Psyche
alle pijlers
Voor altijd anti-depressiva?
woensdag 14 november 2018 om 14:51
Hallo,
Ik ben wellicht niet de eerste en de laatste op dit forum die lijdt aan een depressie...
Ik ben een alleenstaande kinderloze vrouw van 37. Ik heb een job in de zorgsector en een eigen appartement, enkele goede vrienden... Ik heb altijd de neiging gehad snel in de put te zitten bij tegenslagen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een 8-tal jaar Efexor (Venlafaxine) 150 geslikt, met nu en dan een dipje was ik daar eigenlijk best goed mee. Ik heb echter een kinderwens en wilde gezien mijn leeftijd en single- bestaan BAM (of BOM) worden. In maart ging ik hiervoor naar de gynaecoloog, alles goed en wel máár ik moést eerst stoppen met Efexor. Ik begreep dit wel en dacht aanvankelijk dat ik er ook klaar voor was, ik had bijna een extra diploma op zak, een nieuwe job, ... Ik dacht dat ik het leven aankon zonder AD. Dus begon ik onder begeleiding af te bouwen. Ik deed het heel langzaam en de bijwerkingen waren soms de hel. Eind juni was ik helemaal van de AD af. Ik dacht me goed te voelen een tijdje tot ik in augustus begon op te merken dat ik extreem vermoeid begon te worden. Het soort vermoeidheid waarbij je overal wil hangen, zitten, niet uitgeslapen raakt... Belangrijk is dat ik in april geopereerd werd aan de schildklier: deze werd omwille van een nodulair struma volledig verwijderd. Aanvankelijk dacht ik dat de vermoeidheid voortkwam van het feit dat her schildkliervervangend hormoon dat ik moet innemen niet op punt stond. Bloedtesten wezen echter uit dat dit perfect in orde was. Men zag wel verschillende keren dat ik te weinig witte bloedcellen had. Ik werd naar de hematoloog gestuurd, er werd gedacht aan iets postviraal maar er werd niets abnormaal gevonden. De hematoloog zei me wel dat er een kans was dat het voortkwam van de afbouw van AD. Mijn lichaam was er na al die tijd op gesteld en misschien had ik ze echt wel nodig.... Het ging verder met ups en downs tot half oktober. Ik voelde dat het niet meer ging, ik voelde me wegglijden in een depressie. Ik vroeg de HA me opnieuw AD te geven: ik startte met Serlain 50 Mg. Aanvankelijk leek dat ok totdat ik de 2de week hevige bijwerkingen kreeg ; hevige bewegingsonrust, algemene onrust, maaglast, ... de hel. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik ging langs bij mijn psychologe van vroeger. Zij begreep niet waarom ik een ander AD was gestart. Na overleg met de psychiater werd ik terug op Efexor gezet, opbouw vanaf 37,5 voorlopig nog in combi met Serlain. Pas als ik aan 100 Efexor zit mag de Serlain afgebouwd worden. Ik zit nu na 2 weken aan 75mg Efexor. De onrust lijkt weg, maar dat is ook het enige. Geen greintje energie, geen plezier in dingen die me anders wel boeien... Ik weet dat AD tijd nodig heeft maar het is zó lastig elke morgen opnieuw met hetzelfde futloze,ongelukkige gevoel wakker te worden. De psychologe heeft me gezegd dat ik iemand ben die altijd een onderhoudsdosis zal nodig hebben, net als een diabetespatient dagelijks zijn
Insuline nodig heeft. Ik leg me daar bij neer. Maar ik heb zo weinig geduld, wanneer komt de energie terug, de zin om iets te ondernemen? Ik vraag me af of ik dit jaar nog terug aan het werk ga kunnen. Alles lijkt een opgave.
Ik probeer elke dag te wandelen, fiets op de hometrainer, handwerk wat... maar mijn gedachten blijven somber. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit terug 'blij' ga kunnen zijn. En ergens in geloven is juist zo belangrijk... Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Ik ben wellicht niet de eerste en de laatste op dit forum die lijdt aan een depressie...
