Psyche
alle pijlers
Verhaal kwijt/angst&dwang/zwanger
donderdag 8 juni 2017 om 17:36
Hallo,
Ik hoop dat mensen mijn verhaal herkennen, of delen en hoop dat het fijn is er het samen over te hebben.
Moeilijk om dit te schrijven maar ik ga het toch doen.
Om te beginnen, ik heb niet een hele fijne jeugd gehad. Ik had een hele lieve moeder maar ook een 40/50 urige hard werkende moeder die haar aandacht moest verdelen over 3 kinderen en het hele huishouden alleen moest doen.
Mijn vader werkte nog meer 50-70 uur of veel van huis in het buitenland. Hij vond dat hij hard genoeg werkte en ons een groot huis had gegeven en verder niet zoveel meer moest doen. Tenzij hij er zelf zin in had deed hij vrijwel niks. Kwam thuis schuift aan tafel ploft op de bank, slaapt, comandeeerd wat er op tv moest of dat hij iets te drinken of eten wou. Gaf je het niet of ging je er tegenin kwam er standaard ruzie. We moesten niet zo brutaal doen want anders liet hij ons dat wel even voelen. Schreeuwend of we een draai om onze oren wouden hebben of dreigend dat hij ons wel een pak slaag zou geven om te leren..
Helaas bleef het niet bij woorden maar bij daadwerkelijke daden. Mijn moeder stond hier letterlijk tussen. Als ik wegrende omdat ik bang voor hem was rende zij mijn vader weer achterna en riep niet doen niet doen!
Als ze niet thuis was was het natuurlijk nog veel enger. Ik heb me vaak verstopt in kasten en onder het bed. Op 'goede' dagen creëerde ik alvast plekjes en oefende ik hoe ik me zo snel mogelijk kon verstoppen en hoe lang ik mijn adem in kon houden zodat hij me echt niet kon vinden.
Ik begon dwang te ontwikkelen zonder dat ik het doorhad. Alles wat met hem te maken had was 'vies' dit omdat als ik thuis kwam van school of sport of vriendinnen of iets ik hem vaak betraptte op het kijken van porno of het lezen van seksblaadjes. Waarbij hij soms ook met zichzelf bezig was. 1 van de dingen die je echt nooit van je ouders wilt weten en vooral niet zien en meekrijgen.
Ik begon de laptop en mijn ouders bed te vermijden. Begrijp me niet verkeerd, als we ziek waren mochten we altijd bij mama slapen als papa niet thuis was. Of we waren met mijn zusjes aan het stoeien. Of make-uppen / klaarmaken voor een avondje stappen voor de grote spiegel die naast jet bed stond. Heel normaal lijkt me
.
Maargoed, daar begon het dus blijkbaar mee. Daar kwam al snel steeds meer en meer bij. Kopjes en glazen die hij had aangeraakt raakte ik niet meer aan of wastte mijn handen als ik ze in de vaatwasser had gezet. Snel hielp ik ook niet meer in het huishouden omdat alles 'vies' was. Mijn vader zette zwelg weleens zijn kopje of bord in de vaatwasser dus ook die was 'besmet'.
Zo werd ik een 'verwend' kind die altijd na het eten een smoesje had om zo snel mogelijk van tafel te gaan en geen tijd had om mijn eigen spullen op te ruimen. Mijn handen moesten natuurlijk wel erg lang gewassen worden want ik had dezelfde opscheplepel als mijn vader aangeraakt. Alhoewel ik keek altijd waar hij hem beet pakte en ik pakte 'spastisch' een ander 'schoon' stukje.
Daarna kwam het controleren van mensen onder mijn bed erbij, het tig keer aandoen van het lichtknopje, mijn kleding in perfecte stapels op elkaar leggen. Lang douchen en bovenal, mijn vader vermijden. Maar toch proberen zo 'normaal' mogelijk te doen.
Op een avond ging het niet meer ik was denk ik meer dan 20 minuten mijn handen aan het wassen voor het slapen gaan. Ik ging huilend naar beneden en heb mijn beide ouders alles verteld, dat het niet lukte met handen wassen en dat ik het licht tig keer aan en uit doe etc..
Ik wist niet waardoor het kwam, mijn ouders waren heel lief ik heb ze allebei geknuffeld (unikem) en besloot met mijn moeder naar de huisarts te gaan. Die verwees me door naar een psycholoog, al snel daaruit kwam dus naar voren dat het door mijn vader kwam.
Dat kwam hard aan en sloeg heel hard in. Had hij me dit gedaan? Hoe dan?
Vanaf dat moment ben ik gigantisch verdrietig en boos geworden op mijn vader. Daar zat ik dan mee, niks hielp de vele gesprekken kwamen steeds op niets uit en bleef in precies hetzelfde zitten of het werd erger.
Ik vermijde zoveel mogelijk thuis, verzon lang naar school te moeten of de bus te hebben gemist terwijl ik gewoon bleef hangen op school of in de stad. Ik timede het zo dat ik precies genoeg tijd had om mijn sportspullen thuis te pakken en weer weg te gaan.
