Psyche
alle pijlers
voel me nu waardeloos en overbelast
zaterdag 13 maart 2010 om 10:12
Ik heb de afgelopen maanden veel meegemaakt, dat kon ik allemaal nog wel aan, maar van de week is "de emmer overgelopen", en heb ik mezelf ziek gemeld op mijn werk.
In november, aan het eind van mijn 3e zwangerschap, werd mijn lievelingsoma onverwachts geopereerd en heeft 6 weken erg ziek in het ziekenhuis gelegen(nu gaat het naar omstandigheden goed gelukkig)
Begin december( 2 weken voor de bevalling) werd mijn man in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, een week voor de bevalling mocht hij weer naar huis, ook dat is goedgekomen.
In december ben ik bevallen, heb een gezonde zoon gekregen en had een goede bevalling.
Mijn zus heeft afgelopen jaar mijn oudste zoon van iets heel ergs beschuldigd, waardoor nu het contact definitief is verbroken(heb na de bevalling gebeld en een geboortekaartje gestuurd, niets gehoord), dat doet veel pijn, een oplossing is er niet want ik kom op voor mijn zoon en ze zijn heel halsstarrig.
In februari werd de middelste van bijna 2 in het ziekenhuis opgenomen voor 5 dagen met het rota virus (ernstige diarree en braken) en kreeg een paar dagen een sonde in zijn maag .
Ik moest ook blijven, kon hem niet alleen daar laten, dus hebben mijn moeder en schoonmoeder op mijn baby gepast, die ook verschijnselen van het virus kreeg, maar hij hoefde gelukkig niet naar het ziekenhuis.
Toen ik in het ziekenhuis was, werd onze hond door zijn nieuwe baasjes opgehaald, wij zouden niet genoeg tijd meer hebben voor het beestje, hij verhaarde ook ontzettend en met de kleine op de grond was dat niet goed. Maar nu missen we de hond natuurlijk wel, hij heeft het nu gelukkig zelfs beter dan bij ons, we hebben emailcontact met die mensen en ze hebben heel veel tijd om met hem te wandelen.
In het ziekenhuis kreeg ik ook nog te horen dat een oom van ons was overleden(52), ben naar de begravenis geweest.
Toen was mijn zwangerschapsverlof over en ging ik weer aan het werk, ze hadden alleen bijna geen werk op het moment(alleen op de onmogelijkste uren). Ik heb wel een contract, maar maakte me toch erg zorgen of ik wel betaald ging krijgen, dus ben ik op gesprek geweest bij mijn intussen tijdens het verlof nieuw gekomen baas, die zou het navragen en me een email doorsturen hierover, dat heeft hij niet gedaan en nadat ik nog een mail had gestuurd, had ik nog niets gehoord.
Waarom ik me hier zo druk over maak, is dat we nu al 2 jaar in een schuldsanering zitten, we hoeven nog maar 1 jaar, maar ik maak me hier geregeld zorgen over.
Afgelopen week was mijn man ziek thuis, hij was door zijn rug gegaan en kon niets meer, dus alles kwam op mijn schouders terecht en ook de 2 jongsten werden weer zwaar verkouden.
Vanaf de bank maakte mijn man nog wel ruzie dat mijn oudste naar zijn voetbaltraining moest gaan en zo niet, dan ging hij er meteen vanaf(oudste had een proefwerk de volgende dag, maar probeert soms onder de training uit te komen, maar wil er ook niet vanaf), toen belde mijn man ook nog eens mijn ouders(mijn vader gaat altijd met mijn zoon naar de voetbalwedstrijden) en kreeg ook nog een woordenwisseling met mijn vader.
Toen belde mijn werk weer over de invulling van mijn werk op de onmogelijkste uren, ze belde net toen ik net midden in een huilbui zat omdat het me allemaal te veel was geworden(mijn man had opgenomen en gaf de telefoon), toen heb ik gezegd dat ze me ziek moet melden omdat ik het gevoel had bijna overspannen te zijn.
( hier heb ik nu spijt van want ik heb het idee nu een zwakkeling te zijn en ik weet zeker dat iedereen op mijn werk nu op de hoogte is)
Toen belde mijn nieuwe baas me gisteren(toen kon hij opeens wel bellen) en toen ik het uitlegde zei hij: maar je bent net begonnen, hoe kan het dan allemaal teveel zijn geworden?.
