Psyche
alle pijlers
Vriend neigt naar psychose/manie, wat te doen?
woensdag 14 januari 2009 om 11:28
Hallo allemaal,
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
maandag 2 februari 2009 om 11:18
quote:Lin67 schreef op 26 januari 2009 @ 16:21:
Het enige wat je kunt doen is zoveel mogelijk vast leggen in een gezonde fase, waarmee misschien erger te voorkomen is. Zoals een gedwongen opname met IBS. Sinds kort is er iets nieuws: zelfbindingscontract. Hierin kan de patient, in een gezonde fase, precies laten vastleggen, wat, hoe en waar er ge(be)handeld wordt, in geval van crisis.
Precies waar ik aan dacht toen ik de beginpost las!
Zorg alsjeblieft dat die man een zelfbindingscontract tekent! Daar heeft zowel hij wat aan, als jij:
- Jullie relatie houdt (hopelijk) langer stand.
- Jij gaat er niet kapot aan, want je kan op het juiste moment de hulp aan iemand anders overlaten
- Hij voorkomt ermee dat er écht ernstige dingen gebeuren
vanuit een psychose waardoor hij misschien wel met een IBS opgenomen moet worden. En als hij het erg bont maakt nog onder dwang gespoten moet worden ook. En ik kan je 1 ding vertellen: dat kan heel traumatisch zijn.
Confronteer hem er desnoods mee wat die 'amper hulp willen' hem en jou (en jullie relatie) heeft gedaan. En vertel hem dat je overweegt de relatie te beeindigen omdat je je geen raad weet.
Ik vind het te kort door de bocht om te zeggen: einde relatie of zelfbindingscontract, maar ik denk dat het daar uiteindelijk wel op neer gaat komen. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het is om te breken met hem, terwijl jij ondertussen steeds kapotter gaat aan de situatie.
Wat ik me overigens afvraag: hoe ervaart hij zelf (achteraf) zijn manische episodes? Heeft hij door hoe 'gek' hij dan heeft gedaan? Heeft hij door dat jij er kapot aan gaat? Realiseert hij zich wel hoe zwaar het voor jou is om dit te moeten doormaken keer op keer?
EDIT: Nu ik mijn post teruglees vind ik het eigenlijk allemaal wel wat hard klinken. Als buitenstaander is het makkelijk gezegd. Maar ik weet ook hoe moeilijk het is om iemand los te laten van wie je houdt. Maar ben je er vooral van bewust dat het niet alleen om het geluk van je vriend draait, maar ook om je eigen geluk. Natuurlijk heb je het ook erg leuk met je vriend, is het een schat van een vent. Maar je moet ook aan jezelf denken als het met hem wat minder gaat. Jij bent het ook meer dan waard om gelukkig te zijn, ook als het met hem wat minder gaat. En ik heb nu het idee dat jouw stemming afhankelijk is van zijn stemming, en dat zou toch zonde zijn!
Het enige wat je kunt doen is zoveel mogelijk vast leggen in een gezonde fase, waarmee misschien erger te voorkomen is. Zoals een gedwongen opname met IBS. Sinds kort is er iets nieuws: zelfbindingscontract. Hierin kan de patient, in een gezonde fase, precies laten vastleggen, wat, hoe en waar er ge(be)handeld wordt, in geval van crisis.
Precies waar ik aan dacht toen ik de beginpost las!
Zorg alsjeblieft dat die man een zelfbindingscontract tekent! Daar heeft zowel hij wat aan, als jij:
- Jullie relatie houdt (hopelijk) langer stand.
- Jij gaat er niet kapot aan, want je kan op het juiste moment de hulp aan iemand anders overlaten
- Hij voorkomt ermee dat er écht ernstige dingen gebeuren
vanuit een psychose waardoor hij misschien wel met een IBS opgenomen moet worden. En als hij het erg bont maakt nog onder dwang gespoten moet worden ook. En ik kan je 1 ding vertellen: dat kan heel traumatisch zijn.
Confronteer hem er desnoods mee wat die 'amper hulp willen' hem en jou (en jullie relatie) heeft gedaan. En vertel hem dat je overweegt de relatie te beeindigen omdat je je geen raad weet.
Ik vind het te kort door de bocht om te zeggen: einde relatie of zelfbindingscontract, maar ik denk dat het daar uiteindelijk wel op neer gaat komen. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het is om te breken met hem, terwijl jij ondertussen steeds kapotter gaat aan de situatie.
Wat ik me overigens afvraag: hoe ervaart hij zelf (achteraf) zijn manische episodes? Heeft hij door hoe 'gek' hij dan heeft gedaan? Heeft hij door dat jij er kapot aan gaat? Realiseert hij zich wel hoe zwaar het voor jou is om dit te moeten doormaken keer op keer?
EDIT: Nu ik mijn post teruglees vind ik het eigenlijk allemaal wel wat hard klinken. Als buitenstaander is het makkelijk gezegd. Maar ik weet ook hoe moeilijk het is om iemand los te laten van wie je houdt. Maar ben je er vooral van bewust dat het niet alleen om het geluk van je vriend draait, maar ook om je eigen geluk. Natuurlijk heb je het ook erg leuk met je vriend, is het een schat van een vent. Maar je moet ook aan jezelf denken als het met hem wat minder gaat. Jij bent het ook meer dan waard om gelukkig te zijn, ook als het met hem wat minder gaat. En ik heb nu het idee dat jouw stemming afhankelijk is van zijn stemming, en dat zou toch zonde zijn!
maandag 2 februari 2009 om 12:25
Ik ga niet alles lezen. Maar wat ik begrijp is dat de autonomie van je vriedn erg belangrijk wordt gevonden door hem. In zijn situatie met telkens terugkerende psychotische episoden vind ik dat echt nogal naief. Ik denk dat je vriend er beter aan zou doen om contact op te nemen met een RIBW. Dan kan er met hem uitgezocht worden op welke fronten hij langdurige begeleiding kan krijgen. Dit kan zeer practsich zijn, bijvoorbeeld het beheren van zijn financien. Daarmee voorkomt hij dat hij in een psychose alles kwijtraakt wat hij net weer heeft opgebouwd. Deze hulpverleners kunnen daar goed naar kijken en hem/jullie hulp bieden, zonder dat het bemoederen wordt (ik heb erg goede ervaringen met RIBW). Puur practische hulp op de momenten dat het nodig is, kan net genoeg zijn om niet alles kwijt te raken. Dan is het herstel na een psychose ook niet zo zwaar.
Heeft hij nog wel gesprekken met een psychiater om de juiste medicijnen af te stemmen? Want het klinkt toch wel alsof er iets niet helemaal goed gaat. Want waarom belandt hij dan telkens in een psychose of manie?
Heeft hij nog wel gesprekken met een psychiater om de juiste medicijnen af te stemmen? Want het klinkt toch wel alsof er iets niet helemaal goed gaat. Want waarom belandt hij dan telkens in een psychose of manie?
maandag 2 februari 2009 om 19:15
quote:intiem schreef op 02 februari 2009 @ 12:25:
Ik ga niet alles lezen. Maar wat ik begrijp is dat de autonomie van je vriedn erg belangrijk wordt gevonden door hem. In zijn situatie met telkens terugkerende psychotische episoden vind ik dat echt nogal naief. Ik denk dat je vriend er beter aan zou doen om contact op te nemen met een RIBW. Dan kan er met hem uitgezocht worden op welke fronten hij langdurige begeleiding kan krijgen. Dit kan zeer practsich zijn, bijvoorbeeld het beheren van zijn financien. Daarmee voorkomt hij dat hij in een psychose alles kwijtraakt wat hij net weer heeft opgebouwd. Deze hulpverleners kunnen daar goed naar kijken en hem/jullie hulp bieden, zonder dat het bemoederen wordt (ik heb erg goede ervaringen met RIBW). Puur practische hulp op de momenten dat het nodig is, kan net genoeg zijn om niet alles kwijt te raken. Dan is het herstel na een psychose ook niet zo zwaar.
Heeft hij nog wel gesprekken met een psychiater om de juiste medicijnen af te stemmen? Want het klinkt toch wel alsof er iets niet helemaal goed gaat. Want waarom belandt hij dan telkens in een psychose of manie?
Intiem, weet niet of je reageerde op mij of meer in het algemeen, maar ik zal hier in ieder geval even op reageren.
