Psyche
alle pijlers
Veel problemen op sociaal vlak
vrijdag 11 oktober 2019 om 15:35
Mijn hele leven heb ik al erg veel problemen op sociaal (en ook maatschappelijk) vlak.
Door mijn ASS (autisme) ben ik moeilijk in staat om me in te leven in anderen en om met kritiek, confrontaties, conflicten etc om te kunnen gaan.
Ik vind de samenleving vaak niet leuk en het is vaak 'Ieder voor zich en God voor ons allen' en veel mensen zijn steeds meer alleen maar bezig met hun eigenbelang.
Ondanks dat ik een leuke vriendenkring heb, heb ik in het verleden erg veel problemen met vriendschappen gehad.
Vooral dat contacten scheef groeiden (door oplopende irritaties , verkeerde communicatie etc) en/of dat de klik er op den duur niet meer was.
Tevens kan ik erg zwartgallig en negatief zijn en dat werkt ook absoluut niet in mijn voordeel.
Ook heb ik het gevoel dat ik soms wat manisch (bipolair) kan zijn.
Soms ben ik erg vrolijk, spontaan en enthousiast en op andere momenten juist zeer zwaar op de hand, teneergeslagen, neerslachtig etc.
Sociale omgang vind ik erg complex en ook vind ik het lastig om (persoonlijke) grenzen aan te geven, bij vervelende situaties etc.
Kan ook erg onzeker en pleasend zijn, wat ook niet goed is.
Heb een psychiater en maatschappelijk werker en daar heb ik veel baat bij.
Toch heb ik vaak wel last van slechte periodes en zwartgallige buien.
Vaak voel ik me ook niet begrepen en ik mis aansluitng in deze maatschappij.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En hoe gaan jullie hiermee om?
Door mijn ASS (autisme) ben ik moeilijk in staat om me in te leven in anderen en om met kritiek, confrontaties, conflicten etc om te kunnen gaan.
Ik vind de samenleving vaak niet leuk en het is vaak 'Ieder voor zich en God voor ons allen' en veel mensen zijn steeds meer alleen maar bezig met hun eigenbelang.
Ondanks dat ik een leuke vriendenkring heb, heb ik in het verleden erg veel problemen met vriendschappen gehad.
Vooral dat contacten scheef groeiden (door oplopende irritaties , verkeerde communicatie etc) en/of dat de klik er op den duur niet meer was.
Tevens kan ik erg zwartgallig en negatief zijn en dat werkt ook absoluut niet in mijn voordeel.
Ook heb ik het gevoel dat ik soms wat manisch (bipolair) kan zijn.
Soms ben ik erg vrolijk, spontaan en enthousiast en op andere momenten juist zeer zwaar op de hand, teneergeslagen, neerslachtig etc.
Sociale omgang vind ik erg complex en ook vind ik het lastig om (persoonlijke) grenzen aan te geven, bij vervelende situaties etc.
Kan ook erg onzeker en pleasend zijn, wat ook niet goed is.
Heb een psychiater en maatschappelijk werker en daar heb ik veel baat bij.
Toch heb ik vaak wel last van slechte periodes en zwartgallige buien.
Vaak voel ik me ook niet begrepen en ik mis aansluitng in deze maatschappij.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En hoe gaan jullie hiermee om?
zaterdag 12 oktober 2019 om 08:56
Het is inderdaad het makkelijkst als je een stabiele partner treft.Coconuts12 schreef: ↑12-10-2019 08:42Dat klopt wel ja. Voor mijn man bijvoorbeeld is het ook soms moeilijk om met mijn buien om te gaan. Maar hij kan het goed handelen en hij weet hoe hard ik mijn best doe om eraan te werken.. Mijn ex, zelf ook iemand met problemen wat beteft zelfbeeld, kon het niet handelen.
