Psyche
alle pijlers
Van jarenlang niet voelen naar "opeens" overspoeld te worden
zaterdag 7 november 2009 om 16:03
Ben benieuwd of er meer mensen dit hebben gehad..
Jarenlang (denk 20 jaar) heb ik weinig gevoeld...(vooral moeite met het echt voelen van verdriet) Had bijvoorbeeld moeite met huilen. Als ik me rot voelde ging ik afleiding zoeken/relativeren en bleef ik er soms heel lang mee rondlopen. Of ging ik me helemaal te buiten aan eten..
Voor het eten en vastlopen in allerlei dingen ben ik naar de psycholoog gegaan. In de tussentijd een burnout gekregen.
Sinds een week of 2 begin ik te voelen/me vooral verdrietig te voelen...en naast dat het ook wel erg oplucht, die huilbuien ed vind ik het doodeng..Ben bang dat ik doorsla en bijvoorbeeld in een depressie beland. Daarnaast merk ik dat ik weer opnieuw een balans moet vinden..
Ik vind zeker dat ik op de goede weg ben maar het voelt gewoon zo onwennig..ik merk dat ik mezelf een beetje kwijt ben..voel me nu soms zo'n labiel mutsje..
Jarenlang (denk 20 jaar) heb ik weinig gevoeld...(vooral moeite met het echt voelen van verdriet) Had bijvoorbeeld moeite met huilen. Als ik me rot voelde ging ik afleiding zoeken/relativeren en bleef ik er soms heel lang mee rondlopen. Of ging ik me helemaal te buiten aan eten..
Voor het eten en vastlopen in allerlei dingen ben ik naar de psycholoog gegaan. In de tussentijd een burnout gekregen.
Sinds een week of 2 begin ik te voelen/me vooral verdrietig te voelen...en naast dat het ook wel erg oplucht, die huilbuien ed vind ik het doodeng..Ben bang dat ik doorsla en bijvoorbeeld in een depressie beland. Daarnaast merk ik dat ik weer opnieuw een balans moet vinden..
Ik vind zeker dat ik op de goede weg ben maar het voelt gewoon zo onwennig..ik merk dat ik mezelf een beetje kwijt ben..voel me nu soms zo'n labiel mutsje..
zaterdag 7 november 2009 om 16:25
zaterdag 7 november 2009 om 16:27
Ik kan je geen advies of tips geven, maar herken het wel.
Ik heb de afgelopen tijd verschillende therapieën gevolgd en voel sinds kort ook ineens dingen die ik nooit gevoeld heb.
Weet me hier vaak ook totaal geen raad mee.
Het word in me losgemaakt tijdens de therapie, en vervolgens word ik opeens boos of verdrietig. Terwijl ik dit ook jarenlang niet gevoeld heb.
Het zal er wel geweest zijn, maar heb het zo goed mogelijk weggedrukt.
En dan word er inderdaad gezegd dat ik op de goede weg ben. En dat zal ook wel. Maar het voelt zo onwennig.
Ik moet er dus ook nog mee leren omgaan.
Geen adviezen dus, maar wel een
Je bent echt goed bezig!
Ik heb de afgelopen tijd verschillende therapieën gevolgd en voel sinds kort ook ineens dingen die ik nooit gevoeld heb.
Weet me hier vaak ook totaal geen raad mee.
Het word in me losgemaakt tijdens de therapie, en vervolgens word ik opeens boos of verdrietig. Terwijl ik dit ook jarenlang niet gevoeld heb.
Het zal er wel geweest zijn, maar heb het zo goed mogelijk weggedrukt.
En dan word er inderdaad gezegd dat ik op de goede weg ben. En dat zal ook wel. Maar het voelt zo onwennig.
Ik moet er dus ook nog mee leren omgaan.
Geen adviezen dus, maar wel een
Je bent echt goed bezig!
zaterdag 7 november 2009 om 16:51
Ik heb het niet gehad, ik zit er nu midden in
Ik dacht altijd dat ik een koele kikker was, maar het blijkt dat ik vooral alles heb weggestopt of heb genegeerd.
