Psyche
alle pijlers
Verdorie, niet happy in nieuwe woning..
zondag 19 november 2017 om 11:09
Ik ben hier nieuw maar lees wel al langer mee. Vooral op psyche, omdat ik al een tijdje niet zo lekker in mijn vel zit.
Een paar maanden geleden heb ik mijn eerste woning gekocht. Ik schaam me bijna om dit te zeggen, maar sinds ik hier woon zit ik gewoon niet zo lekker in mijn vel. Het is heel stom, want ik ben 27, en dit appartement is meer dan mooi, al helemaal voor iemand van mijn leeftijd, omdat mijn ouders ook een mooi bedrag hebben geschonken...
Toen ik dit appartement in de lente van dit jaar kocht, was ik natuurlijk in de zevende hemel. Na jaren rondzwerven van de ene kamer naar de andere, anti-kraak, weer bij mijn ouders, is dit natuurlijk prachtig. Alles zit er op en er aan, het is mooi ingericht, en eindelijk heb ik dan die plek voor mijzelf.
Maar nu is het dus eindelijk zo ver dat ik er woon. De eerste weekjes waarin alles nieuw is, en ik elke ochtend op stond en telkens weer om mij heen keek van ''wow, dit is dus gewoon van mij'' zijn voorbij, en nu moet ik hier echt mijn draai gaan vinden.
Diep van binnen was ik al een beetje bang dat dit zou gebeuren. Mijn hele leven heb ik al moeite met echt grote veranderingen, en ik woon alleen en ik heb gewoon gezelligheid en mensen om mij heen nodig. Ik ben sowieso via mijn moeder helaas erfelijk belast met een aanleg voor neerslachtigheid en/of (lichte) depressie, en ik moet dus alle zeilen bij zetten om mijzelf aan de goede kant van de ''lijn'' te houden om het zo maar te zeggen.
Voordeel is dat mijn huidige woonplaats niet ver af ligt van de woonplaats waar ik ben opgegroeid, waar mijn familie en ouders wonen. Nadeel is dat juist veel van mijn beste vriendinnen in de afgelopen ca. twee jaar zijn gaan samenwonen en juist wel verder op in de regio zijn gaan (samen) wonen.. Het hoort ook wel een beetje bij de leeftijd, maar het contact tussen ons is ook wel minder geworden. Althans, via whatsapp en dergelijke spreken we elkaar nog dagelijks, maar in 'real life' zie ik sommigen nog maar eens in de paar maanden, en merk ik ook heel sterk dat hun prioriteit niet (meer) ligt bij afspreken, een drankje doen etcetera...
Ik snap dit heel goed, maar bij mij is dat één van de factoren die ervoor zorgt dat ik mij in mijn nieuwe woning vaak nogal onbestemd voel. Het zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat het nu november is, niet echt een gezellige maand. Maar het gebeurt nu steeds vaker dat ik thuis ben en dat ik mij gewoon onrustig, naar voel. Een beetje een onbestemd gevoel van : Tja, hier zit ik dan in mijn eentje. En dus zet ik de TV maar aan, loop ik een paar keer heen en weer van en naar de computer.
Het doet me pijn dat ik niet echt (veel) mensen heb die ik even over de vloer kan uitnodigen. Vlak nadat ik hier ging wonen zijn er wel een paar vriendinnen langsgeweest, maar dat is meestal incidenteel. Verder zijn het eigenlijk alleen mijn ouders die hier soms wel eens langskomen...
Al met al voel ik me hier vaak futloos... Echt zo'n gevoel dan : tja ik woon nu op mezelf, maar wat is eigenlijk de toegevoegde waarde hiervan? Ik woon in een plaats die je zou kunnen kwalificeren als een kleinere stad of een groter dorp, met zo rond de 20.000 inwoners. Er is wel wat te doen, maar het is niet dat het hier bol staat van de sociale activiteiten / het verenigingsleven...
Wie kan mij tips geven over hoe ik hier toch lekker mijn draai kan vinden? Ik heb nu echt het gevoel dat ik daar juist eerder verder van verwijderd raak dan dat ik hier dichter bij kom... Maar opgeven is natuurlijk geen optie, dit is een koopwoning. Daarnaast vind ik ook gewoon dat ik het aan mijzelf en mijn ouders verplicht ben om er gewoon een leuk leven van te gaan maken en om vanaf dit punt alleen maar te gaan ''bouwen''..
