Veerkracht

Nee, het is geen typfout. Ik vond het gewoon wat gezelliger klinken dan "verkracht" en veerkracht is iets wat je in mijn ervaring nodig hebt als je een verkrachting hebt meegemaakt.



Voor mij is het niet iets waar ik elke dag bij stil sta, of vaak over wil praten. Maar ik merkte na het topic op geld&recht "vriendin verkracht", dat het me nu wel weer een beetje hoog zit. Voor even, ik weet dat het gevoel komt en gaat.



Ik keek dus een beetje rond hier, of er al een "clubje" was, maar vond het lastig. Het was geen stelselmatig misbruik in mijn geval, noch voelde ik me met 16 echt nog een kind en ook heb ik er, behalve fysieke littekens, mentaal niets heel heftigs aanovergehouden. Dus waar paste het bij?



In het topic las ik ook dat ik niet de enige ben hier. En daarom wilde ik graag dit topic maken. En iedereen is welkom, of het nu een keer is gebeurd of een jarenlange hel is geweest. En ook als het om aanrandingen gaat, voel je vrij om mee te schrijven.



Wat je kwijt wil is geheel aan jou. Ervaringen delen, omgaan met de nasleep, wat jou heeft geholpen- of gewoon even klagen als het je hoog zit. Het maakt niets uit. Zie het als een veilige plek om even je emoties te ventileren. Zonder kritiek- discussies kunnen we op actueel voeren



TOEVOEGING: even overgenomen uit het misbruik-topic wat hier gelinkt wordt. Het is misschien prettig om elkaar niet te quoten, met name als het om ervaringen gaat. Zo zijn posters vrij om details ivm privecy oid. weg te halen of het hele verhaal als ze zich bedenken.

Ik had het topic inderdaad gezien, dankjewel voor de tip. Maar vind/vond het moeilijk er wat te plaatsen omdat het zo'n andere ervaring is en ik er niet zo vaak/veel meer mee bezig ben. Ik vind het zo lullig om dan binnen te vallen, ventileren en verdwijnen haha. Misschien onterecht hoor. Maar dacht maak voor de zekerheid maar een apart topic



Nogmaals bedankt lief dat je de tip deelt.

@Ambition: Wat lief dat je een bloemetje achter komt laten. Als je eens je hart wil luchten over de aanrandingen ben je hier ook van harte welkom heb het er ook eventjes in de OP bijgezet

Wat lief Kaitlyn, dankjewel. Ik ga er een kijkje nemen

Ik heb nu al wel wat geschreven hier, maar nog niet de klassieke TO-trapt-af.

Ik heb het nog nooit zo compleet in een keer opgeschreven maar doe mijn best om het een beetje helder op het scherm te krijgen.



Beginnen met de ervaring dan maar:

Ik was 16 en wezen stappen, normaliter ging ik altijd met een goede vriend naar huis maar door omstandigheden was hij die avond al eerder vertrokken en had ik toen nog geen zin om een einde aan de avond te breien. Ik nam de gebruikelijke route naar huis, waarvan een deel door stegen achter het stadscentrum gaat.

Eigenlijk was het een klassiek geval van een samenloop van omstandigheden en op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats.

In een van de stegen was een man.

Uit het niets leek hij achter mij te staan en trok een mes. Ik weet nog dat ik de impuls voelde om te vechten, en dat ik dat een keer heb geprobeerd. Maar toen bleek dat hij niet bang was het mes te gebruiken heb ik mij stilgehouden.

Wat er daarna gebeurde schrijf ik liever niet in details op maar lijkt mij ook wel duidelijk gezien het onderwerp van het topic.

Een tijd later, ik weet niet hoe lang, kwamen er twee andere mannen aan. Zij hebben met veel kabaal de man van mij afgehaald en zich over mij ontfermt. Helaas is de dader in de commotie wel weggekomen, maar ik denk dat ik mijn leven aan hen te danken heb.

Zij hebben de ambulance en politie gebeld en zijn bij mij gebleven tot mijn familie in het ziekenhuis was.



Omgaan met de nasleep:

Ik prijs mijzelf zeer gelukkig om de steun die ik ontvangen heb. Hoeveel pech ik had op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn, zoveel mazzel had ik bij mijn herstel.

Ik heb mij zeer gesteund gevoeld tijdens het doen van de aangifte en ben dankbaar voor het zetje in de rug dat ik kreeg om terug te gaan naar waar het gebeurde. Ik wilde ergens wel, maar durfde niet goed.



Er waren twee dingen waar ik tegenaan liep. Het eerste was fysiek. De littekens op mijn borsten en keel hebben mij heel lang dwars gezeten. Ik wist dat ik het verleden niet kan veranderen, maar haatte het om het elke dag te moeten zien.

Het tweede was mentaal. Het gevoel van onveiligheid. Hoe goed ik rationeel ook wist dat de kans op herhaling zo klein is, dat het echt stomme pech was met dramatische gevolgen, was ik toch bang.

Ik probeerde daarmee om te gaan door de deur niet meer uit te gaan zonder mes. Niet dat ik me daarmee had kunnen redden, maar het voelde goed om in elk geval een kleine extra kans te hebben. Eerst droeg ik het altijd bij me, later alleen nog in de avond en weer later alleen nog op de momenten dat ik niet lekker in mijn vel zat. Dan gaf het mij een extra zekerheid, tegen die tijd was het ook vertrouwd om het bij me te dragen.



