Psyche
alle pijlers
Vriendschap verbreken ja of nee?
zaterdag 1 mei 2010 om 20:12
Hallo allemaal,
ik zit een beetje met een dilemma en ik weet niet goed hoe ik ermee verder moet.
Sinds een jaar of zeven ben ik bevriend geraakt met een moeder waarvan haar zoon destijds bij mijn zoon in de klas zat.
Ik lag op dat moment in scheiding en ik heb veel hulp van haar gehad. Iets waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben.
Ze hielp me met tweedehands spullen, zo nu en dan oppassen op mijn zoon als ik moest werken.
Ook kon ik goed met haar praten en met problemen kon ik bij haar terecht.
Uiteraard stond ik ook open voor haar en als ik iets voor haar kon doen, dan deed ik dat.
Inmiddels heb ik ruim vier jaar een vaste vriend en woon ik zelfs al drie jaar met hem samen.
Tussen ons gaat het heel goed. In die drie jaar dat ik samenwoon met mijn vriend, gaat het met mijn vriendin bergafwaarts.
Ze was 19 jaar samen met de man van haar vier kinderen, maar ik wist door haar verhalen dat het in haar huwelijk niet goed ging.
Ze ging vreemd met de man van haar beste vriendin en heeft mij dat ook in vertrouwen verteld. Ik heb haar gezegd dat ik dat niet bepaald netjes vond van haar, maar zij dacht er volgens haar eigen zeggen goed aan gedaan te hebben omdat hij al jaren "droog" stond.
Ik was behoorlijk teleurgesteld in haar gedrag en uiteindelijk sloeg ze erin door met daten met andere kerels.
Zelf ben ik ook geen lieverdje geweest, ben ook niet voor niets gescheiden. Dat was ook de reden dat ze mij op dat moment alles toevertrouwde.
Ik heb haar wel verteld dat ik daardoor ook gigantisch op mijn bek ben gegaan en liever niet zag dat ze dezelfde fouten zou maken als ik destijds.
Maar goed, dat gebeurde dus wél, ondanks mijn waarschuwingen en adviezen. Ze klaagde wel als het mis ging, maar luisteren naar wat ik haar vervolgens adviseerde deed ze niet.
Kortom, inmiddels is ze gescheiden van haar man (die zeker de slechtste niet was) en heeft ze zich halsoverkop in een relatie gestort met een man die duidelijk twee gezichten had.
Alle signalen die hij af gaf naar zijn omgeving, daar heb ik haar voor trachten te behoeden.
Schulden, geestelijke terreur, jaloezie, mishandeling. Alles kreeg ze op haar bord.
Het ene moment zei ze (nadat heel wat zware gesprekken met mij ) dat ze een punt zou zetten achter deze relatie en vervolgens het andere moment kreeg ik een berichtje dat ze met hem ging samenwonen.
Uiteindelijk is ze gevlucht en kreeg een sloopwoning toegewezen, maar is hij tot in de treure haar blijven stalken en heeft inmiddels aangifte tegen hem gedaan. Haar kids lijden er heel erg onder en heb ik het (zeker met haar kids) behoorlijk te doen.
Tijdens het verhuizen naar die sloopwoning heb ik haar geholpen met schoonmaken en heeft mijn vriend tezamen met nog een paar mensen haar geholpen met verhuizen.
Mijn vriend vertelde eerlijk dat ze op haar manier zat te flirten met hem, maar dat hij haar genegeerd had.
Hij weet inmiddels ook hoe zij in elkaar zit en ik weet ook dat mijn vriend haar niet aantrekkelijk vindt, maar toch......gezien de voorgeschiedenis met die vorige "beste" vriendin, had ik daar toch een wrange nasmaak bij.
Als we elkaar spreken heeft ze het alléén maar over zichzelf, ze informeert nooit eens hoe het mij gaat.
Dit doet ze al sinds ze bij haar man weg is, dus ben dat wel gewend. Ik kan goed luisteren, maar de laatste maanden voel ik me he-le-maal leeggezogen door haar als we elkaar gesproken en gezien hebben.
