Psyche
alle pijlers
Veel problemen op sociaal vlak
vrijdag 11 oktober 2019 om 15:35
Mijn hele leven heb ik al erg veel problemen op sociaal (en ook maatschappelijk) vlak.
Door mijn ASS (autisme) ben ik moeilijk in staat om me in te leven in anderen en om met kritiek, confrontaties, conflicten etc om te kunnen gaan.
Ik vind de samenleving vaak niet leuk en het is vaak 'Ieder voor zich en God voor ons allen' en veel mensen zijn steeds meer alleen maar bezig met hun eigenbelang.
Ondanks dat ik een leuke vriendenkring heb, heb ik in het verleden erg veel problemen met vriendschappen gehad.
Vooral dat contacten scheef groeiden (door oplopende irritaties , verkeerde communicatie etc) en/of dat de klik er op den duur niet meer was.
Tevens kan ik erg zwartgallig en negatief zijn en dat werkt ook absoluut niet in mijn voordeel.
Ook heb ik het gevoel dat ik soms wat manisch (bipolair) kan zijn.
Soms ben ik erg vrolijk, spontaan en enthousiast en op andere momenten juist zeer zwaar op de hand, teneergeslagen, neerslachtig etc.
Sociale omgang vind ik erg complex en ook vind ik het lastig om (persoonlijke) grenzen aan te geven, bij vervelende situaties etc.
Kan ook erg onzeker en pleasend zijn, wat ook niet goed is.
Heb een psychiater en maatschappelijk werker en daar heb ik veel baat bij.
Toch heb ik vaak wel last van slechte periodes en zwartgallige buien.
Vaak voel ik me ook niet begrepen en ik mis aansluitng in deze maatschappij.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En hoe gaan jullie hiermee om?
Door mijn ASS (autisme) ben ik moeilijk in staat om me in te leven in anderen en om met kritiek, confrontaties, conflicten etc om te kunnen gaan.
Ik vind de samenleving vaak niet leuk en het is vaak 'Ieder voor zich en God voor ons allen' en veel mensen zijn steeds meer alleen maar bezig met hun eigenbelang.
Ondanks dat ik een leuke vriendenkring heb, heb ik in het verleden erg veel problemen met vriendschappen gehad.
Vooral dat contacten scheef groeiden (door oplopende irritaties , verkeerde communicatie etc) en/of dat de klik er op den duur niet meer was.
Tevens kan ik erg zwartgallig en negatief zijn en dat werkt ook absoluut niet in mijn voordeel.
Ook heb ik het gevoel dat ik soms wat manisch (bipolair) kan zijn.
Soms ben ik erg vrolijk, spontaan en enthousiast en op andere momenten juist zeer zwaar op de hand, teneergeslagen, neerslachtig etc.
Sociale omgang vind ik erg complex en ook vind ik het lastig om (persoonlijke) grenzen aan te geven, bij vervelende situaties etc.
Kan ook erg onzeker en pleasend zijn, wat ook niet goed is.
Heb een psychiater en maatschappelijk werker en daar heb ik veel baat bij.
Toch heb ik vaak wel last van slechte periodes en zwartgallige buien.
Vaak voel ik me ook niet begrepen en ik mis aansluitng in deze maatschappij.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En hoe gaan jullie hiermee om?
zondag 20 oktober 2019 om 13:54
Erg interessante reactie, vivinnetje.
Vaak vraag ik me ook af hoe ik mensen aantrek die daadwerkelijk bij me passen (ook voor de langere termijn).
De laatste tijd gaat mij dit wel goed af en weet ik min of meer 'het kaf van het koren te scheiden'.
Toch blijf ik het wel moeilijk vinden om sommige personen 'af te houden', ook uit eigen bescherming.
Bij sommige mensen merk je op den duur dat het teveel energie gaat kosten om ermee om te (blijven) gaan.
Vertoon ook teveel pleasend gedrag en dat zorgt er ook voor dat ik mijn grenzen moeilijk kan aangeven hierdoor.
Daar moet ik ook echt mee zien af te rekenen.
Vaak vraag ik me ook af hoe ik mensen aantrek die daadwerkelijk bij me passen (ook voor de langere termijn).
De laatste tijd gaat mij dit wel goed af en weet ik min of meer 'het kaf van het koren te scheiden'.
Toch blijf ik het wel moeilijk vinden om sommige personen 'af te houden', ook uit eigen bescherming.
Bij sommige mensen merk je op den duur dat het teveel energie gaat kosten om ermee om te (blijven) gaan.