Wat ik er vandaag de dag nog van merk is dat ik mij alleen in het donker nog steeds niet op mijn gemak voel. Als het even kan ben ik met iemand samen of zorg ik dat ik loop te bellen. Maar ben er ook trots op dat ik het toch doe; in het donker op stap.



Wat mij verder geholpen heeft:

Erover praten, hoe cliché dan ook. Maar wel onder mijn voorwaarden. Ik heb er altijd al een bloedhekel aan gehad te "moeten" praten. Maar het doen wanneer ik de behoefte voelde was heel fijn.

En de aangifte. De man is tot op de dag van vandaag nog niet gepakt, ondanks alle bewijs; ze hebben geen idee wie hij is. Het is wachten tot er ooit een DNA match komt.

En dat vind ik best lastig, al denk ik er niet zo vaak meer aan.

Natuurlijk zie ik hem het liefst voor de rest van zijn leven in een cel wegrotten, maar ben mij er ook bewust van dat als hij gepakt wordt, het waarschijnlijk na een ander slachtoffer zal zijn. En dat wil ik dan weer niet- dat nog iemand het mee moet maken. Dan maar vrij... Het is heel dubbel.



Jaren heb ik er eigenlijk nog maar weinig mee gedaan. De littekens wennen zeg maar en je verandert toch niks aan wat gebeurt is. Maar soms in bepaalde gesprekken komt het onderwerp weer naar boven en dan spookt het toch een paar dagen door mijn hoofd. Niet zozeer alleen het hele gebeuren en de gevolgen die vanzelfsprekend lijken, maar ook de meer onverwachte, zoals hoe pijnlijk die littekens werden met een zwangerschap/stuwing, en hoe je je dan toch even heel anders en raar voelt. En dat het dan lastig is om ergens te vinden om te praten, want het is niet typisch verkrachting alleen, maar vooral de mishandeling die erbij kwam kijken.

Wederom had ik geluk daarbij, qua omgeving. Een man die luistert en steunt en een verloskundige die nuttige tips had. Maar het knaagt dan toch wel, of zo'n klootzak niet genoeg verziekt had en je jaren later nog eens het leven zuur komt maken bij iets wat juist zo'n liefdevolle ervaring is.



Maar ik weiger het dan een te grote schaduw te laten werpen. Ik mag even klagen, huilen en vloeken en dan weer door. De ene keer is dat makkelijker dan de andere.



Al met al is dit een veel langer verhaal geworden dan ik dacht. Het voelt een beetje vreemd het zo neer te zetten, wat onwennig eigenlijk. Maar als iemand er wat aan heeft of in herkent en zich erdoor niet zo "raar" voelt dan is het allemaal de moeite waard. Of als het iemand de drempel over helpt om ook te durven praten, of het voor zichzelf op papier te zetten. En als niemand iets herkent of het als steuntje in de rug ervaart ook goed, dan lucht het toch ook mijzelf een beetje op om eens het geheel te delen in plaats van fragmenten.

@Libra1990: zelf heb ik die ervaring niet, het moeite hebben met onderzoeken bij bijvoorbeeld de gynaecoloog, maar van wat ik lees ben ik daar een uitzondering in en herkennen veel vrouwen het wel. Misschien dat een van de lezeressen hier het ook herkent en je misschien een zetje in de goede richting kan geven.

Ik kan heel goed begrijpen dat je het liever niet allemaal neerzet hier, het is ook zo privé en zit zo diep. Voor mij is het nu de eerste keer dat ik het zo durf te doen. Maar het is meer dan durven, je moet het überhaupt ook maar willen en als dat niet opgaat dan is dat ook goed natuurlijk. Iedereen gaat er op gaar eigen manier mee om.

Wat ik wel heel sterk herken is de steun halen uit het erover praten maar ook het niet graag en vaak willen doen. Praten is een stukje verwerking, maar tegelijkertijd wil je er ook niet steeds mee bezig zijn en gewoon door met je leven.



Ik weet niet of het je een beetje geruststelt, gezien die zaken anders ervaar, maar ik zou graag een poging doen de angst voor de bevalling weg te nemen. Dat moment, dat dat gebeurt, wordt je zo door een natuurkracht overvallen, dat zelfs al zou je willen, je nauwelijks na kan denken. Je lijf regelt het zelf, en je kan alleen maar volgen. Ik weet niet of het een absolute waarheid is, maar dat is mijn ervaring daarin.

Als tip zou ik graag meegeven er open over te zijn tegenover je verloskundige wanneer de tijd daar is zodat zij je handvaten kan geven.

Wat moeilijk om de dader(s) (en ik snap dat je het als meervoud ziet) nog tegen te moeten komen en wat knap dat je kan vergeven. Ook vind ik het heel erg knap en sterk hoe je je leven opgebouwd hebt en jezelf de steun kan geven die je verdient, en wat heb je een lieve zus!



"Grappig" genoeg ben ik wel een beetje dankbaar, dat het niet erger afgelopen is. Grappig tussen aanhalingstekens omdat er eigenlijk weinig geinigs aan is. Natuurlijk had ik het liever helemaal nooit meegemaakt, dat spreekt voor zich, maar ik ben erg blij dat ik het er levend vanaf gebracht heb en dat die mannen op de juiste tijd op de juiste plaats kwamen. Mijn dankbaarheid gaat ook voornamelijk naar hen uit eigenlijk.



Dankjewel voor je lieve woorden.