Een paar maanden geleden heb ik mijn eerste woning gekocht. Ik schaam me bijna om dit te zeggen, maar sinds ik hier woon zit ik gewoon niet zo lekker in mijn vel. Het is heel stom, want ik ben 27, en dit appartement is meer dan mooi, al helemaal voor iemand van mijn leeftijd, omdat mijn ouders ook een mooi bedrag hebben geschonken...
Toen ik dit appartement in de lente van dit jaar kocht, was ik natuurlijk in de zevende hemel. Na jaren rondzwerven van de ene kamer naar de andere, anti-kraak, weer bij mijn ouders, is dit natuurlijk prachtig. Alles zit er op en er aan, het is mooi ingericht, en eindelijk heb ik dan die plek voor mijzelf.
Maar nu is het dus eindelijk zo ver dat ik er woon. De eerste weekjes waarin alles nieuw is, en ik elke ochtend op stond en telkens weer om mij heen keek van ''wow, dit is dus gewoon van mij'' zijn voorbij, en nu moet ik hier echt mijn draai gaan vinden.
Diep van binnen was ik al een beetje bang dat dit zou gebeuren. Mijn hele leven heb ik al moeite met echt grote veranderingen, en ik woon alleen en ik heb gewoon gezelligheid en mensen om mij heen nodig. Ik ben sowieso via mijn moeder helaas erfelijk belast met een aanleg voor neerslachtigheid en/of (lichte) depressie, en ik moet dus alle zeilen bij zetten om mijzelf aan de goede kant van de ''lijn'' te houden om het zo maar te zeggen.
Voordeel is dat mijn huidige woonplaats niet ver af ligt van de woonplaats waar ik ben opgegroeid, waar mijn familie en ouders wonen. Nadeel is dat juist veel van mijn beste vriendinnen in de afgelopen ca. twee jaar zijn gaan samenwonen en juist wel verder op in de regio zijn gaan (samen) wonen.. Het hoort ook wel een beetje bij de leeftijd, maar het contact tussen ons is ook wel minder geworden. Althans, via whatsapp en dergelijke spreken we elkaar nog dagelijks, maar in 'real life' zie ik sommigen nog maar eens in de paar maanden, en merk ik ook heel sterk dat hun prioriteit niet (meer) ligt bij afspreken, een drankje doen etcetera...
Ik snap dit heel goed, maar bij mij is dat één van de factoren die ervoor zorgt dat ik mij in mijn nieuwe woning vaak nogal onbestemd voel. Het zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat het nu november is, niet echt een gezellige maand. Maar het gebeurt nu steeds vaker dat ik thuis ben en dat ik mij gewoon onrustig, naar voel. Een beetje een onbestemd gevoel van : Tja, hier zit ik dan in mijn eentje. En dus zet ik de TV maar aan, loop ik een paar keer heen en weer van en naar de computer.
Het doet me pijn dat ik niet echt (veel) mensen heb die ik even over de vloer kan uitnodigen. Vlak nadat ik hier ging wonen zijn er wel een paar vriendinnen langsgeweest, maar dat is meestal incidenteel. Verder zijn het eigenlijk alleen mijn ouders die hier soms wel eens langskomen...
Al met al voel ik me hier vaak futloos... Echt zo'n gevoel dan : tja ik woon nu op mezelf, maar wat is eigenlijk de toegevoegde waarde hiervan? Ik woon in een plaats die je zou kunnen kwalificeren als een kleinere stad of een groter dorp, met zo rond de 20.000 inwoners. Er is wel wat te doen, maar het is niet dat het hier bol staat van de sociale activiteiten / het verenigingsleven...
Wie kan mij tips geven over hoe ik hier toch lekker mijn draai kan vinden? Ik heb nu echt het gevoel dat ik daar juist eerder verder van verwijderd raak dan dat ik hier dichter bij kom... Maar opgeven is natuurlijk geen optie, dit is een koopwoning. Daarnaast vind ik ook gewoon dat ik het aan mijzelf en mijn ouders verplicht ben om er gewoon een leuk leven van te gaan maken en om vanaf dit punt alleen maar te gaan ''bouwen''..
zondag 19 november 2017 om 12:08
Ik denk dat je het zwaarder maakt dan het is. Jouw gevoelens nu zijn heel normaal en herkenbaar voor velen. Je werkt ergens naar toe, kijkt er naar uit, en dan is het eenmaal zover en denk je bij jezelf “Is dit nu alles?”.
