Psyche
alle pijlers
Verwerken/een plekje geven. Hoe doe je dat?
woensdag 22 maart 2017 om 09:57
In juli 2015 kreeg mijn zoontje van toen 3,5jaar een openhartoperatie voor een nieuwe longslagaderklep. Dat was toen al zijn 4e openhartoperatie. De operatie zelf was geslaagd maar in de uren daarna op de kinder IC ging het mis. Een bloedstolsel sloot de bloedtoevoer af naar zijn lichaam. Er was heel veel schade in zijn lichaam. De grootste en meest impactvolle schade bleek een hoge thoracale dwarslaesie. Volledig verlamd vanaf zijn borst naar beneden. Voor altijd. Hij kon wel zijn armen nog gewoon bewegen gelukkig.
Hij heeft 5 weken op de IC gelegen en daarna nog 2 weken afdeling. We leerden hoe we hem konden katheteriseren. Daarna heeft hij bijna 6 maanden in een kinderverpleegtehuis gelegen zodat wij onze woonsituatie op orde konden krijgen. Er moest heel veel geregeld worden. Een PGB aanvragen om zorg te kunnen inkopen, zorgverleners zoeken, verhuizen naar een tijdelijke aangepaste woning in een andere woonplaats, een huis verhuur klaar maken, een huis verkoop klaar maken, we hebben een huis gekocht en met behulp van een rolstoelarchitect een vergunning aangevraagd en een half jaar verbouwd, echt heel druk en heel hectisch en nauwelijks tijd om na te denken. Daarnaast moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Ik werk 4 dagen en mijn man 5.
Eind december zijn we verhuisd naar ons definitieve plekje en komt alles weer een beetje tot rust. We hebben de zorg voor zoon goed ingeregeld, het huis voelt fijn, zoontje is inmiddels 5 en bijna altijd blij, het gaat goed op ons werk en onze relatie heeft het overleefd. Niet alle vriendschappen maar dat is ook ok.
Eigenlijk zou ik nu moeten gaan verwerken ofzo maar hoe doe je zoiets? Ik probeer vooral in het moment te leven en niet al te veel na te denken. Over wat er gebeurd is maar ook over de toekomst. Want als ik nadenk word ik heel verdrietig en boos. Ik heb nog steeds heel veel moeite met het accepteren dat het gebeurd is. Ben boos op mezelf omdat ik weleens heb getwijfeld of we naar een ander ziekenhuis moesten overstappen en we het niet gedaan hebben. Ben ook boos op het ziekenhuis omdat ik het gevoel heb dat het voorkomen had kunnen worden. Twijfel of ik daar nog wat mee moet richting het ziekenhuis. Wat ingewikkeld is is dat ik voor mijn werk regelmatig met hen te maken heb.
In het hier en nu vallen bepaalde dingen mee. Zo was iedereen vooraf bang dat zoontje longontsteking op longontsteking zou krijgen omdat hij geen kracht heeft om te hoesten en blijkt nu dat we met onderhoudsantibiotica de virusjes buiten de deur kunnen houden. Maar andere dingen vallen heel erg tegen. Door de dwarslaesie heeft hij hele broze botten waardoor hij al 2 keer een dijbeenbreuk heeft gehad. En omdat hij niet rechtop kan blijven zitten heeft hij al een scoliose van 25 graden en weten we ook dat dat in de toekomst een groot probleem gaat worden.
Laatst op controle bij de kindercardioloog bleken er toch ook weer vernauwingen in zijn aorta en zijn nieuwe longslagaderklep en gaan ze waarschijnlijk weer een hartkatheterisatie doen. Dus waar we hoopten dan hij met deze klep door kon totdat hij volgroeid is, dat zit er niet in. Zijn borstkas is al 5x open geweest. Heeft zelfs een keer een week opengestaan. Ik weet inmiddels ook dat je door littekenweefsel en verklevingen en kind maar niet open kan blijven maken. Misschien zeggen ze over een jaar wel dat ze niks meer kunnen doen voor hem. Maar misschien duurt dan nog wel 20 jaar.
De angst om hem te verliezen is heel groot. Het verdriet dat ik voel als ik denk aan hem verliezen immens groot. Maar eigenlijk wil ik ook niet dat hij ons overleeft. Hij is ook verstandelijk beperkt.
Samenvattend leef ik dus na een heel heftig anderhalf jaar heel erg in het moment en kan daar ook wel echt van genieten. Maar zodra ik terug ga denken aan wat er gebeurd is anderhalf jaar geleden of aan wat de toekomst van zoon ons gaat brengen word ik overmand door emoties die heel heftig/negatief zijn en dat wordt ook niet minder. Het is niet dat als ik die emoties toe laat ik het voor mijn gevoel een plekje geef ofzo en ik vraag me ook serieus af of dat wel kan. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Misschien ervaringsdeskundigen die bruikbare tips voor me hebben?
Hij heeft 5 weken op de IC gelegen en daarna nog 2 weken afdeling. We leerden hoe we hem konden katheteriseren. Daarna heeft hij bijna 6 maanden in een kinderverpleegtehuis gelegen zodat wij onze woonsituatie op orde konden krijgen. Er moest heel veel geregeld worden. Een PGB aanvragen om zorg te kunnen inkopen, zorgverleners zoeken, verhuizen naar een tijdelijke aangepaste woning in een andere woonplaats, een huis verhuur klaar maken, een huis verkoop klaar maken, we hebben een huis gekocht en met behulp van een rolstoelarchitect een vergunning aangevraagd en een half jaar verbouwd, echt heel druk en heel hectisch en nauwelijks tijd om na te denken. Daarnaast moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Ik werk 4 dagen en mijn man 5.