Vertoon ook teveel pleasend gedrag en dat zorgt er ook voor dat ik mijn grenzen moeilijk kan aangeven hierdoor.
Daar moet ik ook echt mee zien af te rekenen.
zondag 20 oktober 2019 om 19:20
Dit is ook herkenbaar voor mij. Ik heb iemand die ik op afstand wil houden, maar tegelijkertijd vind ik dat ook moeilijk en sneu voor die persoon.Spike76 schreef: ↑20-10-2019 13:54Erg interessante reactie, vivinnetje.
Vaak vraag ik me ook af hoe ik mensen aantrek die daadwerkelijk bij me passen (ook voor de langere termijn).
De laatste tijd gaat mij dit wel goed af en weet ik min of meer 'het kaf van het koren te scheiden'.
Toch blijf ik het wel moeilijk vinden om sommige personen 'af te houden', ook uit eigen bescherming.
Bij sommige mensen merk je op den duur dat het teveel energie gaat kosten om ermee om te (blijven) gaan.
Vertoon ook teveel pleasend gedrag en dat zorgt er ook voor dat ik mijn grenzen moeilijk kan aangeven hierdoor.
Daar moet ik ook echt mee zien af te rekenen.
zondag 20 oktober 2019 om 21:49
zondag 20 oktober 2019 om 22:10
Dat herken ik ook wel. Dan denk ik al gauw: laat maar.vivinnetje schreef: ↑20-10-2019 11:54
Tja, hoe trek je mensen aan die bij je passen? Ik ben zelf ook niet bepaald toegankelijk. En ik kan ook wel negatief zijn, dan zie ik in anderen dus dingen die me niet bevallen. Dan is dat tegelijk een goed excuus om in m'n eigen bubbel te blijven zitten denk ik. Mijn huidige vriend past goed en ik hang om die reden behoorlijk aan hem. Ook niet goed... maar heel verleidelijk om te vinden dat het zoveel makkelijker is om tijd met hem door te brengen dan met vrienden. Dat is zo vermoeiend...
maandag 21 oktober 2019 om 00:29
Heb deze reactie opnieuw gelezen en ik wilde het graag quoten.vivinnetje schreef: ↑20-10-2019 11:54Ik herken dat wel @Spike76, giftige vriendschappen. Ik heb een keer zo'n relatie gehad (kansloos) en een vriendschap. Ik ben inderdaad iemand met een laag zelfbeeld. Het was wel een verhelderend artikel voor mij, 'It takes two to tango' dus, terwijl ik altijd dacht dat ik een slecht iemand had getroffen die zich beter heeft willen voelen door mijn zwakte te gebruiken. Ergens denk ik dat nog steeds een beetje... dat ik het slachtoffer ben. Maar het ligt toch ingewikkelder, niet zo zwart-wit. Allebei waren het mensen met sterke persoonlijkheden. Misschien is 'sterk' niet het goede woord, maar wel erg extravert en ik keek tegen ze op.
In die relatie was er zoveel wantrouwen... en werden er onderhuidse opmerkingen gemaakt om me naar beneden te halen. Het was waarschijnlijk angst van de ander dat ik hem zou verlaten. Ik ging er zelf in mee, moet ik bekennen. Om die reden ben ik nog lang in die situatie gebleven, omdat ik dacht dat ik ook zo was... en dat dit bij een andere relatie ook zou gebeuren.
De vriendschap was nog subtieler, omdat dit soort onderhuidse opmerkingen uit het niets kwamen. Er was geen aanleiding, maar toch moest ze me laten weten dat ze superieur was. Zij had een topfunctie, ik moest het geld bij elkaar sprokkelen met een onzeker 0-uren contract. Ik kan me herinneren dat ze vroeg wat mijn vriend er nou van vond, dat ik zo weinig verdiende... en ik begon me te verdedigen, terwijl het gewoon geen leuke opmerking is. En zo waren er veel. Als ik er iets over zei, dan had ze het natuurlijk niet zo bedoeld. Tot ze me vertelde dat ze bij haar schoonzus hetzelfde deed, als ik steeds ervoer. Ze vroeg zich zelfs af waarom ze dat nodig had. Toen begreep ik dat ze bij mij ook wel degelijk wist wat ze aan het doen was. Die vriendschap is uiteindelijk doodgebloed. Ik dacht dat ik haar nodig had (want zij had heel veel vrienden en ik niet), maar ik mis haar niet.