De kunst is om voor jezelf wat nieuwe doelen te stellen en je daar weer op te focussen. Wil je dierbaren om je heen en zijn ze niet voldoende beschikbaar? Wat kun je doen om ze toch te zien?
- Plan met elk een avondje in de komende paar maanden, en je hebt iets om naar uit te kijken.
- Organiseer een oudejaarsborrel en nodig iedereen uit.
- Leg contact met nieuwe mensen, zodat de poel van dierbaren op termijn kan groeien.
- Zoek wat vaker contact per telefoon ipv app, dat voelt al wat dichterbij.
En zorg dat huis echt thuis wordt. Kijk om je heen, wat mist er nog? Een huisdier kan bijvoorbeeld enorm helpen om meer een doel te hebben om thuis te komen en meer het gevoel te krijgen dat je thuis op je plek bent.
De kunst is om voor jezelf wat nieuwe doelen te stellen en je daar weer op te focussen. Wil je dierbaren om je heen en zijn ze niet voldoende beschikbaar? Wat kun je doen om ze toch te zien?
- Plan met elk een avondje in de komende paar maanden, en je hebt iets om naar uit te kijken.
- Organiseer een oudejaarsborrel en nodig iedereen uit.
- Leg contact met nieuwe mensen, zodat de poel van dierbaren op termijn kan groeien.
- Zoek wat vaker contact per telefoon ipv app, dat voelt al wat dichterbij.
En zorg dat huis echt thuis wordt. Kijk om je heen, wat mist er nog? Een huisdier kan bijvoorbeeld enorm helpen om meer een doel te hebben om thuis te komen en meer het gevoel te krijgen dat je thuis op je plek bent.
zondag 19 november 2017 om 12:22
Klinkt als eenzaamheid. Voorheen had je mensen om je heen, op kamers en bij je ouders en nu komt de eenzaamheid meer naar voren. Is eigenlijk heel normaal en ik snap dat clubjes en babbeltjes hier en daar ook niet helpen. In het ideale geval vind je een partner maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
zondag 19 november 2017 om 12:27
Ik heb nog niet alles gelezen maar dit is mijn (serieuze!) advies: neem een huisdier. Een kat of een hond. Een beestje dat blij is als jij thuis komt, dat ervoor zorgt dat het huis niet zo leeg is, een reden om in het weekend op te staan etc.
[edit] Oh ik zie nu dat o.a. Nummerzoveel dit ook (o.a.) als advies geeft.
[edit] Oh ik zie nu dat o.a. Nummerzoveel dit ook (o.a.) als advies geeft.
zondag 19 november 2017 om 12:42
Whomi, ik ben jaloers op je bordspellenclubje. Ik zou zoiets ook wel willen!
Verder herken ik je gevoel wel TO, al is het bij mij anders gegaan. Heb een vriendenkring waar iedereen 1,5 jr geleden massaal is begonnen aan kinderen en dat is op dit moment voor iedereen hét belangrijkste. Gesprekken gaan vooral over de planning van de tweede en KDVs en verhuizen naar woningen met tuin, hypotheken, etc. Waar we afspreken moet ook kindproof zijn... en ik heb dus niks met kids en ook geen kinderwens, we hebben op dit moment niet zoveel gemeen.
En ik ben ook best een introverte die niet heel goed is in koetjes en kalfjes, dus nieuwe contacten leggen vind ik niet heel eenvoudig. Maar goed, gewoon een oproepje plaatsen zou kunnen werken, lees ik hier. Dat wordt even moed verzamelen..
Verder herken ik je gevoel wel TO, al is het bij mij anders gegaan. Heb een vriendenkring waar iedereen 1,5 jr geleden massaal is begonnen aan kinderen en dat is op dit moment voor iedereen hét belangrijkste. Gesprekken gaan vooral over de planning van de tweede en KDVs en verhuizen naar woningen met tuin, hypotheken, etc. Waar we afspreken moet ook kindproof zijn... en ik heb dus niks met kids en ook geen kinderwens, we hebben op dit moment niet zoveel gemeen.
En ik ben ook best een introverte die niet heel goed is in koetjes en kalfjes, dus nieuwe contacten leggen vind ik niet heel eenvoudig. Maar goed, gewoon een oproepje plaatsen zou kunnen werken, lees ik hier. Dat wordt even moed verzamelen..
zondag 19 november 2017 om 12:52
Jij had je denk ik voorgesteld dat als je nieuwe huisje klaar was je allemaal gezellige vriendinnen avondjes zou houden wat natuurlijk veel leuker zou zijn in je mooie nieuwe gezellig ingerichte huis dan in zo'n anti kraakpand of op een kamertje in een studentenhuis.
