto mocht. Reactie moeder: "Jij hoopt zeker dat ik kanker krijg, net als mijn vader?? Want dan ga ik dood en dan kan jij al-tijd voorin zitten!" Heb niet geblèrd ofzo, ben weggelopen met zo'n blik van: waar heb jij last van zeg?
Overigens wel later, véél later (vorig jaar!!) uitgesproken, dat voorval... Kan je nagaan hoeveel impact het op me heeft gehad. Of misschien ben ik een giga-aansteller, dat kan natuurlijk ook. En de scheiding van mijn ouders heb ik ook rationeel benaderd...Ik redde het heel goed met mijn gezonde verstand.
Ik was dolblij toen ze gingen scheiden, ik was 15. Geen seconde over na hoeven denken, MM bleef bij paps wonen. Waarop moeders vond dat ik haar had weggedaan, dus ik kreeg mooi geen sleutel van haar huis. Broer wel van dat van ons, dus dat stak me wel.
Afijn, voor mij waren emoties bedreigend (instabiel, irrationeel, had ook al gauw geen respect meer voor m'n moeder, kortom, in mijn kinderlijke redenatie: emoties, daar ga je maar raar van doen. Tel daarbij op dat mijn vader me juist prees vanwege mijn slimheid, mijn rationele denken. Hij prees me door al die gesprekken met me aan te gaan, uuurenlang konden we debatteren, filosoferen, analyseren. Ik keek huizenhoog tegen mijn vader op en wilde zijn als hij. En hij liet nooit blijken boos of verdrietig te zijn, dus in mijn kinderlijke beleving wás hij dat ook niet. Dus: rationeel zijn = geen pijn en verdriet hebben..
Toen ik op mijn 24 toch depressief en angstig werd (met dank aan de genen van mijn ma) heb ik me volledig verzet tehttp://forum.viva.nl/templates/viva/img/icons/toolbar/italic.gifgen de psycholoog die in mijn verleden wilde graven. Vond dat zo'n onzin.... Ik vond dat ik daar goed mee omging en wilde het verleden niet opgraven. Ik wilde alleen maar een sleutel waardoor ik me onmiddellijk beter zou voelen.
Uiteindelijk (nadat ik overigens ook medicatie was gaan slikken... want het ging echt niet meer) heb ik geaccepteerd dat ik blijkbaar niet goed met gevoelens om ging. En ik weet nog dat ik zei: en wat dan nu? Moet ik nu achter mijn bureau gaan zitten en eraan werken om met mijn gevoelens om te gaan?
Herkenbare reactie! Ik zei vanmiddag nog, toen de psych het over rouwen om m'n vader had: "Kan dat gerouw dan ook volgend jaar, want dit jaar moet ik m'n baan proberen te houden dus ik heb er geen tijd voor."
En hoe doe je dat dan?
En het ging vanzelf....nou ja.... ik heb gesprekken psycholoog voortgezet en veel boeken gelezen....maar het was een geleidelijk proces terwijl ik verder ging met mijn leven. Maar ik ben mezelf wel wat meer serieus gaan nemen. Ik vind mezelf niet egoistisch of narcistisch.... Maar ik gooi het ook niet op straat bij anderen.
Hoe deed je dat dan? Miste je het contact, de erkenning, van anderen dan niet, had je die niet nodig om te 'helen'? En durfde je op je eigen waarneming te vertrouwen dan, bijv in je interpretatie van die boeken? Waar haalde je dat vertrouwen in jezelf vandaan?
Ik heb nu op mijn 35 e niet zoveel issues meer met mijn ouders... Om een voorbeeld te geven: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Die situatie daarna (vooral het opvangen van mijn moeder) heeft er zwaar ingehakt. Zes jaar geleden kwamen mijn ouders weer bij elkaar en kregen een lat relatie. Een jaar geleden liep dat toch ook mis. Ik vond dat vervelend... heb er een avond traantjes om gelaten. Was boos op mijn pa en een beetje bezorgd om mijn ma. Maar ik heb het bij hen gelaten en er afstand van gehouden... En ik was zo duidelijk zoveel sterker dan toen ik 16 was!
Wat knap van je..! (f)
Helaas heb ik de depressie nog wel 2 keer teruggekregen. Ik ook, heb de derde (mildere) achter de rug inmiddels. En ik moet blijkbaar ook niet stoppen met medicatie, dan gaat het fout. Zit nu juist op zeer hoge dosering, Efexor 150 mg. Een keer met stoppen medicijnen (wat ik dus niet meer moet doen) en recent met medicatie...(een lage onderhoudsdosering die ik nu heb opgehoogd). Ik heb daar gewoonweg een genetische kwetsbaarheid voor en ongetwijfeld zal mijn jeugd en de problematiek van hierboven nog wel wat meespelen.
Ik heb echter ook nu weer gemerkt dat mijn verstand en rationeel zijn, mij ook erg helpen in die depressie. Omdat ik inmiddels weet dat er niet zoveel mis met mij is. Dát besef zou ik voor mijzelf ook graag willen ervaren! Enne, ik heb nog over je post nagedacht, je hebt gelijk, misschien was het géén grapje van die psych maar in dat geval hoef ik echt niet nóg een etiket erbij... Ik krijg waarschijnlijk al ADD ook, nou ja, dat heb ik dan dus al maar ik bedoel dat ik daarop getest moet gaan worden
En omdat ik inmiddels weet dat het weer overgaat. Maar het voelt wel als een zwaar lot dat ik moet dragen....en het heeft grote impact (bijvoorbeeld ook met mijn werk... had net 8 maanden geweldige baan en nu ben ik al 3 maanden ziek). Door de medicatie? Nou ja, gebrek er aan dus (aangezien je dosis is opgehoogd nu) Hoe gaat het nu??
Maar andere mensen hebben een ander lot (ziek kind bijvoorbeeld). Je hebt het niet voor het kiezen in het leven. Het enige wat je kunt doen is proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik probeer nu dan ook bewust te 'voelen' (maar als de depressie op zijn ergst is doe ik dat niet... dan is het nml geen gezond gevoel meer).
Precies, depressiegevoel slaat door, dat is één zwart gat waar je in kukelt...
En ik probeer mijn gevoel te aanvaarden. Ik vertel mezelf dat het logisch is dat ik me zo voel en dat dat mag en dat het niet erg of eng is. En ik merk inderdaad dat als ik rustig ga liggen en in het gevoel zak dat ik dan op een gegeven moment rustig word en zelfs in slaap val.
Ik val in slaap zodra ik me op m'n gevoel probeer te concentreren.. maar vrees dat dat vluchtgedrag is.
Moeite met intimiteit heb ik met relaties. Ik ben op mijn 35 e helemaal blij met mezelf en mijn leven en mijn baan en mijn vrienden. Maar ik heb op twee korte relaties na nooit een serieuze relatie gehad. Ik ga het uit de weg en voel de behoefte vaak ook niet (en soms steekt het de kop op)...
Ik ben juist andersom bezig geweest; heel erg relatieafhankelijk, zelfs al was de relatie zó slecht voor me dat ik er bijkans aan kapot ging... ik heb moeite met lhttp://forum.viva.nl/templates/viva/img/icons/toolbar/italic.gifoslaten. Nu ben ik een tijd alleen en dat doet me goed!
Daar ga ik dus binnenkort... mee aan de slag. Mijn huidige depressie is nu gelukkig wat aan het opklaren (thanks to the AD) en als ik weer wat op mijn pootjes sta.. ga ik maar weer aan de slag....
Het leven blijft gewoonweg leren en gaat gepaard met pijn, vreugde, angst en blijdschap (en in mijn geval dus ook af en toe depressie) en daar moet je het mee doen. Het blijft spannend wat er nog in het verschiet ligt.
Da's een prachtige afsluiter...!
M'n slaapmedicijn gaat werken, ik ga zo plat. Morgen om kwart voor zes de wekker, beter verslaap ik me morgen níet. Kwam vandaag om half tien binnenrollen op kantoor... (f) (f)
Hoi Mastermind,
We hadden een crosspost.... Ik wil nog wel even ingaan op jouw reactie op mijn eerdere post.
Ik ben als klein kind niet boos geweest hoor en heb niet liggen huilen in mijn bedje (vast wel, maar niet daarom). Dat stukje slaat op toen ik al volwassen was....
Als kind voelde ik me ook juist buiten het gezin staan. Ik ook, hoewel ik later van mijn moeder hoorde dat zij het gevoel had dat het de kids + mijn pa tegen háár was.
En door depressies moeder en problemen ouders heb ik mijn gevoelens weggeduwd. Ik moest sterk zijn en ik had me heilig voorgenomen me nooit zo rot te voelen als mijn moeder zich blijkbaar voelde. Mijn moeder had geen depressies, maar ik begrijp jouw reactie wél. Mijn moeder had emotionele buien, errug emotionele buien. Die heel bedreigend op mij overkwamen. Of ze zei echt iets héél gemeens, en dat bleek dan later "uit emotie" te zijn. Eentje die ik nooit maar dan ook nooit vergeten ben: zoals ieder kind, zat ik een keer te zeuren (was 8 ofzo) of ik voorin in de auto mocht. Reactie moeder: "Jij hoopt zeker dat ik kanker krijg, net als mijn vader?? Want dan ga ik dood en dan kan jij al-tijd voorin zitten!" Heb niet geblèrd ofzo, ben weggelopen met zo'n blik van: waar heb jij last van zeg?
