Psyche
alle pijlers
Vriend met kids, vervelende ex en burnout
zaterdag 2 december 2017 om 15:43
Hi allemaal,
Dit is echt ontzettend nieuw voor mij maar ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Ik heb al het e.e.a gelezen over meningen over relaties met mannen met kinderen.
Ik woon sinds vorig jaar samen met een man met 2 kids. Heel jong nog 2 en 6 jaar. De breakup tussen man en ex was heel moeizaam en ze heeft dus ook ontzettend dwars gelegen toen ze wist dat wij samen waren. Uiteraard heel rustig aan gedaan het eerste half jaar met de kids en langzaam zijn ze steeds meer mij gaan zien. Dit ging zo goed dat we uiteindelijk samen zijn gaan wonen.
In het begin vond ik het lastig om de kids te corrigeren als ik zag dat ze iets deden wat niet mocht (zoals gemeen doen tegen elkaar, slaan etc) en mijn vriend was bijv op dat moment niet in de kamer. Inmiddels zeg ik er nu wel iets van, op aandringen van mijn vriend en sowieso als ik zag dat het uit de hand leek te lopen dan zei ik wel iets uiteraard of liet ik mijn vriend er iets van zeggen.
Nu inmiddels zoveel maanden verder merk ik dat ik er best veel last van heb als de kids druk zijn of met name zich niet gedragen. Die oudste, ik moet zeggen is nog t minst "lastig" want vader houdt hem wel enigszins kort. En hij is vaak gewoon wel meegaand ook al is hij druk. Maar de jongste, nu inmiddels 2, zit echt in de "NEE" fase. Ik zit ook sinds enige tijd in een burn out en vind het gewoon erg lastig om met die opstandigheid om te gaan.
Ik heb absoluut geen aversie tegen de kinderen, heb zelf niet echt een kinderwens maar desondanks zie ze regelmatig en probeer altijd zo goed mogelijk voor ze te zorgen (eten maken, zorgen dat ze er goed en verzorgd bij lopen etc) en probeer echt een band met ze op te bouwen. Echter kan ik helemaal hartkloppingen krijgen en het zweet breekt me dan uit als ze weer in zo'n bui is. En vader dan naar mijn idee te slap optreedt.
Zelf ben ik redelijk streng opgevoed en heb dan daardoor ook een soort strenge visie met dingen. "Gewoon luisteren en klaar met drama".
Het kan ook liggen aan het feit dat ik een burn out heb en dus slecht met "stress situaties" om kan gaan zoals bijv met luier verschonen het soms een strijd kan zijn.
Met mijn vriend heb ik dit wel al een aantal keer besproken maar het voelt van mijn kant toch als falen of het niet goed uitvoeren van "moederschap". Het zijn niet mijn kinderen en dat weet ik maar al te goed, vind dat soms ook gewoon erg lastig. Heb soms het gevoel dat ik er maar bij ben en eigenlijk weinig in te brengen heb.
Ik vraag me af of er meerdere mensen dit herkennen ? Of wellicht advies hebben hiervoor?
Is het miss beter om een stap terug te doen en het opvoeden aan vader over te laten? Of is het juist wel nodig om op te treden?
Groetjes
Loetje
Dit is echt ontzettend nieuw voor mij maar ik ben wel benieuwd naar jullie mening. Ik heb al het e.e.a gelezen over meningen over relaties met mannen met kinderen.
Ik woon sinds vorig jaar samen met een man met 2 kids. Heel jong nog 2 en 6 jaar. De breakup tussen man en ex was heel moeizaam en ze heeft dus ook ontzettend dwars gelegen toen ze wist dat wij samen waren. Uiteraard heel rustig aan gedaan het eerste half jaar met de kids en langzaam zijn ze steeds meer mij gaan zien. Dit ging zo goed dat we uiteindelijk samen zijn gaan wonen.
In het begin vond ik het lastig om de kids te corrigeren als ik zag dat ze iets deden wat niet mocht (zoals gemeen doen tegen elkaar, slaan etc) en mijn vriend was bijv op dat moment niet in de kamer. Inmiddels zeg ik er nu wel iets van, op aandringen van mijn vriend en sowieso als ik zag dat het uit de hand leek te lopen dan zei ik wel iets uiteraard of liet ik mijn vriend er iets van zeggen.