Eind december zijn we verhuisd naar ons definitieve plekje en komt alles weer een beetje tot rust. We hebben de zorg voor zoon goed ingeregeld, het huis voelt fijn, zoontje is inmiddels 5 en bijna altijd blij, het gaat goed op ons werk en onze relatie heeft het overleefd. Niet alle vriendschappen maar dat is ook ok.
Eigenlijk zou ik nu moeten gaan verwerken ofzo maar hoe doe je zoiets? Ik probeer vooral in het moment te leven en niet al te veel na te denken. Over wat er gebeurd is maar ook over de toekomst. Want als ik nadenk word ik heel verdrietig en boos. Ik heb nog steeds heel veel moeite met het accepteren dat het gebeurd is. Ben boos op mezelf omdat ik weleens heb getwijfeld of we naar een ander ziekenhuis moesten overstappen en we het niet gedaan hebben. Ben ook boos op het ziekenhuis omdat ik het gevoel heb dat het voorkomen had kunnen worden. Twijfel of ik daar nog wat mee moet richting het ziekenhuis. Wat ingewikkeld is is dat ik voor mijn werk regelmatig met hen te maken heb.
In het hier en nu vallen bepaalde dingen mee. Zo was iedereen vooraf bang dat zoontje longontsteking op longontsteking zou krijgen omdat hij geen kracht heeft om te hoesten en blijkt nu dat we met onderhoudsantibiotica de virusjes buiten de deur kunnen houden. Maar andere dingen vallen heel erg tegen. Door de dwarslaesie heeft hij hele broze botten waardoor hij al 2 keer een dijbeenbreuk heeft gehad. En omdat hij niet rechtop kan blijven zitten heeft hij al een scoliose van 25 graden en weten we ook dat dat in de toekomst een groot probleem gaat worden.
Laatst op controle bij de kindercardioloog bleken er toch ook weer vernauwingen in zijn aorta en zijn nieuwe longslagaderklep en gaan ze waarschijnlijk weer een hartkatheterisatie doen. Dus waar we hoopten dan hij met deze klep door kon totdat hij volgroeid is, dat zit er niet in. Zijn borstkas is al 5x open geweest. Heeft zelfs een keer een week opengestaan. Ik weet inmiddels ook dat je door littekenweefsel en verklevingen en kind maar niet open kan blijven maken. Misschien zeggen ze over een jaar wel dat ze niks meer kunnen doen voor hem. Maar misschien duurt dan nog wel 20 jaar.
De angst om hem te verliezen is heel groot. Het verdriet dat ik voel als ik denk aan hem verliezen immens groot. Maar eigenlijk wil ik ook niet dat hij ons overleeft. Hij is ook verstandelijk beperkt.
Samenvattend leef ik dus na een heel heftig anderhalf jaar heel erg in het moment en kan daar ook wel echt van genieten. Maar zodra ik terug ga denken aan wat er gebeurd is anderhalf jaar geleden of aan wat de toekomst van zoon ons gaat brengen word ik overmand door emoties die heel heftig/negatief zijn en dat wordt ook niet minder. Het is niet dat als ik die emoties toe laat ik het voor mijn gevoel een plekje geef ofzo en ik vraag me ook serieus af of dat wel kan. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil. Misschien ervaringsdeskundigen die bruikbare tips voor me hebben?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 10:24
quote:Yakatani schreef op 22 maart 2017 @ 10:06:
Psycholoog of rouwdeskundige.Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.
Psycholoog of rouwdeskundige.Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 10:33
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 10:24:
[...]
Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.Misschien is het zoeken naar iemand die beter bij je past een goed idee. Heb je weleens aan hardlooptherapie gedacht of in ieder geval bewegen tegelijk met een gesprek? Dat maakt de dynamiek en impact anders dan wanneer je statisch op een stoel tegenover iemand zit te praten.
[...]
Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.Misschien is het zoeken naar iemand die beter bij je past een goed idee. Heb je weleens aan hardlooptherapie gedacht of in ieder geval bewegen tegelijk met een gesprek? Dat maakt de dynamiek en impact anders dan wanneer je statisch op een stoel tegenover iemand zit te praten.
woensdag 22 maart 2017 om 10:34
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 10:24:
[...]
Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.Bij een psycholoog is het belangrijk dat je een klik met iemand hebt. Ik heb psychologen gehad waar ik niks bij ben opgeschoten. De laatste keer heb bewust iemand uitgezocht en ik heb daar ontzettend veel steun en hulp gekregen.
[...]
Psycholoog heb ik wel geprobeerd maar werkte voor mij eigenlijk niet. Misschien was zij wel niet de juiste persoon hoor. Rouwdeskundige heb ik niet aan gedacht.Bij een psycholoog is het belangrijk dat je een klik met iemand hebt. Ik heb psychologen gehad waar ik niks bij ben opgeschoten. De laatste keer heb bewust iemand uitgezocht en ik heb daar ontzettend veel steun en hulp gekregen.
woensdag 22 maart 2017 om 10:40
Doordat je nu zo in het moment leeft en niet stil staat bij je boosheid en verdriet, kun je nog niet verwerken. Prima voor als je even door moet bikkelen, maar je merkt nu dat het je ook in de weg zit. Een hulpverlener kan je helpen je gevoelens meer toe te laten, zodat je ze uiteindelijk een plek kunt geven.
woensdag 22 maart 2017 om 10:41
Bij mij helpt verdringen eigenlijk wel. Natuurlijk dringen herinneringen zich van tijd tot tijd aan me op, maar als ik ze niet fijn vind dan dring ik ze terug. Dat gaat steeds makkelijker, wat ik dan ervaar als een verwerkingsproces. Ik accepteer wel dat ik ze heb, maar laat ze niet op de voorgrond treden.
woensdag 22 maart 2017 om 10:44
quote:bossanova schreef op 22 maart 2017 @ 10:41:
Bij mij helpt verdringen eigenlijk wel. Natuurlijk dringen herinneringen zich van tijd tot tijd aan me op, maar als ik ze niet fijn vind dan dring ik ze terug. Dat gaat steeds makkelijker, wat ik dan ervaar als een verwerkingsproces.De tijd zelf maakt nare herinneringen ook vaak minder heftig of beter te verdragen als je er toch even aan denkt, maar soms zijn ze te heftig om weg te stoppen of ben je daar niet zo goed in.
