Psyche
alle pijlers
Verlangen naar een gezin
woensdag 31 december 2008 om 02:50
Ben nu 28, en druk bezig om m'n leven weer in goede banen te leiden na o.a. een destructieve relatie en het overlijden van mijn vader. Na 8 jaar mijn leven in teken van een ander te hebben geleefd, is het nu tijd voor MIJ en míjn behoeftes. Krijg van alle kanten hulp, w.o. een coachingstraject via mijn werkgever. Op zich gaat het heel goed met mij, ben veel stabieler nu en weet veel beter wat ik wil en niet wil.
En ik merk, dat ik diep in m'n hart nog steeds verlang naar een gezin. Die wilde haren ben ik nu al een tijdje kwijt, maar omdat ik moest óverleven ipv te leven, hebben al die gevoelens een tijdlang in de ijskast gestaan.
Let wel: ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik niet nú aan een gezin moet beginnen. Als ik kinderen wil dan wil ik dat pas op het moment dat ik zeker weet dat ik ze een stabiele basis kan bieden, m'n eigen issues verwerkt heb etc. Maar omdat ik al 28 ben, ben ik wel aan het nadenken over de toekomst. Ik vraag me soms (vaak) af of ik wel aan een partner kan komen, ik bedoel, ik heb er een handje van om op foute mannen te vallen en juist díe wil ik niet als vader voor een kind.
Stel dat ik alleen blijf. Dan wil ik waarschijnlijk alsnog een kind (nogmaals, niet nú). Maar dan heb ik meerdere problemen. Ten eerste de vraag hoe egoïstisch dat zou zijn t.o. een kind; die heeft dan geen vader, geen opa, een oma waar helaas een l*l van een stiefopa aan vast hangt, één oom en dat was het dan wel weer. Financieel. Want je kan zeggen dat geld niet van belang is, maar dat is het wél op het moment dat je in het levensonderhoud van jezelf en je kind(eren) moet voorzien. Ik werk fulltime, maar heb geen wereldsalaris. Opvang ivm fulltime werk. Ik heb geen idee wat kinderen kosten per maand, nou ja, de kosten kan ik enigszins inschatten maar ik weet weer niet hoeveel je 'terugkrijgt' via allerlei heffingen en toeslagen.
Maar goed. Eigenlijk, eigenlijk wil ik uiteindelijk het liefst een gezin zoals gebruikelijk is, dus inclusief vader. Trouwen hoeft van mij niet, maar wel samenleven. Maar ja, ik heb inmiddels ook al vanalles opgebouwd, en vanwege mijn ervaringen met relaties durf ik dat waarsch nooit meer op te geven. Mijn eigen huis, bijv. Maar kan moeilijk verwachten dat iemand in mijn huis komt wonen en er mee accoord gaat dat het op mijn naam blijft staan, omdat ik de helft geërfd heb.
Ik weet het, ik ben vast een muts met deze post. Maar soms beklemt het me, dat het verloop van mijn leven tot nu toe, me al in bepaalde richtingen heeft 'vastgezet'. Dan denk ik: was ik nog maar 19 of 20, toen lag de wereld nog aan m'n voeten, ik bezat geen rooie rotcent maar dus ook nog geen vastigheden. Kon nog alle kanten op: studeren, werken, reizen etc. Heb nu een vast contract en vaste lasten, dus een hoop is inmiddels al wel bepaald. Dat reizen enzo, dat dat niet gaat, daar kom ik wel overheen. Maar damn, wat hoop ik dat op een dag dat gezinnetje heb.
En wie dit nu leest en denkt: sjesus, wat is die MM een zeikerd, tja, ik vrees dat je nog gelijk hebt ook
Maar dit zijn nu eenmaal de dingen die meer en meer door m'n hoofd spelen. Ik analyseer en rationaliseer graag, maar hier kom ik niet uit. Vandaar mijn posting hier, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil. Misschien dat iemand zich hierin herkent? Of een verrassende invalshoek heeft waar die grijze massa van mij nog niet opgekomen is?
Of is dit nu gewoon een typisch gevalletje-quarterlifecrisis?
En ik merk, dat ik diep in m'n hart nog steeds verlang naar een gezin. Die wilde haren ben ik nu al een tijdje kwijt, maar omdat ik moest óverleven ipv te leven, hebben al die gevoelens een tijdlang in de ijskast gestaan.
Let wel: ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik niet nú aan een gezin moet beginnen. Als ik kinderen wil dan wil ik dat pas op het moment dat ik zeker weet dat ik ze een stabiele basis kan bieden, m'n eigen issues verwerkt heb etc. Maar omdat ik al 28 ben, ben ik wel aan het nadenken over de toekomst. Ik vraag me soms (vaak) af of ik wel aan een partner kan komen, ik bedoel, ik heb er een handje van om op foute mannen te vallen en juist díe wil ik niet als vader voor een kind.
Stel dat ik alleen blijf. Dan wil ik waarschijnlijk alsnog een kind (nogmaals, niet nú). Maar dan heb ik meerdere problemen. Ten eerste de vraag hoe egoïstisch dat zou zijn t.o. een kind; die heeft dan geen vader, geen opa, een oma waar helaas een l*l van een stiefopa aan vast hangt, één oom en dat was het dan wel weer. Financieel. Want je kan zeggen dat geld niet van belang is, maar dat is het wél op het moment dat je in het levensonderhoud van jezelf en je kind(eren) moet voorzien. Ik werk fulltime, maar heb geen wereldsalaris. Opvang ivm fulltime werk. Ik heb geen idee wat kinderen kosten per maand, nou ja, de kosten kan ik enigszins inschatten maar ik weet weer niet hoeveel je 'terugkrijgt' via allerlei heffingen en toeslagen.
Maar goed. Eigenlijk, eigenlijk wil ik uiteindelijk het liefst een gezin zoals gebruikelijk is, dus inclusief vader. Trouwen hoeft van mij niet, maar wel samenleven. Maar ja, ik heb inmiddels ook al vanalles opgebouwd, en vanwege mijn ervaringen met relaties durf ik dat waarsch nooit meer op te geven. Mijn eigen huis, bijv. Maar kan moeilijk verwachten dat iemand in mijn huis komt wonen en er mee accoord gaat dat het op mijn naam blijft staan, omdat ik de helft geërfd heb.
Ik weet het, ik ben vast een muts met deze post. Maar soms beklemt het me, dat het verloop van mijn leven tot nu toe, me al in bepaalde richtingen heeft 'vastgezet'. Dan denk ik: was ik nog maar 19 of 20, toen lag de wereld nog aan m'n voeten, ik bezat geen rooie rotcent maar dus ook nog geen vastigheden. Kon nog alle kanten op: studeren, werken, reizen etc. Heb nu een vast contract en vaste lasten, dus een hoop is inmiddels al wel bepaald. Dat reizen enzo, dat dat niet gaat, daar kom ik wel overheen. Maar damn, wat hoop ik dat op een dag dat gezinnetje heb.