Ik loop bij een psycholoog vanwege eetproblemen. Het blijkt nu dat ik eten heb gebruikt om emoties weg te drukken.
En nu komt er veel naar boven...
Het is net alsof er een soort filter is weggehaald. Alles komt heel hard bij mij binnen, zowel leuke als vervelende dingen.
Ik kan nu ineens met tranen in mijn ogen voor de tv zitten als er iets 'zieligs' op de buis is. Had ik vroeger echt nooit, en ik voel me nu af en toe echt een labiele muts.
Ik denk dat het dit een periode is waar ik doorheen moet. Ik moet een gezonde manier zien te vinden om met mijn emoties om te gaan en bepaalde zaken uit het verleden een plekje geven.
Het is af en toe vervelend, maar ik zou nu ook niet meer terugwillen naar hoe ik voorheen was. Geen ijskonijn meer voor mij....
Ik dacht altijd dat ik een koele kikker was, maar het blijkt dat ik vooral alles heb weggestopt of heb genegeerd.
Ik loop bij een psycholoog vanwege eetproblemen. Het blijkt nu dat ik eten heb gebruikt om emoties weg te drukken.
En nu komt er veel naar boven...
Het is net alsof er een soort filter is weggehaald. Alles komt heel hard bij mij binnen, zowel leuke als vervelende dingen.
Ik kan nu ineens met tranen in mijn ogen voor de tv zitten als er iets 'zieligs' op de buis is. Had ik vroeger echt nooit, en ik voel me nu af en toe echt een labiele muts.
Ik denk dat het dit een periode is waar ik doorheen moet. Ik moet een gezonde manier zien te vinden om met mijn emoties om te gaan en bepaalde zaken uit het verleden een plekje geven.
Het is af en toe vervelend, maar ik zou nu ook niet meer terugwillen naar hoe ik voorheen was. Geen ijskonijn meer voor mij....
zaterdag 7 november 2009 om 17:16
zaterdag 7 november 2009 om 17:36
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Is ook vooral eng doordat ik het niet van mezelf herken..en dan het liefst terug wil grijpen naar mijn oude patronen..en de angst voor depressie komt ook wel een beetje doordat ik bang ben voor wat er nu allemaal loskomt wat ik de laatste jaren heb weggestopt..Maar geloof ook wel dat dit gezonder is...
Appel, wat jij schrijft over het onwennig voelen herken ik echt zo...dit is zo niet hoe ik ben geweest (ik wilde typen: zo niet hoe ik ben....maar goed..)
Kanga, Ik zie het nu ook wel gebeuren dat ik begin te huilen bij een zielig programma..Nog nooit gehad en eerlijk gezegd moest ik altijd een beetje lachen om mijn emotionele vriendinnen bij de tv..
Wat je schrijft over jezelf soms een labiele muts voelen herken ik ook wel erg...Ik voel me nu minder sterk als anders. Was anders niet snel van mijn stuk te krijgen..
Ik heb het eten ook erg gebruikt om alle emoties weg te eten...Dat gaat nu vanaf maart echt supergoed...Merk nu dat ik wel weer meer met het eten bezig ben maar geen eetbui oid gehad..
Door mijn burnout ben ik nu niet aan het werk...Vind het eerlijk gezegd ook doodeng om weer aan het werk te gaan omdat ik mezelf minder goed af kan sluiten..en de doelgroep waar ik mee werk dat haarfijn aan gaat voelen...
Jullie berichtjes doen me echt goed...voel me soms zo "gek" met het wel voelen en in onbalans voelen..
Is ook vooral eng doordat ik het niet van mezelf herken..en dan het liefst terug wil grijpen naar mijn oude patronen..en de angst voor depressie komt ook wel een beetje doordat ik bang ben voor wat er nu allemaal loskomt wat ik de laatste jaren heb weggestopt..Maar geloof ook wel dat dit gezonder is...
