Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 14 januari 2017 om 17:16
zaterdag 14 januari 2017 om 17:53
Wat een heftige emoties Anna, fijn als er zoiets heerlijk banaals als de Ikea tegenover kan staan.
De tranen springen me in de ogen als ik eraan denk mijn ouders of kinderen zulk nieuws te moeten vertellen. De emoties waar je doorheen moet, je gevoelens die misschien heel tegenstrijdig aanvoelen. Aan de ene kant heel hard vasthouden aan de andere kant moet je loslaten...
Het is roeien met de riemen die je hebt en daar het beste van maken, lijkt mij heel moeilijk maar aan de andere kant, wat moet je dan?
Ik ben benieuwd naar jullie vakantiebestemming.
De tranen springen me in de ogen als ik eraan denk mijn ouders of kinderen zulk nieuws te moeten vertellen. De emoties waar je doorheen moet, je gevoelens die misschien heel tegenstrijdig aanvoelen. Aan de ene kant heel hard vasthouden aan de andere kant moet je loslaten...
Het is roeien met de riemen die je hebt en daar het beste van maken, lijkt mij heel moeilijk maar aan de andere kant, wat moet je dan?
Ik ben benieuwd naar jullie vakantiebestemming.
When they go low, we go high. (M.Obama)
zaterdag 14 januari 2017 om 18:18
Zolang de emoties er ook zijn, denk ik dat je er ontzettend goed in staat. Van alleen verdriet en bezinning wordt een mens ook gekdenk ik. Genieten van de kinderen en ikea-bureaustoelen lijkt me heel fijnom als tegenhanger te hebben.
Voor wat betreft je man en cremeren, misschien is het een idee om met zijn tweëen een rondleiding door een crematorium te doen? Dan kan je man zien hoe het in zijn werk gaat en eventuele vragen stellen. Een urn in een "urnenkeldertje" (dat heet geloof ik echt zo) in de tuin kan altijd meeverhuisd worden (of ergens anders geplaatst), mocht daar later behoefte aan zijn.
Voor wat betreft je man en cremeren, misschien is het een idee om met zijn tweëen een rondleiding door een crematorium te doen? Dan kan je man zien hoe het in zijn werk gaat en eventuele vragen stellen. Een urn in een "urnenkeldertje" (dat heet geloof ik echt zo) in de tuin kan altijd meeverhuisd worden (of ergens anders geplaatst), mocht daar later behoefte aan zijn.
zaterdag 14 januari 2017 om 18:23
zaterdag 14 januari 2017 om 20:37
Oh Anna, ik heb gisteravond alles gelezen. Sprakeloos. Ook ik ben moeder van 2 jonge kindjes...het leven is zo raar...we weten niet wat ons allemaal te wachten staat. Maar dit...zo jong...zo vol plannen...hoop je niet op...maar kan wel iedereen overkomen..het maakt mij erg verdietig.
Logisch dat je verdrietig wordt bij de gedachte...wat als er over 10 jaar iemand anders rond loopt in mijn huis. Zou ik ook hebben. Maar jij bent de moeder, zij hebben jouw genen en zullen altijd aan jou herrinnerd worden. Jouw moeder en man zullen altijd hun vragen beantwoorden en ze alles over jou vertellen. Jij bent als bloedverwant altijd met hun verbonden.
Ik geef je een hele dikke knuffel en hoop dat je hier veel van je af kan schrijven.
Logisch dat je verdrietig wordt bij de gedachte...wat als er over 10 jaar iemand anders rond loopt in mijn huis. Zou ik ook hebben. Maar jij bent de moeder, zij hebben jouw genen en zullen altijd aan jou herrinnerd worden. Jouw moeder en man zullen altijd hun vragen beantwoorden en ze alles over jou vertellen. Jij bent als bloedverwant altijd met hun verbonden.
Ik geef je een hele dikke knuffel en hoop dat je hier veel van je af kan schrijven.
zaterdag 14 januari 2017 om 22:36
Ik ben een vrouw die nu een relatie heeft met een weduwnaar. Ik ben twee jaar na het overlijden van zijn vrouw in zijn leven gekomen. Ik begrijp je angst maar je bent onvervangbaar. De moeder van zijn kinderen is 8 jaar geleden overleden en totaal niet vergeten. Gelukkig zijn ze niet verdrietig meer maar je hebt maar 1 moeder en die leeft duidelijk in hen voort, de ene keer is het gemis ook sterker dan de andere keer natuurlijk. Ik als 'stiefmoeder' vind het ook zo erg voor ze dat ze niets meer aan hun moeder kunnen vragen en dat ze zoveel van elkaar moeten missen. Dat wordt ook niet minder, in sommige tijden juist meer. Ook mijn partner is zijn vrouw totaal niet vergeten. Hij had het graag anders gezien maar het heeft niet zo mogen zijn. Uiteraard houdt hij ook veel van mij (liefde kun je volgens mij niet meten) en doen hij en de kinderen het fantastisch (weet zeker dat de moeder trots op ze zou zijn, inclusief mij) maar het gezin wat ze vroeger waren is er niet meer en dat blijft een gemis en dingen als verjaardag en sterfdag worden herdacht, graf wordt bijgehouden en kerst was zeker gezellig maar het gemis is voelbaar. Maak je daar aub geen zorgen over!
