Psyche
alle pijlers
Verwerken/een plekje geven. Hoe doe je dat?
woensdag 22 maart 2017 om 09:57
In juli 2015 kreeg mijn zoontje van toen 3,5jaar een openhartoperatie voor een nieuwe longslagaderklep. Dat was toen al zijn 4e openhartoperatie. De operatie zelf was geslaagd maar in de uren daarna op de kinder IC ging het mis. Een bloedstolsel sloot de bloedtoevoer af naar zijn lichaam. Er was heel veel schade in zijn lichaam. De grootste en meest impactvolle schade bleek een hoge thoracale dwarslaesie. Volledig verlamd vanaf zijn borst naar beneden. Voor altijd. Hij kon wel zijn armen nog gewoon bewegen gelukkig.
Hij heeft 5 weken op de IC gelegen en daarna nog 2 weken afdeling. We leerden hoe we hem konden katheteriseren. Daarna heeft hij bijna 6 maanden in een kinderverpleegtehuis gelegen zodat wij onze woonsituatie op orde konden krijgen. Er moest heel veel geregeld worden. Een PGB aanvragen om zorg te kunnen inkopen, zorgverleners zoeken, verhuizen naar een tijdelijke aangepaste woning in een andere woonplaats, een huis verhuur klaar maken, een huis verkoop klaar maken, we hebben een huis gekocht en met behulp van een rolstoelarchitect een vergunning aangevraagd en een half jaar verbouwd, echt heel druk en heel hectisch en nauwelijks tijd om na te denken. Daarnaast moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Ik werk 4 dagen en mijn man 5.
Eind december zijn we verhuisd naar ons definitieve plekje en komt alles weer een beetje tot rust. We hebben de zorg voor zoon goed ingeregeld, het huis voelt fijn, zoontje is inmiddels 5 en bijna altijd blij, het gaat goed op ons werk en onze relatie heeft het overleefd. Niet alle vriendschappen maar dat is ook ok.
Eigenlijk zou ik nu moeten gaan verwerken ofzo maar hoe doe je zoiets? Ik probeer vooral in het moment te leven en niet al te veel na te denken. Over wat er gebeurd is maar ook over de toekomst. Want als ik nadenk word ik heel verdrietig en boos. Ik heb nog steeds heel veel moeite met het accepteren dat het gebeurd is. Ben boos op mezelf omdat ik weleens heb getwijfeld of we naar een ander ziekenhuis moesten overstappen en we het niet gedaan hebben. Ben ook boos op het ziekenhuis omdat ik het gevoel heb dat het voorkomen had kunnen worden. Twijfel of ik daar nog wat mee moet richting het ziekenhuis. Wat ingewikkeld is is dat ik voor mijn werk regelmatig met hen te maken heb.
In het hier en nu vallen bepaalde dingen mee. Zo was iedereen vooraf bang dat zoontje longontsteking op longontsteking zou krijgen omdat hij geen kracht heeft om te hoesten en blijkt nu dat we met onderhoudsantibiotica de virusjes buiten de deur kunnen houden. Maar andere dingen vallen heel erg tegen. Door de dwarslaesie heeft hij hele broze botten waardoor hij al 2 keer een dijbeenbreuk heeft gehad. En omdat hij niet rechtop kan blijven zitten heeft hij al een scoliose van 25 graden en weten we ook dat dat in de toekomst een groot probleem gaat worden.
Laatst op controle bij de kindercardioloog bleken er toch ook weer vernauwingen in zijn aorta en zijn nieuwe longslagaderklep en gaan ze waarschijnlijk weer een hartkatheterisatie doen. Dus waar we hoopten dan hij met deze klep door kon totdat hij volgroeid is, dat zit er niet in. Zijn borstkas is al 5x open geweest. Heeft zelfs een keer een week opengestaan. Ik weet inmiddels ook dat je door littekenweefsel en verklevingen en kind maar niet open kan blijven maken. Misschien zeggen ze over een jaar wel dat ze niks meer kunnen doen voor hem. Maar misschien duurt dan nog wel 20 jaar.
De angst om hem te verliezen is heel groot. Het verdriet dat ik voel als ik denk aan hem verliezen immens groot. Maar eigenlijk wil ik ook niet dat hij ons overleeft. Hij is ook verstandelijk beperkt.
Samenvattend leef ik dus na een heel heftig anderhalf jaar heel erg in het moment en kan daar ook wel echt van genieten. Maar zodra ik terug ga denken aan wat er gebeurd is anderhalf jaar geleden of aan wat de toekomst van zoon ons gaat brengen word ik overmand door emoties die heel heftig/negatief zijn en dat wordt ook niet minder. Het is niet dat als ik die emoties toe laat ik het voor mijn gevoel een plekje geef ofzo en ik vraag me ook serieus af of dat wel kan. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Misschien ervaringsdeskundigen die bruikbare tips voor me hebben?
Hij heeft 5 weken op de IC gelegen en daarna nog 2 weken afdeling. We leerden hoe we hem konden katheteriseren. Daarna heeft hij bijna 6 maanden in een kinderverpleegtehuis gelegen zodat wij onze woonsituatie op orde konden krijgen. Er moest heel veel geregeld worden. Een PGB aanvragen om zorg te kunnen inkopen, zorgverleners zoeken, verhuizen naar een tijdelijke aangepaste woning in een andere woonplaats, een huis verhuur klaar maken, een huis verkoop klaar maken, we hebben een huis gekocht en met behulp van een rolstoelarchitect een vergunning aangevraagd en een half jaar verbouwd, echt heel druk en heel hectisch en nauwelijks tijd om na te denken. Daarnaast moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Ik werk 4 dagen en mijn man 5.
Eind december zijn we verhuisd naar ons definitieve plekje en komt alles weer een beetje tot rust. We hebben de zorg voor zoon goed ingeregeld, het huis voelt fijn, zoontje is inmiddels 5 en bijna altijd blij, het gaat goed op ons werk en onze relatie heeft het overleefd. Niet alle vriendschappen maar dat is ook ok.
