Psyche
alle pijlers
Vrienden+familie inlichten
donderdag 9 november 2017 om 17:45
Hee iedereen,
Ik ben een meisje van 17 en ik heb meerdere angststoornissen en een ernstige depressie. Doordat ik afgelopen zomer in aanraking ben gekomen met de crisisdienst zijn mijn pleegouders op de hoogte hiervan. Ook weten mijn 3 beste vriendinnen er een beetje van. Zowel pleegouders als vriendinnen reageren heel lief op mij. Als ik een keer huil of gewoon heel moe ben, komen ze met tips en ze vragen regelmatig hoe therapie gaat. Ik volg namelijk een deeltijdbehandeling waarin ik beeldende therapie, systeemtherapie, individuele gesprekken en 2 dagdelen in de week groepstherapie heb. Mijn pleegouders werken ook goed mee met de systeemtherapie en halen mij ook op van een afspraak als ik dat nodig heb.
Nu ben ik zelf een heel lastige prater door trauma uit mijn vroege jeugd. Ik haal bijna alles qua emoties en gedachten binnen. Dit heb ik mijzelf aangeleerd als een soort overlevingmechanisme. Dit weet iedereen wel, maar alsnog heeft bijna niemand het door als het niet zo goed gaat. Dit vind ik wel lastig en ik weet dat het beter is als ik bepaalde dingen aangeef. Nu vraag ik mij dus af hoe ik begin met het praten over mezelf. Heeft een van jullie tips of ervaringen? Wanneer moet ik dat bijvoorbeeld doen?
Alvast bedankt!
Ik ben een meisje van 17 en ik heb meerdere angststoornissen en een ernstige depressie. Doordat ik afgelopen zomer in aanraking ben gekomen met de crisisdienst zijn mijn pleegouders op de hoogte hiervan. Ook weten mijn 3 beste vriendinnen er een beetje van. Zowel pleegouders als vriendinnen reageren heel lief op mij. Als ik een keer huil of gewoon heel moe ben, komen ze met tips en ze vragen regelmatig hoe therapie gaat. Ik volg namelijk een deeltijdbehandeling waarin ik beeldende therapie, systeemtherapie, individuele gesprekken en 2 dagdelen in de week groepstherapie heb. Mijn pleegouders werken ook goed mee met de systeemtherapie en halen mij ook op van een afspraak als ik dat nodig heb.
Nu ben ik zelf een heel lastige prater door trauma uit mijn vroege jeugd. Ik haal bijna alles qua emoties en gedachten binnen. Dit heb ik mijzelf aangeleerd als een soort overlevingmechanisme. Dit weet iedereen wel, maar alsnog heeft bijna niemand het door als het niet zo goed gaat. Dit vind ik wel lastig en ik weet dat het beter is als ik bepaalde dingen aangeef. Nu vraag ik mij dus af hoe ik begin met het praten over mezelf. Heeft een van jullie tips of ervaringen? Wanneer moet ik dat bijvoorbeeld doen?
Alvast bedankt!
donderdag 9 november 2017 om 17:49
Wat ik altijd deed, in de periode dat ik een depressie had en toen ik jouw leeftijd had, was kort eea opschrijven en dat dan geven. Dat is dan een soort opening voor het gesprek. Een systeemtherapeut kan hier ook bij helpen trouwens. Wat zouden anderen kunnen doen om jou makkelijker te laten praten? Hoe reageer je bijvoorbeeld als iemand vraagt hoe het met je gaat?
Veel sterkte met dit zware traject.
Veel sterkte met dit zware traject.
donderdag 9 november 2017 om 18:49
Bedenkt als eerst een persoon met wie je over jezelf zou willen praten. Bedenkt vervolgens wat je dan eventueel zou kunnen zeggen (begin met iets kleins). Bedenk ook van te voren waar en wanneer je dit zou willen doen.
Kies dus een vertrouwd persoon en een voor jou veilige omgeving, waar je over jezelf kunt praten.
Wees er ook van bewust dat je niet in 1 gesprek gelijk alles hoeft te vertellen, maar maak een begin en dan gaat het de volgende keer makkelijker.
Succes!
Kies dus een vertrouwd persoon en een voor jou veilige omgeving, waar je over jezelf kunt praten.
Wees er ook van bewust dat je niet in 1 gesprek gelijk alles hoeft te vertellen, maar maak een begin en dan gaat het de volgende keer makkelijker.
Succes!
zondag 12 november 2017 om 19:22
Bedankt voor al jullie tips! Ik weet wel met wie ik wat zou willen bespreken (moeder en drie vriendinnen misschien).
Bij een systeemtherapeut loop ik al. Dit hoort ook bij de behandeling die ik heb. Mijn ouders hebben ook door dat ik bijna niet bespreek hoe het gaat en ze kunnen hier ook inkomen. Ze willen mij niet dwingen om dingen te bespreken, maar soms heb ik die push nodig. In de systeemgesprekken praten mijn ouders altijd en luister ik meer.
Het opschrijven doe ik altijd wel, maar het geven is dan zo'n gigantische stap dat het niet gebeurd.
Denk dat ik het aankomende week inderdaad met mijn psycholoog ga proberen te bespreken. Mijn psycholoog weet welke gedachten het bespreken met anderen oproept en hopelijk kan zij mij hierin helpen.
Bij een systeemtherapeut loop ik al. Dit hoort ook bij de behandeling die ik heb. Mijn ouders hebben ook door dat ik bijna niet bespreek hoe het gaat en ze kunnen hier ook inkomen. Ze willen mij niet dwingen om dingen te bespreken, maar soms heb ik die push nodig. In de systeemgesprekken praten mijn ouders altijd en luister ik meer.
Het opschrijven doe ik altijd wel, maar het geven is dan zo'n gigantische stap dat het niet gebeurd.
Denk dat ik het aankomende week inderdaad met mijn psycholoog ga proberen te bespreken. Mijn psycholoog weet welke gedachten het bespreken met anderen oproept en hopelijk kan zij mij hierin helpen.
zondag 12 november 2017 om 19:44
Bedenk ook waar je wilt praten, als je naast iemand zit of loopt, is het vaak makkelijker dan wanneer je elkaar in de ogen moet kijken. Dus misschien als je bij iemand in de auto zit, of met iemand een wandeling maakt of iets anders doet waar je niet tegenover elkaar zit
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 12 november 2017 om 20:05
Dankjewel!
Ja, ik groepstherapie. Hier praat ik echter ook niet zo veel doordat ik dit nog heel lastig vind. Met systeemtherapie zijn mijn ouders er altijd waardoor het bespreken met haar ook lastiger is.
Ik zou het denk ik op de bank zeggen. Kijk mensen niet aan dus dat in de ogen kijken is niet echt een probleem haha.
Lief dat jullie allemaal meedenken
Ja, ik groepstherapie. Hier praat ik echter ook niet zo veel doordat ik dit nog heel lastig vind. Met systeemtherapie zijn mijn ouders er altijd waardoor het bespreken met haar ook lastiger is.
Ik zou het denk ik op de bank zeggen. Kijk mensen niet aan dus dat in de ogen kijken is niet echt een probleem haha.
Lief dat jullie allemaal meedenken