En wie dit nu leest en denkt: sjesus, wat is die MM een zeikerd, tja, ik vrees dat je nog gelijk hebt ook
Maar dit zijn nu eenmaal de dingen die meer en meer door m'n hoofd spelen. Ik analyseer en rationaliseer graag, maar hier kom ik niet uit. Vandaar mijn posting hier, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil. Misschien dat iemand zich hierin herkent? Of een verrassende invalshoek heeft waar die grijze massa van mij nog niet opgekomen is?
Of is dit nu gewoon een typisch gevalletje-quarterlifecrisis?
woensdag 31 december 2008 om 13:28
Wat een ontzettend lieve, begrijpende, hartverwarmende reacties weer allemaal! Moet er in stilte een traantje van wegpinken, en wederom valt me op wat een prachtig forum dit toch is. Hoe ontzettend verrijkt mijn leven is sinds ik mijn alterego hier de digitale wereld in heb gestuurd. *Blablabla, zever, zwets, mompelt iets over 'laatste dag van het jaar' en 'melancholische gevoelens' enzo*
En dan te bedenken dat ik dit echt met angst en beven heb zitten posten. Angst, niet om aangevallen te worden, maar om er met de neus opgedrukt te worden dat mijn gevoelens onzin zijn, mijn wensen te hoog gegrepen zijn, ik eens blij moet zijn met wat ik heb in plaats van maar te willen, etcetera: been there done that, got the T-shirt.
Ja, ik verlang naar rust, warmte, geborgenheid, gezelligheid. Níet meer in de vorm van kind-zijn, want die tijd is voorgoed voorbij. The child has grown, the dream is gone. Maar om met een medevolwassene te leven op basis van innige vriendschap, waardering voor elkaar, zorgzaamheid, interesse in de ander. Acceptatie, vertrouwen, niet om elke klipscheet een Derde Wereldoorlog creëren, maar kunnen relativeren. Twee neuzen én harten dezelfde kant op. En er dan een derde hartje aan toevoegen.
Ik denk veel na over wat voor ouder ik zal zijn. Volgens m'n moeder een ontaarde, dat staat vast. (Heb het haar vorige week gevraagd.) Rust kan ik wellicht nog wel bieden, rein en regelmaat worden al heel wat moeilijker. Maar ach, een chronisch gebrek aan regelmaat is óók een regelmatig leven, nietwaar. Rein en regelmaat, ik heb ze als kind ook gehad. En op m'n 15e in één keer kwijtgeraakt. Mwah, ik kan nou niet zeggen dat ik het gemist heb. Als ik het zo belangrijk vond, had ik het wel meegenomen in m'n leven als volwassene.
M'n vader zei, dat je als volwassene, terugkijkend op je kindertijd, dátgene uit je opvoeding moet filteren wat voor jou belangrijk is. Gemixt met je eigen ervaringen en innerlijke overtuigingen, is dit een basis voor je eigen unieke manier van in het leven staan, je eigen normen & waarden (om maar eens een populaire term te gebruiken). Dan denk ik aan de liefde voor natuur, voor dieren, die ik heb meegekregen. De diverse soorten muziek, kunst en cultuur waarmee mijn ouders me kennis hebben laten maken. De tekeningen en verhaaltjes die mijn moeder voor mij maakte, de keer dat ze uren door de sneeuw naar mijn knuffelbeest zocht dat uit haar jaszak was gevallen. De instelling waarmee mijn vader mijn vader was: "opvoeden is niet leiden, opvoeden is begeleiden". De gesprekken die ik had met hem, waardoor ik me zo volwassen voelde. Zijn eindeloze geduld waarmee hij mijn vragen beantwoordde, variërend van mijn wiskundehuiswerk tot diepe levensvragen. De leergierigheid die mijn ouders in mij gestimuleerd hebben.
En ja, ik zou dat ook zo graag aan mijn eigen kind(eren) willen meegeven. Niet om mijn eigen jeugd over te doen; ik ben volwassen, mijn vader is overleden, maar in míj leeft hij voort. Ik ben een deel van hem, zoals mijn kind een deel van mij zal zijn, maar ook van alle mensen vóór mij. En desondanks een eigen, uniek individu, met een uniek levenspad wat alleen voor hem of haar zal zijn.
Ja, ik ben laissez-faire, ik weet het. Vijf katten die de tent afbreken, ik kan nog geen ei bakken, en zelfs m'n biebboeken op tijd terugbrengen lukt me niet. Maar ik ben zoveel méér dan dat. En het is zo lang geleden dat ik me dat gerealiseerd had, ben wat dat betreft enorm blij dat ik weer terug ben bij mijzelf. Ik heb mij gemist, hoe gek dat ook klinkt.
*En voor wie het zich afvraagt, néé, ik heb (nog) niet te diep in het champagneglas gekeken. Ik ben vandaag gewoon een emo, geloof ik. Ik durf het niet te zeggen allemaal, maar wel te schrijven.*
En dan te bedenken dat ik dit echt met angst en beven heb zitten posten. Angst, niet om aangevallen te worden, maar om er met de neus opgedrukt te worden dat mijn gevoelens onzin zijn, mijn wensen te hoog gegrepen zijn, ik eens blij moet zijn met wat ik heb in plaats van maar te willen, etcetera: been there done that, got the T-shirt.
Ja, ik verlang naar rust, warmte, geborgenheid, gezelligheid. Níet meer in de vorm van kind-zijn, want die tijd is voorgoed voorbij. The child has grown, the dream is gone. Maar om met een medevolwassene te leven op basis van innige vriendschap, waardering voor elkaar, zorgzaamheid, interesse in de ander. Acceptatie, vertrouwen, niet om elke klipscheet een Derde Wereldoorlog creëren, maar kunnen relativeren. Twee neuzen én harten dezelfde kant op. En er dan een derde hartje aan toevoegen.
Ik denk veel na over wat voor ouder ik zal zijn. Volgens m'n moeder een ontaarde, dat staat vast. (Heb het haar vorige week gevraagd.) Rust kan ik wellicht nog wel bieden, rein en regelmaat worden al heel wat moeilijker. Maar ach, een chronisch gebrek aan regelmaat is óók een regelmatig leven, nietwaar. Rein en regelmaat, ik heb ze als kind ook gehad. En op m'n 15e in één keer kwijtgeraakt. Mwah, ik kan nou niet zeggen dat ik het gemist heb. Als ik het zo belangrijk vond, had ik het wel meegenomen in m'n leven als volwassene.
