Psyche
alle pijlers
Vriend neigt naar psychose/manie, wat te doen?
woensdag 14 januari 2009 om 11:28
Hallo allemaal,
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
woensdag 14 januari 2009 om 11:46
Tjee, wat heftig voor jullie. Een psychose is ernstig. Ik loop momenteel mijn stage in de GGZ, ook met schizoide personen. Ik weet er wel wat van, maar lang niet alles.
Ik kan mij voorstellen dat je het erg moeilijk vindt om aan de zijlijn te staan, dat is zo machteloos! Maar je schrijft het zelf al heel goed, jij bent niet zijn hulpverlener maar zijn partner.
Is er een mogelijkheid dat jij hierbij begeleiding krijgt, wat je het beste kunt doen en hoe jij hiermee om kunt gaan? Ook de begeleiding voor de omgeving is erg belangrijk, die wordt vaak 'vergeten' of onderbelicht.
Zoals je zelf wellicht ook wel weet, kan iemand met een psychose ook zeer wantrouwig of achterdochtig worden. Als jij afstand neemt, kan dat voor hem bedreigend overkomen, Ik denk dat je het heel goed doet door hem duidelijk te maken waarom je afstand neemt, dat heb je nu ook al gedaan.
Volgens mij ben je heel goed bezig, je verliest jezelf niet en kunt wat afstand proberen te nemen. Je vriend mag wel heel blij zijn met jou!
Misschien kun je hem toch motiveren om contact op te nemen met zijn hulpverlener?
Zijn er verder in jouw of zijn omgeving mensen waarmee je hierover kunt praten of afspraken maken?
Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik kan mij voorstellen dat je het erg moeilijk vindt om aan de zijlijn te staan, dat is zo machteloos! Maar je schrijft het zelf al heel goed, jij bent niet zijn hulpverlener maar zijn partner.
Is er een mogelijkheid dat jij hierbij begeleiding krijgt, wat je het beste kunt doen en hoe jij hiermee om kunt gaan? Ook de begeleiding voor de omgeving is erg belangrijk, die wordt vaak 'vergeten' of onderbelicht.
Zoals je zelf wellicht ook wel weet, kan iemand met een psychose ook zeer wantrouwig of achterdochtig worden. Als jij afstand neemt, kan dat voor hem bedreigend overkomen, Ik denk dat je het heel goed doet door hem duidelijk te maken waarom je afstand neemt, dat heb je nu ook al gedaan.
Volgens mij ben je heel goed bezig, je verliest jezelf niet en kunt wat afstand proberen te nemen. Je vriend mag wel heel blij zijn met jou!
Misschien kun je hem toch motiveren om contact op te nemen met zijn hulpverlener?
Zijn er verder in jouw of zijn omgeving mensen waarmee je hierover kunt praten of afspraken maken?
Heel veel sterkte in ieder geval!
woensdag 14 januari 2009 om 11:52
Wat moeilijk......dikke knuffel en sterkte!
Ik heb er ervaring mee op een iets ander vlak. Mijn schoonmoeder heeft ook een bipolaire stoornis. Zij is heel goed te hebben wanneer ze netjes haar medicijnen neemt....in de afgelopen 10 jaar is ze meerdere malen gestopt met het nemen van haar medicijnen omdat het a) goed ging met haar en b) ze dik werd van de medicijnen aldus mijn schoonmoeder. Je ziet haar dan afglijden. En wij probeerde alle bordjes in de lucht te houden.
Wij hebben uiteindelijk haar voor de keuze gezet: Je neemt netjes voor de rest van je leven je medicatie en wij zullen er voor je zijn. Doe je dit niet, prima, maar dan zonder ons, dan verbreken we definitief het contact.
Heel makkelijk gezegd natuurlijk maar zo makkelijk was het niet maar we moesten onszelf beschermen....
Je vraag wat zou jij doen kan ik niet voor je beantwoorden maar ik wil je wel meegeven dat deze ziekte de omgeving van de patient ook ziek maakt.....en de vraag is wil je kwaliteit van leven zonder je liefde of neem je deze rollercoaster op de koopt toe en behoudt je je liefde. Moeilijk....ik zou zeggen volg je hart maar dat is in deze natuurlijk niet zo eenvoudig.....misschien is een emmertje ratio in deze wel geen overbodige luxe.
Ik heb er ervaring mee op een iets ander vlak. Mijn schoonmoeder heeft ook een bipolaire stoornis. Zij is heel goed te hebben wanneer ze netjes haar medicijnen neemt....in de afgelopen 10 jaar is ze meerdere malen gestopt met het nemen van haar medicijnen omdat het a) goed ging met haar en b) ze dik werd van de medicijnen aldus mijn schoonmoeder. Je ziet haar dan afglijden. En wij probeerde alle bordjes in de lucht te houden.
Wij hebben uiteindelijk haar voor de keuze gezet: Je neemt netjes voor de rest van je leven je medicatie en wij zullen er voor je zijn. Doe je dit niet, prima, maar dan zonder ons, dan verbreken we definitief het contact.
Heel makkelijk gezegd natuurlijk maar zo makkelijk was het niet maar we moesten onszelf beschermen....
Je vraag wat zou jij doen kan ik niet voor je beantwoorden maar ik wil je wel meegeven dat deze ziekte de omgeving van de patient ook ziek maakt.....en de vraag is wil je kwaliteit van leven zonder je liefde of neem je deze rollercoaster op de koopt toe en behoudt je je liefde. Moeilijk....ik zou zeggen volg je hart maar dat is in deze natuurlijk niet zo eenvoudig.....misschien is een emmertje ratio in deze wel geen overbodige luxe.
woensdag 14 januari 2009 om 11:59
een psychose is trouwens wel heel wat anders dan een (hypo)manische periode bij een bipolaire stoornis. Het klinkt imo een beetje alsof je niet precies weet wat de ziekte inhoud.
Mocht je zelf hulp nodig hebben dan is dat niets om je voor te schamen, partner zijn van iemand met een (psychische) stoornis is niet makkelijk, maar goed, 'iedereen' heeft wel wat
Mocht je zelf hulp nodig hebben dan is dat niets om je voor te schamen, partner zijn van iemand met een (psychische) stoornis is niet makkelijk, maar goed, 'iedereen' heeft wel wat
woensdag 14 januari 2009 om 13:11
Hoi Valesca,
Dit is inderdaad erg moeilijk. Ik werk zelf met mensen die veelal deze problmatiek hebben. Het is inderdaad zo dat je vrij weinig kunt doen dan heel duidelijk zijn en ervoor zorgen dat je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Het zou wel goed zijn als je vriend regelmatig contact heeft met een behandelaar, maar dit moet hij zelf willen.
Je hebt een vereniging voor mensen met schizofrenie en/of psychoses www.anoiksis.nl
Ook is er een vereniging voor familie/vrienden/betrokkenen van mensen met schizofrenie/psychoses. Hier kun je zelf contact leggen met lotgenoten en informatie opvragen. www.ypsilon.org
Een bipolaire stoornis is inderdaad heel wat anders dan psychose/schizofrenie. Dus ik zou sowiezo meer informatie inwinnen over wat je vriend precies heeft.
Het feit blijft dat je duidelijke keuzes moet maken. Het is moeilijk om te leven met iemand met zulke problematiek en je zal je grenzen duidelijk af moeten bakenen voor jezelf.
Heel goed dat je al duidelijke afspraken hebt gemaakt met vriend wat te doen als het slechter gaat. Zo voelt hij zich ook serieus genomen.
Veel succes!!!