In die tijd had ik ook een vriend die me onwijs veel steunde, mee ging naar gesprekken. En waar ik uiteraard veel bij hem thuis was.
Op een dag werd ik spontaan verdrietig en kwam alles eruit naar zijn ouders toe. Ze waren er voor me, wat nieuw voor me was. Thuis werd er niks uitgesproken. Blauwe plekken die ik kreeg van het slaan van mijn vader had ik jaren lang verborgen. Vooral tijdens sporten op school. Op een dag was het zo erg dat zijn ouders mij aanboden een tijdje bij hun te komen wonen om tot rust te komen. Dat hielp, een paar dagen. Want ik had immers spullen van thuis mee, kleding/telefoon etc.. wat ik al gauw als 'vies' beschouwde.
Omdat voor mij niks hielp, ging het verder en verder. Vele ruzzies had ik met vriend, die probeerde me veel af te leiden met leuke dingen. Maar de dwang overheerste als ik ging handen wassen het licht uit moest doen etc.. door de vele ruzzies dacht ik dat onze relatie niet meer goed in elkaar zat.
Ik kreeg baantjes waarbij ik veel van huis was en dus ook van mijn vriend, overal waar ik 'nieuw' kwam was nog niks van mijn vader. Maar dat duurde vaak niet lang. Maar omdat ik vaak naar nieuwe plekken ging (werken en inwoning) dacht ik dat ik mijn vriend niet mistte. Echter ik had veel minder 'last' en dus meer 'vrijheid'. Ik kon op adem komen en stopte daarom onze relatie op een dag omdat ik dacht dat het beter was zo. Ik besloot voor mezelf te kiezen en me te laten behandelen.
Al snel kreeg ik een nieuwe vriend, ik vertelde hem natuurlijk wel over mijn 'ziekte' en dat het heel heftig kon zijn. De woorden die hij daarna tegen me zij waren zo liefdevol. Hij zei: 'Ik kies voor een meisje helemaal of niet, en als daar bij jou dingen in meespelen of niet dit hoort bij jou je kunt er niks aan doen, het maakt je mooi en sterk, ik kies helemaal voor je, niet alleen voor de leuke dingen maar voor alles daar omheen'. En daar stond ik, met de nieuwe liefde van mijn leven. Het ging lang goed, totdat mijn vader in beeld kwam. Hij belde mijn vriend als hij mij niet kon bereiken. Zocht me op op mijn werk, omdat ik sommige dingen zoals een zorgverzekering nog onder hun naam had staan. Ik kon het gewoon niet aan om naar mijn ouderlijke woning te gaan en weer 'last' te krijgen. Ik woonde namelijk al snel bij mijn vriends ouders in en al snel woonden we samen.
Ik kreeg weer 'last' omdat ik de zaken zoals rekeningen e.d. natuurlijk wel mòest regelen, en dus in aanmerking kwam met mijn ouderlijk huis en dus mijn vader.
Ik heb het daarna een plekje kunnen geven, ik was weg, woonde op mezelf, had een leuke goede baan en een super lieve vriend. Ik kreeg rust heel veel rust. Last had ik nog wel maar er viel mee te leven.
Nu 3 jaar later zijn we in verwachting van een kleintje! Mijn geluk kon niet op. Dit is alles waarvan ik ooit had gedroomd. Wat was ik trots! Een goede leuke baan een droom vriend en een droomhuis!
Al snel sloeg dat om in twijfel en verdriet. Ging ik mijn kleintje bij voorbaat een opa en oma afnemen? Ik wilde dat het goed kwam, gaf aan weer hulp te willen bij mijn angst dat ik niet tegen contact met mijn ouders kon. En dit kreeg ik, ik belde mijn ouders zelf na een lange tijd van zeer weinig contact (eigenlijk alleen soms met mijn moeder en zusjes). Je word oma! Het geluk kon niet op maar gelijk ook het daarbij komende verdriet dat ik hard moest werken aan mijn angsten. Vraag niet hoe maar ik belde mijn vader, je word opa! Ook hier kon het geluk niet op.
Jullie worden tantes ! Gelijk gekletst met mn zussen over dik worden, baby kleertjes, hormonen etc. Ook hier het verdriet we wisten allemaal dat we elkaar niet snel konden zien.
Ik zo snel mogelijk gesprekken gestart om weer goed in contact te kunnen komen met mijn ouders en zusjes. Maar dit liep anders en heftiger dan verwacht. Ik kreeg nachtmerries en veel verdriet over me heen. Zo erg dat er politie/jeugdzorg en ggz bij zijn ingeschakeld.
Heel in het kort,
Mijn vriend ziet het allemaal niet meer zitten ik heb met hem veel ruzie waarbij hij me veel in de steek laat (lees: weggaat, ook snachts).
Hij kan niet meer omgaan met mijn ziekte, niet met mijn verdriet. Hij loopt er voor weg.
Ik hou van hem en van mijn kleintje, misschien klinkt het raar als ik het zeg maar ik hou van mijn ouders en mijn zusjes en ik wil zo graag dat alles normaal word. We samen kunnen zijn met zijn allen zonder dat ik last van dingen heb.