M'n vader zei, dat je als volwassene, terugkijkend op je kindertijd, dátgene uit je opvoeding moet filteren wat voor jou belangrijk is. Gemixt met je eigen ervaringen en innerlijke overtuigingen, is dit een basis voor je eigen unieke manier van in het leven staan, je eigen normen & waarden (om maar eens een populaire term te gebruiken). Dan denk ik aan de liefde voor natuur, voor dieren, die ik heb meegekregen. De diverse soorten muziek, kunst en cultuur waarmee mijn ouders me kennis hebben laten maken. De tekeningen en verhaaltjes die mijn moeder voor mij maakte, de keer dat ze uren door de sneeuw naar mijn knuffelbeest zocht dat uit haar jaszak was gevallen. De instelling waarmee mijn vader mijn vader was: "opvoeden is niet leiden, opvoeden is begeleiden". De gesprekken die ik had met hem, waardoor ik me zo volwassen voelde. Zijn eindeloze geduld waarmee hij mijn vragen beantwoordde, variërend van mijn wiskundehuiswerk tot diepe levensvragen. De leergierigheid die mijn ouders in mij gestimuleerd hebben.
En ja, ik zou dat ook zo graag aan mijn eigen kind(eren) willen meegeven. Niet om mijn eigen jeugd over te doen; ik ben volwassen, mijn vader is overleden, maar in míj leeft hij voort. Ik ben een deel van hem, zoals mijn kind een deel van mij zal zijn, maar ook van alle mensen vóór mij. En desondanks een eigen, uniek individu, met een uniek levenspad wat alleen voor hem of haar zal zijn.
Ja, ik ben laissez-faire, ik weet het. Vijf katten die de tent afbreken, ik kan nog geen ei bakken, en zelfs m'n biebboeken op tijd terugbrengen lukt me niet. Maar ik ben zoveel méér dan dat. En het is zo lang geleden dat ik me dat gerealiseerd had, ben wat dat betreft enorm blij dat ik weer terug ben bij mijzelf. Ik heb mij gemist, hoe gek dat ook klinkt.
*En voor wie het zich afvraagt, néé, ik heb (nog) niet te diep in het champagneglas gekeken. Ik ben vandaag gewoon een emo, geloof ik. Ik durf het niet te zeggen allemaal, maar wel te schrijven.*
woensdag 31 december 2008 om 13:43
quote:mastermind schreef op 31 december 2008 @ 13:28:
*En voor wie het zich afvraagt, néé, ik heb (nog) niet te diep in het champagneglas gekeken. Ik ben vandaag gewoon een emo, geloof ik. Ik durf het niet te zeggen allemaal, maar wel te schrijven.*
Heb net (iets heel anders) een diep gesprek met mijn beste vriendin aan de telefoon gehad. Zij is er net achter dat een slepende 'relatie' waar zij alle moeite voor deed, het gewoon niet werd. Heb jouw topic aangehaald en het gevoel, zoals ik dat er een paar posts hierboven zélf uithaalde, met haar gedeeld. Ze redt het glansrijk maar gaat even heel verdrietig zijn om haar gevoel dat ze nu op haar 33e ook weer 'opnieuw' moet beginnen en komt haar wens op liefde en thuis dan ook wel goed?
Het wordt haar jaar, het wordt jouw jaar en dat van ons allemaal, en ik emo dus bij deze gewoon even lekker met je mee.
Mensen, próóst
TD *trekt een blikje cola light open nadat ze er stiekem toch een beetje voor het 12-uur effect mee heeft staat schudden*
*En voor wie het zich afvraagt, néé, ik heb (nog) niet te diep in het champagneglas gekeken. Ik ben vandaag gewoon een emo, geloof ik. Ik durf het niet te zeggen allemaal, maar wel te schrijven.*
Heb net (iets heel anders) een diep gesprek met mijn beste vriendin aan de telefoon gehad. Zij is er net achter dat een slepende 'relatie' waar zij alle moeite voor deed, het gewoon niet werd. Heb jouw topic aangehaald en het gevoel, zoals ik dat er een paar posts hierboven zélf uithaalde, met haar gedeeld. Ze redt het glansrijk maar gaat even heel verdrietig zijn om haar gevoel dat ze nu op haar 33e ook weer 'opnieuw' moet beginnen en komt haar wens op liefde en thuis dan ook wel goed?
Het wordt haar jaar, het wordt jouw jaar en dat van ons allemaal, en ik emo dus bij deze gewoon even lekker met je mee.
Mensen, próóst
TD *trekt een blikje cola light open nadat ze er stiekem toch een beetje voor het 12-uur effect mee heeft staat schudden*
woensdag 31 december 2008 om 13:50
Het wordt wel een sentimentele bedoeling hier TD
Maar ik ben op een rustige manier emo, niet dat gejaagde wensen: "ik moet het, ik wil het, oh als ik het maar kan krijgen want ik moet het nuhuhu" maar juist kalm, een diep oer-iets waarvan alleen al de gedáchte eraan me een warm, diep, wezenlijk gevoel geeft.
En wat je vriendin betreft: waar is ze het meest verdrietig om, het verlies van deze man of het verlies van haar dromen? (vroeg het niet uit nieuwsgierigheid, maar heb een heel mooi nummer op YouTube gevonden over alleen verder gaan, en als ze moeite heeft met het verlies van het bééld dat ze van 't heerschap had, wil ik graag de link posten)
Maar ik ben op een rustige manier emo, niet dat gejaagde wensen: "ik moet het, ik wil het, oh als ik het maar kan krijgen want ik moet het nuhuhu" maar juist kalm, een diep oer-iets waarvan alleen al de gedáchte eraan me een warm, diep, wezenlijk gevoel geeft.
En wat je vriendin betreft: waar is ze het meest verdrietig om, het verlies van deze man of het verlies van haar dromen? (vroeg het niet uit nieuwsgierigheid, maar heb een heel mooi nummer op YouTube gevonden over alleen verder gaan, en als ze moeite heeft met het verlies van het bééld dat ze van 't heerschap had, wil ik graag de link posten)
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 31-12-2008 13:51
Reden: wazige opm
Reden: wazige opm
% gewijzigd
woensdag 31 december 2008 om 13:57
Mensch, hou op *snort* ik moet volgende week ongesteld worden, zou dat het zijn? *rent naar de GezondheidspijlerT*
Ik denk nu je dat zo omschrijft, dat dat het goede gevoel is, beter iig dan inderdaad dat gejaagde. Je gaat 'gewoon' die nieuwe fase in, misschien betekent t juist ook wel dat je er in principe zelf klaar voor bent (zoals ik het ook voel nu, en ja ook ik ben een Slons met hoofdletters en altijd mijn sleutels kwijt: ik voorspel belletjes van de AH of ik die gevulde maxicosi nog ff kom ophalen wegens geluidsoverlast). En nee het komt godbetert NIET vanzelf, je moet er wat voor doen. Maar wát dan, dát komt dan wel weer zo op je pad voorspel ik *veegt de champagne even uit de glazen bol*.
vriendin is er nu achter dat ze verdrietig is om het beeld, en juist nu heeft ze door dat ze er veel te lang met deze man aan heeft lopen sleuren ten koste van zichzelf en haar eigen grenzen. Het kwijtraken van de kans, de mogelijkheid, de illusie, het (waan?)beeld zo je wil, dát verdriet haar en daar houdt ze nu lekker een pyama dag om. Bless her!