Appel, wat jij schrijft over het onwennig voelen herken ik echt zo...dit is zo niet hoe ik ben geweest (ik wilde typen: zo niet hoe ik ben....maar goed..)
Kanga, Ik zie het nu ook wel gebeuren dat ik begin te huilen bij een zielig programma..Nog nooit gehad en eerlijk gezegd moest ik altijd een beetje lachen om mijn emotionele vriendinnen bij de tv..
Wat je schrijft over jezelf soms een labiele muts voelen herken ik ook wel erg...Ik voel me nu minder sterk als anders. Was anders niet snel van mijn stuk te krijgen..
Ik heb het eten ook erg gebruikt om alle emoties weg te eten...Dat gaat nu vanaf maart echt supergoed...Merk nu dat ik wel weer meer met het eten bezig ben maar geen eetbui oid gehad..
Door mijn burnout ben ik nu niet aan het werk...Vind het eerlijk gezegd ook doodeng om weer aan het werk te gaan omdat ik mezelf minder goed af kan sluiten..en de doelgroep waar ik mee werk dat haarfijn aan gaat voelen...
Jullie berichtjes doen me echt goed...voel me soms zo "gek" met het wel voelen en in onbalans voelen..
zaterdag 7 november 2009 om 17:38
quote:Nammma schreef op 07 november 2009 @ 17:16:
Volgens mij is het heel logisch, dat nu al die -weggestopte/weggegeten- gevoelens er uit komen! En dat is natuurlijk niet altijd alleen maar blijdschap, maar ook verdriet. Dat heeft niets met depressies te maken, maar alles met je kunnen laten gaan/zien zoals je bent. Dus huil het er lekker uit!Thanx!
Volgens mij is het heel logisch, dat nu al die -weggestopte/weggegeten- gevoelens er uit komen! En dat is natuurlijk niet altijd alleen maar blijdschap, maar ook verdriet. Dat heeft niets met depressies te maken, maar alles met je kunnen laten gaan/zien zoals je bent. Dus huil het er lekker uit!Thanx!
zaterdag 7 november 2009 om 17:41
Ik denk dat die huilbuien juist wel goed zijn en dat een despressie daardoor weleens uit zou kunnen blijven. Zie het als: je lijf geeft aan dat je letterlijk vol zit en is nu dingen naar buiten aan het werken (op meerdere manieren). Voel je je opgelucht als je eens lekker een potje hebt zitten huilen?
zaterdag 7 november 2009 om 18:28
Ben het met boterkuip eens. Je kunt wel weer alles gaan wegproppen, maar op de lange termijn gaat dat niet werken. Ik ben er van overtuigd dat het er dan ook een keer uitkomt, of dat je wellicht weer terugvalt in je problemen met eten.
Je moet leren om met je emoties om te gaan. Het is allemaal nieuw voor je, geef het wat tijd.
Nu komt er waarschijnlijk een hoop uit het verleden naar boven en moet je even grote schoonmaak houden. Hoe heftig dat is, en hoe lang het zal duren, zal natuurlijk afhankelijk zijn van wat je allemaal hebt meegemaakt in je verleden.
Je angst voor een depressie heeft wellicht ook met je burnout te maken en je angst om weer te gaan werken. Ik kan me voorstellen dat je je daardoor somber gaat voelen. Maar dat hoeft echt niet tot een depressie te leiden hoor.
Ben je nog steeds in behandeling bij een psycholoog?
Je moet leren om met je emoties om te gaan. Het is allemaal nieuw voor je, geef het wat tijd.
Nu komt er waarschijnlijk een hoop uit het verleden naar boven en moet je even grote schoonmaak houden. Hoe heftig dat is, en hoe lang het zal duren, zal natuurlijk afhankelijk zijn van wat je allemaal hebt meegemaakt in je verleden.
