Psyche
alle pijlers
Vriend met kids, vervelende ex en burnout
zaterdag 2 december 2017 om 15:43
Hi allemaal,
Dit is echt ontzettend nieuw voor mij maar ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Ik heb al het e.e.a gelezen over meningen over relaties met mannen met kinderen.
Ik woon sinds vorig jaar samen met een man met 2 kids. Heel jong nog 2 en 6 jaar. De breakup tussen man en ex was heel moeizaam en ze heeft dus ook ontzettend dwars gelegen toen ze wist dat wij samen waren. Uiteraard heel rustig aan gedaan het eerste half jaar met de kids en langzaam zijn ze steeds meer mij gaan zien. Dit ging zo goed dat we uiteindelijk samen zijn gaan wonen.
In het begin vond ik het lastig om de kids te corrigeren als ik zag dat ze iets deden wat niet mocht (zoals gemeen doen tegen elkaar, slaan etc) en mijn vriend was bijv op dat moment niet in de kamer. Inmiddels zeg ik er nu wel iets van, op aandringen van mijn vriend en sowieso als ik zag dat het uit de hand leek te lopen dan zei ik wel iets uiteraard of liet ik mijn vriend er iets van zeggen.
Nu inmiddels zoveel maanden verder merk ik dat ik er best veel last van heb als de kids druk zijn of met name zich niet gedragen. Die oudste, ik moet zeggen is nog t minst "lastig" want vader houdt hem wel enigszins kort. En hij is vaak gewoon wel meegaand ook al is hij druk. Maar de jongste, nu inmiddels 2, zit echt in de "NEE" fase. Ik zit ook sinds enige tijd in een burn out en vind het gewoon erg lastig om met die opstandigheid om te gaan.
Ik heb absoluut geen aversie tegen de kinderen, heb zelf niet echt een kinderwens maar desondanks zie ze regelmatig en probeer altijd zo goed mogelijk voor ze te zorgen (eten maken, zorgen dat ze er goed en verzorgd bij lopen etc) en probeer echt een band met ze op te bouwen. Echter kan ik helemaal hartkloppingen krijgen en het zweet breekt me dan uit als ze weer in zo'n bui is. En vader dan naar mijn idee te slap optreedt.
Zelf ben ik redelijk streng opgevoed en heb dan daardoor ook een soort strenge visie met dingen. "Gewoon luisteren en klaar met drama".
Het kan ook liggen aan het feit dat ik een burn out heb en dus slecht met "stress situaties" om kan gaan zoals bijv met luier verschonen het soms een strijd kan zijn.
Met mijn vriend heb ik dit wel al een aantal keer besproken maar het voelt van mijn kant toch als falen of het niet goed uitvoeren van "moederschap". Het zijn niet mijn kinderen en dat weet ik maar al te goed, vind dat soms ook gewoon erg lastig. Heb soms het gevoel dat ik er maar bij ben en eigenlijk weinig in te brengen heb.
Ik vraag me af of er meerdere mensen dit herkennen ? Of wellicht advies hebben hiervoor?
Is het miss beter om een stap terug te doen en het opvoeden aan vader over te laten? Of is het juist wel nodig om op te treden?
Groetjes
Loetje
Dit is echt ontzettend nieuw voor mij maar ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Ik heb al het e.e.a gelezen over meningen over relaties met mannen met kinderen.
Ik woon sinds vorig jaar samen met een man met 2 kids. Heel jong nog 2 en 6 jaar. De breakup tussen man en ex was heel moeizaam en ze heeft dus ook ontzettend dwars gelegen toen ze wist dat wij samen waren. Uiteraard heel rustig aan gedaan het eerste half jaar met de kids en langzaam zijn ze steeds meer mij gaan zien. Dit ging zo goed dat we uiteindelijk samen zijn gaan wonen.
In het begin vond ik het lastig om de kids te corrigeren als ik zag dat ze iets deden wat niet mocht (zoals gemeen doen tegen elkaar, slaan etc) en mijn vriend was bijv op dat moment niet in de kamer. Inmiddels zeg ik er nu wel iets van, op aandringen van mijn vriend en sowieso als ik zag dat het uit de hand leek te lopen dan zei ik wel iets uiteraard of liet ik mijn vriend er iets van zeggen.
Nu inmiddels zoveel maanden verder merk ik dat ik er best veel last van heb als de kids druk zijn of met name zich niet gedragen. Die oudste, ik moet zeggen is nog t minst "lastig" want vader houdt hem wel enigszins kort. En hij is vaak gewoon wel meegaand ook al is hij druk. Maar de jongste, nu inmiddels 2, zit echt in de "NEE" fase. Ik zit ook sinds enige tijd in een burn out en vind het gewoon erg lastig om met die opstandigheid om te gaan.
