Psyche
alle pijlers
Verlangen naar een gezin
woensdag 31 december 2008 om 02:50
Ben nu 28, en druk bezig om m'n leven weer in goede banen te leiden na o.a. een destructieve relatie en het overlijden van mijn vader. Na 8 jaar mijn leven in teken van een ander te hebben geleefd, is het nu tijd voor MIJ en míjn behoeftes. Krijg van alle kanten hulp, w.o. een coachingstraject via mijn werkgever. Op zich gaat het heel goed met mij, ben veel stabieler nu en weet veel beter wat ik wil en niet wil.
En ik merk, dat ik diep in m'n hart nog steeds verlang naar een gezin. Die wilde haren ben ik nu al een tijdje kwijt, maar omdat ik moest óverleven ipv te leven, hebben al die gevoelens een tijdlang in de ijskast gestaan.
Let wel: ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik niet nú aan een gezin moet beginnen. Als ik kinderen wil dan wil ik dat pas op het moment dat ik zeker weet dat ik ze een stabiele basis kan bieden, m'n eigen issues verwerkt heb etc. Maar omdat ik al 28 ben, ben ik wel aan het nadenken over de toekomst. Ik vraag me soms (vaak) af of ik wel aan een partner kan komen, ik bedoel, ik heb er een handje van om op foute mannen te vallen en juist díe wil ik niet als vader voor een kind.
Stel dat ik alleen blijf. Dan wil ik waarschijnlijk alsnog een kind (nogmaals, niet nú). Maar dan heb ik meerdere problemen. Ten eerste de vraag hoe egoïstisch dat zou zijn t.o. een kind; die heeft dan geen vader, geen opa, een oma waar helaas een l*l van een stiefopa aan vast hangt, één oom en dat was het dan wel weer. Financieel. Want je kan zeggen dat geld niet van belang is, maar dat is het wél op het moment dat je in het levensonderhoud van jezelf en je kind(eren) moet voorzien. Ik werk fulltime, maar heb geen wereldsalaris. Opvang ivm fulltime werk. Ik heb geen idee wat kinderen kosten per maand, nou ja, de kosten kan ik enigszins inschatten maar ik weet weer niet hoeveel je 'terugkrijgt' via allerlei heffingen en toeslagen.
Maar goed. Eigenlijk, eigenlijk wil ik uiteindelijk het liefst een gezin zoals gebruikelijk is, dus inclusief vader. Trouwen hoeft van mij niet, maar wel samenleven. Maar ja, ik heb inmiddels ook al vanalles opgebouwd, en vanwege mijn ervaringen met relaties durf ik dat waarsch nooit meer op te geven. Mijn eigen huis, bijv. Maar kan moeilijk verwachten dat iemand in mijn huis komt wonen en er mee accoord gaat dat het op mijn naam blijft staan, omdat ik de helft geërfd heb.
Ik weet het, ik ben vast een muts met deze post. Maar soms beklemt het me, dat het verloop van mijn leven tot nu toe, me al in bepaalde richtingen heeft 'vastgezet'. Dan denk ik: was ik nog maar 19 of 20, toen lag de wereld nog aan m'n voeten, ik bezat geen rooie rotcent maar dus ook nog geen vastigheden. Kon nog alle kanten op: studeren, werken, reizen etc. Heb nu een vast contract en vaste lasten, dus een hoop is inmiddels al wel bepaald. Dat reizen enzo, dat dat niet gaat, daar kom ik wel overheen. Maar damn, wat hoop ik dat op een dag dat gezinnetje heb.
En wie dit nu leest en denkt: sjesus, wat is die MM een zeikerd, tja, ik vrees dat je nog gelijk hebt ook
Maar dit zijn nu eenmaal de dingen die meer en meer door m'n hoofd spelen. Ik analyseer en rationaliseer graag, maar hier kom ik niet uit. Vandaar mijn posting hier, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil. Misschien dat iemand zich hierin herkent? Of een verrassende invalshoek heeft waar die grijze massa van mij nog niet opgekomen is?
Of is dit nu gewoon een typisch gevalletje-quarterlifecrisis?
En ik merk, dat ik diep in m'n hart nog steeds verlang naar een gezin. Die wilde haren ben ik nu al een tijdje kwijt, maar omdat ik moest óverleven ipv te leven, hebben al die gevoelens een tijdlang in de ijskast gestaan.