Mijn vriend vindt autonomie inderdaad erg belangrijk. Ik begrijp het wel, maar het is praktisch onmogelijk. Dat blijkt wel. Misschien dat hij dat nu gaat inzien na deze episode, maar ik vrees van niet. Hij is niet erg bereid tot zelfinzicht te komen of hulp te zoeken. Hij denkt het zelf allemaal het beste te weten en ik ben bang dat dit een karaktertrek van hem is, die hij niet zo gemakkelijk kan veranderen.
Hij zal begeleiding en hulp moeten zoeken, maar ik denk dat hij nog niet klaar is hiervoor. Het acceptatie proces van zijn ziekte en alle gevolgen die dit heeft is denk ik nog niet ten einde.
Mijn (ex)vriend heeft dus geen gesprekken met psychologen of psychiaters. Hij was erg blij dat hij 'uitbehandeld' was, want daaruit trok hij de conclusie dat hij min of meer 'klaar' was om er zelf mee om te gaan. Ik vind het dan ook heel erg slecht dat er vanuit het Riagg niets aangeboden of aangeraden wordt. Hij wordt eigenlijk aan zijn lot overgelaten. Natuurlijk heeft hij zijn eigen verantwoordelijkheid, maar met zijn ziekte is dit nogal dubieus.
Ik ga niet alles lezen. Maar wat ik begrijp is dat de autonomie van je vriedn erg belangrijk wordt gevonden door hem. In zijn situatie met telkens terugkerende psychotische episoden vind ik dat echt nogal naief. Ik denk dat je vriend er beter aan zou doen om contact op te nemen met een RIBW. Dan kan er met hem uitgezocht worden op welke fronten hij langdurige begeleiding kan krijgen. Dit kan zeer practsich zijn, bijvoorbeeld het beheren van zijn financien. Daarmee voorkomt hij dat hij in een psychose alles kwijtraakt wat hij net weer heeft opgebouwd. Deze hulpverleners kunnen daar goed naar kijken en hem/jullie hulp bieden, zonder dat het bemoederen wordt (ik heb erg goede ervaringen met RIBW). Puur practische hulp op de momenten dat het nodig is, kan net genoeg zijn om niet alles kwijt te raken. Dan is het herstel na een psychose ook niet zo zwaar.
Heeft hij nog wel gesprekken met een psychiater om de juiste medicijnen af te stemmen? Want het klinkt toch wel alsof er iets niet helemaal goed gaat. Want waarom belandt hij dan telkens in een psychose of manie?
Intiem, weet niet of je reageerde op mij of meer in het algemeen, maar ik zal hier in ieder geval even op reageren.
Mijn vriend vindt autonomie inderdaad erg belangrijk. Ik begrijp het wel, maar het is praktisch onmogelijk. Dat blijkt wel. Misschien dat hij dat nu gaat inzien na deze episode, maar ik vrees van niet. Hij is niet erg bereid tot zelfinzicht te komen of hulp te zoeken. Hij denkt het zelf allemaal het beste te weten en ik ben bang dat dit een karaktertrek van hem is, die hij niet zo gemakkelijk kan veranderen.
Hij zal begeleiding en hulp moeten zoeken, maar ik denk dat hij nog niet klaar is hiervoor. Het acceptatie proces van zijn ziekte en alle gevolgen die dit heeft is denk ik nog niet ten einde.
Mijn (ex)vriend heeft dus geen gesprekken met psychologen of psychiaters. Hij was erg blij dat hij 'uitbehandeld' was, want daaruit trok hij de conclusie dat hij min of meer 'klaar' was om er zelf mee om te gaan. Ik vind het dan ook heel erg slecht dat er vanuit het Riagg niets aangeboden of aangeraden wordt. Hij wordt eigenlijk aan zijn lot overgelaten. Natuurlijk heeft hij zijn eigen verantwoordelijkheid, maar met zijn ziekte is dit nogal dubieus.
maandag 2 februari 2009 om 20:00
Valesca, ik ben ook "uitbehandeld" en toch krijg ik nog steeds practische hulp. Heeft je vriend zijn situatie wel goed naar jou overgebracht of was je erbij toen hij het afrondende gesprek had?
Uitbehandeld wil in mijn geval zeggen dat er geen behandeling is om mij 'beter' of anders te maken. Nu wordt ik dus doorverwezen naar een andere afdeling en die heeft niks meer met behandelen te maken, maar met begeleiden. Dat moet je wel zelf willen. Jouw vriend dus ook. Ze gaan geen begeleiding door iemands strot douwen die er geen zin in heeft. Zelfde geldt eigenlijk ook voor behandelen, tenzij het gedwongen is.
Het enige wat jij kunt doen is jouw eigen grenzen bewaken. Maar in een relatie vind ik persoonlijk dat je bepaalde dingen mag verwachten van je vriend. De dingen en de redenen die Maansa allemaal al heeft opgenoemd. Braaf pilletjes slikken en verder alle hulp weigeren, ondanks dat je steeds weer afglijdt, hoort ofwel bij zijn ziektebeeld (geen inzicht hebben) en dan moeten artsen/behandelaars dat onderkennen en daarop inspringen. Of het duidt sterk gechargeerd op een mate van egoisme. Mijn partner gaat er aan onderdoor, maar toch weiger ik alle hulp. Terwijl hulp ook juist afgestemd kan worden met een grote mate van autonomie. Ik hoop voor je dat jouw vriend het licht ziet straks. Maar ik denk ook dat je jezelf voor ogen moet houden tot hoever jij bereid bent jezelf aan de kant te zetten voor iemand die autonomie hoger in het vaandel heeft boven de geestelijke gezondheid van zijn vriendin.
Ik snap ook wel dat ik makkelijk praten heb (en vooral ook zwart wit in zo'n kort stukje) en dat de waarheid vaak veel genuanceerder is. Maar uiteindelijk komt het daar wel op neer.
Veel sterkte iig.
Uitbehandeld wil in mijn geval zeggen dat er geen behandeling is om mij 'beter' of anders te maken. Nu wordt ik dus doorverwezen naar een andere afdeling en die heeft niks meer met behandelen te maken, maar met begeleiden. Dat moet je wel zelf willen. Jouw vriend dus ook. Ze gaan geen begeleiding door iemands strot douwen die er geen zin in heeft. Zelfde geldt eigenlijk ook voor behandelen, tenzij het gedwongen is.
Het enige wat jij kunt doen is jouw eigen grenzen bewaken. Maar in een relatie vind ik persoonlijk dat je bepaalde dingen mag verwachten van je vriend. De dingen en de redenen die Maansa allemaal al heeft opgenoemd. Braaf pilletjes slikken en verder alle hulp weigeren, ondanks dat je steeds weer afglijdt, hoort ofwel bij zijn ziektebeeld (geen inzicht hebben) en dan moeten artsen/behandelaars dat onderkennen en daarop inspringen. Of het duidt sterk gechargeerd op een mate van egoisme. Mijn partner gaat er aan onderdoor, maar toch weiger ik alle hulp. Terwijl hulp ook juist afgestemd kan worden met een grote mate van autonomie. Ik hoop voor je dat jouw vriend het licht ziet straks. Maar ik denk ook dat je jezelf voor ogen moet houden tot hoever jij bereid bent jezelf aan de kant te zetten voor iemand die autonomie hoger in het vaandel heeft boven de geestelijke gezondheid van zijn vriendin.
Ik snap ook wel dat ik makkelijk praten heb (en vooral ook zwart wit in zo'n kort stukje) en dat de waarheid vaak veel genuanceerder is. Maar uiteindelijk komt het daar wel op neer.
Veel sterkte iig.
maandag 2 februari 2009 om 22:28
@Intiem,
Mijn relatie is helaas al niet meer te redden, ik heb het vorige week uitgemaakt. Misschien dat mijn (nu) ex-vriend nog tot inzicht komt, maar dat is eerder ook niet gebeurd. Die hoop heb ik al niet meer. Ik vrees dat hij inderdaad nogal egoistisch is, bot gezegd. Ook nu denkt hij alleen maar aan zichzelf en stelt HIJ de eisen. Als ik of anderen daar dan nee op zeggen, wordt hij kwaad en voelt zich afgewezen. Net een klein kind.
Ik was niet bij het eindgesprek (wist ook niet dat dat het laatste gesprek zou zijn). Hij is bij mijn weten niet doorverwezen. Mijn vriend wil het ook niet, dus dan houdt het ook wel op. Ik denk dat het deels onderdeel van zijn ziekte is dat hij hulp weigert en vindt dat hij het zelf prima aan kan, maar deels is het ook grootmoed. Hij voelt het als een zwakte als hij begeleiding zoekt.