In de praktijd hebben je vriendinnen daar weinig tijd voor omdat ze druk bezig zijn met een nieuwe levensfase van carrière maken, samen gaan wonen en kinderen krijgen.
Dus voel je je nu eenzaam. Het ligt niet aan het appartement.
Als je je eenzaam voelt dan zal je moeten investeren in nieuwe contacten en daar heb je zo te lezen geen zin in omdat het niet meteen diepgaand is. Tja dan houdt het op.
Verhuizen naar de regio waar je vriendinnen heen vertrokken zijn heeft geen zin. Dan zijn ze nog steeds druk met werk en relaties. Zij ontwikkelen zich door en willen niet meer terug naar hun studententijd.
Terugvluchten naar een studentenhuis of antikraak woning heeft geen zin.
Iedereen gaat verder met zijn of haar leven. Je wil ook niet straks als midden dertiger of zelfs veertiger alsnog tussen de twintigers zitten. Ach ja ze is best aardig maar wel een beetje vreemd.
Terug vluchten naar je ouders is ook geen optie. Ja het zal in eerste instantie gezelliger zijn. Hopelijk voor je broers gaan ze ook binnen afzienbare tijd het huis uit. Dan blijf je stil staan. Glijdt straks naadloos over in de rol van mantelzorger.
Om op je 50 / 60e opeens tot de ontdekking te komen dat je ouders ook niet het eeuwige leven hebben en dan moet je alsnog dat proces door waar je nu in zit.
Alleen dan met heel wat slechtere vooruitzichten. Omdat niemand zit te wachten op een wereldvreemde vrouw die eeuwig thuis is blijven wonen.
Je zult dus door de zure appel heen moeten bijten en toch op zoek gaan naar nieuwe contacten. Hoe oppervlakkig ook en hopen dat deze kunnen uitgroeien tot nieuwe vriendschappen en misschien op zoek naar een relatie. Bouw een leven op zodat je je niet eenzaam voelt. Dan voel je je vast ook prettiger in je huis.
In de praktijd hebben je vriendinnen daar weinig tijd voor omdat ze druk bezig zijn met een nieuwe levensfase van carrière maken, samen gaan wonen en kinderen krijgen.
Dus voel je je nu eenzaam. Het ligt niet aan het appartement.
Als je je eenzaam voelt dan zal je moeten investeren in nieuwe contacten en daar heb je zo te lezen geen zin in omdat het niet meteen diepgaand is. Tja dan houdt het op.
Verhuizen naar de regio waar je vriendinnen heen vertrokken zijn heeft geen zin. Dan zijn ze nog steeds druk met werk en relaties. Zij ontwikkelen zich door en willen niet meer terug naar hun studententijd.
Terugvluchten naar een studentenhuis of antikraak woning heeft geen zin.
Iedereen gaat verder met zijn of haar leven. Je wil ook niet straks als midden dertiger of zelfs veertiger alsnog tussen de twintigers zitten. Ach ja ze is best aardig maar wel een beetje vreemd.
Terug vluchten naar je ouders is ook geen optie. Ja het zal in eerste instantie gezelliger zijn. Hopelijk voor je broers gaan ze ook binnen afzienbare tijd het huis uit. Dan blijf je stil staan. Glijdt straks naadloos over in de rol van mantelzorger.
Om op je 50 / 60e opeens tot de ontdekking te komen dat je ouders ook niet het eeuwige leven hebben en dan moet je alsnog dat proces door waar je nu in zit.
Alleen dan met heel wat slechtere vooruitzichten. Omdat niemand zit te wachten op een wereldvreemde vrouw die eeuwig thuis is blijven wonen.
Je zult dus door de zure appel heen moeten bijten en toch op zoek gaan naar nieuwe contacten. Hoe oppervlakkig ook en hopen dat deze kunnen uitgroeien tot nieuwe vriendschappen en misschien op zoek naar een relatie. Bouw een leven op zodat je je niet eenzaam voelt. Dan voel je je vast ook prettiger in je huis.
zondag 19 november 2017 om 12:58
Zij wil geen partnerkopjekoffie70 schreef: ↑19-11-2017 12:22Klinkt als eenzaamheid. Voorheen had je mensen om je heen, op kamers en bij je ouders en nu komt de eenzaamheid meer naar voren. Is eigenlijk heel normaal en ik snap dat clubjes en babbeltjes hier en daar ook niet helpen. In het ideale geval vind je een partner maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 19 november 2017 om 13:01
Gooi er een datumprikker uit voor een vriendinnenavondje bij jou thuis.