Let wel: ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik niet nú aan een gezin moet beginnen. Als ik kinderen wil dan wil ik dat pas op het moment dat ik zeker weet dat ik ze een stabiele basis kan bieden, m'n eigen issues verwerkt heb etc. Maar omdat ik al 28 ben, ben ik wel aan het nadenken over de toekomst. Ik vraag me soms (vaak) af of ik wel aan een partner kan komen, ik bedoel, ik heb er een handje van om op foute mannen te vallen en juist díe wil ik niet als vader voor een kind.
Stel dat ik alleen blijf. Dan wil ik waarschijnlijk alsnog een kind (nogmaals, niet nú). Maar dan heb ik meerdere problemen. Ten eerste de vraag hoe egoïstisch dat zou zijn t.o. een kind; die heeft dan geen vader, geen opa, een oma waar helaas een l*l van een stiefopa aan vast hangt, één oom en dat was het dan wel weer. Financieel. Want je kan zeggen dat geld niet van belang is, maar dat is het wél op het moment dat je in het levensonderhoud van jezelf en je kind(eren) moet voorzien. Ik werk fulltime, maar heb geen wereldsalaris. Opvang ivm fulltime werk. Ik heb geen idee wat kinderen kosten per maand, nou ja, de kosten kan ik enigszins inschatten maar ik weet weer niet hoeveel je 'terugkrijgt' via allerlei heffingen en toeslagen.
Maar goed. Eigenlijk, eigenlijk wil ik uiteindelijk het liefst een gezin zoals gebruikelijk is, dus inclusief vader. Trouwen hoeft van mij niet, maar wel samenleven. Maar ja, ik heb inmiddels ook al vanalles opgebouwd, en vanwege mijn ervaringen met relaties durf ik dat waarsch nooit meer op te geven. Mijn eigen huis, bijv. Maar kan moeilijk verwachten dat iemand in mijn huis komt wonen en er mee accoord gaat dat het op mijn naam blijft staan, omdat ik de helft geërfd heb.
Ik weet het, ik ben vast een muts met deze post. Maar soms beklemt het me, dat het verloop van mijn leven tot nu toe, me al in bepaalde richtingen heeft 'vastgezet'. Dan denk ik: was ik nog maar 19 of 20, toen lag de wereld nog aan m'n voeten, ik bezat geen rooie rotcent maar dus ook nog geen vastigheden. Kon nog alle kanten op: studeren, werken, reizen etc. Heb nu een vast contract en vaste lasten, dus een hoop is inmiddels al wel bepaald. Dat reizen enzo, dat dat niet gaat, daar kom ik wel overheen. Maar damn, wat hoop ik dat op een dag dat gezinnetje heb.
En wie dit nu leest en denkt: sjesus, wat is die MM een zeikerd, tja, ik vrees dat je nog gelijk hebt ook
Maar dit zijn nu eenmaal de dingen die meer en meer door m'n hoofd spelen. Ik analyseer en rationaliseer graag, maar hier kom ik niet uit. Vandaar mijn posting hier, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil. Misschien dat iemand zich hierin herkent? Of een verrassende invalshoek heeft waar die grijze massa van mij nog niet opgekomen is?
Of is dit nu gewoon een typisch gevalletje-quarterlifecrisis?
woensdag 31 december 2008 om 10:26
ik snap je angst wel en herken het ook. Ik heb zelf ook vaak zo´n gevoel van tjee wat nou als het allemaal niet goedkomt en ik nooit die echt geschikte man tegenkom en.. en... Maar probeer dat los te laten.....
Het leven geeft je waar jij om vraagt. Ook jou. Als ik eerlijk ben heb ik nu het idee dat je de wereld meer vraagt om je géén gelukkige relatie en gezin te geven. Lees eens goed na hoe jij jezelf en je toekomst beschrijft in jij eigen OP (ik val altijd op foute mannen, stel dat ik alleen blijf, etc etc). Houd je in 2009 eens alleen bezig met hoe je het wél wil, droom erover en vertrouw er op dat je dat zal krijgen.... En je zál het krijgen (en ik ook, hihihih), omdat jij het verdient en dat zelf ook vindt.
Het leven geeft je waar jij om vraagt. Ook jou. Als ik eerlijk ben heb ik nu het idee dat je de wereld meer vraagt om je géén gelukkige relatie en gezin te geven. Lees eens goed na hoe jij jezelf en je toekomst beschrijft in jij eigen OP (ik val altijd op foute mannen, stel dat ik alleen blijf, etc etc). Houd je in 2009 eens alleen bezig met hoe je het wél wil, droom erover en vertrouw er op dat je dat zal krijgen.... En je zál het krijgen (en ik ook, hihihih), omdat jij het verdient en dat zelf ook vindt.
woensdag 31 december 2008 om 10:28
quote:Mamasaar schreef op 31 december 2008 @ 10:22:
Elninjo, MM heeft nog een heleboel tijd om wel een leuke vent te vinden waar ze een gezin mee wilt stichten.