Overigens wel later, véél later (vorig jaar!!) uitgesproken, dat voorval... Kan je nagaan hoeveel impact het op me heeft gehad. Of misschien ben ik een giga-aansteller, dat kan natuurlijk ook. En de scheiding van mijn ouders heb ik ook rationeel benaderd...Ik redde het heel goed met mijn gezonde verstand.
Ik was dolblij toen ze gingen scheiden, ik was 15. Geen seconde over na hoeven denken, MM bleef bij paps wonen. Waarop moeders vond dat ik haar had weggedaan, dus ik kreeg mooi geen sleutel van haar huis. Broer wel van dat van ons, dus dat stak me wel.
Afijn, voor mij waren emoties bedreigend (instabiel, irrationeel, had ook al gauw geen respect meer voor m'n moeder, kortom, in mijn kinderlijke redenatie: emoties, daar ga je maar raar van doen. Tel daarbij op dat mijn vader me juist prees vanwege mijn slimheid, mijn rationele denken. Hij prees me door al die gesprekken met me aan te gaan, uuurenlang konden we debatteren, filosoferen, analyseren. Ik keek huizenhoog tegen mijn vader op en wilde zijn als hij. En hij liet nooit blijken boos of verdrietig te zijn, dus in mijn kinderlijke beleving wás hij dat ook niet. Dus: rationeel zijn = geen pijn en verdriet hebben..
Toen ik op mijn 24 toch depressief en angstig werd (met dank aan de genen van mijn ma) heb ik me volledig verzet tehttp://forum.viva.nl/templates/viva/img/icons/toolbar/italic.gifgen de psycholoog die in mijn verleden wilde graven. Vond dat zo'n onzin.... Ik vond dat ik daar goed mee omging en wilde het verleden niet opgraven. Ik wilde alleen maar een sleutel waardoor ik me onmiddellijk beter zou voelen.
Uiteindelijk (nadat ik overigens ook medicatie was gaan slikken... want het ging echt niet meer) heb ik geaccepteerd dat ik blijkbaar niet goed met gevoelens om ging. En ik weet nog dat ik zei: en wat dan nu? Moet ik nu achter mijn bureau gaan zitten en eraan werken om met mijn gevoelens om te gaan?
Herkenbare reactie! Ik zei vanmiddag nog, toen de psych het over rouwen om m'n vader had: "Kan dat gerouw dan ook volgend jaar, want dit jaar moet ik m'n baan proberen te houden dus ik heb er geen tijd voor."
En hoe doe je dat dan?
En het ging vanzelf....nou ja.... ik heb gesprekken psycholoog voortgezet en veel boeken gelezen....maar het was een geleidelijk proces terwijl ik verder ging met mijn leven. Maar ik ben mezelf wel wat meer serieus gaan nemen. Ik vind mezelf niet egoistisch of narcistisch.... Maar ik gooi het ook niet op straat bij anderen.
Hoe deed je dat dan? Miste je het contact, de erkenning, van anderen dan niet, had je die niet nodig om te 'helen'? En durfde je op je eigen waarneming te vertrouwen dan, bijv in je interpretatie van die boeken? Waar haalde je dat vertrouwen in jezelf vandaan?
Ik heb nu op mijn 35 e niet zoveel issues meer met mijn ouders... Om een voorbeeld te geven: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was. Die situatie daarna (vooral het opvangen van mijn moeder) heeft er zwaar ingehakt. Zes jaar geleden kwamen mijn ouders weer bij elkaar en kregen een lat relatie. Een jaar geleden liep dat toch ook mis. Ik vond dat vervelend... heb er een avond traantjes om gelaten. Was boos op mijn pa en een beetje bezorgd om mijn ma. Maar ik heb het bij hen gelaten en er afstand van gehouden... En ik was zo duidelijk zoveel sterker dan toen ik 16 was!
Wat knap van je..! (f)
Helaas heb ik de depressie nog wel 2 keer teruggekregen. Ik ook, heb de derde (mildere) achter de rug inmiddels. En ik moet blijkbaar ook niet stoppen met medicatie, dan gaat het fout. Zit nu juist op zeer hoge dosering, Efexor 150 mg. Een keer met stoppen medicijnen (wat ik dus niet meer moet doen) en recent met medicatie...(een lage onderhoudsdosering die ik nu heb opgehoogd). Ik heb daar gewoonweg een genetische kwetsbaarheid voor en ongetwijfeld zal mijn jeugd en de problematiek van hierboven nog wel wat meespelen.
Ik heb echter ook nu weer gemerkt dat mijn verstand en rationeel zijn, mij ook erg helpen in die depressie. Omdat ik inmiddels weet dat er niet zoveel mis met mij is. Dát besef zou ik voor mijzelf ook graag willen ervaren! Enne, ik heb nog over je post nagedacht, je hebt gelijk, misschien was het géén grapje van die psych maar in dat geval hoef ik echt niet nóg een etiket erbij... Ik krijg waarschijnlijk al ADD ook, nou ja, dat heb ik dan dus al maar ik bedoel dat ik daarop getest moet gaan worden
En omdat ik inmiddels weet dat het weer overgaat. Maar het voelt wel als een zwaar lot dat ik moet dragen....en het heeft grote impact (bijvoorbeeld ook met mijn werk... had net 8 maanden geweldige baan en nu ben ik al 3 maanden ziek). Door de medicatie? Nou ja, gebrek er aan dus (aangezien je dosis is opgehoogd nu) Hoe gaat het nu??
Maar andere mensen hebben een ander lot (ziek kind bijvoorbeeld). Je hebt het niet voor het kiezen in het leven. Het enige wat je kunt doen is proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik probeer nu dan ook bewust te 'voelen' (maar als de depressie op zijn ergst is doe ik dat niet... dan is het nml geen gezond gevoel meer).
Precies, depressiegevoel slaat door, dat is één zwart gat waar je in kukelt...
En ik probeer mijn gevoel te aanvaarden. Ik vertel mezelf dat het logisch is dat ik me zo voel en dat dat mag en dat het niet erg of eng is. En ik merk inderdaad dat als ik rustig ga liggen en in het gevoel zak dat ik dan op een gegeven moment rustig word en zelfs in slaap val.
Ik val in slaap zodra ik me op m'n gevoel probeer te concentreren.. maar vrees dat dat vluchtgedrag is.
Moeite met intimiteit heb ik met relaties. Ik ben op mijn 35 e helemaal blij met mezelf en mijn leven en mijn baan en mijn vrienden. Maar ik heb op twee korte relaties na nooit een serieuze relatie gehad. Ik ga het uit de weg en voel de behoefte vaak ook niet (en soms steekt het de kop op)...
Ik ben juist andersom bezig geweest; heel erg relatieafhankelijk, zelfs al was de relatie zó slecht voor me dat ik er bijkans aan kapot ging... ik heb moeite met lhttp://forum.viva.nl/templates/viva/img/icons/toolbar/italic.gifoslaten. Nu ben ik een tijd alleen en dat doet me goed!
Daar ga ik dus binnenkort... mee aan de slag. Mijn huidige depressie is nu gelukkig wat aan het opklaren (thanks to the AD) en als ik weer wat op mijn pootjes sta.. ga ik maar weer aan de slag....
Het leven blijft gewoonweg leren en gaat gepaard met pijn, vreugde, angst en blijdschap (en in mijn geval dus ook af en toe depressie) en daar moet je het mee doen. Het blijft spannend wat er nog in het verschiet ligt.
Da's een prachtige afsluiter...!
M'n slaapmedicijn gaat werken, ik ga zo plat. Morgen om kwart voor zes de wekker, beter verslaap ik me morgen níet. Kwam vandaag om half tien binnenrollen op kantoor... (f) (f)
dinsdag 17 februari 2009 om 00:03
Hai MM,
Trusten, ik ga zo ook plat. Nog even een reactie:
Over verwerken en hoe ik dat deed: ik heb uiteraard wel met vrienden gesproken. En nog steeds... op een rationele manier ben ik heel open. Maar ik ga niet eindeloos zitten janken bij vrienden en vriendinnen. Dat helpt gewoonweg niet... ze gaan je hooguit troosten en zeggen dan dingen die je in het beste geval ook al zelf hebt bedacht ( en in het slechtste geval zeggen ze dingen waar je niets aan hebt).
Ik heb wel uitgebreid met psycholoog gesproken en in therapie natuurlijk mijn gevoelens en gedachten besproken. En daarbij kreeg ik feedback....
Volgens mij ben jij heel erg aan het zoeken naar wat er 'mis' met je is.... en de hulpverlening geeft je nu ook etiketjes aan.
