Psyche
alle pijlers
Vind jij het leven leuk?
dinsdag 15 juni 2021 om 20:52
Naar aanleiding van een ander topic moest ik weer denken ‘nou, vaak vind ik het leven op zich niet leuk.’ Ik heb geen donkere gedachten ofzo, totaal niet. Maar als je mij vraagt ‘vind jij het leven leuk?’, moet ik toegeven dat ik dat vaak niet vind. Nochtans een warm gezin, gezonde kinderen, financieel stabiel en een job.
Dus, vind jij het leven leuk?
Dus, vind jij het leven leuk?
maandag 21 juni 2021 om 21:56
Dit is ook wel veel Daisymadelief.. allereerstdaisymadelief schreef: ↑21-06-2021 09:45Ik heb niet alles gelezen, alleen hier en daar een pagina, maar wat een herkenning soms....
Ik vind het leven niet leuk....ik ben gediagnosticeerd met dysthyme stoornis na een traumatische ervaring. Verder heb ik een angststoornis en voel ik me vaak overvraagd. Verder mankeer ik altijd wat, van kleine dingen (bijvoorbeeld slijmbeursontsteking, blaasontsteking etc) tot heftige dingen zoals borstkanker. Ik heb veel bijwerkingen van de behandeling van borstkanker. Zo ben ik bijvoorbeeld nog gedeeltelijk kaal waardoor ik een haarwerk moet dragen, dit komt ook niet meer goed. Verder heb ik nu 2 ongelijke borsten doordat de een natuurlijk is en de ander niet. Ik ben inmiddels al ruim 10 keer geopereerd, maar beter dan dit gaat het niet worden. Dit allemaal maakt mij heel onzeker. Ik heb ook vitiligo, mijn huid is witter dan wit.
Ik heb dagelijks last van mijn gewrichten en ik slaap slecht. Mijn familie snapt het allemaal niet (mijn eigen gezin wel), want he, je moet toch blij zijn dat je geen borstkanker meer hebt.
Ik kon het allemaal wel aardig handelen, behalve de kaalheid dan, dat is na 6 jaar nog steeds elke morgen een confrontatie, maar door de corona is het wel zwaar geworden. Dingen die voor afleiding zorgden kon ik niet meer doen.
Nee, ik vind het leven dus gewoon kut, maar ik probeer er nog wel iets van te maken door te blijven werken en te genieten van mijn kinderen. Helaas heb ik verder weinig sociale contacten, ik ben altijd bang dat iemand ziet dat ik een haarwerk draag.
De kans is aanwezig dat mensen haarwerk zien, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze je daarom ook "afkeuren".. Misschien zien ze ook wel een lieve vrouw? Ik kan me voorstellen dat corona een groot effect op je heeft om meerdere redenen. Heb je ook wel eens professionele hulp gehad naar aanleiding van het trauma dat je benoemt?
maandag 21 juni 2021 om 22:40
Totaal ongevraagd en ken je totaal niet, maar zou je autisme kunnen hebben?CleopatraVII schreef: ↑20-06-2021 15:32Ik heb het leven nooit leuk gevonden, als kind al niet. Op mijn achtste heb ik al bedacht hoe ik zelfmoord ga plegen.
Ik heb een paar jaar gehad dat ik niet depressief was (tijdens mijn eerste studie), maar dat is weer teruggekomen doordat ik roaccutane ging gebruiken. Daarna er niet meer vanaf gekomen.
Ik functioneer verder goed en niemand weet echt dat ik depressief ben. Mijn ouders en vriend zeggen wel dat ik nooit lach en zijn blij als ik een keer lach. Op mijn werk werd vorig jaar in mijn beoordeling geschreven dat ik altijd vrolijk ben. Zij kennen mij dus echt niet.
dinsdag 22 juni 2021 om 07:39
Tot mijn 19e vond ik het leven leuk. Daarna had ik het gevoel dat ik in een soort rivier terecht was gekomen waar het lastig uitkomen is.
Nu ben ik 32 en zit ik op een punt waarop ik denk : huh, ik heb in principe dezelfde resultaten behaald / dezelfde inspanningen geleverd als mijn leeftijdsgenoten, maar de ''reward'' is voor mij op de 1 of andere manier veel minder. Het lijkt soms alsof alles wat zij aanraken in goud verandert. Alsof zij een soort handleiding ''des levens'' hebben meegekregen maar ik niet.
Ik ben niet arrogant en heb niet echt een groot ego, maar het doet me wel pijn dat ik een beetje de kneus van mijn vriendengroep ben geworden. Als in : zij hebben allemaal mooie koophuizen, en ik een huur appartement. En elke maand die voorbij gaat, staat de koopmarkt verder van mij af. Ook in de liefde wil het bij mij niet echt lukken.