Nu inmiddels zoveel maanden verder merk ik dat ik er best veel last van heb als de kids druk zijn of met name zich niet gedragen. Die oudste, ik moet zeggen is nog t minst "lastig" want vader houdt hem wel enigszins kort. En hij is vaak gewoon wel meegaand ook al is hij druk. Maar de jongste, nu inmiddels 2, zit echt in de "NEE" fase. Ik zit ook sinds enige tijd in een burn out en vind het gewoon erg lastig om met die opstandigheid om te gaan.
Ik heb absoluut geen aversie tegen de kinderen, heb zelf niet echt een kinderwens maar desondanks zie ze regelmatig en probeer altijd zo goed mogelijk voor ze te zorgen (eten maken, zorgen dat ze er goed en verzorgd bij lopen etc) en probeer echt een band met ze op te bouwen. Echter kan ik helemaal hartkloppingen krijgen en het zweet breekt me dan uit als ze weer in zo'n bui is. En vader dan naar mijn idee te slap optreedt.
Zelf ben ik redelijk streng opgevoed en heb dan daardoor ook een soort strenge visie met dingen. "Gewoon luisteren en klaar met drama".
Het kan ook liggen aan het feit dat ik een burn out heb en dus slecht met "stress situaties" om kan gaan zoals bijv met luier verschonen het soms een strijd kan zijn.
Met mijn vriend heb ik dit wel al een aantal keer besproken maar het voelt van mijn kant toch als falen of het niet goed uitvoeren van "moederschap". Het zijn niet mijn kinderen en dat weet ik maar al te goed, vind dat soms ook gewoon erg lastig. Heb soms het gevoel dat ik er maar bij ben en eigenlijk weinig in te brengen heb.
Ik vraag me af of er meerdere mensen dit herkennen ? Of wellicht advies hebben hiervoor?
Is het miss beter om een stap terug te doen en het opvoeden aan vader over te laten? Of is het juist wel nodig om op te treden?
Groetjes
Loetje
zaterdag 2 december 2017 om 15:49
Loetje987 schreef: ↑02-12-2017 15:43Ik woon sinds vorig jaar samen met een man met 2 kids. Heel jong nog 2 en 6 jaar. De breakup tussen man en ex was heel moeizaam en ze heeft dus ook ontzettend dwars gelegen toen ze wist dat wij samen waren. Uiteraard heel rustig aan gedaan het eerste half jaar met de kids en langzaam zijn ze steeds meer mij gaan zien. Dit ging zo goed dat we uiteindelijk samen zijn gaan wonen.
De jongste is 2, er was een heel moeizame scheiding en jullie wonen sinds vorig jaar samen... de woorden langzaam en uiteindelijk lijken me niet bepaald van toepassing op jullie relatie.
Nogal ja. Ga voorlopig latten en gun jezelf de rust en die kinderen hun tijd met hun vader.
zaterdag 2 december 2017 om 15:51
Je hebt het eerste half jaar heel rustig aan gedaan en bent daarna maar gelijk gaan samenwonen?
Jij denkt echt dat kinderen met een half jaar de scheiding van de personen die de hele wereld voor hun zijn genoeg is?
Dan woon je samen en blijken het geen engeltjes te zijn
Wiens schuld is dat denk je?
Jij denkt echt dat kinderen met een half jaar de scheiding van de personen die de hele wereld voor hun zijn genoeg is?
Dan woon je samen en blijken het geen engeltjes te zijn
Wiens schuld is dat denk je?
summerdance wijzigde dit bericht op 02-12-2017 15:51
1.00% gewijzigd
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 2 december 2017 om 15:58
[quote=S-Groot post_id=27851719 time=1512226176 user_id=288703]
De jongste is 2, er was een heel moeizame scheiding en jullie wonen sinds vorig jaar samen... de woorden langzaam en uiteindelijk lijken me niet bepaald van toepassing op jullie relatie.
Nou, inderdaad. Dat was ook mijn eerste reactie. Wat bedoel je in hemelsnaam met rustig aan?
En waarom direct samenwonen? Je merkt nu hoe het is met twee kleine kinderen in huis, die niet eens van jou zijn. Je merkt nu wat de impact daarvan is, zéker nu je kwetsbaar bent.
Dat was niet erg doordacht. Dit had je toch wel kunnen bedenken? Ga latten.