Dat gevoel herken ik sterk. In mijn depressies ben ik ook sterk bezig met wat er nu is met me is en wat ik verkeerd doe of op welke wijze ik verkeerd ben..... (want heeee.... als je het goed deed werd je immers niet depressief...... ik heb daar hier nog een topic over geopend.... 'depressieve gedachten met een knipoog')
Toen ik 24 was heb ik zelfs een heel uitgebreide test gehad van mijn psycholoog omdat ik maar bleef zeuren dat ik ergens niet 'normaal' was. Zij zag geen stoornissen bij mij en ook uit die test kwam niets schokkends.
Op mijn 28 e.. toen het eigenlijk wel goed ging ben ik naar een psychiater gegaan omdat ik toch meer wilde uitzoeken wat er nou was en advies over medicatie wilde. Heb meer dan een jaar met de man gepraat en daar kwam eigenlijk uit dat ik heel normaal was (wel licht depressief in het begin... terwijl ik vond dat ik best stabiel was...) en ook daar kreeg ik geen etiket.
Nu, in deze depressie heb ik alles weer de revue laten passeren. Bipolair? Tja.... echt manisch of hypomaan ben ik volgens mij nooit geweest... Tja ik kan een gangmaker zijn en ik kan flink doorgaan op feestjes... Maar ik heb nooit nachten met weinig slaap....ben juist altijd moe.... Bovendien ben ik buiten mijn werk om extreem lui en lig ik veel in bed. Mijn beste vriend (die mij ook lui vindt) zei het als volgt: Ja maar Hiltje, mensen die manisch zijn DOEN dingen....
Grappig dat bij mij ook ADD om de hoek kwam kijken. Huisarts dacht daaraan en ik herkende inderdaad enorm veel. Chaos....Geen structuur...Lui....In depressies extreem wisselende stemmingen... Enorm veel slapen etc ect... Me iets voornemen en het niet doen.....
Vandaag was ik bij mijn (nieuwe) psychiater (ben ik nu 4 xgeweest) en de gezamenlijke conclusie is dat ik me veel te goed kan concentreren (ben advocaat en niet onsuccesvol) en dat ik ook niet impulsief ben...Dus geen aandachtsstoornis als ADD of ADHD.
Dus ook deze psych vindt me (tot op heden) normaal..... Nou ja.... wie is normaal..... maar plakt geen ander etiket op me dan 'terugkerende depressies.
Dus op die manier heb ik ook veel bevestiging gekregen dat mijn gevoelens en reacties e.d. ' normaal en dus goed' zijn. En daarmee is mijn zelfkritiek over die emoties wel minder geworden.
Weet je MM, er is geen 'goede manier' van met emoties omgaan en dingen verwerken. Er is alleen 'jouw manier' om dat te doen. Maar je kunt wel verkeerde gedachten hebben over die emoties en dat proef ik wel nog bij jou. Je veroordeelt jezelf er nog om (wel op een grappige cynische manier). Je vindt jezelf calimero....een aansteller... je verontschuldigt je voor je postings op het forum... dat je in slaap valt als je in je gevoel duikt bestempel je als 'wegvluchten' etc etc....
Als je daarmee aan de slag gaat. Als je die zelfkritiek wat kunt temmen... dan zou dat best eens kunnen helpen. Je 'geneest' er niet van... je depressies zijn niet voor altijd voorbij en je gaat er niet fluitend van door het leven.... maar je staat dan wel wat sterker in je schoenen.
Wat mij in een periode daar wel mee heeft geholpen was een boek over ' voice dialogue' . Dat gaat over de verschillende persoonlijkheden in je koppie (de innerlijke criticus... het innerlijke kind....de zorgzame persoon en de rebel etc etc die met elkaar in conflict kunnen komen). Ik ben toen gaan opschrijven wat ik dacht en schrok me kapot over hoe ik mezelf eigenlijk toesprak.....
Nu ga ik echt naar bed.... dit was ook weer een rol behangpapier (maar ik zeg lekker geen sorry)
Trusten, ik ga zo ook plat. Nog even een reactie:
Over verwerken en hoe ik dat deed: ik heb uiteraard wel met vrienden gesproken. En nog steeds... op een rationele manier ben ik heel open. Maar ik ga niet eindeloos zitten janken bij vrienden en vriendinnen. Dat helpt gewoonweg niet... ze gaan je hooguit troosten en zeggen dan dingen die je in het beste geval ook al zelf hebt bedacht ( en in het slechtste geval zeggen ze dingen waar je niets aan hebt).
Ik heb wel uitgebreid met psycholoog gesproken en in therapie natuurlijk mijn gevoelens en gedachten besproken. En daarbij kreeg ik feedback....
Volgens mij ben jij heel erg aan het zoeken naar wat er 'mis' met je is.... en de hulpverlening geeft je nu ook etiketjes aan.
Dat gevoel herken ik sterk. In mijn depressies ben ik ook sterk bezig met wat er nu is met me is en wat ik verkeerd doe of op welke wijze ik verkeerd ben..... (want heeee.... als je het goed deed werd je immers niet depressief...... ik heb daar hier nog een topic over geopend.... 'depressieve gedachten met een knipoog')
Toen ik 24 was heb ik zelfs een heel uitgebreide test gehad van mijn psycholoog omdat ik maar bleef zeuren dat ik ergens niet 'normaal' was. Zij zag geen stoornissen bij mij en ook uit die test kwam niets schokkends.
Op mijn 28 e.. toen het eigenlijk wel goed ging ben ik naar een psychiater gegaan omdat ik toch meer wilde uitzoeken wat er nou was en advies over medicatie wilde. Heb meer dan een jaar met de man gepraat en daar kwam eigenlijk uit dat ik heel normaal was (wel licht depressief in het begin... terwijl ik vond dat ik best stabiel was...) en ook daar kreeg ik geen etiket.
Nu, in deze depressie heb ik alles weer de revue laten passeren. Bipolair? Tja.... echt manisch of hypomaan ben ik volgens mij nooit geweest... Tja ik kan een gangmaker zijn en ik kan flink doorgaan op feestjes... Maar ik heb nooit nachten met weinig slaap....ben juist altijd moe.... Bovendien ben ik buiten mijn werk om extreem lui en lig ik veel in bed. Mijn beste vriend (die mij ook lui vindt) zei het als volgt: Ja maar Hiltje, mensen die manisch zijn DOEN dingen....
Grappig dat bij mij ook ADD om de hoek kwam kijken. Huisarts dacht daaraan en ik herkende inderdaad enorm veel. Chaos....Geen structuur...Lui....In depressies extreem wisselende stemmingen... Enorm veel slapen etc ect... Me iets voornemen en het niet doen.....
Vandaag was ik bij mijn (nieuwe) psychiater (ben ik nu 4 xgeweest) en de gezamenlijke conclusie is dat ik me veel te goed kan concentreren (ben advocaat en niet onsuccesvol) en dat ik ook niet impulsief ben...Dus geen aandachtsstoornis als ADD of ADHD.
Dus ook deze psych vindt me (tot op heden) normaal..... Nou ja.... wie is normaal..... maar plakt geen ander etiket op me dan 'terugkerende depressies.
Dus op die manier heb ik ook veel bevestiging gekregen dat mijn gevoelens en reacties e.d. ' normaal en dus goed' zijn. En daarmee is mijn zelfkritiek over die emoties wel minder geworden.
Weet je MM, er is geen 'goede manier' van met emoties omgaan en dingen verwerken. Er is alleen 'jouw manier' om dat te doen. Maar je kunt wel verkeerde gedachten hebben over die emoties en dat proef ik wel nog bij jou. Je veroordeelt jezelf er nog om (wel op een grappige cynische manier). Je vindt jezelf calimero....een aansteller... je verontschuldigt je voor je postings op het forum... dat je in slaap valt als je in je gevoel duikt bestempel je als 'wegvluchten' etc etc....
Als je daarmee aan de slag gaat. Als je die zelfkritiek wat kunt temmen... dan zou dat best eens kunnen helpen. Je 'geneest' er niet van... je depressies zijn niet voor altijd voorbij en je gaat er niet fluitend van door het leven.... maar je staat dan wel wat sterker in je schoenen.
Wat mij in een periode daar wel mee heeft geholpen was een boek over ' voice dialogue' . Dat gaat over de verschillende persoonlijkheden in je koppie (de innerlijke criticus... het innerlijke kind....de zorgzame persoon en de rebel etc etc die met elkaar in conflict kunnen komen). Ik ben toen gaan opschrijven wat ik dacht en schrok me kapot over hoe ik mezelf eigenlijk toesprak.....
Nu ga ik echt naar bed.... dit was ook weer een rol behangpapier (maar ik zeg lekker geen sorry)
zaterdag 21 februari 2009 om 13:38
Hiltje, hoe heet dat boek over voive dialog? Ik praat ook vaak negatief tegen mijzelf, bijv nu is mijn kat kwijt en dan denk ik toch meteen dat dat komt omdat ik laatst dit of dat zei/dacht/deed...
Ik ben beetje ziekjes, ben alle zeilen aan het bijzetten om mezelf hier uit te trekken. Lees: pitamientjes eten, kruikje, en een wagonlading keelsnoepjes. Ik kan geen negatieve energie gebruiken op dit moment.