Dan denk ik wel eens : welk pad is voor mij weggelegd? Blijf ik eeuwig het vijfde wiel aan de wagen van gezinnen van vriendinnen? Is mijn leven bestemd om een bijrol te spelen waarin de mensen om mij heen een hoofdrol pakken met bombaske trouwerijen, baby-births/gender reveals en house-warmings? Ik heb dan het gevoel eeuwig die persoon te blijven die elke keer in mijn eentje weer naar al die feestjes toe moet. Lijdzaam mezelf laten rondleiden door al die prachtig verbouwde huizen met dakkapellen en keukens van 50.000 euro. Cadeautje inleveren, een wijntje nemen en vooral de hele avond maar heel veel interesse en waardering tonen voor het leven van de ander terwijl niemand ooit echt aan mij vraagt hoe het gaat? En dan aan het eind van de avond weer terug naar mijn appartement dat grenst aan een industrieterrein met bonkende bovenburen en voorbij denderende vrachtwagens en soms (mits de wind juist staat) een enorme plastic geur in mijn huis te hebben en maandelijks op de NOS lezen dat de huizenprijzen weer een record hebben aangetikt. Dan denk ik echt : waar doe ik dit eigenlijk nog allemaal voor? Waar zit ik nog 40 per week discussies over te voeren met allerlei stakeholders? Zodat ik mijn Netflix abonnement kan betalen.
Nu ben ik 32 en zit ik op een punt waarop ik denk : huh, ik heb in principe dezelfde resultaten behaald / dezelfde inspanningen geleverd als mijn leeftijdsgenoten, maar de ''reward'' is voor mij op de 1 of andere manier veel minder. Het lijkt soms alsof alles wat zij aanraken in goud verandert. Alsof zij een soort handleiding ''des levens'' hebben meegekregen maar ik niet.
Ik ben niet arrogant en heb niet echt een groot ego, maar het doet me wel pijn dat ik een beetje de kneus van mijn vriendengroep ben geworden. Als in : zij hebben allemaal mooie koophuizen, en ik een huur appartement. En elke maand die voorbij gaat, staat de koopmarkt verder van mij af. Ook in de liefde wil het bij mij niet echt lukken.
Dan denk ik wel eens : welk pad is voor mij weggelegd? Blijf ik eeuwig het vijfde wiel aan de wagen van gezinnen van vriendinnen? Is mijn leven bestemd om een bijrol te spelen waarin de mensen om mij heen een hoofdrol pakken met bombaske trouwerijen, baby-births/gender reveals en house-warmings? Ik heb dan het gevoel eeuwig die persoon te blijven die elke keer in mijn eentje weer naar al die feestjes toe moet. Lijdzaam mezelf laten rondleiden door al die prachtig verbouwde huizen met dakkapellen en keukens van 50.000 euro. Cadeautje inleveren, een wijntje nemen en vooral de hele avond maar heel veel interesse en waardering tonen voor het leven van de ander terwijl niemand ooit echt aan mij vraagt hoe het gaat? En dan aan het eind van de avond weer terug naar mijn appartement dat grenst aan een industrieterrein met bonkende bovenburen en voorbij denderende vrachtwagens en soms (mits de wind juist staat) een enorme plastic geur in mijn huis te hebben en maandelijks op de NOS lezen dat de huizenprijzen weer een record hebben aangetikt. Dan denk ik echt : waar doe ik dit eigenlijk nog allemaal voor? Waar zit ik nog 40 per week discussies over te voeren met allerlei stakeholders? Zodat ik mijn Netflix abonnement kan betalen.
dinsdag 22 juni 2021 om 08:05
Ik begrijp je soderalm.. Ik probeer voor mezelf echt héle kleine dingen te voelen waar ik blij van word. Die momenten verdampen echt ook weer in het moment, het is weg voor je twee keer met je ogen kan knipperen, maar het is iets.
Vind je je werk wel leuk genoeg? En, als je niet kan kopen, zou je dan misschien kunnen verhuizen naar een fijnere leefomgeving, al is het een huurhuis?
Vind je je werk wel leuk genoeg? En, als je niet kan kopen, zou je dan misschien kunnen verhuizen naar een fijnere leefomgeving, al is het een huurhuis?
dinsdag 22 juni 2021 om 08:12
Ik vind mijn werk op zich wel leuk genoeg, alleen werk blijft voor mij wel altijd werk. In die zin dat ik vooral werk om te leven, en niet andersom.
Wat dat betreft ben ik (maar ook heel veel leeftijdsgenoten) nu in een situatie terecht gekomen waarin je eigenlijk met oogkleppen op leeft. Je weet dat die huizenprijzen erg hard stijgen. Misschien nog wel harder dan wat je elke maand kunt sparen. Dus eigenlijk werk je helemaal voor niets. Maar zo moet je ook weer niet gaan denken, want dat is enorm demotiverend. Toch is het feitelijk wel zo.
Tenzij je inderdaad, zoals jij doet, blij wordt van de kleine dingen en akkoord gaat met het feit dat je eigenlijk alleen nog maar werkt om de ''onnozele'' dingen van het leven te kunnen doen / kopen. Een Netflix account, een nieuwe jeans af en toe, een airfryer. Dat soort dingen. De zaken waar het écht om draait (althans voor mij) die zijn onbereikbaar en worden steeds onbereikbaarder.
En verhuizen kan op zich wel, maar in mijn prijscategorie vind je niet heel veel dat noemenswaardig beter is.
Wat dat betreft ben ik (maar ook heel veel leeftijdsgenoten) nu in een situatie terecht gekomen waarin je eigenlijk met oogkleppen op leeft. Je weet dat die huizenprijzen erg hard stijgen. Misschien nog wel harder dan wat je elke maand kunt sparen. Dus eigenlijk werk je helemaal voor niets. Maar zo moet je ook weer niet gaan denken, want dat is enorm demotiverend. Toch is het feitelijk wel zo.