Ik ben een alleenstaande kinderloze vrouw van 37. Ik heb een job in de zorgsector en een eigen appartement, enkele goede vrienden... Ik heb altijd de neiging gehad snel in de put te zitten bij tegenslagen. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een 8-tal jaar Efexor (Venlafaxine) 150 geslikt, met nu en dan een dipje was ik daar eigenlijk best goed mee. Ik heb echter een kinderwens en wilde gezien mijn leeftijd en single- bestaan BAM (of BOM) worden. In maart ging ik hiervoor naar de gynaecoloog, alles goed en wel máár ik moést eerst stoppen met Efexor. Ik begreep dit wel en dacht aanvankelijk dat ik er ook klaar voor was, ik had bijna een extra diploma op zak, een nieuwe job, ... Ik dacht dat ik het leven aankon zonder AD. Dus begon ik onder begeleiding af te bouwen. Ik deed het heel langzaam en de bijwerkingen waren soms de hel. Eind juni was ik helemaal van de AD af. Ik dacht me goed te voelen een tijdje tot ik in augustus begon op te merken dat ik extreem vermoeid begon te worden. Het soort vermoeidheid waarbij je overal wil hangen, zitten, niet uitgeslapen raakt... Belangrijk is dat ik in april geopereerd werd aan de schildklier: deze werd omwille van een nodulair struma volledig verwijderd. Aanvankelijk dacht ik dat de vermoeidheid voortkwam van het feit dat her schildkliervervangend hormoon dat ik moet innemen niet op punt stond. Bloedtesten wezen echter uit dat dit perfect in orde was. Men zag wel verschillende keren dat ik te weinig witte bloedcellen had. Ik werd naar de hematoloog gestuurd, er werd gedacht aan iets postviraal maar er werd niets abnormaal gevonden. De hematoloog zei me wel dat er een kans was dat het voortkwam van de afbouw van AD. Mijn lichaam was er na al die tijd op gesteld en misschien had ik ze echt wel nodig.... Het ging verder met ups en downs tot half oktober. Ik voelde dat het niet meer ging, ik voelde me wegglijden in een depressie. Ik vroeg de HA me opnieuw AD te geven: ik startte met Serlain 50 Mg. Aanvankelijk leek dat ok totdat ik de 2de week hevige bijwerkingen kreeg ; hevige bewegingsonrust, algemene onrust, maaglast, ... de hel. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik ging langs bij mijn psychologe van vroeger. Zij begreep niet waarom ik een ander AD was gestart. Na overleg met de psychiater werd ik terug op Efexor gezet, opbouw vanaf 37,5 voorlopig nog in combi met Serlain. Pas als ik aan 100 Efexor zit mag de Serlain afgebouwd worden. Ik zit nu na 2 weken aan 75mg Efexor. De onrust lijkt weg, maar dat is ook het enige. Geen greintje energie, geen plezier in dingen die me anders wel boeien... Ik weet dat AD tijd nodig heeft maar het is zó lastig elke morgen opnieuw met hetzelfde futloze,ongelukkige gevoel wakker te worden. De psychologe heeft me gezegd dat ik iemand ben die altijd een onderhoudsdosis zal nodig hebben, net als een diabetespatient dagelijks zijn
Insuline nodig heeft. Ik leg me daar bij neer. Maar ik heb zo weinig geduld, wanneer komt de energie terug, de zin om iets te ondernemen? Ik vraag me af of ik dit jaar nog terug aan het werk ga kunnen. Alles lijkt een opgave.
Ik probeer elke dag te wandelen, fiets op de hometrainer, handwerk wat... maar mijn gedachten blijven somber. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit terug 'blij' ga kunnen zijn. En ergens in geloven is juist zo belangrijk... Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
woensdag 14 november 2018 om 15:23
Heel herkenbaar. Inmiddels meer dan 20 jaar aan de AD. Twee keer gestopt geweest en twee keer kwamen mijn depressieve klachten terug. Ik kreeg daarna ook een andere AD dan ik daarvoor had. Gek genoeg werkt de AD die ik had voor de stop daarna niet meer bij mij. Ik merk dat ik het soms moeilijk vind om te accepteren dat ik niet zonder AD kan. Ik hoop toch dat er een dag komt dat ik zonder kan.
woensdag 14 november 2018 om 15:36
6 jaar medicatie geslikt (hele apotheek aan variaties), nu bijna 1,5 jaar zonder.
Een psychiater zal het me waarschijnlijk voorschrijven gezien depressies die steeds terugkomen, maar het afgestompte en de afstand die ik geestelijk voel om in contact met mezelf te komen, wil ik niet meer, dat helpt me niet.
Ik heb geen crisissen meer (in de zin van crisis en contact met crisisdienst) dus voor mij geen noodzaak.
Rust, regelmaat, reinheid en veel bewegen maakt het ''doe-baar''. Het is niet leuk, maar met medicatie is het even verschrikkelijk. Zelfs erger.