Bij mij helpt verdringen eigenlijk wel. Natuurlijk dringen herinneringen zich van tijd tot tijd aan me op, maar als ik ze niet fijn vind dan dring ik ze terug. Dat gaat steeds makkelijker, wat ik dan ervaar als een verwerkingsproces.De tijd zelf maakt nare herinneringen ook vaak minder heftig of beter te verdragen als je er toch even aan denkt, maar soms zijn ze te heftig om weg te stoppen of ben je daar niet zo goed in.
woensdag 22 maart 2017 om 10:44
Allereerst een
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.
woensdag 22 maart 2017 om 10:46
quote:popje85 schreef op 22 maart 2017 @ 10:44:
[...]
De tijd zelf maakt nare herinneringen ook vaak minder heftig of beter te verdragen als je er toch even aan denkt, maar soms zijn ze te heftig om weg te stoppen of ben je daar niet zo goed in.Nee, het gaat er niet om of je er goed of slecht in bent, maar het geeft me een beter gevoel als ik er tegen vecht.
[...]
De tijd zelf maakt nare herinneringen ook vaak minder heftig of beter te verdragen als je er toch even aan denkt, maar soms zijn ze te heftig om weg te stoppen of ben je daar niet zo goed in.Nee, het gaat er niet om of je er goed of slecht in bent, maar het geeft me een beter gevoel als ik er tegen vecht.
woensdag 22 maart 2017 om 10:58
quote:bossanova schreef op 22 maart 2017 @ 10:46:
[...]
Nee, het gaat er niet om of je er goed of slecht in bent, maar het geeft me een beter gevoel als ik er tegen vecht.Maar niet iedereen kan er even 'goed' tegen vechten. Ik bedoel niet dat het goed of slecht is. Het gaat erom wat voor jou werkt. Iedereen gaat anders om met zijn nare ervaringen.
[...]
Nee, het gaat er niet om of je er goed of slecht in bent, maar het geeft me een beter gevoel als ik er tegen vecht.Maar niet iedereen kan er even 'goed' tegen vechten. Ik bedoel niet dat het goed of slecht is. Het gaat erom wat voor jou werkt. Iedereen gaat anders om met zijn nare ervaringen.
woensdag 22 maart 2017 om 10:59
quote:ikbenmoedervan schreef op 22 maart 2017 @ 10:44:
Allereerst een
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.Met boosheid en verdriet kun je wel iets: het uiten en het delen. Precies wat jullie doen. En dat helpt dus!
Allereerst een
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.Met boosheid en verdriet kun je wel iets: het uiten en het delen. Precies wat jullie doen. En dat helpt dus!
woensdag 22 maart 2017 om 11:03
quote:Lady_Vintage schreef op 22 maart 2017 @ 10:33:
[...]
Misschien is het zoeken naar iemand die beter bij je past een goed idee. Heb je weleens aan hardlooptherapie gedacht of in ieder geval bewegen tegelijk met een gesprek? Dat maakt de dynamiek en impact anders dan wanneer je statisch op een stoel tegenover iemand zit te praten.
Heb er trouwens al 3 geprobeerd maar ben kennelijk niet de makkelijkste. Lijkt wel of ik allergisch ben geworden voor cliché's en trucjes en op de een of andere manier heb ik er 3 getroffen die daar erg van zijn. Het kost zoveel tijd elke keer want voor je erachter ben ben je weer een aantal sessies verder.
Hardlooptherapie heb ik nooit van gehoord. Nou ben ik geen hardloper maar een stevige wandeling zou best lekker kunnen zijn tijdens het praten.
Ik denk ook wel eens aan een soort personal coach. Maar dan niet een betaalde maar iemand die dit vanuit een intrinsieke motivatie wil doen. Dus geen trucjes maar oprechte interesse en heel veel ervaring. Maar waar vind je zo iemand?
[...]
Misschien is het zoeken naar iemand die beter bij je past een goed idee. Heb je weleens aan hardlooptherapie gedacht of in ieder geval bewegen tegelijk met een gesprek? Dat maakt de dynamiek en impact anders dan wanneer je statisch op een stoel tegenover iemand zit te praten.
Heb er trouwens al 3 geprobeerd maar ben kennelijk niet de makkelijkste. Lijkt wel of ik allergisch ben geworden voor cliché's en trucjes en op de een of andere manier heb ik er 3 getroffen die daar erg van zijn. Het kost zoveel tijd elke keer want voor je erachter ben ben je weer een aantal sessies verder.
Hardlooptherapie heb ik nooit van gehoord. Nou ben ik geen hardloper maar een stevige wandeling zou best lekker kunnen zijn tijdens het praten.
Ik denk ook wel eens aan een soort personal coach. Maar dan niet een betaalde maar iemand die dit vanuit een intrinsieke motivatie wil doen. Dus geen trucjes maar oprechte interesse en heel veel ervaring. Maar waar vind je zo iemand?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:03
quote:popje85 schreef op 22 maart 2017 @ 10:58:
[...]
Maar niet iedereen kan er even 'goed' tegen vechten. Ik bedoel niet dat het goed of slecht is. Het gaat erom wat voor jou werkt. Iedereen gaat anders om met zijn nare ervaringen.Vanzelfsprekend, daarom vertel ik ook wat voor mij werkt. Het gaat me pas makkelijk af wanneer ik ze verwerkt heb, het proces naar dat punt toe is best wel pittig, maar bij mij heeft het gewerkt.
[...]