Nu voel ik me dus erg rot en voel me geregeld waardeloos. Maandag ga ik even naar de huisarts om te overleggen of ik mijn antidepressiva zal verhogen(afgebouwd tijdens de zwangerschap en nu weer verhoogd een paar weken geleden).en of het wel of niet goed is om toch weer te gaan werken.
Ik baal ervan dat ik soms zoveel dingen op mijn bord krijg(en dit is nog maar het topje van de ijsberg van de afgelopen jaren) altijd maar zorgen, zorgen, zorgen.
Hoewel ik me wel besef dat ik met 3 gezonde kinderen blij mag zijn, er zijn altijd nog ergere dingen natuurlijk.
In november, aan het eind van mijn 3e zwangerschap, werd mijn lievelingsoma onverwachts geopereerd en heeft 6 weken erg ziek in het ziekenhuis gelegen(nu gaat het naar omstandigheden goed gelukkig)
Begin december( 2 weken voor de bevalling) werd mijn man in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, een week voor de bevalling mocht hij weer naar huis, ook dat is goedgekomen.
In december ben ik bevallen, heb een gezonde zoon gekregen en had een goede bevalling.
Mijn zus heeft afgelopen jaar mijn oudste zoon van iets heel ergs beschuldigd, waardoor nu het contact definitief is verbroken(heb na de bevalling gebeld en een geboortekaartje gestuurd, niets gehoord), dat doet veel pijn, een oplossing is er niet want ik kom op voor mijn zoon en ze zijn heel halsstarrig.
In februari werd de middelste van bijna 2 in het ziekenhuis opgenomen voor 5 dagen met het rota virus (ernstige diarree en braken) en kreeg een paar dagen een sonde in zijn maag .
Ik moest ook blijven, kon hem niet alleen daar laten, dus hebben mijn moeder en schoonmoeder op mijn baby gepast, die ook verschijnselen van het virus kreeg, maar hij hoefde gelukkig niet naar het ziekenhuis.
Toen ik in het ziekenhuis was, werd onze hond door zijn nieuwe baasjes opgehaald, wij zouden niet genoeg tijd meer hebben voor het beestje, hij verhaarde ook ontzettend en met de kleine op de grond was dat niet goed. Maar nu missen we de hond natuurlijk wel, hij heeft het nu gelukkig zelfs beter dan bij ons, we hebben emailcontact met die mensen en ze hebben heel veel tijd om met hem te wandelen.
In het ziekenhuis kreeg ik ook nog te horen dat een oom van ons was overleden(52), ben naar de begravenis geweest.
Toen was mijn zwangerschapsverlof over en ging ik weer aan het werk, ze hadden alleen bijna geen werk op het moment(alleen op de onmogelijkste uren). Ik heb wel een contract, maar maakte me toch erg zorgen of ik wel betaald ging krijgen, dus ben ik op gesprek geweest bij mijn intussen tijdens het verlof nieuw gekomen baas, die zou het navragen en me een email doorsturen hierover, dat heeft hij niet gedaan en nadat ik nog een mail had gestuurd, had ik nog niets gehoord.
Waarom ik me hier zo druk over maak, is dat we nu al 2 jaar in een schuldsanering zitten, we hoeven nog maar 1 jaar, maar ik maak me hier geregeld zorgen over.
Afgelopen week was mijn man ziek thuis, hij was door zijn rug gegaan en kon niets meer, dus alles kwam op mijn schouders terecht en ook de 2 jongsten werden weer zwaar verkouden.
Vanaf de bank maakte mijn man nog wel ruzie dat mijn oudste naar zijn voetbaltraining moest gaan en zo niet, dan ging hij er meteen vanaf(oudste had een proefwerk de volgende dag, maar probeert soms onder de training uit te komen, maar wil er ook niet vanaf), toen belde mijn man ook nog eens mijn ouders(mijn vader gaat altijd met mijn zoon naar de voetbalwedstrijden) en kreeg ook nog een woordenwisseling met mijn vader.
Toen belde mijn werk weer over de invulling van mijn werk op de onmogelijkste uren, ze belde net toen ik net midden in een huilbui zat omdat het me allemaal te veel was geworden(mijn man had opgenomen en gaf de telefoon), toen heb ik gezegd dat ze me ziek moet melden omdat ik het gevoel had bijna overspannen te zijn.
