Psyche
alle pijlers
Vijftig en tevreden?
zondag 11 februari 2024 om 00:24
Met vijftig ben je halverwege zeggen ze en hopen we. Heb je bereikt wat je wilde? Ben je tevreden? TO trapt af: ik ben tevreden, zelfs blij met mijn werk. Het is uitdagend en interessant. Vaste aanstelling dús financiële rust. Ik kan dit gerust blijven doen tot mijn pensioen. Kind gaat goed. De nodige puber issues daargelaten. Ook over mijn huis ben ik tevreden. Leuke buurt, mooie locatie, enz. Alleen over mijn partner (sinds 2 jaar een relatie, wonen niet samen) heb ik twijfels of we wel bij elkaar passen. Hoe ga je op je 50e om met belangrijke levensissues en is er verschil met vroeger, toen je nog niet op de helft was?
maandag 12 februari 2024 om 10:13
Inmiddels 55, na 24 jaar relatie waarin ik niet echt gelukkig was, eind 2014 een nieuwe relatie gekregen.
Twee jaar later getrouwd en een jaar later kreeg mijn man te horen dat hij een hersentumor heeft.
Sinds die tijd gaat alles een stuk minder. Zijn lijf werkt niet mee, energiepeil is laag, hij moet elke middag slapen.
Ik werd 3 jaar geleden ernstig ziek, was er bijna niet meer geweest, maar ik ben er nog!
Maar spontaan dingen doen gaat niet helaas niet meer, we moeten echt rekening houden met zijn ziekte.
Hij werkt niet meer, ik werk 4 dagen.
Ik ben constant moe en heb weinig fut. Maar gelukkig hangen we zelf nog de slingers op en doen we dingen die wel kunnen. Ik ben heel blij dat we er allebei nog zijn.
Met mijn en zijn kinderen gaat het gelukkig heel goed.
Sparen kan amper maar de jaarlijkse vakantie is een hoogtepunt. Scootmobiel huren in het het land waar we naar toe gaan en dan kan er gelukkig nog een hoop.
De levenverwachting met zijn hersentumor is rond de anderhalf a twee jaar, maar hij is er nog steeds!
Twee jaar later getrouwd en een jaar later kreeg mijn man te horen dat hij een hersentumor heeft.
Sinds die tijd gaat alles een stuk minder. Zijn lijf werkt niet mee, energiepeil is laag, hij moet elke middag slapen.
Ik werd 3 jaar geleden ernstig ziek, was er bijna niet meer geweest, maar ik ben er nog!
Maar spontaan dingen doen gaat niet helaas niet meer, we moeten echt rekening houden met zijn ziekte.
Hij werkt niet meer, ik werk 4 dagen.
Ik ben constant moe en heb weinig fut. Maar gelukkig hangen we zelf nog de slingers op en doen we dingen die wel kunnen. Ik ben heel blij dat we er allebei nog zijn.
Met mijn en zijn kinderen gaat het gelukkig heel goed.
Sparen kan amper maar de jaarlijkse vakantie is een hoogtepunt. Scootmobiel huren in het het land waar we naar toe gaan en dan kan er gelukkig nog een hoop.
De levenverwachting met zijn hersentumor is rond de anderhalf a twee jaar, maar hij is er nog steeds!
maandag 12 februari 2024 om 10:14
Klopt! Ik wordt echt chagrijnig als ik te lang niet wat tijd voor mezelf alleen heb gehad. Mijn vriend wil op termijn gaan samenwonen. Dan wil ik dus ook wel een eigen plek waar ik kan doen wat ik wil (meestal weinig haha).Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑12-02-2024 10:11Dat gevoel heb ik ook. Maar dan alleen over mezelf. Zodra je met zijn tweeën ergens woont denk ik dat ik juist ook behoefte heb aan een plekje waar je niet verplicht altijd samen hoeft te zijn.