Post die link maar, wellicht past het (en ik ben benieuwd naar jouw suggestie)
Ik denk nu je dat zo omschrijft, dat dat het goede gevoel is, beter iig dan inderdaad dat gejaagde. Je gaat 'gewoon' die nieuwe fase in, misschien betekent t juist ook wel dat je er in principe zelf klaar voor bent (zoals ik het ook voel nu, en ja ook ik ben een Slons met hoofdletters en altijd mijn sleutels kwijt: ik voorspel belletjes van de AH of ik die gevulde maxicosi nog ff kom ophalen wegens geluidsoverlast). En nee het komt godbetert NIET vanzelf, je moet er wat voor doen. Maar wát dan, dát komt dan wel weer zo op je pad voorspel ik *veegt de champagne even uit de glazen bol*.
vriendin is er nu achter dat ze verdrietig is om het beeld, en juist nu heeft ze door dat ze er veel te lang met deze man aan heeft lopen sleuren ten koste van zichzelf en haar eigen grenzen. Het kwijtraken van de kans, de mogelijkheid, de illusie, het (waan?)beeld zo je wil, dát verdriet haar en daar houdt ze nu lekker een pyama dag om. Bless her!
Post die link maar, wellicht past het (en ik ben benieuwd naar jouw suggestie)
woensdag 31 december 2008 om 14:32
Hier TD
En ja, je illusie ten grave dragen is een zwaar proces. Het is de prijs die je betaalt voor het opdoen van een stukje levenservaring, van nieuwe inzichten, maar dat weten maakt het nog niet altijd gemakkelijker. Ben blij voor haar dat ze jou als vriendin heeft (f)
Enne, lees je even in in het jargon ja; dat heet geen ongesteld, je moet ongi worden! En dat terwijl je wil gaan klussen voor een beeb!
En ja, je illusie ten grave dragen is een zwaar proces. Het is de prijs die je betaalt voor het opdoen van een stukje levenservaring, van nieuwe inzichten, maar dat weten maakt het nog niet altijd gemakkelijker. Ben blij voor haar dat ze jou als vriendin heeft (f)
Enne, lees je even in in het jargon ja; dat heet geen ongesteld, je moet ongi worden! En dat terwijl je wil gaan klussen voor een beeb!
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 01-01-2009 12:46
Reden: op verzoek van vriendin
Reden: op verzoek van vriendin
% gewijzigd
woensdag 31 december 2008 om 14:42
MM, ik ga nog even door-emoën op deze manier: ik kan de link niet spelen hier maar via de omschrijving ben ik gaan google-en op de lyrics. Mooi.... Hij gaat op de mail.Mijn dank voor vinden van de woorden die ik niet zo mooi had.
En immens dank voor dat mooie compliment *maakt diepe revérance*
Heb plechtig en zonder moeite me voorgenomen in mijn topic om dat jargon heeeeel erg links te laten liggen. Mijn 'hubbie' (oh nee vriendjelief want we zijn nog niet getrouwd) is al een beetje ambivalent tegenover dit forum, en ik hoop dat hij met klussen zijn leven lang niks anders hoeft te associeren dan nu eindelijk eens die fotolijstjes ophangen....
En immens dank voor dat mooie compliment *maakt diepe revérance*
Heb plechtig en zonder moeite me voorgenomen in mijn topic om dat jargon heeeeel erg links te laten liggen. Mijn 'hubbie' (oh nee vriendjelief want we zijn nog niet getrouwd) is al een beetje ambivalent tegenover dit forum, en ik hoop dat hij met klussen zijn leven lang niks anders hoeft te associeren dan nu eindelijk eens die fotolijstjes ophangen....
donderdag 1 januari 2009 om 02:23
toen ik 31 was had ik precies het gevoel wat mm en vinyl beschrijven. Had net een relatie gebroken met mijn grote liefde (dacht ik), wilde zo graag een gezin en dat wilde hij niet. Voelde me oud en had zoiets van, gaat nooit meer lukken om iemand te vinden en een gezin te krijgen. Jaar lang echt verdrietig geweest, half jaar enorme gedate vond ik geen bal aan, toen dacht ik, we zien wel geef mijn portie maar aan fikkie. Huidige man ontmoet, woonde na een week bij mij, 6 maanden later was ik zwanger. Inmiddels kennen we elkaar 3 1/2 jaar en hebben we 2 dochters, een van ruim 2 en een van bijna 1. Getrouwd en een rijtjeshuis om het plaatje compleet te maken. Ik was bijna 33 toen we elkaar ontmoetten.
donderdag 1 januari 2009 om 12:39
donderdag 1 januari 2009 om 13:31
Jullie ook de allerbeste wensen !
Vanwege de ervaringen met m'n moeder (other topic, same shit ) nog wat verder zitten mijmeren over hoe en wat. Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen. En ja, misschien moet ik het inderdaad vanuit wat meer rust & vertrouwen bekijken. Als ik hier de postings lees, is het voor méér mensen allemaal goed gekomen, ook al waren ze zelfs ouder dan ik (en ja ik voel me al zo oud af en toe!)
Maar toch. De wens is er, en die blijft. Gelukkig kan ik er op míjn manier al aan werken in 2009. Níet door een kind op de wereld te zetten, níet door heel internet af te struinen naar een date, maar ik kan wel iedere dag opnieuw aan m'n eigen issues werken, rust creëren, m'n huis (en daarmee oude overtollige bagage) een plaats gaan geven, (nog) meer contacten leggen met o.a. fijne lieve forummers, oftewel gewoon een rustig leventje opbouwen met m'n dieren, vrienden, werk etc. Komt goed.
Vanwege de ervaringen met m'n moeder (other topic, same shit ) nog wat verder zitten mijmeren over hoe en wat. Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen. En ja, misschien moet ik het inderdaad vanuit wat meer rust & vertrouwen bekijken. Als ik hier de postings lees, is het voor méér mensen allemaal goed gekomen, ook al waren ze zelfs ouder dan ik (en ja ik voel me al zo oud af en toe!)
Maar toch. De wens is er, en die blijft. Gelukkig kan ik er op míjn manier al aan werken in 2009. Níet door een kind op de wereld te zetten, níet door heel internet af te struinen naar een date, maar ik kan wel iedere dag opnieuw aan m'n eigen issues werken, rust creëren, m'n huis (en daarmee oude overtollige bagage) een plaats gaan geven, (nog) meer contacten leggen met o.a. fijne lieve forummers, oftewel gewoon een rustig leventje opbouwen met m'n dieren, vrienden, werk etc. Komt goed.
donderdag 1 januari 2009 om 16:29
quote:mastermind schreef op 01 januari 2009 @ 13:31:
Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen.
Lieve Mastermind, wat ben je ontzettend streng voor jezelf! Je hoeft niet ál je issues te verwerken.... Het is niet erg als je kinderen een moeder hebben die met bepaalde dingen worstelt. Je gaat toch niet tegen dat er in het leven van alles en nog wat gebeurt.