Dus die deadline waar je het over hebt....hier niet echt van toepassing he.
Nu is er idd nog geen sprake van 'n deadline, maar het zoekt volgens mij met 'n stuk minder druk op de ketel als je niet date met in je achterhoofd dat je 'n vader voor je kind wil.
Lijkt me voor de mannen die je date ook 'n stuk fijner. 'k Had ooit 'n internetdate en die man liet tijdens onze ontmoeting blijken dat hij nog wel graag ff een nakomeling wilde. En dat terwijl ik echt duidelijk had omschreven dat ik geen kind heb en wil. Vond het echt vreselijk irritant dat je dan met iemand op terras zit die je 't gevoel geeft op zoek te zijn naar 'n fokkoe. Zo zullen mannen zich ook wel voelen als 'n vrouw op zoek is naar 'n partner om binnen de kortste keren 'n kind mee te maken.
Elninjo, MM heeft nog een heleboel tijd om wel een leuke vent te vinden waar ze een gezin mee wilt stichten.
Dus die deadline waar je het over hebt....hier niet echt van toepassing he.
Nu is er idd nog geen sprake van 'n deadline, maar het zoekt volgens mij met 'n stuk minder druk op de ketel als je niet date met in je achterhoofd dat je 'n vader voor je kind wil.
Lijkt me voor de mannen die je date ook 'n stuk fijner. 'k Had ooit 'n internetdate en die man liet tijdens onze ontmoeting blijken dat hij nog wel graag ff een nakomeling wilde. En dat terwijl ik echt duidelijk had omschreven dat ik geen kind heb en wil. Vond het echt vreselijk irritant dat je dan met iemand op terras zit die je 't gevoel geeft op zoek te zijn naar 'n fokkoe. Zo zullen mannen zich ook wel voelen als 'n vrouw op zoek is naar 'n partner om binnen de kortste keren 'n kind mee te maken.
woensdag 31 december 2008 om 10:31
woensdag 31 december 2008 om 10:39
MM, het punt is, je bént ooit 19, 20 geweest. How did that work for ya?
Meid, kom eerst eens even tot rust. Geef jezelf minimaal een jaar om te leven met jezelf, om helemaal niks te willen of te hoeven op relatiegebied. Als je je issues oplost komt er vanzelf ruimte voor je gewenste gezin. Je gewenste gezin lost namelijk je issues niet op.
Neem tijd. Die heb je hoor, je bent echt nog belachelijk jong
Ik wens je in ieder geval een fantastisch 2009 toe.
Meid, kom eerst eens even tot rust. Geef jezelf minimaal een jaar om te leven met jezelf, om helemaal niks te willen of te hoeven op relatiegebied. Als je je issues oplost komt er vanzelf ruimte voor je gewenste gezin. Je gewenste gezin lost namelijk je issues niet op.
Neem tijd. Die heb je hoor, je bent echt nog belachelijk jong
Ik wens je in ieder geval een fantastisch 2009 toe.
woensdag 31 december 2008 om 10:43
Zoals al zo velen op dit topic gezegd hebben: je hebt nog alle tijd en dingen kunnen heel snel gaan ineens...Het is dus absoluut onzin om te denken dat je kansen op een gezin te verwaarlozen zijn. Bovendien lijk je me een erg leuk mens (afgaande op hoe je schrijft in topics), dus kan ik me niet goed voorstellen dat je alleen zou blijven!
Tegelijk geloof ik zelf niet dat je er wat aan hebt als mensen zeggen : 'er komt zeker iemand op je pad!' Als je realistisch kijkt, weet je namelijk niet zeker of dat zo is. Niemand weet dat zeker, net zoals niemand weet of de partners die ze nu hebben eeuwig blijven! Ook geloof ik er niet zo in dat je ergens op moet vertrouwen en dat het dan wel komt. Dat zijn van die 'secret-achtige' denkbeelden die naar mijn bescheiden mening de mate waarin we invloed hebben op wat we meemaken overschatten. Wel geloof ik dat je positieve energie kunt aantrekken als je zelf de positieve kanten van het leven ziet en wilt zien. En afgaande op wat jij in je topics aangeeft, kan en doe jij dat zeker!