Een psychiater zei trouwens dat door mijn autisme medicatie ook anders werkt voor mij en wilde me niks voorschrijven. (met hele uitleg erbij hoor, dit is de korte samenvatting) In die uitleg geloof ik, veel van mijn depressie klachten vallen samen met overprikkeling/meltdown en zijn niet op te vangen met medicatie. Maar met de 3Rren wel.
Een psychiater zal het me waarschijnlijk voorschrijven gezien depressies die steeds terugkomen, maar het afgestompte en de afstand die ik geestelijk voel om in contact met mezelf te komen, wil ik niet meer, dat helpt me niet.
Ik heb geen crisissen meer (in de zin van crisis en contact met crisisdienst) dus voor mij geen noodzaak.
Rust, regelmaat, reinheid en veel bewegen maakt het ''doe-baar''. Het is niet leuk, maar met medicatie is het even verschrikkelijk. Zelfs erger.
Een psychiater zei trouwens dat door mijn autisme medicatie ook anders werkt voor mij en wilde me niks voorschrijven. (met hele uitleg erbij hoor, dit is de korte samenvatting) In die uitleg geloof ik, veel van mijn depressie klachten vallen samen met overprikkeling/meltdown en zijn niet op te vangen met medicatie. Maar met de 3Rren wel.
woensdag 14 november 2018 om 15:49
Ja heel herkenbaar maar dan met paroxetine (seroxat).
Ook dezelfde verhalen over gelezen als jouw medicatie em meegemaakt.
Afgelopen zomer ook zelfstandig afgebouwd.
Voelde me sinds jaren weer goed en dacht dat het echt kon.
Best snel gaan afbouwen en de medicatie af en die ingenomen.
Voelde me eerst geweldig.
Kon het allemaal aan en nergens last van.
Had een hoop energie etc.
Na ongeveer 10 weken kreeg ik ineens een onbehaaglijk gevoel, begon weer wat angstige gedachtes te krijgen en werd down.
Slapen kon ik heel veel en was ook steeds duf.
Legde de link met de medicatie niet direct want was weer in een angst/ depressie modus.
Echter kreeg ik de shit dubbel en dwars over me heen en herkende het weer..
Dacht echt van go.v.r de go.v.r
Baalde gigantisch en huilend in paniek weer die troep opgehaald.
Kreeg allerlei lichamelijke sensaties voor ik weer begon en had ge niet meer.
Nu wil.ik er nog steeds niet aan en probeer zo weinig mogenlink in te nemen wat ook niet goed is want merk wanneer het weet tijd is om te slikken.
Word er ook eerder zwaarder van en t is gewoon troep.
Toen ik helemaal gestopt was kreeg ik ook allerlei schokjes, daar begon t weer mee oa.
Slik nu vd dagelijkse voorgeschreven 40 mg maar gemiddeld 80/100 mg per week omdat ik er zo op tegen ben.
Ook dezelfde verhalen over gelezen als jouw medicatie em meegemaakt.
Afgelopen zomer ook zelfstandig afgebouwd.
Voelde me sinds jaren weer goed en dacht dat het echt kon.
Best snel gaan afbouwen en de medicatie af en die ingenomen.
Voelde me eerst geweldig.
Kon het allemaal aan en nergens last van.
Had een hoop energie etc.
Na ongeveer 10 weken kreeg ik ineens een onbehaaglijk gevoel, begon weer wat angstige gedachtes te krijgen en werd down.
Slapen kon ik heel veel en was ook steeds duf.
Legde de link met de medicatie niet direct want was weer in een angst/ depressie modus.
Echter kreeg ik de shit dubbel en dwars over me heen en herkende het weer..
Dacht echt van go.v.r de go.v.r
Baalde gigantisch en huilend in paniek weer die troep opgehaald.
Kreeg allerlei lichamelijke sensaties voor ik weer begon en had ge niet meer.
Nu wil.ik er nog steeds niet aan en probeer zo weinig mogenlink in te nemen wat ook niet goed is want merk wanneer het weet tijd is om te slikken.
Word er ook eerder zwaarder van en t is gewoon troep.
Toen ik helemaal gestopt was kreeg ik ook allerlei schokjes, daar begon t weer mee oa.
Slik nu vd dagelijkse voorgeschreven 40 mg maar gemiddeld 80/100 mg per week omdat ik er zo op tegen ben.
woensdag 14 november 2018 om 15:54
woensdag 14 november 2018 om 15:59
Herkenbaar hoor. Wat een rotgevoel he, bijna niet te omschrijven aan mensen die het niet zelf gevoeld hebben.
Na 4 jaar citalopram hoogste dosering ben ik vorig jaar de helft afgebouwd. Afgelopen voorjaar weer een stapje afgebouwd, maar merkte na 2 maanden ook ineens dat ik weer op was, geen energie of levenslust meer had en kon alleen nog maar huilen.