De jongste is 2, er was een heel moeizame scheiding en jullie wonen sinds vorig jaar samen... de woorden langzaam en uiteindelijk lijken me niet bepaald van toepassing op jullie relatie.
Nou, inderdaad. Dat was ook mijn eerste reactie. Wat bedoel je in hemelsnaam met rustig aan?
En waarom direct samenwonen? Je merkt nu hoe het is met twee kleine kinderen in huis, die niet eens van jou zijn. Je merkt nu wat de impact daarvan is, zéker nu je kwetsbaar bent.
Dat was niet erg doordacht. Dit had je toch wel kunnen bedenken? Ga latten.
zaterdag 2 december 2017 om 16:01
Als ik nu zou leven met 2 jonge kinderen zou ik beslist opvoeden, waarom niet? Als mijn vriend met me wil samenwonen en me in één ruimte zet met zijn kroost dan hebben ze zich te gedragen. Punt.
Ik zou wel dezelfde opvoedmethode proberen te hanteren en als hij imo te soft is dan zou ik ook beslist aan de bel trekken, het moet leefbaar blijven en ik laat me niet de wet voorschrijven door een 2 jarige.
Ga nog een keer in gesprek met je vriend.
Je hebt een burnout, hij zal dus even de pa met ruggengraat moeten zijn en dat mag je gerust van hem vragen.
Ik zou wel dezelfde opvoedmethode proberen te hanteren en als hij imo te soft is dan zou ik ook beslist aan de bel trekken, het moet leefbaar blijven en ik laat me niet de wet voorschrijven door een 2 jarige.
Ga nog een keer in gesprek met je vriend.
Je hebt een burnout, hij zal dus even de pa met ruggengraat moeten zijn en dat mag je gerust van hem vragen.
.
zaterdag 2 december 2017 om 16:05
Zo te horen doe je enorm je best, maar het is begrijpelijk dat het lastig is voor je.
Ik vind het wel sneu voor die kinderen dat ze eerst die scheiding meemaken en nu vastzitten aan de vriendin van papa die een burn-out heeft. Als ik jou was zou ik die kinderen daar niet mee belasten. Even apart wonen zou geen verkeerde zet zijn. Ga eerst maar zorgen dat jijzelf in balans bent, voordat je weer in de buurt van de kinderen gaat zijn als extra opvoeder.
Ik vind het wel sneu voor die kinderen dat ze eerst die scheiding meemaken en nu vastzitten aan de vriendin van papa die een burn-out heeft. Als ik jou was zou ik die kinderen daar niet mee belasten. Even apart wonen zou geen verkeerde zet zijn. Ga eerst maar zorgen dat jijzelf in balans bent, voordat je weer in de buurt van de kinderen gaat zijn als extra opvoeder.
zaterdag 2 december 2017 om 16:07
Ga weer op jezelf wonen tot je goed hersteld bent. Een band opbouwen met stiefkinderen dat kost heel veel energie en een groot optimisme, ze hebben niet vanzelf het eindeloos krediet wat eigen knderen wel hebben. Met een burn out breng je dat niet op, kun je daar niet positief genoeg in staan. Niet goed voor jou, de kinderen en je relatie.
zaterdag 2 december 2017 om 16:07
Dat kinderen altijd gehoorzaam zijn is een fabeltje hoor. Moet je niet verwachten.
Jullie zijn wel heel erg snel gegaan, hij ging vreemd met jou toen de jongste nog niet geboren was aangezien jullie al langer dan een jaar samen wonen?
Moet er niet aan denken om in je schoenen te staan. Veel goede moed.
Jullie zijn wel heel erg snel gegaan, hij ging vreemd met jou toen de jongste nog niet geboren was aangezien jullie al langer dan een jaar samen wonen?
Moet er niet aan denken om in je schoenen te staan. Veel goede moed.
zaterdag 2 december 2017 om 16:08
Dacht ik ook. Het kind is 2 en papa woont alweer samen. Maar goed, jullie zijn gaan samenwonen en nu ben je dus ook gedeelde opvoeder van 2 kinderen, die hoorden ook bij het samenwonen.
"Zelf ben ik redelijk streng opgevoed en heb dan daardoor ook een soort strenge visie met dingen. "Gewoon luisteren en klaar met drama"."
