Psyche
alle pijlers
Vriend neigt naar psychose/manie, wat te doen?
woensdag 14 januari 2009 om 11:28
Hallo allemaal,
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
Ik heb al 8 jaar een relatie met mijn vriend. De laatste tijd gaat het heel goed tussen ons en ik hou heel veel van hem (en hij van mij). Er is alleen wel 1 heel belangrijk punt, dat een grote rol speelt in onze relatie: hij heeft een bipolaire stoornis.
In de tijd dat ik met hem ga, heb ik al meerdere fases van manische toestanden en psychoses met hem doorstaan. Dat was absoluut geen pretje en vaak ging het gepaard met een (tijdelijke) break tussen ons.
Natuurlijk heb ik mijn twijfels in deze relatie en is het tussendoor ook een keer helemaal uit geweest, maar we zijn gek op elkaar en kunnen het erg goed hebben samen.
Zo'n 3 jaar geleden zijn we even uit elkaar geweest en is hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Een half jaar later zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben veel gepraat over die periode en hoe het nu verder moet betreffende zijn stoornis, wat als het weer gebeurt etc... Ik heb destijds (en ook tussendoor) aangegeven dat ik afstand zal nemen op het moment dat het weer mis dreigt te gaan, omdat ik er zelf aan onder door dreig te gaan, me veel te verantwoordelijk voel en het tussen ons dan toch alleen maar bergafwaarts gaat op zo'n moment. Uit zelfbescherming dus, hoe pijnlijk ook.
Op dit moment ziet het ernaar uit dat het weer fout gaat. Ik had al even mijn twijfels, maar het is me nu wel duidelijk. Hij gebruikt standaard medicijnen (lithium) en slikt er nu anti-psychotica bij (vooral op mijn aanraden, voor hem hoeft het niet zo).
Na de laatste periode dat het mis ging, heb ik mijn vriend gevraagd om op papier te zetten wat hij wil dat er gebeurt op dat moment en vooral wat hij NIET wil. Hij wil absoluut niet dat ik of anderen in zijn omgeving over zijn lot gaan beslissen en psychiaters of artsen inschakelen. Eigenlijk wil hij dat we ons terug trekken. Ik kan dat begrijpen en denk zelfs nu dat het ook de enige manier is. Hij is toch zelf verantwoordelijk en daarnaast kunnen wij eigenlijk niks doen (in het ergste geval kunnen we hem gedwongen laten opnemen, maar ook dat gaat niet zomaar).
Ik vind het doodeng allemaal, omdat het een situatie is die eigenlijk total oncontroleerbaar is. Ik moet maar aanzien of het goed gaat allemaal. Hij doet wat hij kan door de juiste medicijnen te nemen. Wat meer kun je doen? Hij wil verder geen bemoeienis, wil het allemaal zelf bepalen. Iets wat uitgerekend in deze situatie nogal dubieus is, maar ik kan hem wel begrijpen.
Nu heb ik hem een paar dagen geleden verteld dat ik afstand zal nemen van hem, als het echt mis gaat. Daarbij heb ik hem duidelijk laten weten dat dit niet betekent dat ik hem in de steek laat of niet meer van hem hou (integendeel), maar dat ik het wel zo moet doen, om ermee om te kunnen gaan. Hij zegt het te begrijpen, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren als puntje straks bij paaltje komt.
We zouden dit weekend afspreken (we wonen niet samen), maar eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. Ik vind het gewoon doodeng om hem in deze toestand te zien en kan er niet goed mee omgaan. Ik zit nu in tweestrijd: Ik wil graag afstand nemen voor mezelf, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik zijn toestand daarmee vererger. Misschien flipt hij dan wel net als een paar jaar terug en dan is het hek van de dam.
Aan de andere kant kan ik ook niet gewoon doorgaan met hem en doen alsof er niets aan de hand is. In eerdere periodes werd ik zo meegesleept in zijn toestand dat ik overspannen ben geraakt, mijn baan verloor en studie moest staken.
Uit ervaring weet ik nu dat ik hem eigenlijk niet kan helpen. Ik help hem misschien nog het meest door hem te laten... Dat is erg dubbel, want je ziet het fout gaan en wilt het liefst alle zeilen bijzetten, maar dat werkt totaal averechts. Ik denk echt dat hij zelf tegen de muur moet aanlopen, dat dat het enige is dat werkt.
Maar het voelt zo vreselijk klote... Op een bepaalde manier moet ik afscheid van hem nemen en afstand houden van iemand waar ik heel veel van hou en het gaat me erg aan het hart om te zien hoe hij alles om hem heen mee de afgrond in trekt.
Alles goed en wel: zover is het gelukkig nog niet en ik heb nog hoop dat de anti-psychotica op tijd gaat aanslaan, maar moet me er mentaal wel op voorbereiden.
En wat doe ik als hij plotseling voor de deur staat? Straks raakt hij zijn baan weer kwijt, krijt hij geen uitkering (die vraagt hij niet aan), wordt ie op straat gezet omdat hij zijn huur niet betaalt, bestelt hij zijn medicijnen niet...want daar denkt hij niet meer aan. Allemaal dingen waar ik me zorgen over maak.
In het verleden heb ik nog wel de hulpverlener uitgehangen en geprobeerd al dit soort dingen te voorkomen, maar ook ik bleek bijzonder weinig te kunnen doen. Dat trek ik niet meer, maar om het helemaal los te laten vind ik ook erg moeilijk.
Heeft iemand wel eens in een soortgelijke situatie gezeten?
Wat zou jij doen?
maandag 26 januari 2009 om 10:09
Pandeiro, hartelijk dank voor je reactie!
De zyprexa heeft hij, zonder doktersbezoek, voorgeschreven gekregen van zijn huisarts (in eerste instantie door zijn psychiater, maar die behandeling is al een jaar geleden gestopt). Ze houden absoluut geen vinger aan de pols, ook niet op verzoek van mij of zijn broer. Mijn vriend is namelijk verhuisd naar een wijk 15 kilometer verderop en de huisarts vindt dat hij een andere huisarts moet zoeken en dus willen ze niet op huisbezoek komen. Ze schakelen zelfs de crisisdienst niet in. Het is heel erg, maar we worden van het kastje naar de muur gestuurd. De crisisdienst wil niets doen, zonder verwijzing van de huisarts, dus daar zitten we dan... tussen wal en schip.
Verder ben ik er inmiddels ook achter dat het het beste is om niet te doen wat mijn vriend niet wil. Ik ben gister bij hem langs gegaan en heb me nergens meer tegen aan bemoeid. Heb hem gewoon zijn verhaal laten vertellen en geluisterd, meer niet.
Alleen om mijn emoties er buiten te houden is dus uitgerekend iets dat mij niet lukt, hoezeer ik me dat ook voorneem elke keer. Daarom wilde ik zo min mogelijk contact, maar ik snap ook wel dat dat nu even niet kan.
Hij was gister behoorlijk wanhopig om me te zien. Vervolgens begon hij uren op me in te praten om me te overtuigen dat alles goed ging met hem, dat hij veranderd was. Ik merk duidelijk dat hij nog steeds hypomaan of manisch is. Wel is het minder erg dan de vorige keer.
Maar ik sta echt ter plekke week te worden voor hem en te wankelen op mijn benen. Ik zou niets liever willen dan hem helpen, bij hem zijn etc. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb hem wel gerustgesteld en ben toen weer naar huis gegaan.
Maar ik ben nu wel weer vreselijk in de war. Kan ik het niet beter gewoon gelijk uitmaken vraag ik me af. Ik geef hem hoop op deze manier, breng mezelf weer in twijfel en straks zijn we weer terug bij af.
Ik begon net een beetje te wennen aan de afstand en het alleen zijn en nu voel ik me weer helemaal van mijn stuk gebracht.
Hij is zo'n ontzettende charmeur en kan met ontzettende overtuiging uren praten, zodat ik hem nog ga geloven ook. Ik kan het wel relativeren, maar mijn eigen ratio moet op dat moment behoorlijk hard vechten om niet volledig overstag te gaan.
Zijn broer gaat hem deze week even opzoeken. Ik hoop dat ik mijn bezoeken aan hem toch enigszins kan beperken. Ik wil hem ook niet in de steek laten, zeker nu niet. Maar ik ben ook bang voor wat er eerder is gebeurd. Toen heb ik hem ook door dik en dun gesteund, waarop hij mij vervolgens radicaal de rug heeft toegekeerd en me zag als een van zijn grote vijanden. Niets is pijnlijker dan dat en daar ben ik wel bang voor. Ik blijf begripvol en doe wat het beste is voor hem, maar dat is niet het beste voor mij. Juist omdat ik mijn gevoel dus moeilijk kan afsluiten. Dus ik zit in een dilemma. Weet het effe niet meer.