Je angst voor een depressie heeft wellicht ook met je burnout te maken en je angst om weer te gaan werken. Ik kan me voorstellen dat je je daardoor somber gaat voelen. Maar dat hoeft echt niet tot een depressie te leiden hoor.
Ben je nog steeds in behandeling bij een psycholoog?
zaterdag 7 november 2009 om 19:04
Voel me zeker opgelucht als ik gehuild heb. Normaal bleef ik erg hangen in het mopperen/nare gevoel en nu merk ik het daarna beter los kan laten...
Ben ook zeker niet van plan het weer weg te stoppen hoor...Niet dat ik dat in het verleden bewust gedaan heb...het voelde vaak juist ook wel naar om op vervelende momenten niet te kunnen huilen.
Ga nog steeds naar een psycholoog, die stelt me ook wel gerust dat het goed is wat er nu gebeurt..
Ben ook zeker niet van plan het weer weg te stoppen hoor...Niet dat ik dat in het verleden bewust gedaan heb...het voelde vaak juist ook wel naar om op vervelende momenten niet te kunnen huilen.
Ga nog steeds naar een psycholoog, die stelt me ook wel gerust dat het goed is wat er nu gebeurt..
zaterdag 7 november 2009 om 19:04
'Hoe moeilijk het ook is, weet dat het weer overgaat.' Dit is wat iemand tegen mij zei en het helpt als ik weer eens zo'n allesverscheurende huilbui heb. Vertrouwen dat je de kracht heb om er weer bovenop te komen. Ik heb ook jaren gevoel weggestopt en mij sterker voorgedaan dat ik was. Het komt er nu in alle heftigheid uit. Ik snap dat je bang bent voor een depressie, maar ik denk dat als je van sommige dingen nog kunt genieten, dit niet aan de orde is. Je bent sterker dan je denkt. Ik zou zeggen, zoek mensen in je omgeving bij wie je kunt uithuilen. Die er voor je zijn, je troosten en je opbeuren. Dan kom je er weer uit, zeker weten.
zaterdag 7 november 2009 om 22:04
Ik wilde de computer gaan uitzetten, toen ik dit topic zag. Nou, dat zou door mij geschreven kunnen zijn. Het is precies waar ik nu ook in zit. Ik heb ook jarenlang gedacht dat ik 'iemand met vissenbloed' was (zoals ik als kind bestempeld werd), ik voelde ook niets. Nu ik eindelijk goede hulp heb gevonden én het ook de tijd is dat ik zelf eerlijk durf te worden naar mezelf, is er ook zoiets aan het gebeuren. Ik voel allerlei nieuwe dingen, het lijkt wel of ik aan het ontdekken ben wat mens-zijn eigenlijk inhoudt. En mijn therapeutes zeggen ook dat ik op de goede weg ben, dat vind ik zelf ook; maar het is af en toe behoorlijk lastig en vooral verwarrend.
Maar, zoals iemand hier ook al zei: ik wil nooit meer terug naar hoe ik het grootste deel van mijn leven was. Liever de waarheid weten en voelen wat dat doet, dan het vluchtgedrag wat ik zo lang had. Daar kan ik tenminste iets mee, met 'mist' kon ik niets. Zie mijn motto: Alles is mooi wanneer het echt is.
Maar, zoals iemand hier ook al zei: ik wil nooit meer terug naar hoe ik het grootste deel van mijn leven was. Liever de waarheid weten en voelen wat dat doet, dan het vluchtgedrag wat ik zo lang had. Daar kan ik tenminste iets mee, met 'mist' kon ik niets. Zie mijn motto: Alles is mooi wanneer het echt is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 8 november 2009 om 12:29
"Fijn" om te lezen dat ik niet de enige ben (ik zet fijn even tussen aanalingstekens omdat het natuurlijk niet fijn is voor diegene zelf)
Ai mi, Bedankt voor je lieve woorden! Doet me echt goed!