Ik heb zelf altijd meer met 'hopen' op iets dan 'vertrouwen' op iets. Je weet namelijk niet hoe de toekomst loopt, niemand, en daarom vind ik zelf 'vertrouwen op' al te ver gaan (ik kan daar zelf niet in geloven). Tegelijk kun je het wel zo voelen en heb je ook nog zoiets als een innerlijk weten, waar sommigen goed contact mee kunnen maken (ikzelf helaas nog niet).
MM: ik heb zelf ook heel erg dat ik bezig ben met een gezin, maar soms voel ik daarbij dat ik dat verlangen heb vanuit een soort kindgevoel. Ik wil een soort onvoorwaardelijke gezelligheid en een soort vanzelfsprekendheid van mensen om me heen. Tegelijk besef ik dat je die situatie alleen als kind zou kunnen hebben, maar dat dat als volwassene anders ligt. Dat je rol als ouder in een gezin ook heel anders zal zijn dan die als kind, alleen geen idee hoe die rol zal voelen want daar heb ik nog geen ervaring mee.
Nou ja, wat ik eigenlijk wil zeggen is: volgens mij kun je niks anders doen dan hopen dat je in het leven de belangrijkste behoeften die je hebt kunt vervullen. En om dat te doen hoef je je denk ik niet afhankelijk te maken van een bepaalde situatie (als een gezin hebben of niet), maar kun je dat breder zien. Bv: wil je graag je liefde kunnen geven aan anderen, dan kan dat aan je gezin maar als je die niet hebt kan dat ook aan je vrienden, je huisdier, je collega's etc
. Dat probeer ik soms, omdat ik me dan vrijer en onafhankelijker kan voelen en me niet blind hoef te staren op zaken die ik niet echt in de hand heb. Het komt eigenlijk neer op vertrouwen (ipv hopen ) op dat je in jezelf alles hebt wat nodig is om een tevreden bestaan te kunnen leiden.
Tegelijk geloof ik zelf niet dat je er wat aan hebt als mensen zeggen : 'er komt zeker iemand op je pad!' Als je realistisch kijkt, weet je namelijk niet zeker of dat zo is. Niemand weet dat zeker, net zoals niemand weet of de partners die ze nu hebben eeuwig blijven! Ook geloof ik er niet zo in dat je ergens op moet vertrouwen en dat het dan wel komt. Dat zijn van die 'secret-achtige' denkbeelden die naar mijn bescheiden mening de mate waarin we invloed hebben op wat we meemaken overschatten. Wel geloof ik dat je positieve energie kunt aantrekken als je zelf de positieve kanten van het leven ziet en wilt zien. En afgaande op wat jij in je topics aangeeft, kan en doe jij dat zeker!
Ik heb zelf altijd meer met 'hopen' op iets dan 'vertrouwen' op iets. Je weet namelijk niet hoe de toekomst loopt, niemand, en daarom vind ik zelf 'vertrouwen op' al te ver gaan (ik kan daar zelf niet in geloven). Tegelijk kun je het wel zo voelen en heb je ook nog zoiets als een innerlijk weten, waar sommigen goed contact mee kunnen maken (ikzelf helaas nog niet).
MM: ik heb zelf ook heel erg dat ik bezig ben met een gezin, maar soms voel ik daarbij dat ik dat verlangen heb vanuit een soort kindgevoel. Ik wil een soort onvoorwaardelijke gezelligheid en een soort vanzelfsprekendheid van mensen om me heen. Tegelijk besef ik dat je die situatie alleen als kind zou kunnen hebben, maar dat dat als volwassene anders ligt. Dat je rol als ouder in een gezin ook heel anders zal zijn dan die als kind, alleen geen idee hoe die rol zal voelen want daar heb ik nog geen ervaring mee.