Eigenlijk zou ik nu moeten gaan verwerken ofzo maar hoe doe je zoiets? Ik probeer vooral in het moment te leven en niet al te veel na te denken. Over wat er gebeurd is maar ook over de toekomst. Want als ik nadenk word ik heel verdrietig en boos. Ik heb nog steeds heel veel moeite met het accepteren dat het gebeurd is. Ben boos op mezelf omdat ik weleens heb getwijfeld of we naar een ander ziekenhuis moesten overstappen en we het niet gedaan hebben. Ben ook boos op het ziekenhuis omdat ik het gevoel heb dat het voorkomen had kunnen worden. Twijfel of ik daar nog wat mee moet richting het ziekenhuis. Wat ingewikkeld is is dat ik voor mijn werk regelmatig met hen te maken heb.
In het hier en nu vallen bepaalde dingen mee. Zo was iedereen vooraf bang dat zoontje longontsteking op longontsteking zou krijgen omdat hij geen kracht heeft om te hoesten en blijkt nu dat we met onderhoudsantibiotica de virusjes buiten de deur kunnen houden. Maar andere dingen vallen heel erg tegen. Door de dwarslaesie heeft hij hele broze botten waardoor hij al 2 keer een dijbeenbreuk heeft gehad. En omdat hij niet rechtop kan blijven zitten heeft hij al een scoliose van 25 graden en weten we ook dat dat in de toekomst een groot probleem gaat worden.
Laatst op controle bij de kindercardioloog bleken er toch ook weer vernauwingen in zijn aorta en zijn nieuwe longslagaderklep en gaan ze waarschijnlijk weer een hartkatheterisatie doen. Dus waar we hoopten dan hij met deze klep door kon totdat hij volgroeid is, dat zit er niet in. Zijn borstkas is al 5x open geweest. Heeft zelfs een keer een week opengestaan. Ik weet inmiddels ook dat je door littekenweefsel en verklevingen en kind maar niet open kan blijven maken. Misschien zeggen ze over een jaar wel dat ze niks meer kunnen doen voor hem. Maar misschien duurt dan nog wel 20 jaar.
De angst om hem te verliezen is heel groot. Het verdriet dat ik voel als ik denk aan hem verliezen immens groot. Maar eigenlijk wil ik ook niet dat hij ons overleeft. Hij is ook verstandelijk beperkt.
Samenvattend leef ik dus na een heel heftig anderhalf jaar heel erg in het moment en kan daar ook wel echt van genieten. Maar zodra ik terug ga denken aan wat er gebeurd is anderhalf jaar geleden of aan wat de toekomst van zoon ons gaat brengen word ik overmand door emoties die heel heftig/negatief zijn en dat wordt ook niet minder. Het is niet dat als ik die emoties toe laat ik het voor mijn gevoel een plekje geef ofzo en ik vraag me ook serieus af of dat wel kan. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Misschien ervaringsdeskundigen die bruikbare tips voor me hebben?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:57
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 11:07:
[...]
Dat is eigenlijk ook wat ik nu doe. Maar ik merk dus dat als ik het af en toe wel toe laat het verdriet niet minder wordt. Ik huil bijvoorbeeld nooit bij iemand anders. Kan ik niet, wil ik niet, ik blokkeer. Terwijl ik er meestal wel heel goed over kan vertellen. Mijn vriend klaagt af en toe dat ik afvlak. En dat komt volgens mij juist door dat wegdrukken van m'n gevoelens.
Bepaald verdriet is vreselijk, als ik gehuild heb voel ik me soms dagen beroerd en het lucht niet op. Het verdriet wordt bij mij ook niet minder. Ik herken dat blokkeren wel, is ook niet prettig, maar in mijn privédomein kan ik dan toch mezelf ontspannen door iets te doen dat afleidt. Ik ben met geen stok naar het gevoel dat aan bepaalde herinneringen gekoppeld zijn te slaan, wanneer ik het voel opborrelen moet ik iets doen om mijn gedachten te verzetten. Ik bied het dus geen stoel aan, het verdient geen plekje. Mijn vriend klaagt niet over zulke dingen, hij gaat er ook niet 'beter', maar gewoon anders mee om. We laten elkaar daarin in onze persoonlijke waarde. Dit betekent niet dat ik geen enkel verdriet toelaat of alle verdriet beschouw als een woekerende bramenstruik met giftige vruchten.
Wat ik wil zeggen is dat je ermee omgaat zoals het voor jou het prettigst/veiligst voelt. Ik las dat je soms een beetje jaloers bent op mensen die steun van hun (hele) omgeving krijgen. Je moet jezelf zoiets niet misgunnen, daar leek het voor mij op, dat je het jezelf, jullie misgunt. Misgun jezelf niets waarvan je denkt dat je daar behoefte aan hebt. Of wanneer jullie daar samen iets aan denken te hebben. Je kunt toch aangeven dat je behoefte hebt aan gezelschap om je heen van mensen die weten wat er speelt, maar dat je het luchtig wil houden, als je daar behoefte aan hebt?
[...]
Dat is eigenlijk ook wat ik nu doe. Maar ik merk dus dat als ik het af en toe wel toe laat het verdriet niet minder wordt. Ik huil bijvoorbeeld nooit bij iemand anders. Kan ik niet, wil ik niet, ik blokkeer. Terwijl ik er meestal wel heel goed over kan vertellen. Mijn vriend klaagt af en toe dat ik afvlak. En dat komt volgens mij juist door dat wegdrukken van m'n gevoelens.
Bepaald verdriet is vreselijk, als ik gehuild heb voel ik me soms dagen beroerd en het lucht niet op. Het verdriet wordt bij mij ook niet minder. Ik herken dat blokkeren wel, is ook niet prettig, maar in mijn privédomein kan ik dan toch mezelf ontspannen door iets te doen dat afleidt. Ik ben met geen stok naar het gevoel dat aan bepaalde herinneringen gekoppeld zijn te slaan, wanneer ik het voel opborrelen moet ik iets doen om mijn gedachten te verzetten. Ik bied het dus geen stoel aan, het verdient geen plekje. Mijn vriend klaagt niet over zulke dingen, hij gaat er ook niet 'beter', maar gewoon anders mee om. We laten elkaar daarin in onze persoonlijke waarde. Dit betekent niet dat ik geen enkel verdriet toelaat of alle verdriet beschouw als een woekerende bramenstruik met giftige vruchten.