Ik heb absoluut geen aversie tegen de kinderen, heb zelf niet echt een kinderwens maar desondanks zie ze regelmatig en probeer altijd zo goed mogelijk voor ze te zorgen (eten maken, zorgen dat ze er goed en verzorgd bij lopen etc) en probeer echt een band met ze op te bouwen. Echter kan ik helemaal hartkloppingen krijgen en het zweet breekt me dan uit als ze weer in zo'n bui is. En vader dan naar mijn idee te slap optreedt.
Zelf ben ik redelijk streng opgevoed en heb dan daardoor ook een soort strenge visie met dingen. "Gewoon luisteren en klaar met drama".
Het kan ook liggen aan het feit dat ik een burn out heb en dus slecht met "stress situaties" om kan gaan zoals bijv met luier verschonen het soms een strijd kan zijn.
Met mijn vriend heb ik dit wel al een aantal keer besproken maar het voelt van mijn kant toch als falen of het niet goed uitvoeren van "moederschap". Het zijn niet mijn kinderen en dat weet ik maar al te goed, vind dat soms ook gewoon erg lastig. Heb soms het gevoel dat ik er maar bij ben en eigenlijk weinig in te brengen heb.
Ik vraag me af of er meerdere mensen dit herkennen ? Of wellicht advies hebben hiervoor?
Is het miss beter om een stap terug te doen en het opvoeden aan vader over te laten? Of is het juist wel nodig om op te treden?
Groetjes
Loetje
zaterdag 2 december 2017 om 17:05
ik ben wel benieuwd naar het verhaal hierachter en wacht dat nog even af voordat ik allerlei oordelen ga posten over hoe het rondom de scheiding is gegaan. Voor hetzelfde geld is de ex er met een ander vandoor gegaan en werd ze vervelend toen ze niet meer terug kon naar haar ex, omdat TO er toen al was
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 2 december 2017 om 17:11
Als zijn ex hem nog steeds terug wil dan kan jij beter vertrekken.
Veel fijner voor die kinderen als papa en mama weer bij elkaar komen.
Als jij er niet zo snel tussen zat had je vriend misschien meer moeite gedaan om aan zijn relatie te werken.
Bovendien is de jongste pas 2. Daar zit je nog wel een jaar of 16 a 20 mee opgescheept. Dat is lang als je dat eigenlijk niet leuk vindt.
Veel fijner voor die kinderen als papa en mama weer bij elkaar komen.
Als jij er niet zo snel tussen zat had je vriend misschien meer moeite gedaan om aan zijn relatie te werken.
Bovendien is de jongste pas 2. Daar zit je nog wel een jaar of 16 a 20 mee opgescheept. Dat is lang als je dat eigenlijk niet leuk vindt.
zaterdag 2 december 2017 om 17:50
Het was voor hen een onstabiele relatie waarbij de relatie al een keer verbroken is geweest, ver voor mijn komst. De tweede was wel al geboren maar kort daarna uit elkaar gegaan. Hij heeft toen wel een tijd bij zijn ouders gewoond en heeft een omgangsregeling/co-ouderschap van 50/50.
Zijn ex heeft mij ook ontmoet en er is een keer gesproken over hoe we met elkaar in de toekomst "door een deur konden". Zij heeft toen ook aangegeven dat ze wel wilt dat ik de kids ook corrigeer als het nodig is.
Het is inderdaad snel gegaan, al leek het toendertijd rustig aan te gaan. Ik had een eigen woning waar ik uit moest vanwege het renoveren en leek het ons een prima oplossing om te gaan samen wonen. Echter op de dagen dat de kids er waren was ik niet aanwezig want dat vonden we te snel. Dat is met kleine stappen de maanden erop gebeurd. Hierbij hebben we gekeken hoe de kinderen reageerden op mijn aanwezigheid.
Ik zeg niet dat het ideaal is of helemaal volgens het boekje gegaan is maar wat gaat wel volgens het boekje. Je handelt naar wat je denkt dat op dat moment juist is. En dat doe ik ook steeds met de kids. Ik ervaar ze niet als vervelend maar vind het soms gewoon een faal vanuit mijn kant dat ik niet in staat ben om te denken zoals ik zou willen.
Het is ook zeker niet het beeld wat ik voor ogen had maar ik heb nu eenmaal voor hem gekozen en daar komen kids bij kijken. Vind het dus ook lastig om dan te zeggen van ik trek mezelf terug. Juist omdat ik graag een band wil opbouwen en het ook raar en verwarrend is voor de kids als ik er opeens voorlopig niet meer ben.