Nou ja, wat ik eigenlijk wil zeggen is: volgens mij kun je niks anders doen dan hopen dat je in het leven de belangrijkste behoeften die je hebt kunt vervullen. En om dat te doen hoef je je denk ik niet afhankelijk te maken van een bepaalde situatie (als een gezin hebben of niet), maar kun je dat breder zien. Bv: wil je graag je liefde kunnen geven aan anderen, dan kan dat aan je gezin maar als je die niet hebt kan dat ook aan je vrienden, je huisdier, je collega's etc
. Dat probeer ik soms, omdat ik me dan vrijer en onafhankelijker kan voelen en me niet blind hoef te staren op zaken die ik niet echt in de hand heb. Het komt eigenlijk neer op vertrouwen (ipv hopen ) op dat je in jezelf alles hebt wat nodig is om een tevreden bestaan te kunnen leiden.
woensdag 31 december 2008 om 10:47
Mamasaar, ik verbaas me er altijd over dat vrouwen zo in de stress schieten vanwege hun voortschrijdende leeftijd in combinatie met rammelende eierstokjes. Dat als ze geen vent vinden, hun kinderwens niet in vervulling gaat. Dan denk ik, héb je de biologische mogelijkheid om in je uppie een gezin te stichten, geef je dat weer uit handen door het afhankelijk te maken van het vinden van een geschikte partner.
Anyway, MM, je bent idd nog haske jong! Misschien moet je gewoon even ee ntijdje gaan genieten van het feit dat je de boel weer aardig op de rit hebt. Je hebt nog tijd zat! Alles zal reg kom
Anyway, MM, je bent idd nog haske jong! Misschien moet je gewoon even ee ntijdje gaan genieten van het feit dat je de boel weer aardig op de rit hebt. Je hebt nog tijd zat! Alles zal reg kom
woensdag 31 december 2008 om 10:48
quote:loomii schreef op 31 december 2008 @ 10:33:
Eensch met elninjoo (goh.... ), daar waar het gaat over dat je prima een kind op de wereld kan zetten zónder eerst de prins op het witte paard gevonden te hebben.Ook nog steeds mee eens MAARRRRR MM zegt duidelijk in haar OP dat ze dat nou juist niet wil. Of ze die wens op termijn eventueel aanpast aan de praktijk, is van latere orde. Voor haar geldt nu even een ander wensbeeld.
Eensch met elninjoo (goh.... ), daar waar het gaat over dat je prima een kind op de wereld kan zetten zónder eerst de prins op het witte paard gevonden te hebben.Ook nog steeds mee eens MAARRRRR MM zegt duidelijk in haar OP dat ze dat nou juist niet wil. Of ze die wens op termijn eventueel aanpast aan de praktijk, is van latere orde. Voor haar geldt nu even een ander wensbeeld.
woensdag 31 december 2008 om 10:58
quote:loomii schreef op 31 december 2008 @ 10:50:
I know, Tia, ik haakte even aan bij een zijdiscussie.
Weet ik, alleen gaat die zijdiscussie 180 graden de andere kant op dan MM. Ik schat zo in dat MM die discussie op hoog niveau met je mee kan voeren, waarbij ik vermoed dat zij het rationeel roerend met jullie eens zou zijn: natuurlijk is er zoiets als zelfstandigheid, gelijkwaardigheid en zelfbeschikkingsrecht, en daarnaast ook hulde en een boel respect voor de vrouwen die (al dan niet vantevoren zelf besloten) alleen kinderen opvoeden.
Ik denk dat het feit dat deze discussie op psyche staat en niet op actueel, wel aangeeft dat het gevoel en de wens het wél in gezinsverband te laten opgroeien, een wezenlijke is. Ik herken dat persoonlijk, vandaar dat het me triggert en me deze reactie doet typen: ik ben zelf ook sterk en zelfstandig genoeg ondertussen maar juist omdat ik uit een gebroken gezin met slechte verhoudingen kom, en mijn vriend juist uit zo'n warm en hecht maar nuchter verband, weet ik zeker dat ik dat laatste óók voor mijn kind(eren) wil. MM koestert die wens ook heel sterk om die reden volgens mij.
Maarrrr: my 2 cents, ik ben het nogmaals met jullie eens maar wil graag MM hier op dit specifieke topic weer de vloer teruggeven...
I know, Tia, ik haakte even aan bij een zijdiscussie.
Weet ik, alleen gaat die zijdiscussie 180 graden de andere kant op dan MM. Ik schat zo in dat MM die discussie op hoog niveau met je mee kan voeren, waarbij ik vermoed dat zij het rationeel roerend met jullie eens zou zijn: natuurlijk is er zoiets als zelfstandigheid, gelijkwaardigheid en zelfbeschikkingsrecht, en daarnaast ook hulde en een boel respect voor de vrouwen die (al dan niet vantevoren zelf besloten) alleen kinderen opvoeden.