De zyprexa heeft hij, zonder doktersbezoek, voorgeschreven gekregen van zijn huisarts (in eerste instantie door zijn psychiater, maar die behandeling is al een jaar geleden gestopt). Ze houden absoluut geen vinger aan de pols, ook niet op verzoek van mij of zijn broer. Mijn vriend is namelijk verhuisd naar een wijk 15 kilometer verderop en de huisarts vindt dat hij een andere huisarts moet zoeken en dus willen ze niet op huisbezoek komen. Ze schakelen zelfs de crisisdienst niet in. Het is heel erg, maar we worden van het kastje naar de muur gestuurd. De crisisdienst wil niets doen, zonder verwijzing van de huisarts, dus daar zitten we dan... tussen wal en schip.
Verder ben ik er inmiddels ook achter dat het het beste is om niet te doen wat mijn vriend niet wil. Ik ben gister bij hem langs gegaan en heb me nergens meer tegen aan bemoeid. Heb hem gewoon zijn verhaal laten vertellen en geluisterd, meer niet.
Alleen om mijn emoties er buiten te houden is dus uitgerekend iets dat mij niet lukt, hoezeer ik me dat ook voorneem elke keer. Daarom wilde ik zo min mogelijk contact, maar ik snap ook wel dat dat nu even niet kan.
Hij was gister behoorlijk wanhopig om me te zien. Vervolgens begon hij uren op me in te praten om me te overtuigen dat alles goed ging met hem, dat hij veranderd was. Ik merk duidelijk dat hij nog steeds hypomaan of manisch is. Wel is het minder erg dan de vorige keer.
Maar ik sta echt ter plekke week te worden voor hem en te wankelen op mijn benen. Ik zou niets liever willen dan hem helpen, bij hem zijn etc. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb hem wel gerustgesteld en ben toen weer naar huis gegaan.
Maar ik ben nu wel weer vreselijk in de war. Kan ik het niet beter gewoon gelijk uitmaken vraag ik me af. Ik geef hem hoop op deze manier, breng mezelf weer in twijfel en straks zijn we weer terug bij af.
Ik begon net een beetje te wennen aan de afstand en het alleen zijn en nu voel ik me weer helemaal van mijn stuk gebracht.
Hij is zo'n ontzettende charmeur en kan met ontzettende overtuiging uren praten, zodat ik hem nog ga geloven ook. Ik kan het wel relativeren, maar mijn eigen ratio moet op dat moment behoorlijk hard vechten om niet volledig overstag te gaan.
Zijn broer gaat hem deze week even opzoeken. Ik hoop dat ik mijn bezoeken aan hem toch enigszins kan beperken. Ik wil hem ook niet in de steek laten, zeker nu niet. Maar ik ben ook bang voor wat er eerder is gebeurd. Toen heb ik hem ook door dik en dun gesteund, waarop hij mij vervolgens radicaal de rug heeft toegekeerd en me zag als een van zijn grote vijanden. Niets is pijnlijker dan dat en daar ben ik wel bang voor. Ik blijf begripvol en doe wat het beste is voor hem, maar dat is niet het beste voor mij. Juist omdat ik mijn gevoel dus moeilijk kan afsluiten. Dus ik zit in een dilemma. Weet het effe niet meer.
maandag 26 januari 2009 om 10:52
Wel Zyprexa voorschrijven omdat hij hoort dat het minder goed gaat en vervolgens z'n handen er vanaf trekken. Sjonge, wat een lapzwans, die huisarts..... Als een psychiatrisch patiënt niet op het spreekuur wil komen, maar een arts hoort van de omgeving dat er pillen bij moeten, is dat JUIST een reden om de patiënt op te zoeken. Helaas zijn er nog teveel huisartsen die 'de psychiatrie' doodeng vinden (of gewoon niet weten wat ze d'r mee aan moeten). Dit riekt daar ook een beetje naar. (Of die huisarts is echt gewoon een grote eikel heel slecht.) Wellicht kun je de eigen huisarts omzeilen door een keer 's avonds de huisartsenpost te bellen met een (misschien wat aangedikt) paniekverhaal....
Tussen de regels door denk ik te lezen dat het momenteel wat beter gaat met je vriend. Dat zou heel fijn zijn!
Ik lees (en begrijp!) dat je het heel moeilijk vindt om contact met hem te hebben en vind het echt ontzettend sterk van je dat je er toch voor hem bent. Wow! Ik denk niet dat je hem nu hoop geeft. Wellicht is er voor hem niet veel veranderd tussen jullie en vindt hij het gewoon om jou te bellen en met jou te praten. Als hij (of eigenlijk; jullie) in een wat rustiger vaarwater terecht zijn gekomen kun je hem wellicht uitleggen waarom je niet (in de vorm van een relatie) met hem door wil. Je kunt dan bv. refereren aan zijn gedrag tijdens z'n manische periodes en wat dat met jou doet.
Probeer je emotioneel af te sluiten voor de opmerkingen en gedragingen waarmee hij je pijn doet. Ik weet, da's ontzettend moeilijk, maar toch......
Het gaat (wellicht) nergens over (we kennen elkaar natuurlijk helemaal niet), maar ik ben ontzettend trots op je! Je blijft dicht bij jezelf, doet wat jij het beste vindt en verliest zowel je eigen als zijn belang niet uit het oog. Opnieuw wow....!
Succes en sterkte!
Tussen de regels door denk ik te lezen dat het momenteel wat beter gaat met je vriend. Dat zou heel fijn zijn!
Ik lees (en begrijp!) dat je het heel moeilijk vindt om contact met hem te hebben en vind het echt ontzettend sterk van je dat je er toch voor hem bent. Wow! Ik denk niet dat je hem nu hoop geeft. Wellicht is er voor hem niet veel veranderd tussen jullie en vindt hij het gewoon om jou te bellen en met jou te praten. Als hij (of eigenlijk; jullie) in een wat rustiger vaarwater terecht zijn gekomen kun je hem wellicht uitleggen waarom je niet (in de vorm van een relatie) met hem door wil. Je kunt dan bv. refereren aan zijn gedrag tijdens z'n manische periodes en wat dat met jou doet.
Probeer je emotioneel af te sluiten voor de opmerkingen en gedragingen waarmee hij je pijn doet. Ik weet, da's ontzettend moeilijk, maar toch......
Het gaat (wellicht) nergens over (we kennen elkaar natuurlijk helemaal niet), maar ik ben ontzettend trots op je! Je blijft dicht bij jezelf, doet wat jij het beste vindt en verliest zowel je eigen als zijn belang niet uit het oog. Opnieuw wow....!
Succes en sterkte!
maandag 26 januari 2009 om 11:38
@ Paulusje (en als reactie op de reactie van Valesca aan Paulusje):
De reactie van Valesca op jou reactie is logisch, gezien de situatie waarin zij zich bevindt.... Staar je echter niet blind op deze reactie of de dingen die je op het internet vindt over een bipolaire stoornis.
Een manische psychose zoals je vriend die momenteel doormaakt hoeft niet te ontaarden in een chronische ziekte. Grote stress kan bij sommige mensen uitmonden in een manisch psychotische decompensatie (sorry voor de vaktermen...), net zoals anderen op grote stress reageren door bv. somber te worden. Probeer dus eerst even 'rustig' af te wachten hoe de situatie van je vriend zich ontwikkeld en vraag een gesprek met de behandelend arts van je vriend!
Sterkte!
De reactie van Valesca op jou reactie is logisch, gezien de situatie waarin zij zich bevindt.... Staar je echter niet blind op deze reactie of de dingen die je op het internet vindt over een bipolaire stoornis.
Een manische psychose zoals je vriend die momenteel doormaakt hoeft niet te ontaarden in een chronische ziekte. Grote stress kan bij sommige mensen uitmonden in een manisch psychotische decompensatie (sorry voor de vaktermen...), net zoals anderen op grote stress reageren door bv. somber te worden. Probeer dus eerst even 'rustig' af te wachten hoe de situatie van je vriend zich ontwikkeld en vraag een gesprek met de behandelend arts van je vriend!
Sterkte!
maandag 26 januari 2009 om 16:21
klopt Pandeire, maar als de diagnose bipolaire stoornis eenmaal is gesteld, dan vergt het heel veel discipline, structuur en medicijntrouw om een volgende decompensatie te verkomen.
Het vervelende is het ziekte-inzicht. Als iemand weer een hypomanische of manische fase ingaat, valt dat weg. Dus laten ze de medicijnen weer staan, gaan blowen (drinken), beginnen allerlei projecten (ze schreeuwen om rust, maar zoeken zelf de onrust op). Dat maakt het een ontzettende rot-ziekte, voor patient en voor omgeving.
Het enige wat je kunt doen is zoveel mogelijk vast leggen in een gezonde fase, waarmee misschien erger te voorkomen is. Zoals een gedwongen opname met IBS. Sinds kort is er iets nieuws: zelfbindingscontract. Hierin kan de patient, in een gezonde fase, precies laten vastleggen, wat, hoe en waar er ge(be)handeld wordt, in geval van crisis.
Het vervelende is het ziekte-inzicht. Als iemand weer een hypomanische of manische fase ingaat, valt dat weg. Dus laten ze de medicijnen weer staan, gaan blowen (drinken), beginnen allerlei projecten (ze schreeuwen om rust, maar zoeken zelf de onrust op). Dat maakt het een ontzettende rot-ziekte, voor patient en voor omgeving.