Mijn doel was helemaal afbouwen, want hé, het gaat zoveel beter met me. Maar in augustus heb ik mijn psychiater gebeld en gezegd dat ik weer een beetje omhoog wilde in dosering. Hij begreep het volkomen en vindt het juist heel sterk dat ik zelf tot dat inzicht ben gekomen. En dat is ook sterk. Jaren geleden zou ik maar doorgemodderd hebben tot het weer echt zou afglijden in een diep gat.
Gelukkig sloeg die 10 Mg extra binnen een paar dagen goed aan dus merkte snel verschil. Ik heb me er voor nu bij neergelegd dat het is zoals het is.
Ik hoop voor je dat je ook snel weer dat sprankje licht ziet schijnen. Het lijkt zo eindeloos als je erin zit. Sterkte.
Na 4 jaar citalopram hoogste dosering ben ik vorig jaar de helft afgebouwd. Afgelopen voorjaar weer een stapje afgebouwd, maar merkte na 2 maanden ook ineens dat ik weer op was, geen energie of levenslust meer had en kon alleen nog maar huilen.
Mijn doel was helemaal afbouwen, want hé, het gaat zoveel beter met me. Maar in augustus heb ik mijn psychiater gebeld en gezegd dat ik weer een beetje omhoog wilde in dosering. Hij begreep het volkomen en vindt het juist heel sterk dat ik zelf tot dat inzicht ben gekomen. En dat is ook sterk. Jaren geleden zou ik maar doorgemodderd hebben tot het weer echt zou afglijden in een diep gat.
Gelukkig sloeg die 10 Mg extra binnen een paar dagen goed aan dus merkte snel verschil. Ik heb me er voor nu bij neergelegd dat het is zoals het is.
Ik hoop voor je dat je ook snel weer dat sprankje licht ziet schijnen. Het lijkt zo eindeloos als je erin zit. Sterkte.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
woensdag 14 november 2018 om 18:07
Juniper_ schreef: ↑14-11-2018 15:59Herkenbaar hoor. Wat een rotgevoel he, bijna niet te omschrijven aan mensen die het niet zelf gevoeld hebben.
Na 4 jaar citalopram hoogste dosering ben ik vorig jaar de helft afgebouwd. Afgelopen voorjaar weer een stapje afgebouwd, maar merkte na 2 maanden ook ineens dat ik weer op was, geen energie of levenslust meer had en kon alleen nog maar huilen.
Mijn doel was helemaal afbouwen, want hé, het gaat zoveel beter met me. Maar in augustus heb ik mijn psychiater gebeld en gezegd dat ik weer een beetje omhoog wilde in dosering. Hij begreep het volkomen en vindt het juist heel sterk dat ik zelf tot dat inzicht ben gekomen. En dat is ook sterk. Jaren geleden zou ik maar doorgemodderd hebben tot het weer echt zou afglijden in een diep gat.
Gelukkig sloeg die 10 Mg extra binnen een paar dagen goed aan dus merkte snel verschil. Ik heb me er voor nu bij neergelegd dat het is zoals het is.
Ik hoop voor je dat je ook snel weer dat sprankje licht ziet schijnen. Het lijkt zo eindeloos als je erin zit. Sterkte.
Het lijkt idd zo eindeloos. En dat is beangstigend.
woensdag 14 november 2018 om 21:49
Heb je rtms geprobeerd? https://www.rtmsbehandeling.nl/wat-is-rtms
Helpt vaak wanneer pillen en praten niet hepen. Zit in de basisverzekering.
Ik ben minstens 20 van mijn 49 jaar depressief geweest, nu alweer 3 jaar aaneengesloten. Heb zo ongeveer alles geslikt wat op de markt is in Nederland, maar niks helpt. Als ik toch ooit nog iets vind dat helpt, stop ik er nooit meer mee!
Helpt vaak wanneer pillen en praten niet hepen. Zit in de basisverzekering.
Ik ben minstens 20 van mijn 49 jaar depressief geweest, nu alweer 3 jaar aaneengesloten. Heb zo ongeveer alles geslikt wat op de markt is in Nederland, maar niks helpt. Als ik toch ooit nog iets vind dat helpt, stop ik er nooit meer mee!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 14 november 2018 om 22:05
Heel erg vreemd dat jouw gynaecoloog je dat heeft geadviseerd en zeer onprofessioneel. Hij/zij had jou naar de POP-poli kunnen verwijzen. Daar kunnen ze samen met jou kijken welke medicatie geschikt is tijdens een zwangerschap en desnoods hadden ze e.e.a. aan kunnen passen.