Ik denk dat het feit dat deze discussie op psyche staat en niet op actueel, wel aangeeft dat het gevoel en de wens het wél in gezinsverband te laten opgroeien, een wezenlijke is. Ik herken dat persoonlijk, vandaar dat het me triggert en me deze reactie doet typen: ik ben zelf ook sterk en zelfstandig genoeg ondertussen maar juist omdat ik uit een gebroken gezin met slechte verhoudingen kom, en mijn vriend juist uit zo'n warm en hecht maar nuchter verband, weet ik zeker dat ik dat laatste óók voor mijn kind(eren) wil. MM koestert die wens ook heel sterk om die reden volgens mij.
Maarrrr: my 2 cents, ik ben het nogmaals met jullie eens maar wil graag MM hier op dit specifieke topic weer de vloer teruggeven...
woensdag 31 december 2008 om 11:00
Alleen moeder worden kan ook nog, absoluut. Mijn punt is; sluit de liefde niet uit, die kan er zijn. Zomaar. En veel relaties lopen stuk. Nou en? Is dat een reden om er van uit te gaan dat het je niet zal gebeuren? Lijkt me niet.
Ik geloof niet in voorbestemd zijn of het lot of zo. Ik geloof in het toeval en in zelf keuzes maken. Mijn man kennende waren wij nu verwaterde vrienden geweest als ik hem niet om zijn hand (zeg maar) had gevraagd. Ik heb mijn eigen kansen gecreëerd door te vragen om wat ik wilde. Ik had nee kunnen krijgen, ik kreeg ja.
Er vanuit gaan dat iets je niet zal gebeuren, verlamt. Toen ik mijn relatiegeluk vond was ik niet op zoek. Op dat moment was ik namelijk heel happy met mezelf (eindelijk) en ik had lol met mezelf en genoot van mijn eigen gezelschap. Ik heb nu iemand die daarvan mee kan genieten als het ware maar eerst was ik tevreden met wie ik zelf was.
En of mijn relatie standhoudt, geen idee, daar ben ik niet mee bezig. Als die relatie niet standhoudt is 'ie dan mislukt? Zo zie ik dat niet hoor, vind ik zonde van de tijd. Als je er zo in staat moet je er überhaupt maar niet aan beginnen.
Ik geloof niet in voorbestemd zijn of het lot of zo. Ik geloof in het toeval en in zelf keuzes maken. Mijn man kennende waren wij nu verwaterde vrienden geweest als ik hem niet om zijn hand (zeg maar) had gevraagd. Ik heb mijn eigen kansen gecreëerd door te vragen om wat ik wilde. Ik had nee kunnen krijgen, ik kreeg ja.
Er vanuit gaan dat iets je niet zal gebeuren, verlamt. Toen ik mijn relatiegeluk vond was ik niet op zoek. Op dat moment was ik namelijk heel happy met mezelf (eindelijk) en ik had lol met mezelf en genoot van mijn eigen gezelschap. Ik heb nu iemand die daarvan mee kan genieten als het ware maar eerst was ik tevreden met wie ik zelf was.
En of mijn relatie standhoudt, geen idee, daar ben ik niet mee bezig. Als die relatie niet standhoudt is 'ie dan mislukt? Zo zie ik dat niet hoor, vind ik zonde van de tijd. Als je er zo in staat moet je er überhaupt maar niet aan beginnen.
woensdag 31 december 2008 om 11:07
quote:Tia Dalma schreef op 31 december 2008 @ 10:58:
Maarrrr: my 2 cents, ik ben het nogmaals met jullie eens maar wil graag MM hier op dit specifieke topic weer de vloer teruggeven...
O, heb jij de voorzittershamer vandaag. Goed om te weten.
Ik gun MM al het goede en daarbij hoort wat mij betreft ook het nemen van de tijd, het genieten van wat je tot nu toe bereikt hebt en het open houden van allerlei opties. Dát was mijn boodschap nav haar OP. Ik zie dat straks graag terug in je samenvatting
Maarrrr: my 2 cents, ik ben het nogmaals met jullie eens maar wil graag MM hier op dit specifieke topic weer de vloer teruggeven...
O, heb jij de voorzittershamer vandaag. Goed om te weten.
Ik gun MM al het goede en daarbij hoort wat mij betreft ook het nemen van de tijd, het genieten van wat je tot nu toe bereikt hebt en het open houden van allerlei opties. Dát was mijn boodschap nav haar OP. Ik zie dat straks graag terug in je samenvatting
woensdag 31 december 2008 om 11:10
quote:loomii schreef op 31 december 2008 @ 11:07:
[...]
O, heb jij de voorzittershamer vandaag. Goed om te weten.