Onze dochter woont in een studio van 27m². De enige plek waar je je zou kunnen terugtrekken is de ineminie badkamer. Of de gang buiten de studio. Daar zou ik met zijn tweeën echt niet tegen kunnen.
maandag 12 februari 2024 om 10:54
Tot eind vorig jaar was ik perfect tevreden. Ik ben 50+ en eigenlijk al een beetje aan het uitbollen. Ik heb niet het gevoel dat ik nog veel moet bewijzen en ben daar blij om. Ik woon goed, heb bewust geen partner, wel veel vrienden. Door mijn levensstijl (bourgondisch) word ik waarschijnlijk geen 100 en dat hoeft voor mij ook echt niet. Verder is mijn baan ook prima te doen (35h/week) en hou ik geld en tijd over voor leuke dingen nu, dus ik hoef niet te zitten wachten op mijn pensioen.
Mijn laatste grote doelstelling was nog om mijn kind goed op weg te zetten in het leven. Helaas kreeg ik daar nu juist een flinke opdoffer: kind heeft een zware diagnose gekregen, waardoor de toekomst flink onzeker wordt. En dat hakt er bij mij ook behoorlijk zwaar in. Helaas is dat iets waar ik zelf geen vat op heb. Echter deed het me wel beseffen dat ik zelf ook wel klaar zou zijn met het leven als het echt slecht zou aflopen met kind. Ik vind dat ergens ook wel erg en eng om vast te stellen, dat het blijkbaar voor mezelf niet meer moet allemaal. Terwijl ik me juist altijd een positief ingesteld en tevreden iemand vond.
Mijn laatste grote doelstelling was nog om mijn kind goed op weg te zetten in het leven. Helaas kreeg ik daar nu juist een flinke opdoffer: kind heeft een zware diagnose gekregen, waardoor de toekomst flink onzeker wordt. En dat hakt er bij mij ook behoorlijk zwaar in. Helaas is dat iets waar ik zelf geen vat op heb. Echter deed het me wel beseffen dat ik zelf ook wel klaar zou zijn met het leven als het echt slecht zou aflopen met kind. Ik vind dat ergens ook wel erg en eng om vast te stellen, dat het blijkbaar voor mezelf niet meer moet allemaal. Terwijl ik me juist altijd een positief ingesteld en tevreden iemand vond.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 12 februari 2024 om 11:50
Er schiet me nog iets te binnen waar ik erg tevreden mee ben. Namelijk dat ik geen kinderen heb. Als je jonger bent, wordt er altijd veel op je ingepraat dat die wens nog wel komt, wacht maar. Dat geeft toch een soort angstig gevoel, wat als ik later nou spijt krijg… Toen ik de 40 passeerde kreeg ik pas de rust, nee, ik wil het écht niet en ik hoef er ook niet meer over na te denken. Heerlijk.
Het helpt ook dat mensen er dan minder over blijven zeuren.
Het helpt ook dat mensen er dan minder over blijven zeuren.
maandag 12 februari 2024 om 13:22
Ha-ha. Nee, Baggal-man is een Brit die dit soort Nederlandse teksten niet uit zijn toetstenbord krijgt. Die komt niet verder dan “Ik hou van jou” en “Goed[sic] Morgen”.Fairway schreef: ↑12-02-2024 10:00Je bent toch niet stiekem mijn...
Om terug te komen op TO's vraag, carrière technisch ben ik ook klaar, ik heb bereikt wat ik wilde bereiken, gedaan wat ik wilde doen. De vraag is, nu ik de vijftig benader, hoe we invulling gaan geven aan de resterende tijd. Als mijn vrouw nóg actiever wil worden in haar werk dan kan ik haar daar met gemak in bijstaan. Ik word dan 'de man van'... We zullen zien hoe dat gaat
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 12 februari 2024 om 13:23
Ik vind het zo raar dat anderen daar over zeuren. Ik heb ontzettend veel bewust kinderloze vrouwen om mij heen en zeker op het werk.Lorem_Ipsum schreef: ↑12-02-2024 11:50Er schiet me nog iets te binnen waar ik erg tevreden mee ben. Namelijk dat ik geen kinderen heb. Als je jonger bent, wordt er altijd veel op je ingepraat dat die wens nog wel komt, wacht maar. Dat geeft toch een soort angstig gevoel, wat als ik later nou spijt krijg… Toen ik de 40 passeerde kreeg ik pas de rust, nee, ik wil het écht niet en ik hoef er ook niet meer over na te denken. Heerlijk.