Volgende week heb ik een gesprek met m'n leidinggevende. En nu heb ik een probleem. Hij heeft nml vorig jaar gezegd dat ik een grote claim op hem leg, omdat ik zo onzeker ben. Maar ja, tegelijkertijd krijg ik een compliment omdat ik om feedback vraag! Nu weet ik niet precies wat hij met dat claimerige bedoelt. De coach zegt dat het een blinde vlek is bij mij. Ja fijn, daar kan ik niets mee. Ik weet dus gewoon niet wat mijn leidinggevende bedoelt, heb hem gevraagd om een voorbeeld/synoniem maar hij kan het niet duidelijker zeggen dat dit. Is er IEMAND die me kan uitleggen wat hij bedoelt??? Feliciaatje misschien, die kent mij irl, dus die weet het misschien wel...?? Ik wil dit nml echt veranderen, ik wil niet dat mensen mij een vervelende claimende Calimero vinden, en ik wil ook niet volgend jaar zonder werk zitten.
Overigens is dit wel precies wat ik het moeilijkste vind van dit hele traject. Ik moet leren om gevoelens toe te laten en vervolgens moet ik ze blijkbaar weer wegstoppen, omdat ik anders claim/onzeker ben. Want "zakelijk" gezien, op de harde kant dus (de cijfers) presteer ik uitstekend, dit zegt ook mijn leidinggevende. Het is de zachte kant waarop het mis gaat.
Ik ben beetje ziekjes, ben alle zeilen aan het bijzetten om mezelf hier uit te trekken. Lees: pitamientjes eten, kruikje, en een wagonlading keelsnoepjes. Ik kan geen negatieve energie gebruiken op dit moment.
Volgende week heb ik een gesprek met m'n leidinggevende. En nu heb ik een probleem. Hij heeft nml vorig jaar gezegd dat ik een grote claim op hem leg, omdat ik zo onzeker ben. Maar ja, tegelijkertijd krijg ik een compliment omdat ik om feedback vraag! Nu weet ik niet precies wat hij met dat claimerige bedoelt. De coach zegt dat het een blinde vlek is bij mij. Ja fijn, daar kan ik niets mee. Ik weet dus gewoon niet wat mijn leidinggevende bedoelt, heb hem gevraagd om een voorbeeld/synoniem maar hij kan het niet duidelijker zeggen dat dit. Is er IEMAND die me kan uitleggen wat hij bedoelt??? Feliciaatje misschien, die kent mij irl, dus die weet het misschien wel...?? Ik wil dit nml echt veranderen, ik wil niet dat mensen mij een vervelende claimende Calimero vinden, en ik wil ook niet volgend jaar zonder werk zitten.
Overigens is dit wel precies wat ik het moeilijkste vind van dit hele traject. Ik moet leren om gevoelens toe te laten en vervolgens moet ik ze blijkbaar weer wegstoppen, omdat ik anders claim/onzeker ben. Want "zakelijk" gezien, op de harde kant dus (de cijfers) presteer ik uitstekend, dit zegt ook mijn leidinggevende. Het is de zachte kant waarop het mis gaat.
zaterdag 21 februari 2009 om 14:18
Hey MM! Sowieso erg goed omschreven. Erg herkenbaar ook (al is het bij mijn gezin godzijdank heel erg verbeterd).
Over dat claimen: ik denk dat je baas zoiets bedoelt als dat onzekere mensen vaak bevestiging nodig hebben. "Normale" werknemers doen hun werk en horen wel of ze het inderdaad goed goen bij een functioneringsgesprek. Wellicht moet je baas meer energie steken in het bevestigen van jouw gevoel dat je je werk goed doet? Ik roep maar iets, hoor.
Over dat claimen: ik denk dat je baas zoiets bedoelt als dat onzekere mensen vaak bevestiging nodig hebben. "Normale" werknemers doen hun werk en horen wel of ze het inderdaad goed goen bij een functioneringsgesprek. Wellicht moet je baas meer energie steken in het bevestigen van jouw gevoel dat je je werk goed doet? Ik roep maar iets, hoor.
zaterdag 21 februari 2009 om 14:47
Ik weet niet Digi, ik heb het idee/gevoel dat hij het niet zozeer verbaal bedoelt... want dan zou het gewoon een kwestie zijn van kop houen en er van uitgaan dat ik het goed doe totdat het tegendeel bewezen is. Ik denk dat hij het eerder op het gebied van uitstraling ofzo bedoelt. Of manier van zijn. Of zoiets. Het lullige is nml dat ik het zelf ook weleens bij anderen ervaar, dat ze iets claimerigs hebben. Maar dan kan ik er ook niet precies de vinger op leggen.
BTW, Digi: kom je dit jaar weer op m'n verjaardagsparty? Sensy, Feliciaatje, als jullie hier lezen: uitnodiging geldt ook voor jullie!
BTW, Digi: kom je dit jaar weer op m'n verjaardagsparty? Sensy, Feliciaatje, als jullie hier lezen: uitnodiging geldt ook voor jullie!
zaterdag 21 februari 2009 om 15:01
zaterdag 21 februari 2009 om 15:14
zaterdag 21 februari 2009 om 15:17
Mijn psychiater zei dat medicatie en drank goedkoop dronken worden is Die Efexor vind ik maar pleuriszooi hoor, althans voor mij. Ik ben veel helderder zonder al dat spul. Ik ben gvd maanden en maanden kwijt in mijn geheugen door al die shit en daarbovenop een fijne epileptische aanval.
Kan je baas echt geen voorbeelden noemen? Of meer uitleggen hoe hij het bedoelt? Lijkt me knap lastig als 'ie iets zegt maar geen voorbeelden kan geven. Wat moet je daar mee?
Kan je baas echt geen voorbeelden noemen? Of meer uitleggen hoe hij het bedoelt? Lijkt me knap lastig als 'ie iets zegt maar geen voorbeelden kan geven. Wat moet je daar mee?
zaterdag 21 februari 2009 om 15:35
Wanneer je een claim op iemand legt, betekent het dat je (onbewust) iets van een ander eist. Je leidinggevende zegt dus dat je door je onzekerheden veel van hem eist. Hij vertelt je dus niet alleen iets over jezelf (namelijk dat je onzeker overkomt/bent), maar hij vertelt je wat het effect is van jouw onzekerheid op hem. Zoals ik het begrijp, krijgt hij het gevoel dat er van hem extra inspanning wordt verwacht om met jouw onzekerheid om te kunnen gaan.
Om feedback vragen betekent dat je vraagt om constructieve bijdragen van je leidinggevende omtrent je werk(houding). Vragen om feedback kan positief zijn, wanneer je daadwerkelijk open staat voor o.a. verbeterpunten in hoe je je werk doet.
Wanneer een onzekere werknemer om feedback vraagt, is het feit dat diegene zich open wil stellen voor verbeterpunten op zich toe te juichen. Echter, dat diegene zo onzeker is, kan het toch een heikel punt maken om kritiek te geven. Immers, die ander kan door die onzekerheid wellicht helemaal niet met de feedback omgaan.
Om feedback vragen betekent dat je vraagt om constructieve bijdragen van je leidinggevende omtrent je werk(houding). Vragen om feedback kan positief zijn, wanneer je daadwerkelijk open staat voor o.a. verbeterpunten in hoe je je werk doet.
Wanneer een onzekere werknemer om feedback vraagt, is het feit dat diegene zich open wil stellen voor verbeterpunten op zich toe te juichen. Echter, dat diegene zo onzeker is, kan het toch een heikel punt maken om kritiek te geven. Immers, die ander kan door die onzekerheid wellicht helemaal niet met de feedback omgaan.
zaterdag 21 februari 2009 om 15:38
"Overigens is dit wel precies wat ik het moeilijkste vind van dit hele traject. Ik moet leren om gevoelens toe te laten en vervolgens moet ik ze blijkbaar weer wegstoppen, omdat ik anders claim/onzeker ben."
Ik denk dat je niet begrijpt wat de bedoeling is van gevoelens leren herkennen. Ik denk dat men in dat traject je duidelijk probeert te maken dat je ermee om zou kunnen leren gaan, je gevoelens leert te hanteren, i.p.v. ze weg te stoppen.
Het traject is dus niet tegenstrijdig. Het verwacht van jou dat je iets met je gevoelens leert doen.
Wat jij nu doet, is aangeven dat je onzeker bent. De omgeving geeft aan dat die onzekerheid hogere eisen aan hen stelt. Waarop jij als een verongelijkt kind roept 'nu, dan stop ik die gevoelens wel weg'.
Je kunt ook leren zien dat het klopt dat jouw onzekerheid hogere eisen stelt aan anderen om met je om te gaan, wanneer ze rekening willen houden met jouw onzekerheid.
Ik denk dat je niet begrijpt wat de bedoeling is van gevoelens leren herkennen. Ik denk dat men in dat traject je duidelijk probeert te maken dat je ermee om zou kunnen leren gaan, je gevoelens leert te hanteren, i.p.v. ze weg te stoppen.
Het traject is dus niet tegenstrijdig. Het verwacht van jou dat je iets met je gevoelens leert doen.