...
Ik zie dat straks graag terug in je samenvatting ;)Nee joh, bij deze: vang....
[...]
O, heb jij de voorzittershamer vandaag. Goed om te weten.
...
Ik zie dat straks graag terug in je samenvatting ;)Nee joh, bij deze: vang....
tia.dalma wijzigde dit bericht op 31-12-2008 11:17
Reden: verkeerde smiley! Verkeerde indruk...
Reden: verkeerde smiley! Verkeerde indruk...
% gewijzigd
woensdag 31 december 2008 om 11:15
Wat fijn om te lezen allemaal.
Ik zit in hetzelfde schuitje als MM, heb ook het idee dat mijn leven compleet stilstaat en dat terwijl ik het zo graag anders wil.
Ik zit weer met de brokstukken van verdriet en heb het idee dat ik die fase maar nooit voorbij zal komen.
Wat fijn is het dan om te lezen dat er ook andere verhalen zijn. Dat ik (op mijn 31e) ook nog ineens zomaar iemand tegen kan komen met wie het wel werkt.
Dank jullie wel voor jullie goede moed, en sorry MM voor het inbreken in je topic. Maar ik herken veel van je verhaal. En zullen we 1 ding afspreken? 2009 wordt ons jaar!!!!!
Ik zit in hetzelfde schuitje als MM, heb ook het idee dat mijn leven compleet stilstaat en dat terwijl ik het zo graag anders wil.
Ik zit weer met de brokstukken van verdriet en heb het idee dat ik die fase maar nooit voorbij zal komen.
Wat fijn is het dan om te lezen dat er ook andere verhalen zijn. Dat ik (op mijn 31e) ook nog ineens zomaar iemand tegen kan komen met wie het wel werkt.
Dank jullie wel voor jullie goede moed, en sorry MM voor het inbreken in je topic. Maar ik herken veel van je verhaal. En zullen we 1 ding afspreken? 2009 wordt ons jaar!!!!!
woensdag 31 december 2008 om 11:44
Mastermind, ik ken je verdere verhaal niet, maar wat je schrijft is voor mij wel heel herkenbaar!
Jarenlang ben ik bezig geweest met overleven. Toen ik eind twintig was waren mijn reserves echt op, en dat was een opluchting! Vanaf dat moment kon het namelijk alleen nog maar de goede kant op gaan. Dat is ook wat er gebeurd is. Ik ben zoveel sterker geworden, ik weet nu inderdaad wat belangrijk voor me is, etc. Ik heb mijn balans hervonden, en mijn leven weer op orde gebracht.
Het afgelopen jaar is eindelijk een jaar van relatieve rust geweest. Er is heel veel veranderd, en ik heb het ontzettend druk gehad. Maar het grote verschil is dat het uiteindelijk allemaal positieve ontwikkelingen waren, en - nog belangrijker - dat ik ook in al die turbulentie me rustig en stabiel voelde.
Net als jij wil ik graag een gezin. En gevoelsmatig kán dat nu ook. Klein probleempje: ik ben single. Op sommige momenten vliegt het me aan - ik ben bijna 32. Dan realiseer ik me dat ik een laatkomer ben, en lijkt het alsof alle leuke mannen al bezet zijn, geen kinderen willen, etc. Dan geloof ik even niet in wonderen.
Maar steeds vaker heb ik het gevoel dat alles wel op zijn pootjes terecht zal komen. Als ik zie wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, en dat ik toen nooit het idee heb losgelaten dat alles wel goed zou komen, en dat afgelopen jaar is gebleken dat dat ook terecht was, dan durf ik voorzichtig te vertrouwen dat dit ook geen reden tot paniek is...
Maar: de positieve verhalen op dit topic geven ook mij een goed gevoel...
Jarenlang ben ik bezig geweest met overleven. Toen ik eind twintig was waren mijn reserves echt op, en dat was een opluchting! Vanaf dat moment kon het namelijk alleen nog maar de goede kant op gaan. Dat is ook wat er gebeurd is. Ik ben zoveel sterker geworden, ik weet nu inderdaad wat belangrijk voor me is, etc. Ik heb mijn balans hervonden, en mijn leven weer op orde gebracht.
Het afgelopen jaar is eindelijk een jaar van relatieve rust geweest. Er is heel veel veranderd, en ik heb het ontzettend druk gehad. Maar het grote verschil is dat het uiteindelijk allemaal positieve ontwikkelingen waren, en - nog belangrijker - dat ik ook in al die turbulentie me rustig en stabiel voelde.