Maar niet iedereen kan er even 'goed' tegen vechten. Ik bedoel niet dat het goed of slecht is. Het gaat erom wat voor jou werkt. Iedereen gaat anders om met zijn nare ervaringen.Vanzelfsprekend, daarom vertel ik ook wat voor mij werkt. Het gaat me pas makkelijk af wanneer ik ze verwerkt heb, het proces naar dat punt toe is best wel pittig, maar bij mij heeft het gewerkt.
woensdag 22 maart 2017 om 11:04
quote:hoelahoepla schreef op 22 maart 2017 @ 10:34:
[...]
Bij een psycholoog is het belangrijk dat je een klik met iemand hebt. Ik heb psychologen gehad waar ik niks bij ben opgeschoten. De laatste keer heb bewust iemand uitgezocht en ik heb daar ontzettend veel steun en hulp gekregen.Maar hoe weet je dat? Blijkt dat ik dat moeilijk kan inschatten.
[...]
Bij een psycholoog is het belangrijk dat je een klik met iemand hebt. Ik heb psychologen gehad waar ik niks bij ben opgeschoten. De laatste keer heb bewust iemand uitgezocht en ik heb daar ontzettend veel steun en hulp gekregen.Maar hoe weet je dat? Blijkt dat ik dat moeilijk kan inschatten.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:07
quote:bossanova schreef op 22 maart 2017 @ 10:41:
Bij mij helpt verdringen eigenlijk wel. Natuurlijk dringen herinneringen zich van tijd tot tijd aan me op, maar als ik ze niet fijn vind dan dring ik ze terug. Dat gaat steeds makkelijker, wat ik dan ervaar als een verwerkingsproces. Ik accepteer wel dat ik ze heb, maar laat ze niet op de voorgrond treden.Dat is eigenlijk ook wat ik nu doe. Maar ik merk dus dat als ik het af en toe wel toe laat het verdriet niet minder wordt. Ik huil bijvoorbeeld nooit bij iemand anders. Kan ik niet, wil ik niet, ik blokkeer. Terwijl ik er meestal wel heel goed over kan vertellen. Mijn vriend klaagt af en toe dat ik afvlak. En dat komt volgens mij juist door dat wegdrukken van m'n gevoelens.
Bij mij helpt verdringen eigenlijk wel. Natuurlijk dringen herinneringen zich van tijd tot tijd aan me op, maar als ik ze niet fijn vind dan dring ik ze terug. Dat gaat steeds makkelijker, wat ik dan ervaar als een verwerkingsproces. Ik accepteer wel dat ik ze heb, maar laat ze niet op de voorgrond treden.Dat is eigenlijk ook wat ik nu doe. Maar ik merk dus dat als ik het af en toe wel toe laat het verdriet niet minder wordt. Ik huil bijvoorbeeld nooit bij iemand anders. Kan ik niet, wil ik niet, ik blokkeer. Terwijl ik er meestal wel heel goed over kan vertellen. Mijn vriend klaagt af en toe dat ik afvlak. En dat komt volgens mij juist door dat wegdrukken van m'n gevoelens.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:10
Je zit er nog middenin, hoe kun je nu dan verwerken? Therapie kan zeker wel nuttig zijn nu, maar dan zou ik meer denken aan hoe je op dit moment beter met bepaalde dingen zou kunnen omgaan.
Dat terzijde.
In het ziekenhuis zijn er psychologen die juist gespecialiseerd zijn in acceptatie/rouw rondom ziekte en beperkingen. Misschien is dat iets.
Dat terzijde.
In het ziekenhuis zijn er psychologen die juist gespecialiseerd zijn in acceptatie/rouw rondom ziekte en beperkingen. Misschien is dat iets.
woensdag 22 maart 2017 om 11:12
quote:ikbenmoedervan schreef op 22 maart 2017 @ 10:44:
Allereerst een
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.
Dat vooral met elkaar praten herken ik. Meestal kunnen we dat goed. Soms weleens tijdelijk wat minder. Het voelt wel heel eenzaam. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik niet gekend word in mijn verdriet.
Ik zie vaak andere ouders op Facebook en andere social media heel zielige verhalen plaatsen over hun ervaringen en zij krijgen dan aandacht vanuit allerlei hoeken. Ik heb er aan de ene kant ene enorme hekel aan om het zo te doen en doe het dus niet maar ben aan de andere kant ook wel eens jaloers omdat wij daardoor ook geen aandacht krijgen. Iedereen zegt altijd dat we zo sterk, zo positief, zo krachtig zijn. Dat klopt ook vaak maar dat betekent niet dat we geen verdriet hebben.
Jij ook een dikke
Allereerst een
Voel je van binnen uit dat je nu wat wil met het verdriet? Als je het wil omdat 'het hoort' dan gaat het niet werken.
Onze baby is overleden na een onverwacht en ook heel kort ziektebed. Mijn man heeft nog steeds wel het gevoel dat een ander academisch ziekenhuis misschien wel een levensreddende behandeling had kunnen doen. Mijn gevoel zegt van niet.
Beiden hebben we wel het gevoel dat er fouten zijn gemaakt, maar doen hier niets mee omdat wij ons kind er niet mee terug krijgen.
Bij ons hielp en helpt het om te praten. Praten, praten, praten. Niemand die ons begrijpt dus we praten voornamelijk met elkaar.
De boosheid is logisch, maar daar kan je niets mee. Net als dat de toekomst onbekend is. Dus dat verdriet en die boosheid hebben we naast ons neergelegd. Hoe? Geen idee eigenlijk. Denk dat het geleidelijk is gegaan. Natuurlijk komen beide emoties van tijd tot tijd boven, maar dan onder gaan we die zonder ze weg te drukken.
Alles bij elkaar is een groot rouwproces en dat bestaat uit meerdere fases. Ik denk dat je je daar op moet richten als je het idee hebt dat het daar nu de tijd voor is.
