Psyche
alle pijlers
Vorm van verlatingsangst, wie ook?
donderdag 15 september 2022 om 11:47
Lieve lezers,
Een tijdje terug kon ik eindelijk bij een psycholoog terecht voor een intake gesprek.
Afgelopen week weer een gesprek gehad, en naar aanleiding van vragenlijst lijkt het erop dat ik oa een vorm van verlatingsangst heb. Ik start binnenkort met schematherapie.
Ik vroeg me af wie dit herkent? En wat zijn de tips op momenten dat die angst opkomt voor jou?
Een korte situatie schets. Ik heb sinds een jaar een lat relatie. Alles ging super goed, kreeg veel bevestiging van m'n partner en hij was ook geïnteresseerd in mijn dag bijv.
We appte vrij veel overdag (wel iets minder vanwege werk uiteraard) en ook 's avonds. We deelde over de app echt vanalles wat ons bezig hield. Nu zijn we dus een jaar verder, en voel ik toch de afstand. Hij deelt niet alles meer direct met mij, vraagt ook vaak niet meer hoe mijn dag was etc.
Ergens weet ik, en snap ik ook, dat het app contact wat minder wordt, dat gaat vanzelf omdat je wat langer bij elkaar bent (en misschien ook een beetje man-eigen?). Ik heb hier wel erg veel last van dus. Ik voel daarmee wat meer afstand (maar dat zit wss meer in mijn hoofd).
We zien elkaar niet altijd doordeweeks, wel vaak in het weekend (ligt eraan of we de kinderen hebben of wat de planning is, dan 1 dag of beide dagen). Op de doordeweekse dagen dat hij zijn kindje niet hebt, zou hij bij mij zijn. Dat had hij zelf aangegeven dat te willen doen. Nu komt dit regelmatig niet uit. Ik merk dat ik dan zó teleurgesteld ben, en ik helemaal angstig wordt. De gedachte '' hij ziet me niet graag meer/ben niet belangrijk meer'' speelt dan in mijn hoofd. Ik kan nergens anders meer aan denken.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik vraag me af of er hier meer last van hebben?
Mijn partner weet overigens niets over mijn angsten. Samen met de psycholoog gaan we bekijken hoe hem er wel een stukje bij te betrekken, over evt triggers waardoor mijn gedachten veranderd.
Liefs..
Een tijdje terug kon ik eindelijk bij een psycholoog terecht voor een intake gesprek.
Afgelopen week weer een gesprek gehad, en naar aanleiding van vragenlijst lijkt het erop dat ik oa een vorm van verlatingsangst heb. Ik start binnenkort met schematherapie.
Ik vroeg me af wie dit herkent? En wat zijn de tips op momenten dat die angst opkomt voor jou?
Een korte situatie schets. Ik heb sinds een jaar een lat relatie. Alles ging super goed, kreeg veel bevestiging van m'n partner en hij was ook geïnteresseerd in mijn dag bijv.
We appte vrij veel overdag (wel iets minder vanwege werk uiteraard) en ook 's avonds. We deelde over de app echt vanalles wat ons bezig hield. Nu zijn we dus een jaar verder, en voel ik toch de afstand. Hij deelt niet alles meer direct met mij, vraagt ook vaak niet meer hoe mijn dag was etc.
Ergens weet ik, en snap ik ook, dat het app contact wat minder wordt, dat gaat vanzelf omdat je wat langer bij elkaar bent (en misschien ook een beetje man-eigen?). Ik heb hier wel erg veel last van dus. Ik voel daarmee wat meer afstand (maar dat zit wss meer in mijn hoofd).
We zien elkaar niet altijd doordeweeks, wel vaak in het weekend (ligt eraan of we de kinderen hebben of wat de planning is, dan 1 dag of beide dagen). Op de doordeweekse dagen dat hij zijn kindje niet hebt, zou hij bij mij zijn. Dat had hij zelf aangegeven dat te willen doen. Nu komt dit regelmatig niet uit. Ik merk dat ik dan zó teleurgesteld ben, en ik helemaal angstig wordt. De gedachte '' hij ziet me niet graag meer/ben niet belangrijk meer'' speelt dan in mijn hoofd. Ik kan nergens anders meer aan denken.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik vraag me af of er hier meer last van hebben?