Damned if I don’t
zaterdag 12 oktober 2019 om 10:38
Fijn te lezen dat een relatie geen probleem hoeft te zijn. Ik heb ook een laag zelfbeeld, maar dat komt niet alleen door mijn ASS. Er zijn meer dingen waardoor ik me anders en onzeker voel. Ik ben donker en klein van gestalte (geadopteerd). Ook ben ik erg onhandig en heb Vaginisme. Nu ken ik wel meer mensen die 1 van die dingen heeft. Maar (nog) niemand met deze combinatie.
zaterdag 12 oktober 2019 om 11:47
Ik pb je, is dat goed?hondenmens schreef: ↑12-10-2019 10:38Fijn te lezen dat een relatie geen probleem hoeft te zijn. Ik heb ook een laag zelfbeeld, maar dat komt niet alleen door mijn ASS. Er zijn meer dingen waardoor ik me anders en onzeker voel. Ik ben donker en klein van gestalte (geadopteerd). Ook ben ik erg onhandig en heb Vaginisme. Nu ken ik wel meer mensen die 1 van die dingen heeft. Maar (nog) niemand met deze combinatie.
zaterdag 12 oktober 2019 om 12:41
zaterdag 12 oktober 2019 om 21:35
In het verleden zijn er wat vriendschappen spaak gelopen bij mij.
Dit soort contacten groeiden steeds schever, ondermeer door oplopende irritaties, verkeerde communicatie, veranderde behoeftes, interesses etc.
De klik leek verdwenen, het kostte steeds meer (negatieve) energie en er ontstond steeds meer weerstand om nog langer contact te houden.
Dat heeft wel veel met me gedaan, zoals het hebben van schuldgevoelens, me bezwaard voelen etc.
Hoe gaan jullie met vriendschappen om?
En ook al het niet meer zo lekker loopt?
Dit soort contacten groeiden steeds schever, ondermeer door oplopende irritaties, verkeerde communicatie, veranderde behoeftes, interesses etc.
De klik leek verdwenen, het kostte steeds meer (negatieve) energie en er ontstond steeds meer weerstand om nog langer contact te houden.
Dat heeft wel veel met me gedaan, zoals het hebben van schuldgevoelens, me bezwaard voelen etc.
Hoe gaan jullie met vriendschappen om?
En ook al het niet meer zo lekker loopt?
zaterdag 12 oktober 2019 om 21:54
Ik heb ook een paar vriendschappen verloren. Een paar daarvan heb ik verbroken.
Op dit moment heb ik heel weinig vrienden, maar die vriendschappen zijn wel heel goed. Ik voel me vrij snel niet leuk/aardig genoeg en ben bang zwaar op de hand te zijn, dat ik teveel zou praten, of weet ik veel wat. Maar mijn huidige vrienden weten dat en stellen me daarin gerust. Nieuwe vrienden maken vind ik enorm lastig.
Op dit moment heb ik heel weinig vrienden, maar die vriendschappen zijn wel heel goed. Ik voel me vrij snel niet leuk/aardig genoeg en ben bang zwaar op de hand te zijn, dat ik teveel zou praten, of weet ik veel wat. Maar mijn huidige vrienden weten dat en stellen me daarin gerust. Nieuwe vrienden maken vind ik enorm lastig.
zaterdag 12 oktober 2019 om 22:03
Wat vervelend voor je, Coconuts12.
Zelf heb ik ook weleens vriendschappen verbroken, ook omdat het totaal niet meer liep en alleen maar meer en meer energie kostte.
Zelf kan ik ook wel zwaar op de hand zijn.
Vind nieuwe vrienden maken eigenlijk niet zo heel moeilijk.
Maar wel om sommige vriendschappen goed in stand te blijven houden.
Zelf heb ik ook weleens vriendschappen verbroken, ook omdat het totaal niet meer liep en alleen maar meer en meer energie kostte.
Zelf kan ik ook wel zwaar op de hand zijn.
Vind nieuwe vrienden maken eigenlijk niet zo heel moeilijk.
Maar wel om sommige vriendschappen goed in stand te blijven houden.
zondag 13 oktober 2019 om 08:11
Wil nog inhaken over het onderwerp vriendschappen.
Soms vraag ik me weleens af wat beter is.
Om een contact te laten verwateren of echt te verbreken?
Bij verbreken geef je ergens wel duidelijkheid.
Alhoewel het erg pijnlijk uiteraard kan zijn.
En bij verwateren (laten doorbloeden of wat dan ook) blijft het vaak toch wat vaag.
Voor mij is dit vaak wel wat lastig.
Soms vraag ik me weleens af wat beter is.
Om een contact te laten verwateren of echt te verbreken?
Bij verbreken geef je ergens wel duidelijkheid.
Alhoewel het erg pijnlijk uiteraard kan zijn.
En bij verwateren (laten doorbloeden of wat dan ook) blijft het vaak toch wat vaag.