Tja, hoe trek je mensen aan die bij je passen? Ik ben zelf ook niet bepaald toegankelijk. En ik kan ook wel negatief zijn, dan zie ik in anderen dus dingen die me niet bevallen. Dan is dat tegelijk een goed excuus om in m'n eigen bubbel te blijven zitten denk ik. Mijn huidige vriend past goed en ik hang om die reden behoorlijk aan hem. Ook niet goed... maar heel verleidelijk om te vinden dat het zoveel makkelijker is om tijd met hem door te brengen dan met vrienden. Dat is zo vermoeiend...
Daarover hoorde ik laatst een heel rake theorie. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat sociale omgang me heel veel energie kost. Maar dat is niet zo... Je zou hoogstens een aversie kunnen hebben tegen grote groepen, maar mensen verlangen ten diepste wél naar contact met anderen. Zo zou het niet vermoeiend zijn om met anderen om te gaan, maar we maken het zelf vermoeiend door de gedachten die we over onszelf hebben. Zoals: ik moet nu iets zeggen want er valt een stilte, vindt ze me wel leuk, heb ik niet het verkeerde gezegd, etc. etc. In mijn hoofd gaan continu dat soort gedachten rond... Dodelijk vermoeiend én ik ben dus eigenlijk heel erg met mezelf bezig!! En dan is er dus geen contact met de ander. En dat is (als ik voor mezelf spreek, maar misschien herken jij je er ook wel in?) nou net waardoor het op sociaal vlak zo lastig gaat.
Ik herken er erg veel in.
Ook van die onderhuidse opmerkingen, spanningen etc.
En van wantrouwen; veel wantrouwen.
Nou moet ik nogmaals ook schrijven dat ik lange tijd erg slecht ben geweest in het aangeven van mijn grenzen en dat ik veel te veel pleasegedrag vertoonde.
Daar ben ik echt helemaal klaar mee.
En ik heb geen trek meer in zogenaamde 'vriendschappen', die alleen maar bakken met energie kosten en waar ik alleen maar een hele negatieve vibe bij voel (op langere termijn vaak ook).
maandag 21 oktober 2019 om 08:43
Dank je. Dat schuldig voelen is nogal een ding. Door mijn pestverleden wil ik niemand buiten sluiten. Maar deze persoon kost me energie. Ik heb het contact verbroken, maar voel me daar rot over.Spike76 schreef: ↑20-10-2019 21:49hoi Coconuts12,
Dat kan ik erg goed begrijpen.
Heb zulke complexe situaties ook een aantal keren meegemaakt.
Je moet je vooral niet schuldig gaan voelen naar de ander toe, want dan ben je alleen nog maar kwetsbaarder.
Uiteindelijk moet je toch voor jezelf kiezen, hoe hard dit ook kan zijn.
maandag 21 oktober 2019 om 10:20
dinsdag 22 oktober 2019 om 00:05
Ik vind mijn collega met ASS en een pestverleden ook wel zielig. Ze is erg gevoelig voor negatieve opmerkingen die ze niet van haar af kan zetten. Dat herken ik bij mezelf. We zijn ook 2 jaar bevriend geweest. Ze werd op haar 1e werkdag bewust naast mij gezet. "Hondenmens is een rustig meisje", werd gezegd. Ze had toen al met veel mensen problemen gehad. Maar ook ik kreeg op een gegeven moment ruzie met haar. Daar beet ze zich als een pitbull in vast. Nu is ze al anderhalve maand overspannen. Ze zit wel vaker thuis. Want ook op deze afdeling wordt ze zo gepest naar eigen zeggen. Collega's en ik zien dat anders. Namelijk dat ze niet tegen kritiek kan. Elke keer als ze geen gelijk krijgt, wordt ze woedend. Meestal om kleine dingen, zoals een rol stickers, een karretje dat een ander bij haar wegpakt. Dan flipt ze. Nu zit ze al 1,5 maand overspannen thuis. Soms denk ik: Wat een zwaar leven moet zij hebben. Van haar familie krijgt ze geen steun. Maar toch probeer ik me erbuiten te houden. Omdat ik weet dat ze enorm kan claimen.
dinsdag 22 oktober 2019 om 15:40
Ja en het enge eraan vind ik dan dat ik zo iemand toegelaten heb in mijn privéleven. Onze ruzie is ruim 2 jaar geleden en we doen al lang weer normaal tegen elkaar. Als collega's dan. Maar ik ben blij dat de vriendschap over is. Ze wisselt heel vaak van mening over hetzelfde onderwerp. Zulke mensen vertrouw ik niet zo.
dinsdag 22 oktober 2019 om 17:27
hoi hondemens,
Zeer herkenbaar.