Mijn partner weet overigens niets over mijn angsten. Samen met de psycholoog gaan we bekijken hoe hem er wel een stukje bij te betrekken, over evt triggers waardoor mijn gedachten veranderd.
Liefs..
vrijdag 11 november 2022 om 10:49
Ik merk door de gesprekken met de psycholoog dat ik nu alles op scherp heb staan, zoals jij dat omschrijft Avage. De psycholoog wekt ook allerlei emoties op, waardoor ik daar ook nog eens over ga nadenken wat ze allemaal zegt en zelfs ga twijfelen aan de relatie. Kan hij mij wel bieden wat ik nodig heb? Dat soort vraagstukken.. Daardoor zet ik nu dus alles op scherp.
Ik wil hier zo graag vanaf.. Ik wil weer lekker onbezorgd zijn, zoals ik dat vorig jaar ook was. En niet die vervelende angstgevoelens hebben. Zou het liefst medicatie willen zodat ik me niet meer zo labiel voel op dat soort momenten
Heb wel een goed advies gekregen. Ik moet beter voor mezelf zorgen. Als ik het nodig heb, om hem te spreken, zelf bellen. Ik heb namelijk de verwachting dat hij mij belt, en als hij dat dan niet doet is dat weer zo'n teleurstelling. Dus ik ga meer doen wat IK nodig heb.
Dit weekend een verjaardag. Verjaardagen en feestjes van vrienden blijf ik spannend vinden. Ik heb nog de overtuiging nodig dat het goed komt. Het is al een paar keer nu goed gegaan, dus ik hoop dat de angsten daarvan wel minder gaan worden. Ze zijn niet rieeel.. Bang dat hij me niet meer ziet staan, is niet het geval. Hij staat nl de hele avond zowat bij me. Nu moet ik me dat nog gaan beseffen denk ik..
Ik wil hier zo graag vanaf.. Ik wil weer lekker onbezorgd zijn, zoals ik dat vorig jaar ook was. En niet die vervelende angstgevoelens hebben. Zou het liefst medicatie willen zodat ik me niet meer zo labiel voel op dat soort momenten
Heb wel een goed advies gekregen. Ik moet beter voor mezelf zorgen. Als ik het nodig heb, om hem te spreken, zelf bellen. Ik heb namelijk de verwachting dat hij mij belt, en als hij dat dan niet doet is dat weer zo'n teleurstelling. Dus ik ga meer doen wat IK nodig heb.
Dit weekend een verjaardag. Verjaardagen en feestjes van vrienden blijf ik spannend vinden. Ik heb nog de overtuiging nodig dat het goed komt. Het is al een paar keer nu goed gegaan, dus ik hoop dat de angsten daarvan wel minder gaan worden. Ze zijn niet rieeel.. Bang dat hij me niet meer ziet staan, is niet het geval. Hij staat nl de hele avond zowat bij me. Nu moet ik me dat nog gaan beseffen denk ik..
zondag 13 november 2022 om 10:58
Lovelylady, ik herken me heel erg in jouw verhaal. Ik ben ook erg gepest vroeger, met name buitengesloten en ik ben daar heel alert en angstig door geworden. Ik denk eigenlijk standaard dat mensen mij niet moeten, dat iets (sociaals) leuker is zonder mij en voel me vaak ergens teveel.
In het begin van mijn relatie heb ik daar ook last van gehad. Wij woonden best wel een eindje uit elkaar dus kwam het aanvankelijk ook op bellen aan. En later woonden we samen, maar zat mijn man vaak de hele week in hotels voor zijn werk. Ik vond dat vaak best lastig, vooral als we dan niet konden bellen 's avonds. Inmiddels zijn we nu ruim 10 jaar bij elkaar en begin ik steeds meer te vertrouwen dat hij mij niet zomaar verlaat, wat ik ook doe of zeg.