Dit is inderdaad erg moeilijk. Ik werk zelf met mensen die veelal deze problmatiek hebben. Het is inderdaad zo dat je vrij weinig kunt doen dan heel duidelijk zijn en ervoor zorgen dat je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Het zou wel goed zijn als je vriend regelmatig contact heeft met een behandelaar, maar dit moet hij zelf willen.
Je hebt een vereniging voor mensen met schizofrenie en/of psychoses www.anoiksis.nl
Ook is er een vereniging voor familie/vrienden/betrokkenen van mensen met schizofrenie/psychoses. Hier kun je zelf contact leggen met lotgenoten en informatie opvragen. www.ypsilon.org
Een bipolaire stoornis is inderdaad heel wat anders dan psychose/schizofrenie. Dus ik zou sowiezo meer informatie inwinnen over wat je vriend precies heeft.
Het feit blijft dat je duidelijke keuzes moet maken. Het is moeilijk om te leven met iemand met zulke problematiek en je zal je grenzen duidelijk af moeten bakenen voor jezelf.
Heel goed dat je al duidelijke afspraken hebt gemaakt met vriend wat te doen als het slechter gaat. Zo voelt hij zich ook serieus genomen.
Veel succes!!!
woensdag 14 januari 2009 om 13:39
quote:Valesca C schreef op 14 januari 2009 @ 11:28:
Hallo allemaal,
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Als je ervoor kiest om toch een relatie met je vriend te willen houden ondanks deze ernstige stoornis dan zou ik je willen aanraden om zelf een educatieve training te volgen voor betrokkenen van iemand met deze stoornis. Vaak gaat dit via de GGZ.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
In hoeverre erkent hij dat hij een stoornis heeft? Wat is zijn houding t.a.v. de stoornis? Vindt hij het zelf ook een probleem waar hij zijn weg in wil vinden, of, staat hij er laconiek/afwijzend tegenover? Zijn houding lijkt mij een wereld van verschil maken voor jouw verdere levenskeuzes m.b.t. tot hem en een relatie met hem.
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Juist als hij het allemaal zelf wil bepalen (wat ik heel begrijpelijk vind) is het zaak dat hij zijn wensen goed kenbaar maakt en doorspreekt met naasten en vooral ook met zijn hulpverlener (psychiater/psycholoog). Noodplannen maken is daar orde van de dag en dát is de manier om zoveel mogelijk controle over je eigen leven te houden in zijn geval. Naast therapie/training om om te leren gaan met alles en juiste medicatie.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Wie heb jij om jóu erdoorheen te helpen? Wie heb jij die jou bijstaat met raad en daad? Heb jij ook contact of afspraken met zijn hulpverleners?
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
Daarom: ik vind dat JIJ voor jezelf begeleiding hierbij moet zoeken.
Indien je besluit dat het het waard is om met hem verder te gaan.
(en die keuze zou ik persoonlijk grotendeels laten afhangen van in hoeverre hij werkt aan zijn probleem draaglijk maken voor hemzelf en voor zijn naasten).
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Dat begrijp ik volledig. Zoek hulp, jij hoeft (en kan) niet de hulpverlener uithangen. Er zijn gelukkig mensen die daar voor gestudeerd hebben. Zorg goed voor jezelf. Ik zie je worsteling daarmee en vind het heel knap van je hoe goed je de situatie lijkt te overzien. Toch hoef jij niet altijd de sterkste te zijn. Zorg voor professionele hulp en zorg voor Valesca-time met mensen die jou een beetje ondersteunen en opvrolijken.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?Lastig hoor meis. Maar ik weet zeker dat er wel mogelijkheden zijn om jou te ontlasten en hem te helpen. Maar
- Hij moet dat zelf willen en zelf zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en geluk (en een crisis is niet het goede moment om dit te bespreken, dan gaat het om schadebeperking)
- Jij moet in de eerste plaats aan jezelf blijven denken. Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Vraag je af of dit het waard is. Vraag indien je met hem verder gaat professionele én niet-professionele ondersteuning.
Ik wil geenzins zeggen dat iemand met BPS geen partner verdient of geen leuke partner kan zijn. Het is m.i. alleen wel heel belangrijk dat de verantwoordelijkheden van de twee individuen belangrijk gescheiden blijven (hij is verantwoordelijk voor zijn leven, jij voor dat van jou). En hulp aanvaarden voor beiden lijkt mij noodzakelijk.
Veel sterkte!!
Hallo allemaal,
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Als je ervoor kiest om toch een relatie met je vriend te willen houden ondanks deze ernstige stoornis dan zou ik je willen aanraden om zelf een educatieve training te volgen voor betrokkenen van iemand met deze stoornis. Vaak gaat dit via de GGZ.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
In hoeverre erkent hij dat hij een stoornis heeft? Wat is zijn houding t.a.v. de stoornis? Vindt hij het zelf ook een probleem waar hij zijn weg in wil vinden, of, staat hij er laconiek/afwijzend tegenover? Zijn houding lijkt mij een wereld van verschil maken voor jouw verdere levenskeuzes m.b.t. tot hem en een relatie met hem.
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Juist als hij het allemaal zelf wil bepalen (wat ik heel begrijpelijk vind) is het zaak dat hij zijn wensen goed kenbaar maakt en doorspreekt met naasten en vooral ook met zijn hulpverlener (psychiater/psycholoog). Noodplannen maken is daar orde van de dag en dát is de manier om zoveel mogelijk controle over je eigen leven te houden in zijn geval. Naast therapie/training om om te leren gaan met alles en juiste medicatie.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Wie heb jij om jóu erdoorheen te helpen? Wie heb jij die jou bijstaat met raad en daad? Heb jij ook contact of afspraken met zijn hulpverleners?
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
Daarom: ik vind dat JIJ voor jezelf begeleiding hierbij moet zoeken.
Indien je besluit dat het het waard is om met hem verder te gaan.
(en die keuze zou ik persoonlijk grotendeels laten afhangen van in hoeverre hij werkt aan zijn probleem draaglijk maken voor hemzelf en voor zijn naasten).
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Dat begrijp ik volledig. Zoek hulp, jij hoeft (en kan) niet de hulpverlener uithangen. Er zijn gelukkig mensen die daar voor gestudeerd hebben. Zorg goed voor jezelf. Ik zie je worsteling daarmee en vind het heel knap van je hoe goed je de situatie lijkt te overzien. Toch hoef jij niet altijd de sterkste te zijn. Zorg voor professionele hulp en zorg voor Valesca-time met mensen die jou een beetje ondersteunen en opvrolijken.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?Lastig hoor meis. Maar ik weet zeker dat er wel mogelijkheden zijn om jou te ontlasten en hem te helpen. Maar
- Hij moet dat zelf willen en zelf zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en geluk (en een crisis is niet het goede moment om dit te bespreken, dan gaat het om schadebeperking)
- Jij moet in de eerste plaats aan jezelf blijven denken. Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Vraag je af of dit het waard is. Vraag indien je met hem verder gaat professionele én niet-professionele ondersteuning.
Ik wil geenzins zeggen dat iemand met BPS geen partner verdient of geen leuke partner kan zijn. Het is m.i. alleen wel heel belangrijk dat de verantwoordelijkheden van de twee individuen belangrijk gescheiden blijven (hij is verantwoordelijk voor zijn leven, jij voor dat van jou). En hulp aanvaarden voor beiden lijkt mij noodzakelijk.
Veel sterkte!!
woensdag 14 januari 2009 om 15:17
quote:Your_Wake_Up_Call schreef op 14 januari 2009 @ 11:59:
een psychose is trouwens wel heel wat anders dan een (hypo)manische periode bij een bipolaire stoornis. Het klinkt imo een beetje alsof je niet precies weet wat de ziekte inhoud.