Ze werkt niet en zit depressief thuis en ik wil haar ook niet laten vallen. Anderzijds ben ik ook wel een beetje kwaad op haar. Ze heeft ook níets met mijn adviezen en tips gedaan en heeft zichzelf zo in de nesten gewerkt (terwijl ik haar er zo voor gewaarschuwd had)
Volgens mijn vriend moet ik een punt zetten achter deze vriendschap, maar in het verleden heeft ze ook veel voor mij gedaan waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben.
Wel heb ik gemerkt dat ik onbewust al meer afstand van haar genomen heb. Ik kon de laatste keer niet op een verjaardag komen van 1 van haar kinderen omdat ik een lange dag moest werken (ik kom normaal gesproken áltijd bij al haar kids op de verjaardagen) en nu is ze kortgeleden ook niet op onze verjaardagen geweest (mijn vriend en ik vieren het altijd samen). Ze heeft zelfs helemaal niets van zich laten horen!
Nu is zij zelf binnenkort ook jarig en heeft ons tegelijkertijd met mijn uitnodiging ons ook uitgenodigd.
Mijn vriend vindt dat ik het moet houden bij een felicitatie sms je en niet langs moet gaan.
Ik zit er best wel mee, toch vriendschap voortzetten of het langzaam dood laten bloeien.
Hoe zien jullie dit?
ik zit een beetje met een dilemma en ik weet niet goed hoe ik ermee verder moet.
Sinds een jaar of zeven ben ik bevriend geraakt met een moeder waarvan haar zoon destijds bij mijn zoon in de klas zat.
Ik lag op dat moment in scheiding en ik heb veel hulp van haar gehad. Iets waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben.
Ze hielp me met tweedehands spullen, zo nu en dan oppassen op mijn zoon als ik moest werken.
Ook kon ik goed met haar praten en met problemen kon ik bij haar terecht.
Uiteraard stond ik ook open voor haar en als ik iets voor haar kon doen, dan deed ik dat.
Inmiddels heb ik ruim vier jaar een vaste vriend en woon ik zelfs al drie jaar met hem samen.
Tussen ons gaat het heel goed. In die drie jaar dat ik samenwoon met mijn vriend, gaat het met mijn vriendin bergafwaarts.
Ze was 19 jaar samen met de man van haar vier kinderen, maar ik wist door haar verhalen dat het in haar huwelijk niet goed ging.
Ze ging vreemd met de man van haar beste vriendin en heeft mij dat ook in vertrouwen verteld. Ik heb haar gezegd dat ik dat niet bepaald netjes vond van haar, maar zij dacht er volgens haar eigen zeggen goed aan gedaan te hebben omdat hij al jaren "droog" stond.
Ik was behoorlijk teleurgesteld in haar gedrag en uiteindelijk sloeg ze erin door met daten met andere kerels.
Zelf ben ik ook geen lieverdje geweest, ben ook niet voor niets gescheiden. Dat was ook de reden dat ze mij op dat moment alles toevertrouwde.
Ik heb haar wel verteld dat ik daardoor ook gigantisch op mijn bek ben gegaan en liever niet zag dat ze dezelfde fouten zou maken als ik destijds.
Maar goed, dat gebeurde dus wél, ondanks mijn waarschuwingen en adviezen. Ze klaagde wel als het mis ging, maar luisteren naar wat ik haar vervolgens adviseerde deed ze niet.
Kortom, inmiddels is ze gescheiden van haar man (die zeker de slechtste niet was) en heeft ze zich halsoverkop in een relatie gestort met een man die duidelijk twee gezichten had.
Alle signalen die hij af gaf naar zijn omgeving, daar heb ik haar voor trachten te behoeden.
Schulden, geestelijke terreur, jaloezie, mishandeling. Alles kreeg ze op haar bord.
Het ene moment zei ze (nadat heel wat zware gesprekken met mij ) dat ze een punt zou zetten achter deze relatie en vervolgens het andere moment kreeg ik een berichtje dat ze met hem ging samenwonen.
Uiteindelijk is ze gevlucht en kreeg een sloopwoning toegewezen, maar is hij tot in de treure haar blijven stalken en heeft inmiddels aangifte tegen hem gedaan. Haar kids lijden er heel erg onder en heb ik het (zeker met haar kids) behoorlijk te doen.