Net als jij wil ik graag een gezin. En gevoelsmatig kán dat nu ook. Klein probleempje: ik ben single. Op sommige momenten vliegt het me aan - ik ben bijna 32. Dan realiseer ik me dat ik een laatkomer ben, en lijkt het alsof alle leuke mannen al bezet zijn, geen kinderen willen, etc. Dan geloof ik even niet in wonderen.
Maar steeds vaker heb ik het gevoel dat alles wel op zijn pootjes terecht zal komen. Als ik zie wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, en dat ik toen nooit het idee heb losgelaten dat alles wel goed zou komen, en dat afgelopen jaar is gebleken dat dat ook terecht was, dan durf ik voorzichtig te vertrouwen dat dit ook geen reden tot paniek is...
Maar: de positieve verhalen op dit topic geven ook mij een goed gevoel...
woensdag 31 december 2008 om 12:31
quote:Vinyl schreef op 31 december 2008 @ 11:15:
Wat fijn om te lezen allemaal.
Ik zit in hetzelfde schuitje als MM, heb ook het idee dat mijn leven compleet stilstaat en dat terwijl ik het zo graag anders wil.
Ik zit weer met de brokstukken van verdriet en heb het idee dat ik die fase maar nooit voorbij zal komen.
Wat fijn is het dan om te lezen dat er ook andere verhalen zijn. Dat ik (op mijn 31e) ook nog ineens zomaar iemand tegen kan komen met wie het wel werkt.
Dank jullie wel voor jullie goede moed, en sorry MM voor het inbreken in je topic. Maar ik herken veel van je verhaal. En zullen we 1 ding afspreken? 2009 wordt ons jaar!!!!!Ik doe mee! Ook ik heb zo het idee dat ik eindelijk goed in mijn vel zit. Ruim zeker, hi hi. Maar ook goed. Heb ineens heel veel sjans van mannen, kennelijk ben ik weer aan de liefde toe. Nou heb ik een leuke vent op het oog en volgens mij vind hij mij ook wel aardig dus wie weet. Maar anders, hoe dan ook, met of zonder die vent, of een andere vent heb ik besloten dat 2009 MIJN jaar wordt. En dus die van jou, Vinyl, en van MasterMind. En voor wie zich wil aansluiten. Er zitten 365 dagen in het jaar, ruimte zat!
Wat fijn om te lezen allemaal.
Ik zit in hetzelfde schuitje als MM, heb ook het idee dat mijn leven compleet stilstaat en dat terwijl ik het zo graag anders wil.
Ik zit weer met de brokstukken van verdriet en heb het idee dat ik die fase maar nooit voorbij zal komen.
Wat fijn is het dan om te lezen dat er ook andere verhalen zijn. Dat ik (op mijn 31e) ook nog ineens zomaar iemand tegen kan komen met wie het wel werkt.
Dank jullie wel voor jullie goede moed, en sorry MM voor het inbreken in je topic. Maar ik herken veel van je verhaal. En zullen we 1 ding afspreken? 2009 wordt ons jaar!!!!!Ik doe mee! Ook ik heb zo het idee dat ik eindelijk goed in mijn vel zit. Ruim zeker, hi hi. Maar ook goed. Heb ineens heel veel sjans van mannen, kennelijk ben ik weer aan de liefde toe. Nou heb ik een leuke vent op het oog en volgens mij vind hij mij ook wel aardig dus wie weet. Maar anders, hoe dan ook, met of zonder die vent, of een andere vent heb ik besloten dat 2009 MIJN jaar wordt. En dus die van jou, Vinyl, en van MasterMind. En voor wie zich wil aansluiten. Er zitten 365 dagen in het jaar, ruimte zat!
woensdag 31 december 2008 om 13:01
Ben het eens met Elninjoo,het geeft geen garantie dat je altijd bij elkaar blijft en ik ken genoeg alleenstaande vrouwen die dachten dat een gezinnetje met vader alles was,de meeste komen er bekaaid vanaf,mijn vader is vroeg overleden en ook mijn moeder had een gezin met vader voor ogen maar helaas....tuurlijk kan het ook goed gaan hoor!Maar je moet ook realistisch blijven en als je het zonder je man helaas moet doen moet je ook verder,met man moet je altijd zorgen dat wat er ook gebeurd je wel onafhankelijk moet zijn en altijd zonder je man voor jezelf en eventueel met kinderen kunt zorgen.
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
