Psyche
alle pijlers
Voor altijd anti-depressiva?
woensdag 14 november 2018 om 14:51
Hallo,
Ik ben wellicht niet de eerste en de laatste op dit forum die lijdt aan een depressie...
Ik ben een alleenstaande kinderloze vrouw van 37. Ik heb een job in de zorgsector en een eigen appartement, enkele goede vrienden... Ik heb altijd de neiging gehad snel in de put te zitten bij tegenslagen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een 8-tal jaar Efexor (Venlafaxine) 150 geslikt, met nu en dan een dipje was ik daar eigenlijk best goed mee. Ik heb echter een kinderwens en wilde gezien mijn leeftijd en single- bestaan BAM (of BOM) worden. In maart ging ik hiervoor naar de gynaecoloog, alles goed en wel máár ik moést eerst stoppen met Efexor. Ik begreep dit wel en dacht aanvankelijk dat ik er ook klaar voor was, ik had bijna een extra diploma op zak, een nieuwe job, ... Ik dacht dat ik het leven aankon zonder AD. Dus begon ik onder begeleiding af te bouwen. Ik deed het heel langzaam en de bijwerkingen waren soms de hel. Eind juni was ik helemaal van de AD af. Ik dacht me goed te voelen een tijdje tot ik in augustus begon op te merken dat ik extreem vermoeid begon te worden. Het soort vermoeidheid waarbij je overal wil hangen, zitten, niet uitgeslapen raakt... Belangrijk is dat ik in april geopereerd werd aan de schildklier: deze werd omwille van een nodulair struma volledig verwijderd. Aanvankelijk dacht ik dat de vermoeidheid voortkwam van het feit dat her schildkliervervangend hormoon dat ik moet innemen niet op punt stond. Bloedtesten wezen echter uit dat dit perfect in orde was. Men zag wel verschillende keren dat ik te weinig witte bloedcellen had. Ik werd naar de hematoloog gestuurd, er werd gedacht aan iets postviraal maar er werd niets abnormaal gevonden. De hematoloog zei me wel dat er een kans was dat het voortkwam van de afbouw van AD. Mijn lichaam was er na al die tijd op gesteld en misschien had ik ze echt wel nodig.... Het ging verder met ups en downs tot half oktober. Ik voelde dat het niet meer ging, ik voelde me wegglijden in een depressie. Ik vroeg de HA me opnieuw AD te geven: ik startte met Serlain 50 Mg. Aanvankelijk leek dat ok totdat ik de 2de week hevige bijwerkingen kreeg ; hevige bewegingsonrust, algemene onrust, maaglast, ... de hel. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik ging langs bij mijn psychologe van vroeger. Zij begreep niet waarom ik een ander AD was gestart. Na overleg met de psychiater werd ik terug op Efexor gezet, opbouw vanaf 37,5 voorlopig nog in combi met Serlain. Pas als ik aan 100 Efexor zit mag de Serlain afgebouwd worden. Ik zit nu na 2 weken aan 75mg Efexor. De onrust lijkt weg, maar dat is ook het enige. Geen greintje energie, geen plezier in dingen die me anders wel boeien... Ik weet dat AD tijd nodig heeft maar het is zó lastig elke morgen opnieuw met hetzelfde futloze,ongelukkige gevoel wakker te worden. De psychologe heeft me gezegd dat ik iemand ben die altijd een onderhoudsdosis zal nodig hebben, net als een diabetespatient dagelijks zijn
Insuline nodig heeft. Ik leg me daar bij neer. Maar ik heb zo weinig geduld, wanneer komt de energie terug, de zin om iets te ondernemen? Ik vraag me af of ik dit jaar nog terug aan het werk ga kunnen. Alles lijkt een opgave.
Ik probeer elke dag te wandelen, fiets op de hometrainer, handwerk wat... maar mijn gedachten blijven somber. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit terug 'blij' ga kunnen zijn. En ergens in geloven is juist zo belangrijk... Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Ik ben wellicht niet de eerste en de laatste op dit forum die lijdt aan een depressie...