Wat ik wil zeggen is dat je ermee omgaat zoals het voor jou het prettigst/veiligst voelt. Ik las dat je soms een beetje jaloers bent op mensen die steun van hun (hele) omgeving krijgen. Je moet jezelf zoiets niet misgunnen, daar leek het voor mij op, dat je het jezelf, jullie misgunt. Misgun jezelf niets waarvan je denkt dat je daar behoefte aan hebt. Of wanneer jullie daar samen iets aan denken te hebben. Je kunt toch aangeven dat je behoefte hebt aan gezelschap om je heen van mensen die weten wat er speelt, maar dat je het luchtig wil houden, als je daar behoefte aan hebt?
woensdag 22 maart 2017 om 12:02
quote:ikbenmoedervan schreef op 22 maart 2017 @ 11:51:
[...]
Je mag ook verdriet hebben, het zou niet goed zijn als jullie het niet zouden hebben maar als je dicht klapt bij anderen dan zien ze het verdriet ook niet.
Ik kan het ook moeilijk uitten bij anderen maar ik wil het dan ook niet delen met anderen. Ook uit bescherming voor zogenaamde goedbedoelde opmerkingen die verkeerd vallen. Die heb ik al genoeg gehoord.
En qua facebook of andere social media... daar doe ik allemaal niet aan. Lekker rustig.
Die mensen die hun verhaal daar op zetten doen dat misschien ook uit een gevoel van eenzaamheid. Wellicht krijgen ze wat berichtjes uit onverwachte hoek, maar blijft het bij zo'n berichtje en merken ze daar in het dagelijks leven niets van en zijn ze onderaan de streep net zo ver als jij.
Die goedbedoelde opmerkingen zijn echt vreselijk.
En het is ook eenzaamheid dat maakt dat mensen zielige verhalen posten op social media. Dus realiseer me zeker ook dat ze daar geen stap verder mee komen.
[...]
Je mag ook verdriet hebben, het zou niet goed zijn als jullie het niet zouden hebben maar als je dicht klapt bij anderen dan zien ze het verdriet ook niet.
Ik kan het ook moeilijk uitten bij anderen maar ik wil het dan ook niet delen met anderen. Ook uit bescherming voor zogenaamde goedbedoelde opmerkingen die verkeerd vallen. Die heb ik al genoeg gehoord.
En qua facebook of andere social media... daar doe ik allemaal niet aan. Lekker rustig.
Die mensen die hun verhaal daar op zetten doen dat misschien ook uit een gevoel van eenzaamheid. Wellicht krijgen ze wat berichtjes uit onverwachte hoek, maar blijft het bij zo'n berichtje en merken ze daar in het dagelijks leven niets van en zijn ze onderaan de streep net zo ver als jij.
Die goedbedoelde opmerkingen zijn echt vreselijk.
En het is ook eenzaamheid dat maakt dat mensen zielige verhalen posten op social media. Dus realiseer me zeker ook dat ze daar geen stap verder mee komen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 12:05
quote:bossanova schreef op 22 maart 2017 @ 11:57:
[...]
Bepaald verdriet is vreselijk, als ik gehuild heb voel ik me soms dagen beroerd en het lucht niet op. Het verdriet wordt bij mij ook niet minder. Ik herken dat blokkeren wel, is ook niet prettig, maar in mijn privédomein kan ik dan toch mezelf ontspannen door iets te doen dat afleidt. Ik ben met geen stok naar het gevoel dat aan bepaalde herinneringen gekoppeld zijn te slaan, wanneer ik het voel opborrelen moet ik iets doen om mijn gedachten te verzetten. Ik bied het dus geen stoel aan, het verdient geen plekje. Mijn vriend klaagt niet over zulke dingen, hij gaat er ook niet 'beter', maar gewoon anders mee om. We laten elkaar daarin in onze persoonlijke waarde. Dit betekent niet dat ik geen enkel verdriet toelaat of alle verdriet beschouw als een woekerende bramenstruik met giftige vruchten.
Woekerende bramenstruik met giftige vruchten
Ik kan me prive vaak ook wel ontspannen gelukkig door stomme netflix series te kijken of stomme spelletjes te spelen op de ipad. Lekker vluchtgedrag
[...]
Bepaald verdriet is vreselijk, als ik gehuild heb voel ik me soms dagen beroerd en het lucht niet op. Het verdriet wordt bij mij ook niet minder. Ik herken dat blokkeren wel, is ook niet prettig, maar in mijn privédomein kan ik dan toch mezelf ontspannen door iets te doen dat afleidt. Ik ben met geen stok naar het gevoel dat aan bepaalde herinneringen gekoppeld zijn te slaan, wanneer ik het voel opborrelen moet ik iets doen om mijn gedachten te verzetten. Ik bied het dus geen stoel aan, het verdient geen plekje. Mijn vriend klaagt niet over zulke dingen, hij gaat er ook niet 'beter', maar gewoon anders mee om. We laten elkaar daarin in onze persoonlijke waarde. Dit betekent niet dat ik geen enkel verdriet toelaat of alle verdriet beschouw als een woekerende bramenstruik met giftige vruchten.
Woekerende bramenstruik met giftige vruchten
Ik kan me prive vaak ook wel ontspannen gelukkig door stomme netflix series te kijken of stomme spelletjes te spelen op de ipad. Lekker vluchtgedrag
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 12:07
Wees vooral niet te hard voor jezelf. Je zegt dat je pas sinds eind december een beetje rust hebt, en inmiddels heb je het 'nog' niet verwerkt? We zijn nog geen 3 maanden verder! Niet heel gek dus dat de emoties nog hoog zitten.