Het enige wat je kunt doen is zoveel mogelijk vast leggen in een gezonde fase, waarmee misschien erger te voorkomen is. Zoals een gedwongen opname met IBS. Sinds kort is er iets nieuws: zelfbindingscontract. Hierin kan de patient, in een gezonde fase, precies laten vastleggen, wat, hoe en waar er ge(be)handeld wordt, in geval van crisis.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 26 januari 2009 om 18:49
quote:Valesca C schreef op 26 januari 2009 @ 09:51:
[...]
Hoi Paulusje,
Wat vreselijk allemaal. Ik weet waar je doorheen gaat, heb het allemaal ook eens een eerste keer mee moeten maken.
Als je vriend inderdaad manisch depressief blijkt te zijn, zal hij zijn hele leven medicijnen moeten slikken en daarbij vaak ook nog anti-psychotica. Aangezien de diagnose net gesteld is, is dit nog een hele lange weg om te gaan. De meeste mensen met deze stoornis doen er gemiddeld 5 jaar over om hun ziekte te accepteren en ermee om te leren gaan. Dus daarin kan ik je helaas niet troosten.
Ook als iemand met een bipolaire stoornis, zoals het ook wel genoemd wordt, zijn medicijnen slikt kan hij tóch manisch worden. Dat is nu ook met mijn vriend gebeurd. Vaak wordt het wel getriggerd door iets uit de omgeving dat spanningen oproept. Bv een sterfgeval, een scheiding, maar ook geboorte, gaan trouwen, stress op het werk of een onverwerkt verleden dat de kop op steekt.
Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen, maar heroverweeg alsjeblieft je trouwplannen met hem. Ik begrijp als geen ander dat je vreselijk van hem houdt, maar je gaat een heel zwaar leven tegemoet. Het is soms niet onmogelijk, maar makkelijk is het zeker niet. Hij zal tot zelfinzicht moeten komen, in therapie moeten gaan, een heel regelmatig en gecontroleerd leven moeten lijden, dat is nogal wat.
Google maar eens naar manisch depressief of bipolaire stoornis. Je zult heel wat informatie vinden die je nu wel kunt gebruiken. Maar ik kan je helaas niet zeggen dat het tijdelijk is. Je hebt het echt levenslang. Hoe oud is je vriend en hoe lang ken je hem al?
Sterkte en zorg op dit moment goed voor jezelf!
Dag Valesca,
we zijn nu meer dan 6 jaar samen. We wonen al iets meer dan 2 jaar samen. Dit hebben we nog nooit voorgehad... het is vreselijk, ik heb al enorm veel traantjes gelaten.
Ik zocht info op google bij 'manische psychose'. Eén tekst, deze van e-psychiater.nl, is voor ons op het lijf geschreven. Zo herkenbaar.
De eerste dagen was het verschrikkelijk bij hem op bezoek te gaan. Hij weigerde medicatie, was wild, paranoïde, had waanbeelden. De laatste twee keren ging het beter. Hij is wel nog manisch, maar rustiger. Ik vrees alleen dat hij die medicatie wegsmokkelt, ze verstopt, zonder dat de verpleging het ziet. Hij wil die echt niet nemen. Zo gaan we geen stap vooruit.
Wat betreft mijn trouwplannen: hij vroeg dit duidelijk in een manische periode... ik denk dus wel dat we dit samen zullen moeten herbekijken. Helaas...
Hopelijk kunnen we dit de baas...
Bedankt voor je snelle reactie.. ik hoop dat we nog ervaringen kunnen uitwisselen via deze weg.
Paulusje
[...]
Hoi Paulusje,
Wat vreselijk allemaal. Ik weet waar je doorheen gaat, heb het allemaal ook eens een eerste keer mee moeten maken.
Als je vriend inderdaad manisch depressief blijkt te zijn, zal hij zijn hele leven medicijnen moeten slikken en daarbij vaak ook nog anti-psychotica. Aangezien de diagnose net gesteld is, is dit nog een hele lange weg om te gaan. De meeste mensen met deze stoornis doen er gemiddeld 5 jaar over om hun ziekte te accepteren en ermee om te leren gaan. Dus daarin kan ik je helaas niet troosten.
Ook als iemand met een bipolaire stoornis, zoals het ook wel genoemd wordt, zijn medicijnen slikt kan hij tóch manisch worden. Dat is nu ook met mijn vriend gebeurd. Vaak wordt het wel getriggerd door iets uit de omgeving dat spanningen oproept. Bv een sterfgeval, een scheiding, maar ook geboorte, gaan trouwen, stress op het werk of een onverwerkt verleden dat de kop op steekt.
Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen, maar heroverweeg alsjeblieft je trouwplannen met hem. Ik begrijp als geen ander dat je vreselijk van hem houdt, maar je gaat een heel zwaar leven tegemoet. Het is soms niet onmogelijk, maar makkelijk is het zeker niet. Hij zal tot zelfinzicht moeten komen, in therapie moeten gaan, een heel regelmatig en gecontroleerd leven moeten lijden, dat is nogal wat.
Google maar eens naar manisch depressief of bipolaire stoornis. Je zult heel wat informatie vinden die je nu wel kunt gebruiken. Maar ik kan je helaas niet zeggen dat het tijdelijk is. Je hebt het echt levenslang. Hoe oud is je vriend en hoe lang ken je hem al?
Sterkte en zorg op dit moment goed voor jezelf!
Dag Valesca,
we zijn nu meer dan 6 jaar samen. We wonen al iets meer dan 2 jaar samen. Dit hebben we nog nooit voorgehad... het is vreselijk, ik heb al enorm veel traantjes gelaten.
Ik zocht info op google bij 'manische psychose'. Eén tekst, deze van e-psychiater.nl, is voor ons op het lijf geschreven. Zo herkenbaar.
De eerste dagen was het verschrikkelijk bij hem op bezoek te gaan. Hij weigerde medicatie, was wild, paranoïde, had waanbeelden. De laatste twee keren ging het beter. Hij is wel nog manisch, maar rustiger. Ik vrees alleen dat hij die medicatie wegsmokkelt, ze verstopt, zonder dat de verpleging het ziet. Hij wil die echt niet nemen. Zo gaan we geen stap vooruit.
Wat betreft mijn trouwplannen: hij vroeg dit duidelijk in een manische periode... ik denk dus wel dat we dit samen zullen moeten herbekijken. Helaas...
Hopelijk kunnen we dit de baas...
Bedankt voor je snelle reactie.. ik hoop dat we nog ervaringen kunnen uitwisselen via deze weg.
Paulusje
maandag 26 januari 2009 om 19:11
quote:Pandeiro schreef op 23 januari 2009 @ 20:26:
Het moeilijkste punt; trek je handen niet in deze periode van je vriend af.... Ik weet dat dit heel zwaar voor je is en dat hij er alles aan doet om jou van zich af te duwen, maar juist nu heeft hij je heel hard nodig. Probeer je gevoel uit te schakelen. Probeer zijn huidige gedrag te relativeren en probeer het niet persoonlijk op te vatten (dit kon je in het verleden ook). Hij is zeer ernstig ziek en heeft zichzelf niet meer in de hand. Als je hem wil verlaten, doe het dan als hij stabiel is. Ik weet echt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is en ik wil zeker niet op m'n geweten hebben dat jij er zelf aan onderdoor gaat, maar hij heeft je zo hard nodig nu. Laat jezelf steunen door iedereen die je lief is en ga ervoor.
Ik wens je ontzettend veel wijsheid en sterkte!
Ik snap dat je als verpleegkundige praat- en voor de vriend is het het beste dat TO hem niet laat vallen.
Maar persoonlijk vind ik, dat TO voor zichzelf moet kiezen. Ik vind dat ze zich niet hoeft blijven forceren, blijven redden etc. Jammer dan dat dat voor haar vriend minder goed is- eerst moet ze voor zichzelf zorgen. Ik begrijp ook dat het makkelijker verstandelijk geredeneerd is, en emotioneel helemaal niet makkelijk.
Sterkte
Het moeilijkste punt; trek je handen niet in deze periode van je vriend af.... Ik weet dat dit heel zwaar voor je is en dat hij er alles aan doet om jou van zich af te duwen, maar juist nu heeft hij je heel hard nodig. Probeer je gevoel uit te schakelen. Probeer zijn huidige gedrag te relativeren en probeer het niet persoonlijk op te vatten (dit kon je in het verleden ook). Hij is zeer ernstig ziek en heeft zichzelf niet meer in de hand. Als je hem wil verlaten, doe het dan als hij stabiel is. Ik weet echt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is en ik wil zeker niet op m'n geweten hebben dat jij er zelf aan onderdoor gaat, maar hij heeft je zo hard nodig nu. Laat jezelf steunen door iedereen die je lief is en ga ervoor.
Ik wens je ontzettend veel wijsheid en sterkte!
Ik snap dat je als verpleegkundige praat- en voor de vriend is het het beste dat TO hem niet laat vallen.