Mocht je zelf hulp nodig hebben dan is dat niets om je voor te schamen, partner zijn van iemand met een (psychische) stoornis is niet makkelijk, maar goed, 'iedereen' heeft wel wat
Een psychose is idd wat anders, maar kan wel heel goed samengaan met een manische periode en wat ik lees, heeft hij dat al eerder meegemaakt en is TO bang dat het weer zover komt.... En 'iedereen heeft wel wat' vind ik persoonlijk wat kort door de bocht, iemand die opgenomen is geweest in een psychiatrisch ziekenhuis 'heeft toch echt wel wat meer dan wat'.
Moeilijk hoor Valesca! Ik werk nu toch al een aantal jaar als psychiatrisch verpleegkundige en hoe vaak je idd niet hoort dat de patient niet wil dat familie contact opneemt met hulpverleners.... Ik snap wel dat jij dat dan ook liever niet doet, maar wat je wel kan doen is bellen met de GGZ en de situatie voorleggen, advies vragen en zeggen dat je liever niet hebt dat ze jouw naam noemen in contact met hem. Daarnaast denk ik dat je goed bezig bent door ook aan jezelf te denken, niemand (en zeker hij niet) heeft er wat aan als je meegezogen wordt de put in.
Heb je enig idee wat de factoren zijn dat het nu weer mis lijkt te gaan? Neemt hij zijn medicatie? Heeft hij ergens stress over? Je schrijft dat je hoopt dat de medicatie aan gaat slaan, hoe lang slikt hij het (en wat)?
Ik hoop voor je dat het allemaal toch met een sisser afloopt...
een psychose is trouwens wel heel wat anders dan een (hypo)manische periode bij een bipolaire stoornis. Het klinkt imo een beetje alsof je niet precies weet wat de ziekte inhoud.
Mocht je zelf hulp nodig hebben dan is dat niets om je voor te schamen, partner zijn van iemand met een (psychische) stoornis is niet makkelijk, maar goed, 'iedereen' heeft wel wat
Een psychose is idd wat anders, maar kan wel heel goed samengaan met een manische periode en wat ik lees, heeft hij dat al eerder meegemaakt en is TO bang dat het weer zover komt.... En 'iedereen heeft wel wat' vind ik persoonlijk wat kort door de bocht, iemand die opgenomen is geweest in een psychiatrisch ziekenhuis 'heeft toch echt wel wat meer dan wat'.
Moeilijk hoor Valesca! Ik werk nu toch al een aantal jaar als psychiatrisch verpleegkundige en hoe vaak je idd niet hoort dat de patient niet wil dat familie contact opneemt met hulpverleners.... Ik snap wel dat jij dat dan ook liever niet doet, maar wat je wel kan doen is bellen met de GGZ en de situatie voorleggen, advies vragen en zeggen dat je liever niet hebt dat ze jouw naam noemen in contact met hem. Daarnaast denk ik dat je goed bezig bent door ook aan jezelf te denken, niemand (en zeker hij niet) heeft er wat aan als je meegezogen wordt de put in.
Heb je enig idee wat de factoren zijn dat het nu weer mis lijkt te gaan? Neemt hij zijn medicatie? Heeft hij ergens stress over? Je schrijft dat je hoopt dat de medicatie aan gaat slaan, hoe lang slikt hij het (en wat)?
Ik hoop voor je dat het allemaal toch met een sisser afloopt...
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
woensdag 14 januari 2009 om 16:14
inderdaad VickyP, wat ik ervan begrijp onderscheid een manische (= meest heftige variant van een 'euforische') episode zich juist van een hypomane (= iets minder heftige variant van euforische episode) episode door de aanwezigheid van psychotische verschijnselen. Dus als iemand echt manisch is, heeft hij (vrijwel?) altijd ook psychotische verschijnselen. Niks vreemds aan dus wat TO schrijft.
Hoe dan ook Valesca, het lijkt me heftig, heel veel sterkte en inderdaad: misschien ook voor jezelf wat steun/begeleiding zoeken als je echt bij je vriend wil blijven
Hoe dan ook Valesca, het lijkt me heftig, heel veel sterkte en inderdaad: misschien ook voor jezelf wat steun/begeleiding zoeken als je echt bij je vriend wil blijven
woensdag 14 januari 2009 om 20:22
Héél veel dank alvast vor al jullie (lieve) reacties, daar heb ik veel aan. Ik zal even in het algemeen op iedereen reageren voor zover mogelijk.
Ik ga nu 8 jaar met mijn vriend. In het begin wist ik (en hij ook) niet dat hij bipolair was. Daar zijn we achter gekomen nadat we een jaar samen waren. Ik heb hem destijds bijna letterlijk naar de dokter gesleept.
Na 8 jaar weet ik toch aardig wat van wat een manisch depressieve stoornis inhoud. Deze diagnose is destijds gesteld en eerlijk gezegd zijn daar geen twijfels over.
Hij slikt sinds een aantal jaar permanent lithium. In bepaalde periodes slikt hij daar Zyprexa (anti-psychoticum) bij.
Een jaar geleden is hij 'uitbehandeld' verklaard bij het Riagg (tot grote vreugde van mijn vriend). Dat wil zeggen dat hij geen regelmatige gesprekken meer hoeft te voeren en zelf moet aangeven wanneer hij er medicatie bij wil slikken of niet.
Mijn vriend heeft naar eigen zeggen zijn ziekte geaccepteerd. In mijn optiek vertaald als: hij heeft geaccepteerd dat hij zijn leven lang medicijnen zal moeten slikken. Hij erkent nog niet dat hij zijn situatie niet volledig zelf in de hand kan hebben en dat hij mensen uit zijn omgeving nodig heeft die hem steunen en/of mee observeren hoe het met hem gaat.
Hij heeft twee jaar geleden in een mail aan mij en zijn broer (enige mensen in zijn omgeving die echt dichtbij hem staan) geschreven hoe hij wil dat we handelen als het mis gaat. Daarin zegt hij zo min mogelijk 'bemoeienis' te willen. Hij wil eigenlijk absoluut niet dat we de hulpverlening inschakelen. Begrijpelijk, maar niet erg reeel ben ik bang.
Hoe staat hij tegenover zijn stoornis?
Hij erkent hem dus, maar in mijn optiek doet hij er niet genoeg aan een manische episode te voorkomen. Hij blowt, hij drinkt regelmatig en vaak teveel. Verder wil hij absoluut geen gesprekken met een psycholoog of psychiater op regelmatige basis, dat vindt hij onzin, want et gaat goed en hij heeft het in de hand. Over zijn verleden wil hij niet praten, want hij is er wel uit. Kortom: hij is vrij eigenwijs en vindt dat hij overal boven staat. Het is wel veel verbeterd met voorgaande jaren. Hij staat meer open voor wat ik signaleer bij hem en wil daar ook naar luisteren en neemt me serieus.
Ik heb eerdere keren vaak geschreeuw om steun en begeleiding, maar werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb me vaak zo alleen gevoeld in deze periodes en dat is waar ik nu ook bang voor ben. Erg weinig mensen weten wat de ziekte inhoud en wat het betekent voor zijn omgeving. Zoals ook hier is gezegd door een van jullie: Vaak wordt begeleiding van de omgeving erg onderschat. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Ik was echt wanhopig en in alle staten, maar kreeg vanuit het Riagg geen enkele begeleiding. Ik wist niet waar ik terecht kon met mijzelf.