Steek een paar kaarsjes aan, en iets van een geurkaars, soy wax melt of geurolie. Vanille helpt tegen dat unheimische gevoel. En van rozengeur ga je wat beter in je vel zitten.
Zet een luisterboek aan. Er zijn app's met luisterboeken, kun je zo downloaden. Voorgelezen worden doet iets met je brein. En het geeft je geen kans om te piekeren.
Nodig je ouders en broers uit om bij jou kerst te komen vieren, of om een van de kerstdiners bij jou te doen. Zo heb jij iets om je op te verheugen en iets te doen, want je zult recepten moeten uitproberen/boodschappen moeten verzamelen.
Nodig een of enkele vriendinnen uit voor oudejaarsavond, en ga met hen eten en lekker op de bank hangen/spelletjes spelen.
Ga uitgebreid koken: zelf soep trekken, pastasaus 'from scratch', dat soort dingen. Gezond en goed voor je.
Ga op een sport of hobby. Niet per se voor de diepgaande sociale contacten, maar om je wat meer thuis te voelen in je huidige woonplaats.
Steek een paar kaarsjes aan, en iets van een geurkaars, soy wax melt of geurolie. Vanille helpt tegen dat unheimische gevoel. En van rozengeur ga je wat beter in je vel zitten.
Zet een luisterboek aan. Er zijn app's met luisterboeken, kun je zo downloaden. Voorgelezen worden doet iets met je brein. En het geeft je geen kans om te piekeren.
Nodig je ouders en broers uit om bij jou kerst te komen vieren, of om een van de kerstdiners bij jou te doen. Zo heb jij iets om je op te verheugen en iets te doen, want je zult recepten moeten uitproberen/boodschappen moeten verzamelen.
Nodig een of enkele vriendinnen uit voor oudejaarsavond, en ga met hen eten en lekker op de bank hangen/spelletjes spelen.
Ga uitgebreid koken: zelf soep trekken, pastasaus 'from scratch', dat soort dingen. Gezond en goed voor je.
Ga op een sport of hobby. Niet per se voor de diepgaande sociale contacten, maar om je wat meer thuis te voelen in je huidige woonplaats.
zondag 19 november 2017 om 13:05
Je ergens thuis voelen zit in jezelf.
Als je behoeftes hebt die niet vervuld worden, kan dat moeilijk zijn.
Bij jou is dat behoefte aan contact, echt contact.
Daarnaast is er het gevoel, iets van jouw leven te ‘MOETEN’ maken.
Probeer goed om een rijtje te krijgen wat je nodig hebt.
Anderen kunnen daar vaak niet zoveel in betekenen als jij misschien zou hopen.
Als je vrienden nu minder contact zoeken, kan het zijn dat er anderen komen waar je contact mee hebt wat jij nu prettig vindt.
Dat de vrienden meer kennissen gaan worden. Het kan ook zijn dat jullie elkaar later weer meer gaan opzoeken. Vriendschap zit niet altijd in hoe vaak je elkaar ziet.
Jij zit nu in een soort vacuüm, je nieuwe huis is fijn, maar dat geeft geen gezelschap.
Een huisdier kan een begin zijn.
Wat oppervlakkige praatjes met onbekenden kunnen een begin zijn. Het kan ook allemaal naast elkaar bestaan en bij elkaar geven wat jij zoekt.
Als jij weet waar jij blij van wordt, kun je dat ook beter regelen. Zoek dat in elke dag, al zijn het maar twee kleine dingen.
Laat los dat je iets moet maken ergens van. Je bent er nu, hoe je leven volgende week is dat weet je niet. Mocht de neerslachtigheid teveel de overhand krijgen is inderdaad medicatie te overwegen.
Als je behoeftes hebt die niet vervuld worden, kan dat moeilijk zijn.
Bij jou is dat behoefte aan contact, echt contact.
Daarnaast is er het gevoel, iets van jouw leven te ‘MOETEN’ maken.
Probeer goed om een rijtje te krijgen wat je nodig hebt.