Maar persoonlijk vind ik, dat TO voor zichzelf moet kiezen. Ik vind dat ze zich niet hoeft blijven forceren, blijven redden etc. Jammer dan dat dat voor haar vriend minder goed is- eerst moet ze voor zichzelf zorgen. Ik begrijp ook dat het makkelijker verstandelijk geredeneerd is, en emotioneel helemaal niet makkelijk.
Sterkte
maandag 26 januari 2009 om 19:34
@ Pandeiro: Aan de ene kant is het interessant om vanuit professionele hoek wat achtergrond hier op te schrijven, aan de andere kant vind ik ook dat je er mee moet oppassen. Je kunt de adviezen die je zou gebruiken in je werk niet zomaar hier inzetten op een forum. Lief dat je meeleeft, maar doe dit op persoonlijke en niet op professionele grond.
@ Valesca, Paulusje en Lin67: heel veel sterkte. Wát een moeilijke rotperiodes nu voor jullie. Ik hoop dat jullie wat steun en herkenning bij elkaar kunnen vinden.
@ Valesca, Paulusje en Lin67: heel veel sterkte. Wát een moeilijke rotperiodes nu voor jullie. Ik hoop dat jullie wat steun en herkenning bij elkaar kunnen vinden.
maandag 26 januari 2009 om 22:17
Speculaasje, Spinster, dank voor jullie steun.
Eigenlijk wil ik graag voor mezelf kiezen en tot gister voelde ik me daarin redelijk sterk. Maar nu ik hem weer gezien heb, voelt het als een enorm dilemma. Eigenlijk wil ik ook voor mezelf dat hij eerst een beetje bij zinnen komt. Anders is er alleen maar een hele radicale uitweg: het uitmaken en alle contact verbreken. Enerzijds lijkt dit de makkelijkste weg, maar misschien ook de pijnlijkste. Anderzijds vind ik dat ik het voor mezelf niet goed kan afsluiten op die manier. Ik wil voor mijn eigen gemoedsrust hem kunnen uitleggen waarom. Ik wil hem kunnen zeggen dat ik hem misschien juist wel uit liefde los moet laten. Dat hij een keer aan zichzelf moet werken, zijn leven stabiel moet krijgen en bepaalde inzichten zal moeten verwerven, voordat we uberhaupt een volwassen en gelijkwaardige relatie aan kunnen gaan, al dan niet met elkaar.
Misschien is het allemaal wel zinloos hoor om dit te willen... en misschien is het wel een drogreden om er nog even niet aan te hoeven dat ik afscheid moet nemen. Misschien is er stille hoop, ik weet het niet.
Eigenlijk wil ik graag voor mezelf kiezen en tot gister voelde ik me daarin redelijk sterk. Maar nu ik hem weer gezien heb, voelt het als een enorm dilemma. Eigenlijk wil ik ook voor mezelf dat hij eerst een beetje bij zinnen komt. Anders is er alleen maar een hele radicale uitweg: het uitmaken en alle contact verbreken. Enerzijds lijkt dit de makkelijkste weg, maar misschien ook de pijnlijkste. Anderzijds vind ik dat ik het voor mezelf niet goed kan afsluiten op die manier. Ik wil voor mijn eigen gemoedsrust hem kunnen uitleggen waarom. Ik wil hem kunnen zeggen dat ik hem misschien juist wel uit liefde los moet laten. Dat hij een keer aan zichzelf moet werken, zijn leven stabiel moet krijgen en bepaalde inzichten zal moeten verwerven, voordat we uberhaupt een volwassen en gelijkwaardige relatie aan kunnen gaan, al dan niet met elkaar.
Misschien is het allemaal wel zinloos hoor om dit te willen... en misschien is het wel een drogreden om er nog even niet aan te hoeven dat ik afscheid moet nemen. Misschien is er stille hoop, ik weet het niet.
maandag 26 januari 2009 om 22:23
@Paulusje,
Goh, dat verbaast me eerlijk gezegd wel. Al 6 jaar bij elkaar en dit nog niet eerder meegemaakt. Het zou kunnen dat het misschien eenmalig is, maar dan is je vriend volgens mij ook niet bipolair. Laten we het hopen.
Dat van het ten huwelijk vragen tijdens een manie, heb ik ook al meerdere keren meegemaakt. Herkenbaar. Ik zou in ieder geval alles wat hij nu zegt en doet niet al te serieus nemen. Het is eng en beangstigend om je vriend, die normaal gesproken zo dichtbij je staat, nu zo ver van je verwijderd lijkt te zijn. Dat heb ik in ieder geval steeds gevonden. Elke keer weer die afstand tussen ons, en dus steeds weer 'afscheid' moeten nemen.
Ik hoop dat het je enigszins geruststelt da hij nu opgenomen is, dat er voor hem 'gezorgd' wordt. Eén ding is zeker: het gaat weer over. Soms duurt het een week, soms twee maanden, maar het gaat over. Ik wens je heel erg veel sterkte en ik hoop ook dat er iemand is die naast JOU staat en je kan steunen!
Goh, dat verbaast me eerlijk gezegd wel. Al 6 jaar bij elkaar en dit nog niet eerder meegemaakt. Het zou kunnen dat het misschien eenmalig is, maar dan is je vriend volgens mij ook niet bipolair. Laten we het hopen.
Dat van het ten huwelijk vragen tijdens een manie, heb ik ook al meerdere keren meegemaakt. Herkenbaar. Ik zou in ieder geval alles wat hij nu zegt en doet niet al te serieus nemen. Het is eng en beangstigend om je vriend, die normaal gesproken zo dichtbij je staat, nu zo ver van je verwijderd lijkt te zijn. Dat heb ik in ieder geval steeds gevonden. Elke keer weer die afstand tussen ons, en dus steeds weer 'afscheid' moeten nemen.
Ik hoop dat het je enigszins geruststelt da hij nu opgenomen is, dat er voor hem 'gezorgd' wordt. Eén ding is zeker: het gaat weer over. Soms duurt het een week, soms twee maanden, maar het gaat over. Ik wens je heel erg veel sterkte en ik hoop ook dat er iemand is die naast JOU staat en je kan steunen!
dinsdag 27 januari 2009 om 17:35
hallo Valesca, heb niet alles even goed gelezen om er op in te gaan maar wat bij me opkomt: is de psycho-educatie cursus MDS niet iets voor jullie? die wordt bij veel GGZ instellingen gegeven. Ik heb hem zelf gedaan met mijn vriend, en daar wordt oa gewerkt aan het vast leggen van een zogenaamd signaleringsplan om van te voren afspraken te maken over een crisis. Ik vond het heel prettog en verhelderend om die cursus samen met andere stellen te doen!
Succes!
Succes!
dinsdag 27 januari 2009 om 22:21
quote:Valesca C schreef op 26 januari 2009 @ 22:23:
@Paulusje,
Goh, dat verbaast me eerlijk gezegd wel. Al 6 jaar bij elkaar en dit nog niet eerder meegemaakt. Het zou kunnen dat het misschien eenmalig is, maar dan is je vriend volgens mij ook niet bipolair. Laten we het hopen.
Dat van het ten huwelijk vragen tijdens een manie, heb ik ook al meerdere keren meegemaakt. Herkenbaar. Ik zou in ieder geval alles wat hij nu zegt en doet niet al te serieus nemen. Het is eng en beangstigend om je vriend, die normaal gesproken zo dichtbij je staat, nu zo ver van je verwijderd lijkt te zijn. Dat heb ik in ieder geval steeds gevonden. Elke keer weer die afstand tussen ons, en dus steeds weer 'afscheid' moeten nemen.
Ik hoop dat het je enigszins geruststelt da hij nu opgenomen is, dat er voor hem 'gezorgd' wordt. Eén ding is zeker: het gaat weer over. Soms duurt het een week, soms twee maanden, maar het gaat over. Ik wens je heel erg veel sterkte en ik hoop ook dat er iemand is die naast JOU staat en je kan steunen!
Valesca,
bipolair is hij niet, denk ik. Dat depressieve heb ik nog nooit gezien. En van dat manische is het de eerste keer... laten we hopen dat het éénmalig is... echter, als je informatie leest, moet ik er toch voor op m'n hoede zijn in de toekomst. Persoonlijk denk ik dat het te maken heeft met zijn nieuwe werksituatie (hij had nieuw werk sinds begin januari).
Het moeilijke aan deze dagen is dat je niet met hem kunt redeneren. Alles wat hij zegt moet je met een korreltje zout nemen. Je moet hem bijna als een kind behandelen. Dat vind ik nu het pijnlijkste...
De dokter gaf ons echter wel goede hoop vandaag... Hij zal dus tot eind februari daar moeten blijven, maar binnen enkele weken mag hij misschien al eens een dag naar huis... Nu beseft hij er nog niets van en denkt hij dat hij morgen naar huis mag.
Ik kies ervoor bij hem te blijven en hem te steunen. Ik zie hem enorm graag en ook nu, met deze ziekte, toont hij dat hij me graag ziet. Maar ik kan me voorstellen Valesca, dat als je al meerdere van deze periodes hebt meegemaakt, dat je er niet meer tegen kunt. Het is een verdomd harde en moeilijke tijd als partner van zo iemand.