( hier heb ik nu spijt van want ik heb het idee nu een zwakkeling te zijn en ik weet zeker dat iedereen op mijn werk nu op de hoogte is)
Toen belde mijn nieuwe baas me gisteren(toen kon hij opeens wel bellen) en toen ik het uitlegde zei hij: maar je bent net begonnen, hoe kan het dan allemaal teveel zijn geworden?.
Nu voel ik me dus erg rot en voel me geregeld waardeloos. Maandag ga ik even naar de huisarts om te overleggen of ik mijn antidepressiva zal verhogen(afgebouwd tijdens de zwangerschap en nu weer verhoogd een paar weken geleden).en of het wel of niet goed is om toch weer te gaan werken.
Ik baal ervan dat ik soms zoveel dingen op mijn bord krijg(en dit is nog maar het topje van de ijsberg van de afgelopen jaren) altijd maar zorgen, zorgen, zorgen.
Hoewel ik me wel besef dat ik met 3 gezonde kinderen blij mag zijn, er zijn altijd nog ergere dingen natuurlijk.
zaterdag 13 maart 2010 om 10:38
je kan sommige dingen ook omdraaien, en daardoor anders denken. Wat fijn dat onze hond nu een goed adres heeft, heerlijk voor het beestje, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Wat heerlijk dat mijn oma weer uit het ziekenhuis is, ik ben opgelucht dat het nu goed met haar gaat. Ook mijn man voelt zich weer ok, en ik heb gezonde kids, ik heb het maar getroffen. Dat klinkt heel anders en voel je je meteen beter.
Je blijft een beetje hangen in het sombere gevoel. En daardoor word je eerder een pessimist.. Kom uit die negatieve spiraal, werk daaraan.. Echt voor jezelf, je zult je uiteindelijk beter en sterker voelen..
Je blijft een beetje hangen in het sombere gevoel. En daardoor word je eerder een pessimist.. Kom uit die negatieve spiraal, werk daaraan.. Echt voor jezelf, je zult je uiteindelijk beter en sterker voelen..
zaterdag 13 maart 2010 om 10:40
Ik wil niet zeggen dat de dingen die je nu meemaakt, of meegemaakt hebt, niet vervelend of erg zijn, maar het is ook de manier waarop je er mee omgaat.
Ik herken dat zelf ook wel hoor, ik probeer juist ook positief te denken. Dat is veel fijner en geeft rust.
succes en praat inderdaad ook even met je huisarts hierover.
Ik herken dat zelf ook wel hoor, ik probeer juist ook positief te denken. Dat is veel fijner en geeft rust.
succes en praat inderdaad ook even met je huisarts hierover.
zaterdag 13 maart 2010 om 10:48
Dat je je overbelast voelt kan ik me voorstellen. Waardeloos niet! Daar is geen reden voor. Je hebt het zwaar voor je kiezen gehad en dat komt er altijd uit als de zware dingen achter de rug zijn. Dan gaan juist de kleinere dingen (zoals de ruzie tussen man en kind) je opbreken.
Gas terug, rustig aan en het jezelf gunnen dat je even slecht in je vel zit. Of je wel of niet moet gaan werken kunnen wij niet beoordelen, dat zou je met de bedrijfsarts moeten bespreken. Als de problemen vooral thuis liggen kan werken (niet te veel en niet te zwaar) wel goed zijn, ook voor je zelfwaardering. Maar dan moet je het wel trekken.
Gas terug, rustig aan en het jezelf gunnen dat je even slecht in je vel zit. Of je wel of niet moet gaan werken kunnen wij niet beoordelen, dat zou je met de bedrijfsarts moeten bespreken. Als de problemen vooral thuis liggen kan werken (niet te veel en niet te zwaar) wel goed zijn, ook voor je zelfwaardering. Maar dan moet je het wel trekken.
zaterdag 13 maart 2010 om 10:48
Misschien heb je baat bij een psycholoog. Wat ik echter niet snap, je zit al twee jaar in de wsnp en hebt er toch voor gekozen om voor een (derde?) kind te gaan. Had je niet veel meer rust gehad als je eerst de schuldsanering uit zou zijn en je je baan veilig had gesteld? Als ik een korte inschatting mag maken, ik vermoed dat je niet goed weet wat de prioriteiten zijn en als gevolg daarvan onjuiste keuzes maakt. Mijn vraag: vind je de door jou geschreven opsomming daadwerkelijk erg, of gebruik je het (onbewust) ook als excuus voor je problemen?