Anderen kunnen daar vaak niet zoveel in betekenen als jij misschien zou hopen.
Als je vrienden nu minder contact zoeken, kan het zijn dat er anderen komen waar je contact mee hebt wat jij nu prettig vindt.
Dat de vrienden meer kennissen gaan worden. Het kan ook zijn dat jullie elkaar later weer meer gaan opzoeken. Vriendschap zit niet altijd in hoe vaak je elkaar ziet.
Jij zit nu in een soort vacuüm, je nieuwe huis is fijn, maar dat geeft geen gezelschap.
Een huisdier kan een begin zijn.
Wat oppervlakkige praatjes met onbekenden kunnen een begin zijn. Het kan ook allemaal naast elkaar bestaan en bij elkaar geven wat jij zoekt.
Als jij weet waar jij blij van wordt, kun je dat ook beter regelen. Zoek dat in elke dag, al zijn het maar twee kleine dingen.
Laat los dat je iets moet maken ergens van. Je bent er nu, hoe je leven volgende week is dat weet je niet. Mocht de neerslachtigheid teveel de overhand krijgen is inderdaad medicatie te overwegen.
zondag 19 november 2017 om 13:08
[...]
Je stelt dus eigenlijk voor dat TO haar gevoel verdooft ipv te leren met veranderingen om te gaan? Over een half jaar is de situatie niet spontaan anders en dan kan ze èn afkicken van AD èn alsnog haar eigen leven gaan opbouwen.
Ik sta er versteld van hoe jij dit zo gemakkelijk voorstelt. AD zijn geen snoepjes die je zomaar even neemt en dan weer weglegt, daar zit een periode van ge- en ontwenning aan vast. En bovendien zijn ze vaak onnodig en kun je met therapie een even goed en duurzaam resultaat bereiken.
Je stelt dus eigenlijk voor dat TO haar gevoel verdooft ipv te leren met veranderingen om te gaan? Over een half jaar is de situatie niet spontaan anders en dan kan ze èn afkicken van AD èn alsnog haar eigen leven gaan opbouwen.
Ik sta er versteld van hoe jij dit zo gemakkelijk voorstelt. AD zijn geen snoepjes die je zomaar even neemt en dan weer weglegt, daar zit een periode van ge- en ontwenning aan vast. En bovendien zijn ze vaak onnodig en kun je met therapie een even goed en duurzaam resultaat bereiken.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 19-11-2017 14:01
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
18.97% gewijzigd
zondag 19 november 2017 om 14:04
En waarom niet? Hoe denk je dat vriendschappen ontstaan? Niet direct door diepzinnige gesprekken. In de meest gevallen begint het met oppervlakkige contacten. En dan blijkt het dat je meer raakvlakken hebt, en dat kan er zomaar een hele goede vriendschap ontstaan.Nieuwe__Buur schreef: ↑19-11-2017 11:21Er wonen wel veel jongeren in hetzelfde complex ook...
Maar de meesten wonen samen en hebben al kinderen. Ik ben een van de weinige alleenstaanden...
Het contact met hen is prima, maar niet zodanig dat we over de vloer komen om iets bij elkaar te drinken.
In de omgeving ken ik wel mensen, omdat ik in deze regio ben opgegroeid en dus wel wat mensen ken hier, maar tja, je gaat niet opeens mensen die je alleen van ''hoi / doei'' kent opbellen of ze even een drankje bij je willen komen doen..
Eerlijk gezegd heb ik ook niet zo'n behoefte aan meer oppervlakkige contacten. Ik begrijp jullie tip heel goed want het komt ook niet uit het niets, maar wat zou ik graag gewoon af en toe een 'vriendinnen' avondje hier houden, zo ontzettend jammer dat zoiets haast niet meer te regelen is...
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 19 november 2017 om 19:45
Herkenbaar (jaren geleden, ik ben die fase nu voorbij).