Tenzij je inderdaad, zoals jij doet, blij wordt van de kleine dingen en akkoord gaat met het feit dat je eigenlijk alleen nog maar werkt om de ''onnozele'' dingen van het leven te kunnen doen / kopen. Een Netflix account, een nieuwe jeans af en toe, een airfryer. Dat soort dingen. De zaken waar het écht om draait (althans voor mij) die zijn onbereikbaar en worden steeds onbereikbaarder.
En verhuizen kan op zich wel, maar in mijn prijscategorie vind je niet heel veel dat noemenswaardig beter is.
dinsdag 22 juni 2021 om 08:20
Ik vind het leven soms leuk, soms moeilijk. De wereld is prachtig en de meeste mensen ook, en daar geniet ik van. Maar er zijn ook zware dingen natuurlijk: ziekte en dood van dierbaren, matige banen, zorgen over kinderen. Maar de balans is voor mij toch positief omdat ik dankbaar ben dat ik een tijdje op deze mooie aarde mag rondkijken.
Overigens, als ik 32 was en kinderloos zoals Sodermalm, dan zou ik niet lijdzaam toekijken hoe anderen me 'voorbijstreven' maar juist gaan kijken hoe het helemaal anders kan. Kan je reizen, tijdje in het buitenland gaan wonen, out of the box denken en je leven omgooien? Ik snap de frustratie van geen relatie en geen koophuis, maar die dingen zijn ook niet zaligmakend. De wereld heeft zoveel meer te bieden dan dat huurappartement aan dat industrieterrein..
Overigens, als ik 32 was en kinderloos zoals Sodermalm, dan zou ik niet lijdzaam toekijken hoe anderen me 'voorbijstreven' maar juist gaan kijken hoe het helemaal anders kan. Kan je reizen, tijdje in het buitenland gaan wonen, out of the box denken en je leven omgooien? Ik snap de frustratie van geen relatie en geen koophuis, maar die dingen zijn ook niet zaligmakend. De wereld heeft zoveel meer te bieden dan dat huurappartement aan dat industrieterrein..
dinsdag 22 juni 2021 om 08:21
Met kleine dingen bedoel ik: dat op een plek in Nederland woon waar ik wandelingen kan maken en nagenoeg niemand tegenkom behalve misschien eens een fietser, een videootje van een kindje online zie waar ik om moet lachen, als ik twee vogels met elkaar zie spelen of een eekhoorntje die stokstijf blijft staan als ik aan het wandelen ben en denkt dat hij dan onzichtbaar is... dáár kan ik nog blij van worden.
dinsdag 22 juni 2021 om 08:28
Ja, misschien een lichte vorm.Winterland schreef: ↑21-06-2021 22:40Totaal ongevraagd en ken je totaal niet, maar zou je autisme kunnen hebben?
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
dinsdag 22 juni 2021 om 08:36
Ik herken dit ook. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal koophuizen, ik zit nog steeds in een gehorig kutappartement. Ik ben opgegroeid op het platteland, dat maakt het nog kutter. Wat zou ik graag mijn eigen vrijstaande huis hebben, maar dat zal nooit kunnen. Al die dromen die niet uit zullen komen die voor onze ouders wel makkelijk konden, zorgen er ook voor dat onze generatie depressief is. Mijn ouders hadden op hun 27e en 31e hun eigen koophuis op het platteland in de Randstad, met eigen paard. Ik woon in het oosten en kan niet eens een rijtjeshuis kopen. Of zelfs maar een appartement. En dat terwijl ik gestudeerd heb en zij niet. Ik had nooit moeten gaan studeren, de kinderen van vrienden van mijn ouders hebben ook allemaal koophuizen omdat ze al jong zijn gaan werken na hun mbo-opleidingen. En daar zit ik dan. En het is nog kutter omdat ik het makkelijk zou kunnen betalen (ik kan namelijk ook de huur betalen en daarnaast nog sparen), maar je krijgt gewoon geen hypotheek.Sodermalm schreef: ↑22-06-2021 07:39Tot mijn 19e vond ik het leven leuk. Daarna had ik het gevoel dat ik in een soort rivier terecht was gekomen waar het lastig uitkomen is.
Nu ben ik 32 en zit ik op een punt waarop ik denk : huh, ik heb in principe dezelfde resultaten behaald / dezelfde inspanningen geleverd als mijn leeftijdsgenoten, maar de ''reward'' is voor mij op de 1 of andere manier veel minder. Het lijkt soms alsof alles wat zij aanraken in goud verandert. Alsof zij een soort handleiding ''des levens'' hebben meegekregen maar ik niet.
Ik ben niet arrogant en heb niet echt een groot ego, maar het doet me wel pijn dat ik een beetje de kneus van mijn vriendengroep ben geworden. Als in : zij hebben allemaal mooie koophuizen, en ik een huur appartement. En elke maand die voorbij gaat, staat de koopmarkt verder van mij af. Ook in de liefde wil het bij mij niet echt lukken.