Tot zover was ik dus bereid met hem mee te gaan en mezelf aan de kant te zetten. Maar ik kan het gewoon niet meer aan. Ik ga er aan onderdoor en hij lijkt maar niet tot inzicht te komen. Het is ook een moeizaam proces, wat ik wel besef. Ik wilde hem wel de tijd geven, maar ik zie zo weinig input van zijn kant. Hij slikt idd 'gewoon een pilletje' en denkt dat het daarmee klaar is. Daarnaast is hij niet wat je zegt voorzichtig in zijn leven. Hij heeft wel enigszins zijn drankgebruik beperkt, maar daarentegen blowt hij des te meer, drinkt sloten koffie en zoekt juist spanning op. Ik vind dus dat hij er te weinig aan gedaan heeft om een nieuwe episode te voorkomen.
Intiem, mag ik vragen hoe het bij jou is? Je zegt een partner te hebben als ik het goed heb. Waarin ben jij uitbehandeld en hoe heb jij je 'ziekte' kunnen accepteren (weet niet of je ook bipolair bent)?
Mijn relatie is helaas al niet meer te redden, ik heb het vorige week uitgemaakt. Misschien dat mijn (nu) ex-vriend nog tot inzicht komt, maar dat is eerder ook niet gebeurd. Die hoop heb ik al niet meer. Ik vrees dat hij inderdaad nogal egoistisch is, bot gezegd. Ook nu denkt hij alleen maar aan zichzelf en stelt HIJ de eisen. Als ik of anderen daar dan nee op zeggen, wordt hij kwaad en voelt zich afgewezen. Net een klein kind.
Ik was niet bij het eindgesprek (wist ook niet dat dat het laatste gesprek zou zijn). Hij is bij mijn weten niet doorverwezen. Mijn vriend wil het ook niet, dus dan houdt het ook wel op. Ik denk dat het deels onderdeel van zijn ziekte is dat hij hulp weigert en vindt dat hij het zelf prima aan kan, maar deels is het ook grootmoed. Hij voelt het als een zwakte als hij begeleiding zoekt.
Tot zover was ik dus bereid met hem mee te gaan en mezelf aan de kant te zetten. Maar ik kan het gewoon niet meer aan. Ik ga er aan onderdoor en hij lijkt maar niet tot inzicht te komen. Het is ook een moeizaam proces, wat ik wel besef. Ik wilde hem wel de tijd geven, maar ik zie zo weinig input van zijn kant. Hij slikt idd 'gewoon een pilletje' en denkt dat het daarmee klaar is. Daarnaast is hij niet wat je zegt voorzichtig in zijn leven. Hij heeft wel enigszins zijn drankgebruik beperkt, maar daarentegen blowt hij des te meer, drinkt sloten koffie en zoekt juist spanning op. Ik vind dus dat hij er te weinig aan gedaan heeft om een nieuwe episode te voorkomen.
Intiem, mag ik vragen hoe het bij jou is? Je zegt een partner te hebben als ik het goed heb. Waarin ben jij uitbehandeld en hoe heb jij je 'ziekte' kunnen accepteren (weet niet of je ook bipolair bent)?
maandag 2 februari 2009 om 23:07
Valesca, sorry, dat wist ik niet dat het al 'zover' was bij jullie. Helaas, je zult er wel een hoop verdriet van hebben neem ik aan. Je bent al zo lang samen. Ik vind het knap van je, dat je dat kan hoor. Want daar moet je echt wel een mega groot gat voor jezelf in je hart slaan en dat is niet wat de meesten geheel vrijwillig willen doen. Dus nogmaals, respect dat je zo eerlijk naar jezelf bent in wat je oprecht kunt geven in een relatie.
Over mij, tis bij mij lang zo ernstig niet hoor. Maar dat uitbehandelt zijn, noemde ik specifiek, omdat mijn behandelaar het zo naar mij bracht. Als uitleg op de volgende stap. Mijn behandelaar vindt dus dat ik (voor de rest van mijn leven??) rekening moet houden met mijn kwestbaarheden. Als ik dat doe, kan ik redelijk goed stabiel functioneren. Waar het rekening houden dan vooral in zit is veel druk, pressie, stress, prikkels. Hou ik mezelf een beetje onder controle, mijd ik teveel heftigheden, beperk ik mijn afspraken, hou ik me aan een ritme, dan functioneer ik in principe als ieder ander.
Ik weet niet wat mijn exacte diagnoses zijn, aangezien er in de afgelopen jaren al veel voorbij gekomen is. Ik heb van verschillende dingen kenmerken, maar niet echt van 1 ding overwegend genoeg om doorslaggevend te zijn. Ik val/viel iig onder de vergaarbak persoonlijkheidsstoornis en stemmingsstoornissen (waar bipolair ook onder valt). Voor bipolair aangaande zou je voor mij alleen maar in het ergste geval kunnen zeggen dat ik een rapid cycling stemming heb met soms wat eufore/hypomane stemmingen en vergezelt met depressieve stemmingen. Maar dat is nooit gediagnosticeerd. Lange tijd heb ik omschreven gestaan als dhystym. Verder uit testen naar voren gekomen dat ik psychose gevoelig ben/zou kunnen zijn. Terwijl ik van mijn leven geen psychose heb gehad (maar wel vervreemdingsgevoelens, bizariteiten, lichaamsvervreemding, etc.). Ik geloof dat ze dat daar uit opmaken.
Qua persoonlijkheidsproblematiek, ach, ik zal je er niet mee lastig vallen. Het valt een beetje in het hokje borderline achtigen zeg maar ; )
Maar goed, ik reken mezelf tot de (zeer) lichte categorie psychiatrie, terwijl ik mezelf met dat lichte stempel al onnoemelijk veel tot problemen heb kunnen brengen (mijn omgeving in mindere mate). Dus kan me wel voorstellen wat dat moet zijn als je echt om de zoveel tijd een partner hebt die wél helemaal doorslaat.
Weet je: wat je hebt doet niet zoveel ter zake. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Ik ben juist zeer dankbaar voor de hulp die ik mezelf na jaren heb toegestaan te krijgen. Het heeft mijn leven voor het eerst uit overleven naar leven gebracht en daarom ben ik in z'n geheel niet cynisch over hulpverlening. Terwijl de praktijk is dat ik voor mijn gevoel maximale autonomie heb. Dat is het leuke ervan. Ik heb nu veel meer autonomie over mijn leven, omdat mijn leven nu voor het eerst loopt zoals ik wil dat het gaat en niet dat ik een willoos slachtoffer ben van datgene waar ik steeds op vastloop. Ik hoef veel minder puin te ruimen daardoor (omdat ik niet steeds zo diep zak) en dat geeft weer energie, etc.Ik ben een leukere partner en uiteindelijk na lang zoeken en hulp daarbij ook een betere moeder.
Dus, veel is mogelijk, maar het hangt wel voor een groot deel af wat voor persoonlijkheid je meeneemt in je 'ziekte'. Want achter elke geestelijke ziekte zit een karakter en die bepaalt dondersveel!
Over mij, tis bij mij lang zo ernstig niet hoor. Maar dat uitbehandelt zijn, noemde ik specifiek, omdat mijn behandelaar het zo naar mij bracht. Als uitleg op de volgende stap. Mijn behandelaar vindt dus dat ik (voor de rest van mijn leven??) rekening moet houden met mijn kwestbaarheden. Als ik dat doe, kan ik redelijk goed stabiel functioneren. Waar het rekening houden dan vooral in zit is veel druk, pressie, stress, prikkels. Hou ik mezelf een beetje onder controle, mijd ik teveel heftigheden, beperk ik mijn afspraken, hou ik me aan een ritme, dan functioneer ik in principe als ieder ander.
Ik weet niet wat mijn exacte diagnoses zijn, aangezien er in de afgelopen jaren al veel voorbij gekomen is. Ik heb van verschillende dingen kenmerken, maar niet echt van 1 ding overwegend genoeg om doorslaggevend te zijn. Ik val/viel iig onder de vergaarbak persoonlijkheidsstoornis en stemmingsstoornissen (waar bipolair ook onder valt). Voor bipolair aangaande zou je voor mij alleen maar in het ergste geval kunnen zeggen dat ik een rapid cycling stemming heb met soms wat eufore/hypomane stemmingen en vergezelt met depressieve stemmingen. Maar dat is nooit gediagnosticeerd. Lange tijd heb ik omschreven gestaan als dhystym. Verder uit testen naar voren gekomen dat ik psychose gevoelig ben/zou kunnen zijn. Terwijl ik van mijn leven geen psychose heb gehad (maar wel vervreemdingsgevoelens, bizariteiten, lichaamsvervreemding, etc.). Ik geloof dat ze dat daar uit opmaken.