Voor mij is dit vaak wel wat lastig.
zondag 13 oktober 2019 om 12:32
De meeste van mijn vroegere vriendschappen zijn verwaterd. Dat gebeurde rond mijn 20e. Iedereen kreeg toen relaties. Hoewel ik op mijn 16e al het gevoel had bij vriendinnen dat ik er voor spek en bonen tussen zat. Hun interesses waren jongens en uitgaan geworden. Dat waren niet mijn interesses en viel buiten de boot. Er waren ook een paar meiden bij ons groepje gekomen die mijn plek innamen.
In mijn volwassen leven heb ik heel weinig vriendschappen. Wat nieuwe vriendinnen op het werk gevonden. Waarvan de helft ook alweer over is. Eén verwaterd omdat ze te druk is met haar gezin. De ander eindigde in ruzie omdat ze erg begon te claimen. Dat is die collega waar ik in het begin over schreef.
Dit jaar met 2 nieuwe mensen een dagje weg geweest. Waaronder 1 collega en 1 forumster. Best een aantal leuke uitjes gedaan zo.
In mijn volwassen leven heb ik heel weinig vriendschappen. Wat nieuwe vriendinnen op het werk gevonden. Waarvan de helft ook alweer over is. Eén verwaterd omdat ze te druk is met haar gezin. De ander eindigde in ruzie omdat ze erg begon te claimen. Dat is die collega waar ik in het begin over schreef.
Dit jaar met 2 nieuwe mensen een dagje weg geweest. Waaronder 1 collega en 1 forumster. Best een aantal leuke uitjes gedaan zo.
maandag 14 oktober 2019 om 17:48
Ik ben in mijn tienerjaren wel heel sociaal actief geweest. Ging naar alle feestjes, omdat het ‘normaal’ was voor meiden van mijn leeftijd. Ik ben wel wat vriendinnen verloren. Ik vraag me wel af of dit echt een oorzaak is van ASS of ‘gewoon’ van opgroeien, nieuwe mensen leren kennen. Nu heb ik een stuk of 5 heel goede vriendinnen. En dat vind ik echt meer dan genoeg.
ASS is nog niet heel lang geleden bij mij gediagnosticeerd. Dit komt omdat ik weet hoe ik mij in bepaalde situaties moet gedragen, verder weet ik wat er van mij wordt verwacht (en ik handel hiernaar). Compensatiegedrag noemen ze dit. Het gevolg hiervan is dus dat ik thuis compleet instort en niets meer waard ben.
Momenteel heb ik heel veel stress. Ik overzie het allemaal niet meer. Werk, privé, ziekte kat, huishouden, überhaupt de was doen, huishouden bijhouden, afspreken met familie en vrienden.
Ik merk wel dat het leven met ASS steeds zwaarder wordt. Ik besef me nu eigenlijk pas dat mijn gedrag en houding in mijn jeugd dus een duidelijke reden hadden.
Niemand weet overigens dat ik ASS heb. Ik heb het hele proces (aanmelden, onderzoeken, tests) helemaal alleen gedaan. Dit voelt soms eenzaam, maar ik moet het eerst zelf accepteren. Althans dat is mijn redenatie. Hoe hebben jullie dit gedeeld met jullie omgeving? Hebben jullie de diagnose ook pas op volwassen leeftijd gekregen?
ASS is nog niet heel lang geleden bij mij gediagnosticeerd. Dit komt omdat ik weet hoe ik mij in bepaalde situaties moet gedragen, verder weet ik wat er van mij wordt verwacht (en ik handel hiernaar). Compensatiegedrag noemen ze dit. Het gevolg hiervan is dus dat ik thuis compleet instort en niets meer waard ben.
Momenteel heb ik heel veel stress. Ik overzie het allemaal niet meer. Werk, privé, ziekte kat, huishouden, überhaupt de was doen, huishouden bijhouden, afspreken met familie en vrienden.
Ik merk wel dat het leven met ASS steeds zwaarder wordt. Ik besef me nu eigenlijk pas dat mijn gedrag en houding in mijn jeugd dus een duidelijke reden hadden.
Niemand weet overigens dat ik ASS heb. Ik heb het hele proces (aanmelden, onderzoeken, tests) helemaal alleen gedaan. Dit voelt soms eenzaam, maar ik moet het eerst zelf accepteren. Althans dat is mijn redenatie. Hoe hebben jullie dit gedeeld met jullie omgeving? Hebben jullie de diagnose ook pas op volwassen leeftijd gekregen?
maandag 14 oktober 2019 om 20:30
Heb de diagnose ASS (voorheen PDD-NOS) en later ook nog ADD (zonder de H) gekregen rond mijn 22e.