Probeer niet te veel te denken in termen als 'wat als'. Daar kan je niets meer mee. Vertrouw op jezelf dat je op dat moment het naar beste kunnen hebt gedaan en kijk niet te veel terug. Probeer naar de toekomst te kijken, maar vergeet vooral niet te genieten van het moment.
Probeer niet te veel te denken in termen als 'wat als'. Daar kan je niets meer mee. Vertrouw op jezelf dat je op dat moment het naar beste kunnen hebt gedaan en kijk niet te veel terug. Probeer naar de toekomst te kijken, maar vergeet vooral niet te genieten van het moment.
woensdag 22 maart 2017 om 12:11
Je noemde eerder iets over vechten, dacht ik. Is psychomotorische therapie dan niets voor je? Ook daar wordt bewegen en praten gecombineerd, en als je de noodzaak voelt om op een kussen te rammen mag dat
Ook had je het over te veel na gaan denken. Is creatieve therapie dan niet iets voor je? Dat je gaat zitten tekenen/knutselen ipv praten? Of toneelspelen, dansen of muziek maken.
Ook had je het over te veel na gaan denken. Is creatieve therapie dan niet iets voor je? Dat je gaat zitten tekenen/knutselen ipv praten? Of toneelspelen, dansen of muziek maken.
woensdag 22 maart 2017 om 12:20
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 12:05:
[...]
Woekerende bramenstruik met giftige vruchten
Ik kan me prive vaak ook wel ontspannen gelukkig door stomme netflix series te kijken of stomme spelletjes te spelen op de ipad. Lekker vluchtgedrag
(Ow solly, ik had mijn bericht nog een beetje uitgebreid, klik vaak te snel op 'plaatsen'. )
Ja vluchtgedrag, die heb ik vaker gehoord! Hahaha! Ik bagatelliseer dat ook door het 'loslaten' te noemen, maar natuurlijk is het ook wel verzetten, verdringen en vluchten.
Ik hoop er oud mee te worden.
[...]
Woekerende bramenstruik met giftige vruchten
Ik kan me prive vaak ook wel ontspannen gelukkig door stomme netflix series te kijken of stomme spelletjes te spelen op de ipad. Lekker vluchtgedrag
(Ow solly, ik had mijn bericht nog een beetje uitgebreid, klik vaak te snel op 'plaatsen'. )
Ja vluchtgedrag, die heb ik vaker gehoord! Hahaha! Ik bagatelliseer dat ook door het 'loslaten' te noemen, maar natuurlijk is het ook wel verzetten, verdringen en vluchten.
Ik hoop er oud mee te worden.
woensdag 22 maart 2017 om 12:34
quote:bossanova schreef op 22 maart 2017 @ 12:20:
[...]
(Ow solly, ik had mijn bericht nog een beetje uitgebreid, klik vaak te snel op 'plaatsen'. )
Ja vluchtgedrag, die heb ik vaker gehoord! Hahaha! Ik bagatelliseer dat ook door het 'loslaten' te noemen, maar natuurlijk is het ook wel verzetten, verdringen en vluchten. Ik hoop er oud mee te worden.Ik heb het gelezen hoor Je hebt ook gelijk. Ik ben vaak zo kritisch naar mezelf (en soms ook naar anderen)
[...]
(Ow solly, ik had mijn bericht nog een beetje uitgebreid, klik vaak te snel op 'plaatsen'. )
Ja vluchtgedrag, die heb ik vaker gehoord! Hahaha! Ik bagatelliseer dat ook door het 'loslaten' te noemen, maar natuurlijk is het ook wel verzetten, verdringen en vluchten.
Ik hoop er oud mee te worden.Ik heb het gelezen hoor Je hebt ook gelijk. Ik ben vaak zo kritisch naar mezelf (en soms ook naar anderen)
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 13:17
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 12:34:
[...]
Ik heb het gelezen hoor Je hebt ook gelijk. Ik ben vaak zo kritisch naar mezelf (en soms ook naar anderen)
Nu doe je het weer! Je hebt toch je stinkende best gedaan om te komen waar je nu bent? Samen met je vriend, maar ook die kleine heeft een steentje bijgedragen met zijn onverwoestbare karakter en vrolijkheid. Je hebt nu gewoon wat meer rust nu de administratieve rompslomp grotendeels achter je ligt, zo raar is het denk ik niet dat er meer gelegenheid is voor de herinneringen aan die emotionele achtbaan en de chaos eromheen. Dat je hier nu geen zin in hebt, liever geniet van de relatieve rust en regelmaat die je hervonden hebt, vind ik wel redelijk. En als het pijnlijk of niet fijn voelt om jezelf in een of ander kunstmatig in gang gezet verwerkingsproces te forceren, dan zou ik het niet doen. Is dat niet ook rekening houden met jezelf, of zelfrespect? A
Als iemand aangeeft dat iets gevoelig is, ga je toch ook niet bij diegene in de 'wond' wroeten?
[...]
Ik heb het gelezen hoor Je hebt ook gelijk. Ik ben vaak zo kritisch naar mezelf (en soms ook naar anderen)
Nu doe je het weer!
Je hebt toch je stinkende best gedaan om te komen waar je nu bent? Samen met je vriend, maar ook die kleine heeft een steentje bijgedragen met zijn onverwoestbare karakter en vrolijkheid. Je hebt nu gewoon wat meer rust nu de administratieve rompslomp grotendeels achter je ligt, zo raar is het denk ik niet dat er meer gelegenheid is voor de herinneringen aan die emotionele achtbaan en de chaos eromheen. Dat je hier nu geen zin in hebt, liever geniet van de relatieve rust en regelmaat die je hervonden hebt, vind ik wel redelijk. En als het pijnlijk of niet fijn voelt om jezelf in een of ander kunstmatig in gang gezet verwerkingsproces te forceren, dan zou ik het niet doen. Is dat niet ook rekening houden met jezelf, of zelfrespect? AAls iemand aangeeft dat iets gevoelig is, ga je toch ook niet bij diegene in de 'wond' wroeten?
woensdag 22 maart 2017 om 14:47
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 11:03:
[...]