Tijdens mijn zwangerschap is alles dus weer terug gekomen. Ik zit hier enorm mee. Mijn vriend kan niet meer en is op.
Ik wil genieten genieten van mn kleintje met de schopjes in mijn buik, maar bij elk schopje komt er verdriet. Mag ik mijn kindje wel zelf opvoeden? Blijft die geweldige papa ook mijn man? Kunnen opa en oma en de tantes straks hier heerlijk thuis komen en ons kleintje bewonderen?
Pfff, respect als je alles gelezen hebt. Fijn om van me af te schrijven en tegelijkertijd? Wat schiet ik er mee op?
Zoveel vragen, zoveel verdriet, maar ook zoveel geluk met wat ik wel heb mogen krijgen in het leven. Een super lieve vriend, een droom huis en de baan die altijd al wilde. In 1x! zwanger, ik voel dat het me gegund is. Maar ik kan moeilijk genieten van dit geluk.
Liefs.
Ik hoop dat mensen mijn verhaal herkennen, of delen en hoop dat het fijn is er het samen over te hebben.
Moeilijk om dit te schrijven maar ik ga het toch doen.
Om te beginnen, ik heb niet een hele fijne jeugd gehad. Ik had een hele lieve moeder maar ook een 40/50 urige hard werkende moeder die haar aandacht moest verdelen over 3 kinderen en het hele huishouden alleen moest doen.
Mijn vader werkte nog meer 50-70 uur of veel van huis in het buitenland. Hij vond dat hij hard genoeg werkte en ons een groot huis had gegeven en verder niet zoveel meer moest doen. Tenzij hij er zelf zin in had deed hij vrijwel niks. Kwam thuis schuift aan tafel ploft op de bank, slaapt, comandeeerd wat er op tv moest of dat hij iets te drinken of eten wou. Gaf je het niet of ging je er tegenin kwam er standaard ruzie. We moesten niet zo brutaal doen want anders liet hij ons dat wel even voelen. Schreeuwend of we een draai om onze oren wouden hebben of dreigend dat hij ons wel een pak slaag zou geven om te leren..
Helaas bleef het niet bij woorden maar bij daadwerkelijke daden. Mijn moeder stond hier letterlijk tussen. Als ik wegrende omdat ik bang voor hem was rende zij mijn vader weer achterna en riep niet doen niet doen!
Als ze niet thuis was was het natuurlijk nog veel enger. Ik heb me vaak verstopt in kasten en onder het bed. Op 'goede' dagen creëerde ik alvast plekjes en oefende ik hoe ik me zo snel mogelijk kon verstoppen en hoe lang ik mijn adem in kon houden zodat hij me echt niet kon vinden.
Ik begon dwang te ontwikkelen zonder dat ik het doorhad. Alles wat met hem te maken had was 'vies' dit omdat als ik thuis kwam van school of sport of vriendinnen of iets ik hem vaak betraptte op het kijken van porno of het lezen van seksblaadjes. Waarbij hij soms ook met zichzelf bezig was. 1 van de dingen die je echt nooit van je ouders wilt weten en vooral niet zien en meekrijgen.
Ik begon de laptop en mijn ouders bed te vermijden. Begrijp me niet verkeerd, als we ziek waren mochten we altijd bij mama slapen als papa niet thuis was. Of we waren met mijn zusjes aan het stoeien. Of make-uppen / klaarmaken voor een avondje stappen voor de grote spiegel die naast jet bed stond. Heel normaal lijkt me
.Maargoed, daar begon het dus blijkbaar mee. Daar kwam al snel steeds meer en meer bij. Kopjes en glazen die hij had aangeraakt raakte ik niet meer aan of wastte mijn handen als ik ze in de vaatwasser had gezet. Snel hielp ik ook niet meer in het huishouden omdat alles 'vies' was. Mijn vader zette zwelg weleens zijn kopje of bord in de vaatwasser dus ook die was 'besmet'.
Zo werd ik een 'verwend' kind die altijd na het eten een smoesje had om zo snel mogelijk van tafel te gaan en geen tijd had om mijn eigen spullen op te ruimen. Mijn handen moesten natuurlijk wel erg lang gewassen worden want ik had dezelfde opscheplepel als mijn vader aangeraakt. Alhoewel ik keek altijd waar hij hem beet pakte en ik pakte 'spastisch' een ander 'schoon' stukje.
Daarna kwam het controleren van mensen onder mijn bed erbij, het tig keer aandoen van het lichtknopje, mijn kleding in perfecte stapels op elkaar leggen. Lang douchen en bovenal, mijn vader vermijden. Maar toch proberen zo 'normaal' mogelijk te doen.
Op een avond ging het niet meer ik was denk ik meer dan 20 minuten mijn handen aan het wassen voor het slapen gaan. Ik ging huilend naar beneden en heb mijn beide ouders alles verteld, dat het niet lukte met handen wassen en dat ik het licht tig keer aan en uit doe etc..
Ik wist niet waardoor het kwam, mijn ouders waren heel lief ik heb ze allebei geknuffeld (unikem) en besloot met mijn moeder naar de huisarts te gaan. Die verwees me door naar een psycholoog, al snel daaruit kwam dus naar voren dat het door mijn vader kwam.