Tijdens het verhuizen naar die sloopwoning heb ik haar geholpen met schoonmaken en heeft mijn vriend tezamen met nog een paar mensen haar geholpen met verhuizen.
Mijn vriend vertelde eerlijk dat ze op haar manier zat te flirten met hem, maar dat hij haar genegeerd had.
Hij weet inmiddels ook hoe zij in elkaar zit en ik weet ook dat mijn vriend haar niet aantrekkelijk vindt, maar toch......gezien de voorgeschiedenis met die vorige "beste" vriendin, had ik daar toch een wrange nasmaak bij.
Als we elkaar spreken heeft ze het alléén maar over zichzelf, ze informeert nooit eens hoe het mij gaat.
Dit doet ze al sinds ze bij haar man weg is, dus ben dat wel gewend. Ik kan goed luisteren, maar de laatste maanden voel ik me he-le-maal leeggezogen door haar als we elkaar gesproken en gezien hebben.
Ze werkt niet en zit depressief thuis en ik wil haar ook niet laten vallen. Anderzijds ben ik ook wel een beetje kwaad op haar. Ze heeft ook níets met mijn adviezen en tips gedaan en heeft zichzelf zo in de nesten gewerkt (terwijl ik haar er zo voor gewaarschuwd had)
Volgens mijn vriend moet ik een punt zetten achter deze vriendschap, maar in het verleden heeft ze ook veel voor mij gedaan waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben.
Wel heb ik gemerkt dat ik onbewust al meer afstand van haar genomen heb. Ik kon de laatste keer niet op een verjaardag komen van 1 van haar kinderen omdat ik een lange dag moest werken (ik kom normaal gesproken áltijd bij al haar kids op de verjaardagen) en nu is ze kortgeleden ook niet op onze verjaardagen geweest (mijn vriend en ik vieren het altijd samen). Ze heeft zelfs helemaal niets van zich laten horen!
Nu is zij zelf binnenkort ook jarig en heeft ons tegelijkertijd met mijn uitnodiging ons ook uitgenodigd.
Mijn vriend vindt dat ik het moet houden bij een felicitatie sms je en niet langs moet gaan.
Ik zit er best wel mee, toch vriendschap voortzetten of het langzaam dood laten bloeien.
Hoe zien jullie dit?
zaterdag 1 mei 2010 om 20:21
ingewikkeld, vriendschappen. Achter een relatie kan je een punt zetten, bij vriendschap is dat toch lastiger.
Ik vind niet dat je het haar kwalijk kan nemen dat ze niet naar jouw adviezen heeft geluisterd. Tuurlijk is het irritant als jouw voorspellingen uitkomen, maar ze moet haar eigen fouten maken.
Op dit moment vind ik haar niet echt sociaal overkomen. Daarom zou ik afstand nemen van haar.
Maar hou wel in je hoofd wat ze voor jou gedaan heeft en hou de deur voor haar open voor het geval ze je weer nodig heeft. Dan kan je altijd nog beslissen wat je ermee gaat doen.
Maar nu, hoe afstand te nemen? Misschien maar heel eerlijk open kaart spelen? Zeg haar dat je haar veranderd vindt en niet meer de vrouw die jij als vriendin had.
Heel moeilijk, maar als je het dood laat bloeden gaat het wellicht een heel lang traject worden.
Veel sterkte!
Ik vind niet dat je het haar kwalijk kan nemen dat ze niet naar jouw adviezen heeft geluisterd. Tuurlijk is het irritant als jouw voorspellingen uitkomen, maar ze moet haar eigen fouten maken.
Op dit moment vind ik haar niet echt sociaal overkomen. Daarom zou ik afstand nemen van haar.
Maar hou wel in je hoofd wat ze voor jou gedaan heeft en hou de deur voor haar open voor het geval ze je weer nodig heeft. Dan kan je altijd nog beslissen wat je ermee gaat doen.
Maar nu, hoe afstand te nemen? Misschien maar heel eerlijk open kaart spelen? Zeg haar dat je haar veranderd vindt en niet meer de vrouw die jij als vriendin had.
Heel moeilijk, maar als je het dood laat bloeden gaat het wellicht een heel lang traject worden.