Wat jij nu doet, is aangeven dat je onzeker bent. De omgeving geeft aan dat die onzekerheid hogere eisen aan hen stelt. Waarop jij als een verongelijkt kind roept 'nu, dan stop ik die gevoelens wel weg'.
Je kunt ook leren zien dat het klopt dat jouw onzekerheid hogere eisen stelt aan anderen om met je om te gaan, wanneer ze rekening willen houden met jouw onzekerheid.
zaterdag 21 februari 2009 om 16:10
Hee Mastermind,
Blij dat je weer terug bent op dit topic. (Ik was bijna bang dat ik iets verkeerds gezegd had vorige keer..... maar verder ben ik zelf helemaaaaal niet onzeker hoor).
Ik heb echt geen idee meer hoe dat boek heette, was van een Amerikaans echtpaar ofzo. Ik heb toen de hele bibliotheek leeggehaald... maar dit was een boek dat me echt aansprak. Iedereen kent die tegenstrijdige stemmen in zijn hoofd wel
(zal ik een chocolaatje nemen.... Nee joh, je bent al veel te dik...nou ja zeg dat maak ik zelf wel uit zeg, een stukje kan best.... ja maar je weet dat je slap bent en geen dicipline hebt...houd je kop ik ga nu chocola pakken.....ja zwakkeling dan moet je het zelf maar weten... ik hoor je lekker niet nahahanahahahaa).
Bij psychische problemen kun je die stemmen/gedachten ook vaak hebben... maar ze gaan soms zo snel en onbewust dat je ze niet doorhebt. Bij mij hielp het om als ik me slecht voelde (bijvoorbeeld ik voelde me rot en raakte in paniek omdat ik er zeker van was dat ik weer niet zou slapen en dan zou ik weer afknappen)... op te schrijven wat ik dacht. En ik schrok me rot hoe ontzettend boos en streng ik was... en dat ik mezelf zo ontzettend veroordeelde omdat ik die psychische klachten had. Daar kon ik mezelf echt over uitschelden....
Na dit boek was ik niet genezen hoor. Nu 3 jaar later dus weer depressie en daar nu uit aan het klimmen... maar ik val mezelf in ieder geval niet meer zo hard aan.... Dus dat scheelt wel...
Overigens drink ik normaal gesproken wel naast mijn AD hoor (ja, slik die krengen al jaren... en ben echt geen ontheelonthouder) en heb daarbij nooit iets weirds meegemaakt... en ik kan hem echt goed raken. Psychiater heeft daar ook nooit probleem van gemaakt. In een depressie en de daaruit krabbel fase drink ik niet of nauwelijks....Dan grijp ik alles aan om me beter te voelen en drank werkt averechts als je al zo slecht in je vel zit.
Blij dat je weer terug bent op dit topic. (Ik was bijna bang dat ik iets verkeerds gezegd had vorige keer..... maar verder ben ik zelf helemaaaaal niet onzeker hoor).
Ik heb echt geen idee meer hoe dat boek heette, was van een Amerikaans echtpaar ofzo. Ik heb toen de hele bibliotheek leeggehaald... maar dit was een boek dat me echt aansprak. Iedereen kent die tegenstrijdige stemmen in zijn hoofd wel
(zal ik een chocolaatje nemen.... Nee joh, je bent al veel te dik...nou ja zeg dat maak ik zelf wel uit zeg, een stukje kan best.... ja maar je weet dat je slap bent en geen dicipline hebt...houd je kop ik ga nu chocola pakken.....ja zwakkeling dan moet je het zelf maar weten... ik hoor je lekker niet nahahanahahahaa).
Bij psychische problemen kun je die stemmen/gedachten ook vaak hebben... maar ze gaan soms zo snel en onbewust dat je ze niet doorhebt. Bij mij hielp het om als ik me slecht voelde (bijvoorbeeld ik voelde me rot en raakte in paniek omdat ik er zeker van was dat ik weer niet zou slapen en dan zou ik weer afknappen)... op te schrijven wat ik dacht. En ik schrok me rot hoe ontzettend boos en streng ik was... en dat ik mezelf zo ontzettend veroordeelde omdat ik die psychische klachten had. Daar kon ik mezelf echt over uitschelden....
Na dit boek was ik niet genezen hoor. Nu 3 jaar later dus weer depressie en daar nu uit aan het klimmen... maar ik val mezelf in ieder geval niet meer zo hard aan.... Dus dat scheelt wel...
Overigens drink ik normaal gesproken wel naast mijn AD hoor (ja, slik die krengen al jaren... en ben echt geen ontheelonthouder) en heb daarbij nooit iets weirds meegemaakt... en ik kan hem echt goed raken. Psychiater heeft daar ook nooit probleem van gemaakt. In een depressie en de daaruit krabbel fase drink ik niet of nauwelijks....Dan grijp ik alles aan om me beter te voelen en drank werkt averechts als je al zo slecht in je vel zit.
zaterdag 21 februari 2009 om 16:16
Volgens mij is "je geclaimd voelen" iets heel persoonlijk. Je voelt je geclaimd op het moment dat iemand bewust of onbewust meer aandacht of hulp of whatever vraagt dan je op kunt brengen.
Doordat die grens bij iedereen anders ligt is het moeilijk te voorspellen wanneer iemand (in dit geval je baas) zich geclaimd zal voelen. Imho geeft hij ook nogal dubbele signalen af door aan de ene kant heel betrokken te zijn en aan de andere kant aan te geven dat hij zich geclaimd voelt.
Het zou handig zijn als je baas het voortaan aan kon geven op het moment dat ’t zich voordoet, dan weet je tenminste welk gedrag van jou hem dat gevoel geeft en je hoeft niet meer te raden waar zijn grens ligt.
Doordat die grens bij iedereen anders ligt is het moeilijk te voorspellen wanneer iemand (in dit geval je baas) zich geclaimd zal voelen. Imho geeft hij ook nogal dubbele signalen af door aan de ene kant heel betrokken te zijn en aan de andere kant aan te geven dat hij zich geclaimd voelt.
Het zou handig zijn als je baas het voortaan aan kon geven op het moment dat ’t zich voordoet, dan weet je tenminste welk gedrag van jou hem dat gevoel geeft en je hoeft niet meer te raden waar zijn grens ligt.
zaterdag 21 februari 2009 om 22:37
Ik begrijp het ook niet goed want mijn baas zegt wel dat ik de feedback die hij geeft goed opneem en dat hij merkt dat ik er ook echt iets mee wil doen. Dus aan één kant vind ik het ook dubbel hoor. Hij zegt dat hij niet duidelijk uiteen kan zetten wat 'ie van me verwacht ofzo want dat je dat voor deze functie wel een beetje zelf moet kunnen inschatten, omdat een van de competenties is dat je zelfstandig bent en beslissingen kunt nemen. Oh en in het kader van de interpersoonlijke sensitiviteit enzo moet je weten wat de gevolgen van jouw handelen zijn op je omgeving. Of zoiets. Maar ik voel me op dit moment erg naar want ik kom net van de dierenarts vandaan en die zegt dat m'n kat een tumor in haar buik heeft. Dus ik zit heel erg te en wil maandag achter een second opinie aan.
maandag 23 februari 2009 om 07:25
Volgens mij moet je eerst helder hebben welk gedrag van jou je baas nou precies als "claimen" ervaart. Zolang je dat niet weet, weet je toch ook niet precies wat je moet veranderen?
Klinkt wrs raar maar mss moet je eerste doel dan zijn dat je 't antwoord op die vraag vindt?
Volgens mij sluit 't wel aan bij wat hij zegt over "interpersoonlijke sensitiviteit en de gevolgend van jouw handelen op je omgeving".
voor jou en Bagwana.
Klinkt wrs raar maar mss moet je eerste doel dan zijn dat je 't antwoord op die vraag vindt?
Volgens mij sluit 't wel aan bij wat hij zegt over "interpersoonlijke sensitiviteit en de gevolgend van jouw handelen op je omgeving".
voor jou en Bagwana.
maandag 23 februari 2009 om 08:25
Inderdaad.. duidelijk krijgen wat hij bedoelt met claim gedrag. Desnoods door een aantal vragen aan hem te stellen, zoals bijvoorbeeld:
* heb je concrete voorbeelden van momenten waarop jij je geclaimd voelde?
* bedoel je soms dat ik onzeker overkom zodat jij het gevoel hebt dat je mijn zelfvertrouwen moet ondersteunen?
* bedoel je dat ik niet zelfstandig genoeg werk?
* bedoel je dat ik teveel naar complimentjes/bevestiging vraag?
* bedoel je dat ik niet goed inschat of iemand tijd voor mij heeft?
* bedoel je dat ik ongeduldig ben?
* bedoel je dat ik te veel over mezelf praat?
* bedoel je dat ik te vaak om hulp vraag bij mijn werk?
En dan het belangrijkste wat ik ooit geleerd heb (maar zelf zooo moeilijk vind om toe te passen). Als je baas met voorbeelden komt of met meer gegevens komt GA DAAR DAN NIET OVER IN DISCUSSIE.