Ik ben een alleenstaande kinderloze vrouw van 37. Ik heb een job in de zorgsector en een eigen appartement, enkele goede vrienden... Ik heb altijd de neiging gehad snel in de put te zitten bij tegenslagen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een 8-tal jaar Efexor (Venlafaxine) 150 geslikt, met nu en dan een dipje was ik daar eigenlijk best goed mee. Ik heb echter een kinderwens en wilde gezien mijn leeftijd en single- bestaan BAM (of BOM) worden. In maart ging ik hiervoor naar de gynaecoloog, alles goed en wel máár ik moést eerst stoppen met Efexor. Ik begreep dit wel en dacht aanvankelijk dat ik er ook klaar voor was, ik had bijna een extra diploma op zak, een nieuwe job, ... Ik dacht dat ik het leven aankon zonder AD. Dus begon ik onder begeleiding af te bouwen. Ik deed het heel langzaam en de bijwerkingen waren soms de hel. Eind juni was ik helemaal van de AD af. Ik dacht me goed te voelen een tijdje tot ik in augustus begon op te merken dat ik extreem vermoeid begon te worden. Het soort vermoeidheid waarbij je overal wil hangen, zitten, niet uitgeslapen raakt... Belangrijk is dat ik in april geopereerd werd aan de schildklier: deze werd omwille van een nodulair struma volledig verwijderd. Aanvankelijk dacht ik dat de vermoeidheid voortkwam van het feit dat her schildkliervervangend hormoon dat ik moet innemen niet op punt stond. Bloedtesten wezen echter uit dat dit perfect in orde was. Men zag wel verschillende keren dat ik te weinig witte bloedcellen had. Ik werd naar de hematoloog gestuurd, er werd gedacht aan iets postviraal maar er werd niets abnormaal gevonden. De hematoloog zei me wel dat er een kans was dat het voortkwam van de afbouw van AD. Mijn lichaam was er na al die tijd op gesteld en misschien had ik ze echt wel nodig.... Het ging verder met ups en downs tot half oktober. Ik voelde dat het niet meer ging, ik voelde me wegglijden in een depressie. Ik vroeg de HA me opnieuw AD te geven: ik startte met Serlain 50 Mg. Aanvankelijk leek dat ok totdat ik de 2de week hevige bijwerkingen kreeg ; hevige bewegingsonrust, algemene onrust, maaglast, ... de hel. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik ging langs bij mijn psychologe van vroeger. Zij begreep niet waarom ik een ander AD was gestart. Na overleg met de psychiater werd ik terug op Efexor gezet, opbouw vanaf 37,5 voorlopig nog in combi met Serlain. Pas als ik aan 100 Efexor zit mag de Serlain afgebouwd worden. Ik zit nu na 2 weken aan 75mg Efexor. De onrust lijkt weg, maar dat is ook het enige. Geen greintje energie, geen plezier in dingen die me anders wel boeien... Ik weet dat AD tijd nodig heeft maar het is zó lastig elke morgen opnieuw met hetzelfde futloze,ongelukkige gevoel wakker te worden. De psychologe heeft me gezegd dat ik iemand ben die altijd een onderhoudsdosis zal nodig hebben, net als een diabetespatient dagelijks zijn
Insuline nodig heeft. Ik leg me daar bij neer. Maar ik heb zo weinig geduld, wanneer komt de energie terug, de zin om iets te ondernemen? Ik vraag me af of ik dit jaar nog terug aan het werk ga kunnen. Alles lijkt een opgave.
Ik probeer elke dag te wandelen, fiets op de hometrainer, handwerk wat... maar mijn gedachten blijven somber. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit terug 'blij' ga kunnen zijn. En ergens in geloven is juist zo belangrijk... Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
zaterdag 17 november 2018 om 09:34