zaterdag 13 maart 2010 om 10:50
Inderdaad heel vervelend maar ik sluit me aan bij voorgaande reacties, je kan ook proberen er anders tegenaan te kijken, de vervelende dingen zijn bijna allemaal weer goedgekomen, je bent bijna uit de schuldsanering, nou ja bijna maar nog 1 jaar, harstikke goed toch! muv contact met je zus maar daar kan je wellicht nog wat proberen aan te doen, ik weet niet wat er voorgevallen is maar het is en blijft je zus en probeer er gewoon rustig over te praten met haar. Ik wil je problemen echt niet bagatalliseren want jij ervaart het zo en het is jouw gevoel maar ik vind ze eerlijk gezegd niet van zodanige aard om met een opmerking te komen dat je zoveel op je bordje krijgt.
zaterdag 13 maart 2010 om 10:57
ieder mens is anders en bij de een zal het mandje eerder vol zijn als bij de ander. Dat is heel vervelend voor TO. Maar de enige manier is om er iets aan te doen. Er worden hier goede tips gegeven. Ga er aan werken, zoek hulp (psycholoog) om de manier waarop je met problemen om gaat definitief te veranderen. De enige die je situatie kan veranderen ben je zelf. Dus kom op voor je zelf en ga naar die psycholoog.
Milaatje zegt wel hele rake dingen.
Milaatje zegt wel hele rake dingen.
zaterdag 13 maart 2010 om 10:58
Nou, ik vind derde zwangerschap en bevalling, ziekenhuisopname van verschillende familieleden waaronder man en kind, onzekerheid over werk, financiele problemen, bekend met depressie (gezien AD gebruik) en een ruzie in de familiesfeer best wel een bordje vol.
Natuurlijk kan alles altijd erger, kunnen anderen wellicht beter met dit soort situaties omgaan en bij de financiele problemen en de komst van het derde kind kun je over keuzes en verantwoordelijkheid gaan filosoferen, maar dat maakt het op het moment zelf niet minder zwaar.
Natuurlijk kan alles altijd erger, kunnen anderen wellicht beter met dit soort situaties omgaan en bij de financiele problemen en de komst van het derde kind kun je over keuzes en verantwoordelijkheid gaan filosoferen, maar dat maakt het op het moment zelf niet minder zwaar.
zaterdag 13 maart 2010 om 11:15
Uit je verhaal komt heel duidelijk naar voren dat je in een negatieve spiraal zit en dat je daar blijkbaar zelf niet uitkomt. Natuurlijk is het allemaal heel vervelend wat er in de afgelopen maanden is gebeurd, maar je blijft ook heel erg in dit gevoel hangen. Daardoor zal het ook niet beter worden.
Ik vind je plan om naar de HA te gaan om te vragen of de dosis antidepressiva kan worden verhoogd een actie die die negatieve spiraal alleen maar versterkt. Meer medicijnen betekenen niet meteen verbetering in je leefsituatie.
Wat jij moet doen is actief worden om jezelf beter te gaan voelen. Dat kan dmv een gesprekstherapie bij een psycholoog, of een groepstherapie, zodat je je ervaringen met anderen kunt delen. Als je teveel in je hoofd blijft zitten, moet je iets met je lichaam gaan doen! Ga wandelen, hardlopen, sporten, zwemmen, whatever. Alleen door lichamelijk bezig te zijn kun je de zwaarte in je hoofd verlichten.
Wat je nu doet is je concentreren op je negatieve gevoelens, terwijl je juist iets positiefs moet zien te vinden waar je je energie in kunt steken. Som voor jezelf op wat je zou willen dat er verandert in je leven om je beter te kunnen voelen en zorg dat dat haalbare doelen zijn. Iedere keer dat je zo'n doel hebt gehaald heb je een reden om je beter te voelen dan daarvoor. Schrijf het op, doorbreek je patroon. Als je blijft hangen in het gevoel dat alles k** is en je je waardeloos voelt, zal dit op een bepaald moment voor jou als de waarheid voelen en dan kom je er helemaal niet meer uit.
Ik vind je plan om naar de HA te gaan om te vragen of de dosis antidepressiva kan worden verhoogd een actie die die negatieve spiraal alleen maar versterkt. Meer medicijnen betekenen niet meteen verbetering in je leefsituatie.