Het helpt ook dat mensen er dan minder over blijven zeuren.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 12 februari 2024 om 15:12
Ja, heel apart. Tot mijn veertigste ook veel gehoord over dat ik nog wel van gedachten zou veranderen. Vast. Ik weet al vanaf kinds af aan dat ik geen kinderen wil. Heb daar echt nooit over getwijfeld. Maar inderdaad, dat gezanik is inmiddels voorbij.
maandag 12 februari 2024 om 16:14
maandag 12 februari 2024 om 16:20
Ik ben eind vorig jaar 50 geworden en zit al ruim over de helft hoor. Mijn ouders zijn 55 en 64 geworden 
Heb een leuke baan, leuke man, leuk huis en een eigenwijze kat.
Ik ben niet helemaal tevreden, in die zin dat ik regelmatig gezondheidsproblemen heb, ass en me vaak niet lekker voel.
Vriend en ik doen regelmatig leuke dingen, ik spreek af en toe met vriendinnen af, maar ik heb ook veel rust nodig. Is niet anders, hoort er inmiddels bij.
Koken en lezen, daar word ik blij van.
Heb een leuke baan, leuke man, leuk huis en een eigenwijze kat.
Ik ben niet helemaal tevreden, in die zin dat ik regelmatig gezondheidsproblemen heb, ass en me vaak niet lekker voel.
Vriend en ik doen regelmatig leuke dingen, ik spreek af en toe met vriendinnen af, maar ik heb ook veel rust nodig. Is niet anders, hoort er inmiddels bij.
Koken en lezen, daar word ik blij van.
maandag 12 februari 2024 om 16:27
belgali schreef: ↑12-02-2024 10:54Tot eind vorig jaar was ik perfect tevreden. Ik ben 50+ en eigenlijk al een beetje aan het uitbollen. Ik heb niet het gevoel dat ik nog veel moet bewijzen en ben daar blij om. Ik woon goed, heb bewust geen partner, wel veel vrienden. Door mijn levensstijl (bourgondisch) word ik waarschijnlijk geen 100 en dat hoeft voor mij ook echt niet. Verder is mijn baan ook prima te doen (35h/week) en hou ik geld en tijd over voor leuke dingen nu, dus ik hoef niet te zitten wachten op mijn pensioen.
Mijn laatste grote doelstelling was nog om mijn kind goed op weg te zetten in het leven. Helaas kreeg ik daar nu juist een flinke opdoffer: kind heeft een zware diagnose gekregen, waardoor de toekomst flink onzeker wordt. En dat hakt er bij mij ook behoorlijk zwaar in. Helaas is dat iets waar ik zelf geen vat op heb. Echter deed het me wel beseffen dat ik zelf ook wel klaar zou zijn met het leven als het echt slecht zou aflopen met kind. Ik vind dat ergens ook wel erg en eng om vast te stellen, dat het blijkbaar voor mezelf niet meer moet allemaal. Terwijl ik me juist altijd een positief ingesteld en tevreden iemand vond.
Wat ontzettend naar Belgali! Is de diagnose zo zwaar dat de kans op een zelfstandig, goed leven uitgesloten is, of is het een enorme uitdaging en nog erg onzeker?
Ik kan me jouw gevoel goed voorstellen: Mijn leven lijkt te staan of te vallen met hoe het met de kinderen gaat. Terwijl ze al volwassen zijn.