Ik heb er de laatste tijd ook last van in het contact met mijn familie, doordat ik zo anders lijk te zijn als mijn broers en zus. Ik zie het ook, zij zijn veel closer met elkaar en ookal zijn daar ook logische verklaringen voor (o.a. dichtbij elkaar wonen, zelfde interesses etc.) denk ik meteen 'zie je wel, ik ben niet interessant, wat moeten ze met mij erbij' etc.
Ik heb cognitieve therapie gehad, niet eens zozeer voor dit issue, maar het 'popte' tijdens de therapie wel regelmatig op. Helaas kon ik er daar niet veel mee, behalve erover praten, maar dat was het dan ook wel. Nu dus gestopt met deze vorm en ik ben nu zoekende naar een therapievorm waarmee ik meer naar mijn gevoel toe kan. Schematherapie is een optie of meer lichamelijk, maar wat dan?
Lovelylady: jij volgt nu schematherapie dacht ik? Of moet je daar nog mee beginnen? Is het individueel of in een groep?
Hummingbird: je hebt het over lichaamswerk. Zou je daar iets meer over kunnen zeggen? Waar moet ik dan aan denken?
In het begin van mijn relatie heb ik daar ook last van gehad. Wij woonden best wel een eindje uit elkaar dus kwam het aanvankelijk ook op bellen aan. En later woonden we samen, maar zat mijn man vaak de hele week in hotels voor zijn werk. Ik vond dat vaak best lastig, vooral als we dan niet konden bellen 's avonds. Inmiddels zijn we nu ruim 10 jaar bij elkaar en begin ik steeds meer te vertrouwen dat hij mij niet zomaar verlaat, wat ik ook doe of zeg.
Ik heb er de laatste tijd ook last van in het contact met mijn familie, doordat ik zo anders lijk te zijn als mijn broers en zus. Ik zie het ook, zij zijn veel closer met elkaar en ookal zijn daar ook logische verklaringen voor (o.a. dichtbij elkaar wonen, zelfde interesses etc.) denk ik meteen 'zie je wel, ik ben niet interessant, wat moeten ze met mij erbij' etc.
Ik heb cognitieve therapie gehad, niet eens zozeer voor dit issue, maar het 'popte' tijdens de therapie wel regelmatig op. Helaas kon ik er daar niet veel mee, behalve erover praten, maar dat was het dan ook wel. Nu dus gestopt met deze vorm en ik ben nu zoekende naar een therapievorm waarmee ik meer naar mijn gevoel toe kan. Schematherapie is een optie of meer lichamelijk, maar wat dan?
Lovelylady: jij volgt nu schematherapie dacht ik? Of moet je daar nog mee beginnen? Is het individueel of in een groep?
Hummingbird: je hebt het over lichaamswerk. Zou je daar iets meer over kunnen zeggen? Waar moet ik dan aan denken?
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 15 november 2022 om 13:23
Herkenbaar inderdaad. Vooral nog steeds dat gevoel, bang dat ik er niet bij hoor. Vooral nog bij de vrienden van mijn vriend. Terwijl ze erg aardig zijn, me mee betrekken bij gesprekken hoor. Maar toch steeds die angst..
Afgelopen weekend heb ik ook een soort angstaanval gehad of zo, ik weet niet of het dat was maar zo leek het? We kwamen een oude bekende (vrouw) tegen die m´n vriend kende. Hij vertelde dat 10jr geleden zij hem leuk vond (dit wil ik gewoon niet weten...). Dus we kwamen in gesprek en m´n hart ging tekeer, ik kreeg het warm. Ik wilde weg! Niet gedaan, ze was aardig en praatte ook tegen mij, maar ik wilde echt weg.. Toen ik het vertelde tegen m´n vriend, reageerde hij zoiets als ´´ ach joh doe normaal´´ dat was ook niet echt helpend. Het is dus wel even noodzaak om dit met psycholoog te bespreken.