Wat jij moet doen is actief worden om jezelf beter te gaan voelen. Dat kan dmv een gesprekstherapie bij een psycholoog, of een groepstherapie, zodat je je ervaringen met anderen kunt delen. Als je teveel in je hoofd blijft zitten, moet je iets met je lichaam gaan doen! Ga wandelen, hardlopen, sporten, zwemmen, whatever. Alleen door lichamelijk bezig te zijn kun je de zwaarte in je hoofd verlichten.
Wat je nu doet is je concentreren op je negatieve gevoelens, terwijl je juist iets positiefs moet zien te vinden waar je je energie in kunt steken. Som voor jezelf op wat je zou willen dat er verandert in je leven om je beter te kunnen voelen en zorg dat dat haalbare doelen zijn. Iedere keer dat je zo'n doel hebt gehaald heb je een reden om je beter te voelen dan daarvoor. Schrijf het op, doorbreek je patroon. Als je blijft hangen in het gevoel dat alles k** is en je je waardeloos voelt, zal dit op een bepaald moment voor jou als de waarheid voelen en dan kom je er helemaal niet meer uit.
zaterdag 13 maart 2010 om 11:29
Wat ik eigenlijk probeerde te zeggen, kwam er misschien een beetje zwart wit uit in mijn vorige reactie is dat het soms/vaak weleens kan helpen om van een afstand naar je problemen te kijken en je idd te realiseren dat het erger kan, zo kun je wellicht een en ander wat meer relativeren. Iedereen zit uiteraard anders in elkaar en de dingen die bij TO zijn gebeurd zijn ook erg vervelend maar het is uiteindelijk wel allemaal voor het grootste gedeelte goedgekomen en dat neemt niet weg dat ze zich momenteel overbelast voelt kan ik me ook goed voorstellen maar probeer soms ook te kijken hoe het uiteindelijk goedgekomen is ipv naar de voorvallen op zich te kijken. Daarnaast vind ik het verhogen van antidepressiva niet de manier om hiermee om te gaan, in mijn ogen wordt er tegenwoordig sowieso te vaak AD voorgeschreven waarbij in veel gevallen met psychologische hulp goede resultaten geboekt kunnen worden en niet onbelangrijk te leren hoe je in het vervolg er anders in kunt staan of dingen positiever te benaderen, bepaalde patronen leert te doorbreken e.d.
zondag 14 maart 2010 om 11:23
Milaatje,
We hebben niet bewust voor onze 3e gekozen, hoewel hij wel erg welkom is. Onze 2e hebben we na 4 jaar dokteren d.m.v. ICSI gekregen, hier waren we al me bezig voor we de schuldsanering ingingen. Het was volgens de dokters onmogelijk om via de natuurlijke weg zwanger te worden. Precies een jaar na de geboorte van de 2e, bleek ik spontaan zwanger te zijn!. Inmiddels heeft mijn man zich laten steriliseren. Ik heb alles opgesomd, om duidelijk te maken dat op een gegeven moment dingen te veel kunnen worden en misschien ook wel om het even van me af te schrijven.
Ik ben tijdens mijn 2e zwangerschap begeleid door een super psychiatrisch verpleegkundige van het ggz, omdat ik een prenatale depressie had, waarschijnlijk door het hormoongebruik om zwanger te worden en ook wat andere problemen. Dat had ik een jaar geleden afgerond(ze ging zelf met zwangerschapsverlof), maar ik mocht haar altijd bellen.
Nukje, lichamelijk ontspanning zoeken, lijkt me wel goed inderdaad, als ik lekker de deur uit ben om te wandelen enz., voel ik me altijd beter.
Bedankt voor de tips in ieder geval allemaal.
We hebben niet bewust voor onze 3e gekozen, hoewel hij wel erg welkom is. Onze 2e hebben we na 4 jaar dokteren d.m.v. ICSI gekregen, hier waren we al me bezig voor we de schuldsanering ingingen. Het was volgens de dokters onmogelijk om via de natuurlijke weg zwanger te worden. Precies een jaar na de geboorte van de 2e, bleek ik spontaan zwanger te zijn!. Inmiddels heeft mijn man zich laten steriliseren. Ik heb alles opgesomd, om duidelijk te maken dat op een gegeven moment dingen te veel kunnen worden en misschien ook wel om het even van me af te schrijven.