Heb er trouwens al 3 geprobeerd maar ben kennelijk niet de makkelijkste. Lijkt wel of ik allergisch ben geworden voor cliché's en trucjes en op de een of andere manier heb ik er 3 getroffen die daar erg van zijn. Het kost zoveel tijd elke keer want voor je erachter ben ben je weer een aantal sessies verder.
Hardlooptherapie heb ik nooit van gehoord. Nou ben ik geen hardloper maar een stevige wandeling zou best lekker kunnen zijn tijdens het praten.
Ik denk ook wel eens aan een soort personal coach. Maar dan niet een betaalde maar iemand die dit vanuit een intrinsieke motivatie wil doen. Dus geen trucjes maar oprechte interesse en heel veel ervaring. Maar waar vind je zo iemand?http://www.amsterdam-psyc ... herapie-hardlooptherapie/
Kan ook met stevig wandelen (zie de site hierboven).
Ik denk niet dat je van iemand mag vragen dit onbetaald en onbaatzuchtig te doen. Dat levert een onduidelijke en ongelijkwaardige relatie op. Daarnaast, je hebt het over cliché's en trucjes....Dat doet me vermoeden dat jij het zelf ook lastig vind om je over te geven aan een therapeut. Dat is ook moeilijk, en je moet echt de juiste hebben, maar zolang je dat niet doet kom je natuurlijk nergens.
[...]
Heb er trouwens al 3 geprobeerd maar ben kennelijk niet de makkelijkste. Lijkt wel of ik allergisch ben geworden voor cliché's en trucjes en op de een of andere manier heb ik er 3 getroffen die daar erg van zijn. Het kost zoveel tijd elke keer want voor je erachter ben ben je weer een aantal sessies verder.
Hardlooptherapie heb ik nooit van gehoord. Nou ben ik geen hardloper maar een stevige wandeling zou best lekker kunnen zijn tijdens het praten.
Ik denk ook wel eens aan een soort personal coach. Maar dan niet een betaalde maar iemand die dit vanuit een intrinsieke motivatie wil doen. Dus geen trucjes maar oprechte interesse en heel veel ervaring. Maar waar vind je zo iemand?http://www.amsterdam-psyc ... herapie-hardlooptherapie/
Kan ook met stevig wandelen (zie de site hierboven).
Ik denk niet dat je van iemand mag vragen dit onbetaald en onbaatzuchtig te doen. Dat levert een onduidelijke en ongelijkwaardige relatie op. Daarnaast, je hebt het over cliché's en trucjes....Dat doet me vermoeden dat jij het zelf ook lastig vind om je over te geven aan een therapeut. Dat is ook moeilijk, en je moet echt de juiste hebben, maar zolang je dat niet doet kom je natuurlijk nergens.
woensdag 22 maart 2017 om 14:51
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 12:02:
[...]
Die goedbedoelde opmerkingen zijn echt vreselijk.
En het is ook eenzaamheid dat maakt dat mensen zielige verhalen posten op social media. Dus realiseer me zeker ook dat ze daar geen stap verder mee komen.
Heb je voor jezelf wel helder wat jij hierin van anderen verwacht, hoe dat er concreet uit zou moeten zien en of dat een realistische verwachting is?
Als jij je verdriet niet uit, luchtig(er) over de situatie praat etc. Hoe realistisch is het dan om te verwachten <vul maar in>?
[...]
Die goedbedoelde opmerkingen zijn echt vreselijk.
En het is ook eenzaamheid dat maakt dat mensen zielige verhalen posten op social media. Dus realiseer me zeker ook dat ze daar geen stap verder mee komen.
Heb je voor jezelf wel helder wat jij hierin van anderen verwacht, hoe dat er concreet uit zou moeten zien en of dat een realistische verwachting is?
Als jij je verdriet niet uit, luchtig(er) over de situatie praat etc. Hoe realistisch is het dan om te verwachten <vul maar in>?
woensdag 22 maart 2017 om 15:06
quote:Lady_Vintage schreef op 22 maart 2017 @ 14:51:
[...]
Heb je voor jezelf wel helder wat jij hierin van anderen verwacht, hoe dat er concreet uit zou moeten zien en of dat een realistische verwachting is?
Als jij je verdriet niet uit, luchtig(er) over de situatie praat etc. Hoe realistisch is het dan om te verwachten <vul maar in>?
Het ligt ook vooral aan mij. Daar ben ik me heel bewust van. Ik kan vaak wel heel goed feitelijk vertellen maar heb moeite om mijn emoties te tonen en kan echt niet om hulp vragen.
En dat gaat natuurlijk ook fout in therapie. Het is echt stom maar ik blokkeer gewoon als de emoties los komen bij anderen (behalve mijn partner) terwijl ik het als ik alleen ben wel prima kan toelaten. Geef mij een zielig verhaal en ik zit te brullen.
Ik ben me er tegenwoordig wel bewust van en kan het vooraf vertellen. Dat is al een stap.
[...]
Heb je voor jezelf wel helder wat jij hierin van anderen verwacht, hoe dat er concreet uit zou moeten zien en of dat een realistische verwachting is?
Als jij je verdriet niet uit, luchtig(er) over de situatie praat etc. Hoe realistisch is het dan om te verwachten <vul maar in>?
Het ligt ook vooral aan mij. Daar ben ik me heel bewust van. Ik kan vaak wel heel goed feitelijk vertellen maar heb moeite om mijn emoties te tonen en kan echt niet om hulp vragen.
En dat gaat natuurlijk ook fout in therapie. Het is echt stom maar ik blokkeer gewoon als de emoties los komen bij anderen (behalve mijn partner) terwijl ik het als ik alleen ben wel prima kan toelaten. Geef mij een zielig verhaal en ik zit te brullen.
Ik ben me er tegenwoordig wel bewust van en kan het vooraf vertellen. Dat is al een stap.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 15:21
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 15:06:
[...]