De afgelopen jaren ben ik druk beziggeweest met het bezweren van mijn eigen geesten. Ik ben heel blij met waar ik nu sta, maar dat betekent niet dat ik al mijn issues helemaal achter me heb gelaten. Het gebeurt ook best wel eens dat ik tegen iets aanloop dat toch een stuk dieper blijkt te zitten dan ik dacht. En dat geeft ook niet. Het brengt me namelijk nog maar zelden écht uit mijn evenwicht.
En als ik jouw topics zo lees (heb vanmiddag je topic over je familie gelezen) dan heb je reden genoeg om met de nodige mildheid over jezelf te oordelen!
Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen.
Lieve Mastermind, wat ben je ontzettend streng voor jezelf! Je hoeft niet ál je issues te verwerken.... Het is niet erg als je kinderen een moeder hebben die met bepaalde dingen worstelt. Je gaat toch niet tegen dat er in het leven van alles en nog wat gebeurt.
De afgelopen jaren ben ik druk beziggeweest met het bezweren van mijn eigen geesten. Ik ben heel blij met waar ik nu sta, maar dat betekent niet dat ik al mijn issues helemaal achter me heb gelaten. Het gebeurt ook best wel eens dat ik tegen iets aanloop dat toch een stuk dieper blijkt te zitten dan ik dacht. En dat geeft ook niet. Het brengt me namelijk nog maar zelden écht uit mijn evenwicht.
En als ik jouw topics zo lees (heb vanmiddag je topic over je familie gelezen) dan heb je reden genoeg om met de nodige mildheid over jezelf te oordelen!
donderdag 1 januari 2009 om 17:31
quote:mastermind schreef op 01 januari 2009 @ 13:31:
Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen.
Als mijn ouders zo hadden gedacht, was ik er helemaal niet geweest. Als ik zo had gedacht, waren mijn kinderen er ook niet geweest. Dan zat hier misschien wel helemaal niemand op het forum.....
Met andere woorden: het lijkt mij een onmogelijke eis aan jezelf. Dat je je bewust bent van issues, dat lijkt mij al heel wat meer dan veel mensen hebben bereikt (die zijn er niet eens mee bezig). Dan is de kans al veel kleiner dat je je evt. kinderen ermee opzadelt.
Ik zou je willen zeggen: wees (veel) liever voor jezelf, je hoeft niet perfect te worden! Ouderschap is geen examen..
Sowieso ga ik niet aan een gezin beginnen voordat ik al m'n eigen issues verwerkt heb en een plaats heb gegeven, ik wil daar mijn kind(eren) niet mee opzadelen.
Als mijn ouders zo hadden gedacht, was ik er helemaal niet geweest. Als ik zo had gedacht, waren mijn kinderen er ook niet geweest. Dan zat hier misschien wel helemaal niemand op het forum.....
Met andere woorden: het lijkt mij een onmogelijke eis aan jezelf. Dat je je bewust bent van issues, dat lijkt mij al heel wat meer dan veel mensen hebben bereikt (die zijn er niet eens mee bezig). Dan is de kans al veel kleiner dat je je evt. kinderen ermee opzadelt.
Ik zou je willen zeggen: wees (veel) liever voor jezelf, je hoeft niet perfect te worden! Ouderschap is geen examen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 1 januari 2009 om 17:45
Dank jullie, Cilka en EV (f)
De reden dat ik zo "tob" over die issues, tja misschien ben ik idd te streng voor mezelf. Maar ik ben bang voor herhaling van de geschiedenis. Mijn moeder had de dingen uit háár jeugd nog niet verwerkt toen ze mij op de wereld zette, en in feite was haar idee van verwerking dat ík alles kreeg/mocht wat zij gemist heeft. Ze had echt zo'n BlueBandgezinnetje voor ogen, vol harmonie en blablabla, nou ja het leven is geen reclamecommercial dus al gauw vielen we allemaal tegen... Waar m'n moeder dan weer mee zat, dan waren we 'ondankbaar'. Maar omdat ik háár jeugddingen kreeg, maar die niet wilde, werd me continu een identiteit opgedrongen waar ik niet op zat te wachten. Ik werd geacht een miniatuurversie van Mastermamma te zijn, ipv Mastermind. Ik heb hierdoor erg het gevoel gehad (als kind) dat ik diende om mijn moeder gelukkig te maken, dat mijn eigen identiteit afgekeurd werd, dat ik niet mocht zijn zoals ik was en hoe ik wilde zijn/worden.
Heb later tegen mijn moeder uitgesproken dat ik hier als kind erg ongelukkig onder geweest ben, dat ze beter haar eigen identiteit had kunnen ontwikkelen/uitdeuken voordat ze aan kinderen was begonnen. Nu kreeg ik háár issues te behapstukken. En dat is precies waar ik zo angstig voor ben, ik zou mijn kind(eren) hier never nooit mee willen opzadelen.
De reden dat ik zo "tob" over die issues, tja misschien ben ik idd te streng voor mezelf. Maar ik ben bang voor herhaling van de geschiedenis. Mijn moeder had de dingen uit háár jeugd nog niet verwerkt toen ze mij op de wereld zette, en in feite was haar idee van verwerking dat ík alles kreeg/mocht wat zij gemist heeft. Ze had echt zo'n BlueBandgezinnetje voor ogen, vol harmonie en blablabla, nou ja het leven is geen reclamecommercial dus al gauw vielen we allemaal tegen... Waar m'n moeder dan weer mee zat, dan waren we 'ondankbaar'. Maar omdat ik háár jeugddingen kreeg, maar die niet wilde, werd me continu een identiteit opgedrongen waar ik niet op zat te wachten. Ik werd geacht een miniatuurversie van Mastermamma te zijn, ipv Mastermind. Ik heb hierdoor erg het gevoel gehad (als kind) dat ik diende om mijn moeder gelukkig te maken, dat mijn eigen identiteit afgekeurd werd, dat ik niet mocht zijn zoals ik was en hoe ik wilde zijn/worden.
Heb later tegen mijn moeder uitgesproken dat ik hier als kind erg ongelukkig onder geweest ben, dat ze beter haar eigen identiteit had kunnen ontwikkelen/uitdeuken voordat ze aan kinderen was begonnen. Nu kreeg ik háár issues te behapstukken. En dat is precies waar ik zo angstig voor ben, ik zou mijn kind(eren) hier never nooit mee willen opzadelen.
donderdag 1 januari 2009 om 18:00
Maar ik denk echt, MM, dat het bij jou anders zal gaan omdat je je bewust bent van deze dingen. Je denkt al na over hoe je het zou willen doen met je kind(eren), wat je belangrijk vindt om ze mee te geven; je staat er toch heel wat realistischer tegenover?
Je bent je moeder niet, je bent jezelf.