Mensen (tenminste de aardige) vinden het vaak heel moeilijk om rechtstreeks kritiek te geven.Je kent dat vast bij jezelf... achter de schermen kun je flink uitvaren over iemand, terwijl als je face to face iets moet zeggen, je het veel voorzichtiger brengt.
Als jij op zijn commentaar gaat reageren met excuses of uitleggen waarom je zo bent of zo deed..of het niet met hem eens bent omdat... Dan snoer je hem de mond en dan kom je dus minder te weten.
Dus incasseren... hem bedanken... en zeggen dat je er over na gaat denken.
Vervolgens hoef je het helemaal niet met hem eens te zijn. Niet iedere kritiek van een leidinggevende is per definitie terecht. Als iemand kritiek geeft, heeft dat voor een groot deel ook te maken met die persoon zelf en de specifieke interactie tussen jullie.
Dus denk er over na... bespreek het met je coach als zij het ook als blinde vlek bij je erkent en ga er al of niet mee aan de slag...
Kritiek van een ander (zeker als het maar van een persoon afkomstig is) betekent ook niet per definitie dat je jezelf moet veranderen.
* heb je concrete voorbeelden van momenten waarop jij je geclaimd voelde?
* bedoel je soms dat ik onzeker overkom zodat jij het gevoel hebt dat je mijn zelfvertrouwen moet ondersteunen?
* bedoel je dat ik niet zelfstandig genoeg werk?
* bedoel je dat ik teveel naar complimentjes/bevestiging vraag?
* bedoel je dat ik niet goed inschat of iemand tijd voor mij heeft?
* bedoel je dat ik ongeduldig ben?
* bedoel je dat ik te veel over mezelf praat?
* bedoel je dat ik te vaak om hulp vraag bij mijn werk?
En dan het belangrijkste wat ik ooit geleerd heb (maar zelf zooo moeilijk vind om toe te passen). Als je baas met voorbeelden komt of met meer gegevens komt GA DAAR DAN NIET OVER IN DISCUSSIE.
Mensen (tenminste de aardige) vinden het vaak heel moeilijk om rechtstreeks kritiek te geven.Je kent dat vast bij jezelf... achter de schermen kun je flink uitvaren over iemand, terwijl als je face to face iets moet zeggen, je het veel voorzichtiger brengt.
Als jij op zijn commentaar gaat reageren met excuses of uitleggen waarom je zo bent of zo deed..of het niet met hem eens bent omdat... Dan snoer je hem de mond en dan kom je dus minder te weten.
Dus incasseren... hem bedanken... en zeggen dat je er over na gaat denken.
Vervolgens hoef je het helemaal niet met hem eens te zijn. Niet iedere kritiek van een leidinggevende is per definitie terecht. Als iemand kritiek geeft, heeft dat voor een groot deel ook te maken met die persoon zelf en de specifieke interactie tussen jullie.
Dus denk er over na... bespreek het met je coach als zij het ook als blinde vlek bij je erkent en ga er al of niet mee aan de slag...
Kritiek van een ander (zeker als het maar van een persoon afkomstig is) betekent ook niet per definitie dat je jezelf moet veranderen.
anoniem_74380 wijzigde dit bericht op 23-02-2009 08:28
Reden: typefout en aanvulling
Reden: typefout en aanvulling
% gewijzigd
maandag 23 februari 2009 om 20:58
Goed topic. Ik word de laatste tijd ook behoorlijk geconfronteerd met mezelf, m.n. vandaag. Ik merk dat ik op hele kleine dingen erg emotioneel reageer en dat ik vrij ongeremd kan zijn, dan. Het maakt niet uit wat ik zeg, tegen wie ik wat zeg, hoe ik het zeg, als ik het maar kwijt kan. Er moet dan wel een situatie aan vooraf zijn gegaan, zoals het voorbeeld van mijn vriend die op mijn pas boeken had geleend in de bieb en 1 boek niet op tijd had teruggebracht. Op zo'n moment kan ik me daar heel erg aan ergeren, want ik vind dat laks en onverantwoordelijk. Ik heb niet veel geld en ik ben bang dat ik dan voor de boete opdraai. Mijn vriend zegt dat hij dan wel voor de kosten opdraait, maar ik vind dat te makkelijk. We brachten de rest van de boeken terug en 1 boek werd niet geaccepteerd. Ik zei op een boze toon tegen hem: naar de klantenservice, jij, maar hij wist een medewerkster aan te spreken en die zou het wel eventjes voor hem regelen. Woedend werd ik, echt woedend. Ik zei keihard: ja, zeker omdat hij een Surinamer is, Nederlanders moeten zich altijd netjes aan de regels houden.
Ik weet ook niet waarom ik zo pissig werd, maar ik hield me daarna niet meer in. Liepen we daar ruziend door de bibliotheek, midden in Rotterdam nog wel en we hielden maar niet op. Ik werd al bozer en bozer en R. liep de bieb uit. Ik werd nog bozer en begon te schelden. Dat deed bij R. de das om en hij vertrok zonder mij. Ik probeerde de auto tegen te houden, hij reed weg met open deur. Erg he, zulk soort akkefietjes? En iedereen kan ervan meegenieten, ik geneer me soms negens voor. Als ik eenmaal aan ben, dan sla ik door en kan niets en niemand me meer interesseren. Die vrouw uit de bieb zei nog: rustig, mevrouw, maar ik was niet meer te houden.
Ik zeg niet dat dit soort situaties elke dag voorkomen, maar R. en ik hebben nogal eens ruzie en dat kan om elk klein ding escaleren. Echt erg vind ik het niet, mijn ouders zouden zich doodschamen, want die geven vaak meer om hun omgeving dan om hun eigen emoties en dat is de reden dat ik zo ben geworden. Daarnaast ben ik zo'n 4 maanden geleden verhuisd vanuit Rotterdam, waardoor ik een soort haat-liefde verhouding met Rotterdam heb, die meer bestaat uit haat dan uit liefde. Ik baal dat ik de voorzieningen uit die rotstad nodig heb en ik haat de mensen die er wonen. Erg he, maar zo ging ik die ochtend tekeer. Mijn vriend noemde me hoogmoedig en misschien had hij daar gelijk in. Ik wilde gewoon laten zien dat ik die vreselijk stad ontvlucht was, maar zodra ik weer in confrontatie met de stad kwam en in confrontatie met mezelf, flipte ik weer.
En ik heb op dat moment echt geen blad voor de mond. Mijn vriend zei net al dat de bewaking naar me keek, maar dat interesseerde me echt niet. Zolang ik geen grenzen overschrijd, mag ik doen en laten wat ik wil, dat is mijn motto. Dat doet toch iedereen in zo'n grote stad? In m'n hart weet ik wel dat dat eigenlijk niet echt kan, wat ik doe, maar ik sla gewoon door, misschien toch omdat ik er niet meer woon, dat ik niet meer precies weet wat de regels zijn, wat wel en niet kan om te overleven in zo'n stad, maar dat interesseert me ook niet echt, ik heb 12 jaar geprobeerd om te overleven in Rotterdam en het is me niet echt gelukt. Na 12 jaren ellende ben ik dus verhuisd naar een dorp dichtbij Rotterdam, maar ik heb mezelf dus wel meegenomen. De omgeving mag dus veranderd zijn, ik niet.
Aan de andere kant hou ik dus wel van dat relschoppen, soms kan ik er geen genoeg van krijgen, het lijkt wel alsof ik het uitlok, alsof dat de enige manier is om mij wat losser van binnen te krijgen: schreeuwen, schreeuwen en nog eens schreeuwen, zodat iedereen het hoort en ik het gewenste effect heb bereikt: aandacht, hoe negatief dan ook, ik word gehoord en gezien, al is het tegen wil en dank.
En zoals ik al eerder zei: ik kan niet stoppen, ik ga maar door. Op straat, thuis, na het gesprek met de psych en daarna huil ik in de metro omdat ik mijn vriend toch niet wil missen en omdat ik toch wel om hem geef, maar ik denk dat daar de clou zit: ik kan niet omgaan met diepe gevoelens, dat heb ik nl. nooit geleerd en daarom overschreeuw ik die emoties maar. Ik kan over allerlei oppervlakkige dingen praten, maar ik klap dicht als iets te dichtbij komt: een totaal onvermogen om met intimiteit om te gaan en zeker nu ik weet dat R. binnenkort naar Suriname vertrekt, is die angst erger geworden. Weer iemand die me in de steek laat, gaat het dan door me heen. Hij heeft het 4 jaar met me uitgehouden en nu neemt hij de benen. Al vertelt hij me 10 keer dat het voor een zakelijk iets is, ik geloof hem niet, ik denk dat hij me zat is, net zoals mijn vader (vooral mijn vader) en mijn moeder me zat waren, maar dat is zo'n heftig verhaal, dat durf ik hier nog niet echt neer te pennen.