Bij mij is stoppen met Efexor nooit meer een optie en ik heb zodoende mijn hele zwangerschap dit middel doorgeslikt. Wel moest ik om deze reden in het ziekenhuis onder behandeling, daar bevallen en 48 uur ter observatie blijven na de bevalling. Dit laatste voor de baby die onttrekkingsverschijnselen kan krijgen.
Bij mij is stoppen met Efexor nooit meer een optie en ik heb zodoende mijn hele zwangerschap dit middel doorgeslikt. Wel moest ik om deze reden in het ziekenhuis onder behandeling, daar bevallen en 48 uur ter observatie blijven na de bevalling. Dit laatste voor de baby die onttrekkingsverschijnselen kan krijgen.
donderdag 15 november 2018 om 01:08
Ik slik al 10 jaar sertraline, en mij doet het veel goed. Geen afgevlakt gevoel, maar alles is net minder zwaar en niet meer zo’n gevecht. Ik heb ene paar keer geprobeerd te stoppen, maar dan kwam de ellende net zo hard weer terug. Ik heb zelf inmiddels gewoon geaccepteerd dat ik het nodig heb. Sommige mensen hebben insuline nodig, andere een schildklierhormoon en ik dit. Voor mij voelt dat niet heel anders.
Ik ben inmiddels ook hard op weg op alleenstaand moeder te worden (ruim 36 weken zwanger), en mocht dit gewoon doorslikken. Ik ben zelf medisch onderzoeker, en heb van tevoren de literatuur heel uitgebreid gelezen, voor ik begon met de gynaecoloog overlegd en tijdens de zwangerschap nog een keer naar de POP-poli, en iedereen was het er mee eens: gewoon blijven slikken. Enige ‘nadeel’ is dat je na de bevalling inderdaad 24-48 in het ziekenhuis moet blijven voor observatie. Ik mag overigens officieel wel thuis bevallen, maar moet dan binnen 4 uur alsnog naar het ziekenhuis. Dat lijkt me niks, dus ziekenhuis it is.
Ik ben nooit van middel gewisseld, dus daar geen ervaringen mee.
Ik ben inmiddels ook hard op weg op alleenstaand moeder te worden (ruim 36 weken zwanger), en mocht dit gewoon doorslikken. Ik ben zelf medisch onderzoeker, en heb van tevoren de literatuur heel uitgebreid gelezen, voor ik begon met de gynaecoloog overlegd en tijdens de zwangerschap nog een keer naar de POP-poli, en iedereen was het er mee eens: gewoon blijven slikken. Enige ‘nadeel’ is dat je na de bevalling inderdaad 24-48 in het ziekenhuis moet blijven voor observatie. Ik mag overigens officieel wel thuis bevallen, maar moet dan binnen 4 uur alsnog naar het ziekenhuis. Dat lijkt me niks, dus ziekenhuis it is.
Ik ben nooit van middel gewisseld, dus daar geen ervaringen mee.
donderdag 15 november 2018 om 01:32
Ik heb vele soorten AD geprobeerd en geeindigd met Efexor/Venlafaxine. Zo vaak afgebouwd omdat een middel niet werkte en het zelfs erger maakte.
Na zoveel jaar besloten dat dit middel het beste werkt voor mij. Ik zal er nooit meer vanaf kunnen want dan ben ik binnen no time terug in de diepste put. Nu kan ik er nog een beetje mee leven al is het geen halleluja.
Na zoveel jaar besloten dat dit middel het beste werkt voor mij. Ik zal er nooit meer vanaf kunnen want dan ben ik binnen no time terug in de diepste put. Nu kan ik er nog een beetje mee leven al is het geen halleluja.
donderdag 15 november 2018 om 08:44
Het lastige met AD vind ik dat als je afbouwt, en je klachten krijgt, je dus niet weet of het onttrekkingsverschijnselen zijn, of je eigen depressieve-/angstgevoelens die weer terugkomen. Om die reden ben ik na 8 weken paroxetine alweer gaan afbouwen; ik zag als een berg op tegen die ontwenning en dacht: hoe eerder ik afbouw, hoe minder last ik zal hebben.
Ben nu een week of zes afgebouwd, heb af en toe een wat mindere dag (ook door omstandigheden) maar over het algemeen gaat het goed. Ik moet wel zeggen dat ik tot mijn 42 nooit psychische klachten heb gehad, dus mijn streven is toch echt om het leven door te gaan zonder AD. Naast het feit dat ik niet meer echt kon lachen, huilen, klaarkomen en MEGA honger had (en dus aankwam).