Ik hoop toch echt dat het meevalt Belgali en dat je weer perspectief gaat zien met je kind!
maandag 12 februari 2024 om 17:15
55+. Het grote verschil is dat ik steeds praktischer wordt maar ook praktischer denk. Als je jong bent dan voelt heel veel "belangenrijk en "grote beslissingen" en zijn er nog veel vraagtekens. Wil ik kinderen, waar wil ik wonen, welk werk, welke partner of twijfels over wie je bent, hoe je eruit ziet, heb je wel genoeg vrienden enz.
Met 55+ heb je steeds minder sociale druk. Niemand verwacht dat ik de laatste mode draag, de nieuwste gadgets snap, er geweldig uit zie in een bikini of een overvolle agenda heb. Heerlijk. We hebben nooit iets uitgesteld, we hebben veel gereisd, genoten en geld uitgegeven aan onzin. Nu zijn we praktisch. Het pensioen is de volgende mijlpaal dus aflossen huis en het moderniseren is belangrijker, mijn energie stop ik in gezond eten en zo fit mogelijk blijven en sparen, sparen om armoedeval zoveel mogelijk te voorkomen aangezien we kwetsbaarder worden.
Wat ik sowieso leuk vindt is dat vrienden en familie, mee vergrijzen. De kinderen zijn zelfstandig dus we kunnen weer ad hoc met elkaar afspreken en maken al plannen voor als we echt niet meer hoeven te werken. Er is nog genoeg te doen maar het tempo loopt er aardig uit, ook zo heerlijk, en niemand die je opjut, want je bent "geen 30 meer"
Met 55+ heb je steeds minder sociale druk. Niemand verwacht dat ik de laatste mode draag, de nieuwste gadgets snap, er geweldig uit zie in een bikini of een overvolle agenda heb. Heerlijk. We hebben nooit iets uitgesteld, we hebben veel gereisd, genoten en geld uitgegeven aan onzin. Nu zijn we praktisch. Het pensioen is de volgende mijlpaal dus aflossen huis en het moderniseren is belangrijker, mijn energie stop ik in gezond eten en zo fit mogelijk blijven en sparen, sparen om armoedeval zoveel mogelijk te voorkomen aangezien we kwetsbaarder worden.
Wat ik sowieso leuk vindt is dat vrienden en familie, mee vergrijzen. De kinderen zijn zelfstandig dus we kunnen weer ad hoc met elkaar afspreken en maken al plannen voor als we echt niet meer hoeven te werken. Er is nog genoeg te doen maar het tempo loopt er aardig uit, ook zo heerlijk, en niemand die je opjut, want je bent "geen 30 meer"
maandag 12 februari 2024 om 19:49
KamilleT schreef: ↑11-02-2024 17:17Als ik naar mijn moeder kijk kan ik me zo niet voorstellen dat ze er over een paar jaar niet meer is. Sinds ze in het verzorgingshuis zit, heeft ze veel moeten inleveren. Haar kat mocht alleen mee als ze er zelf voor zou kunnen zorgen. De wil was er maar het ging echt niet. Nu mag ze ook niet meer op haar kamer roken. Dat was voor haar een voorwaarde om te verhuizen (net als die kat trouwens), maar de verpleging is bang dat ze de boel in de hens steekt. Dat risico is nu groter omdat ze stiekem rookt, maar al haar asbakken zijn verstopt dus ze gebruikt natte doekjes als asbak. Ondanks alles probeert ze er wel het beste van te maken. Iedereen vindt haar gezellig en als we met haar weg gaan wordt ze door veel mensen uitgezwaaid. Maar ik vind het zuur, en een beetje beangstigend dat ze pas 7 jaar ouder is dan de huidige pensioenleeftijd.
Dat, mijn moeder is net aan 61 geworden.
Niet dat ik mijn moeder ben, maar je hoort toch best veel dat mensen op/rond of na het pensioen ziek worden en sterven.