En ook nu is dit waar ik dus ook zo vreselijk nerveus van wordt en angstig...wat moet ik? Hoe moet ik in godsnaam met deze situatie omgaan? Ik heb het meermalen meegemaakt dus in zekere zin weet ik het wel, maar het is elke keer weer heftig. Ik weet ook helemaal niet meer of ik verder wil met hem of niet, want ik weet gewoon niet of ik dit mijn hele leven wel ga trekken. Maar ik hou van hem en dat zet je niet zomaar even opzij. Daarbij wil ik hem niet in de steek laten, zeker niet op dit moment.
Wat zijn situatie nu betreft:
Ik weet héél goed dat een psychose iets heel anders is als een hypomane fase, maar vaak gaan deze twee wel met elkaar gepaard. Ik heb ook mijn twijfels over de psychose, zeker omdat de zyprexa niet echt aan lijkt te slaan. Het zou kunnen dat zijn lithiumspiegel niet in orde is. Dat hij een hogere dosis nodig heeft. Maar zijn lithiumspiegel is wel steeds de laatste maanden goed geweest, dus eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed waarom het nu dan toch mis lijkt te gaan.
Er zijn geen stressmakende dingen aan de gang in zijn omgeving, er is niets bijzonders gebeurd. het enige is dat hij de afgelopen tijd veel heeft geblowd, vandaar mijn vermoeden van een psychose.
Hoe dan ook, ik ga zeker de tip opvolgen om hulp te zoeken bij het GGZ of iets dergelijks. Lotgenotenlijn heb ik al geprobeerd eerdere keren, maar werd daar niet echt mee geholpen als 'partner van...'
Mijn punt nu is alleen: wat doe ik nu en waar ligt mijn grens?
Voor mezelf heb ik besloten om met mijn vriend te praten, erop aan te dringen dat hij naar de huisarts gaat en zijn lithiumspiegel laat meten. Verder kan ik weinig doen vrees ik. Waarschijnlijk zegt hij dat het onzin is en dat hij niet naar de huisarts wil...als dat gebeurt, weet ik het ook niet meer. Ik heb al contact opgenomen met zijn broer, die is nu op de hoogte.
Verder zal ik echt het liefst afstand willen nemen, maar dan weet ik dus ook niet meer hoe het met hem gaat. Ik kan wel bellen, maar als ik dan hoor dat het niet goed ga, sta ik daar gelijk weer op de stoep, dus geen contact lijkt me beter.
Dan zal zijn broer het op zich moeten nemen.
Waar ik misschien nog het meest bang voor ben, is dat het uit gaat. In de laatste manische periode, toen hij opgenomen werd, is hij namelijk verliefd geworden op een ander, terwijl hij opgenomen was. Dat heeft me echt kapot gemaakt. Ook toen had ik afstand genomen, met de hoop dat het weer goed zou komen. Ik deed alles voor hem en vervolgens ging hij ervandoor. Dat heeft echt veel pijn gedaan. Ik kom er gewoon achter dat ik de hele situatie totaal niet in de hand heb. Als ik geen afstand neem ga ik er aan onderdoor, als ik het wel doe, ga ik er misschien ook aan kapot. Ik lijk er hoe dan ook in meegesleept te worden...
Ik ga nu 8 jaar met mijn vriend. In het begin wist ik (en hij ook) niet dat hij bipolair was. Daar zijn we achter gekomen nadat we een jaar samen waren. Ik heb hem destijds bijna letterlijk naar de dokter gesleept.
Na 8 jaar weet ik toch aardig wat van wat een manisch depressieve stoornis inhoud. Deze diagnose is destijds gesteld en eerlijk gezegd zijn daar geen twijfels over.
Hij slikt sinds een aantal jaar permanent lithium. In bepaalde periodes slikt hij daar Zyprexa (anti-psychoticum) bij.
Een jaar geleden is hij 'uitbehandeld' verklaard bij het Riagg (tot grote vreugde van mijn vriend). Dat wil zeggen dat hij geen regelmatige gesprekken meer hoeft te voeren en zelf moet aangeven wanneer hij er medicatie bij wil slikken of niet.
Mijn vriend heeft naar eigen zeggen zijn ziekte geaccepteerd. In mijn optiek vertaald als: hij heeft geaccepteerd dat hij zijn leven lang medicijnen zal moeten slikken. Hij erkent nog niet dat hij zijn situatie niet volledig zelf in de hand kan hebben en dat hij mensen uit zijn omgeving nodig heeft die hem steunen en/of mee observeren hoe het met hem gaat.
Hij heeft twee jaar geleden in een mail aan mij en zijn broer (enige mensen in zijn omgeving die echt dichtbij hem staan) geschreven hoe hij wil dat we handelen als het mis gaat. Daarin zegt hij zo min mogelijk 'bemoeienis' te willen. Hij wil eigenlijk absoluut niet dat we de hulpverlening inschakelen. Begrijpelijk, maar niet erg reeel ben ik bang.
Hoe staat hij tegenover zijn stoornis?
Hij erkent hem dus, maar in mijn optiek doet hij er niet genoeg aan een manische episode te voorkomen. Hij blowt, hij drinkt regelmatig en vaak teveel. Verder wil hij absoluut geen gesprekken met een psycholoog of psychiater op regelmatige basis, dat vindt hij onzin, want et gaat goed en hij heeft het in de hand. Over zijn verleden wil hij niet praten, want hij is er wel uit. Kortom: hij is vrij eigenwijs en vindt dat hij overal boven staat. Het is wel veel verbeterd met voorgaande jaren. Hij staat meer open voor wat ik signaleer bij hem en wil daar ook naar luisteren en neemt me serieus.
Ik heb eerdere keren vaak geschreeuw om steun en begeleiding, maar werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb me vaak zo alleen gevoeld in deze periodes en dat is waar ik nu ook bang voor ben. Erg weinig mensen weten wat de ziekte inhoud en wat het betekent voor zijn omgeving. Zoals ook hier is gezegd door een van jullie: Vaak wordt begeleiding van de omgeving erg onderschat. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Ik was echt wanhopig en in alle staten, maar kreeg vanuit het Riagg geen enkele begeleiding. Ik wist niet waar ik terecht kon met mijzelf.
En ook nu is dit waar ik dus ook zo vreselijk nerveus van wordt en angstig...wat moet ik? Hoe moet ik in godsnaam met deze situatie omgaan? Ik heb het meermalen meegemaakt dus in zekere zin weet ik het wel, maar het is elke keer weer heftig. Ik weet ook helemaal niet meer of ik verder wil met hem of niet, want ik weet gewoon niet of ik dit mijn hele leven wel ga trekken. Maar ik hou van hem en dat zet je niet zomaar even opzij. Daarbij wil ik hem niet in de steek laten, zeker niet op dit moment.
Wat zijn situatie nu betreft:
Ik weet héél goed dat een psychose iets heel anders is als een hypomane fase, maar vaak gaan deze twee wel met elkaar gepaard. Ik heb ook mijn twijfels over de psychose, zeker omdat de zyprexa niet echt aan lijkt te slaan. Het zou kunnen dat zijn lithiumspiegel niet in orde is. Dat hij een hogere dosis nodig heeft. Maar zijn lithiumspiegel is wel steeds de laatste maanden goed geweest, dus eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed waarom het nu dan toch mis lijkt te gaan.
Er zijn geen stressmakende dingen aan de gang in zijn omgeving, er is niets bijzonders gebeurd. het enige is dat hij de afgelopen tijd veel heeft geblowd, vandaar mijn vermoeden van een psychose.
Hoe dan ook, ik ga zeker de tip opvolgen om hulp te zoeken bij het GGZ of iets dergelijks. Lotgenotenlijn heb ik al geprobeerd eerdere keren, maar werd daar niet echt mee geholpen als 'partner van...'
Mijn punt nu is alleen: wat doe ik nu en waar ligt mijn grens?