Ik snap dat je dat allemaal graag voor lief neemt als je echt knetter depressief bent. Het blijft een lastige afweging die je zelf moet maken. Denk dat je ook goed bezig bent door afleiding te zoeken en te bewegen. Mij helpt hardlopen enorm. Tijdens en na het hardlopen kán ik me niet angstig voelen. Mindfulness hielp mij ook, om met negatieve gedachten om te gaan. Is dat misschien nog iets voor jou?
Het gevoel: wanneer houdt dit nou eens op, het duurt eindeloos enz. herken ik zeker ook van mijn donkerste dagen. Het is dan heel moeilijk om vertrouwen te houden. Dat hoort denk ik ook heel erg bij deze klachten. En niemand kan je de garantie geven dát het goedkomt. Probeer bij de dag te leven. Elke dag die je doorkomt, kun je afstrepen.
Vind het heel stoer dat je alleenstaande moeder wilt worden. Vraag jezelf idd af of je dat aankunt. Maar ik kan me ook zo voorstellen dat moeder worden veel geluk brengt, iets om voor te leven. POP poli vind ik ook een goed idee.
Ik heb onlangs het boek van Mike Boddé gelezen over zijn depressie. Herkenbaar, en ondanks het zware onderwerp ook echt een grappig boek.
Ik wens je alle geluk, TO.
Ben nu een week of zes afgebouwd, heb af en toe een wat mindere dag (ook door omstandigheden) maar over het algemeen gaat het goed. Ik moet wel zeggen dat ik tot mijn 42 nooit psychische klachten heb gehad, dus mijn streven is toch echt om het leven door te gaan zonder AD. Naast het feit dat ik niet meer echt kon lachen, huilen, klaarkomen en MEGA honger had (en dus aankwam).
Ik snap dat je dat allemaal graag voor lief neemt als je echt knetter depressief bent. Het blijft een lastige afweging die je zelf moet maken. Denk dat je ook goed bezig bent door afleiding te zoeken en te bewegen. Mij helpt hardlopen enorm. Tijdens en na het hardlopen kán ik me niet angstig voelen. Mindfulness hielp mij ook, om met negatieve gedachten om te gaan. Is dat misschien nog iets voor jou?
Het gevoel: wanneer houdt dit nou eens op, het duurt eindeloos enz. herken ik zeker ook van mijn donkerste dagen. Het is dan heel moeilijk om vertrouwen te houden. Dat hoort denk ik ook heel erg bij deze klachten. En niemand kan je de garantie geven dát het goedkomt. Probeer bij de dag te leven. Elke dag die je doorkomt, kun je afstrepen.
Vind het heel stoer dat je alleenstaande moeder wilt worden. Vraag jezelf idd af of je dat aankunt. Maar ik kan me ook zo voorstellen dat moeder worden veel geluk brengt, iets om voor te leven. POP poli vind ik ook een goed idee.
Ik heb onlangs het boek van Mike Boddé gelezen over zijn depressie. Herkenbaar, en ondanks het zware onderwerp ook echt een grappig boek.
Ik wens je alle geluk, TO.
donderdag 15 november 2018 om 09:03
Neen, ik ben inmiddels tot het besluit gekomen dat ik mijn kinderwens voorgoed opberg. Hoe zwaar dat ook is. Dat was ook het punt van de gynaecoloog; kan iemand die anti-depressiva neemt het aan om alleen een kind op te voeden? Op dit moment is het soms al een opgave mijn kat dagelijks eten te geven. Ik besef dat ik het niet zou aankunnen, zeker niet zinder AD. Zou egoïstisch zijn een kind op de wereld te zetten dan. Het afsluiten van de kinderwens is volgens mijn psychologe ook een rouwproces, iets wat ik moet leren een plaats geven. Ik verlang nu de laatste dagen niet meer naar 'grootse' dingen, ik denk dat ik de kunst moet leren om te genieten van 'kleine dingen' al is genieten nog niet aan de orde op dit moment...
donderdag 15 november 2018 om 09:06
KatEnKaatje schreef: ↑15-11-2018 09:03Neen, ik ben inmiddels tot het besluit gekomen dat ik mijn kinderwens voorgoed opberg. Hoe zwaar dat ook is. Dat was ook het punt van de gynaecoloog; kan iemand die anti-depressiva neemt het aan om alleen een kind op te voeden? Op dit moment is het soms al een opgave mijn kat dagelijks eten te geven. Ik besef dat ik het niet zou aankunnen, zeker niet zinder AD. Zou egoïstisch zijn een kind op de wereld te zetten dan. Het afsluiten van de kinderwens is volgens mijn psychologe ook een rouwproces, iets wat ik moet leren een plaats geven. Ik verlang nu de laatste dagen niet meer naar 'grootse' dingen, ik denk dat ik de kunst moet leren om te genieten van 'kleine dingen' al is genieten nog niet aan de orde op dit moment...
verstandig besluit.