Daar kan ik weleens een tikkie melancholisch om worden.
Levenlang gewerkt, gezorgd en gedaan, om dan ziek te worden.
Ik probeer nu ook zoveel mogelijk te doen, maar merk wel dat werken en de werkdruk me steeds meer tegenstaat, door bovenstaande.
Nog een jaar of 20 moet ik werken. Wie zegt me dat ik dan nog fit genoeg ben om die leuke dingen te doen?
Ben dan 69 jaar, ik kan daar echt niet blij van worden.
Op dit moment voel ik me ook niet optimaal hoor, hormonen spelen een grote rol. Leuk de overgang.
Heb fijn kinderen, binnenkort word ik oma, heb een fijne lat-relatie, zou best graag samenwonen, maar hij heeft nog jongere kinderen, dat maakt dat we nog wachten.
Daar baal ik weleens van ik wil mijn leven met hem delen, maar eerlijk gezegd mijn eigen kinderen zijn op 1 na volwassen, ik zit niet op de zorg van zijn kinderen te wachten. Dilemma, hij weet dit hoor, ik zeg het nu wat cru, maar ik heb mijn zorgtaken er bijna opzitten.
Mijn werk mwah het zorgt dat ik mijn vaste lasten kan betalen.
Ik sport veel doe aan yoga ga veel naar de sauna ik doe leuke dingen, en toch voel ik me al even niet zoals ik me zou willen voelen.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
maandag 12 februari 2024 om 19:59
Ik ben hier ook tevreden over, én heb er nog nooit iemand over gehoord! Mensen vragen weleens of ik kinderen heb (maar ook niet echt vaak) en als ik 'nee' anwoord, krijg ik geen rare opmerkingen, onbeleefde vragen of (semi-)verbaasde blikken. Echt nooit gezeur over gehad (misschien als oma nog geleefd hadLorem_Ipsum schreef: ↑12-02-2024 11:50Er schiet me nog iets te binnen waar ik erg tevreden mee ben. Namelijk dat ik geen kinderen heb. Als je jonger bent, wordt er altijd veel op je ingepraat dat die wens nog wel komt, wacht maar. Dat geeft toch een soort angstig gevoel, wat als ik later nou spijt krijg… Toen ik de 40 passeerde kreeg ik pas de rust, nee, ik wil het écht niet en ik hoef er ook niet meer over na te denken. Heerlijk.
Het helpt ook dat mensen er dan minder over blijven zeuren.
.
maandag 12 februari 2024 om 20:27
Ik geef eerlijk toe dat ik geen flauw idee heb hoe ik me de tijd na mijn voorziene pensioen in moet beelden. Ik weet wel dat mijn ouders jarenlang een vol leven hebben geleefd na hun pensioen, maar ik kan me er maar heel moeilijk een voorstelling van maken. Wil ik dan nog leuke dingen doen, reizen, studeren, tuinieren? Of heb ik dan genoeg aan een goed boek en af en toe een bezoekje aan familie?Lorem_Ipsum schreef: ↑12-02-2024 19:54Ik hoef voor mezelf juist helemaal niet lang door na pensioen, wat mij betreft helemaal niet nodig om door te trekken naar de 80.
dinsdag 13 februari 2024 om 09:09
Dat vraag ik me ook weleens af. Zou eigenlijk nu al minder willen werken om meer tijd te hebben voor leuke dingen. Merk toch dat als je al wat ouder bent als je kinderen krijgt en ze rond deze leeftijd puberen, wat samenvalt met de zorg voor ouders, het pittig is. Lees hier trouwens een boel pittige verhalen. Sterkte aan iedereen die heftige dingen is overkomen.
dinsdag 13 februari 2024 om 09:23
Geen idee hou oude je ouders waren, maar ik ken ouders van vrienden, die genoten van een vut regeling en liepen zo het pensioen in.Fairway schreef: ↑12-02-2024 20:27Ik geef eerlijk toe dat ik geen flauw idee heb hoe ik me de tijd na mijn voorziene pensioen in moet beelden. Ik weet wel dat mijn ouders jarenlang een vol leven hebben geleefd na hun pensioen, maar ik kan me er maar heel moeilijk een voorstelling van maken. Wil ik dan nog leuke dingen doen, reizen, studeren, tuinieren? Of heb ik dan genoeg aan een goed boek en af en toe een bezoekje aan familie?