Het ligt ook vooral aan mij. Daar ben ik me heel bewust van. Ik kan vaak wel heel goed feitelijk vertellen maar heb moeite om mijn emoties te tonen en kan echt niet om hulp vragen.
En dat gaat natuurlijk ook fout in therapie. Het is echt stom maar ik blokkeer gewoon als de emoties los komen bij anderen (behalve mijn partner) terwijl ik het als ik alleen ben wel prima kan toelaten. Geef mij een zielig verhaal en ik zit te brullen.
Ik ben me er tegenwoordig wel bewust van en kan het vooraf vertellen. Dat is al een stap.Het gaat er niet om of het aan jouw ligt en of het goed of fout is wat je doet. Het gaat erom dat je inzicht krijgt in het proces wat zich in jouw hoofd afspeelt. Zodra je weet hoe dat in elkaar zit en waar jij goed op reageert of hoe je dingen anders kunt doen om het makkelijker te maken voor jezelf, kom je een stukje dichter bij het kunnen verwerken van dingen.
[...]
Het ligt ook vooral aan mij. Daar ben ik me heel bewust van. Ik kan vaak wel heel goed feitelijk vertellen maar heb moeite om mijn emoties te tonen en kan echt niet om hulp vragen.
En dat gaat natuurlijk ook fout in therapie. Het is echt stom maar ik blokkeer gewoon als de emoties los komen bij anderen (behalve mijn partner) terwijl ik het als ik alleen ben wel prima kan toelaten. Geef mij een zielig verhaal en ik zit te brullen.
Ik ben me er tegenwoordig wel bewust van en kan het vooraf vertellen. Dat is al een stap.Het gaat er niet om of het aan jouw ligt en of het goed of fout is wat je doet. Het gaat erom dat je inzicht krijgt in het proces wat zich in jouw hoofd afspeelt. Zodra je weet hoe dat in elkaar zit en waar jij goed op reageert of hoe je dingen anders kunt doen om het makkelijker te maken voor jezelf, kom je een stukje dichter bij het kunnen verwerken van dingen.
woensdag 22 maart 2017 om 15:55
quote:Lady_Vintage schreef op 22 maart 2017 @ 14:47:
[...]
Ik denk niet dat je van iemand mag vragen dit onbetaald en onbaatzuchtig te doen. Dat levert een onduidelijke en ongelijkwaardige relatie op. Daarnaast, je hebt het over cliché's en trucjes....Dat doet me vermoeden dat jij het zelf ook lastig vind om je over te geven aan een therapeut. Dat is ook moeilijk, en je moet echt de juiste hebben, maar zolang je dat niet doet kom je natuurlijk nergens.
Ik denk ook dat het niet fair is om te verwachten dat iemand dat onbetaald wil doen. Je wilt iemand met veel ervaring, dan zou de vrijwilliger al heel veel vrijwillig hebben moeten coachen.
En waarom denk je dat een betaalde coach 'trucjes' doet en een onbetaalde niet? Grote lans dat ze dezelfde training/cursus hebben gedaan?
Ik zou persoonlijk een betaalde coach willen hebben, omdat je daar zakelijke afspraken mee kunt maken en bepaald opleidingseisen aan kunt stellen. Bij een vrijwilliger lijkt me dat allemaal wat losser, wat vrijblijvender.
[...]
Ik denk niet dat je van iemand mag vragen dit onbetaald en onbaatzuchtig te doen. Dat levert een onduidelijke en ongelijkwaardige relatie op. Daarnaast, je hebt het over cliché's en trucjes....Dat doet me vermoeden dat jij het zelf ook lastig vind om je over te geven aan een therapeut. Dat is ook moeilijk, en je moet echt de juiste hebben, maar zolang je dat niet doet kom je natuurlijk nergens.
Ik denk ook dat het niet fair is om te verwachten dat iemand dat onbetaald wil doen. Je wilt iemand met veel ervaring, dan zou de vrijwilliger al heel veel vrijwillig hebben moeten coachen.
En waarom denk je dat een betaalde coach 'trucjes' doet en een onbetaalde niet? Grote lans dat ze dezelfde training/cursus hebben gedaan?
Ik zou persoonlijk een betaalde coach willen hebben, omdat je daar zakelijke afspraken mee kunt maken en bepaald opleidingseisen aan kunt stellen. Bij een vrijwilliger lijkt me dat allemaal wat losser, wat vrijblijvender.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 22 maart 2017 om 16:38
quote:himalaya schreef op 22 maart 2017 @ 15:55:
[...]
Ik denk ook dat het niet fair is om te verwachten dat iemand dat onbetaald wil doen. Je wilt iemand met veel ervaring, dan zou de vrijwilliger al heel veel vrijwillig hebben moeten coachen.
En waarom denk je dat een betaalde coach 'trucjes' doet en een onbetaalde niet? Grote lans dat ze dezelfde training/cursus hebben gedaan?
Ik zou persoonlijk een betaalde coach willen hebben, omdat je daar zakelijke afspraken mee kunt maken en bepaald opleidingseisen aan kunt stellen. Bij een vrijwilliger lijkt me dat allemaal wat losser, wat vrijblijvender.Het gaat me niet om het onbetaalde. Ik weet juist niet of ik een therapeut wil die in 'behandelingen' denkt. Ik zoek juist meer iemand met wie ik kan sparren over de keuzes die ik maak zowel zakelijk als privé. Werk en privé zijn bij mij ook erg verbonden.
[...]
Ik denk ook dat het niet fair is om te verwachten dat iemand dat onbetaald wil doen. Je wilt iemand met veel ervaring, dan zou de vrijwilliger al heel veel vrijwillig hebben moeten coachen.
En waarom denk je dat een betaalde coach 'trucjes' doet en een onbetaalde niet? Grote lans dat ze dezelfde training/cursus hebben gedaan?
Ik zou persoonlijk een betaalde coach willen hebben, omdat je daar zakelijke afspraken mee kunt maken en bepaald opleidingseisen aan kunt stellen. Bij een vrijwilliger lijkt me dat allemaal wat losser, wat vrijblijvender.Het gaat me niet om het onbetaalde. Ik weet juist niet of ik een therapeut wil die in 'behandelingen' denkt. Ik zoek juist meer iemand met wie ik kan sparren over de keuzes die ik maak zowel zakelijk als privé. Werk en privé zijn bij mij ook erg verbonden.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 18:33
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 16:38:
[...]