Wat ik vervolgens deed? Bijbaan in de horeca (wel bij een heel groot bedrijf) zodat ik veel collega's had waar contacten uit voort kwamen, en uiteraard buiten de deur onder de mensen was. Bij een atletiekvereniging gaan, zodat ik fysiek fitter werd, daar doelen in kon stellen en uiteraard in contact kwam met mensen die dezelfde interesses en ambities hadden op dat gebied. Daten..veel daten. Tijdverdrijf, goed voor je zelfvertrouwen, gewoon leuk, en wie weet houd je er een serieuze relatie aan over. Naja. dan heb je al aardig wat om te doen en zo rol je vanzelf van het één in het ander
Oh en soms voelt alles gewoon even k*t. Lekker zielig op de bank gaan zitten. Op tijd onder de wol. Als je de volgende ochtend wakker wordt ziet het leven er dan vaak al weer heel anders uit
Wat ik vervolgens deed? Bijbaan in de horeca (wel bij een heel groot bedrijf) zodat ik veel collega's had waar contacten uit voort kwamen, en uiteraard buiten de deur onder de mensen was. Bij een atletiekvereniging gaan, zodat ik fysiek fitter werd, daar doelen in kon stellen en uiteraard in contact kwam met mensen die dezelfde interesses en ambities hadden op dat gebied. Daten..veel daten. Tijdverdrijf, goed voor je zelfvertrouwen, gewoon leuk, en wie weet houd je er een serieuze relatie aan over. Naja. dan heb je al aardig wat om te doen en zo rol je vanzelf van het één in het ander
Oh en soms voelt alles gewoon even k*t. Lekker zielig op de bank gaan zitten. Op tijd onder de wol. Als je de volgende ochtend wakker wordt ziet het leven er dan vaak al weer heel anders uit
maandag 20 november 2017 om 03:13
ik heb uiteindelijk een kamergenoot genomen in mijn huis. (goede vrienden).
Ik bleek ook apatisch te worden van 'geen mensen in mijn huis' en een huisdier werkte ook niet. Nu weet ik niet of jij een extra kamer hebt...
De enige optie die ik anders had was zó veel werken dat als ik thuiskwam dood neerviel. Want zodra ik dat niet had, enigszins wakker was, zelfs na een hele dag leuke sociale activiteiten... voelde ik me direct zó verdomd alleen en neerslachtig in dit huis wat ik 'altijd al wou'. Dat huis was ook nog eens in een gehorig flatgebouw... zat mensen om me heen... maar dat maakte niks uit. Er was geen band en ook niet te maken met ze.
De vrienden raakte ook op, gingen samenwonen.
Heb mijn huis verkocht. Woon nu terug in een anti-kraak pand.
Ben met een gezamenlijke groep vrienden/kenissen met het zelfde probleem aan het sparen om een stuk land te kopen om kleine huisjes op te hebben en een gezamenlijke eetzaal/cafe/oefenruimte/vuurplaatst/buitenkeuken e.d. om sociale 'rustpunten' te versterken.
Een soort commune zonder een spirituele of religieuze invloed of specifieke levensstijl. Gewoon mensen die niet een partner en/of kinderen hebben of willen maar zich eenzaam voelen in deze maatschappij zonder betrouwbare personen bij hen 'thuis'. Ook niet continu sociale dingen met elkaar doen; maar zo dat je weet dat je op de mensen om je heen kan bouwen. Veiligheid geven. Wat vaak het gevoel van eenzaamheid geeft.
Ik bleek ook apatisch te worden van 'geen mensen in mijn huis' en een huisdier werkte ook niet. Nu weet ik niet of jij een extra kamer hebt...
De enige optie die ik anders had was zó veel werken dat als ik thuiskwam dood neerviel. Want zodra ik dat niet had, enigszins wakker was, zelfs na een hele dag leuke sociale activiteiten... voelde ik me direct zó verdomd alleen en neerslachtig in dit huis wat ik 'altijd al wou'. Dat huis was ook nog eens in een gehorig flatgebouw... zat mensen om me heen... maar dat maakte niks uit. Er was geen band en ook niet te maken met ze.
De vrienden raakte ook op, gingen samenwonen.
Heb mijn huis verkocht. Woon nu terug in een anti-kraak pand.
Ben met een gezamenlijke groep vrienden/kenissen met het zelfde probleem aan het sparen om een stuk land te kopen om kleine huisjes op te hebben en een gezamenlijke eetzaal/cafe/oefenruimte/vuurplaatst/buitenkeuken e.d. om sociale 'rustpunten' te versterken.