Dat kwam hard aan en sloeg heel hard in. Had hij me dit gedaan? Hoe dan?
Vanaf dat moment ben ik gigantisch verdrietig en boos geworden op mijn vader. Daar zat ik dan mee, niks hielp de vele gesprekken kwamen steeds op niets uit en bleef in precies hetzelfde zitten of het werd erger.
Ik vermijde zoveel mogelijk thuis, verzon lang naar school te moeten of de bus te hebben gemist terwijl ik gewoon bleef hangen op school of in de stad. Ik timede het zo dat ik precies genoeg tijd had om mijn sportspullen thuis te pakken en weer weg te gaan.
In die tijd had ik ook een vriend die me onwijs veel steunde, mee ging naar gesprekken. En waar ik uiteraard veel bij hem thuis was.
Op een dag werd ik spontaan verdrietig en kwam alles eruit naar zijn ouders toe. Ze waren er voor me, wat nieuw voor me was. Thuis werd er niks uitgesproken. Blauwe plekken die ik kreeg van het slaan van mijn vader had ik jaren lang verborgen. Vooral tijdens sporten op school. Op een dag was het zo erg dat zijn ouders mij aanboden een tijdje bij hun te komen wonen om tot rust te komen. Dat hielp, een paar dagen. Want ik had immers spullen van thuis mee, kleding/telefoon etc.. wat ik al gauw als 'vies' beschouwde.
Omdat voor mij niks hielp, ging het verder en verder. Vele ruzzies had ik met vriend, die probeerde me veel af te leiden met leuke dingen. Maar de dwang overheerste als ik ging handen wassen het licht uit moest doen etc.. door de vele ruzzies dacht ik dat onze relatie niet meer goed in elkaar zat.
Ik kreeg baantjes waarbij ik veel van huis was en dus ook van mijn vriend, overal waar ik 'nieuw' kwam was nog niks van mijn vader. Maar dat duurde vaak niet lang. Maar omdat ik vaak naar nieuwe plekken ging (werken en inwoning) dacht ik dat ik mijn vriend niet mistte. Echter ik had veel minder 'last' en dus meer 'vrijheid'. Ik kon op adem komen en stopte daarom onze relatie op een dag omdat ik dacht dat het beter was zo. Ik besloot voor mezelf te kiezen en me te laten behandelen.
Al snel kreeg ik een nieuwe vriend, ik vertelde hem natuurlijk wel over mijn 'ziekte' en dat het heel heftig kon zijn. De woorden die hij daarna tegen me zij waren zo liefdevol. Hij zei: 'Ik kies voor een meisje helemaal of niet, en als daar bij jou dingen in meespelen of niet dit hoort bij jou je kunt er niks aan doen, het maakt je mooi en sterk, ik kies helemaal voor je, niet alleen voor de leuke dingen maar voor alles daar omheen'. En daar stond ik, met de nieuwe liefde van mijn leven. Het ging lang goed, totdat mijn vader in beeld kwam. Hij belde mijn vriend als hij mij niet kon bereiken. Zocht me op op mijn werk, omdat ik sommige dingen zoals een zorgverzekering nog onder hun naam had staan. Ik kon het gewoon niet aan om naar mijn ouderlijke woning te gaan en weer 'last' te krijgen. Ik woonde namelijk al snel bij mijn vriends ouders in en al snel woonden we samen.
Ik kreeg weer 'last' omdat ik de zaken zoals rekeningen e.d. natuurlijk wel mòest regelen, en dus in aanmerking kwam met mijn ouderlijk huis en dus mijn vader.
Ik heb het daarna een plekje kunnen geven, ik was weg, woonde op mezelf, had een leuke goede baan en een super lieve vriend. Ik kreeg rust heel veel rust. Last had ik nog wel maar er viel mee te leven.
Nu 3 jaar later zijn we in verwachting van een kleintje! Mijn geluk kon niet op. Dit is alles waarvan ik ooit had gedroomd. Wat was ik trots! Een goede leuke baan een droom vriend en een droomhuis!
Al snel sloeg dat om in twijfel en verdriet. Ging ik mijn kleintje bij voorbaat een opa en oma afnemen? Ik wilde dat het goed kwam, gaf aan weer hulp te willen bij mijn angst dat ik niet tegen contact met mijn ouders kon. En dit kreeg ik, ik belde mijn ouders zelf na een lange tijd van zeer weinig contact (eigenlijk alleen soms met mijn moeder en zusjes). Je word oma! Het geluk kon niet op maar gelijk ook het daarbij komende verdriet dat ik hard moest werken aan mijn angsten. Vraag niet hoe maar ik belde mijn vader, je word opa! Ook hier kon het geluk niet op.
Jullie worden tantes ! Gelijk gekletst met mn zussen over dik worden, baby kleertjes, hormonen etc. Ook hier het verdriet we wisten allemaal dat we elkaar niet snel konden zien.