Het gaat me niet om het onbetaalde. Ik weet juist niet of ik een therapeut wil die in 'behandelingen' denkt. Ik zoek juist meer iemand met wie ik kan sparren over de keuzes die ik maak zowel zakelijk als privé. Werk en privé zijn bij mij ook erg verbonden.
Hoe bedoel je "in behandelingen" denken? Types behandelingen? Afspraken en na een aantal weken een doel bereiken?
Iemand om te sparren kun je echt wel vinden. Heb je al eens een grondige zoektocht online ondernomen? Heb je al eens met je huisarts gesproken om te kijken of hij iemand weet die bij jou past?
[...]
Het gaat me niet om het onbetaalde. Ik weet juist niet of ik een therapeut wil die in 'behandelingen' denkt. Ik zoek juist meer iemand met wie ik kan sparren over de keuzes die ik maak zowel zakelijk als privé. Werk en privé zijn bij mij ook erg verbonden.
Hoe bedoel je "in behandelingen" denken? Types behandelingen? Afspraken en na een aantal weken een doel bereiken?
Iemand om te sparren kun je echt wel vinden. Heb je al eens een grondige zoektocht online ondernomen? Heb je al eens met je huisarts gesproken om te kijken of hij iemand weet die bij jou past?
donderdag 23 maart 2017 om 09:03
quote:Lady_Vintage schreef op 22 maart 2017 @ 18:33:
[...]
Hoe bedoel je "in behandelingen" denken? Types behandelingen? Afspraken en na een aantal weken een doel bereiken?
Ja bedoel inderdaad type behandelingen. Begin doel en einddoel. De laatste keer had ik goed gezocht vond ik. Ook kritische vragen gesteld en aangegeven waarom de vorige niet paste. Ze leek leuk maar is het uiteindelijk toch niet. Kom niet verder. Huisarts kent mij niet want net 2 maanden geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats.
Denk dat ik dan toch eerder zou kiezen voor een personal coach (betaald) dan een psycholoog.
[...]
Hoe bedoel je "in behandelingen" denken? Types behandelingen? Afspraken en na een aantal weken een doel bereiken?
Ja bedoel inderdaad type behandelingen. Begin doel en einddoel. De laatste keer had ik goed gezocht vond ik. Ook kritische vragen gesteld en aangegeven waarom de vorige niet paste. Ze leek leuk maar is het uiteindelijk toch niet. Kom niet verder. Huisarts kent mij niet want net 2 maanden geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats.
Denk dat ik dan toch eerder zou kiezen voor een personal coach (betaald) dan een psycholoog.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 23 maart 2017 om 12:03
quote:boannan schreef op 23 maart 2017 @ 09:03:
[...]
Ja bedoel inderdaad type behandelingen. Begin doel en einddoel. De laatste keer had ik goed gezocht vond ik. Ook kritische vragen gesteld en aangegeven waarom de vorige niet paste. Ze leek leuk maar is het uiteindelijk toch niet. Kom niet verder. Huisarts kent mij niet want net 2 maanden geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats.
Denk dat ik dan toch eerder zou kiezen voor een personal coach (betaald) dan een psycholoog.De huisarts hoeft je in principe niet te kennen. Als jij een omschrijving geeft van wat je nodig hebt, moet hij je ook daarin kunnen adviseren zonder dat je 5 jaar zijn patient bent.
[...]
Ja bedoel inderdaad type behandelingen. Begin doel en einddoel. De laatste keer had ik goed gezocht vond ik. Ook kritische vragen gesteld en aangegeven waarom de vorige niet paste. Ze leek leuk maar is het uiteindelijk toch niet. Kom niet verder. Huisarts kent mij niet want net 2 maanden geleden verhuisd naar een nieuwe woonplaats.
Denk dat ik dan toch eerder zou kiezen voor een personal coach (betaald) dan een psycholoog.De huisarts hoeft je in principe niet te kennen. Als jij een omschrijving geeft van wat je nodig hebt, moet hij je ook daarin kunnen adviseren zonder dat je 5 jaar zijn patient bent.
donderdag 23 maart 2017 om 12:54
Ik zou graag eens met je praten ????. Ik snap helemaal waar je bedoelt. Als ik met een hulpverlener praat en ik zie dat ze schrikt van mijn ervaringen/ geschiedenis dan ben ik er al klaar mee. Ik heb zoveel hulpverleners gehad en allemaal laten ze het grootste trauma onverwerkt. Ik lees graag mee om tips te krijgen. Jouw verhaal over je zoon grijpt me aan omdat ik zelf een neefje heb met een soort gelijk verhaal. Hij is nu 15 en nu pas is mijn zus het allemaal aan het verwerken en accepteren. Ik heb nu nog maar één goede oplossing tegen trauma's: de tijd. De rest heb ik geprobeerd maar de tijd heeft het meeste geheeld heb ik gemerkt. Iedere dag verwerk ik iets, dmv een droom, herinnering, muziekje etc.
Heel veel succes en sterkte. Ik woon in het oosten des lands, misschien jij ook?
Heel veel succes en sterkte. Ik woon in het oosten des lands, misschien jij ook?
donderdag 23 maart 2017 om 14:28
Allereerst mijn medeleven voor de zware tijd die jij achter de rug hebt en het vele dat jij te verduren krijgt. Jij hebt in een leven zoveel als anderen in drie levens krijgen, het is volstrekt normaal dat jij je afvraagt hoe je hiermee in Gods naam moet omgaan! Ik kan mij erg goed voorstellen dat als je gaat nadenken - en nu komen jullie tot rust, dus dan heb je vaker gelegenheid om na te denken - alles weer zeer duidelijk en pijnlijk wordt. De toekomst die je zo anders had voorgesteld. Het leven met alle verandering.