Voor mezelf heb ik besloten om met mijn vriend te praten, erop aan te dringen dat hij naar de huisarts gaat en zijn lithiumspiegel laat meten. Verder kan ik weinig doen vrees ik. Waarschijnlijk zegt hij dat het onzin is en dat hij niet naar de huisarts wil...als dat gebeurt, weet ik het ook niet meer. Ik heb al contact opgenomen met zijn broer, die is nu op de hoogte.
Verder zal ik echt het liefst afstand willen nemen, maar dan weet ik dus ook niet meer hoe het met hem gaat. Ik kan wel bellen, maar als ik dan hoor dat het niet goed ga, sta ik daar gelijk weer op de stoep, dus geen contact lijkt me beter.
Dan zal zijn broer het op zich moeten nemen.
Waar ik misschien nog het meest bang voor ben, is dat het uit gaat. In de laatste manische periode, toen hij opgenomen werd, is hij namelijk verliefd geworden op een ander, terwijl hij opgenomen was. Dat heeft me echt kapot gemaakt. Ook toen had ik afstand genomen, met de hoop dat het weer goed zou komen. Ik deed alles voor hem en vervolgens ging hij ervandoor. Dat heeft echt veel pijn gedaan. Ik kom er gewoon achter dat ik de hele situatie totaal niet in de hand heb. Als ik geen afstand neem ga ik er aan onderdoor, als ik het wel doe, ga ik er misschien ook aan kapot. Ik lijk er hoe dan ook in meegesleept te worden...
vrijdag 16 januari 2009 om 14:58
Ik snap dat hij blij is dat hij is 'uitbehandeld', het lijkt mij alleen een lastige afspraak dat hij zlef mag beslissen wanneer hij zyprexa erbij gaat slikken. Mensen met een psychose zijn over het algemeen niet heel goed in staat deze beslissing te nemen en als hij niet wil dat jullie je er niet bemoeien, is het voor jullie als omstanders wel een heel lastige situatie lijkt mij. Waarom wil hij per se niet dat er hulp wordt ingeschakeld?
En wat belachelijk dat je geen gehoor kreeg bij het RIAGG! Die zijn er ook om jou te ondersteunen en tips en adviezen te geven hoe om te gaan met de ziekte van je vriend! En natuurlijk uitleg geven over wat het inhoudt. Heb je www.ypsilon.org al eens geprobeerd? Dat is een lotgenotenvereniging, maar dan voor de partner / familie van....
Blowen is idd ook niet erg verstandig als je een gevoeligheid hebt voor psychoses... Zou het niet kunnen zijn dat zyprexa gewoon niet het goede anti-psychoticum is? Of de dosering misschien niet?
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is je grenzen te bewaken, vaak ben je er al overheen voordat je weet waar ze liggen. Was hij echt verliefd tijdens zijn opname? Of was het misschien meer een soort 'manische bevlieging'. Ik denk dat het misschien toch goed is zelf professionele hulp te zoeken, al is het maar om te leren hiermee om te gaan (sorry voor de vage term )
Heel veel succes!
En wat belachelijk dat je geen gehoor kreeg bij het RIAGG! Die zijn er ook om jou te ondersteunen en tips en adviezen te geven hoe om te gaan met de ziekte van je vriend! En natuurlijk uitleg geven over wat het inhoudt. Heb je www.ypsilon.org al eens geprobeerd? Dat is een lotgenotenvereniging, maar dan voor de partner / familie van....
Blowen is idd ook niet erg verstandig als je een gevoeligheid hebt voor psychoses... Zou het niet kunnen zijn dat zyprexa gewoon niet het goede anti-psychoticum is? Of de dosering misschien niet?
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is je grenzen te bewaken, vaak ben je er al overheen voordat je weet waar ze liggen. Was hij echt verliefd tijdens zijn opname? Of was het misschien meer een soort 'manische bevlieging'. Ik denk dat het misschien toch goed is zelf professionele hulp te zoeken, al is het maar om te leren hiermee om te gaan (sorry voor de vage term )
Heel veel succes!
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
vrijdag 16 januari 2009 om 21:17
VickyP, dank voor je reactie.
Ik heb vanmiddag korrelatie gebeld en dat heeft me wel goed gedaan. Tja, het is inderdaad idioot dat hij zelf mag beslissen wanneer hij er wat bij slikt of niet, maar blijkbaar kan het. Ik heb ook zijn huisarts ingelicht.
Ik had net 'afstand genomen' van mijn vriend, maar daarnet belde hij me om met me af te spreken in de stad. In eerste instantie zei ik 'ja', maar ik voelde me daar eigenlijk zo slecht bij, dat ik net de afspraak heb afgezegd. Hij reageerde heel zwart/wit en keihard met dat ik niet van hem hou, als ik niet wilde komen. Voor mij waren er 10 anderen en hij had toch een enorm aanbod aan vrouwen op dit moment (moeilijk te geloven, maar goed). Heb het nog willen verzachten en uitleggen (wat mij betreft is het niet uit), maar hij zag maar één mogelijkheid. Dus zo hebben we opgehangen... hij gaat het op een n**ken zetten.
Heb het gelukkig al eerder meegemaakt, zodat ik enigszins kan relativeren, maar het doet wel vreselijk veel pijn. Misschien maar goed dat dit nu zo gebeurt, want ik had al bedacht dat ik dit niet mijn hele leven lang ga trekken... elke keer de vernederingen, de pijn, het vertrouwen kwijt. Ik wil het zelf niet meer. Ik moet misschien blij zijn dat het klaar is nu. Het is alleen nog een lange weg te gaan vrees ik, voordat ik het in mijn hart ook kan accepteren...
Valesca
Ik heb vanmiddag korrelatie gebeld en dat heeft me wel goed gedaan. Tja, het is inderdaad idioot dat hij zelf mag beslissen wanneer hij er wat bij slikt of niet, maar blijkbaar kan het. Ik heb ook zijn huisarts ingelicht.
Ik had net 'afstand genomen' van mijn vriend, maar daarnet belde hij me om met me af te spreken in de stad. In eerste instantie zei ik 'ja', maar ik voelde me daar eigenlijk zo slecht bij, dat ik net de afspraak heb afgezegd. Hij reageerde heel zwart/wit en keihard met dat ik niet van hem hou, als ik niet wilde komen. Voor mij waren er 10 anderen en hij had toch een enorm aanbod aan vrouwen op dit moment (moeilijk te geloven, maar goed). Heb het nog willen verzachten en uitleggen (wat mij betreft is het niet uit), maar hij zag maar één mogelijkheid. Dus zo hebben we opgehangen... hij gaat het op een n**ken zetten.
Heb het gelukkig al eerder meegemaakt, zodat ik enigszins kan relativeren, maar het doet wel vreselijk veel pijn. Misschien maar goed dat dit nu zo gebeurt, want ik had al bedacht dat ik dit niet mijn hele leven lang ga trekken... elke keer de vernederingen, de pijn, het vertrouwen kwijt. Ik wil het zelf niet meer. Ik moet misschien blij zijn dat het klaar is nu. Het is alleen nog een lange weg te gaan vrees ik, voordat ik het in mijn hart ook kan accepteren...
Valesca
vrijdag 16 januari 2009 om 21:28
Ik heb ervaring met een chronisch psychotische moeder en nam wel altijd contact op met hulpverlener. Niet dat het iets hielp, maar vond het sowieso handig dat de hulpverlening op de hoogte was. Goed dat je zijn huisarts hebt ingelicht. Het hele grote probleem is natuurlijk totaal geen inzicht in eigen situatie. Op zich kun je daar heel weinig tot niks aan doen behalve je machteloos voelen en toch hulpverleners inschakelen. Ook al weet je bij voorbaat al dat het weinig tot niets op zal leveren.