Ik zo snel mogelijk gesprekken gestart om weer goed in contact te kunnen komen met mijn ouders en zusjes. Maar dit liep anders en heftiger dan verwacht. Ik kreeg nachtmerries en veel verdriet over me heen. Zo erg dat er politie/jeugdzorg en ggz bij zijn ingeschakeld.
Heel in het kort,
Mijn vriend ziet het allemaal niet meer zitten ik heb met hem veel ruzie waarbij hij me veel in de steek laat (lees: weggaat, ook snachts).
Hij kan niet meer omgaan met mijn ziekte, niet met mijn verdriet. Hij loopt er voor weg.
Ik hou van hem en van mijn kleintje, misschien klinkt het raar als ik het zeg maar ik hou van mijn ouders en mijn zusjes en ik wil zo graag dat alles normaal word. We samen kunnen zijn met zijn allen zonder dat ik last van dingen heb.
Tijdens mijn zwangerschap is alles dus weer terug gekomen. Ik zit hier enorm mee. Mijn vriend kan niet meer en is op.
Ik wil genieten genieten van mn kleintje met de schopjes in mijn buik, maar bij elk schopje komt er verdriet. Mag ik mijn kindje wel zelf opvoeden? Blijft die geweldige papa ook mijn man? Kunnen opa en oma en de tantes straks hier heerlijk thuis komen en ons kleintje bewonderen?
Pfff, respect als je alles gelezen hebt. Fijn om van me af te schrijven en tegelijkertijd? Wat schiet ik er mee op?
Zoveel vragen, zoveel verdriet, maar ook zoveel geluk met wat ik wel heb mogen krijgen in het leven. Een super lieve vriend, een droom huis en de baan die altijd al wilde. In 1x! zwanger, ik voel dat het me gegund is. Maar ik kan moeilijk genieten van dit geluk.
Liefs.
donderdag 8 juni 2017 om 17:44
Ik lees vooral een wens op een (in jouw ogen) zo normaal mogelijk familieleven voor jullie kindje.
In hoeverre zijn je verwachtingen realistisch (gezien het verleden)? Blijkbaar gaat er nu al zoveel mis, dat je vriend het niet trekt.
Focus op je eigen gezin in plaats van je familie en kijk als dat stabiel is verder.
In hoeverre zijn je verwachtingen realistisch (gezien het verleden)? Blijkbaar gaat er nu al zoveel mis, dat je vriend het niet trekt.
Focus op je eigen gezin in plaats van je familie en kijk als dat stabiel is verder.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
donderdag 8 juni 2017 om 18:01
Mijn vriend heeft het moeilijk met alle stress en kan bier moeilijk mee omgaan. Ik had mezelf wel op orde maar het is tijdens mijn zwangerschap helaas teruggekomen. Jeugdzorg bemoeit zich voor een veilige zorg voor het kindje, voor mij heeft dit er niks mee te maken maar voor hun helaas wel.MoirenPhae schreef: ↑08-06-2017 17:40Ik begrijp het niet helemaal. Waarvoor is Jeugdzorg ingeschakeld?
Hoe komt het dat je jezelf niet op orde had voordat je zwanger werd?
Wat maakt dat jouw vriend het allemaal te veel wordt? En wat wordt hem teveel?
donderdag 8 juni 2017 om 18:03
Jeugdzorg bemoeit zich met jou? Dat doen ze niet zomaar.LeavdM1 schreef: ↑08-06-2017 18:01Mijn vriend heeft het moeilijk met alle stress en kan bier moeilijk mee omgaan. Ik had mezelf wel op orde maar het is tijdens mijn zwangerschap helaas teruggekomen. Jeugdzorg bemoeit zich voor een veilige zorg voor het kindje, voor mij heeft dit er niks mee te maken maar voor hun helaas wel.
Welke stress kan je vriend niet aan? De stress van jouw gedrag? En wat voor gedrag dan?
donderdag 8 juni 2017 om 18:03
Je hebt ook gelijk, maar voor mij hoort mijn moeder en mijn zusjes en uiteindelijk ook mijn vader daar ook bij.Roxy21 schreef: ↑08-06-2017 17:44Ik lees vooral een wens op een (in jouw ogen) zo normaal mogelijk familieleven voor jullie kindje.
In hoeverre zijn je verwachtingen realistisch (gezien het verleden)? Blijkbaar gaat er nu al zoveel mis, dat je vriend het niet trekt.
Focus op je eigen gezin in plaats van je familie en kijk als dat stabiel is verder.
donderdag 8 juni 2017 om 18:03
Wat een ontzettend heftig verhaal! Ik kan me voorstellen dat je je behoorlijk alleen en in paniek voelt. Heb je op dit moment nog hulp? Weet je verloskundige hier van af? Ik raad je aan dit ook met haar te delen, zodat ze je kan helpen.
Ik hoop voor je dat het snel beter met je gaat en je weer kunt genieten van het moois in je buik.
Heel veel sterkte!
Ik hoop voor je dat het snel beter met je gaat en je weer kunt genieten van het moois in je buik.