Ik ben tijdens mijn 2e zwangerschap begeleid door een super psychiatrisch verpleegkundige van het ggz, omdat ik een prenatale depressie had, waarschijnlijk door het hormoongebruik om zwanger te worden en ook wat andere problemen. Dat had ik een jaar geleden afgerond(ze ging zelf met zwangerschapsverlof), maar ik mocht haar altijd bellen.
Nukje, lichamelijk ontspanning zoeken, lijkt me wel goed inderdaad, als ik lekker de deur uit ben om te wandelen enz., voel ik me altijd beter.
Bedankt voor de tips in ieder geval allemaal.
maandag 15 maart 2010 om 14:12
Hoi Romaantje,
Je hebt veel op je bordje gehad de laatste tijd en ik vind het ook wel erg logisch, dat je het dan bij tijd en wijle helemaal niet zit zitten. Van het meeste wat je vertelt lijkt het ergste wel achter de rug (idd goed om die positieve ontwikkelingen ook in te zien, zoals veel mensen je hier vertellen), maar dat wil niet zeggen dat de hele boel meteen maar weer in balans is.
Dat komt vast wel weer. Da's iets waar je zelf ook hard aan mee moet werken, maar de omstandigheden moeten ook een beetje meedoen.
Veel sterkte en succes!
Je hebt veel op je bordje gehad de laatste tijd en ik vind het ook wel erg logisch, dat je het dan bij tijd en wijle helemaal niet zit zitten. Van het meeste wat je vertelt lijkt het ergste wel achter de rug (idd goed om die positieve ontwikkelingen ook in te zien, zoals veel mensen je hier vertellen), maar dat wil niet zeggen dat de hele boel meteen maar weer in balans is.
Dat komt vast wel weer. Da's iets waar je zelf ook hard aan mee moet werken, maar de omstandigheden moeten ook een beetje meedoen.
Veel sterkte en succes!
maandag 15 maart 2010 om 16:17
Bedankt. Ik ben vandaag naar de huisarts geweest, zij vind het beter als ik weer ga werken, dat ga ik vanaf donderdag maar weer doen dan en het leek haar ook een goed idee om de antidepressiva te verhogen. Positief blijven denken, daar hebben jullie gelijk in. Verder moest ik na 2 weken weer terug komen om te vertellen hoe het gaat. Ik ben gisteren ook even naar mijn ouders geweest met de kinderen, lekker er even uit.
Groetjes.
Groetjes.
maandag 15 maart 2010 om 16:23
Het is aardig wat dat je te verduren hebt gekregen, maar ik vind je ook wel goed in het opsommen en onthouden van alle nare dingen. (heel herkenbaar overigens)
Veel dingen zijn nu toch weer opgelost? (Hond, oma, mensen weer uit ziekenhuis). Probeer daar ook eens naar te kijken en niet overal het negatieve in te (blijven) zien. Dan blijf je alle leuke en goede dingen wegstrepen tegen de nare dingen die ook zijn gebeurt en word je dus nooit gelukkig.
Veel dingen zijn nu toch weer opgelost? (Hond, oma, mensen weer uit ziekenhuis). Probeer daar ook eens naar te kijken en niet overal het negatieve in te (blijven) zien. Dan blijf je alle leuke en goede dingen wegstrepen tegen de nare dingen die ook zijn gebeurt en word je dus nooit gelukkig.
dinsdag 16 maart 2010 om 10:49
tijgervrouw
, ik ga zeker proberen om meer naar de positieve dingen te kijken. Ik heb me net weer beter gemeld op mijn werk, baal alleen dat ik op dat moment toen ik over m'n toeren was, gezegd heb dat ik overspannen was(zo voelde het ook) en dat ik moest huilen. Je voelt je dan zo kwetsbaar als je je collega's weer onder ogen komt.
Maar ja, daar kom ik ook wel weer overheen.
, ik ga zeker proberen om meer naar de positieve dingen te kijken. Ik heb me net weer beter gemeld op mijn werk, baal alleen dat ik op dat moment toen ik over m'n toeren was, gezegd heb dat ik overspannen was(zo voelde het ook) en dat ik moest huilen. Je voelt je dan zo kwetsbaar als je je collega's weer onder ogen komt.
Maar ja, daar kom ik ook wel weer overheen.