@Paulusje,
Goh, dat verbaast me eerlijk gezegd wel. Al 6 jaar bij elkaar en dit nog niet eerder meegemaakt. Het zou kunnen dat het misschien eenmalig is, maar dan is je vriend volgens mij ook niet bipolair. Laten we het hopen.
Dat van het ten huwelijk vragen tijdens een manie, heb ik ook al meerdere keren meegemaakt. Herkenbaar. Ik zou in ieder geval alles wat hij nu zegt en doet niet al te serieus nemen. Het is eng en beangstigend om je vriend, die normaal gesproken zo dichtbij je staat, nu zo ver van je verwijderd lijkt te zijn. Dat heb ik in ieder geval steeds gevonden. Elke keer weer die afstand tussen ons, en dus steeds weer 'afscheid' moeten nemen.
Ik hoop dat het je enigszins geruststelt da hij nu opgenomen is, dat er voor hem 'gezorgd' wordt. Eén ding is zeker: het gaat weer over. Soms duurt het een week, soms twee maanden, maar het gaat over. Ik wens je heel erg veel sterkte en ik hoop ook dat er iemand is die naast JOU staat en je kan steunen!
Valesca,
bipolair is hij niet, denk ik. Dat depressieve heb ik nog nooit gezien. En van dat manische is het de eerste keer... laten we hopen dat het éénmalig is... echter, als je informatie leest, moet ik er toch voor op m'n hoede zijn in de toekomst. Persoonlijk denk ik dat het te maken heeft met zijn nieuwe werksituatie (hij had nieuw werk sinds begin januari).
Het moeilijke aan deze dagen is dat je niet met hem kunt redeneren. Alles wat hij zegt moet je met een korreltje zout nemen. Je moet hem bijna als een kind behandelen. Dat vind ik nu het pijnlijkste...
De dokter gaf ons echter wel goede hoop vandaag... Hij zal dus tot eind februari daar moeten blijven, maar binnen enkele weken mag hij misschien al eens een dag naar huis... Nu beseft hij er nog niets van en denkt hij dat hij morgen naar huis mag.
Ik kies ervoor bij hem te blijven en hem te steunen. Ik zie hem enorm graag en ook nu, met deze ziekte, toont hij dat hij me graag ziet. Maar ik kan me voorstellen Valesca, dat als je al meerdere van deze periodes hebt meegemaakt, dat je er niet meer tegen kunt. Het is een verdomd harde en moeilijke tijd als partner van zo iemand.
woensdag 28 januari 2009 om 22:16
Hoi,
Ik lees dit allemaal en de tranen springen me in de ogen.
ik ken mijn man 2 jaar, we zijn ruim een half jaar geleden getrouwd. Nadat hij me ten huwelijk vroeg werd hij ook manisch.
Hij had dat al 2 keer eerder meegemaakt maar ik niet.
Ik was volledig in SHOCK!!! Al die dingen die ik lees van jullie, die machteloosheid, dat je partner opeens niet meer zichzelf is, keihard is, niet slaapt, waanbeelden heeft, grootse plannen heeft, die blik in zijn ogen..... ik begreep er niets van en was echt helemaal kapot.
Hij beschuldigde me van een complot tegen hem, ik mocht met niemand contact opnemen ...
Dat heb ik natuurlijk wel gedaan! Hij kreeg zyprexa en er was een constante telefonische verbinding tussen mij, een paar vrienden en zijn familie. Dag en nacht.
"waar is hij heen, hoe is hij weggegaan, houd hem bij je, probeer zijn medicijnen erin te krijgen, heeft ie nog geslapen"en dat echt 24 uur per dag.
Na 2 weken werd het minder en kwam hij met allerlei 'tekens' van liefde langzaam weer dichterbij.
Hij slikt sindsdien lithium en we zijn inderdaad getrouwd. Het gaat goed, we houden ontzettend veel van elkaar en ik heb nog nooit zo'n lieve partner gehad als hij.
De angst dat het weer gebeurd zit er in bij mij maar we hebben een nood/ stappenplan gemaakt.
Wat me opvalt is dat het na zo'n periode opeens allemaal over is en dat er, buiten gesprekken met hem, maar weinig gevraagd wordt naar hoe het mij gaat.
Ik ben er weer helemaal bovenop hoor maar ik denk er wel aan om me in te schrijven bij Ypsilon ofzo.
Veel sterkte
Ik heb op zich wel veel behoefte aan wat mensen zoals Valesca en Paulusje om af en toe te schrijven over ervaringen.
Ik lees dit allemaal en de tranen springen me in de ogen.
ik ken mijn man 2 jaar, we zijn ruim een half jaar geleden getrouwd. Nadat hij me ten huwelijk vroeg werd hij ook manisch.
Hij had dat al 2 keer eerder meegemaakt maar ik niet.
Ik was volledig in SHOCK!!! Al die dingen die ik lees van jullie, die machteloosheid, dat je partner opeens niet meer zichzelf is, keihard is, niet slaapt, waanbeelden heeft, grootse plannen heeft, die blik in zijn ogen..... ik begreep er niets van en was echt helemaal kapot.
Hij beschuldigde me van een complot tegen hem, ik mocht met niemand contact opnemen ...
Dat heb ik natuurlijk wel gedaan! Hij kreeg zyprexa en er was een constante telefonische verbinding tussen mij, een paar vrienden en zijn familie. Dag en nacht.
"waar is hij heen, hoe is hij weggegaan, houd hem bij je, probeer zijn medicijnen erin te krijgen, heeft ie nog geslapen"en dat echt 24 uur per dag.
Na 2 weken werd het minder en kwam hij met allerlei 'tekens' van liefde langzaam weer dichterbij.
Hij slikt sindsdien lithium en we zijn inderdaad getrouwd. Het gaat goed, we houden ontzettend veel van elkaar en ik heb nog nooit zo'n lieve partner gehad als hij.
De angst dat het weer gebeurd zit er in bij mij maar we hebben een nood/ stappenplan gemaakt.
Wat me opvalt is dat het na zo'n periode opeens allemaal over is en dat er, buiten gesprekken met hem, maar weinig gevraagd wordt naar hoe het mij gaat.
Ik ben er weer helemaal bovenop hoor maar ik denk er wel aan om me in te schrijven bij Ypsilon ofzo.
Veel sterkte
Ik heb op zich wel veel behoefte aan wat mensen zoals Valesca en Paulusje om af en toe te schrijven over ervaringen.
woensdag 28 januari 2009 om 23:05
Dag Kiki,
het doet me deugd, te horen dat het bij jou goed gaat met je relatie, dat jullie alsnog getrouwd zijn.
Ik denk dat hij bij mijn vriend begonnen is door de combinatie van zijn nieuw werk (wat wel een stressfactor moet geweest zijn want er waren blijkbaar wat problemen waar ik niets van wist), zijn huwelijksaanzoek van mij en de daarbij horende verrassing...
Ik ga hem elke dag bezoeken in het psychiatrisch centrum maar het is zo moeilijk. Ik mag niet toegeven aan zijn vragen van de dokter, maar hij was vandaag zo kwaad op me, omdat ik weer zijn laptop niet mee had. Ik heb een regeling getroffen met de verpleging, zodat ik niet steeds de schuld krijg van dingen die ik maar doe om goed te doen voor hem.
Hij beseft ook nog steeds niet dat hij langer zal moeten blijven. Hij denkt nog steeds dat hij binnen kort naar huis mag... Waarom hij daar zit en hoe lang is nog niet duidelijk voor hem. Eens dat besef er is, denk ik dat het gemakkelijker zal zijn. Voor hem en voor mij... Gelukkig leven er veel mensen met me mee, maar zij maken toch niet door wat ik door maak.
Paulusje
het doet me deugd, te horen dat het bij jou goed gaat met je relatie, dat jullie alsnog getrouwd zijn.
Ik denk dat hij bij mijn vriend begonnen is door de combinatie van zijn nieuw werk (wat wel een stressfactor moet geweest zijn want er waren blijkbaar wat problemen waar ik niets van wist), zijn huwelijksaanzoek van mij en de daarbij horende verrassing...
Ik ga hem elke dag bezoeken in het psychiatrisch centrum maar het is zo moeilijk. Ik mag niet toegeven aan zijn vragen van de dokter, maar hij was vandaag zo kwaad op me, omdat ik weer zijn laptop niet mee had. Ik heb een regeling getroffen met de verpleging, zodat ik niet steeds de schuld krijg van dingen die ik maar doe om goed te doen voor hem.
Hij beseft ook nog steeds niet dat hij langer zal moeten blijven. Hij denkt nog steeds dat hij binnen kort naar huis mag... Waarom hij daar zit en hoe lang is nog niet duidelijk voor hem. Eens dat besef er is, denk ik dat het gemakkelijker zal zijn. Voor hem en voor mij... Gelukkig leven er veel mensen met me mee, maar zij maken toch niet door wat ik door maak.