Heel veel sterkte!
donderdag 8 juni 2017 om 18:08
Maar als je familie zo'n enorme stressfactor in jouw leven is, is het dan niet verstandig om ze nu nog even buiten alles te houden? Juist nu moet je je op jezelf, je zwangerschap/kindje en je eigen gezin focussen. Als dat allemaal lekker loopt, kun je altijd nog kijken of ze weer deel uit kunnen gaan maken van jullie leven. Zorg goed voor jezelf!
donderdag 8 juni 2017 om 18:20
LeavdM1 schreef: ↑08-06-2017 18:01Mijn vriend heeft het moeilijk met alle stress en kan bier moeilijk mee omgaan. Ik had mezelf wel op orde maar het is tijdens mijn zwangerschap helaas teruggekomen. Jeugdzorg bemoeit zich voor een veilige zorg voor het kindje, voor mij heeft dit er niks mee te maken maar voor hun helaas wel.
Hoe ben je daar in beeld gekomen dan?
donderdag 8 juni 2017 om 18:21
Oja, en nog even een 
Ik snap dat ze gevoelsmatig bij je horen, maar wat tiswa zegt, het is ook een (enorme) stressfactor. Je kan dat contact uitbouwen als het goed gaat met jou, maar nu lijkt me het belangrijkste (voor jullie kind) dat je eerst aan jezelf en partner werkt.
Voor een kind is leuk contact met tantes en opa en oma een aanvulling in het leven, een stabiel nest met fijne ouders bepaalt echter de start van zijn leven (wat je zelf helaas ook hebt ondervonden).
Ik snap dat ze gevoelsmatig bij je horen, maar wat tiswa zegt, het is ook een (enorme) stressfactor. Je kan dat contact uitbouwen als het goed gaat met jou, maar nu lijkt me het belangrijkste (voor jullie kind) dat je eerst aan jezelf en partner werkt.
Voor een kind is leuk contact met tantes en opa en oma een aanvulling in het leven, een stabiel nest met fijne ouders bepaalt echter de start van zijn leven (wat je zelf helaas ook hebt ondervonden).
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
donderdag 8 juni 2017 om 18:47
Meldcode maakt dat er al snel gemeld moet worden.
Maar als ik de dwangklachten lees, klinkt het ook zeer ernstig.
Rot voor je TO. Zorg ervoor dat men je mag blijven steunen. Jeugdzorg nu is er ook ter knderwteuning van jou en jullie kindje. Niet als sanctie
donderdag 8 juni 2017 om 19:22
Hoi!
Ik wil deze heel graag delen
Je bent een kanjer! Echt waar.
Verder, het is enorm verdrietig dat het is zoals het is maar wat anderen ook al zeggen: je gezin is nr 1.
En je moet hiervoor gaan vechten. Ja...... weer vechten. Ik hoor het je al zeggen. Je hebt al zoveel moeten vechten. En dat is ook zo.
Maar je vriend gaat er aan onderdoor. Dat kan je echt niet hebben.
Ga ervoor waken. Focus op je zwangerschap samen met je vriend.
Ik wil deze heel graag delen
Je bent een kanjer! Echt waar.
Verder, het is enorm verdrietig dat het is zoals het is maar wat anderen ook al zeggen: je gezin is nr 1.
En je moet hiervoor gaan vechten. Ja...... weer vechten. Ik hoor het je al zeggen. Je hebt al zoveel moeten vechten. En dat is ook zo.
Maar je vriend gaat er aan onderdoor. Dat kan je echt niet hebben.
Ga ervoor waken. Focus op je zwangerschap samen met je vriend.
donderdag 8 juni 2017 om 19:31
Hoi,
Wat een herkenbaar verhaal... Alleen ben ik de partner van... Mijn man heeft een waardeloze jeugd gehad, en toen er een tijdje geen contact meer was met zijn ouders, gaf dat heel veel rust.
Totdat ik zwanger raakte. Zijn ouders zochten zelf weer contact, ook om hun recht op ons kind op te eisen. We hebben het een tijdje geprobeerd, want ' het is toch familie, belangrijk ook voor de baby etc.'. Resultaat: zwaar depressieve partner. Alles kwam in één keer weer boven en hij was echt zichzelf niet meer. Ik stond er alleen voor en het was loodzwaar en heeft zeker een stukje in onze relatie beschadigd.
Een tijdje geleden heeft hij besloten om een punt achter zijn ouders te zetten, en in één keer werd hij zichzelf eindelijk weer. Niet meer constant die confrontatie, de ellende iedere keer opnieuw, ik herkende hem voor het eerst in lange tijd weer terug. Maar ja, een zwangerschap en baby tijd doe je nou eenmaal helaas niet meer overnieuw...
Wat een herkenbaar verhaal... Alleen ben ik de partner van... Mijn man heeft een waardeloze jeugd gehad, en toen er een tijdje geen contact meer was met zijn ouders, gaf dat heel veel rust.
Totdat ik zwanger raakte. Zijn ouders zochten zelf weer contact, ook om hun recht op ons kind op te eisen. We hebben het een tijdje geprobeerd, want ' het is toch familie, belangrijk ook voor de baby etc.'. Resultaat: zwaar depressieve partner. Alles kwam in één keer weer boven en hij was echt zichzelf niet meer. Ik stond er alleen voor en het was loodzwaar en heeft zeker een stukje in onze relatie beschadigd.