Ik heb zelf ook mijn kinderwens begraven door mijn psychische gestel. Het is zwaar en doet verdriet. Het is echt rouwen, gaat met vallen en opstaan. Maar soms is iets niet doen, de beste keus.
Sterkte.
donderdag 15 november 2018 om 10:31
Beste Nausicaa,nausicaa schreef: ↑15-11-2018 01:08Ik slik al 10 jaar sertraline, en mij doet het veel goed. Geen afgevlakt gevoel, maar alles is net minder zwaar en niet meer zo’n gevecht. Ik heb ene paar keer geprobeerd te stoppen, maar dan kwam de ellende net zo hard weer terug. Ik heb zelf inmiddels gewoon geaccepteerd dat ik het nodig heb. Sommige mensen hebben insuline nodig, andere een schildklierhormoon en ik dit. Voor mij voelt dat niet heel anders.
Ik ben inmiddels ook hard op weg op alleenstaand moeder te worden (ruim 36 weken zwanger), en mocht dit gewoon doorslikken. Ik ben zelf medisch onderzoeker, en heb van tevoren de literatuur heel uitgebreid gelezen, voor ik begon met de gynaecoloog overlegd en tijdens de zwangerschap nog een keer naar de POP-poli, en iedereen was het er mee eens: gewoon blijven slikken. Enige ‘nadeel’ is dat je na de bevalling inderdaad 24-48 in het ziekenhuis moet blijven voor observatie. Ik mag overigens officieel wel thuis bevallen, maar moet dan binnen 4 uur alsnog naar het ziekenhuis. Dat lijkt me niks, dus ziekenhuis it is.
Ik ben nooit van middel gewisseld, dus daar geen ervaringen mee.
Ik vind het fantastisch voor jou én bewonderenswaardig dat je bijna mama wordt. Je neemt AD maar je bent mss net iets stabieler dan ik ben, ik dip net iets te vaak (niet te vergelijken met echte depressie zoals nu). Blijkbaar zitten niet alle artsen op dezelfde lijn wat betreft zwanger worden en AD-gebruik. Mij vertelde ze dat er nog te weinig bekend is over AD- gebruik tijdens zwangerschap
In alle geval; ik wens je een wolk van een baby.
donderdag 15 november 2018 om 10:54
Ik gebruik al 7 jaar escitalopam voor angst en paniek/ tobben.
Het is iets wat ik echt nodig heb en artsen adviseren het te blijven slikken en niet te stoppen.
Voor mij best confronterend te weten dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven aan de AD zal zitten.
Ik doe het er heel goed op en kan daardoor normaal functioneren.
Maar ik vind er ook nadelen aan zitten. dat ik op alle vlakken wat vlakker ben vind ik ook een nadeel.
En het is een libido killer.
Ik mocht deze AD tijdens beide zwangerschappen doorslikken.
Maar dat ging me niet zonder schuldgevoel af, ivm het hele kleine risico die er toch aan vastkleeft.
Het is iets wat ik echt nodig heb en artsen adviseren het te blijven slikken en niet te stoppen.
Voor mij best confronterend te weten dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven aan de AD zal zitten.
Ik doe het er heel goed op en kan daardoor normaal functioneren.
Maar ik vind er ook nadelen aan zitten. dat ik op alle vlakken wat vlakker ben vind ik ook een nadeel.
En het is een libido killer.
Ik mocht deze AD tijdens beide zwangerschappen doorslikken.
Maar dat ging me niet zonder schuldgevoel af, ivm het hele kleine risico die er toch aan vastkleeft.
donderdag 15 november 2018 om 11:52
KatEnKaatje schreef: ↑15-11-2018 09:03Neen, ik ben inmiddels tot het besluit gekomen dat ik mijn kinderwens voorgoed opberg. Hoe zwaar dat ook is. Dat was ook het punt van de gynaecoloog; kan iemand die anti-depressiva neemt het aan om alleen een kind op te voeden? Op dit moment is het soms al een opgave mijn kat dagelijks eten te geven. Ik besef dat ik het niet zou aankunnen, zeker niet zinder AD. Zou egoïstisch zijn een kind op de wereld te zetten dan. Het afsluiten van de kinderwens is volgens mijn psychologe ook een rouwproces, iets wat ik moet leren een plaats geven. Ik verlang nu de laatste dagen niet meer naar 'grootse' dingen, ik denk dat ik de kunst moet leren om te genieten van 'kleine dingen' al is genieten nog niet aan de orde op dit moment...