Dat vooral met elkaar praten herken ik. Meestal kunnen we dat goed. Soms weleens tijdelijk wat minder. Het voelt wel heel eenzaam. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik niet gekend word in mijn verdriet.
Ik zie vaak andere ouders op Facebook en andere social media heel zielige verhalen plaatsen over hun ervaringen en zij krijgen dan aandacht vanuit allerlei hoeken. Ik heb er aan de ene kant ene enorme hekel aan om het zo te doen en doe het dus niet maar ben aan de andere kant ook wel eens jaloers omdat wij daardoor ook geen aandacht krijgen. Iedereen zegt altijd dat we zo sterk, zo positief, zo krachtig zijn. Dat klopt ook vaak maar dat betekent niet dat we geen verdriet hebben.
Jij ook een dikke
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:14
quote:caribgirl schreef op 22 maart 2017 @ 10:45:
Een psycholoog die emdr aanbiedt kan ook helpen om traumatische ervaringen of heftige gevoelens te verwerken. Moet je specifiek op zoeken.EMDR is niet mijn ding. Wel geprobeerd hoor maar ik denk dan teveel.
Een psycholoog die emdr aanbiedt kan ook helpen om traumatische ervaringen of heftige gevoelens te verwerken. Moet je specifiek op zoeken.EMDR is niet mijn ding. Wel geprobeerd hoor maar ik denk dan teveel.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:17
quote:SF_ schreef op 22 maart 2017 @ 11:10:
Je zit er nog middenin, hoe kun je nu dan verwerken? Therapie kan zeker wel nuttig zijn nu, maar dan zou ik meer denken aan hoe je op dit moment beter met bepaalde dingen zou kunnen omgaan.
Dat terzijde.
In het ziekenhuis zijn er psychologen die juist gespecialiseerd zijn in acceptatie/rouw rondom ziekte en beperkingen. Misschien is dat iets.Toevallig is ons ziekenhuis daar heel slecht in. Hebben geen psychologische ondersteuning voor gezinnen met een kind met een hele ernstige hartafwijking.
Je zit er nog middenin, hoe kun je nu dan verwerken? Therapie kan zeker wel nuttig zijn nu, maar dan zou ik meer denken aan hoe je op dit moment beter met bepaalde dingen zou kunnen omgaan.
Dat terzijde.
In het ziekenhuis zijn er psychologen die juist gespecialiseerd zijn in acceptatie/rouw rondom ziekte en beperkingen. Misschien is dat iets.Toevallig is ons ziekenhuis daar heel slecht in. Hebben geen psychologische ondersteuning voor gezinnen met een kind met een hele ernstige hartafwijking.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:46
Wat een enorme tegenslag voor jullie, met blijvende impact ook nog, een zware dobber en jullie zijn afgelopen tijd alleen maar aan het overleven geweest ipv leven.
Dan kom je helemaal niet toe aan wat er allemaal door je heen gaat: je bent alleen maar aan het handelen en doen, dat verdringt tijdelijk dat je er (te)veel bij stil kon staan, dat kon je je niet veroorloven want je moest doorgaan en doorgaan.
Als het ware worden dan je emoties onderdrukt en dat is waar je nu de rekening van gepresenteerd krijgt: ze zijn niet weg, alleen (ver) weg..
Verdringen geeft imo alleen maar uitstel, geen afstel, en idd lijken dan de harde randjes eraf, maar dat komt meestal door afvlakking, je had ook geen keuze, je kon niet in een hoekje gaan zitten en nu eea tot rust gekomen lijkt te zijn (maar niet helemaal, gezien de onzekere toekomst) dringt eea zich dan op, terwijl je er misschien (doordat die gevoelens niet meer aan de oppervlakte liggen) nu niet gemakkelijk die (afgevlakte, dieper liggende) emoties ook kunt oproepen of echt voelen, om huilen, stampen, die onmacht en frustraties niet kwijt kan.
Omdat het moeilijker wordt om "daarbij" te komen.
Heb je al eens gedacht aan een lotgenotengroep op te zoeken?
Andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt en je met een enkel woord begrijpen, en misschien al wat verder zijn in zo'n soort verwerkingsproces?
Die misschien ook tips hebben voor een goede therapeut/coach die echt thuis is in dit soort (rouw)verwerkingen?
(vaak zelf ook zoiets meegemaakt en "doorheen" gegaan en zich in gespecialiseerd hebben om anderen te helpen daarmee)?
Mijn ervaring is dat dingen pas een plekje kunnen krijgen als de lading van die emoties af is, en tegelijkertijd steeds lastiger wordt naarmate er meer tijd overheen gegaan is of er steeds nieuwe dingen bijkomen die weer verwerkt moeten worden, want je leven staat intussen niet stil en er gebeuren altijd wel weer goede en mindere ervaringen op eoa vlak, waardoor het bij elkaar opgeteld erg veel wordt.
Tel daarbij op de onzekere toekomst en gezondheid van je zoontje en angst voor hem verliezen vroeg of laat en het is nogal wat, wat jij voor je kiezen hebt!
Goed dat je op welke manier ook ondersteuning zoekt hierbij, want je hoéft dat idd niet allemaal zelf te handellen, het is zoveel fijner als je dat mbv een professional kunt doen/delen, en niet onnodig langer met je mee zou hoeven slepen.
En ook kun je dat niet vanzelfsprekend met je man samen verwerken, ieder heeft zijn/haar eigen "copingmechanismen" en je zult elkaar daar niet altijd in kunnen begrijpen en steunen, alleen al omdat jullie zelf je eigen betrokkenheid hebben (en belangen dat de ander gelukkig is of zo goed mogelijk in zijn/haar vel zit, geen afstand genoeg omdat je zo dichtbij elkaar staat met eigen verdriet hierover).