Een tijdje geleden heeft hij besloten om een punt achter zijn ouders te zetten, en in één keer werd hij zichzelf eindelijk weer. Niet meer constant die confrontatie, de ellende iedere keer opnieuw, ik herkende hem voor het eerst in lange tijd weer terug. Maar ja, een zwangerschap en baby tijd doe je nou eenmaal helaas niet meer overnieuw...
donderdag 8 juni 2017 om 20:10
Dat zegt mij niks. TO staat bekend en dan verschijnen er popups in het systeem een een verloskundige als zij haar gegevens invoeren? Zoiets?
donderdag 8 juni 2017 om 20:50
Nee, ze schrijft dat ze bij GGZ in behandeling is toch? Maar overigens ook bij verloskundige als het goed is. Meldcode geldt voor alle hulpverleners.
Maar ik dacht aan haar behandelaren van GGZ, omdat ik daar zeker van ben dat die wel melden bij deze ernstige klachten. Want hoewel TO heel goed voor haar kindje wil en gaat zijn, zijn zulke dwangklachten uiteindelijk ook beperkend voor het (hebben van) het kind.
Daarom is de jeugdzorg ook ter ondersteuning en vinger aan de pols. Maar niet als sanctie.
donderdag 8 juni 2017 om 20:52
juliaaana schreef: ↑08-06-2017 20:50Nee, ze schrijft dat ze bij GGZ in behandeling is toch? Maar overigens ook bij verloskundige als het goed is. Meldcode geldt voor alle hulpverleners.
Maar ik dacht aan haar behandelaren van GGZ, omdat ik daar zeker van ben dat die wel melden bij deze ernstige klachten. Want hoewel TO heel goed voor haar kindje wil en gaat zijn, zijn zulke dwangklachten uiteindelijk ook beperkend voor het (hebben van) het kind.
Daarom is de jeugdzorg ook ter ondersteuning en vinger aan de pols. Maar niet als sanctie.
Ik snap 'm.
vrijdag 9 juni 2017 om 13:33
Ik mis inderdaad nu al de tijd die ik heb gehad met de kleine in mn buik terwijl ik nog steeds een paar weekjes moet, doet het pijn dat ik niet heb kunnen genieten. Helaas word dat de komende weken ook niets meer omdat mn partner steeds weer boos word als ik iets moeilijk vind. Hij loopt dan weg en blijft letterlijk nachten weg en als ik hem bel dan krijg ik echt een lading shit over me heen van ik ga je kapot maken je spoort niet ik neem je alles af wat je lief is. Ik ga er voor zorgen dat jij de moeder niet mag worden en dat het niet bij jou op mag groeien. Ik ga alles van je afpakken je gaat kapot en ik ga straks gewoon vreemd want ik heb schijt aan jou. Ik ga iemand anders neuken die wel normaal is, je moet opgesloten worden je bent niet normaal ze moeten je oppakken. Waarnaar ik hopelijk begrijpelijk alleen nog maar meer verdrietig word en overstuur wat ik dus juist niet wil voor mezelf en die kleine in mn buik. Het doet me pijn om de baby kamer in te lopen en de schattige zelf gekochte kleertjes alvast in de kast te hangen, en alvast het ledikantje op te maken. Wie weet komt het daar nooit in te liggen. Ik ga actief naar borstvoedingscursus maar weet niet waar ik aan toe ben, misschien geef ik wel nooit 1 voeding aan mijn eigen kleine wondertje. Pffff nu ben ik weer moe.. snik.Pelia schreef: ↑08-06-2017 19:31Hoi,
Wat een herkenbaar verhaal... Alleen ben ik de partner van... Mijn man heeft een waardeloze jeugd gehad, en toen er een tijdje geen contact meer was met zijn ouders, gaf dat heel veel rust.
Totdat ik zwanger raakte. Zijn ouders zochten zelf weer contact, ook om hun recht op ons kind op te eisen. We hebben het een tijdje geprobeerd, want ' het is toch familie, belangrijk ook voor de baby etc.'. Resultaat: zwaar depressieve partner. Alles kwam in één keer weer boven en hij was echt zichzelf niet meer. Ik stond er alleen voor en het was loodzwaar en heeft zeker een stukje in onze relatie beschadigd.
Een tijdje geleden heeft hij besloten om een punt achter zijn ouders te zetten, en in één keer werd hij zichzelf eindelijk weer. Niet meer constant die confrontatie, de ellende iedere keer opnieuw, ik herkende hem voor het eerst in lange tijd weer terug. Maar ja, een zwangerschap en baby tijd doe je nou eenmaal helaas niet meer overnieuw...
