Verschrikkelijk eenzaam.

Je verhaal doen, vind ik een goede eerste stap.
Je ziet in dat je leven niet loopt zoals je zou willen en ook waardoor dat komt. Als je dat inziet, kun je iets gaan veranderen.

Een positieve vervolgstap, hulp aanvragen, heb je ook gezet.

Al gaat het helaas lang duren voordat je daarmee kunt starten.

Maar je kunt mogelijk op andere manieren ook al iets doen om jezelf te helpen.
Ik lees dat je een licht verstandelijke beperking hebt en dat je moeite hebt bij het omgaan met mensen.

Als je weet hoe die beperking heet, dan kun je daar wat over gaan lezen.
Kijk eens of er (zelfhulp)boeken over bestaan en of er op internet informatie over te vinden is.
Misschien is er een internetforum dat erover gaat; met ervaringen van mensen die hetzelfde hebben.
Door erover te lezen, kun je ook al inzichten opdoen over hoe je ermee om kunt gaan.

En verder kun je kijken of er een lotgenotenvereniging of iets dergelijks bestaat.
Contact met mensen die hetzelfde "hebben", kan erg positief zijn, is mijn eigen ervaring.

Ik weet niet precies hoe bij jou "moeite met omgaan met mensen" eruit ziet.
Dat hoef ik ook niet per se te weten hoor; het is meer een vraag voor jouzelf, zodat je gericht kunt zoeken naar informatie en andere hulp.

Zelf heb ik namelijk ook moeite met het omgaan met mensen. Maar dat kan op verschillende manieren.
Bij mij gaat het om verlegen en erg introvert zijn. Wat voor mij geholpen heeft is een training sociale vaardigheden, samen met contact met "lotgenoten" en ook wel wat lezen erover.
Als jouw problemen op hetzelfde vlak liggen, kan ik je die oplossingen aanraden.
Als het op een wat ander vlak ligt, kun je naar voor jou beter passende boeken, trainingen, etc... zoeken.


En daarnaast kan het goed zijn om erbij stil te staan wanneer je iets doet waarmee je jezelf absoluut niet helpt, maar alleen maar verder de put in trekt.
Als je zoiets opmerkt bij jezelf, kun je er op dat moment bewust voor kiezen iets anders te doen.
Een voorbeeld is alcohol drinken.
Eigenlijk weet je wel dat dat alleen maar tijdelijk je nare gevoel verdooft, maar dat je er op langere termijn nog een probleem bij krijgt.
Dus als je met dat glas in je hand staat, zet het dan weer terug in de kast (of doe er water in).

Heel veel sterkte.
Je verhaal klinkt heftig.
Maar blijf proberen naar oplossingen te zoeken en je niet te veel te laten meeslepen door ellendige gevoelens.

Verwaarloos jezelf niet want je gaat je er niet beter op voelen. Ook zal het aan je te zien zijn als je niet goed voor jezelf zal zorgen.
Trek terug naar de basis op momenten als het niet goed gaat. Basis = je familie

Wat een rotdiagnose

Het moeilijke van een diagnose als dit, is dat je eerst in een soort rouwperiode komt. Je voelt je alsof je een stukje van wie je dacht te zijn, hebt verloren. Terwijl je gewoon nog steeds bent wie je hiervoor was, maar nu weet je wat er aan de hand is. Het is heel moeilijk om te accepteren dat je een beperking hebt, maar dat zal je toch moeten doen. Pas als dat lukt, kan je vooruit kijken naar je mogelijkheden. Je zal de verwachtingen van jezelf moeten bijstellen. Welke toekomstplannen zijn haalbaar? Als dat duidelijk is, kan je gaan focussen op iets leuks èn haalbaars waar je naartoe kan werken.

Probeer de diagnose te zien als de eerste stap richting een zo goed mogelijke aanpak.

Voor wat betreft je eenzaamheid, zou je alvast kunnen kijken naar een (sport)club. Er zijn best veel clubs die openstaan voor mensen met een beperking. Van djembé spelen tot karate, van volleybal tot boogschieten. Dat geeft afleiding en zo kom je in elk geval onder de mensen.

Mocht dat je wat lijken, dan kan je hier zoeken wat er bij jou in de buurt is te doen: https://www.unieksporten.nl/

Heel veel sterkte!
En laat die fles staan - in de winkel!

Mijn iq gemeten op 15 jaar, is 67 (ben nu 29j ) zelf heb ik ook nog autisme en sociale fobie. Ik zat tussen 16 en 18 jaar op school die voorbereid op beschermt wonen (België). En daar had iedereen laag iq maar hadden de meeste wel contact en vrienden. Zelfs zowaar koppeltjes onder elkaar.


Zelf heb zowel ik als mijn ouders waar ik bij woon geen vrienden. Ik denk dus niet dat iq zelfs laag iq maakt dat je geen vrienden hebt. Ik klap ook dicht, ik spreek enkel tegen mijn ouders, op school bleef het beperkt tot krampachtig iets zeggen als leerkrachten iets vroegen. Na school ben ik vrijwel meteen naar uitkering verwezen. Ik trek mij dat al lang niet meer aan ik ben gewoon zo verschrikt van echt contact, als ik niets zeg vinden mijn ouders daar niets vreemd aan ze weten dat ik schrik heb tussen andere mensen.


Je schrijft dat je geen contact hebt met familie, dan neem ik aan dat je tot nu toe half weg 20 zelfstandig hebt kunnen wonen en werken. Aangezien je licht verstandelijk beperking nu pas geconstateerd is. Dat lijkt me toch al een mooie prestatie.

Dingen ondernemen die je plezier geven, bij mij is dat wandelen met mijn ouders en tv kijken. Wat je zelf graag doet kan je alleen zelf weten, bedenk eens wat doe je graag en doe dit. Wat betreft sociaal gedoe ik hou meer van internet, dat geeft mij meer tijd, en je hebt niet in ogen te kijken en zo. Zo zit ik sinds vorig jaar op twitter, weet niet of je dat al hebt maar voor mij is dat een vorm van sociaal contact die ik toch een beetje kan, en waar ik geen stress van krijg,

Zoek in jouw woonplaats een organisatie dat hulp biedt aan mensen met een verstandelijke beperking of een sociale werkvoorziening en ga daar vrijwilligerswerk doen.

Je eerste reactie zal zijn dat je dat niet aan kunt misschien maar ik denk dat een paar uurtjes per week goed voor je is.
Sowieso om structuur aan te brengen, je uit je isolement te halen, je doet contacten op, misschien met gelijkgestemden.

Ik werk met verstandelijk beperkte mensen en ik haal hier zoveel voldoening uit. Het is wel een groep varierend van licht tot zwaar beperkt. Je zal dus niet ineens een grote vriendenkring opbouwen. Maar in deze groep zitten oa 2 vrouwen begin 30 met een licht verstandelijk beperking die een hechte vriendschap hebben. Ondernemen elke week iets samen, koffie drinken, op een terrasje zitten, boodschappen doen of winkelen.
Maar ga gewoon eens een gesprek aan en ik weet zeker dat er mensen bijzitten om een leuke vriendschap mee op te bouwen.