Het is al oppassen dat je niet verwijderd raakt van elkaar in dit soort voor beiden zware periodes en situaties, en dat je ook nog partners van elkaar bent, niet alleen ouders, werknemers, verzorgers enz.
Ook echt sámen bewust regelmatig tijd uit blijven trekken voor elkaar ff zonder kind/werk//confrontatie met de thuissituatie en het geregel eromheen, dus even samen afstand nemen en iets leuks/ontspannends doen is echt een aanrader.
Het is fijn dat je in het hier en nu iig zo kunt genieten en zoveel liefde voelt voor je zoon, je bent je daar nog meer bewust van dan willekeurige ouder waar het allemaal "als vanzelf" gaat zonder noemenswaardige zorgen te hoeven maken, he, als elk mooi moment samen in redelijk goede gezondheid is meegenomen voor je gevoel (en dus helemaaaaal niet zo vanzelfsprekend ís!).
De voorbije periode en ook zorgen over zijn (en jullie) toekomst legt daar een schaduw overheen, dus is het zeker de moeite waard om dat -zo mogelijk- te beperken door daar ondersteuning bij te krijgen.
Ik wens je en jullie sowieso heel veel sterkte en succes!
Dan kom je helemaal niet toe aan wat er allemaal door je heen gaat: je bent alleen maar aan het handelen en doen, dat verdringt tijdelijk dat je er (te)veel bij stil kon staan, dat kon je je niet veroorloven want je moest doorgaan en doorgaan.
Als het ware worden dan je emoties onderdrukt en dat is waar je nu de rekening van gepresenteerd krijgt: ze zijn niet weg, alleen (ver) weg..
Verdringen geeft imo alleen maar uitstel, geen afstel, en idd lijken dan de harde randjes eraf, maar dat komt meestal door afvlakking, je had ook geen keuze, je kon niet in een hoekje gaan zitten en nu eea tot rust gekomen lijkt te zijn (maar niet helemaal, gezien de onzekere toekomst) dringt eea zich dan op, terwijl je er misschien (doordat die gevoelens niet meer aan de oppervlakte liggen) nu niet gemakkelijk die (afgevlakte, dieper liggende) emoties ook kunt oproepen of echt voelen, om huilen, stampen, die onmacht en frustraties niet kwijt kan.
Omdat het moeilijker wordt om "daarbij" te komen.
Heb je al eens gedacht aan een lotgenotengroep op te zoeken?
Andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt en je met een enkel woord begrijpen, en misschien al wat verder zijn in zo'n soort verwerkingsproces?
Die misschien ook tips hebben voor een goede therapeut/coach die echt thuis is in dit soort (rouw)verwerkingen?
(vaak zelf ook zoiets meegemaakt en "doorheen" gegaan en zich in gespecialiseerd hebben om anderen te helpen daarmee)?
Mijn ervaring is dat dingen pas een plekje kunnen krijgen als de lading van die emoties af is, en tegelijkertijd steeds lastiger wordt naarmate er meer tijd overheen gegaan is of er steeds nieuwe dingen bijkomen die weer verwerkt moeten worden, want je leven staat intussen niet stil en er gebeuren altijd wel weer goede en mindere ervaringen op eoa vlak, waardoor het bij elkaar opgeteld erg veel wordt.
Tel daarbij op de onzekere toekomst en gezondheid van je zoontje en angst voor hem verliezen vroeg of laat en het is nogal wat, wat jij voor je kiezen hebt!
Goed dat je op welke manier ook ondersteuning zoekt hierbij, want je hoéft dat idd niet allemaal zelf te handellen, het is zoveel fijner als je dat mbv een professional kunt doen/delen, en niet onnodig langer met je mee zou hoeven slepen.
En ook kun je dat niet vanzelfsprekend met je man samen verwerken, ieder heeft zijn/haar eigen "copingmechanismen" en je zult elkaar daar niet altijd in kunnen begrijpen en steunen, alleen al omdat jullie zelf je eigen betrokkenheid hebben (en belangen dat de ander gelukkig is of zo goed mogelijk in zijn/haar vel zit, geen afstand genoeg omdat je zo dichtbij elkaar staat met eigen verdriet hierover).
Het is al oppassen dat je niet verwijderd raakt van elkaar in dit soort voor beiden zware periodes en situaties, en dat je ook nog partners van elkaar bent, niet alleen ouders, werknemers, verzorgers enz.
Ook echt sámen bewust regelmatig tijd uit blijven trekken voor elkaar ff zonder kind/werk//confrontatie met de thuissituatie en het geregel eromheen, dus even samen afstand nemen en iets leuks/ontspannends doen is echt een aanrader.
Het is fijn dat je in het hier en nu iig zo kunt genieten en zoveel liefde voelt voor je zoon, je bent je daar nog meer bewust van dan willekeurige ouder waar het allemaal "als vanzelf" gaat zonder noemenswaardige zorgen te hoeven maken, he, als elk mooi moment samen in redelijk goede gezondheid is meegenomen voor je gevoel (en dus helemaaaaal niet zo vanzelfsprekend ís!).
De voorbije periode en ook zorgen over zijn (en jullie) toekomst legt daar een schaduw overheen, dus is het zeker de moeite waard om dat -zo mogelijk- te beperken door daar ondersteuning bij te krijgen.
Ik wens je en jullie sowieso heel veel sterkte en succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 22 maart 2017 om 11:49
quote:Suzy65 schreef op 22 maart 2017 @ 11:46:
Wat een enorme tegenslag voor jullie, met blijvende impact ook nog, een zware dobber en jullie zijn afgelopen tijd alleen maar aan het overleven geweest ipv leven.
Dan kom je helemaal niet toe aan wat er allemaal door je heen gaat: je bent alleen maar aan het handelen en doen, dat verdringt tijdelijk dat je er (te)veel bij stil kon staan, dat kon je je niet veroorloven want je moest doorgaan en doorgaan.