Dan denk ik wel eens : welk pad is voor mij weggelegd? Blijf ik eeuwig het vijfde wiel aan de wagen van gezinnen van vriendinnen? Is mijn leven bestemd om een bijrol te spelen waarin de mensen om mij heen een hoofdrol pakken met bombaske trouwerijen, baby-births/gender reveals en house-warmings? Ik heb dan het gevoel eeuwig die persoon te blijven die elke keer in mijn eentje weer naar al die feestjes toe moet. Lijdzaam mezelf laten rondleiden door al die prachtig verbouwde huizen met dakkapellen en keukens van 50.000 euro. Cadeautje inleveren, een wijntje nemen en vooral de hele avond maar heel veel interesse en waardering tonen voor het leven van de ander terwijl niemand ooit echt aan mij vraagt hoe het gaat? En dan aan het eind van de avond weer terug naar mijn appartement dat grenst aan een industrieterrein met bonkende bovenburen en voorbij denderende vrachtwagens en soms (mits de wind juist staat) een enorme plastic geur in mijn huis te hebben en maandelijks op de NOS lezen dat de huizenprijzen weer een record hebben aangetikt. Dan denk ik echt : waar doe ik dit eigenlijk nog allemaal voor? Waar zit ik nog 40 per week discussies over te voeren met allerlei stakeholders? Zodat ik mijn Netflix abonnement kan betalen.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
dinsdag 22 juni 2021 om 08:54
Yep, precies dit.CleopatraVII schreef: ↑22-06-2021 08:36Ik herken dit ook. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal koophuizen, ik zit nog steeds in een gehorig kutappartement. Ik ben opgegroeid op het platteland, dat maakt het nog kutter. Wat zou ik graag mijn eigen vrijstaande huis hebben, maar dat zal nooit kunnen. Al die dromen die niet uit zullen komen die voor onze ouders wel makkelijk konden, zorgen er ook voor dat onze generatie depressief is. Mijn ouders hadden op hun 27e en 31e hun eigen koophuis op het platteland in de Randstad, met eigen paard. Ik woon in het oosten en kan niet eens een rijtjeshuis kopen. Of zelfs maar een appartement. En dat terwijl ik gestudeerd heb en zij niet. Ik had nooit moeten gaan studeren, de kinderen van vrienden van mijn ouders hebben ook allemaal koophuizen omdat ze al jong zijn gaan werken na hun mbo-opleidingen. En daar zit ik dan. En het is nog kutter omdat ik het makkelijk zou kunnen betalen (ik kan namelijk ook de huur betalen en daarnaast nog sparen), maar je krijgt gewoon geen hypotheek.
Mijn leeftijdsgenoten die mbo hebben gedaan en vanaf hun 17e zijn gaan werken, zijn nu al toe aan hun derde stap. Van appartement, naar rijtjeshuis naar of twee onder één kap of zelfs vrijstaand met een stuk land en een (werk)schuur voor hun materieel, schapen / paard.
En daar zit nu wel het issue : huizen zijn voor iedereen duur en voor iedereen stijgen de prijzen hard. Maar als je op dit moment in een huis woont waar je de ruimte hebt en het naar je zin hebt, dan zal het je een zorg zijn. Als je in een appartement woont (koop of huur), dan wil je vroeg of laat toch een keer een stap maken, maar je zit gewoon muurvast.
Mensen doen dat soort dingen makkelijk af als ''dan ga je toch reizen'' of ''ach ik heb jankende kinderen, dat is ook niet alles hoor''. Maar ondertussen zou niemand met je willen ruilen. Uiteindelijk wil je ook gewoon een doel hebben in je leven. Een stip op de horizon om voor te werken. En in mijn beleving kan dat nu eenmaal niet eeuwig reizen blijven, dat zie ik toch een beetje als het ontvluchten van de realiteit. Toen ik tiener (18) was ging ik al een jaar naar australie, en daarna heb ik mijn hele twenties gereisd. Zowel binnen als ver buiten Europa. Had het nooit willen missen, maar waar ik nu juist enorm behoefte aan heb is een enorm burgerlijke vakantie op een camping in frankrijk met mijn toekomstige gezinnetje. Alleen tja : ik ga niet aan kinderen beginnen als ik ze niet eens een fatsoenlijk thuis kan bieden.
dinsdag 22 juni 2021 om 08:56
Dank je wel en ik stuur je een pbCleopatraVII schreef: ↑20-06-2021 22:33Ja, ik vind het sowieso wel bijzonder te lezen dat zoveel mensen het leven niet leuk vinden. Dat het toch eigenlijk best normaal is.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jouw streefleeftijd is? Mag ook via pb.
Voor jou ook een knuffel!
dinsdag 22 juni 2021 om 09:40
Vaak heb ik momenten dat ik het leven niet leuk vind.
Momenteel kan ik echter wel genieten van het mooie weer etc.
Tevens ben ik blij dat ik omringt ben met mensen die me erg dierbaar zijn.
Toch zijn er ook veel mensen waar ik totaal niet mee overweg kan.
Dit heb ik ondermeer op mijn dagbesteding maar ook in andere situaties.
Ik vraag me vaak af hoe het komt dat ik geen klik voel met veel mensen.
Dit maakt me erg onzeker en zelfs angstig.
Tevens merk ik dat ik hierdoor me erg gekunsteld en geforceerd kan gedragen door erg te pleasen en overdreven aardig te willen zijn.
Hierdoor ben ik mezelf niet en maskeer ik mezelf volledig.
Hier kan ik me ook erg ongelukkig door voelen.
Ben altijd al een einzelgänger geweest en sociale omgang vind ik een hele zware opgave.
Momenteel kan ik echter wel genieten van het mooie weer etc.
Tevens ben ik blij dat ik omringt ben met mensen die me erg dierbaar zijn.
Toch zijn er ook veel mensen waar ik totaal niet mee overweg kan.
Dit heb ik ondermeer op mijn dagbesteding maar ook in andere situaties.
Ik vraag me vaak af hoe het komt dat ik geen klik voel met veel mensen.