Lijkt me extreem moeilijk om een relatie te hebben met iemand die psychotisch is.
Lijkt me extreem moeilijk om een relatie te hebben met iemand die psychotisch is.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:37
Wat ik ontzettend goed vind van je vriend is dat hij in het verleden kenbaar gemaakt heeft wat zijn wensen zijn bij een terugval. Dat maakt dat jij in ieder geval een soort leidraad hebt.
Weet je zeker dat hij zijn lithium slikt?
Heb je enig idee of er nog afspraken gemaakt zijn met zijn laatste behandelaar (dus op het moment dat hij uitbehandeld was). Bij dit soort chronische aandoeningen gebeurt dat soms. Dan blijft het behandelcontract bestaan zodat daar eventueel op terug gevallen kan worden.
Wat lastig is is dat je vriend inderdaad zelf hulp moet willen accepteren. En een van de kenmerkende zaken van een bipolaire stoornis is dat iemand dat liever niet heeft. Heel begrijpelijk overigens, het voelt denk ik als kwijtraken van de autonomie over je eigen leven.
Fijn dat het telefoontje aan korrelatie je goed gedaan heeft! Eventueel zou je ook nog eens met je huisarts kunnen gaan praten. Niet zozeer over je vriend maar meer of hij nog iets voor je kan betekenen in hoe jij hiermee om moet gaan.
Succes! Hele lastige situatie.
Weet je zeker dat hij zijn lithium slikt?
Heb je enig idee of er nog afspraken gemaakt zijn met zijn laatste behandelaar (dus op het moment dat hij uitbehandeld was). Bij dit soort chronische aandoeningen gebeurt dat soms. Dan blijft het behandelcontract bestaan zodat daar eventueel op terug gevallen kan worden.
Wat lastig is is dat je vriend inderdaad zelf hulp moet willen accepteren. En een van de kenmerkende zaken van een bipolaire stoornis is dat iemand dat liever niet heeft. Heel begrijpelijk overigens, het voelt denk ik als kwijtraken van de autonomie over je eigen leven.
Fijn dat het telefoontje aan korrelatie je goed gedaan heeft! Eventueel zou je ook nog eens met je huisarts kunnen gaan praten. Niet zozeer over je vriend maar meer of hij nog iets voor je kan betekenen in hoe jij hiermee om moet gaan.
Succes! Hele lastige situatie.
zondag 18 januari 2009 om 10:33
quote:Drift schreef op 17 januari 2009 @ 17:37:
Wat ik ontzettend goed vind van je vriend is dat hij in het verleden kenbaar gemaakt heeft wat zijn wensen zijn bij een terugval. Dat maakt dat jij in ieder geval een soort leidraad hebt.
Weet je zeker dat hij zijn lithium slikt?
Ja, ik weet heel zeker dat hij tot nu toe altijd lithium heeft geslikt. Op dit moment ben ik er niet meer zo zeker van, heb hem al een week niet gezien, maar ik vermoed dat hij daar niet zomaar mee ophoudt.
En ja, het is goed van hem dat hij kenbaar heeft gemaakt wat zijn wensen zijn, alleen kunnen we er eigenlijk niks mee. Hij heeft namelijk gezegd dat hij absoluut geen 'bemoeienis' wil, geen inschakeling van crisisdienst, psychiaters of dokters.
Hij wilde dat ik absoluut niet met zijn broer zou praten... dat heb ik wél gedaan. Ook hij moet het weten en bovendien sta ik er anders helemaal alleen voor. Ook heb ik zijn huisarts dus ingelicht.
Wat het allemaal ook zo vreselijk moeilijk maakt is dat mijn vriend momenteel keihard is. Hij kwetst de meest dierbare personen om hem heen het hardst. Hij is totaal anders dan 'normaal'.
In het verleden (en nu ook wel) had ik medelijden met hem. Ik zei tegen mezelf: hij kan er niets aan doen, het is de ziekte. Maar hoe lang hou je zoiets vol. Als ik later terugkwam op wat hij gezegd of gedaan had, kon hij het zich nooit herinneren. Ik moest steeds degene zijn die er dan maar overheen stapte. Dat kan ik nu niet meer.
Hij richt in een manische periode zoveel sociale en relationele schade aan. Soms lijk ik wel een masochist om dat allemaal steeds weer te slikken uit overmatig begrip en medelijden.
Nou, zoals jullie al merken: bij deze heb ik de relatie opgegeven. Dat is al eens eerder gebeurd, maar ik ben er nu wel klaar mee.
Als er nog enige hoop zou zijn op verbetering, als hij zijn leven eens drastisch zou veranderen, dan kon ik er nog wat mee, maar het is behoorlijk uitzichtloos.
Bedankt in ieder geval voor jullie steun en adviezen
Valesca
Wat ik ontzettend goed vind van je vriend is dat hij in het verleden kenbaar gemaakt heeft wat zijn wensen zijn bij een terugval. Dat maakt dat jij in ieder geval een soort leidraad hebt.
Weet je zeker dat hij zijn lithium slikt?
Ja, ik weet heel zeker dat hij tot nu toe altijd lithium heeft geslikt. Op dit moment ben ik er niet meer zo zeker van, heb hem al een week niet gezien, maar ik vermoed dat hij daar niet zomaar mee ophoudt.
En ja, het is goed van hem dat hij kenbaar heeft gemaakt wat zijn wensen zijn, alleen kunnen we er eigenlijk niks mee. Hij heeft namelijk gezegd dat hij absoluut geen 'bemoeienis' wil, geen inschakeling van crisisdienst, psychiaters of dokters.
Hij wilde dat ik absoluut niet met zijn broer zou praten... dat heb ik wél gedaan. Ook hij moet het weten en bovendien sta ik er anders helemaal alleen voor. Ook heb ik zijn huisarts dus ingelicht.
Wat het allemaal ook zo vreselijk moeilijk maakt is dat mijn vriend momenteel keihard is. Hij kwetst de meest dierbare personen om hem heen het hardst. Hij is totaal anders dan 'normaal'.
In het verleden (en nu ook wel) had ik medelijden met hem. Ik zei tegen mezelf: hij kan er niets aan doen, het is de ziekte. Maar hoe lang hou je zoiets vol. Als ik later terugkwam op wat hij gezegd of gedaan had, kon hij het zich nooit herinneren. Ik moest steeds degene zijn die er dan maar overheen stapte. Dat kan ik nu niet meer.
Hij richt in een manische periode zoveel sociale en relationele schade aan. Soms lijk ik wel een masochist om dat allemaal steeds weer te slikken uit overmatig begrip en medelijden.
Nou, zoals jullie al merken: bij deze heb ik de relatie opgegeven. Dat is al eens eerder gebeurd, maar ik ben er nu wel klaar mee.
Als er nog enige hoop zou zijn op verbetering, als hij zijn leven eens drastisch zou veranderen, dan kon ik er nog wat mee, maar het is behoorlijk uitzichtloos.
Bedankt in ieder geval voor jullie steun en adviezen
Valesca
vrijdag 23 januari 2009 om 14:36
Dag Valesca,
mijn vriend is woensdag onder dwang opgenomen omwille van een manische psychose. Het is de eerste keer dat we dit mee maken. Ik zag het woensdag net niet meer zitten, omwille van zijn gedrag/gepraat/grootheidswaanzin/... hij sliep al enige dagen niet meer, had problemen op zijn werk, telefoneerde midden in de nacht allerlei mensen op, werkte tot diep in de nacht, wou allerlei projecten opstarten en ging veel geld verdienen.