vrijdag 9 juni 2017 om 13:40
Ik heb het idee dat jeugdzorg me een beetje als een klein kind behandeld. Ze vragen eerst wat ik zelf wil om vervolgens te antwoorden maar nee dat is niet wat goed voor je is dat is niet wat er gaat gebeuren. Ze vragen bijvoorbeeld met wie ik goed kan opschieten en dat geef ik antwoord en dan zeggen ze dat diegene buiten beeld moet blijven. Ze vinden mijn werktijden ook abnormaal, ik ben chauffeur en die hebben nou eenmaal inderdaad geen kantoortijden. Toen mijn vriend nog enigszins in beeld was vonden ze ook dat hij teveel werkte 9-6.. sorry maar ik zie het probleem niet.. we hebben als een oppas en opvang en alles geregeld en ik ga uiteraard ook minder dagen werken om zelf ook dagen bij mijn kindje te kunnen zijn zodat het niet 5 dagen naar de opvang/oppas moet. Maarja, ze keuren die 2/3 dagen die ik nog ga werken dus niet goed vanwege mijn tijden tussen 4 en 6 (elke dag verschillend) sochtends te beginnen en tussen 13-15 klaar te zijn. Zucht dus.. word moe van hun.juliaaana schreef: ↑08-06-2017 20:50Nee, ze schrijft dat ze bij GGZ in behandeling is toch? Maar overigens ook bij verloskundige als het goed is. Meldcode geldt voor alle hulpverleners.
Maar ik dacht aan haar behandelaren van GGZ, omdat ik daar zeker van ben dat die wel melden bij deze ernstige klachten. Want hoewel TO heel goed voor haar kindje wil en gaat zijn, zijn zulke dwangklachten uiteindelijk ook beperkend voor het (hebben van) het kind.
Daarom is de jeugdzorg ook ter ondersteuning en vinger aan de pols. Maar niet als sanctie.
vrijdag 9 juni 2017 om 18:00
Je vriend klinkt toch niet echt als een heel stabiel persoon als hij eerst steunend was en nu zegt dat hij je kapot gaat maken.
Maar goed, via het forum kan niemand echt weten hoe het eraan toe gaat in jouw leven. Het lijkt of je best wel vasthoudt aan het 'perfecte plaatje' (goed contact met tante's, oma en opa, je druk maken omdat je optimaal hebt kunnen genieten van de zwangerschap). Maar dit lijkt je alleen maar meer stress te geven. De tijd die geweest is in de zwangerschap kan je niet terugdraaien. Ik zou me nu focussen op de tijd die gaat komen, anders verlies je die tijd ook omdat je je drukmaakt over de tijd die er is geweest. Het belangrijkst nu is de bevalling en wat nodig is voor jou en je kindje de eerste tijd. Heb je daar al een plan voor gemaakt. Met je eigen behandelaar en met de betrokken jeugdzorg medewerker?
Ben je bekend bij de POP poli in het ziekenhuis? Dat lijkt mij geen overbodige luxe. Je bent al behoorlijk gespannen, hebt ontzettend veel onverwerkte bagage, er staat een hoop te gebeuren en je hebt een vriend die ook niet stabiel klinkt. Voor jou en voor het welzijn van je kind lijkt het mij belangrijk dat professionals met specialistische kennis betrokken zijn en dan ben je bij de POP poli op een goede plek. Dan is de hulp meer geintegreerd en is er meer zicht op de veiligheid van je kind dan wanneer jouw behandelaar en jeugdzorg apart betrokken zijn.
Maar goed, via het forum kan niemand echt weten hoe het eraan toe gaat in jouw leven. Het lijkt of je best wel vasthoudt aan het 'perfecte plaatje' (goed contact met tante's, oma en opa, je druk maken omdat je optimaal hebt kunnen genieten van de zwangerschap). Maar dit lijkt je alleen maar meer stress te geven. De tijd die geweest is in de zwangerschap kan je niet terugdraaien. Ik zou me nu focussen op de tijd die gaat komen, anders verlies je die tijd ook omdat je je drukmaakt over de tijd die er is geweest. Het belangrijkst nu is de bevalling en wat nodig is voor jou en je kindje de eerste tijd. Heb je daar al een plan voor gemaakt. Met je eigen behandelaar en met de betrokken jeugdzorg medewerker?
Ben je bekend bij de POP poli in het ziekenhuis? Dat lijkt mij geen overbodige luxe. Je bent al behoorlijk gespannen, hebt ontzettend veel onverwerkte bagage, er staat een hoop te gebeuren en je hebt een vriend die ook niet stabiel klinkt. Voor jou en voor het welzijn van je kind lijkt het mij belangrijk dat professionals met specialistische kennis betrokken zijn en dan ben je bij de POP poli op een goede plek. Dan is de hulp meer geintegreerd en is er meer zicht op de veiligheid van je kind dan wanneer jouw behandelaar en jeugdzorg apart betrokken zijn.
vrijdag 9 juni 2017 om 19:13
Daarom heb ik zelf hulp aangevraagd van ggz toch. Ik ga naar alle afspraken en ben er heel actief mee bezig. Alleen soms stort ook ik wel eens even in als ik voor de zoveelste keer alleen op bank zit of in bed stap snachts wakker word en me realiseer dat mn partner mij niet steunt.MoirenPhae schreef: ↑09-06-2017 13:42Okay, dat klinkt dramatisch.
Ga je er nog wat aan doen om je leven op orde te zetten of blijf je in het drama hangen.
Je hebt een kind. Je kan je geen eeuwigdurende drama's meer permitteren.