Ik weet ook niet waarom ik zo pissig werd, maar ik hield me daarna niet meer in. Liepen we daar ruziend door de bibliotheek, midden in Rotterdam nog wel en we hielden maar niet op. Ik werd al bozer en bozer en R. liep de bieb uit. Ik werd nog bozer en begon te schelden. Dat deed bij R. de das om en hij vertrok zonder mij. Ik probeerde de auto tegen te houden, hij reed weg met open deur. Erg he, zulk soort akkefietjes? En iedereen kan ervan meegenieten, ik geneer me soms negens voor. Als ik eenmaal aan ben, dan sla ik door en kan niets en niemand me meer interesseren. Die vrouw uit de bieb zei nog: rustig, mevrouw, maar ik was niet meer te houden.
Ik zeg niet dat dit soort situaties elke dag voorkomen, maar R. en ik hebben nogal eens ruzie en dat kan om elk klein ding escaleren. Echt erg vind ik het niet, mijn ouders zouden zich doodschamen, want die geven vaak meer om hun omgeving dan om hun eigen emoties en dat is de reden dat ik zo ben geworden. Daarnaast ben ik zo'n 4 maanden geleden verhuisd vanuit Rotterdam, waardoor ik een soort haat-liefde verhouding met Rotterdam heb, die meer bestaat uit haat dan uit liefde. Ik baal dat ik de voorzieningen uit die rotstad nodig heb en ik haat de mensen die er wonen. Erg he, maar zo ging ik die ochtend tekeer. Mijn vriend noemde me hoogmoedig en misschien had hij daar gelijk in. Ik wilde gewoon laten zien dat ik die vreselijk stad ontvlucht was, maar zodra ik weer in confrontatie met de stad kwam en in confrontatie met mezelf, flipte ik weer.
En ik heb op dat moment echt geen blad voor de mond. Mijn vriend zei net al dat de bewaking naar me keek, maar dat interesseerde me echt niet. Zolang ik geen grenzen overschrijd, mag ik doen en laten wat ik wil, dat is mijn motto. Dat doet toch iedereen in zo'n grote stad? In m'n hart weet ik wel dat dat eigenlijk niet echt kan, wat ik doe, maar ik sla gewoon door, misschien toch omdat ik er niet meer woon, dat ik niet meer precies weet wat de regels zijn, wat wel en niet kan om te overleven in zo'n stad, maar dat interesseert me ook niet echt, ik heb 12 jaar geprobeerd om te overleven in Rotterdam en het is me niet echt gelukt. Na 12 jaren ellende ben ik dus verhuisd naar een dorp dichtbij Rotterdam, maar ik heb mezelf dus wel meegenomen. De omgeving mag dus veranderd zijn, ik niet.
Aan de andere kant hou ik dus wel van dat relschoppen, soms kan ik er geen genoeg van krijgen, het lijkt wel alsof ik het uitlok, alsof dat de enige manier is om mij wat losser van binnen te krijgen: schreeuwen, schreeuwen en nog eens schreeuwen, zodat iedereen het hoort en ik het gewenste effect heb bereikt: aandacht, hoe negatief dan ook, ik word gehoord en gezien, al is het tegen wil en dank.
En zoals ik al eerder zei: ik kan niet stoppen, ik ga maar door. Op straat, thuis, na het gesprek met de psych en daarna huil ik in de metro omdat ik mijn vriend toch niet wil missen en omdat ik toch wel om hem geef, maar ik denk dat daar de clou zit: ik kan niet omgaan met diepe gevoelens, dat heb ik nl. nooit geleerd en daarom overschreeuw ik die emoties maar. Ik kan over allerlei oppervlakkige dingen praten, maar ik klap dicht als iets te dichtbij komt: een totaal onvermogen om met intimiteit om te gaan en zeker nu ik weet dat R. binnenkort naar Suriname vertrekt, is die angst erger geworden. Weer iemand die me in de steek laat, gaat het dan door me heen. Hij heeft het 4 jaar met me uitgehouden en nu neemt hij de benen. Al vertelt hij me 10 keer dat het voor een zakelijk iets is, ik geloof hem niet, ik denk dat hij me zat is, net zoals mijn vader (vooral mijn vader) en mijn moeder me zat waren, maar dat is zo'n heftig verhaal, dat durf ik hier nog niet echt neer te pennen.
maandag 23 februari 2009 om 21:21
Toch doe ik het gewoon, in navolging van de to, voor wie ik heel erg veel respect en bewondering heb voor de dingen die hij/zij midden in de nacht heeft neergepend, ook goed en ok dat er zulke positieve en meelevende en adviserende reacties op zijn gekomen. Wat dat betreft vind ik het Viva-forum ten voordele veranderd, dat was een poosje geleden wel anders. Dan werd je neergesabeld als je teveel over jezelf vertelde en geloofde men je verhalen niet.
Dat even terzijde, daarom ben ik een hele poos van het forum weggebleven. Ik werd bespottelijk gemaakt in mijn verhalen en ik weet best dat mijn verhalen af en toe lang zijn en niet overzichtelijk, maar daar hebben gelukkig meer mensen last van. Ik opende teveel topics was het verhaal en mijn verhalen waren te lang en dat moch niet en ik ging daar natuurlijk weer tegen in en in de verdediging en zo ging dat een poosje door.
Dan vind ik nu de sfeer en de toon op dit forum totaal anders. De opruiende topics lees ik niet meer, hoewel ik daar ook aan heb meegedaan, heel erg graag zelfs, maar je schiet er niets mee op, het lucht even op, wat natuurlijk ook niet per definitie slecht hoeft te zijn. De Viva-angels hebben het maar druk met al die drukke forummers. Al die mensen die hun ei kwijt willen, maar ik ben alweer aan het draaien, daar ben ik nl ook nogal goed in, een hele poos lullen en om de hete brij heen draaien, omdat de brij nogal pijnlijk is en leidt tot heftige emoties, zoals woede ed.
Ik herken wel heel veel van de verhalen hier, zoals mishandeling en verwaarlozing en ik wil me daar ook wel bij aansluiten, maar ik heb altijd het gevoel dat mijn verhaal anders is dan de verhalen van anderen, dat komt omdat ik uit een heel erg godsdienstig gezin kom en daar gaat alles nu eenmaal anders dan bij anderen, helaas wel, wil ik zeggen.
Mijn verleden kenmerkt zich door indammen, indammen en nog eens indammen. Zo gingen mijn ouders met ons om: alle emoties en impulsen indammen. Zo had mijn moeder dat van haar moeder geleerd: want anders zou het slecht met de persoon gaan en voordat de slechte dingen de overhand zouden krijgen, moest alles (goed en slecht, bestaat dat eigenlijk wel, vraag ik me dan) ingedamd worden en dat heb ik geweten!!!! Ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg veel last van drukkende hoofdpijnen, moeheid en mijn maag doet voortdurend zeer. Ik kan zelfs heel erg weinig voedsel verdragen, ik heb voortdurend het gevoel dat ik vol zit en dat kan ik best begrijpen, want echt veel mogelijkheden om leeg te lopen, heb ik niet echt gehad, vandaar de overgrote heftigheid nu. Ik ben net een ballon waarop heel erg lang is geblazen en gedrukt en die nu probeert leeg te lopen en dat gaat dan niet stapje voor stapje, nee met grote hoeveelheden, zoals je merkt.
Ik ben nl. aardig doorgeslagen. Ipv lief en braaf en gebonden, heilig en nederig, ben ik doorgeslagen naar alles zeggen wat ik denk, scenes maken als ik daar zin heb, want anders is het leven zo saai. Erg he, ik vind het best wel erg, want veel mensen begrijpen het niet en ze zullen mijn gedrag veroordelen en/of beoordelen, maar ik ben zo ver dat dat me niet meer interesseert, ik denk dan: jullie hebben heel jullie leven misschien de vrijheid genoten om te zeggen wat je denkt, om te genieten, om te spelen, om jezelf te uiten, en ik heb dat gewoon nooit gehad en op een gegeven moment barst toch de bom. Ik mag blij zijn dat ik niet ben doorgeslagen naar de criminele kant, maar dat wil ik ook echt niet, dan voel ik me letterlijk en figuurlijk gevangen en in de gevangenis word je niet echt verwend, maar ik heb wel de neiging naar het kwade, een braaf en burgerlijk leven veracht ik, maar ik heb niet de geldelijke middelen om een ander leven te leiden en ik wil dat ergens ook niet, daar ben ik dan weer te schijterig voor, want ik heb de pest aan gezag, dat is weer mijn andere kant, het gezag is mij zo ingepeperd, dat ik ergens bang ben voor mannen in uniform, maar aan de andere kant veracht ik ze en spuug ik op ze.
Mensen met gezag vergelijk ik met de mensen van vroeger. Met de leraren, de dominees naar wie ik altijd moest luisteren. Hun wil was wet, net zoals de wil van mijn vader, dat was een harde, als we niet luisterden naar hem, dan sloeg ie ons/mij bont en blauw, daar heb ik echt trauma's van gehad en mijn familie vind dat ik daar onderhand overheen moet zijn, maar geloof me: ik vergeet zulk soort dingen niet snel, ik heb zelfs gedacht dat er incest was gepleegd, zo vreselijk waren die herinneringen. Mijn vader was een woedende en gefrustreerde man en ik geef de godsdiens daar de schuld van. Zijn vader/mijn opa was nl net zo, die sloeg er ook op los en mijn vader dus ook. Ik had het gevoel dat die man zo godsdienstverslaafd was, dat dat leidde tot woedebuien die bij ons terecht kwamen en dan ging het echt om hele kleine dingen, net zoals bij mij nu. Als ik bijvoorbeeld topless in de tuin lag, flipte hij en was het alsof ik iets vreselijks had gedaan en ik schaamde me daarna dan zo, die man kon gewoon nergens mee omgaan, als hij al een blote vrouwenborst zag, werd hij gek, in wat voor wereld leef je dan?
