Psyche
alle pijlers
Vrienden en psychische klachten
donderdag 9 november 2017 om 13:47
Hoi allemaal,
Een aantal jaren geleden ben ik voor het eerst bij de ggz terechtgekomen. Er is toen vastgesteld dat ik een angststoornis heb in combinatie met een (depressieve) persoonlijkheidsstoornis. Sinds die periode heb ik een aantal vrienden verloren waarvan ik dat absoluut niet verwacht had. Gedeeltelijk ligt dat zeker aan mij, ik heb moeite met grenzen aangeven en dingen uitspreken, waardoor ik eerder 'wegloop' dan een situatie oplos. Aan de andere kant vond ik het ook niet bepaald tof dat mensen gewoon een half jaar niets van zich lieten horen, of niet thuis gaven als je ze (uiteindelijk) wel een keer om hulp vroeg.
Sinds een paar weken zit ik opnieuw in een flinke dip, en ik merk dat ik nu heel bang ben om de vrienden die ik over heb, ook te verliezen. Gelukkig heb ik een hele lieve partner en een fijne familie, dus eenzaam ben ik zeker niet. Maar ik vind het zo jammer dat de mensen waarmee ik vroeger zo veel gedaan en gedeeld heb, geen onderdeel van mijn leven meer zijn. Dus probeer ik heel krampachtig om vriendschappen te behouden, terwijl ik mezelf ook heel erg probeer te beschermen om niet nog een keer gekwetst te worden.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Een aantal jaren geleden ben ik voor het eerst bij de ggz terechtgekomen. Er is toen vastgesteld dat ik een angststoornis heb in combinatie met een (depressieve) persoonlijkheidsstoornis. Sinds die periode heb ik een aantal vrienden verloren waarvan ik dat absoluut niet verwacht had. Gedeeltelijk ligt dat zeker aan mij, ik heb moeite met grenzen aangeven en dingen uitspreken, waardoor ik eerder 'wegloop' dan een situatie oplos. Aan de andere kant vond ik het ook niet bepaald tof dat mensen gewoon een half jaar niets van zich lieten horen, of niet thuis gaven als je ze (uiteindelijk) wel een keer om hulp vroeg.
Sinds een paar weken zit ik opnieuw in een flinke dip, en ik merk dat ik nu heel bang ben om de vrienden die ik over heb, ook te verliezen. Gelukkig heb ik een hele lieve partner en een fijne familie, dus eenzaam ben ik zeker niet. Maar ik vind het zo jammer dat de mensen waarmee ik vroeger zo veel gedaan en gedeeld heb, geen onderdeel van mijn leven meer zijn. Dus probeer ik heel krampachtig om vriendschappen te behouden, terwijl ik mezelf ook heel erg probeer te beschermen om niet nog een keer gekwetst te worden.
Hoe gaan jullie hiermee om?
donderdag 9 november 2017 om 13:51
Ik zou in ieder geval dat krampachtige proberen los te laten. Een vriendschap loopt, of niet. En als mrnsen je laten stikken als je het moeilijk hebt, dan waren het nooit echte vrienden. Maar claimen heeft sowieso nooit zin en heeft vaak juist het tegenovergestelde effect: je jaagt mensen er juist mee weg.
donderdag 9 november 2017 om 13:54
Bedankt voor je reactie. Misschien heb ik het met 'krampachtig' verkeerd verwoord. Het probleem is vooral dat ik helemaal niet meer durf aan te geven hoe ik me voel, of wat ik wil, omdat ik bang ben dat ze daardoor afhaken. Claimen doe ik voor mijn gevoel niet (ik zie de meeste mensen maar eens in de paar maanden). Maar je hebt wel gelijk. Loslaten is waarschijnlijk beter.
donderdag 9 november 2017 om 14:01
Herkenbaar
Ik had al niet veel vrienden.maar ben sinds ik ziek ben geworden en een.psychose en opname achter de rug heb twee vrienden kwijt geraakt
Van de een op de andere dag gewist van social media geblokt op skype en via telefoon/ whats app geven ze geen reactie meer
Wees gewoon jezelf dan heb je ook vrienden die JOU waarderen om wie je bent
Ik had al niet veel vrienden.maar ben sinds ik ziek ben geworden en een.psychose en opname achter de rug heb twee vrienden kwijt geraakt
Van de een op de andere dag gewist van social media geblokt op skype en via telefoon/ whats app geven ze geen reactie meer
Wees gewoon jezelf dan heb je ook vrienden die JOU waarderen om wie je bent
donderdag 9 november 2017 om 16:44
Probeer juist eerlijk te zijn en jezelf te zijn. Verder heb je er helaas weinig invloed op: het komt van twee kanten. Maar ik begrijp heel goed dat je er wat onzeker van wordtastrafaye schreef: ↑09-11-2017 13:54Bedankt voor je reactie. Misschien heb ik het met 'krampachtig' verkeerd verwoord. Het probleem is vooral dat ik helemaal niet meer durf aan te geven hoe ik me voel, of wat ik wil, omdat ik bang ben dat ze daardoor afhaken. Claimen doe ik voor mijn gevoel niet (ik zie de meeste mensen maar eens in de paar maanden). Maar je hebt wel gelijk. Loslaten is waarschijnlijk beter.
Helaas leer je in dit soort situaties juist je echte vrienden kennen.
vrijdag 10 november 2017 om 07:21
Herkenbaar. Een aantal jaren geleden had ik nog een aantal vriendinnen, nu nog maar 1. Om verschillende redenen hebben ze me laten stikken. 1 zei 'jij bent nu moeder geworden, dus we hebben niks meer gemeen'.....Deed heel pijn. En sinds het slechter met me gaat werden vriendschappen niet beter. Ik sta op de wachtlijst om te beginnen met therapie.