Een soort commune zonder een spirituele of religieuze invloed of specifieke levensstijl. Gewoon mensen die niet een partner en/of kinderen hebben of willen maar zich eenzaam voelen in deze maatschappij zonder betrouwbare personen bij hen 'thuis'. Ook niet continu sociale dingen met elkaar doen; maar zo dat je weet dat je op de mensen om je heen kan bouwen. Veiligheid geven. Wat vaak het gevoel van eenzaamheid geeft.
donderdag 23 november 2017 om 22:34
Dit is het inderdaad ook...kopjekoffie70 schreef: ↑19-11-2017 12:22Klinkt als eenzaamheid. Voorheen had je mensen om je heen, op kamers en bij je ouders en nu komt de eenzaamheid meer naar voren. Is eigenlijk heel normaal en ik snap dat clubjes en babbeltjes hier en daar ook niet helpen. In het ideale geval vind je een partner maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Bovendien geeft mijn laatst overgebleven vriendin eergisteren aan dat ze 100 km verderop gaat verhuizen. Zij was nog de enige in mijn sociale omgeving met wie ik redelijk laagdrempelig kon afspreken....
Natuurlijk ben ik blij voor haar dat ze iets gevonden heeft, maar de gedachte dat zij 9 van de 10 keer wel bereid zou zijn geweest (mits ze nog in de buurt zou wonen) om een drankje te komen doen en dat dit ook niet meer zo makkelijk zal gaan straks, maakt het gevoel voor mij nog wel net even wat benauwder.
Het is logisch dat ik zelf ook moet investeren in nieuwe contacten. Feit blijft echter dat de meeste mensen van rond mijn leeftijd gewoon op zoek zijn naar vastigheid en niet meer zo zeer naar vriendschappen, de spoeling is op zijn minst veel dunner... Maar we gaan het natuurlijk gewoon proberen!
donderdag 23 november 2017 om 22:36
Voor veel vriendinnen is het helaas geen prioriteit. Misschien overschat ik de vriendschap wel een beetje, ik denk dat velen het diep van binnen ook wel prima vinden zo omdat ik altijd al wel een beetje meende te voelen dat niet iedereen 100 % zichzelf durfde te / wilde zijn in dit groepje. Dan valt het natuurlijk snel uit elkaar wanneer mensen een beter alternatief krijgen (partner). En logisch ook.
Eens in de zes weken haal ik nog wel, maar dat is voor mij wel echt te weinig om me niet eenzaam te voelen.
donderdag 23 november 2017 om 22:51
Nieuwe__Buur schreef: ↑19-11-2017 11:42Het probleem met mij is dat nieuwe / oppervlakkige contacten bij mij totaal niet de behoefte vult die ik voel...
Ik snap ook heel goed dat je toch ergens moet beginnen, en dat je moeilijk maanden kunt gaan wachten tot een keer een vriendin over de vloer komt..
Maar ik ben niet iemand die veel voldoening haalt uit bijvoorbeeld ''gewoon een praatje met iemand bij de bushalte''. Bijvoorbeeld mensen die hier in de buurt wonen : Ze zullen ongetwijfeld heel aardig zijn, maar ik voel totaal niet de behoefte om ze hier thuis uit te nodigen om vervolgens over koetjes en kalfjes te praten. Zo' persoon ben ik niet.
En dat is niet onaardig bedoeld, maar ik mis gewoon enorm ''mijn'' mensen om me heen, om het zo maar te zeggen. De mensen met wie ik verbondenheid voel en een band mee heb opgebouwd.
Aan de andere kant snap ik ook dat je toch bij koetjes en kalfjes moet beginnen om weer nieuwe diepere relaties op te bouwen.
Ik zou het toch doen, een buurtborrel, bv na nieuwjaar? Een gedeelte zal niet komen, een gedeelte zal wel komen en dat blijft oppervlakkig. En een paar, misschien maar 1, 2 of 3 mensen, daar heb je meer mee.
Misschien iemand die graag naar de bios gaat en dat leuk vind dat samen te doen, of iemand die graag wandelt/sport/zwemt en dat graag samen doet
Of iemand die graag naar een festival gaat, of iemand die het leuk vind om op een vrije zaterdagmiddag lekker even ergens wat te drinken
Een vriendin van me heeft ook iets soortgelijks gedaan, daaruit heeft ze nu een vriendschap met een vrouw waarmee ze af en toe workshops knutselen en bloemschikken volgt. En iemand waar ze af en toe mee gaat zwemmen. meestal zwemt ze alleen, maar 1x per maand gaat er een buurvrouw mee. Prima toch zo?
En misschien zelf ook wat meer hobbies zoeken die je alleen doet. bv legpuzzels maken, kleding maken, frobelen.
leuke dingen om thuis te doen, lekker bezig zijn in je eigen huis
Succes, hopelijk voel je je al snel meer thuis