Ik denk dat het een goed advies is om voorlopig de dingen aan hem over te laten en dan inderdaad gewoon wat meer ruimte en rust voor mezelf zoek wanneer het me iets teveel wordt.
Bedankt voor jullie adviezen!
Zijn ex heeft mij ook ontmoet en er is een keer gesproken over hoe we met elkaar in de toekomst "door een deur konden". Zij heeft toen ook aangegeven dat ze wel wilt dat ik de kids ook corrigeer als het nodig is.
Het is inderdaad snel gegaan, al leek het toendertijd rustig aan te gaan. Ik had een eigen woning waar ik uit moest vanwege het renoveren en leek het ons een prima oplossing om te gaan samen wonen. Echter op de dagen dat de kids er waren was ik niet aanwezig want dat vonden we te snel. Dat is met kleine stappen de maanden erop gebeurd. Hierbij hebben we gekeken hoe de kinderen reageerden op mijn aanwezigheid.
Ik zeg niet dat het ideaal is of helemaal volgens het boekje gegaan is maar wat gaat wel volgens het boekje. Je handelt naar wat je denkt dat op dat moment juist is. En dat doe ik ook steeds met de kids. Ik ervaar ze niet als vervelend maar vind het soms gewoon een faal vanuit mijn kant dat ik niet in staat ben om te denken zoals ik zou willen.
Het is ook zeker niet het beeld wat ik voor ogen had maar ik heb nu eenmaal voor hem gekozen en daar komen kids bij kijken. Vind het dus ook lastig om dan te zeggen van ik trek mezelf terug. Juist omdat ik graag een band wil opbouwen en het ook raar en verwarrend is voor de kids als ik er opeens voorlopig niet meer ben.
Ik denk dat het een goed advies is om voorlopig de dingen aan hem over te laten en dan inderdaad gewoon wat meer ruimte en rust voor mezelf zoek wanneer het me iets teveel wordt.
Bedankt voor jullie adviezen!
zaterdag 2 december 2017 om 18:20
Zo snel mogelijk terug gaan LAT-ten.
De eerste 4 jaar zijn bij kinderen sowieso tropenjaren.
Die tropenjaren zijn dus bij kind 2 nog niet voorbij.
Op 2 jaar tijd is er bovendien én een nieuw kind geboren, en een scheiding geweest én dan nog es een nieuwe partner én samenwonen.
Da's dus duidelijk allemaal véél en véél te snel geweest.
Eerst maar es teruggaan naar 0, herstellen van je burn out en de boel terug héél zachtjesaan opbouwen.
En het niet zien als "binnen een jaar moeten we terug samenwonen" maar "dit is voor de rest van ons leven, dus of we er nu 2 of 10 jaar overdoen om misschien ooit terug samen te wonen maakt niet uit".
De eerste 4 jaar zijn bij kinderen sowieso tropenjaren.
Die tropenjaren zijn dus bij kind 2 nog niet voorbij.
Op 2 jaar tijd is er bovendien én een nieuw kind geboren, en een scheiding geweest én dan nog es een nieuwe partner én samenwonen.
Da's dus duidelijk allemaal véél en véél te snel geweest.
Eerst maar es teruggaan naar 0, herstellen van je burn out en de boel terug héél zachtjesaan opbouwen.
En het niet zien als "binnen een jaar moeten we terug samenwonen" maar "dit is voor de rest van ons leven, dus of we er nu 2 of 10 jaar overdoen om misschien ooit terug samen te wonen maakt niet uit".
zaterdag 2 december 2017 om 18:33
Ik denk ook dat het beter is om je terug te trekken wanneer de kinderen er zijn, zeker gezien je burn-out. Voor de kinderen is het trouwens beter om nog even wat vaker alleen met papa te zijn. Je zou dan in de avond als ze bijna naar bed gaan kunnen komen bijvoorbeeld, dan hebben ze een dag met hun vader kunnen optrekken en dan zien ze nog even dat jij er ook bent. Misschien heb je soms zelfs de mogelijkheid een paar dagen ergens anders te zijn als de kinderen er zijn.
Het lijkt me voor jou en de kinderen beter wanneer je de komende tijd nog niet de hele tijd aanwezig bent als ze er zijn. Dat kan later altijd nog en zo heb je ook wat rust om op te krabbelen. En de kinderen kunnen wennen aan de toch nog nieuwe situatie.