Op dit moment vind ik het lastig om op mijn eigen kracht te vertrouwen merk ik...Komt vooral door de burnout (die ik compleet niet zag aankomen) en doordat ik dacht dat ik mezelf goed kende..Vond mezelf een sterk persoon..Nu kijk ik daar toch een beetje anders naar...
Ik ben niet bang dat ik nu in een depressie zit oid..Meer dat nu alle sluizen open zijn (ik opeens voel) dat er allerlei oud zeer naar bovenkomt en dat dat dan niet meer te stoppen is..
Ik ben ook wel benieuwd hoe dat bij jullie ging..Toen jullie "opeens" voelden of je toen overspoeld werd of dat het meer bij vlagen naar boven kwam.
Wil van de week sowieso even aan de psycholoog vragen of als je niet huilt je dan toch dingen verwerkt kunt hebben...(zou me wel geruststellen denk ik...)
Elmervrouw, Mooi verwoord je laatste stukje. Is ook wel een beetje zoals ik het nu begin te voelen.
Apart om je stukje te lezen omdat het zo herkenbaar is..
Ai mi, Bedankt voor je lieve woorden! Doet me echt goed!
Op dit moment vind ik het lastig om op mijn eigen kracht te vertrouwen merk ik...Komt vooral door de burnout (die ik compleet niet zag aankomen) en doordat ik dacht dat ik mezelf goed kende..Vond mezelf een sterk persoon..Nu kijk ik daar toch een beetje anders naar...
Ik ben niet bang dat ik nu in een depressie zit oid..Meer dat nu alle sluizen open zijn (ik opeens voel) dat er allerlei oud zeer naar bovenkomt en dat dat dan niet meer te stoppen is..
Ik ben ook wel benieuwd hoe dat bij jullie ging..Toen jullie "opeens" voelden of je toen overspoeld werd of dat het meer bij vlagen naar boven kwam.
Wil van de week sowieso even aan de psycholoog vragen of als je niet huilt je dan toch dingen verwerkt kunt hebben...(zou me wel geruststellen denk ik...)
Elmervrouw, Mooi verwoord je laatste stukje. Is ook wel een beetje zoals ik het nu begin te voelen.
Apart om je stukje te lezen omdat het zo herkenbaar is..
dinsdag 10 november 2009 om 11:40
Heb ook jarenlang als een robot geleefd. Weet dit pas sinds een paar weken, terwijl ik in juni al met een burnout thuis kwam te zitten. Pas na de breuk met mijn vriend (okt) is volgens mij van binnen "een deurtje opengezet". Althans, zo voelt het. Na de scheiding met mijn ex (anderhalf jaar terug) voelde ik weinig emotie en heb ik nauwelijks gehuild. Maar na de breuk in oktober ben ik echt letterlijk ziek van verdriet geweest. Ik vermoed dat het verdriet van de scheiding toen naar boven is gekomen. Ook voel ik voor het eerst in m'n leven liefde voor mijn ouders, mijn broer. (Waar heeft dat toch al die jaren gezeten?) Het nare daarvan is dat er ook veel angst bij komt. De angst om ze te verliezen. Net als velen van jullie ervaar ik alle gevoelens als heftig en overweldigend. Ik zie dit echter als zeer positief. Want eindelijk ben ik mezelf aan het worden. Ik begin weer te voelen, te leven. En het helpt om het op die manier te zien. Veel wordt nu ook door groepstherapie losgemaakt, maar het fijne daarvan is dat ik de ervaringen van anderen hoor. Daar leer ik van en dat blijft mij de moed geven om iedere dag weer als een uitdaging te zien.
donderdag 12 november 2009 om 15:26
Vandaag naar de psycholoog geweest.
Merk dat ik wel stappen vooruit ga en dat voelt natuurlijk goed.
Nu wel wat labielerig door de dingen die we besproken hebben (deel van de oorzaak van mijn burnout)...