Paulusje
donderdag 29 januari 2009 om 10:07
@Paulusje,
Het is mooi dat je ervoor kiest bij hem te blijven en ik hoop echt voor je dat deze periode eenmalig is. Mijn vriend was ook erg kwaad op me toen hij was opgenomen. Ik en zijn broer waren de grote boosdoeners (de enigen die er voor hem waren). Dat is hard, maar nu begrijp ik het wel.
Dit is wel een hele moeilijke periode voor je, Paulusje. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte en misschien is het wel goed dat hij nog even niet naar huis mag. Ik weet dat ik er destijds op aandrong hem alsjeblieft niet weg te laten gaan daar tot het helemaal over was. Maar misschien voel jij je daar anders in staan.
Hoi Kiki, welkom.
Ik weet precies wat je doormaakt nu, heb het helaas ook meerdere malen moeten doorstaan. Vooral de vraag naar hoe het met mij ging heb ik ook heel erg gemist, tijdens en na de hele manische periode. Hij staat toch in het middelpunt van de belangstelling. Zijn familie heeft zelfs nog enige afstand, maar jij leeft dag en nacht naast en met hem, dus alles komt in feite steeds op jou neer. Dat had ik tenminste wel. Ik heb de derde keer dan ook gezegd: ik kan niet meer, trek m'n handen ervan af. Toen heb ik gezegd tegen zijn familie: jullie zijn zijn familie, doe ook iets! Maar zijn moeder heeft helaas altijd in de ontkenning gezeten, alleen zijn broer heeft het opgepakt.
Ik ben wel heel erg blij voor je dat het zo goed gaat nu tussen jou en je partner. Kan hij zijn ziekte een beetje accepteren denk je? En is hij bereid er alles aan te doen om een volgende episode te voorkomen?
Dat is wel belangrijk denk ik. Mijn partner heeft het wel geaccepteerd, maar niet alle consequenties van zijn ziekte. Hij denkt het helemaal zelf in de hand te kunnen hebben, zonder hulp (in zijn ogen bemoeienis) van anderen. En dat gaat dus niet.
Het is mooi dat je ervoor kiest bij hem te blijven en ik hoop echt voor je dat deze periode eenmalig is. Mijn vriend was ook erg kwaad op me toen hij was opgenomen. Ik en zijn broer waren de grote boosdoeners (de enigen die er voor hem waren). Dat is hard, maar nu begrijp ik het wel.
Dit is wel een hele moeilijke periode voor je, Paulusje. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte en misschien is het wel goed dat hij nog even niet naar huis mag. Ik weet dat ik er destijds op aandrong hem alsjeblieft niet weg te laten gaan daar tot het helemaal over was. Maar misschien voel jij je daar anders in staan.
Hoi Kiki, welkom.
Ik weet precies wat je doormaakt nu, heb het helaas ook meerdere malen moeten doorstaan. Vooral de vraag naar hoe het met mij ging heb ik ook heel erg gemist, tijdens en na de hele manische periode. Hij staat toch in het middelpunt van de belangstelling. Zijn familie heeft zelfs nog enige afstand, maar jij leeft dag en nacht naast en met hem, dus alles komt in feite steeds op jou neer. Dat had ik tenminste wel. Ik heb de derde keer dan ook gezegd: ik kan niet meer, trek m'n handen ervan af. Toen heb ik gezegd tegen zijn familie: jullie zijn zijn familie, doe ook iets! Maar zijn moeder heeft helaas altijd in de ontkenning gezeten, alleen zijn broer heeft het opgepakt.
Ik ben wel heel erg blij voor je dat het zo goed gaat nu tussen jou en je partner. Kan hij zijn ziekte een beetje accepteren denk je? En is hij bereid er alles aan te doen om een volgende episode te voorkomen?
Dat is wel belangrijk denk ik. Mijn partner heeft het wel geaccepteerd, maar niet alle consequenties van zijn ziekte. Hij denkt het helemaal zelf in de hand te kunnen hebben, zonder hulp (in zijn ogen bemoeienis) van anderen. En dat gaat dus niet.
donderdag 29 januari 2009 om 13:22
Hoi,
Wat Paulusje nu meemaakt is echt heftig, ik heb toen ook zijn auto moeten verstoppen (toen hij nog niet opgenomen was) ergens in een wijkje een paar kilometer verderop. Hij kwam een paar keer per dag kijken of de auto er stond en vroeg aan mij waarik 'm neegezet had. Ik zei telkens maar dat ik het vergeten was, wat dat complot idee alleen maar aanzwengelde...
Bij ons was het ook een paar dingen tegelijk. Hij vroeg me ten huwelijk, hij had een film over het milieu gezien (al gore) en hij had net een nieuwe baan...
Hij slikt elke dag trouw lithium, blowt nooit, rookt niet eens, drinkt zo af en toe een wijntje maar meer niet. Hij laat op tijd zijn bloedspiegel nakijken... doet volgens mij alles wathij kan om een volgende episode te voorkomen.
Nu heeft hij het waanzinnig druk op het werk, hij werkt hele dagen en heeft computerwerk thuis tot laat in de avond. Wat dat betreft draait ie daar nu wel een beetje in door en laat hij mij nu dus even links liggen (althans zo voelt dat he! hij is er niet meer helemaal bij met zijn hoofd)
Onze trouwdag was super. Hij was toen inmiddels aan de lithium en heeft ook echt kunnen genieten van deze dag.
Het leven met hem zou ik kunnen stellen als ups en downs zoals iedereen die heeft maar dan net iets meer up en net iets meer down.
Gelukkig niet zo heel erg UP meer, en niet zo heel er DOWN meer zoals zonder lithium!!
Jullie allebei heeel heel veel sterkte
ik vind het eigenlijk heel fijn dat ik jullie 'gevonden' heb, eindelijk iemand om deze ervaring mee te delen!
Wat Paulusje nu meemaakt is echt heftig, ik heb toen ook zijn auto moeten verstoppen (toen hij nog niet opgenomen was) ergens in een wijkje een paar kilometer verderop. Hij kwam een paar keer per dag kijken of de auto er stond en vroeg aan mij waarik 'm neegezet had. Ik zei telkens maar dat ik het vergeten was, wat dat complot idee alleen maar aanzwengelde...
Bij ons was het ook een paar dingen tegelijk. Hij vroeg me ten huwelijk, hij had een film over het milieu gezien (al gore) en hij had net een nieuwe baan...
Hij slikt elke dag trouw lithium, blowt nooit, rookt niet eens, drinkt zo af en toe een wijntje maar meer niet. Hij laat op tijd zijn bloedspiegel nakijken... doet volgens mij alles wathij kan om een volgende episode te voorkomen.
Nu heeft hij het waanzinnig druk op het werk, hij werkt hele dagen en heeft computerwerk thuis tot laat in de avond. Wat dat betreft draait ie daar nu wel een beetje in door en laat hij mij nu dus even links liggen (althans zo voelt dat he! hij is er niet meer helemaal bij met zijn hoofd)
Onze trouwdag was super. Hij was toen inmiddels aan de lithium en heeft ook echt kunnen genieten van deze dag.
Het leven met hem zou ik kunnen stellen als ups en downs zoals iedereen die heeft maar dan net iets meer up en net iets meer down.
Gelukkig niet zo heel erg UP meer, en niet zo heel er DOWN meer zoals zonder lithium!!
Jullie allebei heeel heel veel sterkte
ik vind het eigenlijk heel fijn dat ik jullie 'gevonden' heb, eindelijk iemand om deze ervaring mee te delen!
donderdag 29 januari 2009 om 13:43
Beste Valesca,
Ik heb je verhaal gelezen en herken zoveel van mijn eigen situatie.
Na ruim 18 jaar samenwonend te zijn geweest, wonen mijn vriend en ik nu apart. Hij is 5 maanden geleden in een psychose beland dat is een enorm drama geworden.
De bedoeling is om 1 of 2 jaar apart te wonen en aan onszelf te werken. Ik ben niet ziek maar heb een klote verleden om te verwerken. Mijn moeder was zwaar depressief met als symtoom, alhocolisme. Vanaf mijn 16e zijn de rollen omgedraaid, heb ik over haar gemoederd i.p.v. andersom. Ze heeft zo'n 10 jaar opnames in psychiatrische klinieken achter de rug. Mijn vader was een tiran. Ze zijn beide overleden, 4 en 5 jaar geleden.
Mijn vriend kreeg begin 2005 een posttraumatisch stress syndroom die nu is uitgemond in een ernstige depressie met psychotish gedrag en alcoholisme.
Je vraagt 'Heeft iemand in een soortgelijke situatie gezeten?' en 'Wat zou jij doen?'. Ik vraag me dat nu ook voordurend af. Ik denk niet dat er geen volwaardige of gelijkwaardige relatie mogelijk is. En is 'houden van' voldoende?'. Komt hij hier uit?