Zo werkt het over het algemeen niet met kinderen van 2, drama hoort en beetje bij het pakket. Het is een normaal stukje ontwikkeling dat ze een'NEE' fase hebben (die gerust een paar jaar duurt). Je moet met je partner hieruit komen, bij ouders hoort dat ook bij het ouderschap, die hebben ook vaak genoeg onenigheid over welke aanpak. Bij nieuwe partners is het het handigst als de ouder de leiding neemt naar de kinderen toe.
zaterdag 2 december 2017 om 16:13
Tweejarigen zijn al vreselijk pittig, zeker eentje uit een scheiding zal wel flink wat emoties en boosheid erbovenop hebben omdat het best jong is twee en dan al weekenden van huis naar papa.
En met een burn out heb je al zo weinig energie, heb je nog een eigen huis waar je heen kunt als zijn kinderen er zijn?
Lijkt me nl niet dat je op deze manier hersteld.
En met een burn out heb je al zo weinig energie, heb je nog een eigen huis waar je heen kunt als zijn kinderen er zijn?
Lijkt me nl niet dat je op deze manier hersteld.
zaterdag 2 december 2017 om 16:13
Laat je vriend zelf voor zijn kinderen zorgen, fijn als jij dingen doet, maar ik denk dat de combi burnout en een 2 jarig spookje geen goede is. Een ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee is voor ouders al een lastige, laat staan voor iemand die geen kinderen heeft.
Je zult met je vriend op 1 lijn moeten komen wbt de opvoeding en daarin is hij leidend. Als jullie niet op 1 lijn kunnen komen, zit er in mijn ogen niks anders op dan te gaan latten
Je zult met je vriend op 1 lijn moeten komen wbt de opvoeding en daarin is hij leidend. Als jullie niet op 1 lijn kunnen komen, zit er in mijn ogen niks anders op dan te gaan latten
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 2 december 2017 om 16:19
Niet geheel verbazingwekkend dat je een burn-out hebt nu. Je bent vliegensvlug gaan samenwonen met een man en zijn 2 kinderen, terwijl je zelf geen kinderwens hebt. Jezelf bewust in zo'n situatie plaatsen, doet een aanslag op jouw mentale draagkracht, en dan vraag je inderdaad om problemen.
Ik adviseer je om ergens anders te verblijven (familie?), aan je burn-out te werken, en dan terug eigen woonruimte te vinden. Wat je met de relatie doet, moet je zelf weten, maar ga niet meer in 1 huis met ze wonen. De kinderen zullen altijd op de 1e plaats staan, niet jij, en zo hoort het ook.
Ik adviseer je om ergens anders te verblijven (familie?), aan je burn-out te werken, en dan terug eigen woonruimte te vinden. Wat je met de relatie doet, moet je zelf weten, maar ga niet meer in 1 huis met ze wonen. De kinderen zullen altijd op de 1e plaats staan, niet jij, en zo hoort het ook.
zaterdag 2 december 2017 om 16:22
Ik vind dit niet "rustig aan" klinken eigenlijk. Maar goed dat kun je nu niet meer overdoen. Het komt op mij over alsof jij niet zoveel van kinderen weet, er is geen opvoeding die een kind altijd braaf maakt of zorgt dat een 2 jarige geen drama maakt. Misschien is het wel handig om je in te lezen in de ontwikkeling en opvoeding van jonge kinderen. Dan heb je misschien een wat beter beeld van wat je van ze kunt verwachten en misschien wat handvatten om ermee om te gaan.
Als je het nu echt niet trekt dan is het beter te gaan latten denk ik. En misschien moet je je als je je iets beter voelt afvragen of je nog wel de aankomende 16 jaar moedertje wil spelen over de kinderen van een ander, als je zelf niet zoveel met kinderen hebt kan ik me best voorstellen dat dat ook pittig is. Ik geloof heus dat je je best doet maar het komt over alsof het allemaal moet en je er geen bal aan vindt.. Misschien komt dat door de huidige situatie maar misschien past dit ook gewoon niet bij je.