Lange tijd vond ik het moeilijk om dit te openbaren.
Ook uit angst dat veel mensen een vertekend en verkeerd beeld van me zouden krijgen.
De laatste jaren vind ik het wel een stuk makkelijker om hierover te praten.
Lange tijd vond ik het moeilijk om dit te openbaren.
Ook uit angst dat veel mensen een vertekend en verkeerd beeld van me zouden krijgen.
De laatste jaren vind ik het wel een stuk makkelijker om hierover te praten.
maandag 14 oktober 2019 om 23:46
Ik was 20 toen ik de diagnose ASS kreeg. Een rustige en stille meid, maar wel eigenzinnig. Had een eigen kledingstijl en interesses. Als ik iets stom vond wat wel hip was deed ik er niet aan mee. Ik denk dat ik (deels) daardoor buiten de boot viel ja. Dat voelde eenzaam, maar dingen tegen mijn zin doen vond ik nog erger.
woensdag 16 oktober 2019 om 19:39
Vaak vraag ik mij af waarom omgang met bepaalde mensen zo complex kan zijn.
En dan bedoel ik niet alleen geen klik ervaren, maar ook spanningen, irritaties, moeizame communciatie etc.
Van mezelf weet ik dat ik een pleaser kan zijn, ook uit angst en onzekerheid (voor afwijzing, conflicten etc).
Mensen kunnen signalen oppikken van mij, waarin ik kwetsbaar overkom en dat baart me zorgen.
Natuurlijk hoeft het niet altijd verkeerd te zijn om je kwetsbaar op te stellen.
Toch vermoed ik dat ik, zowel bewust als onbewust, mijn houding en gedrag hierin toch moet gaan veranderen.
En dan heb ik het niet alleen over zelfverzekerder zijn, maar ook duidelijker en directer gaan worden.
Kreeg laatst een opmerking van iemand, dat ik gesloten zou zijn.
Dat vond ik toch wel naar om te vernemen.
Wil toch wel opener en ook transparanter gaan worden. wat dat betreft.
Misschien is dit wat oppervlakkig verwoord, maar ik weet even niet hoe ik dit diepzinniger kan overbrengen.
Het is vooral ook iets wat speelt op sociaal en emotioneel vlak en hierin lijk ik toch tegen veel probleemsituaties aan te lopen.
Ook in het aangeven van persoonlijke grenzen.
Maar dit gaat natuurlijk nog veel verder dan dat alleen.
Kwam ook een zeer interesante link tegen;
https://www.loslaten.nu/moeilijk-nee-ku ... asegedrag/
En dan bedoel ik niet alleen geen klik ervaren, maar ook spanningen, irritaties, moeizame communciatie etc.
Van mezelf weet ik dat ik een pleaser kan zijn, ook uit angst en onzekerheid (voor afwijzing, conflicten etc).
Mensen kunnen signalen oppikken van mij, waarin ik kwetsbaar overkom en dat baart me zorgen.
Natuurlijk hoeft het niet altijd verkeerd te zijn om je kwetsbaar op te stellen.
Toch vermoed ik dat ik, zowel bewust als onbewust, mijn houding en gedrag hierin toch moet gaan veranderen.
En dan heb ik het niet alleen over zelfverzekerder zijn, maar ook duidelijker en directer gaan worden.
Kreeg laatst een opmerking van iemand, dat ik gesloten zou zijn.
Dat vond ik toch wel naar om te vernemen.
Wil toch wel opener en ook transparanter gaan worden. wat dat betreft.
Misschien is dit wat oppervlakkig verwoord, maar ik weet even niet hoe ik dit diepzinniger kan overbrengen.
Het is vooral ook iets wat speelt op sociaal en emotioneel vlak en hierin lijk ik toch tegen veel probleemsituaties aan te lopen.
Ook in het aangeven van persoonlijke grenzen.
Maar dit gaat natuurlijk nog veel verder dan dat alleen.