Hij is nu opgenomen in een gesloten psychiatrische afdeling. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Je verhaal is zo herkenbaar. Hij krijgt nu ook zyprexa en nog wat andere middelen sinds gisterennamiddag. Daarvoor weigerde hij medicatie. Ik herkende hem niet meer. Nu is hij kalmer, maar hij praat nog steeds verward, waanbeelden, beseft niet wat er aan de hand is.
Hoe is bij jullie dat besef gekomen, dat het kan terugkeren, dat hij weet dat hij een manie heeft, dat hij levenslang medicatie zal moeten slikken? Ik zit daar zo mee in, hoe het verder moet...
Misschien herhaalt het zich niet meer, maar alle info die ik vindt vertelt me dat het meestal wel herhaalt... Ik zie hem zo graag, we gingen trouwen...
Groetjes
Paulusje
mijn vriend is woensdag onder dwang opgenomen omwille van een manische psychose. Het is de eerste keer dat we dit mee maken. Ik zag het woensdag net niet meer zitten, omwille van zijn gedrag/gepraat/grootheidswaanzin/... hij sliep al enige dagen niet meer, had problemen op zijn werk, telefoneerde midden in de nacht allerlei mensen op, werkte tot diep in de nacht, wou allerlei projecten opstarten en ging veel geld verdienen.
Hij is nu opgenomen in een gesloten psychiatrische afdeling. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Je verhaal is zo herkenbaar. Hij krijgt nu ook zyprexa en nog wat andere middelen sinds gisterennamiddag. Daarvoor weigerde hij medicatie. Ik herkende hem niet meer. Nu is hij kalmer, maar hij praat nog steeds verward, waanbeelden, beseft niet wat er aan de hand is.
Hoe is bij jullie dat besef gekomen, dat het kan terugkeren, dat hij weet dat hij een manie heeft, dat hij levenslang medicatie zal moeten slikken? Ik zit daar zo mee in, hoe het verder moet...
Misschien herhaalt het zich niet meer, maar alle info die ik vindt vertelt me dat het meestal wel herhaalt... Ik zie hem zo graag, we gingen trouwen...
Groetjes
Paulusje
vrijdag 23 januari 2009 om 19:21
vrijdag 23 januari 2009 om 20:26
Hey Valesca,
Wat een sores allemaal. Ik leef met je mee, echt....
Ik ben psychiatrisch verpleegkundige en werk al jaren op verschillende psychiatrische crisisafdelingen. Ik heb een paar wat generaliserende aanvullingen op bovenstaande berichten die misschien voor wat meer begrip en verduidelijking zorgen. Let wel, zeker de onderstaande alinea gaat niet op voor alle mensen met een bipolaire stoornis.
Veel manische mensen zijn ontevreden over hun medicamenteuze behandeling. Op zich logisch te verklaren: als je manisch bent voel je je geweldig en kun je de hele wereld aan. Gebruik je medicijnen (in voldoende dosering) dan voel je je afgevlakt en saai en komt er niets uit je handen. Daarnaast heeft ook lithium vervelende bijwerkingen (trillen, zweten, droge mond, 't is slecht voor je nieren etc.). Veel manische mensen stoppen (of minderen) met medicatie om 'hun gevoel weer terug te krijgen' of vanuit de redenatie 'het gaat nu toch goed met me, dus dan heb ik die pillen niet nodig'. Daarnaast vinden ze contacten met behandelaren vervelend omdat ze dan steeds weer met hun ziekte geconfronteerd worden en die behandelaren steeds weer over pillen beginnen.
De best manier waarop jij te (ex?) vriend momenteel kunt helpen is alles te doen wat hij niet wil. Ik stel met zo voor dat hij het verzoek om hem vooral met rust te laten als het minder gaat, gedaan heeft in een hypomane situatie. Hij was op dat moment wellicht niet geheel in staat om een juiste afweging te maken cq. het juiste besluit te nemen en de gevolgen van zijn verzoek te overzien.
Laat bij alle instanties alle alarmbellen rinkelen. De huisarts kan een crisisdienst inschakelen die 'bemoeizorg' aan je vriend zou kunnen leveren. Of hij dan wil of niet, de 'bemoeizorgers' blijven bij hem aandringen om 'in zorg te komen'. Dit zou een eventuele gedwongen opname kunnen voorkomen. 'Bemoeizorg' zou, cynisch genoeg, nog makkelijker kunnen worden ingeschakeld als je vriend ook overlast aan bv. buren zou geven.
Je vriend gebruikt sinds kort Zyprexa (een middel wat heel vaak wordt voorgeschreven bij manische mensen). Welke arts heeft dit voorgeschreven? Deze arts moet dit hebben gedaan omdat hij zag dat je vriend aan het afglijden was en zou de vinger aan de pols moeten houden.
Het moeilijkste punt; trek je handen niet in deze periode van je vriend af.... Ik weet dat dit heel zwaar voor je is en dat hij er alles aan doet om jou van zich af te duwen, maar juist nu heeft hij je heel hard nodig. Probeer je gevoel uit te schakelen. Probeer zijn huidige gedrag te relativeren en probeer het niet persoonlijk op te vatten (dit kon je in het verleden ook). Hij is zeer ernstig ziek en heeft zichzelf niet meer in de hand. Als je hem wil verlaten, doe het dan als hij stabiel is. Ik weet echt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is en ik wil zeker niet op m'n geweten hebben dat jij er zelf aan onderdoor gaat, maar hij heeft je zo hard nodig nu. Laat jezelf steunen door iedereen die je lief is en ga ervoor.
Ik wens je ontzettend veel wijsheid en sterkte!
Wat een sores allemaal. Ik leef met je mee, echt....
Ik ben psychiatrisch verpleegkundige en werk al jaren op verschillende psychiatrische crisisafdelingen. Ik heb een paar wat generaliserende aanvullingen op bovenstaande berichten die misschien voor wat meer begrip en verduidelijking zorgen. Let wel, zeker de onderstaande alinea gaat niet op voor alle mensen met een bipolaire stoornis.
Veel manische mensen zijn ontevreden over hun medicamenteuze behandeling. Op zich logisch te verklaren: als je manisch bent voel je je geweldig en kun je de hele wereld aan. Gebruik je medicijnen (in voldoende dosering) dan voel je je afgevlakt en saai en komt er niets uit je handen. Daarnaast heeft ook lithium vervelende bijwerkingen (trillen, zweten, droge mond, 't is slecht voor je nieren etc.). Veel manische mensen stoppen (of minderen) met medicatie om 'hun gevoel weer terug te krijgen' of vanuit de redenatie 'het gaat nu toch goed met me, dus dan heb ik die pillen niet nodig'. Daarnaast vinden ze contacten met behandelaren vervelend omdat ze dan steeds weer met hun ziekte geconfronteerd worden en die behandelaren steeds weer over pillen beginnen.
De best manier waarop jij te (ex?) vriend momenteel kunt helpen is alles te doen wat hij niet wil. Ik stel met zo voor dat hij het verzoek om hem vooral met rust te laten als het minder gaat, gedaan heeft in een hypomane situatie. Hij was op dat moment wellicht niet geheel in staat om een juiste afweging te maken cq. het juiste besluit te nemen en de gevolgen van zijn verzoek te overzien.
Laat bij alle instanties alle alarmbellen rinkelen. De huisarts kan een crisisdienst inschakelen die 'bemoeizorg' aan je vriend zou kunnen leveren. Of hij dan wil of niet, de 'bemoeizorgers' blijven bij hem aandringen om 'in zorg te komen'. Dit zou een eventuele gedwongen opname kunnen voorkomen. 'Bemoeizorg' zou, cynisch genoeg, nog makkelijker kunnen worden ingeschakeld als je vriend ook overlast aan bv. buren zou geven.