Klopt, ik ben bezig met schematherapie, individueel. Het wil alleen niet echt vlotten. Ze belde afgelopen week wéér af. Paar weken terug omdat ze ziek was, nu corona weer ziek dus. Kan ze uiteraard niets aan doen, maar het schiet niet echt op zo. Het zijn telkens maar gesprekken van 1 uur, en heb eerste half uur nodig om m´n hart te luchten met alles wat er is gebeurd de afgelopen weken... Heb al wel geleerd om te doen wat IK nodig heb. Dus als ik m´n partner wil spreken, ga ik niet meer afwachten dan bel ik. Als ik graag een knuffel wil bijwijze van, dan geef IK hem die knuffel (en hij knuffelt natuurlijk terug hahah)
Dus in die zin, heb ik al wel een stap gemaakt.
Het is alleen ook niet echt duidelijk of het wel écht alleen verlatingsangst is. Er zit namelijk ook een heel groot minderwaardigheidsgevoel bij. Alles bij elkaar dus zo´n beetje
Misschien kun je eens nagaan bij de huisarts wat voor therapie je dan nodig hebt? Ik kan je helaas (nog) niet vertellen hoe dit bij schematherapie werkt..
Afgelopen weekend heb ik ook een soort angstaanval gehad of zo, ik weet niet of het dat was maar zo leek het? We kwamen een oude bekende (vrouw) tegen die m´n vriend kende. Hij vertelde dat 10jr geleden zij hem leuk vond (dit wil ik gewoon niet weten...). Dus we kwamen in gesprek en m´n hart ging tekeer, ik kreeg het warm. Ik wilde weg! Niet gedaan, ze was aardig en praatte ook tegen mij, maar ik wilde echt weg.. Toen ik het vertelde tegen m´n vriend, reageerde hij zoiets als ´´ ach joh doe normaal´´ dat was ook niet echt helpend. Het is dus wel even noodzaak om dit met psycholoog te bespreken.
Klopt, ik ben bezig met schematherapie, individueel. Het wil alleen niet echt vlotten. Ze belde afgelopen week wéér af. Paar weken terug omdat ze ziek was, nu corona weer ziek dus. Kan ze uiteraard niets aan doen, maar het schiet niet echt op zo. Het zijn telkens maar gesprekken van 1 uur, en heb eerste half uur nodig om m´n hart te luchten met alles wat er is gebeurd de afgelopen weken... Heb al wel geleerd om te doen wat IK nodig heb. Dus als ik m´n partner wil spreken, ga ik niet meer afwachten dan bel ik. Als ik graag een knuffel wil bijwijze van, dan geef IK hem die knuffel (en hij knuffelt natuurlijk terug hahah)
Dus in die zin, heb ik al wel een stap gemaakt.
Het is alleen ook niet echt duidelijk of het wel écht alleen verlatingsangst is. Er zit namelijk ook een heel groot minderwaardigheidsgevoel bij. Alles bij elkaar dus zo´n beetje
Misschien kun je eens nagaan bij de huisarts wat voor therapie je dan nodig hebt? Ik kan je helaas (nog) niet vertellen hoe dit bij schematherapie werkt..
dinsdag 15 november 2022 om 16:25
Wat herkenbaar!
Ik dacht dat ik gewoon gek was maar ik herken mij echt in jullie verhalen. Ik heb jaren lang een slechte relatie gehad en ik denk dat het daardoor komt bij mij maar heb er nog geen therapie oid voor gehad.
Ik heb sinds 7 maanden een lat relatie en vond het vooral erg moeilijk op de momenten dat ik hem niet zie. Als ik dan te lang niks hoor denk ik gelijk dat hij me niet leuk meer vind of geen zin meer heeft oid. Ook speelt er prive nogal wat op het moment een dan denk ik zie je wel hij heeft daar allemaal geen zin in.
Ik kan er wel met hem over praten alleen vind ik het moeilijk om aan te geven. Maar als ik dat dan doe reageert hij altijd goed. Van de week had ik hem gebeld s avonds maar hij nam niet op een belde ook niet terug. Volgende dag denk ik dan gelijk dat er wat is enz. Erg vermoeiend vind ik dat ook van mezelf. Ik mis hem ook erg als we elkaar niet zien (het kan ook gewoon niet heel vaak helaas) maar ik denk dat een deel van dat missen ook de onzekerheid is dat als ik niet bij hem ben hij mij ook niet leuk vind.