Het is allemaal zo uitzichtloos. Zo gaat het even goed en is er hoop, zo gaat het weer mis en is er wanhoop. En altijd die angst de volgende terugval en psychotisch gedrag. De aandacht gaat naar hem uit want ik ben tenslotte sterk. Ik voel me nu vooral heel eenzaam. Ik kan niets bij hem kwijt. Ik voel me ook verantwoordelijk. Sowieso ben ik heel loyaal en bovendien is hij onderuit gegaan op hetgeen binnen mijn familie en de dingen die met mij zijn gebeurd. Hij heeft na het overlijden van mijn vader foto's gevonden van kinder- en babyporno. Met mij in de hoofdrol.
Eigenlijk wil ik stoppen met de relatie. Bij hem de verwachting uit zijn hoofd hebben dat we weer samen komen. Hem niet laten barsten maar de relatie omzetten naar een vriendschap. Zo kan ik een eigen leven opbouwen. Hij houdt zielsveel van me en is zo bang mij kwijt te raken dat het me enorm benauwd. Ik kom nergens aan toe, noch privé, noch zakelijk. Ik begin zelf ook in de put te raken. Ik ben een vechter maar hoelang ik dat nog volhou?
Ik durf toe te geven dat ik meelij heb. Dat is toch geen basis voor een relatie? Ook durf ik te zeggen dat ik mijn geduld begin te verliezen, en dat ik soms zo boos ben, op de situatie, op hem. Ik vind het te vaak in een slachtofferrol zitten en zie een gebrek aan trots.
Nou ja, hier schiet je dus niet veel mee op. Er is ook geen pasklaar antwoord, behalve afstand nemen. Maar hoe doe je dat?
Pandeira zegt 'eerst rustig afwachten, het hoeft niet chronisch te zijn'. Ze heeft gelijk maar hoelang moet je wachten en de angst voor de volgende psychose, of erger, hoelang hou je dat vol? Voor mijn moeder heb ik 24 jaar die hoop gekoesterd, tevergeefs. Ga ik nu hetzelfde doen met mij vriend?
Ik heb je verhaal gelezen en herken zoveel van mijn eigen situatie.
Na ruim 18 jaar samenwonend te zijn geweest, wonen mijn vriend en ik nu apart. Hij is 5 maanden geleden in een psychose beland dat is een enorm drama geworden.
De bedoeling is om 1 of 2 jaar apart te wonen en aan onszelf te werken. Ik ben niet ziek maar heb een klote verleden om te verwerken. Mijn moeder was zwaar depressief met als symtoom, alhocolisme. Vanaf mijn 16e zijn de rollen omgedraaid, heb ik over haar gemoederd i.p.v. andersom. Ze heeft zo'n 10 jaar opnames in psychiatrische klinieken achter de rug. Mijn vader was een tiran. Ze zijn beide overleden, 4 en 5 jaar geleden.
Mijn vriend kreeg begin 2005 een posttraumatisch stress syndroom die nu is uitgemond in een ernstige depressie met psychotish gedrag en alcoholisme.
Je vraagt 'Heeft iemand in een soortgelijke situatie gezeten?' en 'Wat zou jij doen?'. Ik vraag me dat nu ook voordurend af. Ik denk niet dat er geen volwaardige of gelijkwaardige relatie mogelijk is. En is 'houden van' voldoende?'. Komt hij hier uit?
Het is allemaal zo uitzichtloos. Zo gaat het even goed en is er hoop, zo gaat het weer mis en is er wanhoop. En altijd die angst de volgende terugval en psychotisch gedrag. De aandacht gaat naar hem uit want ik ben tenslotte sterk. Ik voel me nu vooral heel eenzaam. Ik kan niets bij hem kwijt. Ik voel me ook verantwoordelijk. Sowieso ben ik heel loyaal en bovendien is hij onderuit gegaan op hetgeen binnen mijn familie en de dingen die met mij zijn gebeurd. Hij heeft na het overlijden van mijn vader foto's gevonden van kinder- en babyporno. Met mij in de hoofdrol.
Eigenlijk wil ik stoppen met de relatie. Bij hem de verwachting uit zijn hoofd hebben dat we weer samen komen. Hem niet laten barsten maar de relatie omzetten naar een vriendschap. Zo kan ik een eigen leven opbouwen. Hij houdt zielsveel van me en is zo bang mij kwijt te raken dat het me enorm benauwd. Ik kom nergens aan toe, noch privé, noch zakelijk. Ik begin zelf ook in de put te raken. Ik ben een vechter maar hoelang ik dat nog volhou?
Ik durf toe te geven dat ik meelij heb. Dat is toch geen basis voor een relatie? Ook durf ik te zeggen dat ik mijn geduld begin te verliezen, en dat ik soms zo boos ben, op de situatie, op hem. Ik vind het te vaak in een slachtofferrol zitten en zie een gebrek aan trots.
Nou ja, hier schiet je dus niet veel mee op. Er is ook geen pasklaar antwoord, behalve afstand nemen. Maar hoe doe je dat?
Pandeira zegt 'eerst rustig afwachten, het hoeft niet chronisch te zijn'. Ze heeft gelijk maar hoelang moet je wachten en de angst voor de volgende psychose, of erger, hoelang hou je dat vol? Voor mijn moeder heb ik 24 jaar die hoop gekoesterd, tevergeefs. Ga ik nu hetzelfde doen met mij vriend?
donderdag 29 januari 2009 om 22:41
Sophia, Wat heftig zeg, jouw verhaal!
Ik en mijn partner kunnen samen blijven omdat hij écht zijn best doet het onder controle te houden. En dat kan, iemand kan echt zijn best doen en de omstandigheden aanpassen. Zoals niet teveel drinken, medicijnen innemen en gezond eten enz Ik denk dat je jouw vriend (als ie weer voor rede vatbaar is) dit duidelijk moet maken.
Allebei water bij de wijn; als hij zorgt dat de omstandigheden goed zijn, kun jij je misschien weer bij hem voegen.
Het zal een moeilijke weg voor hem zijn maar als ie echt van je houdt (en van zichzelf!) dan zal hij dit op moeten kunnen brengen.
Zo is het voor jou inderdaad ook geen leven... neem deze tijd dan ook echt voor jezelf om tot rust te komen. Ga voor mijn part mediteren of yoga doen!
Sterkte!
Ik en mijn partner kunnen samen blijven omdat hij écht zijn best doet het onder controle te houden. En dat kan, iemand kan echt zijn best doen en de omstandigheden aanpassen. Zoals niet teveel drinken, medicijnen innemen en gezond eten enz Ik denk dat je jouw vriend (als ie weer voor rede vatbaar is) dit duidelijk moet maken.
Allebei water bij de wijn; als hij zorgt dat de omstandigheden goed zijn, kun jij je misschien weer bij hem voegen.
Het zal een moeilijke weg voor hem zijn maar als ie echt van je houdt (en van zichzelf!) dan zal hij dit op moeten kunnen brengen.
Zo is het voor jou inderdaad ook geen leven... neem deze tijd dan ook echt voor jezelf om tot rust te komen. Ga voor mijn part mediteren of yoga doen!
Sterkte!
donderdag 29 januari 2009 om 23:31
Paulusje....de depressie hoeft er niet perse te zijn om toch een bipolaire stoornis te hebben. Ik herken wat je schrijft. Ze zijn ongeremd op alle vlakken. Veel spullen kopen, veel geld uitgeven. Als ze opgenomen zijn, gaat dat wat lastiger, dus probeert hij via jou toch aan dingen te komen. Dat je je dan schuldig voelt, is niet nodig. Er is nu geen normaal bewustzijn. Probeer er boven te staan en niets persoonlijk aan te trekken. Anders hou je het niet vol.
Heftig verhaal sophia. Ik vraag me af of jij het boek "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood kent. Met jou achtergrond is het zo logisch dat je soortgelijke relaties (als de relaties met je ouders) opzoekt omdat dat bekend en vertrouwd is. Je kunt je dan focussen op de ander om het nu anders te laten verlopen als vroeger.
Daarmee hoef je ook niet aan de slag met je eigen problemen. Als je de focus op jezelf legt, jezelf veranderd dient dat 2 doelen. Je wordt zelf veel sterker en je partner moet dan zijn eigen problemen onder ogen gaan zijn. (of niet, maar dan kan jij afstand nemen) Daarmee ligt alles weer waar het hoort. Ik heb er heel veel aan gehad.
Ik voel met jullie allemaal mee. Het is zo ontzettend moeilijk om er goed mee om te gaan. Zelf overeind te blijven.
Heftig verhaal sophia. Ik vraag me af of jij het boek "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood kent. Met jou achtergrond is het zo logisch dat je soortgelijke relaties (als de relaties met je ouders) opzoekt omdat dat bekend en vertrouwd is. Je kunt je dan focussen op de ander om het nu anders te laten verlopen als vroeger.
Daarmee hoef je ook niet aan de slag met je eigen problemen. Als je de focus op jezelf legt, jezelf veranderd dient dat 2 doelen. Je wordt zelf veel sterker en je partner moet dan zijn eigen problemen onder ogen gaan zijn. (of niet, maar dan kan jij afstand nemen) Daarmee ligt alles weer waar het hoort. Ik heb er heel veel aan gehad.
