Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 12 januari 2017 om 17:47
donderdag 12 januari 2017 om 17:51
Wat verdrietig nieuws. Ik leef in gedachte met jou en je gezin en dierbare mee.
Het zijn de kleine dingen in simpelheid die mensen altijd bij zich dragen. Die extra lange knuffels, luie dagen in bed met het gezin, of die grapjes die elke keer weer terugkomen....
Ookal heb je dit niet voor het zeggen, ik vind je erg dapper. Een held.
Het zijn de kleine dingen in simpelheid die mensen altijd bij zich dragen. Die extra lange knuffels, luie dagen in bed met het gezin, of die grapjes die elke keer weer terugkomen....
Ookal heb je dit niet voor het zeggen, ik vind je erg dapper. Een held.
donderdag 12 januari 2017 om 18:05
Lieve TO, wat een verdrietig nieuws. Hoe cliché en hoe moeilijk het ook is, probeer van alle momenten samen te genieten.
Tegenwoordig heb je veel vloggers, ik weet niet of je dit begrip kent. Is het een idee om voor je kinderen (en je man, uiteraard) de komende maanden samen te gaan filmen? Alle leuke dingen die jullie zullen ondernemen, de goede gesprekken die je zal voeren met je man en alles wat je maar vastgelegd wil hebben. Om jouw stem en jouw bewegende beelden voor altijd te kunnen bewaren
Heel veel kracht, lieve TO
Tegenwoordig heb je veel vloggers, ik weet niet of je dit begrip kent. Is het een idee om voor je kinderen (en je man, uiteraard) de komende maanden samen te gaan filmen? Alle leuke dingen die jullie zullen ondernemen, de goede gesprekken die je zal voeren met je man en alles wat je maar vastgelegd wil hebben. Om jouw stem en jouw bewegende beelden voor altijd te kunnen bewaren
Heel veel kracht, lieve TO
donderdag 12 januari 2017 om 18:11
donderdag 12 januari 2017 om 18:17
Och lieve Anna, wat een ontzettend klotenieuws. Ik ben er helemaal stil van. Wel fijn dat jouw oncoloog bovenop de ontwikkelingen zit, want dat gaat heel hard. Maar voor nu is jullie prioriteit inderdaad om samen met je gezin alles eruit te halen wat er in zit. Ik wens jou veel meer tijd dan de prognose voorspelt, en heel veel fijne momenten.
donderdag 12 januari 2017 om 18:26
Pffff. Jeetje hee, dat moet schrikken zijn voor je. Hopelijk haal je een beetje steun uit de lieve berichten hier. Je hebt er opeens heel veel mensen bij die zich om jou bekommeren schroom dan ook niet om je hart bij ons te luchten als je daar behoefte aan hebt. Ik blijf voor je duimen dat er een behandeling komt die jou kan redden of op zijn minst die twee jaar nog een beetje kan rekken. Dit is zwaar klote! Hopelijk heb je iets voor de pijn en kan je straks een beetje zorgeloos genieten van je vakantie! Mijn gedachten zijn bij jou en je lieve gezin.
donderdag 12 januari 2017 om 18:41
Och nee wat een verschrikkelijk nieuws.
Anna, ik hoop van harte dat je de komende maanden heel veel mooie momenten mag beleven samen met je gezin. Ik hoop ook dat je zo lang mogelijk nog kunt genieten van je kinderen, van je vrienden en familie, van kunnen doen wat je wil, van het leven zoals je het kent.
Anna, ik hoop van harte dat je de komende maanden heel veel mooie momenten mag beleven samen met je gezin. Ik hoop ook dat je zo lang mogelijk nog kunt genieten van je kinderen, van je vrienden en familie, van kunnen doen wat je wil, van het leven zoals je het kent.