Ik dacht dat ik gewoon gek was maar ik herken mij echt in jullie verhalen. Ik heb jaren lang een slechte relatie gehad en ik denk dat het daardoor komt bij mij maar heb er nog geen therapie oid voor gehad.
Ik heb sinds 7 maanden een lat relatie en vond het vooral erg moeilijk op de momenten dat ik hem niet zie. Als ik dan te lang niks hoor denk ik gelijk dat hij me niet leuk meer vind of geen zin meer heeft oid. Ook speelt er prive nogal wat op het moment een dan denk ik zie je wel hij heeft daar allemaal geen zin in.
Ik kan er wel met hem over praten alleen vind ik het moeilijk om aan te geven. Maar als ik dat dan doe reageert hij altijd goed. Van de week had ik hem gebeld s avonds maar hij nam niet op een belde ook niet terug. Volgende dag denk ik dan gelijk dat er wat is enz. Erg vermoeiend vind ik dat ook van mezelf. Ik mis hem ook erg als we elkaar niet zien (het kan ook gewoon niet heel vaak helaas) maar ik denk dat een deel van dat missen ook de onzekerheid is dat als ik niet bij hem ben hij mij ook niet leuk vind.
dinsdag 15 november 2022 om 17:29
Lovelylady: ik zou dat ook niet fijn vinden hoor. Mijn man zou mij wel meer gerust stellen in zo'n geval. Ik moet nu a.s. zaterdag met hem mee naar iets van zijn werk (opening nieuwe locatie). Hij heeft van tevoren gevraagd of ik mee wilde gaan en liever zeg ik dan nee. Ik ken daar niemand en ben me dan echt veel te bewust van mezelf, wat ik zeg, wat ik doe etc. Het liefst wil ik dan gewoon weg. Hij heeft me kunnen overhalen en het duurt ook niet zo lang.
Bij mij heeft het eigenlijk geen naam. Het lijkt op verlatingsangst, ik herken wel wat jij schrijft. Maar het is ook zeker een minderwaardigheidsgevoel en ik vermijd ook het liefst situaties waarin ik me niet op m'n gemak voel. Ik herken me ook in sociale angst. Niet overal trouwens, want op het werk heb ik daar geen last van. Maar andere situaties met groepen wel. Het heeft voor mij veel met veiligheid te maken, ben ik achtergekomen. En onbekende dingen / nieuwe mensen zijn per definitie niet veilig.
@Elisa85: ik herken wat jij schrijft uit de relatie met mijn ex. Dat was een lange afstandsrelatie (wel binnen Nederland) en toen voelde ik me ook vaak zo. Aan de ene kant vond ik bellen vaak ook voelen als een verplichting maar had ik het ook nodig als een bevestiging.
7 maanden is natuurlijk nog niet zo lang. Ik ben nu ruim 10 jaar samen met mijn man en ik merk dat ik me nu veel minder zorgen maak over of hij mij wel leuk vindt. In het begin twijfelde ik daar wel over, nu antwoordt hij gewoon 'ik ben toch met je getrouwd' en dan zie ik ook wel in dat het een rare gedachtekronkel van mij is.
Bij mij heeft het eigenlijk geen naam. Het lijkt op verlatingsangst, ik herken wel wat jij schrijft. Maar het is ook zeker een minderwaardigheidsgevoel en ik vermijd ook het liefst situaties waarin ik me niet op m'n gemak voel. Ik herken me ook in sociale angst. Niet overal trouwens, want op het werk heb ik daar geen last van. Maar andere situaties met groepen wel. Het heeft voor mij veel met veiligheid te maken, ben ik achtergekomen. En onbekende dingen / nieuwe mensen zijn per definitie niet veilig.
@Elisa85: ik herken wat jij schrijft uit de relatie met mijn ex. Dat was een lange afstandsrelatie (wel binnen Nederland) en toen voelde ik me ook vaak zo. Aan de ene kant vond ik bellen vaak ook voelen als een verplichting maar had ik het ook nodig als een bevestiging.
7 maanden is natuurlijk nog niet zo lang. Ik ben nu ruim 10 jaar samen met mijn man en ik merk dat ik me nu veel minder zorgen maak over of hij mij wel leuk vindt. In het begin twijfelde ik daar wel over, nu antwoordt hij gewoon 'ik ben toch met je getrouwd' en dan zie ik ook wel in dat het een rare gedachtekronkel van mij is.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 15 november 2022 om 18:24
Nee klopt 7 maanden is nog niet zo lang daarom heb ik het misschien juist meer. Maar goed de afspraak is van beide kanten als er iets is dan zeggen we het en niet verzwijgen oh of negeren. Ik vind het soms zo vermoeiend om steeds zo te denken.
Daarbij is het nu zo dat de kinderen bijna altijd bij mij zijn en het echt zoeken is naar momenten samen. Hij heeft zijn kind ook vrij regelmatig en dan zit je nog met werk en afstanden. Maakt t allemaal niet makkelijker in ieder geval.
Daarbij is het nu zo dat de kinderen bijna altijd bij mij zijn en het echt zoeken is naar momenten samen. Hij heeft zijn kind ook vrij regelmatig en dan zit je nog met werk en afstanden. Maakt t allemaal niet makkelijker in ieder geval.
woensdag 16 november 2022 om 10:22
@Elisa, dan zitten we een beetje in dezelfde situatie als ik het zo lees. Ik ben dan wel iets langer samen, maar het elkaar niet altijd kunnen zien door afstand en de kids is soms wel lastig inderdaad. Wonen jullie wel redelijk in de buurt van elkaar? Oh die onzekerheid is zo killing hé. Wat mijn therapeut laatst opmerkte is om beter te doen wat IK zelf nodig heb. Dus niet gaan afwachten tot hij me belt bijv, maar dan gewoon zelf bellen als je hem even wilt horen.
Ook een tip voor jou
@Imaginary Ja ik wil er nog bij m'n vriend op terug komen. Even kijken of hij me op dat soort momenten gerust kan stellen. Hij weet ook gewoon niet wat er met me aan de hand is, dus ik neem het hem ook niet kwalijk. Ik deel gewoon amper, en dat is mijn '' fout'' misschien. En doordat we dus niet samenwonen, ziet/weet hij ook niet écht hoe het is ofzo.. Oehh dat lijkt me ook echt verschrikkelijk om mee te gaan naar iets van partners werk inderdaad. Niemand die je kent, en je partner kent natuurlijk wel iedereen. Gelukkig duurt het niet lang dus. Succes alvast!
Ook een tip voor jou
@Imaginary Ja ik wil er nog bij m'n vriend op terug komen. Even kijken of hij me op dat soort momenten gerust kan stellen. Hij weet ook gewoon niet wat er met me aan de hand is, dus ik neem het hem ook niet kwalijk. Ik deel gewoon amper, en dat is mijn '' fout'' misschien. En doordat we dus niet samenwonen, ziet/weet hij ook niet écht hoe het is ofzo.. Oehh dat lijkt me ook echt verschrikkelijk om mee te gaan naar iets van partners werk inderdaad. Niemand die je kent, en je partner kent natuurlijk wel iedereen. Gelukkig duurt het niet lang dus. Succes alvast!
donderdag 17 november 2022 om 20:47
Die onzekerheid is stom en eigenlijk zo onnodig. Las laatst ergens dat je moet denken het maakt niet uit wat er gebeurt maar met mij komt t altijd goed.
Ik probeer inderdaad wel vaker te doen wat ik nodig heb maar daarbij hou dan toch altijd die ander in gedachte ofzo.
Heb je het nog met je vriend kunnen bespreken?
Ik probeer inderdaad wel vaker te doen wat ik nodig heb maar daarbij hou dan toch altijd die ander in gedachte ofzo.
Heb je het nog met je vriend kunnen bespreken?
donderdag 24 november 2022 om 15:40
Ja zoiets zei mijn vriendin laatst ook, joh maak je niet zo druk hij geeft om jou zoals jij bent bla bla. Hartstikke lief en goed bedoelt natuurlijk, maar zo werkt het nou eenmaal niet. Op wat voor momenten heb jij er last van? En weet jouw partner ook van je onzekerheid af?Elisa85 schreef: ↑17-11-2022 20:47Die onzekerheid is stom en eigenlijk zo onnodig. Las laatst ergens dat je moet denken het maakt niet uit wat er gebeurt maar met mij komt t altijd goed.
Ik probeer inderdaad wel vaker te doen wat ik nodig heb maar daarbij hou dan toch altijd die ander in gedachte ofzo.
Heb je het nog met je vriend kunnen bespreken?
Ik heb laatst nog wel even met hem erover gesproken ja. Moet zeggen nadat ik het voor groot gedeelte had uitgesproken richting hem, maakt het er ook wel makkelijker op om erover te praten. En dat is wel erg fijn!
donderdag 24 november 2022 om 20:51
Ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan maak je niet zo druk. En achteraf denk ik ook wel waar maakte ik mij zo druk om.
Ik heb er vooral last van als we elkaar niet zien. Als we samen zijn heb ik soort van bevestiging ofzo.
Ik probeer het wel op het moment zelf gelijk te zeggen als iets mij onzeker maakt. Hij is gelukkig een goede prater dus ik kan het ook wel echt even kwijt bij hem en daarna houdt hij er ook rekening mee en stelt mij ook echt gerust dan. Maar het is iets wat toch in mij blijft zitten. Het ligt ook wel aan hoe ik mij voel. Er speelt momenteel nogal wat in mijn leven en dan heb ik er meer last van dan in goede tijden.
Is jouw vriend wil begripvol?
Ik heb er vooral last van als we elkaar niet zien. Als we samen zijn heb ik soort van bevestiging ofzo.
Ik probeer het wel op het moment zelf gelijk te zeggen als iets mij onzeker maakt. Hij is gelukkig een goede prater dus ik kan het ook wel echt even kwijt bij hem en daarna houdt hij er ook rekening mee en stelt mij ook echt gerust dan. Maar het is iets wat toch in mij blijft zitten. Het ligt ook wel aan hoe ik mij voel. Er speelt momenteel nogal wat in mijn leven en dan heb ik er meer last van dan in goede tijden.
Is jouw vriend wil begripvol?
vrijdag 25 november 2022 om 08:57
Ik snap precies wat jij bedoelt. Als we bij elkaar zijn, helemaal nergens last van. Maar zodra ik hem een paar dagen dus niet gezien heb, en amper gesproken heb dan word ik ook onzeker. Gelukkig bellen we nu regelmatig doordeweeks 's avonds als we elkaar dan niet zien, en ik moet zeggen dat is écht heel fijn. Dan heb ik even zijn stem gehoord en hebben we het over onze dag gehad, en dan is het voor mij wel weer goed ofzo. Hebben we ook weer even die verbinding. Ik voel anders echt de afstand.
Moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo heel veel over praat. Wil hem niet wegjagen met mijn onzekerheid zeg maar. En nu doordeweeks gaat het al een stuk beter omdat we dus bellen. Waar ik nu alleen nog last van heb is op een verjaardag/feestje. En dat vind hij wel lastig, maar hij probeert er rekening mee te houden.
Ik ga je even een pb sturen!
Moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo heel veel over praat. Wil hem niet wegjagen met mijn onzekerheid zeg maar. En nu doordeweeks gaat het al een stuk beter omdat we dus bellen. Waar ik nu alleen nog last van heb is op een verjaardag/feestje. En dat vind hij wel lastig, maar hij probeert er rekening mee te houden.
Ik ga je even een pb sturen!
zondag 27 november 2022 om 09:32
Krijg er geen melding van maar gezien en je hebt pb terug
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