Praten over sex en sexualiteit was bij ons dan ook taboe. Ik zag een keer een gebruikt maandverband en dat werd dan snel weggegooid, wat ze so wie so hadden moeten doen, het hing nu in een plastic zak, mijn moeder durfde het zeker niet in de vuilnisbak te gooien, waar zijn ze in godsnaam mee bezig?
Het gekke is dat ik woedend ben op mijn ouders, maar de woede naar mijn vader zit dieper. Mijn moeder vind ik zielig, een gevolg van haar omstandigheden, terwijl zij natuurlijk ook had kunnen veranderen. De relatie met mijn moeder is de laatste tijd wel verbeterd, maar bij mj weegt het niet op tegen wat mij vroeger ontnomen is door hen, ik heb het gevoel dat ze dat bewust hebben gedaan: ons opvoeden in een bekrompen, beperkte wereld zonder vrijheid, zonder liefde, zonder sex, zonder tv, zonder bladen, zonder openheid etc. Ik heb ze dat altijd erg kwalijk genomen, want nu sta ik te kwetsbaar in het leven. Het is nl erg moeilijk als je zo bent opgevoed, om dat van je af te werpen en net te doen alsof dat allemaal niet is gebeurd, die dingen blijven je hele leven achtervolgen en bepalen, hoe hard ik ook mijn best doe om ervan af te komen.
Ik wil nl genieten van het leven, genieten van mijn vrijheid zoals ik andere mensen dat ook zie doen. Maar het is niet alleen mijn opvoeding die me dwars zit, daar ligt natuurlijk de basis, maar ik heb er zelf voor gekozen om daarna toch met het geloof verder te gaan, maar dat vertel ik de volgende keer.
Dat even terzijde, daarom ben ik een hele poos van het forum weggebleven. Ik werd bespottelijk gemaakt in mijn verhalen en ik weet best dat mijn verhalen af en toe lang zijn en niet overzichtelijk, maar daar hebben gelukkig meer mensen last van. Ik opende teveel topics was het verhaal en mijn verhalen waren te lang en dat moch niet en ik ging daar natuurlijk weer tegen in en in de verdediging en zo ging dat een poosje door.
Dan vind ik nu de sfeer en de toon op dit forum totaal anders. De opruiende topics lees ik niet meer, hoewel ik daar ook aan heb meegedaan, heel erg graag zelfs, maar je schiet er niets mee op, het lucht even op, wat natuurlijk ook niet per definitie slecht hoeft te zijn. De Viva-angels hebben het maar druk met al die drukke forummers. Al die mensen die hun ei kwijt willen, maar ik ben alweer aan het draaien, daar ben ik nl ook nogal goed in, een hele poos lullen en om de hete brij heen draaien, omdat de brij nogal pijnlijk is en leidt tot heftige emoties, zoals woede ed.
Ik herken wel heel veel van de verhalen hier, zoals mishandeling en verwaarlozing en ik wil me daar ook wel bij aansluiten, maar ik heb altijd het gevoel dat mijn verhaal anders is dan de verhalen van anderen, dat komt omdat ik uit een heel erg godsdienstig gezin kom en daar gaat alles nu eenmaal anders dan bij anderen, helaas wel, wil ik zeggen.
Mijn verleden kenmerkt zich door indammen, indammen en nog eens indammen. Zo gingen mijn ouders met ons om: alle emoties en impulsen indammen. Zo had mijn moeder dat van haar moeder geleerd: want anders zou het slecht met de persoon gaan en voordat de slechte dingen de overhand zouden krijgen, moest alles (goed en slecht, bestaat dat eigenlijk wel, vraag ik me dan) ingedamd worden en dat heb ik geweten!!!! Ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg veel last van drukkende hoofdpijnen, moeheid en mijn maag doet voortdurend zeer. Ik kan zelfs heel erg weinig voedsel verdragen, ik heb voortdurend het gevoel dat ik vol zit en dat kan ik best begrijpen, want echt veel mogelijkheden om leeg te lopen, heb ik niet echt gehad, vandaar de overgrote heftigheid nu. Ik ben net een ballon waarop heel erg lang is geblazen en gedrukt en die nu probeert leeg te lopen en dat gaat dan niet stapje voor stapje, nee met grote hoeveelheden, zoals je merkt.
Ik ben nl. aardig doorgeslagen. Ipv lief en braaf en gebonden, heilig en nederig, ben ik doorgeslagen naar alles zeggen wat ik denk, scenes maken als ik daar zin heb, want anders is het leven zo saai. Erg he, ik vind het best wel erg, want veel mensen begrijpen het niet en ze zullen mijn gedrag veroordelen en/of beoordelen, maar ik ben zo ver dat dat me niet meer interesseert, ik denk dan: jullie hebben heel jullie leven misschien de vrijheid genoten om te zeggen wat je denkt, om te genieten, om te spelen, om jezelf te uiten, en ik heb dat gewoon nooit gehad en op een gegeven moment barst toch de bom. Ik mag blij zijn dat ik niet ben doorgeslagen naar de criminele kant, maar dat wil ik ook echt niet, dan voel ik me letterlijk en figuurlijk gevangen en in de gevangenis word je niet echt verwend, maar ik heb wel de neiging naar het kwade, een braaf en burgerlijk leven veracht ik, maar ik heb niet de geldelijke middelen om een ander leven te leiden en ik wil dat ergens ook niet, daar ben ik dan weer te schijterig voor, want ik heb de pest aan gezag, dat is weer mijn andere kant, het gezag is mij zo ingepeperd, dat ik ergens bang ben voor mannen in uniform, maar aan de andere kant veracht ik ze en spuug ik op ze.
Mensen met gezag vergelijk ik met de mensen van vroeger. Met de leraren, de dominees naar wie ik altijd moest luisteren. Hun wil was wet, net zoals de wil van mijn vader, dat was een harde, als we niet luisterden naar hem, dan sloeg ie ons/mij bont en blauw, daar heb ik echt trauma's van gehad en mijn familie vind dat ik daar onderhand overheen moet zijn, maar geloof me: ik vergeet zulk soort dingen niet snel, ik heb zelfs gedacht dat er incest was gepleegd, zo vreselijk waren die herinneringen. Mijn vader was een woedende en gefrustreerde man en ik geef de godsdiens daar de schuld van. Zijn vader/mijn opa was nl net zo, die sloeg er ook op los en mijn vader dus ook. Ik had het gevoel dat die man zo godsdienstverslaafd was, dat dat leidde tot woedebuien die bij ons terecht kwamen en dan ging het echt om hele kleine dingen, net zoals bij mij nu. Als ik bijvoorbeeld topless in de tuin lag, flipte hij en was het alsof ik iets vreselijks had gedaan en ik schaamde me daarna dan zo, die man kon gewoon nergens mee omgaan, als hij al een blote vrouwenborst zag, werd hij gek, in wat voor wereld leef je dan?
Praten over sex en sexualiteit was bij ons dan ook taboe. Ik zag een keer een gebruikt maandverband en dat werd dan snel weggegooid, wat ze so wie so hadden moeten doen, het hing nu in een plastic zak, mijn moeder durfde het zeker niet in de vuilnisbak te gooien, waar zijn ze in godsnaam mee bezig?
Het gekke is dat ik woedend ben op mijn ouders, maar de woede naar mijn vader zit dieper. Mijn moeder vind ik zielig, een gevolg van haar omstandigheden, terwijl zij natuurlijk ook had kunnen veranderen. De relatie met mijn moeder is de laatste tijd wel verbeterd, maar bij mj weegt het niet op tegen wat mij vroeger ontnomen is door hen, ik heb het gevoel dat ze dat bewust hebben gedaan: ons opvoeden in een bekrompen, beperkte wereld zonder vrijheid, zonder liefde, zonder sex, zonder tv, zonder bladen, zonder openheid etc. Ik heb ze dat altijd erg kwalijk genomen, want nu sta ik te kwetsbaar in het leven. Het is nl erg moeilijk als je zo bent opgevoed, om dat van je af te werpen en net te doen alsof dat allemaal niet is gebeurd, die dingen blijven je hele leven achtervolgen en bepalen, hoe hard ik ook mijn best doe om ervan af te komen.
Ik wil nl genieten van het leven, genieten van mijn vrijheid zoals ik andere mensen dat ook zie doen. Maar het is niet alleen mijn opvoeding die me dwars zit, daar ligt natuurlijk de basis, maar ik heb er zelf voor gekozen om daarna toch met het geloof verder te gaan, maar dat vertel ik de volgende keer.