Als je het nu echt niet trekt dan is het beter te gaan latten denk ik. En misschien moet je je als je je iets beter voelt afvragen of je nog wel de aankomende 16 jaar moedertje wil spelen over de kinderen van een ander, als je zelf niet zoveel met kinderen hebt kan ik me best voorstellen dat dat ook pittig is. Ik geloof heus dat je je best doet maar het komt over alsof het allemaal moet en je er geen bal aan vindt.. Misschien komt dat door de huidige situatie maar misschien past dit ook gewoon niet bij je.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zaterdag 2 december 2017 om 16:23
Wonen de kinderen full-time bij jullie? Zo lijkt het wel, meestal zijn de kinderen als alles goed geregeld kan worden 50% van de tijd bij moeder en de andere helft bij vader. In de weekenden bij pappa zie ik vaak om me heen.
Soms om het weekend (wat ik erg weinig vind). Hoe is dat geregeld, toen jouw vriend met jou ging samenwonen was de jongste nog een baby.
Hoelang hebben jullie een relatie, was dat al voor het tweede kindje geboren was of vlak daarna?
Het valt me echt op hoe je met geen woord rept over de ex van je vriend en hoe hij met zijn ex en moeder van zijn kinderen omgaat.
Je wist waar je aan begon en ik neem aan dat de moeder van die kinderen wel wil weten wie de vrouw is die zoveel met haar kinderen bezig is. Ik zou me ernstige zorgen maken als mijn piepjonge kinderen gedeeltelijk verzorgd worden door een wildvreemde vrouw die psychisch niet al te stabiel is.
Lijkt mij ook beter dat je even een plek voor jezelf hebt en vertrekt vlak voor de kinderen komen. Kan je ook lekker uitrusten gezien je tegen een burn-out aanzit.
Snap ook niet waarom je vriend zijn eigen kroost niet verzorgd, waarom verschoont hij de luiers niet maar laat hij dat aan jou over.
Je bent hun moeder niet. En ik snap heel goed dat zijn ex niet blij is met het feit dat haar man haar vlak na (of mss al vóór) de bevalling van hun tweede kind opeens toch liever de stekker eruit trok en al een ander bleek te hebben.
Kinderen horen gewoon op nr.1 te staan voor hem. Ik had mijn zoon als baby echt niet mee laten gaan als mijn ex met een labiele vriendin samen was gaan wonen.
Klinkt mss hard maar het is niet jouw vlees en bloed, ik zou me vreselijk zorgen maken over hoe je reageert als kind eens ziek is en heel veel huilt, vuile luiers heeft enz.
Bang dat je daar geen geduld mee hebt bedoel ik en wat er dan kan gebeuren: zie de krantenkoppen...
Soms om het weekend (wat ik erg weinig vind). Hoe is dat geregeld, toen jouw vriend met jou ging samenwonen was de jongste nog een baby.
Hoelang hebben jullie een relatie, was dat al voor het tweede kindje geboren was of vlak daarna?
Het valt me echt op hoe je met geen woord rept over de ex van je vriend en hoe hij met zijn ex en moeder van zijn kinderen omgaat.
Je wist waar je aan begon en ik neem aan dat de moeder van die kinderen wel wil weten wie de vrouw is die zoveel met haar kinderen bezig is. Ik zou me ernstige zorgen maken als mijn piepjonge kinderen gedeeltelijk verzorgd worden door een wildvreemde vrouw die psychisch niet al te stabiel is.
Lijkt mij ook beter dat je even een plek voor jezelf hebt en vertrekt vlak voor de kinderen komen. Kan je ook lekker uitrusten gezien je tegen een burn-out aanzit.
Snap ook niet waarom je vriend zijn eigen kroost niet verzorgd, waarom verschoont hij de luiers niet maar laat hij dat aan jou over.
Je bent hun moeder niet. En ik snap heel goed dat zijn ex niet blij is met het feit dat haar man haar vlak na (of mss al vóór) de bevalling van hun tweede kind opeens toch liever de stekker eruit trok en al een ander bleek te hebben.
Kinderen horen gewoon op nr.1 te staan voor hem. Ik had mijn zoon als baby echt niet mee laten gaan als mijn ex met een labiele vriendin samen was gaan wonen.
Klinkt mss hard maar het is niet jouw vlees en bloed, ik zou me vreselijk zorgen maken over hoe je reageert als kind eens ziek is en heel veel huilt, vuile luiers heeft enz.
Bang dat je daar geen geduld mee hebt bedoel ik en wat er dan kan gebeuren: zie de krantenkoppen...
zaterdag 2 december 2017 om 16:28
Probeer geduldig te zijn met die kinderen, niet streng.