En jij gaat het op jouw eigen manier vormgeven, jouw moederschap. Ongetwijfeld ook met missertjes, maar ik denk zelf dat (met kinderen) liefde en communicatie het belangrijkst is. Dat je daarmee een heel eind komt.
Poehh, al dat denken maakt het al bij voorbaat volgens mij veel zwaarder dan het zou moeten zijn. Ik snap waar het vandaan komt hoor, maar probeer e.e.a. los te zien van elkaar. Jij bent jij!
Je bent je moeder niet, je bent jezelf.
En jij gaat het op jouw eigen manier vormgeven, jouw moederschap. Ongetwijfeld ook met missertjes, maar ik denk zelf dat (met kinderen) liefde en communicatie het belangrijkst is. Dat je daarmee een heel eind komt.
Poehh, al dat denken maakt het al bij voorbaat volgens mij veel zwaarder dan het zou moeten zijn. Ik snap waar het vandaan komt hoor, maar probeer e.e.a. los te zien van elkaar. Jij bent jij!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 1 januari 2009 om 18:16
Waar was die wens eigenlijk de afgelopen 8 jaar? Terwijl je alleen maar bezig was met ML?
Ik kan het niet helpen dat ik denk dat je het één voor het ander inruilt. Eerst kon je alleen maar gelukkig zijn met ML en nu je daar nog maar net vanaf bent verruil je dat voor de wens voor een gezin. Als die wens zo sterk is/was, waarom was je dan bij ML die 180 jaar oud is en waar je dus never nooit kinderen mee zou krijgen?
Ik wil er niet vervelend mee doen maar ik heb de indruk dat je meer droomt dan leeft.
Ik weet niet over welk topic het gaat als je het over je moeder hebt, maar wat ik ervan weet denk ik dat je constant de hoeken opzoekt waar de klappen vallen. Boksles nummer 1: blijf wég uit de hoeken waar de klappen vallen.
Lieve MM, zoek het waar je het kunt vinden. Bij zelf gekozen vrienden, bij je broer, bij mensen die van je houden en je kunnen geven wat je wilt. Je moeder kan je duidelijk niet geven wat je wilt, zoek het daar dan ook niet. Verdomd jammer dat ze niet de moeder is die je zou wensen. Verdomd jammer dat ML niet was zoals je zou wensen, maar besteed in Godsnaam niet nog eens 8 jaar aan dromen van iets wat er niet is.
En op dit moment is er geen man in je leven, geen kind en geen gezin. Geniet daar van, werk aan jezelf en zorg dat je het one day allemaal hebt.
Succes MM, in het nú.
Ik kan het niet helpen dat ik denk dat je het één voor het ander inruilt. Eerst kon je alleen maar gelukkig zijn met ML en nu je daar nog maar net vanaf bent verruil je dat voor de wens voor een gezin. Als die wens zo sterk is/was, waarom was je dan bij ML die 180 jaar oud is en waar je dus never nooit kinderen mee zou krijgen?
Ik wil er niet vervelend mee doen maar ik heb de indruk dat je meer droomt dan leeft.
Ik weet niet over welk topic het gaat als je het over je moeder hebt, maar wat ik ervan weet denk ik dat je constant de hoeken opzoekt waar de klappen vallen. Boksles nummer 1: blijf wég uit de hoeken waar de klappen vallen.
Lieve MM, zoek het waar je het kunt vinden. Bij zelf gekozen vrienden, bij je broer, bij mensen die van je houden en je kunnen geven wat je wilt. Je moeder kan je duidelijk niet geven wat je wilt, zoek het daar dan ook niet. Verdomd jammer dat ze niet de moeder is die je zou wensen. Verdomd jammer dat ML niet was zoals je zou wensen, maar besteed in Godsnaam niet nog eens 8 jaar aan dromen van iets wat er niet is.
En op dit moment is er geen man in je leven, geen kind en geen gezin. Geniet daar van, werk aan jezelf en zorg dat je het one day allemaal hebt.
Succes MM, in het nú.
donderdag 1 januari 2009 om 18:21
Ben ik het niet eens eens Evidenza. Soms kan een keuze voor een man, ookal weet je (later) dat het een foute keuze is, toch bestaan naast een wens voor een gezin.
Liefde dwing je niet, en keuzes kun je pas maken als je er zelf achter staat.
Ik denk dat MM nu pas beseft dat ze ook nog zelf bestaat, het niet altijd een ander gelukkig willen maken maar ook voor je eigen geluk gaan. Ik vind dan ook totaal niet dat ze droomt, een wens voor een gezin is een hele reele en logische wens, of je nu net uit een relatie komt waar dat niet in paste of niet.
Als er iemand leeft is het MM wel volgens mij, ze is alleen realistisch en eerlijk. En ik vind het reuze dapper dat ze haar gevoel hier zo blootgeeft.
Je kunt wel leven in het nu, maar waarom zou je niet mogen dromen? Ik droom ook van een leuke man, een fijn gezin, maar waarom kan dat niet? Dat gaat toch ook prima naast het genieten van het nu? Dat hoeft elkaar toch niet te bijten?
Liefde dwing je niet, en keuzes kun je pas maken als je er zelf achter staat.
Ik denk dat MM nu pas beseft dat ze ook nog zelf bestaat, het niet altijd een ander gelukkig willen maken maar ook voor je eigen geluk gaan. Ik vind dan ook totaal niet dat ze droomt, een wens voor een gezin is een hele reele en logische wens, of je nu net uit een relatie komt waar dat niet in paste of niet.
Als er iemand leeft is het MM wel volgens mij, ze is alleen realistisch en eerlijk. En ik vind het reuze dapper dat ze haar gevoel hier zo blootgeeft.
Je kunt wel leven in het nu, maar waarom zou je niet mogen dromen? Ik droom ook van een leuke man, een fijn gezin, maar waarom kan dat niet? Dat gaat toch ook prima naast het genieten van het nu? Dat hoeft elkaar toch niet te bijten?
donderdag 1 januari 2009 om 18:45
MM, ik ben het helemaal eens met wat EV zegt: dat je je bewust bent van je eigen issues maakt een groot verschil!
Je wilt niet weten hoe hard ik geroepen heb dat ik geen kinderen wilde, omdat ik niet wilde dat de geschiedenis zich herhaalde. Mijn verhaal is anders dan het jouwe, maar de conclusie was dus vergelijkbaar.
Maar ik ben ik, ik ben mijn ouders niet. Ik maak mijn eigen fouten, en mijn leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik loop niet voor mijn problemen weg (nu ja, niet voor de echt belangrijke dingen ). Ik zal vast geen perfecte moeder zijn, maar, pfff, dán zadel je je kind pas met een probleem op, als het een perfecte moeder heeft!
Je wilt niet weten hoe hard ik geroepen heb dat ik geen kinderen wilde, omdat ik niet wilde dat de geschiedenis zich herhaalde. Mijn verhaal is anders dan het jouwe, maar de conclusie was dus vergelijkbaar.