Ik heb ook zo'n soort type vriend gehad.
Bijna vijf jaar geleden heb ik de vriendschap verbroken.
Ook omdat hij claimgedrag had, maar ook vooral omdat hij voortdurend zijn frustraties op mij liep te botvieren.
Hij probeerde me steeds schuldgevoelens aan te praten en ging op een slinkse manier steeds meer over mijn grenzen.
Het voelde ook als emotionele manipulatie.
Heb ook meer vrienden die soortgelijke ervaringen ook hebben met hem.
Het is een onberekenbaar en glad mannetje en ik was op den duur helemaal klaar met hem.
Nog steeds spreken we elkaar niet en ook als we elkaar zouden gaan tegenkomen zeggen we niets tegen elkaar.
Vind het wel prima en ben blij dat ik niet meer met hem omga.
Zeer herkenbaar.
Ik heb ook zo'n soort type vriend gehad.
Bijna vijf jaar geleden heb ik de vriendschap verbroken.
Ook omdat hij claimgedrag had, maar ook vooral omdat hij voortdurend zijn frustraties op mij liep te botvieren.
Hij probeerde me steeds schuldgevoelens aan te praten en ging op een slinkse manier steeds meer over mijn grenzen.
Het voelde ook als emotionele manipulatie.
Heb ook meer vrienden die soortgelijke ervaringen ook hebben met hem.
Het is een onberekenbaar en glad mannetje en ik was op den duur helemaal klaar met hem.
Nog steeds spreken we elkaar niet en ook als we elkaar zouden gaan tegenkomen zeggen we niets tegen elkaar.
Vind het wel prima en ben blij dat ik niet meer met hem omga.
woensdag 23 oktober 2019 om 23:16
Groot gelijk dat je de vriendschap hebt verbroken. Jouw "vriend" doet me aan een vroegere vriendin denken, die later een pester werd. Ze kon goed manipuleren, toneelspelen, schuldgevoel aanpraten. Ook deed ze steeds aantrekken en afstoten. En het klapstuk is dat ze zelf lerares geworden is en op TV kwam met een anti-pest campagne. Ik ken iemand die haar als juf heeft gehad en die zei dat ze een collega achter zijn rug belachelijk maakte. Omdat hij rare schoenen aan had. Precies zoals ze vroeger ook deed.Spike76 schreef: ↑22-10-2019 17:27hoi hondemens,
Zeer herkenbaar.
Ik heb ook zo'n soort type vriend gehad.
Bijna vijf jaar geleden heb ik de vriendschap verbroken.
Ook omdat hij claimgedrag had, maar ook vooral omdat hij voortdurend zijn frustraties op mij liep te botvieren.
Hij probeerde me steeds schuldgevoelens aan te praten en ging op een slinkse manier steeds meer over mijn grenzen.
Het voelde ook als emotionele manipulatie.
Heb ook meer vrienden die soortgelijke ervaringen ook hebben met hem.
Het is een onberekenbaar en glad mannetje en ik was op den duur helemaal klaar met hem.
Nog steeds spreken we elkaar niet en ook als we elkaar zouden gaan tegenkomen zeggen we niets tegen elkaar.
Vind het wel prima en ben blij dat ik niet meer met hem omga.
donderdag 24 oktober 2019 om 00:12
Zulke mensen zijn inderdaad erg naar.
Vaak is het helaas zo dat je dit te laat kunt zien aankomen en dan heeft het kwaad al geschiedt.
Ze zijn helemaal je leven binnengedrongen en kennen je zwaktes, beperkingen, tekortkomingen etc.
En op den duur gaan ze daar (emotioneel) misbruik van maken.
Als je uiteindelijk het beu bent en leegezogen bent, moet je op den duur je grenzen wel gaan aangeven.
Vaak is het dan al veel te laat.
Vaak is het helaas zo dat je dit te laat kunt zien aankomen en dan heeft het kwaad al geschiedt.
Ze zijn helemaal je leven binnengedrongen en kennen je zwaktes, beperkingen, tekortkomingen etc.
En op den duur gaan ze daar (emotioneel) misbruik van maken.
Als je uiteindelijk het beu bent en leegezogen bent, moet je op den duur je grenzen wel gaan aangeven.
Vaak is het dan al veel te laat.