Kwam ook een zeer interesante link tegen;
https://www.loslaten.nu/moeilijk-nee-ku ... asegedrag/
woensdag 16 oktober 2019 om 20:35
donderdag 17 oktober 2019 om 08:06
Kwam onlangs ook een erg interessante link tegen over vriendschappen;
https://verkenjegeest.com/tekenen-gifti ... herkennen/
Dit vond ik erg boeiend om te lezen.
Ook dat een giftig contact door beide partijen in stand gehouden kan worden.
Giftige contacten kun je trouwens ook elders tegenkomen, zoals op de werkvloer, met buren, in de familie etc.
Nogmaals; echt een eye-opener.
https://verkenjegeest.com/tekenen-gifti ... herkennen/
Dit vond ik erg boeiend om te lezen.
Ook dat een giftig contact door beide partijen in stand gehouden kan worden.
Giftige contacten kun je trouwens ook elders tegenkomen, zoals op de werkvloer, met buren, in de familie etc.
Nogmaals; echt een eye-opener.
zondag 20 oktober 2019 om 07:31
Wel jammer dat er (nog) niet is gereageerd op mijn vraag.
Ben hier best wel benieuwd naar.
Verder niet erg, maar het houd me soms best wel bezig.
Afgezien hiervan merk ik dat ik moet letten op negativiteit, ook ten opzichte van sociale omgang, mijn kijk op de samenleving, mensen etc.
Werk hier nog steeds aan en moet ook vooral positiever in het leven komen te staan.
Ik kan vaak alles teveel op het negatieve betrekken en ook achterdochtig zijn.
Dat is niet goed en daar wil ik ook wel erg graag mee breken.
Ben hier best wel benieuwd naar.
Verder niet erg, maar het houd me soms best wel bezig.
Afgezien hiervan merk ik dat ik moet letten op negativiteit, ook ten opzichte van sociale omgang, mijn kijk op de samenleving, mensen etc.
Werk hier nog steeds aan en moet ook vooral positiever in het leven komen te staan.
Ik kan vaak alles teveel op het negatieve betrekken en ook achterdochtig zijn.
Dat is niet goed en daar wil ik ook wel erg graag mee breken.
zondag 20 oktober 2019 om 11:54
Ik herken dat wel @Spike76, giftige vriendschappen. Ik heb een keer zo'n relatie gehad (kansloos) en een vriendschap. Ik ben inderdaad iemand met een laag zelfbeeld. Het was wel een verhelderend artikel voor mij, 'It takes two to tango' dus, terwijl ik altijd dacht dat ik een slecht iemand had getroffen die zich beter heeft willen voelen door mijn zwakte te gebruiken. Ergens denk ik dat nog steeds een beetje... dat ik het slachtoffer ben. Maar het ligt toch ingewikkelder, niet zo zwart-wit. Allebei waren het mensen met sterke persoonlijkheden. Misschien is 'sterk' niet het goede woord, maar wel erg extravert en ik keek tegen ze op.
In die relatie was er zoveel wantrouwen... en werden er onderhuidse opmerkingen gemaakt om me naar beneden te halen. Het was waarschijnlijk angst van de ander dat ik hem zou verlaten. Ik ging er zelf in mee, moet ik bekennen. Om die reden ben ik nog lang in die situatie gebleven, omdat ik dacht dat ik ook zo was... en dat dit bij een andere relatie ook zou gebeuren.
De vriendschap was nog subtieler, omdat dit soort onderhuidse opmerkingen uit het niets kwamen. Er was geen aanleiding, maar toch moest ze me laten weten dat ze superieur was. Zij had een topfunctie, ik moest het geld bij elkaar sprokkelen met een onzeker 0-uren contract. Ik kan me herinneren dat ze vroeg wat mijn vriend er nou van vond, dat ik zo weinig verdiende... en ik begon me te verdedigen, terwijl het gewoon geen leuke opmerking is. En zo waren er veel. Als ik er iets over zei, dan had ze het natuurlijk niet zo bedoeld. Tot ze me vertelde dat ze bij haar schoonzus hetzelfde deed, als ik steeds ervoer. Ze vroeg zich zelfs af waarom ze dat nodig had. Toen begreep ik dat ze bij mij ook wel degelijk wist wat ze aan het doen was. Die vriendschap is uiteindelijk doodgebloed. Ik dacht dat ik haar nodig had (want zij had heel veel vrienden en ik niet), maar ik mis haar niet.