Maar ik ben ik, ik ben mijn ouders niet. Ik maak mijn eigen fouten, en mijn leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik loop niet voor mijn problemen weg (nu ja, niet voor de echt belangrijke dingen ). Ik zal vast geen perfecte moeder zijn, maar, pfff, dán zadel je je kind pas met een probleem op, als het een perfecte moeder heeft!
donderdag 1 januari 2009 om 20:06
Dankjewel Vinyl (f), voor je lieve woorden maar ook zeer zeker voor je "uitleg". Ik kan het niet beter verwoorden dan dat, ook al klinkt/lijkt dat misschien een zwaktebod, alsof ik de woorden van Vinyl aangrijp om me achter te verschuilen ofzo. Evidenza, de wens naar een gezin heb ik al heel lange tijd. Maar met ML kón het gewoon niet. Niet alleen omdat hij veel ouder was en absoluut geen kinderen meer wilde, maar ook omdat ik wel dingen zag van hem waarvan ik voelde: "Nee, daar zou ik mijn kind(eren) niet mee willen confronteren." Uit liefde voor je kind hem/haar niet verwekken zeg maar . Ik zag aan de kinderen van ML waar dat het fout ging, ik wilde daar geen herhaling van. Zelfs omwille van zíjn kinderen voelde ik vaak spijt, teleurstelling en verdriet. Maar m'n eigen gevoel wás er gewoon niet, in die zin heb ik toentertijd inderdaad niet geleefd en niet bestaan. Maar nu wel, oh hell nú zeer zeker!! En nu komen ook mijn eigen wensen en verlangens weer boven, die ik zolang niet meer kon voelen, gewoonweg omdat ik mezelf compleet verloren was. Daarom zei ik: ik heb mij gemist
EV, ik hoop dat je gelijk hebt en dat alleen het bewust zijn, al de kans verkleint dat ik diezelfde fout maak. Maar, in hoeverre heeft het nog zin om je ergens van bewust te zijn als je er niet naar handelt? (De alcoholist die nog een biertje opentrekt met de woorden: "Tja, ik ben toch alcoholist? Die drinken nou eenmaal.") En dan dus handelen in de zin van wat Evidenza zegt: het fijn hebben met lieve vrienden en familie, aan mezelf werken, na 8 jaar nu eens m'n leven eerst op orde krijgen/hebben, en een stabiele basis opbouwen.
Juist omdát ik mezelf zo verloren ben in ML, wil ik nu niet het risico nemen/lopen dat dat nóg een keer gebeurt. Ik wil niet bang hoeven te zijn dat ik mezelf voor de gek hou, dat ik me wéér helemaal afhankelijk opstel van een man maar me dat dan niet besef. En het dan nog véél langer niet doorhebben, omdat het wellicht niet zo'n klootzak is als ML. Ja maar, het gaat toch goed?? Ja maar, ik ben toch gelukkig?? Dát dan wellicht wel, maar de basis klopt niet: ik haal dan de kracht uit een ander, niet uit mijzelf. (Althans, ik loop het risico dat ik in die valkuil stap.) En als het fundament niet klopt, kan je nooit iets stevigs bouwen.
Ik zou bang zijn dat ik die scheidslijn uit het oog verlies. Dat ik het misschien wél op eigen kracht doe, maar vanwege de aanwezigheid van een eventuele partner me af blíjf vragen: en hoe ver zou ik zijn gekomen zónder hem???
Veel woorden, maar ik bedoel ermee te zeggen dat ik het zuiver wil houden op dit moment.
En Vinyl, wat dat blootgeven betreft: ik zie dat niet zo zeer als dapper. Van alles wat ik meegemaakt heb, ervaren heb, heb ik geleerd dat ik pas sterk ben als ik ook kwetsbaar durf te zijn. Het één kan niet zonder het ander.
In wezen is het één grote paradox: ik kon pas weg van ML, toen ik openlijk durfde toe te geven dat ik niet bij hem wegkon. Althans niet zonder hulp.
Zoals ik, waarschijnlijk, pas met m'n moeder om kan gaan als ik toegeef dat ze me verraden heeft, en gekwetst, en ik daardoor eigenlijk niet met haar om kan gaan.
Of klinkt dit raar? Misschien wel, maar het si wel hoe ik het voel.....
EV, ik hoop dat je gelijk hebt en dat alleen het bewust zijn, al de kans verkleint dat ik diezelfde fout maak. Maar, in hoeverre heeft het nog zin om je ergens van bewust te zijn als je er niet naar handelt? (De alcoholist die nog een biertje opentrekt met de woorden: "Tja, ik ben toch alcoholist? Die drinken nou eenmaal.") En dan dus handelen in de zin van wat Evidenza zegt: het fijn hebben met lieve vrienden en familie, aan mezelf werken, na 8 jaar nu eens m'n leven eerst op orde krijgen/hebben, en een stabiele basis opbouwen.
Juist omdát ik mezelf zo verloren ben in ML, wil ik nu niet het risico nemen/lopen dat dat nóg een keer gebeurt. Ik wil niet bang hoeven te zijn dat ik mezelf voor de gek hou, dat ik me wéér helemaal afhankelijk opstel van een man maar me dat dan niet besef. En het dan nog véél langer niet doorhebben, omdat het wellicht niet zo'n klootzak is als ML. Ja maar, het gaat toch goed?? Ja maar, ik ben toch gelukkig?? Dát dan wellicht wel, maar de basis klopt niet: ik haal dan de kracht uit een ander, niet uit mijzelf. (Althans, ik loop het risico dat ik in die valkuil stap.) En als het fundament niet klopt, kan je nooit iets stevigs bouwen.
Ik zou bang zijn dat ik die scheidslijn uit het oog verlies. Dat ik het misschien wél op eigen kracht doe, maar vanwege de aanwezigheid van een eventuele partner me af blíjf vragen: en hoe ver zou ik zijn gekomen zónder hem???
Veel woorden, maar ik bedoel ermee te zeggen dat ik het zuiver wil houden op dit moment.
En Vinyl, wat dat blootgeven betreft: ik zie dat niet zo zeer als dapper. Van alles wat ik meegemaakt heb, ervaren heb, heb ik geleerd dat ik pas sterk ben als ik ook kwetsbaar durf te zijn. Het één kan niet zonder het ander.
In wezen is het één grote paradox: ik kon pas weg van ML, toen ik openlijk durfde toe te geven dat ik niet bij hem wegkon. Althans niet zonder hulp.
Zoals ik, waarschijnlijk, pas met m'n moeder om kan gaan als ik toegeef dat ze me verraden heeft, en gekwetst, en ik daardoor eigenlijk niet met haar om kan gaan.
Of klinkt dit raar? Misschien wel, maar het si wel hoe ik het voel.....
donderdag 1 januari 2009 om 20:12
Nou, ik denk dat je daar wel gelijk in hebt.
Je kunt meestal pas ergens aan gaan werken als je het volledig in de ogen kijkt, onderkent dat het bestaat.