Zondag kon ik ook wel even lachen om de hele situatie rondom het voelen van mijn emoties..Ik moest huilen (nog niet echt huilen...was meer ontroerd en zat met tranen in mijn ogen) bij een TV-programma..Dat heb ik nou echt nog nooit gehad..
Ik merk dat sinds ik weer echt voel ik ook weer op moet passen met mijn eten...dat als ik niet goed oplet ik weer terugval in mijn eetbuien...en dat is echt iets wat ik niet wil.....
Merk dat ik wel stappen vooruit ga en dat voelt natuurlijk goed.
Nu wel wat labielerig door de dingen die we besproken hebben (deel van de oorzaak van mijn burnout)...
Zondag kon ik ook wel even lachen om de hele situatie rondom het voelen van mijn emoties..Ik moest huilen (nog niet echt huilen...was meer ontroerd en zat met tranen in mijn ogen) bij een TV-programma..Dat heb ik nou echt nog nooit gehad..
Ik merk dat sinds ik weer echt voel ik ook weer op moet passen met mijn eten...dat als ik niet goed oplet ik weer terugval in mijn eetbuien...en dat is echt iets wat ik niet wil.....
donderdag 12 november 2009 om 15:56
quote:Juiaatje schreef op 12 november 2009 @ 15:26:
Ik merk dat sinds ik weer echt voel ik ook weer op moet passen met mijn eten...dat als ik niet goed oplet ik weer terugval in mijn eetbuien...en dat is echt iets wat ik niet wil.....
Goed dat je zelf in de gaten hebt dat dit een valkuil voor je is!
Heel herkenbaar trouwens hoor. Als de emoties mij een beetje te veel worden, heb ik ook de neiging om dit weg te drukken met - in mijn geval - niet eten.
Ik merk dat sinds ik weer echt voel ik ook weer op moet passen met mijn eten...dat als ik niet goed oplet ik weer terugval in mijn eetbuien...en dat is echt iets wat ik niet wil.....
Goed dat je zelf in de gaten hebt dat dit een valkuil voor je is!
Heel herkenbaar trouwens hoor. Als de emoties mij een beetje te veel worden, heb ik ook de neiging om dit weg te drukken met - in mijn geval - niet eten.
donderdag 19 november 2009 om 20:00
quote:Kanga76 schreef op 12 november 2009 @ 15:56:
[...]
Goed dat je zelf in de gaten hebt dat dit een valkuil voor je is!
Heel herkenbaar trouwens hoor. Als de emoties mij een beetje te veel worden, heb ik ook de neiging om dit weg te drukken met - in mijn geval - niet eten.
Thanx!
Kleine update:
Merk dat ik nog wel erg moet wennen aan alle emoties die loskomen..
Geen angst meer om in een depressie te raken...
Merk dat ik wel blij ben dat ik meer voel..
Deze week voor het eerst met tranen in mijn ogen bij de psych. Niet gek natuurlijk (omdat er pittige dingen besproken worden) maar wel nieuw voor mij (sowieso huilen maar helemaal bij iemand anders als mijn vriendinnen)
Jullie reacties hebben me zeker geholpen. Voel me toch iets minder gek nu
[...]
Goed dat je zelf in de gaten hebt dat dit een valkuil voor je is!
Heel herkenbaar trouwens hoor. Als de emoties mij een beetje te veel worden, heb ik ook de neiging om dit weg te drukken met - in mijn geval - niet eten.
Thanx!
Kleine update:
Merk dat ik nog wel erg moet wennen aan alle emoties die loskomen..
Geen angst meer om in een depressie te raken...
Merk dat ik wel blij ben dat ik meer voel..
Deze week voor het eerst met tranen in mijn ogen bij de psych. Niet gek natuurlijk (omdat er pittige dingen besproken worden) maar wel nieuw voor mij (sowieso huilen maar helemaal bij iemand anders als mijn vriendinnen)
Jullie reacties hebben me zeker geholpen. Voel me toch iets minder gek nu