Qua persoonlijkheidsproblematiek, ach, ik zal je er niet mee lastig vallen. Het valt een beetje in het hokje borderline achtigen zeg maar ; )
Maar goed, ik reken mezelf tot de (zeer) lichte categorie psychiatrie, terwijl ik mezelf met dat lichte stempel al onnoemelijk veel tot problemen heb kunnen brengen (mijn omgeving in mindere mate). Dus kan me wel voorstellen wat dat moet zijn als je echt om de zoveel tijd een partner hebt die wél helemaal doorslaat.
Weet je: wat je hebt doet niet zoveel ter zake. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Ik ben juist zeer dankbaar voor de hulp die ik mezelf na jaren heb toegestaan te krijgen. Het heeft mijn leven voor het eerst uit overleven naar leven gebracht en daarom ben ik in z'n geheel niet cynisch over hulpverlening. Terwijl de praktijk is dat ik voor mijn gevoel maximale autonomie heb. Dat is het leuke ervan. Ik heb nu veel meer autonomie over mijn leven, omdat mijn leven nu voor het eerst loopt zoals ik wil dat het gaat en niet dat ik een willoos slachtoffer ben van datgene waar ik steeds op vastloop. Ik hoef veel minder puin te ruimen daardoor (omdat ik niet steeds zo diep zak) en dat geeft weer energie, etc.Ik ben een leukere partner en uiteindelijk na lang zoeken en hulp daarbij ook een betere moeder.
Dus, veel is mogelijk, maar het hangt wel voor een groot deel af wat voor persoonlijkheid je meeneemt in je 'ziekte'. Want achter elke geestelijke ziekte zit een karakter en die bepaalt dondersveel!
maandag 2 februari 2009 om 23:17
Om jullie op de hoogte te houden:
mijn dagen zijn ellendig lang en vermoeiend. Voltijds werken, na het werk snel warm eten en dan naar het bezoekuur. Om om 21 uur thuis te komen en nog wat in huis te doen.... 't is nu al weer kwart na elf 's avonds en ik zit nog achter mijn pc.
Vrijdag was mijn vriend heel triestig, op zoek naar wat er mis met hem is. Hij zoekt een reden, denk ik. Hij huilde.
Maar zaterdag en zondag was dat alweer vergeten. Hij haalt allemaal onrealistische redenen aan waarom hij daar zit en wat hij daar doet. Hij was wel aangenaam in de omgang voor zijn bezoek.
Vandaag had hij besloten zijn tas uit te pakken en alles in zijn kleerkast te leggen. Hij 'installeerde' zich precies. Wat op zich wel een goed teken is denk ik...
Als ik jullie verhaal zo hoor, hoop ik dat de medicatie snel aanslaat en dat hij er goed mee om zal kunnen gaan. Maar ja, iedereen zou dat willen zeker... Dat aanvaardingsproces zal nog niet gemakkelijk zijn vrees ik... hij was altijd zo trots op zijn gezond lichaam en geest...
Morgen zie ik voor de eerste keer de psychiater. Ik ben benieuwd naar wat ze zal zeggen. En vrijdag heb ik een afspraak met de psychologe...
mijn dagen zijn ellendig lang en vermoeiend. Voltijds werken, na het werk snel warm eten en dan naar het bezoekuur. Om om 21 uur thuis te komen en nog wat in huis te doen.... 't is nu al weer kwart na elf 's avonds en ik zit nog achter mijn pc.
Vrijdag was mijn vriend heel triestig, op zoek naar wat er mis met hem is. Hij zoekt een reden, denk ik. Hij huilde.
Maar zaterdag en zondag was dat alweer vergeten. Hij haalt allemaal onrealistische redenen aan waarom hij daar zit en wat hij daar doet. Hij was wel aangenaam in de omgang voor zijn bezoek.
Vandaag had hij besloten zijn tas uit te pakken en alles in zijn kleerkast te leggen. Hij 'installeerde' zich precies. Wat op zich wel een goed teken is denk ik...
Als ik jullie verhaal zo hoor, hoop ik dat de medicatie snel aanslaat en dat hij er goed mee om zal kunnen gaan. Maar ja, iedereen zou dat willen zeker... Dat aanvaardingsproces zal nog niet gemakkelijk zijn vrees ik... hij was altijd zo trots op zijn gezond lichaam en geest...
Morgen zie ik voor de eerste keer de psychiater. Ik ben benieuwd naar wat ze zal zeggen. En vrijdag heb ik een afspraak met de psychologe...
dinsdag 3 februari 2009 om 14:49
@Paulusje,
Ben ook benieuwd naar wat de psychiater te zeggen heeft en hoe je gesprek met de psycholoog verloopt. Dat zal je goed doen denk ik.
Meestal komt er na een periode van een psychose/manie wel een moment van bezinking. Het kan zijn dat hij het er erg moeilijk mee gaat hebben.
Denk ook aan jezelf Paulusje. Dat doe je al door zelf met een psycholoog te gaan praten, dat is hartstikke goed. Vergeet jezelf niet naast de zorgen voor hem. Sterkte
Ben ook benieuwd naar wat de psychiater te zeggen heeft en hoe je gesprek met de psycholoog verloopt. Dat zal je goed doen denk ik.
Meestal komt er na een periode van een psychose/manie wel een moment van bezinking. Het kan zijn dat hij het er erg moeilijk mee gaat hebben.
Denk ook aan jezelf Paulusje. Dat doe je al door zelf met een psycholoog te gaan praten, dat is hartstikke goed. Vergeet jezelf niet naast de zorgen voor hem. Sterkte
dinsdag 3 februari 2009 om 15:02
@Intiem,
Knap van je dat je zo met je ziekte overweg kunt. Ik ben het ook helemaal met je eens dat het er niet zoveel toe doet of je een ziekte hebt of niet, maar dat het gaat om de manier waarop je ermee leeft/omgaat. Ik zie inderdaad dat bij mijn partner zijn karakter hem nogal in de weg zit (zonder dat hij dit doorheeft overigens). Nogmaals, echt goed en fijn voor je dat je nu meer kan léven ipv overleven! Dat getuigt van een behoorlijk zelfinzicht en verantwoordelijkheidsgevoel.
Het is pijnlijk dat het over is tussen mij en mijn partner. Maar soms is het net of ik de ergste pijn al gehad heb (tijdens zijn eerdere manische buien). Elke keer dat het 'misging' was ik wel gedwongen om (emotioneel) afstand van hem te nemen. Nu is het net of ik daar nu niet meer zoveel moeite voor hoef te doen. Er zijn dagen dat ik me vreselijk voel en eenzaam, maar tot mijn verbazing kan ik me soms ook vrij rustig voelen en denk ik echt dat het goed is zo.
Vandaag schold m'n ex me uit over de sms voor van alles en nog wat, omdat ik hem mijn computer niet wil lenen. Toen ging hij over de rooie, maar dat had ik wel verwacht. Het deed me niks meer, die scheldtirade. Sterker nog: het helpt mij meer afstand te nemen en te zien dat hij echt niet volwassen is.
Weet je, in zeker zin denk ik zelfs dat het uiteindelijk beter voor hem is dat ik de relatie heb beëindigd, omdat hij nu wel op zichzelf teruggeworpen wordt en ik niet meer voor hem klaarsta. Het is hard, maar ik denk in zijn geval de enige manier om echt met zichzelf aan de slag te gaan... als hij dat al doet trouwens.
Als partner kan je alleen met zo iemand als mijn ex samenleven, als hij zijn eigen verantwoordelijkheid neemt.
Het zal nog wel even heel moeilijk voor me worden denk ik. Het is ook niet niks na 8 jaar. Waar ik wel bang voor ben is het moment dat hij voor mijn deur gaat staan. Op dit moment is hij zo agressief dat ik er bang van wordt. Niet dat hij me ooit iets heeft aangedaan, maar ik ben ook bang voor mijn eigen reactie denk ik. Dus ik hoop dat hij zijn woede gebruikt om afstand te nemen van mij, dat zou het voor ons beiden makkelijker maken.
Erg eigenlijk dat het zo moet gaan, maar dat is met hem helaas altijd zo geweest. Het is zwart of wit en niets daartussenin.