Ik voel met jullie allemaal mee. Het is zo ontzettend moeilijk om er goed mee om te gaan. Zelf overeind te blijven.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 30 januari 2009 om 10:34
Jee, Sophia, wat een heftig verhaal. Kan me goed voorstellen waar je in verkeert, vreselijk.
Ik kan eigenlijk ook maar één advies geven: lees het boek van Robin Norwood.
Ik weet niet of je samenwoont met hem, dan is afstand nemen natuurlijk heel moeilijk. Om te beginnen is afstand nemen in ieder geval dat je je meer op jezelf gaat richten. Je hebt altijd je zorg aan anderen uitbesteed, nu moet je voor jezelf gaan zorgen. Neem kleine stapjes. Spreek af buiten je huis en je vriend om. Misschien kun je een eigen woning gaan zoeken, als dat nog niet het geval is, zonder dat je de relatie gelijk hoeft te verbreken.
Veel sterkte!
Ik kan eigenlijk ook maar één advies geven: lees het boek van Robin Norwood.
Ik weet niet of je samenwoont met hem, dan is afstand nemen natuurlijk heel moeilijk. Om te beginnen is afstand nemen in ieder geval dat je je meer op jezelf gaat richten. Je hebt altijd je zorg aan anderen uitbesteed, nu moet je voor jezelf gaan zorgen. Neem kleine stapjes. Spreek af buiten je huis en je vriend om. Misschien kun je een eigen woning gaan zoeken, als dat nog niet het geval is, zonder dat je de relatie gelijk hoeft te verbreken.
Veel sterkte!
vrijdag 30 januari 2009 om 15:13
Lin, ik dacht dat je pas van een bipolaire stoornis sprak als beide aanwezig waren... maar ik ben hier nieuw in, dus ik weet er eigenlijk weinig van. Bedankt voor je begrip. Inderdaad, ik voel me soms schuldig tegenover hem als hij om geld vraagt en ik er 'geen bij heb'. Precies ook alsof het je vriend niet meer is, maar een kind waar je heel de tijd nee moet tegen zeggen...
Sophia, je hebt al heel wat meegemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet erg herken in jouw verhaal. Het jouwe is dan ook zoveel complexer dan het mijne. Ik heb het al moeilijk, hoe moet jij je dan voelen...
Over dat boek dat valesca en lin vernoemen, kan ik weinig zeggen. Ik ken het niet.
Het is allemaal zo moeilijk... maar ik zie af en toe al een kleine verbetering bij mijn vriend. Dat geeft me hoop. Dinsdag hebben zijn vader en ik een gesprek met de dokter.
Hij weet nu dat hij nog 40 dagen moet blijven, en gaat daar goed mee om. Dat is een hele opluchting voor mij. Het ziektebesef is er wel nog niet.
Groetjes
Paulusje
Sophia, je hebt al heel wat meegemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet erg herken in jouw verhaal. Het jouwe is dan ook zoveel complexer dan het mijne. Ik heb het al moeilijk, hoe moet jij je dan voelen...
Over dat boek dat valesca en lin vernoemen, kan ik weinig zeggen. Ik ken het niet.
Het is allemaal zo moeilijk... maar ik zie af en toe al een kleine verbetering bij mijn vriend. Dat geeft me hoop. Dinsdag hebben zijn vader en ik een gesprek met de dokter.
Hij weet nu dat hij nog 40 dagen moet blijven, en gaat daar goed mee om. Dat is een hele opluchting voor mij. Het ziektebesef is er wel nog niet.
Groetjes
Paulusje
vrijdag 30 januari 2009 om 16:04
Kiki, Lin, Valesca en Paulusje,
Dank jullie voor de lieve reacties. Die je - helaas - alleen maar kunt geven als je er zelf (te) veel hebt meegemaakt op dat vlak.
Het doet me wel goed dat er herkenning is al zou ik liever willen dat het anderen bespaard zou blijven. Helaas, zo zit het leven niet in elkaar.
De tip van het boek ga ik opvolgen. Nog niet zo lang geleden heb ik 'Het onverwoestbare kind' gelezen. Ook veel herkenning maar geen handvatten. Bovendien geent op mijn leven en over ouders niet in staat tot opvoeden, gepaard met geweld en verwaarlozing, om wat voor reden ook, en niet het leven met... mijn partner in dit geval.
Tja, hij doet er veel aan maar heeft een lange weg met veel vallen, diepe dalen en opstaan. De pest is, hij reageert zo slecht op medicijnen, dat is echt dramatisch. Daarmee wordt het vergemakkelijken van een weg naar herstel bemoeilijkt. Hij heeft nu een goede psycholoog (vrijgevestigd) en inderdaad, ik moet meer aan anderen overlaten op het gebied van hulpverlening. Dat zie ik nog als een belasting naar anderen. Dat zit bij mij en kan alleen ik veranderen.
Nogmaals dank en Iedereen ook veel sterkte met alles!
Groetjes,
Sophia
Dank jullie voor de lieve reacties. Die je - helaas - alleen maar kunt geven als je er zelf (te) veel hebt meegemaakt op dat vlak.
Het doet me wel goed dat er herkenning is al zou ik liever willen dat het anderen bespaard zou blijven. Helaas, zo zit het leven niet in elkaar.
De tip van het boek ga ik opvolgen. Nog niet zo lang geleden heb ik 'Het onverwoestbare kind' gelezen. Ook veel herkenning maar geen handvatten. Bovendien geent op mijn leven en over ouders niet in staat tot opvoeden, gepaard met geweld en verwaarlozing, om wat voor reden ook, en niet het leven met... mijn partner in dit geval.
Tja, hij doet er veel aan maar heeft een lange weg met veel vallen, diepe dalen en opstaan. De pest is, hij reageert zo slecht op medicijnen, dat is echt dramatisch. Daarmee wordt het vergemakkelijken van een weg naar herstel bemoeilijkt. Hij heeft nu een goede psycholoog (vrijgevestigd) en inderdaad, ik moet meer aan anderen overlaten op het gebied van hulpverlening. Dat zie ik nog als een belasting naar anderen. Dat zit bij mij en kan alleen ik veranderen.
Nogmaals dank en Iedereen ook veel sterkte met alles!
Groetjes,
Sophia
maandag 2 februari 2009 om 10:26
Ja, het blijft lastig... want ook ik en mijn partner lopen tegen dingen aan die gewoon moeilijk zijn.
Hij slikt dan wel zijn lithium maar hij heeft de laatste tijd zoveel gewerkt en merk dan dat hij ook een beetje tegen een manie aanhangt. Het slaat gelukkig niet door maar het is angstig. Ik weet niet hoe ik nog zo'n manie overleef.
Dan probeer ik hem te 'vangen' door te vragen of hij wel genoeg uitrust/ slaapt/ zijn lithium niet vergeet enz enz. Ben als de dood dat het nog eens gebeurd maar ik wil niet gaan moederen.. dat werkt averechts!!
Al weet ik ook wel dat het waarschijnlijk best nog eens voor zal komen. Of meerdere keren.
Nou ja, sterkte en Paulusje, hou je ons op de hoogte?
Als je nu merkt dat het wat beter gaat kanhet goed zijn dat het over een week al een heel stuk beter gaat en dat hij weer een beetje bij zinnen komt. Dan komt er nog een moeilijke periode: de depressie. (tenminste, vaak is dat zo)
Dat klinkt nu misschien zo van 'oh maar dan is ie tenminste weer bij bewustzijn' maar als dat ziektebesef komt, dan kan iemand echt heeeeeel verdrietig en depri worden. Die hele grootheidswaanzin, die wereld waarin hij even god was, blijkt dan nep te zijn en dat besef bovenop de depressie kan echt superzwaar vallen voor hem (en dus ook voor jou)
Sterkte!!!!!!!!
Hij slikt dan wel zijn lithium maar hij heeft de laatste tijd zoveel gewerkt en merk dan dat hij ook een beetje tegen een manie aanhangt. Het slaat gelukkig niet door maar het is angstig. Ik weet niet hoe ik nog zo'n manie overleef.
Dan probeer ik hem te 'vangen' door te vragen of hij wel genoeg uitrust/ slaapt/ zijn lithium niet vergeet enz enz. Ben als de dood dat het nog eens gebeurd maar ik wil niet gaan moederen.. dat werkt averechts!!
Al weet ik ook wel dat het waarschijnlijk best nog eens voor zal komen. Of meerdere keren.
Nou ja, sterkte en Paulusje, hou je ons op de hoogte?
Als je nu merkt dat het wat beter gaat kanhet goed zijn dat het over een week al een heel stuk beter gaat en dat hij weer een beetje bij zinnen komt. Dan komt er nog een moeilijke periode: de depressie. (tenminste, vaak is dat zo)
Dat klinkt nu misschien zo van 'oh maar dan is ie tenminste weer bij bewustzijn' maar als dat ziektebesef komt, dan kan iemand echt heeeeeel verdrietig en depri worden. Die hele grootheidswaanzin, die wereld waarin hij even god was, blijkt dan nep te zijn en dat besef bovenop de depressie kan echt superzwaar vallen voor hem (en dus ook voor jou)
Sterkte!!!!!!!!