Dit maakt me erg onzeker en zelfs angstig.
Tevens merk ik dat ik hierdoor me erg gekunsteld en geforceerd kan gedragen door erg te pleasen en overdreven aardig te willen zijn.
Hierdoor ben ik mezelf niet en maskeer ik mezelf volledig.
Hier kan ik me ook erg ongelukkig door voelen.
Ben altijd al een einzelgänger geweest en sociale omgang vind ik een hele zware opgave.
dinsdag 22 juni 2021 om 10:20
Sodermalm schreef: ↑22-06-2021 08:54Yep, precies dit.
Mijn leeftijdsgenoten die mbo hebben gedaan en vanaf hun 17e zijn gaan werken, zijn nu al toe aan hun derde stap. Van appartement, naar rijtjeshuis naar of twee onder één kap of zelfs vrijstaand met een stuk land en een (werk)schuur voor hun materieel, schapen / paard.
En daar zit nu wel het issue : huizen zijn voor iedereen duur en voor iedereen stijgen de prijzen hard. Maar als je op dit moment in een huis woont waar je de ruimte hebt en het naar je zin hebt, dan zal het je een zorg zijn. Als je in een appartement woont (koop of huur), dan wil je vroeg of laat toch een keer een stap maken, maar je zit gewoon muurvast.
Mensen doen dat soort dingen makkelijk af als ''dan ga je toch reizen'' of ''ach ik heb jankende kinderen, dat is ook niet alles hoor''. Maar ondertussen zou niemand met je willen ruilen. Uiteindelijk wil je ook gewoon een doel hebben in je leven. Een stip op de horizon om voor te werken. En in mijn beleving kan dat nu eenmaal niet eeuwig reizen blijven, dat zie ik toch een beetje als het ontvluchten van de realiteit. Toen ik tiener (18) was ging ik al een jaar naar australie, en daarna heb ik mijn hele twenties gereisd. Zowel binnen als ver buiten Europa. Had het nooit willen missen, maar waar ik nu juist enorm behoefte aan heb is een enorm burgerlijke vakantie op een camping in frankrijk met mijn toekomstige gezinnetje. Alleen tja : ik ga niet aan kinderen beginnen als ik ze niet eens een fatsoenlijk thuis kan bieden.
Ik pak dit stukje er even uit. Jij hebt duidelijk de behoefte aan dat grote huis etc. Ik heb dat nooit gehad, ondanks dat ik in een vrijstaand huis ben opgegroeid. Ik ben een veertiger, gescheiden, en woon met mijn kinderen in een klein rijtjeshuisje in de Randstad. Wel een koophuis, dat geef ik toe, maar bij lange na niet de kast van een huis die mijn ouders hadden toen ze mijn leeftijd hadden. En ik ben hier toch een partij gelukkig! Ik heb ook zat vriendinnen die in vrijstaande villa's wonen. Maar die behoefte ken ik gewoon niet, het lijkt me zo'n gedoe, zo'n groot huis... Wat ik wel ken, en waarvan ik ook blij ben dat het me gelukt is, is de behoefte aan het krijgen van kinderen, aan een gezin. Maar zie, ik ben gescheiden dus die gezinsvakantie in Frankrijk kan ik ook niet maken. Dat vind ik ergens ook wel jammer, maar ik kijk nu juist naar wat ik wel kan doen omdat ik dat gezin niet heb. Ik heb namelijk daardoor ook weer vrijheden die anderen niet hebben.
Ik denk dat 'het leven leuk vinden' ook wel veel te maken heeft met je eigen verwachtingen en in hoeverre je jezelf met anderen vergelijkt.
dinsdag 22 juni 2021 om 10:28
Toch vind ik het niet vergelijkbaar.rosadebree schreef: ↑22-06-2021 10:20Ik pak dit stukje er even uit. Jij hebt duidelijk de behoefte aan dat grote huis etc. Ik heb dat nooit gehad, ondanks dat ik in een vrijstaand huis ben opgegroeid. Ik ben een veertiger, gescheiden, en woon met mijn kinderen in een klein rijtjeshuisje in de Randstad. Wel een koophuis, dat geef ik toe, maar bij lange na niet de kast van een huis die mijn ouders hadden toen ze mijn leeftijd hadden. En ik ben hier toch een partij gelukkig! Ik heb ook zat vriendinnen die in vrijstaande villa's wonen. Maar die behoefte ken ik gewoon niet, het lijkt me zo'n gedoe, zo'n groot huis... Wat ik wel ken, en waarvan ik ook blij ben dat het me gelukt is, is de behoefte aan het krijgen van kinderen, aan een gezin. Maar zie, ik ben gescheiden dus die gezinsvakantie in Frankrijk kan ik ook niet maken. Dat vind ik ergens ook wel jammer, maar ik kijk nu juist naar wat ik wel kan doen omdat ik dat gezin niet heb. Ik heb namelijk daardoor ook weer vrijheden die anderen niet hebben.
Ik denk dat 'het leven leuk vinden' ook wel veel te maken heeft met je eigen verwachtingen en in hoeverre je jezelf met anderen vergelijkt.
Jij bent weliswaar nu gescheiden, en ik begrijp dat dat (vooral met kinderen) ook weer met eigen uitdagingen komt. Maar je hebt het gezinsleven wel al meegemaakt, en ik nog niet. En als ik nu de ontwikkeling van de huizenmarkt zie acht ik het niet onwaarschijnlijk dat ik het nooit ga meemaken, omdat ik geen kinderen ter wereld wil brengen in een huur appartement dat grenst aan een industrieterrein.