Mijn ex schoonvader ook.
Maar ik zie dat met mijn generatie ( jaren 70) nou niet zo snel gebeuren.
Word akelig van het idee nog zoveel jaar te moeten en dan met lege handen te staan of krom te lopen.
Nu moet je het vooral doen, ja alleen, moeten we nu werken, zorgen voor kinderen en eventueel ouders.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
dinsdag 13 februari 2024 om 09:27
Ik een 55 plusser waar het sinds kort mentaal weer wat beter mee gaat. Volgens mijn huisarts zit ik in een midlife crisis en sinds ik daar met haar over gesproken heb voel ik mij gelijk een stuk beter. Ik dacht echt dat ik een angststoornis aan het ontwikkelen was.
Ook ik heb het gevoel dat ik nu meer verleden dan toekomst heb en dat beangstigd mij af en toe. Ook omdat ik een zoon van 19 heb met ASS en ik mij echt zorgen kan maken over zijn toekomst.
Verder mag ik niet klagen. Leuke baan waarvoor ik uitsluitend thuis werk.
Sinds 4 jaar woon ik op een fijne plek, leuk hoekhuis met tuin in een rustige gemeente. Ben volop aan het sporten en heb een leuk sociaal leven. Ben wel graag alleen en dat gevoel wordt steeds sterker. Ook geen zin om mij te binden in een relatie.
Merk ook dat de overgangsklachten minder worden en dat geeft ook rust. Wel zou ik nog graag meer reizen en daar spaar ik dan ook voor.
Ook ik heb het gevoel dat ik nu meer verleden dan toekomst heb en dat beangstigd mij af en toe. Ook omdat ik een zoon van 19 heb met ASS en ik mij echt zorgen kan maken over zijn toekomst.
Verder mag ik niet klagen. Leuke baan waarvoor ik uitsluitend thuis werk.
Sinds 4 jaar woon ik op een fijne plek, leuk hoekhuis met tuin in een rustige gemeente. Ben volop aan het sporten en heb een leuk sociaal leven. Ben wel graag alleen en dat gevoel wordt steeds sterker. Ook geen zin om mij te binden in een relatie.
Merk ook dat de overgangsklachten minder worden en dat geeft ook rust. Wel zou ik nog graag meer reizen en daar spaar ik dan ook voor.
dinsdag 13 februari 2024 om 13:39
Zonder teveel herkenbare details te geven. De enge ziekte met de K. Waarvan je verwacht dat het je ouder of jezelf zou treffen. Maar niet de jongste generatie in de familie. Vooruitzichten procentueel wel positief, maar ondertussen toch in een jarenlang onzeker traject.Lieneke schreef: ↑12-02-2024 16:27Wat ontzettend naar Belgali! Is de diagnose zo zwaar dat de kans op een zelfstandig, goed leven uitgesloten is, of is het een enorme uitdaging en nog erg onzeker?
Ik kan me jouw gevoel goed voorstellen: Mijn leven lijkt te staan of te vallen met hoe het met de kinderen gaat. Terwijl ze al volwassen zijn.
Ik hoop toch echt dat het meevalt Belgali en dat je weer perspectief gaat zien met je kind!
Het gekke is dat ik mezelf echt niet als moederkloek zag. Ik ben actief, werk, ga veel op stap, heb een uitgebreide vriendenkring.