Dit is voor mij ook pas heel recente kennis hoor, ik ga nu ook pas naar de psycholoog toe deze maand. Pas nadat ik openlijk durfte toe te geven dat het niet goed gaat met me en dat ik vastloop op dingen.
En dat is met jou denk ik ook nu zo. Openheid, open gooien die hap. Onderkennen hoe je er nu voorstaat, wat er is gebeurd in het verleden en waar dat vandaan komt. Ik denk dat je er pas mee aan de slag kunt als je dat alles in de ogen kijkt en beseft waar je staat en waar je vandaan komt. Pas als je in die fase zit, zoals jij nu, kun je ook weer vooruit kijken.
En dat gebeurt dus nu ook!
Je kunt meestal pas ergens aan gaan werken als je het volledig in de ogen kijkt, onderkent dat het bestaat.
Dit is voor mij ook pas heel recente kennis hoor, ik ga nu ook pas naar de psycholoog toe deze maand. Pas nadat ik openlijk durfte toe te geven dat het niet goed gaat met me en dat ik vastloop op dingen.
En dat is met jou denk ik ook nu zo. Openheid, open gooien die hap. Onderkennen hoe je er nu voorstaat, wat er is gebeurd in het verleden en waar dat vandaan komt. Ik denk dat je er pas mee aan de slag kunt als je dat alles in de ogen kijkt en beseft waar je staat en waar je vandaan komt. Pas als je in die fase zit, zoals jij nu, kun je ook weer vooruit kijken.
En dat gebeurt dus nu ook!
vrijdag 2 januari 2009 om 09:06
quote:mastermind schreef op 01 januari 2009 @ 20:06:
In wezen is het één grote paradox: ik kon pas weg van ML, toen ik openlijk durfde toe te geven dat ik niet bij hem wegkon. Althans niet zonder hulp.
Zoals ik, waarschijnlijk, pas met m'n moeder om kan gaan als ik toegeef dat ze me verraden heeft, en gekwetst, en ik daardoor eigenlijk niet met haar om kan gaan.
Of klinkt dit raar? Misschien wel, maar het si wel hoe ik het voel.....Nee hoor, dat klinkt helemaal niet raar voor mij. Je kan een probleem pas oplossen als je het onderkent. Als je hardop kan uitspreken dat je iets op een bepaalde manier voelt / beleeft etc, dan heb je de eerste grote stap naar het verbreken van de status quo al bereikt. Zo voel ik dat tenminste.
In wezen is het één grote paradox: ik kon pas weg van ML, toen ik openlijk durfde toe te geven dat ik niet bij hem wegkon. Althans niet zonder hulp.
Zoals ik, waarschijnlijk, pas met m'n moeder om kan gaan als ik toegeef dat ze me verraden heeft, en gekwetst, en ik daardoor eigenlijk niet met haar om kan gaan.
Of klinkt dit raar? Misschien wel, maar het si wel hoe ik het voel.....Nee hoor, dat klinkt helemaal niet raar voor mij. Je kan een probleem pas oplossen als je het onderkent. Als je hardop kan uitspreken dat je iets op een bepaalde manier voelt / beleeft etc, dan heb je de eerste grote stap naar het verbreken van de status quo al bereikt. Zo voel ik dat tenminste.
vrijdag 2 januari 2009 om 16:38
Gelukkig, ik ben niet gek
Vandaag is wel een mooie dag. Werd wakkergebeld door een meisje dat ik ken, ze is 18 jaar maar nog (erg) onvolwassen. Streng gelovige ouders, kort gehouden en vervolgens ontspoord, dat werk. Ze was ziek en gedeprimeerd en belde uit arrenmoede mij maar op (bij ouders kreeg ze nul op rekest). Heel gesprek met haar gehad en uiteindelijk gaf ze me een heel mooi compliment... Ik zei nml dat ze hulp moest gaan zoeken, en dat ze mij natuurlijk ook mocht bellen maar dat ik slechts 10 jaar ouder ben en dus geen ouderrol kan vervullen, waarop ze zei dat ze me anders best zag als een moederfiguur en mij daarom ook gebeld had. En of ik alsjeblieft alsjeblieft even langs wilde komen. Ben langsgegaan en heb een heel gesprek met haar gehad, maar ook wat praktische zaken geregeld zoals samen haar schulden in kaart brengen enzo. En dat doet me goed, ik ben zeer zeker niet van plan om haar issues op me te nemen maar als ik vanaf de zijlijn zo af en toe een beetje mag 'coachen' dan vind ik dat heel prettig. Haar broertje komt ook vaak bij mij op bezoek en stelt me dan 1001 vragen die hij aan zijn ouders niet stellen mag, variërend van vragen over seks en blowen tot vragen over de evolutietheorie, leven na de dood en het leven in het algemeen. Dat ontroert me zo
Vandaag is wel een mooie dag. Werd wakkergebeld door een meisje dat ik ken, ze is 18 jaar maar nog (erg) onvolwassen. Streng gelovige ouders, kort gehouden en vervolgens ontspoord, dat werk. Ze was ziek en gedeprimeerd en belde uit arrenmoede mij maar op (bij ouders kreeg ze nul op rekest). Heel gesprek met haar gehad en uiteindelijk gaf ze me een heel mooi compliment... Ik zei nml dat ze hulp moest gaan zoeken, en dat ze mij natuurlijk ook mocht bellen maar dat ik slechts 10 jaar ouder ben en dus geen ouderrol kan vervullen, waarop ze zei dat ze me anders best zag als een moederfiguur en mij daarom ook gebeld had. En of ik alsjeblieft alsjeblieft even langs wilde komen. Ben langsgegaan en heb een heel gesprek met haar gehad, maar ook wat praktische zaken geregeld zoals samen haar schulden in kaart brengen enzo. En dat doet me goed, ik ben zeer zeker niet van plan om haar issues op me te nemen maar als ik vanaf de zijlijn zo af en toe een beetje mag 'coachen' dan vind ik dat heel prettig. Haar broertje komt ook vaak bij mij op bezoek en stelt me dan 1001 vragen die hij aan zijn ouders niet stellen mag, variërend van vragen over seks en blowen tot vragen over de evolutietheorie, leven na de dood en het leven in het algemeen. Dat ontroert me zo
vrijdag 2 januari 2009 om 17:35
En wat ik dan om te janken vind, eerlijk gezegd, is dat zulke kinderen weer niet bij hun eigen ouders terecht kunnen. Hoe herkenbaar, zou ik zeggen. Maar ik zelf kon vroeger met zulk soort vragen bij niemand terecht. Deze kinderen boffen nog dat ze jou in de buurt hebben.
Fijn gevoel is dat he, echt iets voor een ander kunnen betekenen. En wat een blijk van vertrouwen, dat ze jou wél durfde te bellen!
Fijn gevoel is dat he, echt iets voor een ander kunnen betekenen. En wat een blijk van vertrouwen, dat ze jou wél durfde te bellen!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