Het lijkt me voor jou en de kinderen beter wanneer je de komende tijd nog niet de hele tijd aanwezig bent als ze er zijn. Dat kan later altijd nog en zo heb je ook wat rust om op te krabbelen. En de kinderen kunnen wennen aan de toch nog nieuwe situatie.
zaterdag 2 december 2017 om 19:01
@jufjoke
Wij hadden bijv een stickersysteem ingeschakeld omdat de oudste steeds naar beneden kwam met naar bed gaan en ook vaak snachts naast het bed stond. Dat deed hij ook bij haar dus het was niet iets wat alleen bij ons gebeurde. Stickersysteem leek aan te slaan op de dagen dat hij bij ons was. Steeds super trots als hij goed had geslapen en hij de volgende ochtend een sticker mocht plakken op de kalender.
Toen zij eenmaal hoogte kreeg dat wij daarmee aan het proberen waren werd ze heel erg kwaad. Hij had maar te luisteren en stickers moesten we onmiddellijk mee kappen. Wij zijn van mening dat hij indd te luisteren heeft maar een sticker systeem kan geen kwaad en kan wel helpen ipv boos worden zoals zij kennelijk wel steeds deed.
Ik mocht bijvoorbeeld ook geen kleding kopen voor de kids. Ze kwam erachter toen ze jongste naar de babyopvang ging en ze kennelijk een shirtje aanhad wat ze niet herkende.
Ze neemt hem vanalles kwalijk terwijl het vaak super onredelijk is. Ik heb echt alle begrip voor haar situatie. Kan begrijpen dat het absoluut niet makkelijk is dat er nu ineens een andere vrouw in het leven van je kinderen is. Maar soms maakt ze het ons echt onmogelijk.
Zo vond zij zelf dat we onze relatie meteen bekend moesten maken aan de kinderen terwijl wij daar "rustig" aan mee wilde doen. Eigenlijk worden we steeds opgejaagd in alles wat we doen en doen het in haar ogen nooit goed.
Onlangs heeft ze ook gedreigd dat ze alimentatie wilde, juist terwijl ze hadden besproken dat dat niet aan de orde zou komen. Puur omdat ze dan niet haar zin krijgt ergens in, meteen met een stok slaan. Gelukkig is het een co ouderschap en betaalt hij genoeg aan en voor de kinderen en dus zou het niet noemenswaardig zijn welk bedrag ze zou ontvangen.
Mede door een enkele voorbeelden als hierboven heb ik geen fijn beeld van haar en steeds het gevoel dat alles wordt bepaald door haar. Mijn vriend lijkt bang voor haar en laat zich dan ook vaak overhalen om dingen te doen om haar te "plezieren" omdat hij geen zin heeft in gezeik met haar.
Wij hadden bijv een stickersysteem ingeschakeld omdat de oudste steeds naar beneden kwam met naar bed gaan en ook vaak snachts naast het bed stond. Dat deed hij ook bij haar dus het was niet iets wat alleen bij ons gebeurde. Stickersysteem leek aan te slaan op de dagen dat hij bij ons was. Steeds super trots als hij goed had geslapen en hij de volgende ochtend een sticker mocht plakken op de kalender.
Toen zij eenmaal hoogte kreeg dat wij daarmee aan het proberen waren werd ze heel erg kwaad. Hij had maar te luisteren en stickers moesten we onmiddellijk mee kappen. Wij zijn van mening dat hij indd te luisteren heeft maar een sticker systeem kan geen kwaad en kan wel helpen ipv boos worden zoals zij kennelijk wel steeds deed.
Ik mocht bijvoorbeeld ook geen kleding kopen voor de kids. Ze kwam erachter toen ze jongste naar de babyopvang ging en ze kennelijk een shirtje aanhad wat ze niet herkende.
Ze neemt hem vanalles kwalijk terwijl het vaak super onredelijk is. Ik heb echt alle begrip voor haar situatie. Kan begrijpen dat het absoluut niet makkelijk is dat er nu ineens een andere vrouw in het leven van je kinderen is. Maar soms maakt ze het ons echt onmogelijk.
Zo vond zij zelf dat we onze relatie meteen bekend moesten maken aan de kinderen terwijl wij daar "rustig" aan mee wilde doen. Eigenlijk worden we steeds opgejaagd in alles wat we doen en doen het in haar ogen nooit goed.
Onlangs heeft ze ook gedreigd dat ze alimentatie wilde, juist terwijl ze hadden besproken dat dat niet aan de orde zou komen. Puur omdat ze dan niet haar zin krijgt ergens in, meteen met een stok slaan. Gelukkig is het een co ouderschap en betaalt hij genoeg aan en voor de kinderen en dus zou het niet noemenswaardig zijn welk bedrag ze zou ontvangen.
Mede door een enkele voorbeelden als hierboven heb ik geen fijn beeld van haar en steeds het gevoel dat alles wordt bepaald door haar. Mijn vriend lijkt bang voor haar en laat zich dan ook vaak overhalen om dingen te doen om haar te "plezieren" omdat hij geen zin heeft in gezeik met haar.