Veel sterkte!
zaterdag 1 mei 2010 om 20:29
Poehh! Heftig...Kan me jouw dilemma heel goed voorstellen, juist omdat zij heel erg voor je heeft klaargestaan. Maar ook nu dat leeggezogen gevoel.
Ben het helemaal met Amalia eens dat je niet boos kan zijn dat ze jouw adviezen niet heeft overgenomen: haar keuzes, haar fouten, haar leven. Maar snap je frustratie heel goed.
Maar volgens mij is er heel veel meer met haar aan de hand, je noemt al depressief. Krijgt ze daar ook medicijnen voor? Mensen die depressief zijn hebben doorgaans vrij weinig ruimte voor anderen dus ook geen aandacht meer voor anderen.
Ik zou niet zomaar afstand nemen, zou het wel gezegd willen hebben juist omdat ze blijkbaar heel veel voor je betekend heeft ooit. En dan kan je altijd nog een besluit nemen. Zou ook gewoon naar de verjaardag gaan, al was het alleen al om te kijken hoe het met haar gaat... Sterkte!
Ben het helemaal met Amalia eens dat je niet boos kan zijn dat ze jouw adviezen niet heeft overgenomen: haar keuzes, haar fouten, haar leven. Maar snap je frustratie heel goed.
Maar volgens mij is er heel veel meer met haar aan de hand, je noemt al depressief. Krijgt ze daar ook medicijnen voor? Mensen die depressief zijn hebben doorgaans vrij weinig ruimte voor anderen dus ook geen aandacht meer voor anderen.
Ik zou niet zomaar afstand nemen, zou het wel gezegd willen hebben juist omdat ze blijkbaar heel veel voor je betekend heeft ooit. En dan kan je altijd nog een besluit nemen. Zou ook gewoon naar de verjaardag gaan, al was het alleen al om te kijken hoe het met haar gaat... Sterkte!
zaterdag 1 mei 2010 om 20:30
dat ze niet naar je adviezen luistert kan je haar niet kwalijk nemen. Dat haar kinderen onder haar gedrag lijden kan je haar wel kwalijk nemen. Daar over zou ik een gesprek aangaan.
En inderdaad haar vertellen dat zij niet meer de vrouw is die jij kende. Ze is depressief, mensen veranderen dan vaak.
Misschien kun je haar helpen met goeie hulp vinden?
Als ze hier allemaal niet op reageert of raar over doet zou ik afstand nemen....
Sterkte hoor
En inderdaad haar vertellen dat zij niet meer de vrouw is die jij kende. Ze is depressief, mensen veranderen dan vaak.
Misschien kun je haar helpen met goeie hulp vinden?
Als ze hier allemaal niet op reageert of raar over doet zou ik afstand nemen....
Sterkte hoor
zaterdag 1 mei 2010 om 20:32
quote:amalia schreef op 01 mei 2010 @ 20:21:
i
Maar nu, hoe afstand te nemen? Misschien maar heel eerlijk open kaart spelen? Zeg haar dat je haar veranderd vindt en niet meer de vrouw die jij als vriendin had.
Heel moeilijk, maar als je het dood laat bloeden gaat het wellicht een heel lang traject worden.
Ja inderdaad, net wat je zegt. Ik heb inderdaad 1x (poosje terug alweer) gezegd dat ik vond dat ze erg veranderd was en haar "oude" ikje miste. Ze zei dat dat waarschijnlijk maar tijdelijk was, omdat ze volgens haar eigen zeggen op dat moment niet lekker in haar vel zat. Ze beloofde beterschap, maar daar is helaas weinig van terecht gekomen.
Inderdaad denk ik dat afstand nemen op dit moment de beste optie is, hou voor haar echt wel de deur open, alleen mis ik nu met haar de raakvlakken die je normaal als vriendinnen onderling wél hebt.
i
Maar nu, hoe afstand te nemen? Misschien maar heel eerlijk open kaart spelen? Zeg haar dat je haar veranderd vindt en niet meer de vrouw die jij als vriendin had.
Heel moeilijk, maar als je het dood laat bloeden gaat het wellicht een heel lang traject worden.