Je doet het volgens mij echt heel goed!
In een moeilijke periode hebbik via de huisarts om psychische ondersteuning gevraagd en ben ik via een psycholoog bij een geleide groepstherapie terechtgekomen. Dat was een wekelijkse bijeenkomst met 5 a 6 mensen. Bij mij had iedereen een andere problematiek maar het was globaal wel herkenbaar. In die tijd zelf vond ik de therapie/ groepsgesprek wel eens vermoeiend. Er waren ook dagen dat ik niets wilde vertellen. Soms stelde de begeleidende therapeut gerichte vragen. Nu, een aantal jaren later, denk ik er nog steeds aan terug. Dat gevoel om daar als een onder gelijken te zijn. Te kunnen delen. Ook als het geen constructieve gedachten waren. Maar ook de momenten dat iets beter ging. Het was wel een proces om erin mee te gaan. Maar achteraf gezien heeft het - hebben die gesprekken- mij wel echt geholpen om mijn verdriet te verwerken.
Dikke knuffel voor jou nu.
Je doet het volgens mij echt heel goed!
In een moeilijke periode hebbik via de huisarts om psychische ondersteuning gevraagd en ben ik via een psycholoog bij een geleide groepstherapie terechtgekomen. Dat was een wekelijkse bijeenkomst met 5 a 6 mensen. Bij mij had iedereen een andere problematiek maar het was globaal wel herkenbaar. In die tijd zelf vond ik de therapie/ groepsgesprek wel eens vermoeiend. Er waren ook dagen dat ik niets wilde vertellen. Soms stelde de begeleidende therapeut gerichte vragen. Nu, een aantal jaren later, denk ik er nog steeds aan terug. Dat gevoel om daar als een onder gelijken te zijn. Te kunnen delen. Ook als het geen constructieve gedachten waren. Maar ook de momenten dat iets beter ging. Het was wel een proces om erin mee te gaan. Maar achteraf gezien heeft het - hebben die gesprekken- mij wel echt geholpen om mijn verdriet te verwerken.
Dikke knuffel voor jou nu.
All truly great thoughts are conceived by walking.
Friedrich Nietzsche
Friedrich Nietzsche
donderdag 23 maart 2017 om 19:44
quote:SF_ schreef op 23 maart 2017 @ 15:07:
[...]
Rake vraag.
Eens.
Als dingen opeens zo veranderen met heftige gevolgen is het een kwestie van meeveren (of dat proberen en het anders eerst over je heen laten komen) en proberen nieuwe balans te zoeken. En dat gaat met vallen en opstaan en is een doorlopend proces. Geen vaststaand doel in de trant van in 2017 ga ik dit verwerken.
Probeer de lichtpunten te zien. Dat betekent niet dat je niet mag balen of geen verdriet mag hebben. Maar probeer ruimte in je hoofd te krijgen door ook te zien dat jullie situatie nu al op een paar fronten is verbetert tov eerst. Een aangepast huis, goede zorg, wat meer rust.
En ik zou mensen meer toelaten in je emoties, proberen niet af te vlakken. Therapie kan daar bij helpen.
[...]
Rake vraag.
Eens.
Als dingen opeens zo veranderen met heftige gevolgen is het een kwestie van meeveren (of dat proberen en het anders eerst over je heen laten komen) en proberen nieuwe balans te zoeken. En dat gaat met vallen en opstaan en is een doorlopend proces. Geen vaststaand doel in de trant van in 2017 ga ik dit verwerken.
Probeer de lichtpunten te zien. Dat betekent niet dat je niet mag balen of geen verdriet mag hebben. Maar probeer ruimte in je hoofd te krijgen door ook te zien dat jullie situatie nu al op een paar fronten is verbetert tov eerst. Een aangepast huis, goede zorg, wat meer rust.
En ik zou mensen meer toelaten in je emoties, proberen niet af te vlakken. Therapie kan daar bij helpen.
zaterdag 25 maart 2017 om 11:00
quote:Floortje_7 schreef op 23 maart 2017 @ 12:54:
Ik zou graag eens met je praten ????. Ik snap helemaal waar je bedoelt. Als ik met een hulpverlener praat en ik zie dat ze schrikt van mijn ervaringen/ geschiedenis dan ben ik er al klaar mee. Ik heb zoveel hulpverleners gehad en allemaal laten ze het grootste trauma onverwerkt. Ik lees graag mee om tips te krijgen. Jouw verhaal over je zoon grijpt me aan omdat ik zelf een neefje heb met een soort gelijk verhaal. Hij is nu 15 en nu pas is mijn zus het allemaal aan het verwerken en accepteren. Ik heb nu nog maar één goede oplossing tegen trauma's: de tijd. De rest heb ik geprobeerd maar de tijd heeft het meeste geheeld heb ik gemerkt. Iedere dag verwerk ik iets, dmv een droom, herinnering, muziekje etc.
Heel veel succes en sterkte. Ik woon in het oosten des lands, misschien jij ook?Ik in het westen. Je mag me altijd een pb sturen uiteraard
Ik zou graag eens met je praten ????. Ik snap helemaal waar je bedoelt. Als ik met een hulpverlener praat en ik zie dat ze schrikt van mijn ervaringen/ geschiedenis dan ben ik er al klaar mee. Ik heb zoveel hulpverleners gehad en allemaal laten ze het grootste trauma onverwerkt. Ik lees graag mee om tips te krijgen. Jouw verhaal over je zoon grijpt me aan omdat ik zelf een neefje heb met een soort gelijk verhaal. Hij is nu 15 en nu pas is mijn zus het allemaal aan het verwerken en accepteren. Ik heb nu nog maar één goede oplossing tegen trauma's: de tijd. De rest heb ik geprobeerd maar de tijd heeft het meeste geheeld heb ik gemerkt. Iedere dag verwerk ik iets, dmv een droom, herinnering, muziekje etc.
Heel veel succes en sterkte. Ik woon in het oosten des lands, misschien jij ook?Ik in het westen. Je mag me altijd een pb sturen uiteraard
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