Ik heb dat besluit ook genomen jaren terug en vlak na het besluit kreeg ik alsnog te horen dat ik uberhaupt geen kinderen kon krijgen. Het is een heel rouwproces waar je doorheen moet. Veel sterkte daarmee en de pijn wordt echt minder na verloop van tijd.
donderdag 15 november 2018 om 11:58
Vraag bij je huisarts een verwijzing naar een POP - POLI. Zij zijn gespecialiseerd in psychische problematiek en zwanger willen worden. Zij hebben de expertise in huis mbt medicatie die wel of niet in de zwangerschap gebruikt mogen worden. Daarnaast begeleiden ze de zwangerschap en bevalling. Vaak poliklinisch.
donderdag 15 november 2018 om 19:38
Dank je wel. Ik ben inderdaad prima stabiel zolang ik die medicatie maar neem. En zonder ga ik ook geen hele rare dingen doen, maar moet ik me net overal doorheen worstelen. En als dat niet nodig is, doe ik dat liever niet. Ik kan nog steeds heel vrolijk en heel verdrietig zijn, dus afgevlakt voel ik me ook niet. Echt depressief ben ik nooit geweest, het waren meer heftige spanningsklachten.KatEnKaatje schreef: ↑15-11-2018 10:31Beste Nausicaa,
Ik vind het fantastisch voor jou én bewonderenswaardig dat je bijna mama wordt. Je neemt AD maar je bent mss net iets stabieler dan ik ben, ik dip net iets te vaak (niet te vergelijken met echte depressie zoals nu). Blijkbaar zitten niet alle artsen op dezelfde lijn wat betreft zwanger worden en AD-gebruik. Mij vertelde ze dat er nog te weinig bekend is over AD- gebruik tijdens zwangerschap
In alle geval; ik wens je een wolk van een baby.
Te weinig bekend vind ik echt een rare opmerking, dat is gewoon niet waar, dan hebben ze hooguit zelf de kennis niet. Maar als jij hebt idee hebt dat je niet stabiel genoeg bent, vind ik het alleen maar bewonderenswaardig dat je dan besluit om het niet te doen. Juist omdat het je verdriet doet, maar je het beste wil doen voor een kindje dat er niet is. Daar heb ik ook echt respect voor.
zaterdag 17 november 2018 om 09:26
Hier ook...na geboorte van 1e een PND gehad en begpnnen met venlafaxine. Meerdere keren afgebouwd maar steeds kwamen de angsten terug. Toen onder begeleiding van psychiater (zij had als aandachtsgebied zwangerschap en psychoproblematiek) zwanger geraakt met venlafaxine. Zelfs daarmee nog best lang borstvoeding gegeven.nachtvlinder1977 schreef: ↑14-11-2018 22:05Heel erg vreemd dat jouw gynaecoloog je dat heeft geadviseerd en zeer onprofessioneel. Hij/zij had jou naar de POP-poli kunnen verwijzen. Daar kunnen ze samen met jou kijken welke medicatie geschikt is tijdens een zwangerschap en desnoods hadden ze e.e.a. aan kunnen passen.
Bij mij is stoppen met Efexor nooitmeer een optie en ik heb zodoende mijn hele zwangerschap dit middel doorgeslikt. Wel moest ik om deze reden in het ziekenhuis onder behandeling, daar bevallen en 48 uur ter observatie blijven na de bevalling. Dit laatste voor de baby die onttrekkingsverschijnselen kan krijgen.
Ik denk dat je prima voor een kind kunt zorgen als je ad gebruikt maar ik zou het zelf niet alleen kunnen de zorg voor 2 kinderen. Ben erg blij met mijn stabiele man!
zaterdag 17 november 2018 om 09:30
Ik slik nu bijna 20 jaar AD. Eén keer geprobeerd te stoppen, maar al voordat ik helemaal gestopt was werd ik weer depressief. In overleg met de psychiater slik ik nu dus de rest van mijn leven AD.
Er schijnen AD te zijn die je kunt gebruiken tijdens zwangerschap, maar hoe veilig dat is weet ik niet.
Er schijnen AD te zijn die je kunt gebruiken tijdens zwangerschap, maar hoe veilig dat is weet ik niet.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