Overigens heb ik niet eens behoefte aan een ''groot'' huis, maar ooit in de positie komen een gezinswoning te kopen (of enkel te bewonen) dat zou toch wel erg fijn zijn. Met een tuintje, in een woonwijk. Zelf zou ik ook nooit in een grote villa hoeven te wonen. Ik rij soms wel eens door zo'n bosrijke woonwijk met grote huizen met hekken ervoor ; ik word daar al diep ongelukkig van. Maar een fijn woonwijkje met (rijtjes) huizen waar gezinnen wonen voelt wel veel ''veiliger'' en fijner.
Verder denk ik dat kijken naar de dingen die je niet hebt ergens wel normaal is. Je ontkomt er bijna niet aan en ik denk dat het alleen maar menselijk is. Belangrijk is inderdaad wel dat je ook oog hebt voor de andere kant en ook kijkt naar wat je wél hebt. Het is alleen soms frustrerend dat je in deze tijd niet altijd zelf het stuur in handen hebt.
dinsdag 22 juni 2021 om 10:44
Misschien woont diegene die je nog moet tegenkomen en met wie je graag kinderen zou willen, niet grenzend aan een industrieterrein? Je weet niet wat er om de hoek nog kan gebeuren namelijk, omdat je niet om een hoek kan kijken, maar het kan er wel zijn. Ik bedoel maar te zeggen dat je, zoals je op dat industrieterrein terecht bent gekomen, je op die manier ook weer ergens anders naartoe kan gaan ergens in de toekomst, wanneer dat dan ook is.Sodermalm schreef: ↑22-06-2021 10:28Toch vind ik het niet vergelijkbaar.
Jij bent weliswaar nu gescheiden, en ik begrijp dat dat (vooral met kinderen) ook weer met eigen uitdagingen komt. Maar je hebt het gezinsleven wel al meegemaakt, en ik nog niet. En als ik nu de ontwikkeling van de huizenmarkt zie acht ik het niet onwaarschijnlijk dat ik het nooit ga meemaken, omdat ik geen kinderen ter wereld wil brengen in een huur appartement dat grenst aan een industrieterrein.
Overigens heb ik niet eens behoefte aan een ''groot'' huis, maar ooit in de positie komen een gezinswoning te kopen (of enkel te bewonen) dat zou toch wel erg fijn zijn. Met een tuintje, in een woonwijk. Zelf zou ik ook nooit in een grote villa hoeven te wonen. Ik rij soms wel eens door zo'n bosrijke woonwijk met grote huizen met hekken ervoor ; ik word daar al diep ongelukkig van. Maar een fijn woonwijkje met (rijtjes) huizen waar gezinnen wonen voelt wel veel ''veiliger'' en fijner.
Verder denk ik dat kijken naar de dingen die je niet hebt ergens wel normaal is. Je ontkomt er bijna niet aan en ik denk dat het alleen maar menselijk is. Belangrijk is inderdaad wel dat je ook oog hebt voor de andere kant en ook kijkt naar wat je wél hebt. Het is alleen soms frustrerend dat je in deze tijd niet altijd zelf het stuur in handen hebt.
dinsdag 22 juni 2021 om 10:57
Cooper schreef: ↑22-06-2021 10:44Misschien woont diegene die je nog moet tegenkomen en met wie je graag kinderen zou willen, niet grenzend aan een industrieterrein? Je weet niet wat er om de hoek nog kan gebeuren namelijk, omdat je niet om een hoek kan kijken, maar het kan er wel zijn. Ik bedoel maar te zeggen dat je, zoals je op dat industrieterrein terecht bent gekomen, je op die manier ook weer ergens anders naartoe kan gaan ergens in de toekomst, wanneer dat dan ook is.
Ja, precies. Voor jou, Sodermalm, hoop ik vooral dat je een leuke vrouw mag ontmoeten. Want daar zit volgens mij de grootste frustratie bij je. En als dat gelukt is, zijn er vast meer mogelijkheden dan dat industrieterrein van je.
dinsdag 22 juni 2021 om 10:59
Ik probeer gewoon te focussen op het hier en nu en er nu het beste van te maken. Dat maakt je uiteindelijk ook de leukste versie van jezelf.
Alleen soms vind ik het gewoon even lastig. Vooral als je dan opstaat en er weer eens groot op NOS.nl staat dat de huizenprijzen weer de pan uit stijgen. In een week nadat een goede vriend heeft aangegeven te emigreren, een ander naar de andere kant van het land verhuist en mijn jongere broertje met wie ik veel dingen deed een relatie heeft etc etc.
Natuurlijk gun ik iedereen hun geluk, maar voor mij persoonlijk is het nu even een periode waarin er vooral veel deuren dicht lijken te gaan, terwijl ik nog niet echt zie waar er deuren open gaan. Maar het is beter erop te vertrouwen dat dit laatste echt wel gebeurt, in plaats van in pessimisme te blijven hangen
Alleen soms vind ik het gewoon even lastig. Vooral als je dan opstaat en er weer eens groot op NOS.nl staat dat de huizenprijzen weer de pan uit stijgen. In een week nadat een goede vriend heeft aangegeven te emigreren, een ander naar de andere kant van het land verhuist en mijn jongere broertje met wie ik veel dingen deed een relatie heeft etc etc.