Als het ware worden dan je emoties onderdrukt en dat is waar je nu de rekening van gepresenteerd krijgt: ze zijn niet weg, alleen (ver) weg..
Verdringen geeft imo alleen maar uitstel, geen afstel, en idd lijken dan de harde randjes eraf, maar dat komt meestal door afvlakking, je had ook geen keuze, je kon niet in een hoekje gaan zitten en nu eea tot rust gekomen lijkt te zijn (maar niet helemaal, gezien de onzekere toekomst) dringt eea zich dan op, terwijl je er misschien (doordat die gevoelens niet meer aan de oppervlakte liggen) nu niet gemakkelijk die (afgevlakte, dieper liggende) emoties ook kunt oproepen of echt voelen, om huilen, stampen, die onmacht en frustraties niet kwijt kan.
Omdat het moeilijker wordt om "daarbij" te komen.
Heb je al eens gedacht aan een lotgenotengroep op te zoeken?
Andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt en je met een enkel woord begrijpen, en misschien al wat verder zijn in zo'n soort verwerkingsproces?
Die misschien ook tips hebben voor een goede therapeut/coach die echt thuis is in dit soort (rouw)verwerkingen?
(vaak zelf ook zoiets meegemaakt en "doorheen" gegaan en zich in gespecialiseerd hebben om anderen te helpen daarmee)?
Mijn ervaring is dat dingen pas een plekje kunnen krijgen als de lading van die emoties af is, en tegelijkertijd steeds lastiger wordt naarmate er meer tijd overheen gegaan is of er steeds nieuwe dingen bijkomen die weer verwerkt moeten worden, want je leven staat intussen niet stil en er gebeuren altijd wel weer goede en mindere ervaringen op eoa vlak, waardoor het bij elkaar opgeteld erg veel wordt.
Tel daarbij op de onzekere toekomst en gezondheid van je zoontje en angst voor hem verliezen vroeg of laat en het is nogal wat, wat jij voor je kiezen hebt!
Goed dat je op welke manier ook ondersteuning zoekt hierbij, want je hoéft dat idd niet allemaal zelf te handellen, het is zoveel fijner als je dat mbv een professional kunt doen/delen, en niet onnodig langer met je mee zou hoeven slepen.
En ook kun je dat niet vanzelfsprekend met je man samen verwerken, ieder heeft zijn/haar eigen "copingmechanismen" en je zult elkaar daar niet altijd in kunnen begrijpen en steunen, alleen al omdat jullie zelf je eigen betrokkenheid hebben (en belangen dat de ander gelukkig is of zo goed mogelijk in zijn/haar vel zit, geen afstand genoeg omdat je zo dichtbij elkaar staat met eigen verdriet hierover).
Het is al oppassen dat je niet verwijderd raakt van elkaar in dit soort voor beiden zware periodes en situaties, en dat je ook nog partners van elkaar bent, niet alleen ouders, werknemers, verzorgers enz.
Ook echt sámen bewust regelmatig tijd uit blijven trekken voor elkaar ff zonder kind/werk//confrontatie met de thuissituatie en het geregel eromheen, dus even samen afstand nemen en iets leuks/ontspannends doen is echt een aanrader.
Het is fijn dat je in het hier en nu iig zo kunt genieten en zoveel liefde voelt voor je zoon, je bent je daar nog meer bewust van dan willekeurige ouder waar het allemaal "als vanzelf" gaat zonder noemenswaardige zorgen te hoeven maken, he, als elk mooi moment samen in redelijk goede gezondheid is meegenomen voor je gevoel (en dus helemaaaaal niet zo vanzelfsprekend ís!).
De voorbije periode en ook zorgen over zijn (en jullie) toekomst legt daar een schaduw overheen, dus is het zeker de moeite waard om dat -zo mogelijk- te beperken door daar ondersteuning bij te krijgen.
Ik wens je en jullie sowieso heel veel sterkte en succes!
Dank je wel voor je steun en tips!
Wat een enorme tegenslag voor jullie, met blijvende impact ook nog, een zware dobber en jullie zijn afgelopen tijd alleen maar aan het overleven geweest ipv leven.
Dan kom je helemaal niet toe aan wat er allemaal door je heen gaat: je bent alleen maar aan het handelen en doen, dat verdringt tijdelijk dat je er (te)veel bij stil kon staan, dat kon je je niet veroorloven want je moest doorgaan en doorgaan.
Als het ware worden dan je emoties onderdrukt en dat is waar je nu de rekening van gepresenteerd krijgt: ze zijn niet weg, alleen (ver) weg..
Verdringen geeft imo alleen maar uitstel, geen afstel, en idd lijken dan de harde randjes eraf, maar dat komt meestal door afvlakking, je had ook geen keuze, je kon niet in een hoekje gaan zitten en nu eea tot rust gekomen lijkt te zijn (maar niet helemaal, gezien de onzekere toekomst) dringt eea zich dan op, terwijl je er misschien (doordat die gevoelens niet meer aan de oppervlakte liggen) nu niet gemakkelijk die (afgevlakte, dieper liggende) emoties ook kunt oproepen of echt voelen, om huilen, stampen, die onmacht en frustraties niet kwijt kan.
Omdat het moeilijker wordt om "daarbij" te komen.
Heb je al eens gedacht aan een lotgenotengroep op te zoeken?
Andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt en je met een enkel woord begrijpen, en misschien al wat verder zijn in zo'n soort verwerkingsproces?
Die misschien ook tips hebben voor een goede therapeut/coach die echt thuis is in dit soort (rouw)verwerkingen?
(vaak zelf ook zoiets meegemaakt en "doorheen" gegaan en zich in gespecialiseerd hebben om anderen te helpen daarmee)?