Ja inderdaad, net wat je zegt. Ik heb inderdaad 1x (poosje terug alweer) gezegd dat ik vond dat ze erg veranderd was en haar "oude" ikje miste. Ze zei dat dat waarschijnlijk maar tijdelijk was, omdat ze volgens haar eigen zeggen op dat moment niet lekker in haar vel zat. Ze beloofde beterschap, maar daar is helaas weinig van terecht gekomen.
Inderdaad denk ik dat afstand nemen op dit moment de beste optie is, hou voor haar echt wel de deur open, alleen mis ik nu met haar de raakvlakken die je normaal als vriendinnen onderling wél hebt.
zaterdag 1 mei 2010 om 20:39
Ik geloof dat ik deze vriendschap zou verbreken, want het evenwicht is zoek en je ben alleen nog maar bezig haar shit aan te horen, waarna je je leeggezogen voelt.
Dit is niet mijn definitie van vriendschap, daarbij zijn er ook momenten voor jouw problemen en is er vooral ook ruimte voor gewoon wat kletsen en lol maken. Vooral dat laatste mis ik totaal in jouw verhaal. Je lijkt haar hulpverlener wel, in plaats van haar vriendin.
Uiteraard ken iedere vriendschap zijn ups en downs en is niet iedereen altijd vrolijk, maar dit is veel te zwaar voor jou.
Dit is niet mijn definitie van vriendschap, daarbij zijn er ook momenten voor jouw problemen en is er vooral ook ruimte voor gewoon wat kletsen en lol maken. Vooral dat laatste mis ik totaal in jouw verhaal. Je lijkt haar hulpverlener wel, in plaats van haar vriendin.
Uiteraard ken iedere vriendschap zijn ups en downs en is niet iedereen altijd vrolijk, maar dit is veel te zwaar voor jou.
zaterdag 1 mei 2010 om 20:43
Kleintje cool,Amalia en Ziva
Mijn vriendin loopt op dit moment onder behandeling van een psycholoog en ook voor haar dochtertje heeft ze (gelukkig) wel hulp gezocht, want het meiske liep met suicidale gedachtes rond.
Dat mijn vriendin depressief is, dat is ze nu sinds een maand of drie. Daarvoor was ze hyper en een ongeleid projectiel wat betreft haar emoties.
Natuurlijk best fustrie als je merkt dat ze niets met je adviezen doet. Zij reageerde wel vaak heel enthousiast op de adviezen, om uiteindelijk précies het tegendeel te doen
Ik kon dat nooit helemaal volgen bij haar. Ik ben het met jullie eens dat ze zelf de gevolgen moet ondervinden van haar eigen keuzes en beslissingen en dat ik daar als vriendin niets over te vertellen heb, maar vind het toch moeilijk, want je wilt haar het liefst alle ellende besparen.
Tja, misschien toch beter om tóch naar haar verjaardag te gaan. Kan dan altijd nog kijken welke kant het uiteindelijk op gaat
Mijn vriendin loopt op dit moment onder behandeling van een psycholoog en ook voor haar dochtertje heeft ze (gelukkig) wel hulp gezocht, want het meiske liep met suicidale gedachtes rond.
Dat mijn vriendin depressief is, dat is ze nu sinds een maand of drie. Daarvoor was ze hyper en een ongeleid projectiel wat betreft haar emoties.
Natuurlijk best fustrie als je merkt dat ze niets met je adviezen doet. Zij reageerde wel vaak heel enthousiast op de adviezen, om uiteindelijk précies het tegendeel te doen
Ik kon dat nooit helemaal volgen bij haar. Ik ben het met jullie eens dat ze zelf de gevolgen moet ondervinden van haar eigen keuzes en beslissingen en dat ik daar als vriendin niets over te vertellen heb, maar vind het toch moeilijk, want je wilt haar het liefst alle ellende besparen.
Tja, misschien toch beter om tóch naar haar verjaardag te gaan. Kan dan altijd nog kijken welke kant het uiteindelijk op gaat
zaterdag 1 mei 2010 om 20:53
Ik zou geen punt achter de vriendschap zetten.
Ik lees wat anders als minder sociaal gedrag.
Wat ik lees is iemand die in de put zit, die aandacht mist, misschien wel eenzaam is. Iemand die depressief is, zichzelf daardoor niet meer kan vinden en niet meer weet wat te doen.