zondag 15 januari 2017 om 04:29
quote:mila65 schreef op 14 januari 2017 @ 22:36:
Ik ben een vrouw die nu een relatie heeft met een weduwnaar. Ik ben twee jaar na het overlijden van zijn vrouw in zijn leven gekomen. Ik begrijp je angst maar je bent onvervangbaar. De moeder van zijn kinderen is 8 jaar geleden overleden en totaal niet vergeten. Gelukkig zijn ze niet verdrietig meer maar je hebt maar 1 moeder en die leeft duidelijk in hen voort, de ene keer is het gemis ook sterker dan de andere keer natuurlijk. Ik als 'stiefmoeder' vind het ook zo erg voor ze dat ze niets meer aan hun moeder kunnen vragen en dat ze zoveel van elkaar moeten missen. Dat wordt ook niet minder, in sommige tijden juist meer. Ook mijn partner is zijn vrouw totaal niet vergeten. Hij had het graag anders gezien maar het heeft niet zo mogen zijn. Uiteraard houdt hij ook veel van mij (liefde kun je volgens mij niet meten) en doen hij en de kinderen het fantastisch (weet zeker dat de moeder trots op ze zou zijn, inclusief mij) maar het gezin wat ze vroeger waren is er niet meer en dat blijft een gemis en dingen als verjaardag en sterfdag worden herdacht, graf wordt bijgehouden en kerst was zeker gezellig maar het gemis is voelbaar. Maak je daar aub geen zorgen over!Wat een lief berichtje
Ik ben een vrouw die nu een relatie heeft met een weduwnaar. Ik ben twee jaar na het overlijden van zijn vrouw in zijn leven gekomen. Ik begrijp je angst maar je bent onvervangbaar. De moeder van zijn kinderen is 8 jaar geleden overleden en totaal niet vergeten. Gelukkig zijn ze niet verdrietig meer maar je hebt maar 1 moeder en die leeft duidelijk in hen voort, de ene keer is het gemis ook sterker dan de andere keer natuurlijk. Ik als 'stiefmoeder' vind het ook zo erg voor ze dat ze niets meer aan hun moeder kunnen vragen en dat ze zoveel van elkaar moeten missen. Dat wordt ook niet minder, in sommige tijden juist meer. Ook mijn partner is zijn vrouw totaal niet vergeten. Hij had het graag anders gezien maar het heeft niet zo mogen zijn. Uiteraard houdt hij ook veel van mij (liefde kun je volgens mij niet meten) en doen hij en de kinderen het fantastisch (weet zeker dat de moeder trots op ze zou zijn, inclusief mij) maar het gezin wat ze vroeger waren is er niet meer en dat blijft een gemis en dingen als verjaardag en sterfdag worden herdacht, graf wordt bijgehouden en kerst was zeker gezellig maar het gemis is voelbaar. Maak je daar aub geen zorgen over!Wat een lief berichtje
zondag 15 januari 2017 om 17:36
quote:mila65 schreef op 14 januari 2017 @ 23:08:
Oh en als idee/tip heb ik nog om juist wat gewone huiselijke filmpjes te maken, bv dat je aan het koken bent, in de tuin werkt of de kinderen helpt met huiswerk. Juist het gewone wordt zo bijzonder als je er niet meer bent.
Ik lees je berichtjes Anna en wat vind ik je een mooie krachtige vrouw. In navolging op de tip van Mila65: als je fotoalbums hebt van je jongens, maak eens video-opnames van hoe je door deze boeken bladert en hoe je commentaar geeft op de beelden. Dan is het later net of jullie samen herinneringen ophalen aan de eerste jaren.
Enne....voorlopig lig jij nog in bed met je man , heb je lekker veel en lekkere seks en genieten jullie van elkaar. Straks zelfs met mooi licht
Ik snap je andere gedachten en vind het knap hoe je dat omschrijft..... Kan wel janken als ik denk hoe je je soms moet voelen....
Dus gewoon omdat het kan:
Oh en als idee/tip heb ik nog om juist wat gewone huiselijke filmpjes te maken, bv dat je aan het koken bent, in de tuin werkt of de kinderen helpt met huiswerk. Juist het gewone wordt zo bijzonder als je er niet meer bent.
Ik lees je berichtjes Anna en wat vind ik je een mooie krachtige vrouw. In navolging op de tip van Mila65: als je fotoalbums hebt van je jongens, maak eens video-opnames van hoe je door deze boeken bladert en hoe je commentaar geeft op de beelden. Dan is het later net of jullie samen herinneringen ophalen aan de eerste jaren.
Enne....voorlopig lig jij nog in bed met je man , heb je lekker veel en lekkere seks en genieten jullie van elkaar. Straks zelfs met mooi licht
Ik snap je andere gedachten en vind het knap hoe je dat omschrijft..... Kan wel janken als ik denk hoe je je soms moet voelen....
Dus gewoon omdat het kan:
