Psyche
alle pijlers
vriend denkt dat ik borderline heb
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:15
Sinds een jaar heb ik een relatie met een heel lieve jongen. Ik vond het heel erg eng om me in deze relatie te storten. Na een vijfjarige relatie met mijn vorige vriend had ik eindelijk mijn leven weer een beetje op orde en dacht ik dat ik ook best alleen gelukkig kon worden. Toch hebben we de relatie doorgezet en ik houd heel veel van mijn vriend. De laatste paar maanden wordt onze relatie echter steeds meer beladen. Ik heb heel vaak een soort van buien. Dan ben ik bang om mijn vriend te verliezen en "herken" ik al signalen dat hij me niet meer moet. Achteraf vind ik het dan ook compleet onzin, maar op het moment stijgt alles me boven mijn hoofd uit.
Nu zouden hier een aantal oorzaken voor kunnen zijn:
- ik ben wat overspannen van mijn werk, ik krijg binnenkort dan ook een andere baan, maar heb wel heel sterk het idee alles even niet meer aan te kunnen;
- we zijn gaan samenwonen, iets wat me geweldig leek, maar me ook heel erg sterk beangstigd;
- het laatste jaar van mijn vorige relatie was best wel zwaar. mijn ex was heel vaak boos en geirriteerd, wat zich uitte in scheldbuien en meer..
Na de laatste fikse ruzie van afgelopen weekend (ik was erg boos dat hij weer eens ergens anders aan het klussen was terwijl wij ook nog veel te doen hebben), heeft mijn vriend terecht aangegeven dat hij dit zo niet meer trekt. Hij heeft helemaal gelijk. Ik moet mezelf weer hervinden en misschien heb ik daar wel hulp bij nodig, iets wat ik nu ook aan het regelen ben.
Mijn vriend denkt echter dat ik misschien wel een psychische stoornis heb en denkt daarbij aan borderline. Zo heb ik twee keer tijdens een ruzie aangegeven dat ik wel dood wilde. Iets wat ik 5 seconden later ook weer zou kunnen intrekken, want ik zeg dat om dat ik me compleet machteloos voel op bepaalde momenten. Maar ik meen er niets van, maar dat weet hij natuurlijk niet. Verder ben ik ook heel erg bang dat ik mijn vriend verlies en daarmee niet alleen mijn relatie, maar ook mijn net opgebouwde nieuwe "thuis". Ik kan niet ontkennen dat deze angst buitensporig is. Wel weet ik dat ik in tijden dat het allemaal beter verloopt, ook op mijn werk, ik wel minder bang ben en wat meer zelfvertrouwen heb.
Van deze buien heb ik voorheen nooit last gehad.
Het kwetst me eigenlijk wel een beetje dat hij mij zomaar bestempeld als iemand met borderline. Dat geeft mij wel het gevoel dat hij me niet compleet serieus neemt. Maar aan de andere kant heb ik misschien ook wel kenmerken: dat ik twee keer heb gezegd dat ik dood wilde en dat ik zo'n ontzettende verlatingsangst heb bij hem.
Wat vinden jullie?
Nu zouden hier een aantal oorzaken voor kunnen zijn:
- ik ben wat overspannen van mijn werk, ik krijg binnenkort dan ook een andere baan, maar heb wel heel sterk het idee alles even niet meer aan te kunnen;
- we zijn gaan samenwonen, iets wat me geweldig leek, maar me ook heel erg sterk beangstigd;
- het laatste jaar van mijn vorige relatie was best wel zwaar. mijn ex was heel vaak boos en geirriteerd, wat zich uitte in scheldbuien en meer..
Na de laatste fikse ruzie van afgelopen weekend (ik was erg boos dat hij weer eens ergens anders aan het klussen was terwijl wij ook nog veel te doen hebben), heeft mijn vriend terecht aangegeven dat hij dit zo niet meer trekt. Hij heeft helemaal gelijk. Ik moet mezelf weer hervinden en misschien heb ik daar wel hulp bij nodig, iets wat ik nu ook aan het regelen ben.
Mijn vriend denkt echter dat ik misschien wel een psychische stoornis heb en denkt daarbij aan borderline. Zo heb ik twee keer tijdens een ruzie aangegeven dat ik wel dood wilde. Iets wat ik 5 seconden later ook weer zou kunnen intrekken, want ik zeg dat om dat ik me compleet machteloos voel op bepaalde momenten. Maar ik meen er niets van, maar dat weet hij natuurlijk niet. Verder ben ik ook heel erg bang dat ik mijn vriend verlies en daarmee niet alleen mijn relatie, maar ook mijn net opgebouwde nieuwe "thuis". Ik kan niet ontkennen dat deze angst buitensporig is. Wel weet ik dat ik in tijden dat het allemaal beter verloopt, ook op mijn werk, ik wel minder bang ben en wat meer zelfvertrouwen heb.
Van deze buien heb ik voorheen nooit last gehad.
Het kwetst me eigenlijk wel een beetje dat hij mij zomaar bestempeld als iemand met borderline. Dat geeft mij wel het gevoel dat hij me niet compleet serieus neemt. Maar aan de andere kant heb ik misschien ook wel kenmerken: dat ik twee keer heb gezegd dat ik dood wilde en dat ik zo'n ontzettende verlatingsangst heb bij hem.
Wat vinden jullie?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:22
Waarschijnlijk had je wat meer tijd nodig gehad om aan deze relatie te wennen, ook omdat je daarvoor een lange relatie achter de rug hebt gehad en ben je vroeg gaan samenwonen.
Je zegt dat je bang bent om je vriend te verliezen, waar komen die gedachten vandaan? Is hij nog wel goed voor je? Toont hij zijn liefde wel aan je ? Als dat zo is, waar maak je je dan toch zo druk om?
Waarom geef je tijdens een ruzie aan dat je “dood zou willen” ? terwijl je dat helemaal niet meent, dan kan hij ook denken nou die meid is niet goed snik.
Kun je een ruzie niet normaal met hem uitpraten? Waarom gelijk het zware uiterste, de dood naar boven halen? Omdat je aandacht nodig hebt? of wat?
Je vriend voelt zich blijkbaar ook niet gehoord, hoe voelt hij zich, en is hij nog wel gelukkig? En misschien heeft hij juist het gevoel dat jij Hem NIET serieus neemt.
Ik begrijp dat je erg bang bent om hem kwijt te raken, en als je zo doorgaat dan raak je hem misschien nog wel kwijt.
Ik denk dat het tijd is voor een goed gesprek. Vraag op de man af en zeg dat je bang bent om hem te verliezen, dat je daar reuze mee zit. Zeg hem dat het je onzeker maakt, en dat je niet weet wat je ervan moet denken. Eerlijkheid duurt het langst & en je vriend zal het begrijpen!
Sterkte ermee!
Je zegt dat je bang bent om je vriend te verliezen, waar komen die gedachten vandaan? Is hij nog wel goed voor je? Toont hij zijn liefde wel aan je ? Als dat zo is, waar maak je je dan toch zo druk om?
Waarom geef je tijdens een ruzie aan dat je “dood zou willen” ? terwijl je dat helemaal niet meent, dan kan hij ook denken nou die meid is niet goed snik.
Kun je een ruzie niet normaal met hem uitpraten? Waarom gelijk het zware uiterste, de dood naar boven halen? Omdat je aandacht nodig hebt? of wat?
Je vriend voelt zich blijkbaar ook niet gehoord, hoe voelt hij zich, en is hij nog wel gelukkig? En misschien heeft hij juist het gevoel dat jij Hem NIET serieus neemt.
Ik begrijp dat je erg bang bent om hem kwijt te raken, en als je zo doorgaat dan raak je hem misschien nog wel kwijt.
Ik denk dat het tijd is voor een goed gesprek. Vraag op de man af en zeg dat je bang bent om hem te verliezen, dat je daar reuze mee zit. Zeg hem dat het je onzeker maakt, en dat je niet weet wat je ervan moet denken. Eerlijkheid duurt het langst & en je vriend zal het begrijpen!
Sterkte ermee!
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:41
Laat je idd geen borderline aanpraten.
Wellicht ben je erg gespannen door de laatste tijd en gebeurtenissen.
En onder spanning kunnen mensen heftig en anders reageren.
Iets aan je spanningen gaan doen lijkt mij een goed begin.
Yoga,sporten,wandelen (door weer en wind!),fietsen.
Ik lees dat er ook nog veel in je huis moet gebeuren.
Maak lijstjes!!
En blijf samen leuke dingen doen,relaxen kaarsjes aan,lekker babbelen.
Sterkte!!
(zucht...ik word een beetje moe van dat borderlinegestrooi)
Wellicht ben je erg gespannen door de laatste tijd en gebeurtenissen.
En onder spanning kunnen mensen heftig en anders reageren.
Iets aan je spanningen gaan doen lijkt mij een goed begin.
Yoga,sporten,wandelen (door weer en wind!),fietsen.
Ik lees dat er ook nog veel in je huis moet gebeuren.
Maak lijstjes!!
En blijf samen leuke dingen doen,relaxen kaarsjes aan,lekker babbelen.
Sterkte!!
(zucht...ik word een beetje moe van dat borderlinegestrooi)
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:43
quote:Chardonnay schreef op 28 oktober 2008 @ 21:21:
[...]
Tuurlijk, praat iemand even een borderline syndroom aan
Als je wil weten of je iets mankeert, dan ga je naar je huisarts en die verwijst je wel door naar een specialist.Volgens mij ben ik erg neutraal. Ik geef aan dat ts er informatie over op kan zoeken en zelf kan bepalen of ze zichzelf er wel of niet in herkent.
[...]
Tuurlijk, praat iemand even een borderline syndroom aan
Als je wil weten of je iets mankeert, dan ga je naar je huisarts en die verwijst je wel door naar een specialist.Volgens mij ben ik erg neutraal. Ik geef aan dat ts er informatie over op kan zoeken en zelf kan bepalen of ze zichzelf er wel of niet in herkent.
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:45
quote:white schreef op 28 oktober 2008 @ 21:22:
Nou, dat is het dus... ik heb er veel over gelezen al, maar ik herken het eigenlijk niet zo erg, behalve dan de angst dat mijn vriend me zal verlaten en de stemmingswisselinen die ik de laatste tijd heb. Verder heb ik in het algemeen geen problemen met sociale contacten, heb ik geen neiging tot zelfdestructief gedrag, geen impulsieve acties en voorheen heb ik nooit last gehad van stemmingswisselingen. Het zou dus echt iets moeten zijn van het laatste halfjaar. Ik heb het er ook met mijn ouders en een vriendin over gehad, maar ook die herkennen niet zo veel in de kenmerken.Als jij jezelf er niet in herkent is er geen probleem toch? Praat met je vriend erover, zou ik zeggen. Leg uit waarom je jezelf er niet in herkent.....
Nou, dat is het dus... ik heb er veel over gelezen al, maar ik herken het eigenlijk niet zo erg, behalve dan de angst dat mijn vriend me zal verlaten en de stemmingswisselinen die ik de laatste tijd heb. Verder heb ik in het algemeen geen problemen met sociale contacten, heb ik geen neiging tot zelfdestructief gedrag, geen impulsieve acties en voorheen heb ik nooit last gehad van stemmingswisselingen. Het zou dus echt iets moeten zijn van het laatste halfjaar. Ik heb het er ook met mijn ouders en een vriendin over gehad, maar ook die herkennen niet zo veel in de kenmerken.Als jij jezelf er niet in herkent is er geen probleem toch? Praat met je vriend erover, zou ik zeggen. Leg uit waarom je jezelf er niet in herkent.....
woensdag 29 oktober 2008 om 00:16
hoi white.
meid, straf jezelf niet zo hard. het was niet leuk om te zeggen ik wil dood, maar meid als je overspannen bent, voel je je verschrikkelijk. wil je je niet langer zo voelen. ik herken het helemaal. en dan komt het er misschien tijdens een ruzie uit, omdat je je dan laat gaan. leg aan je vriend uit dat je helemaal niet dood wilt, maar dat je je gewoon niet meer overspannen of rot wilt voelen, en dat je dat zei uit machteloosheid.
wat is er in het verleden, misschien met je ex, gebeurd dat je je nu zo onzeker voelt? ik was ook altijd bang bij mijn vriend, dat ik hem kwijt zou raken. door dingen die er in het verleden zijn gebeurt. kan mijn vriend niks aan doen, en rot voor hem, maar doordat ik een bepaalde angst en onzekerheid over mezelf heb overgehouden aan situaties en jongens uit het verleden, was ik ook zo bij mijn vriend.
ik begrijp je goed.
wat mij geholpen heeft, en nog steeds helpt, is leren te begrijpen waarom ik onzeker ben, waardoor dat komt. als je dat van jezelf begrijpt voel je je ook niet meer zo schuldig en onzeker, dan kun je het relativeren en kan je zelfs denken: eigelijk is het ook wel logisch, bij een ander zou ik dit al lang logisch hebben gevonden als ik zijn/haar verleden wist, dan kon ik ook zien wat het veroorzaakte. als je jezelf begrijpt ben je al een heel eind, want dan accepteer je jezelf weer. en dan kun je er ook echt iets aan doen. vooral door het allemaal te relativeren. geloof me, daar wordt alles stukken anders en beter van.
succes en sterkte.
liefs
meid, straf jezelf niet zo hard. het was niet leuk om te zeggen ik wil dood, maar meid als je overspannen bent, voel je je verschrikkelijk. wil je je niet langer zo voelen. ik herken het helemaal. en dan komt het er misschien tijdens een ruzie uit, omdat je je dan laat gaan. leg aan je vriend uit dat je helemaal niet dood wilt, maar dat je je gewoon niet meer overspannen of rot wilt voelen, en dat je dat zei uit machteloosheid.
wat is er in het verleden, misschien met je ex, gebeurd dat je je nu zo onzeker voelt? ik was ook altijd bang bij mijn vriend, dat ik hem kwijt zou raken. door dingen die er in het verleden zijn gebeurt. kan mijn vriend niks aan doen, en rot voor hem, maar doordat ik een bepaalde angst en onzekerheid over mezelf heb overgehouden aan situaties en jongens uit het verleden, was ik ook zo bij mijn vriend.
ik begrijp je goed.
wat mij geholpen heeft, en nog steeds helpt, is leren te begrijpen waarom ik onzeker ben, waardoor dat komt. als je dat van jezelf begrijpt voel je je ook niet meer zo schuldig en onzeker, dan kun je het relativeren en kan je zelfs denken: eigelijk is het ook wel logisch, bij een ander zou ik dit al lang logisch hebben gevonden als ik zijn/haar verleden wist, dan kon ik ook zien wat het veroorzaakte. als je jezelf begrijpt ben je al een heel eind, want dan accepteer je jezelf weer. en dan kun je er ook echt iets aan doen. vooral door het allemaal te relativeren. geloof me, daar wordt alles stukken anders en beter van.
succes en sterkte.
liefs
woensdag 29 oktober 2008 om 07:26
quote:Thcark schreef op 28 oktober 2008 @ 22:43:
[...]
Volgens mij ben ik erg neutraal. Ik geef aan dat ts er informatie over op kan zoeken en zelf kan bepalen of ze zichzelf er wel of niet in herkent.
Het probleem is alleen dat mensen zich nog al snel herkennen. Verwijs naar een andere willekeurige psychische aandoening en ook daar zul je punten in herkennen. Mensen moeten niet zelf gaan dokteren maar zouden naar een arts moeten gaan. Die heeft er jaaaaren voor gestudeerd. En als er dan een diagnose is, ja misschien moet je dan eens op internet gaan kijken wat het precies inhoudt en of er lotgenoten zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke mening.
[...]
Volgens mij ben ik erg neutraal. Ik geef aan dat ts er informatie over op kan zoeken en zelf kan bepalen of ze zichzelf er wel of niet in herkent.
Het probleem is alleen dat mensen zich nog al snel herkennen. Verwijs naar een andere willekeurige psychische aandoening en ook daar zul je punten in herkennen. Mensen moeten niet zelf gaan dokteren maar zouden naar een arts moeten gaan. Die heeft er jaaaaren voor gestudeerd. En als er dan een diagnose is, ja misschien moet je dan eens op internet gaan kijken wat het precies inhoudt en of er lotgenoten zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke mening.
woensdag 29 oktober 2008 om 10:25
quote:Thcark schreef op 29 oktober 2008 @ 09:53:
De TS geeft zelf aan dat ze zich er niet in herkent.
En wat betreft artsen......helaas zitten zij er nog zo vaak naast wat betreft de diagnose.... Tegenwoordig moeten mensen ook zelf meedenken.... (is mijn visie)eigenlijk (maar das mijn mening) doet heel die diagnose er ook niet toe, het gaat er om dat je behandeling werkt. een diagnose is een leidraad om bepaalde behandelingen te kunnen selecteren, helaas word een diagnose meer als excuus gebruikt voor bepaald (wan) gedrag dan om problemen op te lossen (maar nogmaals dat is mijn ervaring en mening)
De TS geeft zelf aan dat ze zich er niet in herkent.
En wat betreft artsen......helaas zitten zij er nog zo vaak naast wat betreft de diagnose.... Tegenwoordig moeten mensen ook zelf meedenken.... (is mijn visie)eigenlijk (maar das mijn mening) doet heel die diagnose er ook niet toe, het gaat er om dat je behandeling werkt. een diagnose is een leidraad om bepaalde behandelingen te kunnen selecteren, helaas word een diagnose meer als excuus gebruikt voor bepaald (wan) gedrag dan om problemen op te lossen (maar nogmaals dat is mijn ervaring en mening)
woensdag 29 oktober 2008 om 11:59
To, je schrijft dat je vriend 'zomaar zegt dat je misschien Borderline hebt'. Volgens mij zegt niemand zoiets zomaar, daar zal hij vast wel over nagedacht hebben. Je een labeltje Borderline geven als leek is alleen niet zo handig.
Goed dat je naar je huisarts bent geweest. Als ik als leek (en vriendin van vriend met agorafobie/angststoornis en zus van iemand met een burnout) je verhaal lees, denk ik eerder aan overspannenheid. Doe hier iets mee. Het gaat niet vanzelf weg, je hebt jezelf een bepaalde manier aangeleerd van denken en doen, die blijft. Met behulp van een goede therapeut kun je leren verkeerde patronen te doorbreken en uiteindelijk gelukkiger te worden.
Fijn dat je huisarts zo goed luisterde. Die ervaring hebben mijn vriend en ik helaas niet gehad. Het duurde maanden voor de angststoornis werd geconstateerd (eerst een paar medische testen gedaan, kwam niks uit, zou wel overgaan) en uiteindelijk werd toen gegeneraliseerde angststoornis geconstateerd. Dat bleek later dus agorafobie te zijn.
Mijn punt is dat zelf wat research doen soms niet nutteloos is, vooral als je niet serieus genomen wordt door je huisarts.
Sterkte en succes.
N.B. mijn vriend heeft ook wel een gezegd dat als ik weg zou gaan, hij niets meer had om voor te leven. Dat is absoluut niet fijn om te horen. Het is beangstigend, benauwend en heeft m.i. weinig met liefde te maken. Het werkt averechts...
Goed dat je naar je huisarts bent geweest. Als ik als leek (en vriendin van vriend met agorafobie/angststoornis en zus van iemand met een burnout) je verhaal lees, denk ik eerder aan overspannenheid. Doe hier iets mee. Het gaat niet vanzelf weg, je hebt jezelf een bepaalde manier aangeleerd van denken en doen, die blijft. Met behulp van een goede therapeut kun je leren verkeerde patronen te doorbreken en uiteindelijk gelukkiger te worden.
Fijn dat je huisarts zo goed luisterde. Die ervaring hebben mijn vriend en ik helaas niet gehad. Het duurde maanden voor de angststoornis werd geconstateerd (eerst een paar medische testen gedaan, kwam niks uit, zou wel overgaan) en uiteindelijk werd toen gegeneraliseerde angststoornis geconstateerd. Dat bleek later dus agorafobie te zijn.
Mijn punt is dat zelf wat research doen soms niet nutteloos is, vooral als je niet serieus genomen wordt door je huisarts.
Sterkte en succes.
N.B. mijn vriend heeft ook wel een gezegd dat als ik weg zou gaan, hij niets meer had om voor te leven. Dat is absoluut niet fijn om te horen. Het is beangstigend, benauwend en heeft m.i. weinig met liefde te maken. Het werkt averechts...
woensdag 29 oktober 2008 om 17:59
Beste allemaal,
bedankt voor al jullie reacties.
Door alles te lezen, krijg ik steeds meer inzicht. Verwoorden lukt het me misschien dan nog niet, laat staan oplossen, maar op de een of andere manier zie ik beter in wat er mankeert. Ik zie beetje bij beetje wat ik de afgelopen periode niet goed heb gedaan. Ik kan het alleen niet helemaal alleen oplossen, dat besef ik ook. En daarom ga ik dus naar de psycholoog. In eerste instantie had ik daar een dubbel gevoel bij; ik wist dat het moest, maar schaamde me ook. Nu merk ik dat ik daarmee iets goeds doe voor mezelf. Ook voor mijn vriend, maar voornamelijk en in de eerste plaats toch voor mezelf. Ik ga hier, hoe dan ook, beter uit komen.
Iry, Ashley, Frutje, Palientje, jullie nog even speciaal bedankt. Ik vind jullie reacties hartverwarmend.
Liefs
bedankt voor al jullie reacties.
Door alles te lezen, krijg ik steeds meer inzicht. Verwoorden lukt het me misschien dan nog niet, laat staan oplossen, maar op de een of andere manier zie ik beter in wat er mankeert. Ik zie beetje bij beetje wat ik de afgelopen periode niet goed heb gedaan. Ik kan het alleen niet helemaal alleen oplossen, dat besef ik ook. En daarom ga ik dus naar de psycholoog. In eerste instantie had ik daar een dubbel gevoel bij; ik wist dat het moest, maar schaamde me ook. Nu merk ik dat ik daarmee iets goeds doe voor mezelf. Ook voor mijn vriend, maar voornamelijk en in de eerste plaats toch voor mezelf. Ik ga hier, hoe dan ook, beter uit komen.
Iry, Ashley, Frutje, Palientje, jullie nog even speciaal bedankt. Ik vind jullie reacties hartverwarmend.
Liefs