Flirten met elke random kerel is vaak niet omdat je het flirten nou eenmaal leuk is, vaak is het een schreeuw om aandacht, lijkt me in dit geval ook bij haar.
Zo iemand heeft steun nodig, iemand die er voor haar is.
Als je een echte vriendin bent, dan doe je dat voor haar!
Echter vind ik niet dat dit ten koste van jezelf of je gezin moet gaan.
Ik zou haar duidelijk maken dat je er voor haar bent, maar dat je ook van haar verwacht dat ze haar best gaat doen weer uit het dal te klimmen.
Help haar professionele hulp te zoeken, ondersteun haar waar mogelijk.
Wie weet voelt ze zich dan over 3 maanden al weer veel beter, en is ze weer die vriendin, wie ze toen ook was!
Ik lees wat anders als minder sociaal gedrag.
Wat ik lees is iemand die in de put zit, die aandacht mist, misschien wel eenzaam is. Iemand die depressief is, zichzelf daardoor niet meer kan vinden en niet meer weet wat te doen.
Flirten met elke random kerel is vaak niet omdat je het flirten nou eenmaal leuk is, vaak is het een schreeuw om aandacht, lijkt me in dit geval ook bij haar.
Zo iemand heeft steun nodig, iemand die er voor haar is.
Als je een echte vriendin bent, dan doe je dat voor haar!
Echter vind ik niet dat dit ten koste van jezelf of je gezin moet gaan.
Ik zou haar duidelijk maken dat je er voor haar bent, maar dat je ook van haar verwacht dat ze haar best gaat doen weer uit het dal te klimmen.
Help haar professionele hulp te zoeken, ondersteun haar waar mogelijk.
Wie weet voelt ze zich dan over 3 maanden al weer veel beter, en is ze weer die vriendin, wie ze toen ook was!
zaterdag 1 mei 2010 om 21:28
Voor (gewezen) vriendinnen zal ik nooit helemaal de deur sluiten, er blijft altijd wel een kiertje open staan.
Een andere vriendin die ik inmiddels al 18 jaar ken is 10 jaar geleden gescheiden van haar man en is gaan samenwonen met een (jaloerse) vrouw,waar ze uiteindelijk ook mee getrouwd is. Ik kon nooit met haar vriendin overweg, ze was m.i. veel te bezitterig en jaloers om ons gezamelijke vriendschapsverleden en ze wilde er altijd met haar neus bovenop zitten.
Uiteindelijk heb ik een paar jaar geen contact meer met die vriendin gehad en sinds een jaar of drie kregen we weer contact via hyves.
Inmiddels is mijn vriendin bij haar vrouw weggegaan en hebben we weer een superfijn contact.
Ze heeft zelfs gezegd dat geen enkele toekomstige partner nog tussen ons in zal komen te staan. Ze heeft mij erg gemist en ik haar...........dussuh kiertjes blijven altijd open staan wat mij betreft.
Wat betreft die andere vriendin verkeren we nu in een soort impasse. Ik heb het gevoel met haar ook vastgelopen te zijn, hoeveel ze ook voor me betekent.
De dingen die ze nu doet en gedaan heeft (uitgezonderd haar depressie) stroken tegen mijn gedachtes en principes.
Om een relatie van een van je betere vriendinnen te verknallen door met de man van diens vriendin in bed te duiken, druiste tegen mijn ideeën van een "goede" vriendschap. Ik ben direct gestopt met het vertellen van mijn bedgeheimen. Wat ze bij haar deed kon ze bij mij óók doen. Ik heb gezegd tegen haar dat ik dat respectloos vond, maar ze deed daar lacherig over, triomfantelijk haast. Dat ze depressief werd, dan kwam pas veel later.
Als iemand depressief is, dan zal ik zo'n iemand ook niet zo snel laten vallen en sta ik er ook achter wat Boeboe zegt, maar als diegene zoals mijn vriendin zoveel k**geintjes heeft geflikt en anderen heeft gekwetst, in hoeverre kun je daar als vriendin nog in mee gaan???
Ik vind dat knap lastig, dit omdat ik wéét dat ze ook heel lief en behulpzaam kan zijn. Alleen is daar de laatste jaren bij haar niet zoveel meer van terug te vinden.