Een burnout is soms ook een gevolg van een strenge opvoeding, de lat erg hoog leggen.
Om de burnout te overwinnen kan het ook helpen om te versoepelen.
Geef ze het voordeel van de twijfel, het is beter om te verzachten volgens mij.
Ik dacht eerst ook: wat treedt mijn vriend toch slapjes op als 1 van de kinderen niet luisterde.
Maar gaandeweg ben ik die mildheid juist gaan waarderen.
Het is niet zo dat de kinderen overal mee wegkomen overigens, hij is wel consequent, maar hij heeft gwoon veel geduld met hen.
Ik vind dat mooi, er spreekt zo veel liefde uit.
Ik corrigeer ze met mate, gedraag me meer als een soort van tante.
Als ik last heb van hun geluid of drukte trek ik me terug en als dat niet gaat dan zeg ik dat ik even wil slapen op de bank.
Als 1 van de 2 iets echt niet wil dan laat ik het in principe aan hun vader over.
Want ik vind dat ik ze nog maar zo kort ken en onze band moet nog groeien.
En als hij mij niet had dan zou het het ook alleen moeten doen.
Je zou ook een paar oordopjes klaar kunnen leggen.
Je hoeft niet alles op te lossen, voel je niet te verantwoordelijk.
Probeer gewoon lief voor ze te zijn en behulpzaam en geduldig.
Pas als het echt de spuigaten uitloopt moet je misschien toch even corrigeren, maar als het kan dan laat je het gewoon over aan hem en blijf jij een beetje de suikertante.
Een burnout is soms ook een gevolg van een strenge opvoeding, de lat erg hoog leggen.
Om de burnout te overwinnen kan het ook helpen om te versoepelen.
Geef ze het voordeel van de twijfel, het is beter om te verzachten volgens mij.
Ik dacht eerst ook: wat treedt mijn vriend toch slapjes op als 1 van de kinderen niet luisterde.
Maar gaandeweg ben ik die mildheid juist gaan waarderen.
Het is niet zo dat de kinderen overal mee wegkomen overigens, hij is wel consequent, maar hij heeft gwoon veel geduld met hen.
Ik vind dat mooi, er spreekt zo veel liefde uit.
Ik corrigeer ze met mate, gedraag me meer als een soort van tante.
Als ik last heb van hun geluid of drukte trek ik me terug en als dat niet gaat dan zeg ik dat ik even wil slapen op de bank.
Als 1 van de 2 iets echt niet wil dan laat ik het in principe aan hun vader over.
Want ik vind dat ik ze nog maar zo kort ken en onze band moet nog groeien.
En als hij mij niet had dan zou het het ook alleen moeten doen.
Je zou ook een paar oordopjes klaar kunnen leggen.
Je hoeft niet alles op te lossen, voel je niet te verantwoordelijk.
Probeer gewoon lief voor ze te zijn en behulpzaam en geduldig.
Pas als het echt de spuigaten uitloopt moet je misschien toch even corrigeren, maar als het kan dan laat je het gewoon over aan hem en blijf jij een beetje de suikertante.
zaterdag 2 december 2017 om 16:47
Ik ben benieuwd hoe je iets snel doet als je dit rustig aan noemt.
Wat ontzettend sneu voor deze kinderen om nu al kinderen van gescheiden ouders te zijn en ook alweer met een vreemde moeten samenwonen. Een niet zo stabiele mevrouw ook nog die het vervelend en raar vindt dat kinderen nogal aanwezig zijn.
Ik vind niet dat jij de kinderen moet opzadelen met jouw burn out.
Je onrealistische kijk op opvoeding zal de zaak er niet beter op maken.
Ga weer op jezelf wonen en focus je op beter worden en laat pa en zijn kinderen in hun waarde.
Wat ontzettend sneu voor deze kinderen om nu al kinderen van gescheiden ouders te zijn en ook alweer met een vreemde moeten samenwonen. Een niet zo stabiele mevrouw ook nog die het vervelend en raar vindt dat kinderen nogal aanwezig zijn.
Ik vind niet dat jij de kinderen moet opzadelen met jouw burn out.
Je onrealistische kijk op opvoeding zal de zaak er niet beter op maken.
Ga weer op jezelf wonen en focus je op beter worden en laat pa en zijn kinderen in hun waarde.
When they go low, we go high. (M.Obama)