Tja, hoe trek je mensen aan die bij je passen? Ik ben zelf ook niet bepaald toegankelijk. En ik kan ook wel negatief zijn, dan zie ik in anderen dus dingen die me niet bevallen. Dan is dat tegelijk een goed excuus om in m'n eigen bubbel te blijven zitten denk ik. Mijn huidige vriend past goed en ik hang om die reden behoorlijk aan hem. Ook niet goed... maar heel verleidelijk om te vinden dat het zoveel makkelijker is om tijd met hem door te brengen dan met vrienden. Dat is zo vermoeiend...
Daarover hoorde ik laatst een heel rake theorie. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat sociale omgang me heel veel energie kost. Maar dat is niet zo... Je zou hoogstens een aversie kunnen hebben tegen grote groepen, maar mensen verlangen ten diepste wél naar contact met anderen. Zo zou het niet vermoeiend zijn om met anderen om te gaan, maar we maken het zelf vermoeiend door de gedachten die we over onszelf hebben. Zoals: ik moet nu iets zeggen want er valt een stilte, vindt ze me wel leuk, heb ik niet het verkeerde gezegd, etc. etc. In mijn hoofd gaan continu dat soort gedachten rond... Dodelijk vermoeiend én ik ben dus eigenlijk heel erg met mezelf bezig!! En dan is er dus geen contact met de ander. En dat is (als ik voor mezelf spreek, maar misschien herken jij je er ook wel in?) nou net waardoor het op sociaal vlak zo lastig gaat.
In die relatie was er zoveel wantrouwen... en werden er onderhuidse opmerkingen gemaakt om me naar beneden te halen. Het was waarschijnlijk angst van de ander dat ik hem zou verlaten. Ik ging er zelf in mee, moet ik bekennen. Om die reden ben ik nog lang in die situatie gebleven, omdat ik dacht dat ik ook zo was... en dat dit bij een andere relatie ook zou gebeuren.
De vriendschap was nog subtieler, omdat dit soort onderhuidse opmerkingen uit het niets kwamen. Er was geen aanleiding, maar toch moest ze me laten weten dat ze superieur was. Zij had een topfunctie, ik moest het geld bij elkaar sprokkelen met een onzeker 0-uren contract. Ik kan me herinneren dat ze vroeg wat mijn vriend er nou van vond, dat ik zo weinig verdiende... en ik begon me te verdedigen, terwijl het gewoon geen leuke opmerking is. En zo waren er veel. Als ik er iets over zei, dan had ze het natuurlijk niet zo bedoeld. Tot ze me vertelde dat ze bij haar schoonzus hetzelfde deed, als ik steeds ervoer. Ze vroeg zich zelfs af waarom ze dat nodig had. Toen begreep ik dat ze bij mij ook wel degelijk wist wat ze aan het doen was. Die vriendschap is uiteindelijk doodgebloed. Ik dacht dat ik haar nodig had (want zij had heel veel vrienden en ik niet), maar ik mis haar niet.
Tja, hoe trek je mensen aan die bij je passen? Ik ben zelf ook niet bepaald toegankelijk. En ik kan ook wel negatief zijn, dan zie ik in anderen dus dingen die me niet bevallen. Dan is dat tegelijk een goed excuus om in m'n eigen bubbel te blijven zitten denk ik. Mijn huidige vriend past goed en ik hang om die reden behoorlijk aan hem. Ook niet goed... maar heel verleidelijk om te vinden dat het zoveel makkelijker is om tijd met hem door te brengen dan met vrienden. Dat is zo vermoeiend...
Daarover hoorde ik laatst een heel rake theorie. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat sociale omgang me heel veel energie kost. Maar dat is niet zo... Je zou hoogstens een aversie kunnen hebben tegen grote groepen, maar mensen verlangen ten diepste wél naar contact met anderen. Zo zou het niet vermoeiend zijn om met anderen om te gaan, maar we maken het zelf vermoeiend door de gedachten die we over onszelf hebben. Zoals: ik moet nu iets zeggen want er valt een stilte, vindt ze me wel leuk, heb ik niet het verkeerde gezegd, etc. etc. In mijn hoofd gaan continu dat soort gedachten rond... Dodelijk vermoeiend én ik ben dus eigenlijk heel erg met mezelf bezig!! En dan is er dus geen contact met de ander. En dat is (als ik voor mezelf spreek, maar misschien herken jij je er ook wel in?) nou net waardoor het op sociaal vlak zo lastig gaat.