Knap van je dat je zo met je ziekte overweg kunt. Ik ben het ook helemaal met je eens dat het er niet zoveel toe doet of je een ziekte hebt of niet, maar dat het gaat om de manier waarop je ermee leeft/omgaat. Ik zie inderdaad dat bij mijn partner zijn karakter hem nogal in de weg zit (zonder dat hij dit doorheeft overigens). Nogmaals, echt goed en fijn voor je dat je nu meer kan léven ipv overleven! Dat getuigt van een behoorlijk zelfinzicht en verantwoordelijkheidsgevoel.
Het is pijnlijk dat het over is tussen mij en mijn partner. Maar soms is het net of ik de ergste pijn al gehad heb (tijdens zijn eerdere manische buien). Elke keer dat het 'misging' was ik wel gedwongen om (emotioneel) afstand van hem te nemen. Nu is het net of ik daar nu niet meer zoveel moeite voor hoef te doen. Er zijn dagen dat ik me vreselijk voel en eenzaam, maar tot mijn verbazing kan ik me soms ook vrij rustig voelen en denk ik echt dat het goed is zo.
Vandaag schold m'n ex me uit over de sms voor van alles en nog wat, omdat ik hem mijn computer niet wil lenen. Toen ging hij over de rooie, maar dat had ik wel verwacht. Het deed me niks meer, die scheldtirade. Sterker nog: het helpt mij meer afstand te nemen en te zien dat hij echt niet volwassen is.
Weet je, in zeker zin denk ik zelfs dat het uiteindelijk beter voor hem is dat ik de relatie heb beëindigd, omdat hij nu wel op zichzelf teruggeworpen wordt en ik niet meer voor hem klaarsta. Het is hard, maar ik denk in zijn geval de enige manier om echt met zichzelf aan de slag te gaan... als hij dat al doet trouwens.
Als partner kan je alleen met zo iemand als mijn ex samenleven, als hij zijn eigen verantwoordelijkheid neemt.
Het zal nog wel even heel moeilijk voor me worden denk ik. Het is ook niet niks na 8 jaar. Waar ik wel bang voor ben is het moment dat hij voor mijn deur gaat staan. Op dit moment is hij zo agressief dat ik er bang van wordt. Niet dat hij me ooit iets heeft aangedaan, maar ik ben ook bang voor mijn eigen reactie denk ik. Dus ik hoop dat hij zijn woede gebruikt om afstand te nemen van mij, dat zou het voor ons beiden makkelijker maken.
Erg eigenlijk dat het zo moet gaan, maar dat is met hem helaas altijd zo geweest. Het is zwart of wit en niets daartussenin.
dinsdag 3 februari 2009 om 21:41
Dag allemaal,
de psychiater vertelde me eigenlijk niet veel nieuws. Ze stelde me wel gerust dat alles weer als vroeger wordt, maar dat hij inderdaad trouw medicatie zal moeten nemen om te voorkomen dat het nog eens voorvalt. Ze zei ook dat ze beter tot hem kon doordringen dan dat ze bij andere patiënten met manie kon doen.
Ze vroeg naar erfelijkheidsfactoren, maar niemand in zijn familie heeft dit ooit eerder gehad.
Ze zei inderdaad dat het mogelijk is dat hij een depressie krijgt na de manie, maar dat ze dat niet zeker is aangezien hij nooit tekenen van depressie vertoonde.
Ik kreeg ook een interessant boekje over manisch-depressief mee en ze ging me ook eens de data doorgeven dat er cursussen psycho-educatie gegeven worden.
Ze was wel heel begripvol en vriendelijk.
Ik woensdag eens zonder zijn ouders naar de psycholoog. Ze vond het belangrijk mij eens alleen te zien.
Groetjes
Paulusje
de psychiater vertelde me eigenlijk niet veel nieuws. Ze stelde me wel gerust dat alles weer als vroeger wordt, maar dat hij inderdaad trouw medicatie zal moeten nemen om te voorkomen dat het nog eens voorvalt. Ze zei ook dat ze beter tot hem kon doordringen dan dat ze bij andere patiënten met manie kon doen.
Ze vroeg naar erfelijkheidsfactoren, maar niemand in zijn familie heeft dit ooit eerder gehad.
Ze zei inderdaad dat het mogelijk is dat hij een depressie krijgt na de manie, maar dat ze dat niet zeker is aangezien hij nooit tekenen van depressie vertoonde.
Ik kreeg ook een interessant boekje over manisch-depressief mee en ze ging me ook eens de data doorgeven dat er cursussen psycho-educatie gegeven worden.
Ze was wel heel begripvol en vriendelijk.
Ik woensdag eens zonder zijn ouders naar de psycholoog. Ze vond het belangrijk mij eens alleen te zien.
Groetjes
Paulusje
dinsdag 3 februari 2009 om 23:48
Hai Valesca, tis een latertje voor mij. Maar nog even snel (dank voor je complimenten trouwens. Toch altijd leuk als anderen dat dan ten minste van mij vinden, ook al kijk ik zelf niet zo tegen mij aan ) een reactie op jouw verhaal.
Ik neem aan dat je in de loop der jaren misschien onbewust al wel begonnen bent met steeds meer afstand te nemen en veiligheid in te bouwen. Hoewel deze vorm ook best een relatie kan heten, zijn de meeste relaties toch gebaseerd op een zekere mate van gelijkwaardigheid én ook vertrouwen. Vertrouwen om jezelf kwetsbaar op te kunnen, durven en mogen stellen.
Als je merkt dat je als partner eigenlijk langdurig die kwetsbaarheid voor je houdt, omdat je weet dat je op een gegeven moment toch weer op jezelf terug geworpen wordt en je afstand moet houden. Dan kun je eigenlijk al best concluderen dat die gelijkwaardigheid, dat normale en vanzelfsprekende 'jezelf kunnen geven' in een relatie zoek is. Misschien is het voor jou ook een vorm geweest om jezelf niet volledig te hoeven geven. Maar de meeste relaties draaien daar uiteindelijk wel op. Dat je jezelf bent met je sterke én je minder sterke kanten. Jouw minder sterke kanten zijn binnen de relatie niet vertegenwoordigd geweest, terwijl dat wel zou moeten/mogen zijn.
In gezonde normale relaties dan he
Ik neem aan dat je in de loop der jaren misschien onbewust al wel begonnen bent met steeds meer afstand te nemen en veiligheid in te bouwen. Hoewel deze vorm ook best een relatie kan heten, zijn de meeste relaties toch gebaseerd op een zekere mate van gelijkwaardigheid én ook vertrouwen. Vertrouwen om jezelf kwetsbaar op te kunnen, durven en mogen stellen.
Als je merkt dat je als partner eigenlijk langdurig die kwetsbaarheid voor je houdt, omdat je weet dat je op een gegeven moment toch weer op jezelf terug geworpen wordt en je afstand moet houden. Dan kun je eigenlijk al best concluderen dat die gelijkwaardigheid, dat normale en vanzelfsprekende 'jezelf kunnen geven' in een relatie zoek is. Misschien is het voor jou ook een vorm geweest om jezelf niet volledig te hoeven geven. Maar de meeste relaties draaien daar uiteindelijk wel op. Dat je jezelf bent met je sterke én je minder sterke kanten. Jouw minder sterke kanten zijn binnen de relatie niet vertegenwoordigd geweest, terwijl dat wel zou moeten/mogen zijn.
In gezonde normale relaties dan he
woensdag 4 februari 2009 om 10:03
Ja, daar zeg je iets... Dat werd mij laatst ook gezegd: dat het best eens zou kunnen zijn dat ik moeite heb met intimiteit en me emotioneel geven in een relatie. En dat ik daarom onbewust iemand opzoek die dat zelf ook niet kan en/of zodanig gedrag vertoont dat ik mezelf ook niet wil geven.
Ik weet niet of het zo is hoor. Ik twijfel er nog over, want naar mijn idee kon ik me altijd wel blootgeven en openstellen. Mijn ex kon ook heel makkelijk zeggen dat hij van me hield en me miste. Ook ik deed dat regelmatig. We lieten dat ook blijken naar elkaar. Ik kon ook aangeven wat ik nodig had bij hem. Andersom was dat niet het geval. Hij is wel typisch iemand die zich meestal stoer gedroeg.
Als ik er nu op terug kijk, kon hij nooit echt verdriet toelaten. Hij zette zijn verdriet meestal al heel snel om in boosheid of teleurstelling en afweren. Hij is een vrij gevoelig iemand en ik denk dat hij echt een beerput aan verdriet heeft dichtgegooid. Maar hij kent voornamelijk woede en frustratie. In die zin kan hij zich emotioneel ook niet zo goed openstellen. Ik heb hem in die 8 jaar maar twee keer zien huilen, toen zijn vader overleed en op de begrafenis van zijn vader.