Een andere vriendin die ik inmiddels al 18 jaar ken is 10 jaar geleden gescheiden van haar man en is gaan samenwonen met een (jaloerse) vrouw,waar ze uiteindelijk ook mee getrouwd is. Ik kon nooit met haar vriendin overweg, ze was m.i. veel te bezitterig en jaloers om ons gezamelijke vriendschapsverleden en ze wilde er altijd met haar neus bovenop zitten.
Uiteindelijk heb ik een paar jaar geen contact meer met die vriendin gehad en sinds een jaar of drie kregen we weer contact via hyves.
Inmiddels is mijn vriendin bij haar vrouw weggegaan en hebben we weer een superfijn contact.
Ze heeft zelfs gezegd dat geen enkele toekomstige partner nog tussen ons in zal komen te staan. Ze heeft mij erg gemist en ik haar...........dussuh kiertjes blijven altijd open staan wat mij betreft.
Wat betreft die andere vriendin verkeren we nu in een soort impasse. Ik heb het gevoel met haar ook vastgelopen te zijn, hoeveel ze ook voor me betekent.
De dingen die ze nu doet en gedaan heeft (uitgezonderd haar depressie) stroken tegen mijn gedachtes en principes.
Om een relatie van een van je betere vriendinnen te verknallen door met de man van diens vriendin in bed te duiken, druiste tegen mijn ideeën van een "goede" vriendschap. Ik ben direct gestopt met het vertellen van mijn bedgeheimen. Wat ze bij haar deed kon ze bij mij óók doen. Ik heb gezegd tegen haar dat ik dat respectloos vond, maar ze deed daar lacherig over, triomfantelijk haast. Dat ze depressief werd, dan kwam pas veel later.
Als iemand depressief is, dan zal ik zo'n iemand ook niet zo snel laten vallen en sta ik er ook achter wat Boeboe zegt, maar als diegene zoals mijn vriendin zoveel k**geintjes heeft geflikt en anderen heeft gekwetst, in hoeverre kun je daar als vriendin nog in mee gaan???
Ik vind dat knap lastig, dit omdat ik wéét dat ze ook heel lief en behulpzaam kan zijn. Alleen is daar de laatste jaren bij haar niet zoveel meer van terug te vinden.
zondag 2 mei 2010 om 11:54
Ja moeilijk zeg!
je dankbaarheid heeft zijn grenzen. Ik vind wel dat die vriendin wel héél erg met zichzelf bezig is, depressief, hyper of ongeleid projectiel.......
Lijkt me geen gezonde vriendschap op dit moment als je je nog teveel blijft vasthouden bij het "oude".
Je vriendin is duidelijk in het negatieve veranderd. Ik denk dat jullie nu in een fase terecht zijn gekomen waarbij eenieder zijn eigen weg moet gaan bewandelen.
Deur op een kier? Natuurlijk, mensen kunnen immers altijd weer tot inzicht komen en contact met je opnemen.
Persoonlijk zou ik ervoor kiezen om (even) afstand te nemen. Vreemd om helemaal niets van je te laten horen als je jarig bent, komt niet over als een "trouwe" vriendin.
Liefde kan niet van 1 kant blijven komen.
Sterkte, want het lijkt me knap lastig!
je dankbaarheid heeft zijn grenzen. Ik vind wel dat die vriendin wel héél erg met zichzelf bezig is, depressief, hyper of ongeleid projectiel.......
Lijkt me geen gezonde vriendschap op dit moment als je je nog teveel blijft vasthouden bij het "oude".
Je vriendin is duidelijk in het negatieve veranderd. Ik denk dat jullie nu in een fase terecht zijn gekomen waarbij eenieder zijn eigen weg moet gaan bewandelen.
Deur op een kier? Natuurlijk, mensen kunnen immers altijd weer tot inzicht komen en contact met je opnemen.
Persoonlijk zou ik ervoor kiezen om (even) afstand te nemen. Vreemd om helemaal niets van je te laten horen als je jarig bent, komt niet over als een "trouwe" vriendin.
Liefde kan niet van 1 kant blijven komen.
Sterkte, want het lijkt me knap lastig!