Mijn ervaring is dat dingen pas een plekje kunnen krijgen als de lading van die emoties af is, en tegelijkertijd steeds lastiger wordt naarmate er meer tijd overheen gegaan is of er steeds nieuwe dingen bijkomen die weer verwerkt moeten worden, want je leven staat intussen niet stil en er gebeuren altijd wel weer goede en mindere ervaringen op eoa vlak, waardoor het bij elkaar opgeteld erg veel wordt.
Tel daarbij op de onzekere toekomst en gezondheid van je zoontje en angst voor hem verliezen vroeg of laat en het is nogal wat, wat jij voor je kiezen hebt!
Goed dat je op welke manier ook ondersteuning zoekt hierbij, want je hoéft dat idd niet allemaal zelf te handellen, het is zoveel fijner als je dat mbv een professional kunt doen/delen, en niet onnodig langer met je mee zou hoeven slepen.
En ook kun je dat niet vanzelfsprekend met je man samen verwerken, ieder heeft zijn/haar eigen "copingmechanismen" en je zult elkaar daar niet altijd in kunnen begrijpen en steunen, alleen al omdat jullie zelf je eigen betrokkenheid hebben (en belangen dat de ander gelukkig is of zo goed mogelijk in zijn/haar vel zit, geen afstand genoeg omdat je zo dichtbij elkaar staat met eigen verdriet hierover).
Het is al oppassen dat je niet verwijderd raakt van elkaar in dit soort voor beiden zware periodes en situaties, en dat je ook nog partners van elkaar bent, niet alleen ouders, werknemers, verzorgers enz.
Ook echt sámen bewust regelmatig tijd uit blijven trekken voor elkaar ff zonder kind/werk//confrontatie met de thuissituatie en het geregel eromheen, dus even samen afstand nemen en iets leuks/ontspannends doen is echt een aanrader.
Het is fijn dat je in het hier en nu iig zo kunt genieten en zoveel liefde voelt voor je zoon, je bent je daar nog meer bewust van dan willekeurige ouder waar het allemaal "als vanzelf" gaat zonder noemenswaardige zorgen te hoeven maken, he, als elk mooi moment samen in redelijk goede gezondheid is meegenomen voor je gevoel (en dus helemaaaaal niet zo vanzelfsprekend ís!).
De voorbije periode en ook zorgen over zijn (en jullie) toekomst legt daar een schaduw overheen, dus is het zeker de moeite waard om dat -zo mogelijk- te beperken door daar ondersteuning bij te krijgen.
Ik wens je en jullie sowieso heel veel sterkte en succes!
Dank je wel voor je steun en tips!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 22 maart 2017 om 11:51
quote:boannan schreef op 22 maart 2017 @ 11:12:
[...]
Dat vooral met elkaar praten herken ik. Meestal kunnen we dat goed. Soms weleens tijdelijk wat minder. Het voelt wel heel eenzaam. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik niet gekend word in mijn verdriet.
Ik zie vaak andere ouders op Facebook en andere social media heel zielige verhalen plaatsen over hun ervaringen en zij krijgen dan aandacht vanuit allerlei hoeken. Ik heb er aan de ene kant ene enorme hekel aan om het zo te doen en doe het dus niet maar ben aan de andere kant ook wel eens jaloers omdat wij daardoor ook geen aandacht krijgen. Iedereen zegt altijd dat we zo sterk, zo positief, zo krachtig zijn. Dat klopt ook vaak maar dat betekent niet dat we geen verdriet hebben.
Jij ook een dikke
Je mag ook verdriet hebben, het zou niet goed zijn als jullie het niet zouden hebben maar als je dicht klapt bij anderen dan zien ze het verdriet ook niet.
Ik kan het ook moeilijk uitten bij anderen maar ik wil het dan ook niet delen met anderen. Ook uit bescherming voor zogenaamde goedbedoelde opmerkingen die verkeerd vallen. Die heb ik al genoeg gehoord.
En qua facebook of andere social media... daar doe ik allemaal niet aan. Lekker rustig.
Die mensen die hun verhaal daar op zetten doen dat misschien ook uit een gevoel van eenzaamheid. Wellicht krijgen ze wat berichtjes uit onverwachte hoek, maar blijft het bij zo'n berichtje en merken ze daar in het dagelijks leven niets van en zijn ze onderaan de streep net zo ver als jij.
[...]
Dat vooral met elkaar praten herken ik. Meestal kunnen we dat goed. Soms weleens tijdelijk wat minder. Het voelt wel heel eenzaam. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik niet gekend word in mijn verdriet.
Ik zie vaak andere ouders op Facebook en andere social media heel zielige verhalen plaatsen over hun ervaringen en zij krijgen dan aandacht vanuit allerlei hoeken. Ik heb er aan de ene kant ene enorme hekel aan om het zo te doen en doe het dus niet maar ben aan de andere kant ook wel eens jaloers omdat wij daardoor ook geen aandacht krijgen. Iedereen zegt altijd dat we zo sterk, zo positief, zo krachtig zijn. Dat klopt ook vaak maar dat betekent niet dat we geen verdriet hebben.
Jij ook een dikke
Je mag ook verdriet hebben, het zou niet goed zijn als jullie het niet zouden hebben maar als je dicht klapt bij anderen dan zien ze het verdriet ook niet.
Ik kan het ook moeilijk uitten bij anderen maar ik wil het dan ook niet delen met anderen. Ook uit bescherming voor zogenaamde goedbedoelde opmerkingen die verkeerd vallen. Die heb ik al genoeg gehoord.
En qua facebook of andere social media... daar doe ik allemaal niet aan. Lekker rustig.
Die mensen die hun verhaal daar op zetten doen dat misschien ook uit een gevoel van eenzaamheid. Wellicht krijgen ze wat berichtjes uit onverwachte hoek, maar blijft het bij zo'n berichtje en merken ze daar in het dagelijks leven niets van en zijn ze onderaan de streep net zo ver als jij.