Ik denk wel dat ik mijn minder sterke kanten heb laten zien in de relatie. Hij kent me toch echt wel door en door. Heeft mijn diepste verdriet gezien, kwaadheid, teleurstelling.
De enige manier waarop ik veiligheid en afstand voor mezelf heb ontwikkeld, is door niet meer met hem samen te wonen. Mijn eigen plek te hebben en financieel onafhankelijk te zijn.
Want ik werd door een te groot verantwoordelijkheidsgevoel meegesleurd in zijn buien en daar hadden we beiden niets aan.
Het vertrouwen was misschien wel ver te zoeken bij ons. Tenminste... ik had er geen vertrouwen in dat mijn vriend zijn eigen ziekte onder controle had (en dat bleek helaas ook). Ik vertrouwde hem wel als persoon. Ik weet dat hij nooit opzettelijk mij pijn zou doen, maar die rotziekte (sorry dat ik het zo zeg) was gewoon niet te vertrouwen. Ik zag dat wel los van elkaar.
Juist door niet meer samen te wonen en me daardoor niet meer te bemoeien met zijn doen en laten, denk ik dat ik de relatie wel een stuk gelijkwaardiger heb kunnen maken. Ik was niet langer de 'verzorger' en hij de 'patient'. Als hij zonodig een avond door wilde zakken, moest hij dat vooral doen, zolang ik er maar geen last van had.
Ik gaf gewoon mijn eigen grenzen aan hierin. Als hij geblowd had, wilde ik hem in ieder geval de dag erna niet zien. Ik zei hem ook nog wel wat ik ervan vond, maar ging er geen discussie meer van maken.
Het motto was dus: als ik er maar geen last van heb. Dat is misschien ook niet gezond, maar het ging wel veel beter dan voorheen op deze manier. Zo kon ik hem toch een beetje zijn 'vrijheid' geven en kon ik ook mijn eigen gang gaan zonder me dodelijk ongerust te maken.
Weet je, soms vind ik het doodzonde allemaal, dat het zo moet gaan, want desondanks zie ik mijn ex wel als een maatje van me waarmee ik een prima relatie zou kunnen hebben. Na 8 jaar ben je ook behoorlijk op elkaar ingespeeld, je kent elkaars onhebbelijkheden, je accepteert elkaar en je bent door dik en dun gegaan (héél dun ).
Op sommige momenten ga ik twijfelen: was de relatie wel ongelijkwaardig, ben ik niet te veeleisend?
Maar één ding is wel zo: hij zal echt anders met zijn ziekte moeten omgaan, anders kan hij nooit een gezonde relatie aangaan vrees ik.
Nu ik zo aan het schrijven ben (zit een beetje hardop te denken eigenlijk en tik maar door), bedenk ik me ook dat ik soms niet meer weet wie hij nou eigenlijk is. In zijn manie is hij zo anders! Maar die kant van hem zie ik ook bovenkomen als hij dronken is of heeft geblowd. Misschien is dat wel zijn ware ik.
Nu is hij echt een tiran. Agressief, wil dat alles op zijn manier gaat, valt niet mee te praten. Normaal gesproken is hij veel milder en liever. Dan denkt hij ook aan een ander, maar nu lijkt hij de enige te zijn op deze wereld.
Sorry voor mijn lange relaas, maar het kwam er zo even uit.
Ik vind het wel fijn en verhelderend om iemand te spreken die 'aan de andere kant' staat.
Ik weet niet of het zo is hoor. Ik twijfel er nog over, want naar mijn idee kon ik me altijd wel blootgeven en openstellen. Mijn ex kon ook heel makkelijk zeggen dat hij van me hield en me miste. Ook ik deed dat regelmatig. We lieten dat ook blijken naar elkaar. Ik kon ook aangeven wat ik nodig had bij hem. Andersom was dat niet het geval. Hij is wel typisch iemand die zich meestal stoer gedroeg.
Als ik er nu op terug kijk, kon hij nooit echt verdriet toelaten. Hij zette zijn verdriet meestal al heel snel om in boosheid of teleurstelling en afweren. Hij is een vrij gevoelig iemand en ik denk dat hij echt een beerput aan verdriet heeft dichtgegooid. Maar hij kent voornamelijk woede en frustratie. In die zin kan hij zich emotioneel ook niet zo goed openstellen. Ik heb hem in die 8 jaar maar twee keer zien huilen, toen zijn vader overleed en op de begrafenis van zijn vader.
Ik denk wel dat ik mijn minder sterke kanten heb laten zien in de relatie. Hij kent me toch echt wel door en door. Heeft mijn diepste verdriet gezien, kwaadheid, teleurstelling.
De enige manier waarop ik veiligheid en afstand voor mezelf heb ontwikkeld, is door niet meer met hem samen te wonen. Mijn eigen plek te hebben en financieel onafhankelijk te zijn.
Want ik werd door een te groot verantwoordelijkheidsgevoel meegesleurd in zijn buien en daar hadden we beiden niets aan.
Het vertrouwen was misschien wel ver te zoeken bij ons. Tenminste... ik had er geen vertrouwen in dat mijn vriend zijn eigen ziekte onder controle had (en dat bleek helaas ook). Ik vertrouwde hem wel als persoon. Ik weet dat hij nooit opzettelijk mij pijn zou doen, maar die rotziekte (sorry dat ik het zo zeg) was gewoon niet te vertrouwen. Ik zag dat wel los van elkaar.
Juist door niet meer samen te wonen en me daardoor niet meer te bemoeien met zijn doen en laten, denk ik dat ik de relatie wel een stuk gelijkwaardiger heb kunnen maken. Ik was niet langer de 'verzorger' en hij de 'patient'. Als hij zonodig een avond door wilde zakken, moest hij dat vooral doen, zolang ik er maar geen last van had.
Ik gaf gewoon mijn eigen grenzen aan hierin. Als hij geblowd had, wilde ik hem in ieder geval de dag erna niet zien. Ik zei hem ook nog wel wat ik ervan vond, maar ging er geen discussie meer van maken.
Het motto was dus: als ik er maar geen last van heb. Dat is misschien ook niet gezond, maar het ging wel veel beter dan voorheen op deze manier. Zo kon ik hem toch een beetje zijn 'vrijheid' geven en kon ik ook mijn eigen gang gaan zonder me dodelijk ongerust te maken.
Weet je, soms vind ik het doodzonde allemaal, dat het zo moet gaan, want desondanks zie ik mijn ex wel als een maatje van me waarmee ik een prima relatie zou kunnen hebben. Na 8 jaar ben je ook behoorlijk op elkaar ingespeeld, je kent elkaars onhebbelijkheden, je accepteert elkaar en je bent door dik en dun gegaan (héél dun ).
Op sommige momenten ga ik twijfelen: was de relatie wel ongelijkwaardig, ben ik niet te veeleisend?
Maar één ding is wel zo: hij zal echt anders met zijn ziekte moeten omgaan, anders kan hij nooit een gezonde relatie aangaan vrees ik.
Nu ik zo aan het schrijven ben (zit een beetje hardop te denken eigenlijk en tik maar door), bedenk ik me ook dat ik soms niet meer weet wie hij nou eigenlijk is. In zijn manie is hij zo anders! Maar die kant van hem zie ik ook bovenkomen als hij dronken is of heeft geblowd. Misschien is dat wel zijn ware ik.
Nu is hij echt een tiran. Agressief, wil dat alles op zijn manier gaat, valt niet mee te praten. Normaal gesproken is hij veel milder en liever. Dan denkt hij ook aan een ander, maar nu lijkt hij de enige te zijn op deze wereld.
Sorry voor mijn lange relaas, maar het kwam er zo even uit.
Ik vind het wel fijn en verhelderend om iemand te spreken die 'aan de andere kant' staat.
maandag 9 februari 2009 om 10:04
Paulusje, zo'n cursus is wel heel goed volgens mij. Het is een stuk fijner als je een beetje weet hoe en wat. Toen ik dit voor 't eerst meemaakte was ik zelf totaal in shock, net zoals jij. Hoe meer je weet, des te meer vertrouwen heb je inderdaad dat alles weer wordt zoals het was. Al duurt het nog even en heb je zelf het gevoel dat het nooit meer 'normaal' gaat worden.