Je vriend gebruikt sinds kort Zyprexa (een middel wat heel vaak wordt voorgeschreven bij manische mensen). Welke arts heeft dit voorgeschreven? Deze arts moet dit hebben gedaan omdat hij zag dat je vriend aan het afglijden was en zou de vinger aan de pols moeten houden.
Het moeilijkste punt; trek je handen niet in deze periode van je vriend af.... Ik weet dat dit heel zwaar voor je is en dat hij er alles aan doet om jou van zich af te duwen, maar juist nu heeft hij je heel hard nodig. Probeer je gevoel uit te schakelen. Probeer zijn huidige gedrag te relativeren en probeer het niet persoonlijk op te vatten (dit kon je in het verleden ook). Hij is zeer ernstig ziek en heeft zichzelf niet meer in de hand. Als je hem wil verlaten, doe het dan als hij stabiel is. Ik weet echt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is en ik wil zeker niet op m'n geweten hebben dat jij er zelf aan onderdoor gaat, maar hij heeft je zo hard nodig nu. Laat jezelf steunen door iedereen die je lief is en ga ervoor.
Ik wens je ontzettend veel wijsheid en sterkte!
maandag 26 januari 2009 om 09:51
quote:paulusje schreef op 23 januari 2009 @ 14:36:
Dag Valesca,
mijn vriend is woensdag onder dwang opgenomen omwille van een manische psychose. Het is de eerste keer dat we dit mee maken. Ik zag het woensdag net niet meer zitten, omwille van zijn gedrag/gepraat/grootheidswaanzin/... hij sliep al enige dagen niet meer, had problemen op zijn werk, telefoneerde midden in de nacht allerlei mensen op, werkte tot diep in de nacht, wou allerlei projecten opstarten en ging veel geld verdienen.
Hij is nu opgenomen in een gesloten psychiatrische afdeling. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Je verhaal is zo herkenbaar. Hij krijgt nu ook zyprexa en nog wat andere middelen sinds gisterennamiddag. Daarvoor weigerde hij medicatie. Ik herkende hem niet meer. Nu is hij kalmer, maar hij praat nog steeds verward, waanbeelden, beseft niet wat er aan de hand is.
Hoe is bij jullie dat besef gekomen, dat het kan terugkeren, dat hij weet dat hij een manie heeft, dat hij levenslang medicatie zal moeten slikken? Ik zit daar zo mee in, hoe het verder moet...
Misschien herhaalt het zich niet meer, maar alle info die ik vindt vertelt me dat het meestal wel herhaalt... Ik zie hem zo graag, we gingen trouwen...
Groetjes
Paulusje
Hoi Paulusje,
Wat vreselijk allemaal. Ik weet waar je doorheen gaat, heb het allemaal ook eens een eerste keer mee moeten maken.
Als je vriend inderdaad manisch depressief blijkt te zijn, zal hij zijn hele leven medicijnen moeten slikken en daarbij vaak ook nog anti-psychotica. Aangezien de diagnose net gesteld is, is dit nog een hele lange weg om te gaan. De meeste mensen met deze stoornis doen er gemiddeld 5 jaar over om hun ziekte te accepteren en ermee om te leren gaan. Dus daarin kan ik je helaas niet troosten.
Ook als iemand met een bipolaire stoornis, zoals het ook wel genoemd wordt, zijn medicijnen slikt kan hij tóch manisch worden. Dat is nu ook met mijn vriend gebeurd. Vaak wordt het wel getriggerd door iets uit de omgeving dat spanningen oproept. Bv een sterfgeval, een scheiding, maar ook geboorte, gaan trouwen, stress op het werk of een onverwerkt verleden dat de kop op steekt.
Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen, maar heroverweeg alsjeblieft je trouwplannen met hem. Ik begrijp als geen ander dat je vreselijk van hem houdt, maar je gaat een heel zwaar leven tegemoet. Het is soms niet onmogelijk, maar makkelijk is het zeker niet. Hij zal tot zelfinzicht moeten komen, in therapie moeten gaan, een heel regelmatig en gecontroleerd leven moeten lijden, dat is nogal wat.
Google maar eens naar manisch depressief of bipolaire stoornis. Je zult heel wat informatie vinden die je nu wel kunt gebruiken. Maar ik kan je helaas niet zeggen dat het tijdelijk is. Je hebt het echt levenslang. Hoe oud is je vriend en hoe lang ken je hem al?
Sterkte en zorg op dit moment goed voor jezelf!
Dag Valesca,
mijn vriend is woensdag onder dwang opgenomen omwille van een manische psychose. Het is de eerste keer dat we dit mee maken. Ik zag het woensdag net niet meer zitten, omwille van zijn gedrag/gepraat/grootheidswaanzin/... hij sliep al enige dagen niet meer, had problemen op zijn werk, telefoneerde midden in de nacht allerlei mensen op, werkte tot diep in de nacht, wou allerlei projecten opstarten en ging veel geld verdienen.
Hij is nu opgenomen in een gesloten psychiatrische afdeling. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Je verhaal is zo herkenbaar. Hij krijgt nu ook zyprexa en nog wat andere middelen sinds gisterennamiddag. Daarvoor weigerde hij medicatie. Ik herkende hem niet meer. Nu is hij kalmer, maar hij praat nog steeds verward, waanbeelden, beseft niet wat er aan de hand is.
Hoe is bij jullie dat besef gekomen, dat het kan terugkeren, dat hij weet dat hij een manie heeft, dat hij levenslang medicatie zal moeten slikken? Ik zit daar zo mee in, hoe het verder moet...
Misschien herhaalt het zich niet meer, maar alle info die ik vindt vertelt me dat het meestal wel herhaalt... Ik zie hem zo graag, we gingen trouwen...
Groetjes
Paulusje
Hoi Paulusje,
Wat vreselijk allemaal. Ik weet waar je doorheen gaat, heb het allemaal ook eens een eerste keer mee moeten maken.
Als je vriend inderdaad manisch depressief blijkt te zijn, zal hij zijn hele leven medicijnen moeten slikken en daarbij vaak ook nog anti-psychotica. Aangezien de diagnose net gesteld is, is dit nog een hele lange weg om te gaan. De meeste mensen met deze stoornis doen er gemiddeld 5 jaar over om hun ziekte te accepteren en ermee om te leren gaan. Dus daarin kan ik je helaas niet troosten.
Ook als iemand met een bipolaire stoornis, zoals het ook wel genoemd wordt, zijn medicijnen slikt kan hij tóch manisch worden. Dat is nu ook met mijn vriend gebeurd. Vaak wordt het wel getriggerd door iets uit de omgeving dat spanningen oproept. Bv een sterfgeval, een scheiding, maar ook geboorte, gaan trouwen, stress op het werk of een onverwerkt verleden dat de kop op steekt.
Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen, maar heroverweeg alsjeblieft je trouwplannen met hem. Ik begrijp als geen ander dat je vreselijk van hem houdt, maar je gaat een heel zwaar leven tegemoet. Het is soms niet onmogelijk, maar makkelijk is het zeker niet. Hij zal tot zelfinzicht moeten komen, in therapie moeten gaan, een heel regelmatig en gecontroleerd leven moeten lijden, dat is nogal wat.
Google maar eens naar manisch depressief of bipolaire stoornis. Je zult heel wat informatie vinden die je nu wel kunt gebruiken. Maar ik kan je helaas niet zeggen dat het tijdelijk is. Je hebt het echt levenslang. Hoe oud is je vriend en hoe lang ken je hem al?
Sterkte en zorg op dit moment goed voor jezelf!
maandag 26 januari 2009 om 09:52