Maar zonder mijn kind (moet het meteen afkloppen als ik zoiets bedenk of zeg) ben ik eigenlijk wel klaar. Veel grote doelstellingen of dromen heb ik niet meer voor mezelf. Dat was enerzijds een triest besef wel, maar anderzijds wil dat waarschijnlijk wel zeggen dat ik de dingen die ik wilde doen ook grotendeels heb gedaan. Dus ook wel geruststellend dat ik niet zit te wachten op "later" om nog iets te kunnen doen.
Bedankt voor je medeleven. Ik sta er grotendeels positief in nu, maar de eerste klap was wel erg heftig. Het laat je opnieuw beseffen (wat ik al wel wist) dat je de dag moet plukken.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 13 februari 2024 om 16:47
Ladylola2022 schreef: ↑13-02-2024 09:23Geen idee hou oude je ouders waren, maar ik ken ouders van vrienden, die genoten van een vut regeling en liepen zo het pensioen in.
Mijn ex schoonvader ook.
Maar ik zie dat met mijn generatie ( jaren 70) nou niet zo snel gebeuren.
Word akelig van het idee nog zoveel jaar te moeten en dan met lege handen te staan of krom te lopen.
Nu moet je het vooral doen, ja alleen, moeten we nu werken, zorgen voor kinderen en eventueel ouders.
Klopt, vroeger als je 50 was, was je oud en ging je bijna met de VUT. Tegenwoordig zitten we nog volop in de taken. Ook daarom zou ik minder willen werken.
dinsdag 13 februari 2024 om 16:49
belgali schreef: ↑13-02-2024 13:39Zonder teveel herkenbare details te geven. De enge ziekte met de K. Waarvan je verwacht dat het je ouder of jezelf zou treffen. Maar niet de jongste generatie in de familie. Vooruitzichten procentueel wel positief, maar ondertussen toch in een jarenlang onzeker traject.
Het gekke is dat ik mezelf echt niet als moederkloek zag. Ik ben actief, werk, ga veel op stap, heb een uitgebreide vriendenkring.
Maar zonder mijn kind (moet het meteen afkloppen als ik zoiets bedenk of zeg) ben ik eigenlijk wel klaar. Veel grote doelstellingen of dromen heb ik niet meer voor mezelf. Dat was enerzijds een triest besef wel, maar anderzijds wil dat waarschijnlijk wel zeggen dat ik de dingen die ik wilde doen ook grotendeels heb gedaan. Dus ook wel geruststellend dat ik niet zit te wachten op "later" om nog iets te kunnen doen.
Bedankt voor je medeleven. Ik sta er grotendeels positief in nu, maar de eerste klap was wel erg heftig. Het laat je opnieuw beseffen (wat ik al wel wist) dat je de dag moet plukken.
Heel veel sterkte belgali
woensdag 14 februari 2024 om 10:47
Dankjewel Krypton.
Het is niet helemaal zoals ik me deze fase had voorgesteld. Ik dacht een zorgeloze fase te krijgen, tot mijn ouders echt hulpbehoevend zouden worden. Ook al heb ik geen praktische zorgen op dit moment, mijn hoofd zit wel aardig vol.
Opeens was er toch behoefte aan een partner, een arm om me heen bij dit alles. Maar tegelijkertijd was ik toch altijd de happy single.
Dus toch twijfels over hoe ik nu mijn leven verder wil gaan inrichten. Het zet alles wel op zijn kop opeens.
Het is niet helemaal zoals ik me deze fase had voorgesteld. Ik dacht een zorgeloze fase te krijgen, tot mijn ouders echt hulpbehoevend zouden worden. Ook al heb ik geen praktische zorgen op dit moment, mijn hoofd zit wel aardig vol.
Opeens was er toch behoefte aan een partner, een arm om me heen bij dit alles. Maar tegelijkertijd was ik toch altijd de happy single.
Dus toch twijfels over hoe ik nu mijn leven verder wil gaan inrichten. Het zet alles wel op zijn kop opeens.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