Voor mijn gevoel duurde die periode eindeloos en kon ik mezelf niet geruststellen tot de tijd dat het echt wat rustiger werd.
Fijn dat de psychiater zo'n goed mens is.
Sterkte!!!
En jij Valesca, ook heel veel sterkte met 'rouwen' het is toch moeilijk om het los te laten maar goed van je dat je voor jezelf kiest.
Voor mijn gevoel duurde die periode eindeloos en kon ik mezelf niet geruststellen tot de tijd dat het echt wat rustiger werd.
Fijn dat de psychiater zo'n goed mens is.
Sterkte!!!
En jij Valesca, ook heel veel sterkte met 'rouwen' het is toch moeilijk om het los te laten maar goed van je dat je voor jezelf kiest.
maandag 9 februari 2009 om 22:35
Hallo,
het is alweer een tijdje geleden maar de dagen zijn voor mij toch heel vermoeiend. Iedereen zegt dat ik aan mezelf moet denken, maar dat is moeilijk, als je voltijds werkt, direct na je werk naar de bezoekuren vliegt en pas om 21uur 's avonds thuis komt.
Ik moet wel zeggen dat er toch duidelijk genezing is bij mijn vriend. Hij begint helder te denken, vandaag was hij heel goed, weet dat hij een acute psychose gehad heeft, dat hij die medicatie moet nemen, enfin, ik kon er heel goed mee babbelen. Dat deed eens deugd. Hij was aan telefoon wel wat triestig, ik denk dat dat depressieve er misschien wel aan komt.
Het ergert me alleen dat sommige verpleegkundigen elkaar zo tegenspreken of ondoordacht dingen tegen hem zeggen. Er lijkt soms wel geen overleg te zijn in dat team. Daar sta je als familielid dat zo machteloos tegenover. Misschien omdat ik zelf een psychologische opleiding gehad heb, dat ik die fouten meer zie. Ik kan het echt niet goed verdragen.
Maar met mijn vriend gaat het dus beter. Stilletjesaan zie ik effecten van de anti-psychotica. Woensdag ga ik naar de psychologe, misschien kan zij me wat meer info geven.
Ondertussen zit ik thuis met al zijn ziektepapieren, papieren van de hospitalisatieverzekering en de ziekenkas. Dat is wel vervelend!
Groetjes
Paulusje
het is alweer een tijdje geleden maar de dagen zijn voor mij toch heel vermoeiend. Iedereen zegt dat ik aan mezelf moet denken, maar dat is moeilijk, als je voltijds werkt, direct na je werk naar de bezoekuren vliegt en pas om 21uur 's avonds thuis komt.
Ik moet wel zeggen dat er toch duidelijk genezing is bij mijn vriend. Hij begint helder te denken, vandaag was hij heel goed, weet dat hij een acute psychose gehad heeft, dat hij die medicatie moet nemen, enfin, ik kon er heel goed mee babbelen. Dat deed eens deugd. Hij was aan telefoon wel wat triestig, ik denk dat dat depressieve er misschien wel aan komt.
Het ergert me alleen dat sommige verpleegkundigen elkaar zo tegenspreken of ondoordacht dingen tegen hem zeggen. Er lijkt soms wel geen overleg te zijn in dat team. Daar sta je als familielid dat zo machteloos tegenover. Misschien omdat ik zelf een psychologische opleiding gehad heb, dat ik die fouten meer zie. Ik kan het echt niet goed verdragen.
Maar met mijn vriend gaat het dus beter. Stilletjesaan zie ik effecten van de anti-psychotica. Woensdag ga ik naar de psychologe, misschien kan zij me wat meer info geven.
Ondertussen zit ik thuis met al zijn ziektepapieren, papieren van de hospitalisatieverzekering en de ziekenkas. Dat is wel vervelend!
Groetjes
Paulusje
woensdag 25 februari 2009 om 00:32
hallo, allemaal ik heb wat verhalen gelezen en het greep me erg aan, zelf leef ik al 13 jaar met een echtgenoot die manisch depressief is en heb dit jaar de stap genomen om appart te gaan wonen voor de rust van mijzelf de kinderen en ook voor mijn echtgenoot, ik hoop hiermee te bereiken dat er eindelijk eens ziekte inzicht komt of dat gaat lukken moet de tijd uitwijzen.
groetjes maria
groetjes maria
zaterdag 28 februari 2009 om 16:16
Kijk eens bij kinderwens en bipolaire stoornis, staat ook op dit forum met een reaktie van een verpleegkundige. Blijkt dat zulke mensen aardig stabiel kunnen leven met juiste medicatie en dagboek bijhouden zodat ze zelf in de gaten kunnen houden wanneer het mis dreigt te gaan en bij kunnen sturen.
Als ik een relatie zou hebben met iemand met bipolaire stoornis, zou ik verplicht stellen dat hij medicatie gebruikt en behandeling accepteert van een psychiater. En op het moment dat het mis gaat zou ik wel hulp inschakelen ook al wil hij dat niet. Of gewoon geen relatie. WAt moet jij anders doen, hem psychotisch zien wezen, wachten tot hij zichzelf gaat beschadigen? Of moet je hem alleen in huis laten. Jij bent zijn partner niet zijn ouder en niet zijn kind en ook niet zijn hulpverlener. Hij moet als de sodemieter zorgen dat hij een volwaardige partner van jou kan zijn en heel goed voor zichzelf zorgen....en voor jou een bosje bloemen kopen na een moeizame periode.
STerkte
Als ik een relatie zou hebben met iemand met bipolaire stoornis, zou ik verplicht stellen dat hij medicatie gebruikt en behandeling accepteert van een psychiater. En op het moment dat het mis gaat zou ik wel hulp inschakelen ook al wil hij dat niet. Of gewoon geen relatie. WAt moet jij anders doen, hem psychotisch zien wezen, wachten tot hij zichzelf gaat beschadigen? Of moet je hem alleen in huis laten. Jij bent zijn partner niet zijn ouder en niet zijn kind en ook niet zijn hulpverlener. Hij moet als de sodemieter zorgen dat hij een volwaardige partner van jou kan zijn en heel goed voor zichzelf zorgen....en voor jou een bosje bloemen kopen na een moeizame periode.
STerkte
zaterdag 28 februari 2009 om 16:18
Ter aanvulling.
Zou je kinderen willen? Als je dat wilt, doe het dan niet met hem tenzij hij heel stabiel en verantwoordelijk wordt.
Mijn moeder was bipolair en dat was niet leuk. Mijn verhaal staat op bovengenoemd forum.
Maria 62, volgens mij heb je een goede keus gemaakt. Veel sterkte, vrijheid en plezier voor jou en je kinderen.
Zou je kinderen willen? Als je dat wilt, doe het dan niet met hem tenzij hij heel stabiel en verantwoordelijk wordt.
Mijn moeder was bipolair en dat was niet leuk. Mijn verhaal staat op bovengenoemd forum.
Maria 62, volgens mij heb je een goede keus gemaakt. Veel sterkte, vrijheid en plezier voor jou en je kinderen.
zondag 1 maart 2009 om 13:27
Hallo allemaal,
Mijn vriend is opgenomen met een psychose, eerst gesloten toen besloten en toen weer naar huis. Maar helaas hij verborg allerlei dingen en na anderhalve week is hij weer opgenomen. Dit speelt van begin dit jaar en hij zit er nog steeds. Wat dat met mij doet. De wereld staat letterlijk op zijn kop. Ook wij hadden (hebben?) trouwplannen, we wonen sinds een jaar samen en ik hou gewoon heel erg van hem. Maar degene die ik nu zie is niet mijn vriend. Ja soms met vlagen.
Hij is nu over op andere medicijnen en die werken nog niet goed genoeg. Hij heeft ze ook al een paar dagen laten staan vanwege de bijwerkingen en zijn wantrouwen.
Mijn leven gaat wel gewoon door, en ik heb nu het plan opgevat om dat ook gewoon te doen. Toekomst...? ik zou het niet weten... Ik ben veel emotioneel en het voelt alsof ik leef in een film die zometeen gewoon is afgelopen en alles is weer normaal.
Ik kan jullie ook geen advies geven want ik weet het zelf ook even niet meer.
Het is zo onwerkelijk, hij heeft zo'n andere werkelijkheid op dit moment, niet te bevatten.
Ik bezoek hem wel, want je gevoel is niet zomaar over. In het begin elke dag maar dat houd ik niet vol dus nu in een wat beperktere vorm.