Natuurlijk gun ik iedereen hun geluk, maar voor mij persoonlijk is het nu even een periode waarin er vooral veel deuren dicht lijken te gaan, terwijl ik nog niet echt zie waar er deuren open gaan. Maar het is beter erop te vertrouwen dat dit laatste echt wel gebeurt, in plaats van in pessimisme te blijven hangen
dinsdag 22 juni 2021 om 12:24
Ik blijf me verbazen over mensen die zichzelf zo vergelijken met anderen. Ik heb lang een heel ander leven geleid, terwijl om me heen mensen gingen samenwonen en kinderen kregen. Maar wellicht gelukkig voor mij deden ze dat lang niet allemaal in dikke huizen met tuinen en zo. Nu heb ik zelf ook nooit gedacht dat dat nodig was, maar ik had ook voorbeelden om me heen van allerlei mensen en allerlei keuzes. Dus ook kinderen gekregen in kleine appartementen of zelfs in een samenlevingshuis met gedeelde keukens en badkamers. Niet aan kinderen beginnen omdat je niet op de gewenste plek woont kan ik me alleen voorstellen als je op een ongezonde plek woont. Anders niet. Stappen die je moet zetten in het leven zijn er niet. Je kunt wel bepaalde zaken willen, maar jezelf dromen of stappen ontzeggen omdat je een bepaalde stap nog niet bereikt hebt zijn je eigen overtuigingen. Die je dus ook kunt proberen te veranderen.
dinsdag 22 juni 2021 om 12:31
Ik vind het dan weer vreemd dat je, als je op zich vrij normale wensen hebt, op dit forum al vrij snel in een hoekje wordt gedrukt alsof je heel raar bent.
Een (rijtjes) huis met tuin(tje) wordt niet voor niets een ''gezins'' woning genoemd. Een appartement drie hoog achter is nu eenmaal geen gezinswoning. Natuurlijk moet je uiteindelijk proberen de tering naar de nering te zetten, maar ik heb er zelf wel moeite met het idee om kinderen groot te brengen in (aanzienlijk) minder florissante omstandigheden als waarin ik zelf ben grootgebracht. Niet even een opblaasbaar zwembadje in de tuin kunnen opzetten, niet in een tentje in de achtertuin kunnen slapen in de zomer.
Zo'n jeugd wil ik een kind niet aandoen.
Een (rijtjes) huis met tuin(tje) wordt niet voor niets een ''gezins'' woning genoemd. Een appartement drie hoog achter is nu eenmaal geen gezinswoning. Natuurlijk moet je uiteindelijk proberen de tering naar de nering te zetten, maar ik heb er zelf wel moeite met het idee om kinderen groot te brengen in (aanzienlijk) minder florissante omstandigheden als waarin ik zelf ben grootgebracht. Niet even een opblaasbaar zwembadje in de tuin kunnen opzetten, niet in een tentje in de achtertuin kunnen slapen in de zomer.
Zo'n jeugd wil ik een kind niet aandoen.
dinsdag 22 juni 2021 om 12:41
Tot een jaar of 30 vond ik het leven helemaal niet leuk, had ook veel tegenslagen.
Ik kreeg toen een relatie, en kinderen en ik vond en vind mijn gezin zoveel leuker en belangrijker dan mij druk te maken over tegenslagen. Sindsdien kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben, daarvoor niet.
Ook wel denk ik omdat de jaren ervoor iedereen gesetteld was en zij daar druk mee waren, in het weekend was ik vaak alleen omdat zij iets gingen doen met hun geliefde/gezin. Er alleen op uit kon, al vind ik dat weinig aan, maar ik had een krap budget dus alleen naar de bios bijvoorbeeld kon ik al niet betalen.
Edit: op mn 36 werd ik ongeneselijk ziek, ik zal niet hoogbejaard worden maar ws met de juiste behandelingen kan het nog lang gerekt worden. Door de ziekte kan ik niet veel, vaak moe, overprikkeld, niet lekker .Toch, of juist kan ik erg genieten van de kleinste dingetjes. Zoals buiten de vogeltjes horen fluiten, gezellig met iemand een bakkie doen en lekker lachen, zien hoe de bloembollen die je geplant hebt uitkomen etc. Maar ik ben geen blije aardbei dat de hele dag uitroept met gestrekte armen dat het leven prachtig is, ik weet ook dat het heel anders kan voelen en/of eruit kan zien.
Ik kreeg toen een relatie, en kinderen en ik vond en vind mijn gezin zoveel leuker en belangrijker dan mij druk te maken over tegenslagen. Sindsdien kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben, daarvoor niet.
Ook wel denk ik omdat de jaren ervoor iedereen gesetteld was en zij daar druk mee waren, in het weekend was ik vaak alleen omdat zij iets gingen doen met hun geliefde/gezin. Er alleen op uit kon, al vind ik dat weinig aan, maar ik had een krap budget dus alleen naar de bios bijvoorbeeld kon ik al niet betalen.