We willen nog steeds voor samen gaan, maar dan moet hij wel eerst beter worden en daar ligt het grote knelpunt tussen ons op dit moment, hij vindt niet dat hij ziek is.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal toch anderen ook kan steunen, maar hoe verder durf ik niet te zeggen....
Mijn vriend is opgenomen met een psychose, eerst gesloten toen besloten en toen weer naar huis. Maar helaas hij verborg allerlei dingen en na anderhalve week is hij weer opgenomen. Dit speelt van begin dit jaar en hij zit er nog steeds. Wat dat met mij doet. De wereld staat letterlijk op zijn kop. Ook wij hadden (hebben?) trouwplannen, we wonen sinds een jaar samen en ik hou gewoon heel erg van hem. Maar degene die ik nu zie is niet mijn vriend. Ja soms met vlagen.
Hij is nu over op andere medicijnen en die werken nog niet goed genoeg. Hij heeft ze ook al een paar dagen laten staan vanwege de bijwerkingen en zijn wantrouwen.
Mijn leven gaat wel gewoon door, en ik heb nu het plan opgevat om dat ook gewoon te doen. Toekomst...? ik zou het niet weten... Ik ben veel emotioneel en het voelt alsof ik leef in een film die zometeen gewoon is afgelopen en alles is weer normaal.
Ik kan jullie ook geen advies geven want ik weet het zelf ook even niet meer.
Het is zo onwerkelijk, hij heeft zo'n andere werkelijkheid op dit moment, niet te bevatten.
Ik bezoek hem wel, want je gevoel is niet zomaar over. In het begin elke dag maar dat houd ik niet vol dus nu in een wat beperktere vorm.
We willen nog steeds voor samen gaan, maar dan moet hij wel eerst beter worden en daar ligt het grote knelpunt tussen ons op dit moment, hij vindt niet dat hij ziek is.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal toch anderen ook kan steunen, maar hoe verder durf ik niet te zeggen....
zondag 1 maart 2009 om 21:13
Dag allemaal,
dag Marga, ik herken mezelf zo in jouw berichtje. Ik ga gewoon door met ons leventje, op m'n eentje... we zien wel als hij eruit komt, hoe het dan verder moet...
Ik wil er graag mee verder. Ons leven is samen opgebouwd, we zijn zes jaar samen,... Maar dan moet hij wel volledig genezen zijn.
Misschien is het omdat ik zelf zwaar met de griep sukkel momenteel, maar dit weekend mocht mijn vriend naar huis en ik ben totaal (emotioneel én fysiek) uitgeput. Zo mag het echt niet zijn als hij terug komt. Zaterdag verliep goed, een normale dag met mijn vriendje thuis, bijna zoals voordien. Maar vandaag was hij weer angstig, liep hij heel de tijd te ijsberen, niet aanspreekbaar. Een grote teleurstelling voor mij, want doordat hij woensdag en zaterdag zo goed was, verwacht ik er misschien te veel van...
Gelukkig beseft hij wel dat hij ziek is, dat hij manie had zelfs, en dat hij er iets aan moest doen. Maar in zijn geval is de (gedwongen) opname zo traumatisch verlopen, dat verwerken komt er ook nog eens extra bij.
Groetjes
Paulusje
dag Marga, ik herken mezelf zo in jouw berichtje. Ik ga gewoon door met ons leventje, op m'n eentje... we zien wel als hij eruit komt, hoe het dan verder moet...
Ik wil er graag mee verder. Ons leven is samen opgebouwd, we zijn zes jaar samen,... Maar dan moet hij wel volledig genezen zijn.
Misschien is het omdat ik zelf zwaar met de griep sukkel momenteel, maar dit weekend mocht mijn vriend naar huis en ik ben totaal (emotioneel én fysiek) uitgeput. Zo mag het echt niet zijn als hij terug komt. Zaterdag verliep goed, een normale dag met mijn vriendje thuis, bijna zoals voordien. Maar vandaag was hij weer angstig, liep hij heel de tijd te ijsberen, niet aanspreekbaar. Een grote teleurstelling voor mij, want doordat hij woensdag en zaterdag zo goed was, verwacht ik er misschien te veel van...
Gelukkig beseft hij wel dat hij ziek is, dat hij manie had zelfs, en dat hij er iets aan moest doen. Maar in zijn geval is de (gedwongen) opname zo traumatisch verlopen, dat verwerken komt er ook nog eens extra bij.
Groetjes
Paulusje
maandag 2 maart 2009 om 19:01
Paulusje, mijn vriend is gelukkig vrijwillig opgenomen.
Neemt niet weg dat hij ook d.m.v. politiegeweld in de separeer cel heeft gezeten, verschrikkelijk.
Ook ik wil graag met hem verder en inderdaad dan moet hij wel weer goed zijn.
Hij gaat ook pas naar huis als ook ik het aan kan, dat gebeurt in overleg hebben ze me beloofd.
Dat hij ziek is wil er bij hem nog niet in. Het is gewoon waar wat hij denkt.
Je moet de volgende keer als thuisfront goed overleggen met arts en verpleging of en wannner hij thuis komt!
Het is voor mij voor het eerst mensen te spreken die "hetzelfde" doormaken, geen opluchting maar wel herkenning. Ik zou zoveel dingen willen vragen, hebben jullie dat nu ook en hoe ga je ermee om.
Grt Marga
Neemt niet weg dat hij ook d.m.v. politiegeweld in de separeer cel heeft gezeten, verschrikkelijk.
Ook ik wil graag met hem verder en inderdaad dan moet hij wel weer goed zijn.
Hij gaat ook pas naar huis als ook ik het aan kan, dat gebeurt in overleg hebben ze me beloofd.
Dat hij ziek is wil er bij hem nog niet in. Het is gewoon waar wat hij denkt.
Je moet de volgende keer als thuisfront goed overleggen met arts en verpleging of en wannner hij thuis komt!
Het is voor mij voor het eerst mensen te spreken die "hetzelfde" doormaken, geen opluchting maar wel herkenning. Ik zou zoveel dingen willen vragen, hebben jullie dat nu ook en hoe ga je ermee om.
Grt Marga
maandag 2 maart 2009 om 20:56
Dag Marge,
het is inderdaad geen echte 'opluchting' dat je hier terug vindt... maar ergens is het voor mij wel een gevoel van erkenning. Je bent niet de enige die dit doormaakt.
Je mag gerust vragen stellen. Maar of je een antwoord gaat krijgen is natuurlijk niet zeker. Voor mij is het ook de eerste (en hopelijk de laatste) keer.
Wij waren als thuisfront wel akkoord dat hij naar huis zou komen dit weekend... maar misschien verwachtte ik er teveel van. Ze waren ook net gestopt met kalmeringsmiddelen. Misschien was het ook te vroeg om een heel weekend thuis te zijn.
Het weekend heeft me wel 'gesloopt'. Ik ben hem daarjuist weer gaan opzoeken, nu krijgt hij opnieuw kalmeringsmiddelen en hij lag te slapen.
Het is een opnieuw stap achteruit... voor hem geeft het ook een gevoel van uitzichtloosheid... voor mij ook.
Mijn vriend besefte ook lang niet dat hij ziek was. Gelukkig is hij nu wel (door de medicatie?) tot dat inzicht gekomen. Dat maakt het voor ons ook een stuk gemakkelijker om hem te bezoeken en ermee om te gaan.
Groetjes
Paulusje
het is inderdaad geen echte 'opluchting' dat je hier terug vindt... maar ergens is het voor mij wel een gevoel van erkenning. Je bent niet de enige die dit doormaakt.
Je mag gerust vragen stellen. Maar of je een antwoord gaat krijgen is natuurlijk niet zeker. Voor mij is het ook de eerste (en hopelijk de laatste) keer.
Wij waren als thuisfront wel akkoord dat hij naar huis zou komen dit weekend... maar misschien verwachtte ik er teveel van. Ze waren ook net gestopt met kalmeringsmiddelen. Misschien was het ook te vroeg om een heel weekend thuis te zijn.
Het weekend heeft me wel 'gesloopt'. Ik ben hem daarjuist weer gaan opzoeken, nu krijgt hij opnieuw kalmeringsmiddelen en hij lag te slapen.
Het is een opnieuw stap achteruit... voor hem geeft het ook een gevoel van uitzichtloosheid... voor mij ook.
Mijn vriend besefte ook lang niet dat hij ziek was. Gelukkig is hij nu wel (door de medicatie?) tot dat inzicht gekomen. Dat maakt het voor ons ook een stuk gemakkelijker om hem te bezoeken en ermee om te gaan.
Groetjes
Paulusje