Edit: op mn 36 werd ik ongeneselijk ziek, ik zal niet hoogbejaard worden maar ws met de juiste behandelingen kan het nog lang gerekt worden. Door de ziekte kan ik niet veel, vaak moe, overprikkeld, niet lekker .Toch, of juist kan ik erg genieten van de kleinste dingetjes. Zoals buiten de vogeltjes horen fluiten, gezellig met iemand een bakkie doen en lekker lachen, zien hoe de bloembollen die je geplant hebt uitkomen etc. Maar ik ben geen blije aardbei dat de hele dag uitroept met gestrekte armen dat het leven prachtig is, ik weet ook dat het heel anders kan voelen en/of eruit kan zien.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 22-06-2021 13:18
33.11% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 22 juni 2021 om 12:47
Ik vind het absoluut niet raar dat je deze wensen hebt, maar ik vind het wel naar voor je dat je levensgeluk daardoor zo wordt beïnvloed, en dat komt volgens mij omdat je er zoveel consequenties aan hangt. Ik kan geen kinderen krijgen OMDAT ik geen koophuis heb. Dat lijkt me een heel deprimerende en verdrietige gedachtegang. Of Had ik maar niet gestudeerd, dan had ik nu meer te besteden gehad - wat jammer dat je je werk enkel ziet als een middel om welstand te bereiken.Sodermalm schreef: ↑22-06-2021 12:31Ik vind het dan weer vreemd dat je, als je op zich vrij normale wensen hebt, op dit forum al vrij snel in een hoekje wordt gedrukt alsof je heel raar bent.
Een (rijtjes) huis met tuin(tje) wordt niet voor niets een ''gezins'' woning genoemd. Een appartement drie hoog achter is nu eenmaal geen gezinswoning. Natuurlijk moet je uiteindelijk proberen de tering naar de nering te zetten, maar ik heb er zelf wel moeite met het idee om kinderen groot te brengen in (aanzienlijk) minder florissante omstandigheden als waarin ik zelf ben grootgebracht. Niet even een opblaasbaar zwembadje in de tuin kunnen opzetten, niet in een tentje in de achtertuin kunnen slapen in de zomer.
Zo'n jeugd wil ik een kind niet aandoen.
Ik zou met geen mogelijkheid een huis kunnen kopen, ik woon in een huurappartement "vierhoog achter" met anderhalve slaapkamer, maar mijn dochter weet niet anders en zou me nooit vragen waarom wij geen rijtjeshuis met een achtertuin hebben. Dat is helemaal niet belangrijk voor een kind.
Het is echt geen schande om verwachtingen en eisen te hebben, maar als die je eigen (!) levensgeluk in de weg staan, is het misschien tijd om ze te heroverwegen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 22 juni 2021 om 12:52
Het is ook wel zo dat in dit topic nu even één aspect naar voren komt he. Afgelopen weekend zat ik ook gewoon op mijn fiets een tocht te maken van 40 km, onderweg gepicknickt en aan het eind een ijsje gehaald, en dan heb ik het prima naar mijn zin. Maar dat betekent niet dat ik 100% tevreden ben met mijn leven en dat ik me nooit minder voel. Net zoals dat ik ook nooit 100% ontevreden ben en overal mezelf slecht over voel.Bulbul schreef: ↑22-06-2021 12:47Ik vind het absoluut niet raar dat je deze wensen hebt, maar ik vind het wel naar voor je dat je levensgeluk daardoor zo wordt beïnvloed, en dat komt volgens mij omdat je er zoveel consequenties aan hangt. Ik kan geen kinderen krijgen OMDAT ik geen koophuis heb. Dat lijkt me een heel deprimerende en verdrietige gedachtegang. Of Had ik maar niet gestudeerd, dan had ik nu meer te besteden gehad - wat jammer dat je je werk enkel ziet als een middel om welstand te bereiken.
Ik zou met geen mogelijkheid een huis kunnen kopen, ik woon in een huurappartement "vierhoog achter" met anderhalve slaapkamer, maar mijn dochter weet niet anders en zou me nooit vragen waarom wij geen rijtjeshuis met een achtertuin hebben. Dat is helemaal niet belangrijk voor een kind.
Het is echt geen schande om verwachtingen en eisen te hebben, maar als die je eigen (!) levensgeluk in de weg staan, is het misschien tijd om ze te heroverwegen.
Dus het is ook echt niet zo dat ik alleen maar zit te kniezen. Maar als het aankomt op deze onderwerpen (gezin, woningmarkt) dan zijn dat wel echt de mindere keerzijdes van de medaille waardoor ik het soms allemaal wat minder florissant inzie.
Dat komt ook omdat ik zelf echt een natuurmens ben. Jij zal het misschien verwend vinden, maar ik zal nooit volledig tevreden/gelukkig kunnen zijn in een appartement. Dat betekent niet dat alles dus maar kut en klote is, maar ik zie die zienswijze voorlopig niet veranderen. Het is ook echt een gevoel, niet eens per se een rationele gedachte. Je hebt ook mensen die miljoenen te besteden ehbben en daarvan een enorm duur/luxe appartement kopen. Ik zal dat nooit begrijpen. Ik vind het maar sfeerloos, beton-achtig en bovendien privacyloos.
dinsdag 22 juni 2021 om 12:59
Het zijn allemaal overtuigingen. 'Ik kan een kind het niet aandoen dat er geen badje in de achtertuin kan in de zomer'. Ik woon in de hoofdstad, en veruit de meeste kinderen hier groeien op zonder tuinen met badjes. Zijn het allemaal diep ongelukkige kinderen die door de keuzes of onmogelijkheden van hun ouders een slechte jeugd hebben? Welnee. Mijn kinderen groeien op met het Rijksmuseum om de hoek (bij wijze van spreken dan), andere kinderen groeien op met een paard in de achtertuin. Het is gewoon anders. Net als dat mijn leven als single moeder anders is dan dat van getrouwde vriendinnen.
